ဘလက္လစ္ တေထာင္ မွသည္ ျပည္တြင္းကေသာင္းခ်ီသည့္ ဆရာ၀န္မ်ား လြတ္လပ္ဖို႔
မိုးနတ္မင္း၊ ေအာက္တိုဘာ ၁၂၊ ၂၀၁၃
မိုးနတ္မင္း၊ ေအာက္တိုဘာ ၁၂၊ ၂၀၁၃
ေလာေလာလတ္လတ္ ျမန္မာMediaမ်ားတြင္ ေဖာ္ျပေနသည့္ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္မသက္ဆိုင္ဘဲ ပညာရွင္မ်ား (ဆရာဝန္၊ ကြန္ျပဴတာလိုင္း) BlackList ကန္႔သတ္စာရင္းထဲ ရိွေနေသးေၾကာင္း ေဖာ္ျပလာၿပီးေနာက္ သမၼတရံုးမ ွ”ဆရာဝန္ (၁၀၁၀) ဦးအား BlackListမွ ပယ္ဖ်က္ခြင့္ၿပဳၿခင္း” ေၾကညာခ်က္ ထြက္ေပၚလာသည္ကို ႀကိဳဆိုပါသည္။ ဆရာေဇာ္ေအာင္(မံုရြာ) မိုးမခတြင္ လူရည္ခြ်န္ေဆာင္းပါးတြင္ ေဖာ္ျပခဲ့သလို ပိုမိုတိုးတက္၊ ပြင့္လင္းလာသည္ကို ေတြ႕ျမင္လိုေသာ္လည္း ယခုသမၼတႏွင့္ က်န္းမာေရးဝန္ႀကီးလက္ထက္တြင္ ေျပာင္းလဲမွုမ်ား ျဖစ္ေပၚလာသည္ကို အသိအမွတ္ျပဳပါသည္။ BlackListမွ ဆရာဝန္မ်ားကို ေအာက္ပါအတိုင္း အုပ္စုခြဲမိပါသည္။
(၁) ၂၀၀၁ ေနာက္ပိုင္း ေဆးေက်ာင္းၿပီးေနာက္ အတင္းအၾကပ္ အလုပ္ဝင္ေစသည္ကို ျငင္းဆန္သျဖင့္ စာရင္းထဲပါသူမ်ား
(၂) ဒုတိယအုပ္စုကေတာ့ ႏွစ္အပိုင္းအျခား မရိွပါ။ ေလာေလာလတ္လတ္ေက်ာင္းၿပီးသူမ်ားမွ အစ၊ အသက္၅၀ -၆၀ အရြယ္ ဆရာဝန္မ်ား ပါဝင္၏။ ဝန္ထမ္းဘဝမွ ထြက္ခြင့္ မေပးသျဖင့္၊ နယ္ေျပာင္းခိုင္းသည္ကို ျငင္းဆန္သျဖင့္ စာရင္းထဲပါသြားျခင္း ျဖစ္သည္။
တရားဝင္စာရင္းတြင္မူ ေလ်ွာ္ေၾကးမေပးရေသးသူႏွင့္ ေပးၿပီးသူဟု ခြဲထားပံုရသည္။ မရွင္းသည္မွာ ေလ်ွာ္ေၾကးေပးၿပီးသူ (သိန္း ၂၀ -၃၀ ခန္႔) ကို အဘယ္ေၾကာင့္ BlackListထဲတြင္ ဆက္လက္ထားရိွပါသနည္း။ အခ်ိဳ႕ဆရာဝန္မ်ားမွ ေလ်ွာ္ေၾကးေပးၿပီးလ်ွင္ ကင္းရွင္းသြားၿပီဟု ယူဆသျဖင့္ ႐ိုးသားစြာ ဒဏ္ေၾကးေဆာင္ခဲ့၏။ သို႔ပါလ်ွက္ BlackList စာရင္းထဲတြင္ ၁၀ႏွစ္ ယခုအခ်ိန္အထိ ဆက္လက္ ထားရိွခဲ့သည္မွာ က်န္း ဦးစီးမွ လုပ္ပိုင္ခြင့္ကို ေက်ာ္လြန္ၿပီး လုပ္ခဲ့သည္ေလာ။ ထို႔အျပင္ ၁၀၁၀ ေယာက္ ကင္းရွင္းစာရင္းထဲ မပါေသးသူမ်ားလည္း ရိွေသးေၾကာင္း ၾကားသိရသည္။ သမၼတႀကီးႏွင့္ က်န္းမာေရးဝန္ၾကီးမွ ရွင္းလင္းေပးႏိုင္မည္ဟု ယူဆမိပါသည္။ တနည္းအားျဖင့္ဆိုရေသာ္ ပညာရွင္ မည္မ်ွ BlackListတြင္ က်န္ရိွေနပါသလဲ။
