ခ်ဳိခ်ဳိေအး ● ၿမိဳ႕ပတ္ရထားေပၚဝယ္
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၁၈၊ ၂၀၁၇
ရန္ကုန္ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ စပ္စုခ်င္လို႔ မရည္ရြယ္ဘဲ ႐ုတ္တရက္ ရထားစီးျဖစ္လိုက္တယ္။ ဝင္ခ်င္ဝင္ ထြက္ခ်င္သလို ထြက္လို႔ရတဲ့ အကာအရံမ႐ွိတဲ့သူတာရံုမွာ ဒီအတိုင္း တက္စီးၿပီး ဆင္းမွပိုက္ဆံေပးရမယ္မွတ္တာ၊ လက္မွတ္ေရာင္းတာက ဟိုဘက္ျခမ္းတဲ့၊ ရထားလည္းလာေနၿပီ။ ေနာက္ရထား ဘယ္ေတာ့လဲဆိုေတာ့ နာရီဝက္ ၄၅ မိနစ္ေလာက္ေတာ့ေစာင့္ရမယ္ ထင္တယ္တဲ့။
ဒုကၡပဲ၊ ကံအားေလ်ာ္စြာ အေဒၚႀကီးတေယာက္က သူမစီးျဖစ္လို႔ ျပန္ေရာင္းတဲ့လက္မွတ္နဲ႔ တက္စီးလိုက္တယ္။
Densha ga mairinasu. Kiiroi sen no utigawa ni osagari kudasai တို႔ Doaga shimarimasu. Go chuui kudasai . တို႔ ဘာတို႔ ဗမာလို ရထားလာေနပါၿပီ။ အႏၱရာယ္ရွိလို႔ အဝါေရာင္လိုင္းအတြင္းသို႔ ဆုတ္ပါ၊ တံခါးပိတ္ပါေတာ့မယ္။ သတိ ထားပါတို႔ ဂ်ပန္တုန္းက ေၾကညာသံေတြ နားထဲမွာ ၾကားေယာင္လာတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဘာသံမွမၾကားေသးခင္ ရထားႀကီးထြက္ေတာ့ ေအာက္ကေစ်းသည္အေဒၚႀကီးက တြန္းတင္ေပးလိုက္ေတာ့ တံခါးမ႐ွိတဲ့တြဲေပၚ ေျခကားယား လက္ကားယားနဲ႔ ရထားေပၚပါသြားေတာ့တယ္။
ရထားေပၚမွာေတာ့ ေစ်းသည္မ်ိဳးစံု အထုုတ္မ်ိဳးစံု၊ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား လုပ္သားျပည္သူ၊ Tourist ေတြပါ ခရီးသည္စံု တဲ့အျပင္ ငုံးဥျပဳတ္တို႔ ေျပာင္းဖူးျပဳတ္တို႔ ဂ်ာနယ္တို႔ေရာင္းတဲ့ သူတို႔ေတြက တတြဲနဲ႔ တတြဲ ေက်ာ္လႊားၾက၊ ေရာင္းၾက ခ်ၾက၊ နဲ႔စည္ကားေနပါတယ္။
ရထားတြဲထဲမွာ ေရးထားတဲ့ ဂ်ပန္လို ဦးစားေပးထိုင္ခံုတို႔ တယ္လီဖုန္းမ်ားပိတ္ထားပါတို႔ မီးသတ္ဘူးတို႔ စာေတြကို ေတြ႔ ရလို႔ ဂ်ပန္ကေပးထားတဲ့ရထားတြဲေတြမွန္း သိရပါတယ္။ ဂ်ပန္မွာေတာ့ ေဟာင္းလြန္းလို႔ သံုးမရတဲ့အစုတ္ေတြကို ကိုယ့္ တိုင္း ျပည္ကို လာေပးထားလို႔ စိတ္ထဲကသိပ္မၾကည္ခ်င္သလို ျဖစ္မိတယ္။
ဂ်ပန္ JICA က ကေပးမယ္ဆိုလို႔ စိတ္ထဲမွာ တိုက်ိဳက Yamanote လိုင္းလိုျဖစ္ေတာ့မယ္ေအာက္ေမ့တာ၊ ဒါေပမယ့္ ေဘး ဘီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ အမႈိက္ပံုဗရပြ၊ ရထားသံလမ္းေပၚမွာ ေပါင္းပင္ျမက္ပင္ေတြက ျမင္မေကာင္း၊ ကြမ္းေသြးေတြ ကေနရာအႏွံ႔၊ ဇလီဖားတုန္းေတြ သံလမ္းေတြက ခေနာ္ခနဲ႔၊ ရထားသံလမ္းထဲကို ဝင္ခ်င္သလိုဝင္ ထြက္ခ်င္သလို ထြက္ကား လမ္းျဖတ္ရထားတံခါးက ေနရာတိုင္းမွာ ျပည့္စံုေအာင္မ႐ွိ။
