(မုိးမခ) ႏုိဝင္ဘာ ၄၊ ၂၀၁၆
မင္း အျပံဳးလက္လက္ေလးဆီ ေရာက္ရွိဖို႔ ငါ့မာနတရားေတြ ခုတ္ရွင္းၿပီး သိကၡာတရားေတြ ခ်ခင္းခဲ့ရတယ္။ ေဝဒန ာေတြနဲ႔လာဘ္ထိုးၿပီး ငါ့ရင္ခုန္မႈသံစဥ္ကို မင္း အၾကည့္တခ်က္ေလးနဲ႔ စည္းဝါးပ်က္ေစခဲ့လည္း ငါကေတာ့ ဆက္လက္တီး ခတ္ေနမွာပါပဲ။ မင္းႏွလုံးသားတဝိုက္မွာ ပရိယာယ္ မာယာအထုတ္ေတြနဲ႔ ေျခရွဳပ္ေနၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ မွန္ေလးတခ်ပ္ ခ်ျပမိတာကိုက ငါ့အမွားပါကြယ္။ မင္းမွာ အျပစ္မရွိပါဘူး။ မတန္မရာ ေတာင့္တမိတဲ့ ငမိုက္သားကို ခြင့္လြတ္တာပဲ ေက်းဇူးတင္လွပါၿပီ။ ငါ့ရင္ဘတ္ေပၚတဖ်ပ္ဖ်ပ္ခတ္ၿပီး တက္နင္းသြားတဲ့ မင္းေျခေထာက္က ဖိနပ္မွာ အခ်စ္ေတြေပက်ံ သြားတာကို ငါ့မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ေဆးေၾကာခ်င္သပဆိုရင္လည္း ငါ မျငင္းပါဘူးေလ။ ဆုလာဘ္တခုအျဖစ္ ခ်ီးေျမႇာက္တယ္ပဲ သေဘာထားပါတယ္။
အဲဒီလိုနဲ႔ ငါဟာ စကားေတြ စြန္႔အ လာတယ္။ ၿပီး နားေတြပင္းၿပီး မ်က္စိေတြ ျပာေဝလာ တယ္။ ဆိုက္ကားစီးၿပီးသြားေနရတဲ့ခရီးက ဘယ္ေတာ့မွမ်ား ဆုံးပါေတာ့မလဲ။ အရိပ္လိုလုိက္ေနတ့ဲ အတိတ္ရဲ႕သားေကာင္က ဥယ်ာဥ္ႀကီးတခုလုံး ဖ်က္ဆီးပစ္လုိက္ေလ သလား။ ယၾတာေခ်ဖို႔ ပန္းေလးတပြင့္ကိုလိုက္ရွာရတာ ဖတ္ဖတ္ေမာလွပါၿပီ။ ငါ့ ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္ေလးတခုက ျမင္းခြာေလး တခ်က္ သံမရိုက္ခဲ့မိတာေလးပါပဲ။
တရားဝင္လြမ္းဆြတ္ခြင့္မရွိေတာ့ေပမဲ့ ကန္႔သတ္ထိန္းခ်ဳပ္မႈေတြနဲ႔ တုတ္ေႏွာင္လိုက္တဲ့ မင္းရဲ႕လက္ထပ္ပြဲမွာ လက္ေဆာင္ အျဖစ္ ငါ့ကို ယပ္ေတာင္မကမ္းပါနဲ႔ကြယ္။ မင္းရဲ့ ေစစားမႈေတြနဲ႔ ထြန္းညိႇခဲ့သမွ် ေတာက္ေလာင္ခဲ့ရတဲ့ ရင္ထဲက ေလာင္စာ ေတြကို ငါယပ္မခတ္ရဲလို႔ပါ။ ျပာအျဖစ္နဲ႔ပဲ ၿငိမ္းေအးပါရေစ။ သံေယာဇဥ္လက္က်န္လက္ႂကြင္းေတြနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္သြား တဲ့ မင္းေျခရာထဲက ေဆြးေျမ႕မႈေနာင္တတရားေတြကို ေကာက္သင္းေကာက္ ေနခဲ့ပါ့မယ္။ ေနာက္ဆံမတင္းပါနဲ႔ ကြယ္ ငါေလ အခ်စ္ေတြကို ေရေလာင္း ေပါင္းမသင္ေတာ့ပါဘူး။
