ေဆာင္းျဖဴ ● ကြမ္းေသြးေတြႏွင့္ ျမန္မာျပည္
မိုးမခ ၊ (လူမႈရႈခင္း ရသေဆာင္းပါး) ။ ႏုိဝင္ဘာ ၁၁၊ ၂၀၁၆
ဘယ္ဘက္လက္ေမာင္းဆီက ေႏြးခနဲျဖစ္သြားေသာေၾကာင့္ ဘာပါလိမ့္ ဟူေသာ အေတြးႏွင့္ လက္ေမာင္းကို ေစာင္းင့ဲၾကည့္လိုက္သည္။ နီရဲေသာ အစြန္းအထင္းေတြက ကိုသက္ေဆြ၏ အက်ၤီျဖဴေပၚမွာ ကြက္တိကြက္ၾကား စြန္းေပလို႔…။ ေထာင္းခနဲ ျဖစ္သြားေသာ စိတ္ျဖင့္ အနားကေန ၀ူးခနဲ ျဖတ္ေမာင္းသြားသည့္ ဘတ္စ္ကား ေနာက္ၿမီးကို လွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။ အဲသည္ကားေပၚတြင္ လိုက္ပါသြားသည့္ ကြမ္းစားသူတဦး ေဘးမၾကည့္ ၊ ေအာက္မၾကည့္ဘဲ ေထြးလိုက္သည့္ ကြမ္းတံေတြးက ကံဆိုးသူ ကိုသက္ေဆြဆီ တန္းတန္းမတ္မတ္ ေရာက္လာျခင္း ျဖစ္ပါ၏။
စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ ေဘးနားကစတိုးဆိုင္မွ စႏိုးတာ၀ါတခုကို ၀ယ္ၿပီး ကြမ္းတံေတြးေတြကို သုတ္ၾကည့္ သည္။ မရ။ ဆိုင္ရွင္က အနီကြက္ေတြေပၚ ထုံးအုံထားလိုက္ ၊ ေလွ်ာ္တဲ့အခါ ေပ်ာက္သြားလိမ့္မယ္ ဟု အၾကံေပး၍ မလွမ္းမကမ္းက ကြမ္းယာဆိုင္ဆီ ေျပးရျပန္သည္။
ကြမ္းယာဆိုင္က ၀ယ္သူေတာ္ေတာ္မ်ားသည္။ ႏိုင္တီတူး ၊ ဖိုတီဖိုက္ ၊ ဘုရင္မ ၊ ေဆး၀ါ ၊ အဆိမ့္ စသည္ျဖင့္ ကိုယ့္အႀကိဳက္ႏွင့္ကိုယ္ ၀ယ္ေနၾကသည္။ တခ်ိဳ႕က ႏွစ္ရာဖိုး ၊ တခ်ိဳ႕က တေထာင္ဖိုး ႏွစ္ေထာင္ဖိုး။ ကြမ္းယာ ယာေနသူႏွစ္ေယာက္မွာလည္း လက္မလည္။
ကိုသက္ေဆြ၏ အခက္အခဲကို ကြမ္းဆိုင္က ကူညီေပးပါသည္။ ထုံးကို ႀကိဳက္သေလာက္ယူၿပီး သုတ္ပါ ဟုဆိုသည္။ ကြမ္းယာ၀ယ္သူေတြထဲက တဦးက ကြမ္းတံေတြးကိုေဘးသို႔ ပစ္ခနဲေထြးလိုက္ၿပီး အက်ီၤအျဖဴႀကီး ႏွေျမာစရာဗ်ာ။ ေတာ္ေတာ္ စည္းကမ္းမရွိတဲ့ေကာင္ပဲဟု သူမျမင္လိုက္ရသည့္ သူ႔လိုကြမ္းသမားကို ေမတၱာပို႔ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔သြားနီနီေတြကိုၿဖဲၿပီး ကိုသက္ေဆြကို ရယ္ျပေနျပန္၏။ သူ႔သြားေတြေပၚ စဲြကပ္ေနသည့္ ကြမ္းခ်ိဳးက သူကြမ္းစားသည့္ သက္တမ္းကို ေဖာ္ျပေနသည့္ အလား။