ရထားျဖတ္သြားတိုင္း ကြၽတ္ကြၽတ္အိတ္ေတြက ေလမွာဝဲလို႔ပ်ံေနေတာ့တယ္။ အမိႈက္ပံုဘူတာေပါင္းမ်ားစြာကို ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး သကာလ ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးလည္းေရာက္ေရာ ပလက္ေဖာင္းမ႐ွိ။ ဟိုဘက္ ဒီဘက္ သံလမ္းႏွစ္ခုၾကားမွာ ရထားရပ္ေတာ့ အားလံုးက က်င္လည္စြာ ခုန္ခ်ၾကတယ္။
ကိုယ့္အလွည့္က် ခုန္မခ်ရဲလို႔ တြန္႔ဆုတ္ တြန္႔ဆုတ္ျဖစ္ေနေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲနဲ႔ ေမတၱာပို႔ၾကလို႔ အရဲစြန္႔ၿပီး ခုန္ခ် လိုက္ေရာ ဖိနပ္ကကြၽတ္ၿပီး ဒလိမ့္ေကာက္ေကြးက်လာလို႔ ေအာက္ကလူေတြက ဆီးၿပီးဖမ္းထားလိုက္လို႔ ေျခက်ဳိး ဒူးျပဲမယ့္ အျဖစ္က ခ်မ္းသာရရသြားတယ္။
ခုနက ငါတို႔ကို ရထားတြဲအစုတ္ေတြ ေပးရေကာင္းလားလို႔ထင္မိတာကိုသေဘာေပါက္သြားတယ္။ ဗမာျပည္မွာ ၿမိဳ႕ပတ္ရထားတလိုင္းေတာင္ေကာင္းေကာင္းမျဖစ္ေသးေပမယ့္ ဂ်ပန္မွာေတာ့ တိုက်ိဳၿမိဳ႕ေတာ္နဲ႔ဝန္းက်င္မွာ ပုဂလိကပိုင္ေရာ ႏိုင္ငံ ပိုင္ေရာ ေျမေပၚ ေျမေအာက္ ခန္႔မွန္းေျခလိုင္းေပါင္း ၅၀ နီးပါး (အေသးစိတ္ေရးၿပီးသား ႐ုတ္တရက္ ႐ွာမေတြလို႔) ႐ွိၿပီး ရ ထားလမ္းစံနစ္ ထိန္းခ်ဳပ္တဲ့စနစ္ေတြ က်ည္ဆန္ရထားေတြကအစ ထိပ္တန္းနည္းပညာ၊ အခ်ိန္မွန္တာ သန္႔႐ွင္းတာ ရထားအတြင္း အမူအက်င့္ လံုျခံဳစိတ္ခ်ရမႈ ရထားလက္မွတ္ဝယ္တာမွာလည္း (လစီး-လက္မွတ္၊ ေငြသား၊ Credit ႀကိဳက္ တဲ့နည္းနဲ႔ ဝယ္ႏိုင္တာ၊ ကဒ္နဲ႔ဝင္ေပါက္ကို ထိရံုနဲ႔ တံခါးပြင့္တာ အဘက္ဘက္က တိုးတက္ၿပီးျဖစ္ေနပါၿပီ။
ေျပာခ်င္တာက သူမ်ားတိုင္းျပည္ေကာင္းေၾကာင္း ကိုယ့္တိုင္းျပည္မေကာင္းေၾကာင္း မဟုတ္ပါ။ သူမ်ားက အကူအညီေပး တာေတြဘယ္ေလာက္ဘဲရရ လက္ခံႏိုင္ဖို႔ ကိုယ့့္ဘက္ကျပင္ဆင္စရာေတြ လိုက္နာစရာေတြ၊ ျပဳျပင္စရာေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိေနပါေသးတယ္။
ဂ်ပန္ႏိုင္ငံက အကူအညီေတာ့ စတင္ကူညီေနပါၿပီ၊ ရထားစနစ္တခုေျပာင္းၿပီး ေနာက္ေရ႐ွည္တည္တံ့ဖို႔ ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာ အေလ့အက်င့္ေကာင္းေတြလိုက္နာက်င့္သံုးဖို႔ အစဥ္တီထြင္ၾကံဆေနဖို႔က အလြန္ပင္ အေရးႀကီးေၾကာင္းသတိထားမိလို႔ ပါ။
ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳေအးသည္ Burmese Women’s Union (ဂ်ပန္တာ၀န္ခံ) International Center for Literacy and Culture ဂ်ပန္ပညာေရးအင္န္ဂ်ီအို အဖြဲ႔၀င္တဦးျဖစ္ၿပီး ေဆာင္းပါးမ်ားေရးသားေနသူတဦးျဖစ္သည္။
ဓာတ္ပုံ – ၿငိမ္းခ်မ္းေအး
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