မင္း ငါ့ကို တကယ္မုန္းေၾကာင္း သက္ေသျပဖို႔ အတြက္ ေထာက္ခံခ်က္အျဖစ္ လမ္းခြဲဖို႔ မင္းေတာင္းဆိုတာမွန္ရင္ ငါကလည္း မင္းကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ခဲ့ေၾကာင္း အခိုင္အမာျပဖို႔ အတိမ္ အနက္ကို မ်က္ရည္စက္ေတြနဲ႔ ခ်ိန္စက္ၿပီး အဆိုတင္သြင္းခဲ့ပါ့မယ္။ တခုေတာ့ ေတာင္းဆိုပါရေစ ငါ့ရဲ႕အလြမ္းခရီး ေျဖာင့္ျဖဴးဖို႔ အတြက္ ခံစားမႈ ေဝဒနာမွတ္တမ္းကဒ္မွာ မင္းရဲ႕ ကရုဏာလက္မွတ္ ေလးတခ်က္ေလာက္ ခပ္ႏွိပ္ေပးပါ။ မင္းခရီးအတြက္ေတာ့ ငါ့ရဲ႕ဥေပကၡာ လက္မွတ္ေလး ႏွလုံးေသြးနဲ႔ေရးေပးလိုက္ပါ့မယ္။
စည္းမ်ဥ္းေတြနဲ႔ အနားသပ္ထားတ့ဲ ပုံစံခြက္ရက္စြဲေတြထဲ ငါ ေပ်ာ္ဝင္ေနခဲ့မိတာ ေလာင္စာ အျဖစ္ ျပကၡဒိန္ေပါင္း ဘယ္ ေလာက္ မီးရွဳိ႕ပစ္ခဲ့မိမွန္း မသိေတာ့ပါဘူး။ မသိျခင္းေတြနဲ႔အစပ်ိဳးၿပီး ေခါက္ရိုးက်ိဳးေနတဲ့ဘဝစာမ်က္ႏွာေတြကို မျဖစ္စေလာက္ စုတ္ျပဲသြားမဲ ဒဏ္ရာျဖစ္မွာကို ေၾကာက္ ၿပီး ဆြဲမျဖန္႔ခဲ့ရင္ေတာ့ သံေခ်းတက္မႈေတြနဲ႔ ဒီထက္ပိုခံစားသြားရ လိမ့္မယ္။ ေရွ႕ကို ၾကည့္လုိက္ ေတာ့ ရာသီတဇာတ္ေျပာင္းဖို႔ ပိေတာက္တို႔ယိမ္းတိုက္ေနၾကၿပီ။
ငါေလ ငါ့ကိုငါ တကယ္ခ်စ္ခဲ့ရင္ မင္းကိုေလ ဆြဲႏွစ္ပစ္လိုက္တာ ၾကာေပါ့။ စာနာမႈေလးေတြနဲ႔လႊမ္းျခံဳၿပီး ကမ္းကုန္ေအာင္ မင္းကိုခ်စ္ခဲ့မိလို႔ ခိုလႈံခြင့္မေပးခဲ့တာပါကြယ္။ မလုံတဲ့ေလွေပါက္နဲ႔ မေခၚခ်င္လို႔ ကမ္းေပၚမွာထားခဲ့တာကို လွမ္းေမွ်ာ္ၿပီး လြမ္းမေနပါနဲ႔။ ဘယ္လက္နဲ႔ မင္းလက္ေလးကို ကိုင္မဆုတ္ခဲ့တာဟာ ညာလက္က ကိုင္ထားတာဟာ ဓာတ္ႀကိဳးဆုိတာ မင္းေလးသိခဲ့ရင္ ငါ့ကို မင္းနားလည္းႏိုင္မွာပါကြယ္။ ဝင္မလာပါနဲ႔ကြယ္ ကိုယ္က သစ္ေျခာက္ပင္ပါ။ အရြက္မရွိဘူးေလ။
ပထမမွားယြင္းခဲ့တာကေတာ့ မင္းပါးေပၚက ေမႊးညႇင္းႏုႏုေလးေတြထဲမွာ ငါ့အိပ္မက္ေတြရွိ တယ္လုိ႔ ထင္မွတ္ခဲ့မိတာက စတာပါပဲ။ တကယ္ဆို မခ်စ္မိခင္ကတည္းက မင္း အစိမ္းေရာင္ ႀကိဳက္တတ္မွန္းကို ပုဗၺနိမိတ္အျဖစ္ ႀကိဳဖတ္ခဲ့မိဖို႔ေကာင္းတယ္။ မစားခင္တုန္းက မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ၿပီးစားလိုက္ၿပီးမွ အဆိပ္သီးလို႔ ေျပာလိုက္တာကေတာ့ မင္း ငါ့အားနည္းခ်က္ကို အသုံးခ် လြန္းရာက်ပါတယ္။ ခ်စ္ခဲ့မိတဲ့အျဖစ္ကို ေျဖာင့္ခ်က္မေတာင္းပါနဲ႔ ဒိတ္လြန္သြားတဲ့ ျပကၡဒိန္ဟာ မွားယြင္းခဲ့တဲ့ ရက္ဆြဲအတြက္ ေျပာင္းလဲခြင့္မရွိသလို ငါ့အျဖစ္က ေဆးမမီေတာ့လို႔ပါ။ မ်က္ရည္ေတြကိုထိုးေပးၿပီး ေမးခဲ့ရတဲ့အေျဖရဲ႕ရလာဒ္က မင္းထြက္ဆိုခ်က္ ေဟာစာတမ္းအရ ဆိုရင္ ငါ့အတြက္ ယၾတာမရွိေတာ့ဘူးေပါ့ေနာ္။
မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ ဇြတ္မွိတ္ခုန္ခ်ခဲ့တဲ့ ငါနစ္ျမႇဳပ္ခဲ့တဲ့ သကၠရာဇ္ ျမစ္ထဲကို မင္းၾကည့္ လိုက္ပါ။ ပထမ မင္းရွိဳက္သံသဲ့သဲ့ ၾကားရမယ္။ ေနာက္ေတာ့ ရယ္သံခပ္ဖြဖြေပါ့။ ေကာက္ေၾကာင္းမလုံမႈေတြနဲ႔ အေမွာင္ေျခာက္ထဲက ထိုးေျခပစ္လိုက္တဲ့ အိပ္မက္ေတြရဲ႕ က်ဳိးေက် ေနတဲ့ေအာ္ဟစ္သံေတြ အခုေနာက္ပိုင္း စာမ်က္ႏွာေတြထဲမွာ ျပန္႔က်ဲလို႔ေနေလၿပီလား။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုခ်စ္လိုက္ၾကပုံမ်ား အျဖဴထည္ျဖစ္ေၾကာင္းကို အထုပ္ေျဖျပလိုက္ေတာ့ အေမြျပတ္ ေတြနဲ႔ ျပတ္ဆဲျခင္းေၾကာ္ျငာေတြ လူျမင္ကြင္းေတြမွာ ေပက်ံေနေပါ့။
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ၿပီး ငါးမွ်ားခဲ့ရတဲ့ႏွစ္ေတြမ်ားမ်ားလာတယ္။ အခြံခ်ည္းျဖစ္လ်က္ ေခၚမတင္ခ်င္တဲ့ ဘတ္စ္ကားေတြ ဥဒဟို လမ္းမေပၚ ေျပးလႊားလို႔။ လူရာ၀င္ဖို႔ အျပံဳးေတြ မုန္႔ဟင္းခါးထဲ တုံးတစ္ထည့္ၿပီး လိုက္ပြဲမရွိ ေရာင္းခ်ၾက။ ေရာင္ယမ္းၿပီး ဝတ္ခဲ့မိတဲ့ မလုံတဲ့ကိုယ္ရုံကို လမ္းေပၚေရာက္မွ ျပဴးျပဴးျပာျပာနဲ႔ ဖာတဲ့သူကဖာေပါ့။ ေမ့ၿပီးညႇပ္ပါလာတဲ့ ကိုယ္ေရးေထာက္ခံခ်က္မွတ္တမ္းကိုလည္း ဖုံးဖုံးဖိဖိ စြန္႔ပစ္လို စြန္႔ပစ္ၾက။ သူ႔ေက်ာရိုးတေလွ်ာက္ ေပက်ံေနတဲ့ စာမပါတဲ့ စာရြက္လြတ္ေတြ သုံးၿပီးသားအိပ္ခံြေတြကို ေကာက္သင္းေကာက္ရွာစားတဲ့ ဆူးခၽြန္ရဲ႕ဒဏ္ကို ေအာင့္အီးႀကိတ္မွိတ္ခံေပါ့။
တခ်ိန္လုံး ပြတ္တိုက္ေလွ်ာတိုက္ခဲ့တာကို အသြားတုံးရုံကလြဲလို႔ အဲဒီလမ္းက အဖုအထစ္ ေတြ ေျပေပ်ာက္မသြားဘူး။ သူက သုံးခ်ဳိးတခ်ဳီးလွီးခ်ခံလိုက္ရေတာ့ ထြက္လာတဲ့ေသြးေတြက လိမ္ေမာ္ေရာင္လိုလို၊ ပုစြန္ဆီေရာင္လိုလိုနဲ႔ ခါးေတြကိုင္းၿပီး ဆံေတြျဖဴ မ်က္ႏွာျပင္တခုလုံး အျခစ္ရာေတြ ေပပြေနလို႔ ပုံေျပာင္းလာတဲ့ငါ့ကို အဲဒီေကာင္က မွတ္မိၿပီး ေဖာ္ေရြေနတုန္းပဲ။ အဲဒီ ညေနခင္းဟာ အဖီေလးထဲကထြက္လိုက္ရင္ပဲ ေက်ာက္တူးသမားသီခ်င္းကို ခပ္ၿငီးၿငီးဆိုၿပီး သိုင္းကြက္စနင္းေတာ့တာပဲ။ ညေနခင္းဟာ သူမအတြက္ အိပ္မက္တခါျပင္ကို အိပ္ထဲထည့္ၿပီး သစ္တပင္ရဲ႕လမ္းညြန္ၾကားမႈေၾကာင့္ အိမ္ကို မေခ်ာမေမြ႔ေရာက္လာခဲ့တယ္။ သူမက အိမ္ဦးခန္းမွာ ထိုင္ၿပီး လ ကို လက္ညႇိဳးထိုးကာ ေရႊလမွာယုန္ဝပ္လို႔သီခ်င္းကိုဆိုရင္း ကမၻာဦးကပါတဲ့ လက္နဲ႔ ေခ်ာ့သိပ္လိုက္ေတာ့ ညေနခင္းဟာ ရွဴးရွဴးရွားရွားနဲ႔ အိပ္ေမာက်သြားေတာ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ နာရီလက္တံေတြက သူ႔ကိုေက်ာပိုးေခၚေဆာင္သြားေလေတာ့တယ္။
ျခအုံတက္ေနတဲ့ စိတ္က အညႇာလြယ္တယ္။ မမွည့္ခင္အခူးခံလိုက္ရသလို မရင့္ခင္လည္း ေႂကြေႂကြက်ရတယ္။ မနက္ျဖန္ဆိုတာ သံသယျဖစ္ေနသမွ် လကြယ္ညခ်ည္းပဲ ၾကံဳေနဦးမွာပဲ။ အႀကိမ္ႀကိမ္က်ရွံဳးခဲ့တဲ့လြန္ဆြဲပြဲမွာ မေၾကညက္တဲ့ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာေတြကို ျပန္ေႏြးၾကည့္ေတာ့ ဘယ္ပန္းမွအပြင့္လိုက္ႀကီး ေျမႀကီးထဲက ထြက္လာတာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိရတယ္။ ကမ္းမရွိရင္ ျမစ္ဆိုတာမျဖစ္ဘူးတဲ့။ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းအသိုးေတြလည္း စိတ္ကူးယဥ္လြင့္ျပင္ထဲ ေပါေလာေမ်ာလို႔။ အရည္မရအဖတ္မရ အကူးအခတ္ေတြနဲ႔ အံေသေနတဲ့ အဲဒီစာမ်က္ႏွာႀကီးကို အသစ္မဟုတ္တဲ့ မိတၱဴခ်ပ္ေတြ ရိုက္ႏွိပ္ထုတ္ရင္း ဘဝက ေျခက်ဥ္ေနတာေတာင္ ေရႊ႔႕ေျပာင္းထိုင္ဖို႔ အခ်ိန္မရွိေတာ့ ဘူး။ မေနခ်င္တဲ့သူေတြကို ရင္အကြဲခံၿပီး လမ္းႏွစ္သြယ္ညြန္ျပလိုက္ပါတယ္။
ဖ်တ္ဖ်တ္ခါေနတဲ့ ကန္ထဲက လကို ဆယ္ၾကည့္ရသလို ျဒပ္မဲ့အလြမ္းေတြနဲ႔ ငိုက္ေနတဲ့ ညဟာ မီးခိုးေတြၾကားမွာ မြန္းၾကပ္လို႔ေပါ့။ ႏွင္းရည္ေတြနဲ႔ဝင္းအိေနတဲ့ သဇင္နံ႔လား ဒါမွ မဟုတ္ သူမကိုယ္နံ႔လား။ တခုခုေတာ့ တခုခုပါပဲ။ ညြတ္က်ေနတဲ့ ေမႊးညႇင္းပင္ေလးေတြကို ဆြဲမတ္သြား တယ္။ ရယ္သံေတြနဲ႔ဝင္းမွည့္ေနတဲ့အတိတ္က အေမာေဖာက္ပစၥကၡရဲ႕ခရီးလြန္မႈမွာ အက်အန ေနရာဝင္ယူတယ္။ ၿမိန္ေရယွက္ေရ ကျပမယ္လုပ္တုန္း ေနျခည္တစရဲ့ ေပါ့ေလ်ာ့မႈေၾကာင့္ ျပဳတ္က်သြားတဲ့ ကန္႔လန္႔ကာရဲ့ေနာက္ကြယ္မွာ ညဟာ ရယ္စရာအၿငိမ့္ခန္းကို အဆုံးမသပ္ လိုက္ရဘူး။ အျပန္မွာ ကဲလားတံခါးကိုဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႏွင္းေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ တံလ်ပ္ေတြဟာ အညြန္႔တလူလူထြက္လို႔။
စိုးခိုင္ညိန္း
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