ကိုသက္ေဆြလည္း လူပ်ိဳေပါက္ဘ၀က ကြမ္းကို အေတာ္အသင့္ စားခဲ့သူျဖစ္သည္။ ကိုသက္ေဆြတို႔နယ္မွာ အပ်ိဳႀကီးေဒၚတြတ္ေရာင္းသည့္ ကြမ္းဆိုင္ကနာမည္ႀကီးသည္ ၊ အလြန္ေရာင္းေကာင္းသည္။ ေဒၚတြတ္တို႔ မိသားစုက ကြမ္းယာဆိုင္ေရာင္းၿပီး ရပ္တည္ၾကသည္။ ေရႊတဲြလဲေငြတဲြလဲျဖင့္ ေတာ္ေတာ့ကို အဆင္ေျပသည့္ လကၡဏာရွိသည္။ ညေနဆိုလွ်င္ သူ႔ဆိုင္မွာ ကြမ္းယာ၀ယ္သူေတြ တန္းစီေနတတ္သည္။ နယ္မွာေနစဥ္က ကြမ္းယာကို အုန္းသီးထည့္ၿပီး အခ်ိဳအဆိမ့္သာစားတတ္ေသာ ကိုသက္ေဆြမွာ ရန္ကုန္ေရာက္ၿပီး တကၠသိုလ္တက္သည့္ အခ်ိန္၌ သူ႔ပါးစပ္က အဆိမ့္ကိုလက္မခံေတာ့။ ဗမာေဆးနည္းနည္းထည့္စားမွ အာသာေျပတတ္လာသည္။
အဲသည္ကာလက ရန္ကုန္မွာ ကြမ္းယာဆိုင္ေတြ သည္ေလာက္မေပါေသး။ ကိုသက္ေဆြက မနက္ ေက်ာင္း အသြားမွာ လမ္းထိပ္ဆိုင္က ကြမ္းကို၀ယ္ၿပီး အတန္းမစခင္ ေက်ာင္းကင္န္တင္းမွာ ကြမ္းကေလးငုံ ၊ ေဆးလိပ္ ကေလးဖြာရင္း ေလပစ္တတ္သည္။ အတန္းတခ်ိန္ၿပီးတိုင္း ေက်ာင္းကင္န္တင္းက တဆိုင္တည္းေသာ ကြမ္း ဆိုင္မွာ ကြမ္း၀ယ္ၿပီး စားျဖစ္သည္။ သည္လိုပုံစံျဖင့္ စာသင္ႏွစ္ကုန္ခါနီးမွာ ရင္ထဲက တစ္ဆို႔ဆို႔ ျဖစ္သလိုလို ၊ ဗိုက္ထဲက ေလေအာင့္သလိုလို ျဖစ္လာသည္။ တခါတခါ ခပ္ေ၀းေ၀းေလွ်ာက္လိုက္သည္ႏွင့္ ေမာသလိုလို ခံစားရလာသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ကိုသက္ေဆြ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီး ကြမ္းႏွင့္ ေဆးလိပ္ကိုတိခနဲ ျဖတ္ပစ္လိုက္ေတာ့သည္။ ခါတိုင္း ထမင္းစားၿပီးသည္ႏွင့္ ခ်ဥ္တတ္ေသာခံတြင္း ၊ ပါးစပ္ႏွင့္ ကြမ္း နည္းနည္း ေ၀းသည္ႏွင့္ ေတာင့္တတတ္ေသာ စိတ္က အစပိုင္းမွာ ေနမထိထိုင္မသာ ျဖစ္ေနေသးသည္။ သို႔ေသာ္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ က်င့္သားရလာသည္။ ေနာက္ေတာ့လည္း ဘာမွ မစဲြလမ္းေတာ့ဘဲ ေနသားက်လာခဲ့သည္မွာ ခုခ်ိန္ထိ။ စိတ္ကစဲြလမ္းေသာေၾကာင့္သာ ခံတြင္းက ေတာင့္တျခင္းျဖစ္၍ ကိုသက္ေဆြ စိတ္ကို ခ်ဳပ္ထိန္းႏိုင္လိုက္ျခင္းက ေက်နပ္စရာ ေကာင္းလွ သည္ဟု ကိုယ့္ဘာသာ ေတြးေနမိေသးသည္။
အမွန္ေတာ့ ကိုသက္ေဆြတို႔ျမန္မာေတြ စဲြစဲြလမ္းလမ္းျဖစ္ေနၾကသည့္ ကြမ္းစားျခင္းအေလ့က ျမန္မာ့ဓေလ့ တခု မဟုတ္ပါ။ ေရွးႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကပင္ အိႏၵိယဓေလ့မွ ဆင္းသက္ကူးလူး ေရာက္ရွိလာၿပီး ျမန္မာ့ဓေလ့ တခုလို ျဖစ္လာျခင္းျဖစ္သည္။
