ေမာင္စြမ္းရည္ – “သေ႒းေခတ္”
(မိုုးမခ) ႏိုု၀င္ဘာ ၁၇၊ ၂၀၁၆
ညဟာ ညပါပဲ။ ဒါေပမဲ့
လင္းဆဲ။ ေန႔လုိပဲ။ ေနေတြ ထြက္ၿမဲ။
အကုသုိလ္ ပိတ္၊ ပုတီးစိပ္သူ စိပ္ၾက
ေညာင္းညာ ကင္းေအာင္၊
အနင္းခံသူ ခံၾက။
သူခုိးကေတာ့ ညညဆုိ ခုိးၿမဲ။
သူကေတာ့ သူခုိးအစစ္ပဲ
“ငတတ္ျပား”ၿပီး၊ ” ငဆုတ္ျပား ” – သားစဥ္ေျမးဆက္။
ဒုိ႔ေခတ္က၊ ေခတ္သစ္၊
မေလ်ာ္ကန္အျဖစ္၊ “ေမာ္ဒန္” ေခတ္။
ေမာ္ဒန္သူခုိးဟာ၊ ေန႔မွာခုိးကာ
မ်က္ႏွာဖံုး မပါဘူး။
မ်က္ႏွာဖံုး ဘယ္ပါမလဲ
ခုိးတာကုိ ခုိးတယ္လုိ႔မေခၚဘဲ
“ျပည္သူပုိင္သိမ္းတယ္” လုိ႔ေခၚတယ္။
ဒီလုိနဲ႔ – ျပည္သူ ႔ပစၥည္းဟာ
ျပည္သူမပုိင္ေတာ့ဘဲ
မပုိင္သူက ပုိင္သြားေတာ့တာပါပဲ – တဲ့။
အေရွ ႔ေတာင္အာရွမွာ
ကမၻာေက်ာ္ေရႊေတာင္ႀကီးရဲ ႔အရိပ္ –
ညမအိပ္၊ ေန႔မအိပ္။
သူတစ္ပါးရဲ ႔ လက္ေျခမွာခတ္။
ပါးစပ္ကုိလဲ ေကာ္နဲ႔ကပ္။
ခုိးသူဟာ သူခုိးမဟုတ္ဘဲ
မဲြသူေတြခ်မ္းသာေအာင္၊ အက်ဳိးေဆာင္သတဲ့။
အက်ဳိးေဆာင္သူေတြခ်မ္းသာၿပီး
ခ်မ္းသာသူေတြဟာ၊ ခ်မ္းသာသည္ထက္ခ်မ္းသာၿမဲ
မဲြကုန္ၾကေလရဲ ႔။
ဒီလုိနဲ႔ ညလဲ ညျဖစ္ၿမဲ
ပုတီးစိတ္ခ်ိန္မွာ၊ မီးမပိတ္ဘဲ
လူမဲြေတြလဲ မလဲြေခတ္မီ
သရဲျဖစ္ၾကၿပီ။
ေနပြင့္ေနေသာ္လဲ၊ ညဟာ ညပါပဲ။
ညမွာ မခုိးလုိ႔ သူခုိး မေခၚခ်င္လဲ
ကုိယ့္ဖာသာ မေခၚခ်င္လုိ႔၊ မေခၚဘဲ
သူခုိးကုိ သူခုိးလုိ႔ မေခၚ သေ႒းလုိ႔ေခၚလဲ
ျဖစ္ခ်င္ရင္ ျဖစ္ေတာ့ျဖစ္မွာပါပဲ။
ေမာင္စြမ္းရည္
2016 ႏုိ၀င္ဘာ 9
(ပန္ဒုိရြာတုိ႔ကဗ်ာေတြဖတ္ၿပီးေနာက္ စိတ္ကူးေပါက္လုိ႔ေရးတာ)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