ကိုသက္ေဆြကေတာ့ ငယ္ငယ္က အဘိုးႏွင့္အဘြား အသုံးျပဳသည့္ ေၾကးကြမ္းအစ္ႀကီးကို သတိရမိသည္။ ဧည့္သည္လာလွ်င္ အဖန္ရည္ၾကမ္းႏွင့္ ကြမ္းအစ္ခ်ၿပီး ဧည့္ခံတတ္သည္ကိုလည္း ျမင္ေယာင္မိ၏။ ညခ်မ္းခ်ိန္ ခါဆိုလွ်င္ ျခံထဲက ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ အဘိုးက ကြမ္းတျမံဳ႕ျမံဳ႕ႏွင့္ ၊ ကိုသက္ေဆြတို႔ကေလးတသိုက္ကို ပုံျပင္ေတြ ေျပာျပတတ္သည္။
ပုံေျပာရင္း အဘိုးပါးစပ္ထဲ ကြမ္းျပတ္သြားၿပီဆိုလွ်င္ အဘိုးက ကြမ္းအစ္ႀကီးဖြင့္ ၊ ကြမ္းရြက္ကိုထုတ္ ၊ ကြမ္းရြက္ေပၚကေရစက္ေလးေတြကို အသာအယာခါ ၊ ကြမ္း႐ိုးကိုျဖတ္ ၊ ထုံးကို ကြမ္းရြက္ေပၚ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေအာင္ စိန္ေျပနေျပသုတ္ စသည္ျဖင့္ လုပ္ေနသည့္အခါ ကိုသက္ေဆြတို႔မွာ ပုံျပင္ကို ဆက္လက္ နားေထာင္ခ်င္စိတ္ျဖင့္ မခ်င့္မရဲ ျဖစ္ေနရသည္။ တခါတခါ အဘိုးက ကြမ္းႏွင့္ပတ္သက္သည့္ သိမွတ္ ဖြယ္ရာေတြကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေျပာျပတတ္ေသးသည္။
ေရွးဘုရင္မ်ား လက္ထက္ကပင္ ကြမ္းႏွင့္စပ္ဆိုင္သည့္ ဓေလ့မ်ားစြာရွိေၾကာင္း ၊ တရား႐ႈံးသူက ႐ုံးကို ေပးရေသာ စရိတ္ / ေကာက္ခံ၍ရေသာ အခြန္အတုတ္ကို “ ကြမ္းဖိုး “ ဟု ေခၚေၾကာင္း ၊ ရွင္ေလာင္းလွည့္ရာ တြင္ ကြမ္းေတာင္ကိုကိုင္၍ လိုက္ရေသာအမ်ိဳးသမီး / အရပ္ထဲတြင္ အလွဆုံးမိန္းမငယ္ကို “ကြမ္းေတာင္ကိုင္ “ ဟု ေခၚေၾကာင္း ၊ ကြမ္းကို ဘုရင္ ၊ မင္းညီမင္းသား ၊ မွဴးမတ္ကစကာ တိုင္းသူျပည္သားအထိ သုံးေဆာင္ၾက ေၾကာင္း ၊ ပုဂံမွာ ရာဇသၾကံၤအမတ္ႀကီး ကြမ္းစားၿပီး အမွတ္တမဲ့ ကြမ္းေသြးေထြးလိုက္သည့္အခါ ေနာက္မွ ပါလာသည့္ မင္းသားသီဟသူ လက္ေမာင္းကိုစြန္းထင္းသြားသည့္အတြက္အမတ္ႀကီးကေတာင္းပန္ေသာ္လည္း မရဘဲ မင္းသားက အမတ္ႀကီးကို ကြမ္းေသြးျပန္ေထြးၿပီး ကလ့ဲစားေခ်လိုက္ေၾကာင္း ၊ ရခိုင္ဘုရင္မင္းထီး လက္ထက္မွာေတာ့ နန္းတြင္းကပုဂၢိဳလ္ေတြ ကြမ္းယာယာၿပီး လက္၌ေပေနသည့္ထုံးမ်ားကို နန္းတိုင္ေတြမွာ စည္းမဲ့စြာ သုတ္ၾကသည့္အတြက္ ဘုရင္မင္းထီးက ထိုသို႔သုတ္လွ်င္ သုတ္သူ၏ လက္ညွိဳးကို ျဖတ္မည္ဟု အမိန္႔ထုတ္ေၾကာင္း ၊ တခါေသာ္ မင္းထီးကိုယ္တိုင္ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ သုတ္မိသြားေသာေၾကာင့္ သူ႔အမိန္႔ကို သူ လိုက္နာသည့္အေနျဖင့္ လက္ညွိဳးကို ကိုယ္တိုင္ ျဖတ္ပစ္ခဲ့သည့္ သာဓကရွိေၾကာင္း စသည့္ အေၾကာင္းအရာစုံကို အဘိုးက ေျပာျပေလ့ရွိ္သည္။
သည္ကေန႔မွာေတာ့ ေရွးကလို ကိုယ္တိုင္ယာစားသည့္အေလ့ မရွိသေလာက္ျဖစ္လာသည္။ ေနရာတကာမွာ ကြမ္းဆိုင္ေတြ ဒုနဲ႔ေဒးေတြ႕လာရသည္။ ကြမ္းဆိုင္ ခပ္ေသးေသးေတြသာမက ၀န္ထမ္းခုနစ္ေယာက္ ရွစ္ေယာက္ခန္႔ၿပီး ဆိုင္ႀကီးကႏၷားႀကီးျဖင့္ ဖြင့္လွစ္လာၾကသည္။ ကြမ္းယာတြင္ပါ၀င္သည့္ အမယ္ေတြကလည္း ဟိုတုန္းကလို ထုံး ၊ ကြမ္းသီး ၊ ဗမာေဆးေလာက္ႏွင့္ ရပ္မေနေတာ့။ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြကတဆင့္ ေမွာင္ခိုလမ္းေၾကာင္းက ၀င္လာသည့္ ကြမ္းစားေဆးေတြ ကလည္း အမည္မ်ိဳးစုံ အဖုံဖုံ။ ဓာတုေဗဒ ပစၥည္းေတြျဖင့္ စီမံဖန္တီး ထုတ္လုပ္ ထားၾကေသာေၾကာင့္ သြား / ခံတြင္းႏွင့္ပတ္သက္သည့္ ေရာဂါေတြ ၊ အစာအိမ္အူလမ္းေၾကာင္းဆိုင္ရာ ေရာဂါေတြ ၊ အသည္းႏွင့္ ေက်ာက္ကပ္ ဆိုင္ရာေရာဂါေတြ ျဖစ္ပြားလာၾကၿပီး ေဆး႐ုံေဆးခန္းေတြမွာ တိုးႀကိတ္ တန္းစီ ေနၾကသည္က စတုဒိသာ ေကြ်းေနသည့္အလား ျမင္ေတြ႕ေနရသည္။ ေရာဂါျဖစ္ပြားသူ တိုးျမင့္လာသည္ ဆိုသည္က စားသုံးသူ မ်ားျပားလာသည့္သေဘာ။ သို႔ေသာ္လည္း တႏိုင္ငံလုံး အတိုင္းအတာျဖင့္ ဘယ္ အသက္ အရြယ္တန္းေတြ ဘယ္ႏွရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ ကြမ္းစားေနၾကသလဲ ေကာက္ယူထားသည့္ စစ္တမ္း ရွိမရွိကိုေတာ့ ကိုသက္ေဆြ မသိပါ။
ေသခ်ာသည္ကေတာ့ အမ်ားျပည္သူႏွင့္ ထိစပ္ေသာ ေနရာေတြမွာ ကြမ္းတံေတြးနီရဲရဲေတြ ၊ ကြမ္းယာထည့္သည့္ ပလတ္စတစ္အိတ္ေတြကို ေပါမ်ားစြာ ေတြ႕လာရသည္။ လမ္းေပၚျဖတ္သန္းသြားေနသည့္ တကၠစီကားေတြ ၊ ဘတ္စ္ကားေတြ၏ ကိုယ္ထည္ေတြမွာလည္း ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ေစးကပ္ စြန္းထင္းေနေသာ ကြမ္းတံေတြး ေတြကို ေတြ႕ႏိုင္သည္။
သည္လို အၾကည့္ရဆိုးေသာ ျမင္ကြင္းေတြက ကိုသက္ေဆြတို႔ ႏိုင္ငံထဲမွာသာမက လုပ္သားအင္အား စီးေမ်ာ သြားသည့္ တျခာတိုင္းႏိုင္ငံေတြအထိပင္ ကူးစက္သြားခဲ့သည္။ ကိုရီးယား ၊ စင္ကာပူ အစရွိသည့္ ျမန္မာလုပ္သား အမ်ားစုေနထိုင္ရာ အရပ္ေတြမွာ ကြမ္းတံေတြးအစြမ္းျဖင့္ ရဲရဲနီလာသည္။ ကိုရီးယားႏိုင္ငံ ဘူေျဖာင္းၿမိဳ႕၏ လမ္းတလမ္းဆိုလွ်င္ ကြမ္းစားသူေတြ ေထြးၾကသည့္ ကြမ္းတံေတြးေၾကာင့္ လမ္းနီေလး ဟုပင္ အမည္တြင္သြားေၾကာင္း ၊ ျမန္မာတဦး ကြမ္းတံေတြးေထြးေနသည္ကို CCTV တြင္ ဖမ္းမိေသာေၾကာင့္ ဒဏ္ေငြမ်ားစြာေဆာင္လိုက္ရေၾကာင္း ၊ ထို႔ေၾကာင့္ ကိုရီးယား ၊ ဘူေျဖာင္းေရာက္ ျမန္မာမ်ား စုေပါင္းၿပီး ကြမ္းကမ္ပိန္းကိုပင္ ျပဳလုပ္ၾကရေၾကာင္း စသည့္သတင္းေတြကို ကိုသက္ေဆြ ၾကားသိခဲ့ရသည္။
တေလာကမွ ကိုရီးယားၿမိဳ႕ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေရာက္ခဲ့သည့္ ကိုသက္ေဆြသူငယ္ခ်င္း ပန္းခ်ီဆရာ တေယာက္က ျမန္မာေတြ အေနမ်ားသည့္ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ ကြမ္းတံေတြးမေထြးရန္ သတိေပး တားျမစ္ခ်က္ မ်ားကို ကိုရီးယား – ျမန္မာ ႏွစ္ဘာသာျဖင့္ ကပ္ထားေၾကာင္း ၊ ကြမ္းတံေတြးေထြးသည္ကို ေတြ႕ရွိလွ်င္ ေထာင္ဒဏ္ တႏွစ္ႏွင့္ ဒဏ္ေငြ ၀မ္တသိန္း က်ခံေပးေဆာင္ရမည္ဟု သတင္းတြင္ ေၾကညာသြားေၾကာင္း ေျပာျပဖူးသည္။
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ႏွစ္ၿခိဳက္ စားသုံးလာၾကသည့္ အရာတခုကို တႏိုင္ငံလုံး အတိုင္းအတာျဖင့္ တိခနဲျဖတ္ပစ္ရမည္၊ စြန္႔လႊတ္ၾကရမည္ဟုေတာ့ ကိုသက္ေဆြ မဆိုလိုခ်င္ပါ။ သို႔ေသာ္ ကိုယ့္ေၾကာင့္ ကိုယ့္လူမႈ၀န္းက်င္ေလး ညစ္ေထးသြားျခင္းမ်ိဳး ၊ ကိုယ့္ဆီလာလည္သည့္ ဧည့္သည္ေတြ ကိုယ့္တိုင္းျပည္၏ စည္းမဲ့မႈ ျမင္ကြင္းကို ေတြ႕သြားျခင္းမ်ိဳးေတာ့ မလိုလားပါ။ ကိုယ့္ဆီက လူေတြကလည္း ကိုယ္ႏွစ္ၿခိဳက္သည့္ အရာျဖင့္ သူတပါးေျမကို ညစ္ႏြမ္းေအာင္ မျပဳေစခ်င္ပါ။ ကြမ္းစားၾကသည့္ ေဒသတြင္း ႏိုင္ငံေတြထဲမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံက “ ပထမ “ ဟူေသာ စံခ်ိန္ကိုလည္း မတင္ေစခ်င္ေတာ့ပါ။
ကိုသက္ေဆြကေတာ့ သူ႔အက်ီၤျဖဴျဖဴေပၚက ၀ါက်င့္က်င့္အကြက္ေတြကို ျမင္တိုင္း မင္းသားသီဟသူလို ကလ့ဲစား ျပန္ေခ်လို၍လည္း မဟုတ္ ၊ ဘုရင္မင္းထီးလို ျပစ္ဒဏ္ေပးလို၍လည္း မဟုတ္ဘဲ ဘယ္သူမွန္းမသိသည့္ ကားေပၚကလူတေယာက္ကိုသာ အၿမဲသတိရေနမိပါသည္။
ေဆာင္းျဖဴ
Title Photo Credit http://www.travel-badger.com/
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