ေနာက္တဆင့္တက္ၿပီး သံုးသပ္ရလ်ွင္ ထိုသို႔ မိမိစကားမနားေထာင္သျဖင့္ ဆရာဝန္အခ်ိဳ႕ကို ေဆးကုသခြင့္မေပးျခင္း၊ BlackListတြင္ ထည့္သြင္းကာ ႏိုင္ငံျခားမထြက္ႏိုင္ေအာင္ျပဳျခင္းသည္ တရားနည္းလမ္း က်ပါသလား။ သင္၏ ယာဥ္ေမာင္းက အလုပ္ထြက္ခြင့္ေတာင္းလ်ွင္ ခြင့္မေပးဘဲ၊ မိမိသေဘာႏွင့္ ထြက္လ်ွင္ “ျမန္မာျပည္တြင္ေနသေရြ႕ ယာဥ္ေမာင္းအလုပ္ မလုပ္ရ၊ ထင္းသာ ေခြရမည္” ဟု ဥပေဒထုတ္လ်ွင္ သင့္ေလ်ွာ္ပါမည္လား။
ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ဒီမိုကေရစီလမ္းေၾကာင္းေပၚ အမွန္တကယ္သြားေနပါက ဆရာဝန္မ်ားအတြက္ ဥပေဒတမ်ိဳး၊ အျခားဝန္ထမ္းမ်ားအတြက္မူ ေနာက္တမ်ိဳး မရိွသင့္ပါ။ က်န္းမာေရးဌာနတြင္ အျခားဌာနႏွင့္မတူဘဲ “ထူးဆန္းေထြလာ” မူမ်ား ရိွေနေသးသည္ကို သမၼတရံုးႏွင့္ ျပည္သူမ်ား သိရိွေစလိုပါသည္။
ဥပမာ … ျမန္မာျပည္သူမ်ား အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံမ်ားသို႔ အလည္ခရီး၊ စီးပြားေရး၊ ေဆးကုသရန္စသည္ျဖင့္ လြတ္လပ္စြာသြားေနခ်ိန္၊ ဝန္ထမ္းဆရာဝန္မ်ားမွာ မိဘေနမေကာင္းလ်ွင္ပင္ တရားဝင္သြားခြင့္မရိွပါ။
တိုးတက္လာသည့္ေခတ္ႏွင့္အညီ ေဆးေကာင္စီကိုလည္း မူျပင္ဆင္သင့္ပါသည္။ ဥပမာ United States တြင္ ဆ.မ ကို သက္ဆိုင္ရာျပည္နယ္မွ၊ UKတြင္ General Medical Council မွ စီစစ္ခြင့္ျပဳပါသည္။ အစိုးရႏွင့္မသက္ဆိုင္ဘဲ အဆိုပါအဖြဲ့အစည္းမ်ားသည္ ျပည္သူအက်ိဳးစီးပြားကို ကာကြယ္ရန္သာ ျဖစ္သည္။ ဥပမာ … ဆရာဝန္သည္ မူးယစ္ေဆးဝါးသံုးစြဲလ်ွင္၊ လူနာမ်ားႏွင့္ မသင့္ေလ်ွာ္ေသာ (မဖြယ္မရာျပဳ)လ်ွင္၊ မွားယြင္းေသာကုထံုးေၾကာင့္ လူနာ နစ္နာမွုရိွလ်ွင္ (ဆ၊မ) ျပန္သိမ္းပါသည္။ လူနာမ်ားကို ဆက္လက္အႏၲရာယ္ မေပးႏိုင္ရန္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အစိုးရႏွင့္ မသက္ဆိုင္ေသာ Independent Organization ျဖစ္သျဖင့္ … ဥပမာ- သမၼတအိုဘားမားမွ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ကင္မလြန္မွ ဆရာဝန္ေမာင္ဘကို အစိုးရမေကာင္းေၾကာင္းေျပာသျဖင့္ ဆမ ပိတ္ရန္ ေတာင္းဆိုလ်ွင္ လက္ခံစဥ္းစားမည္ပင္ မဟုတ္ပါ။
အတင္းအၾကပ္အလုပ္ဝင္ေစျခင္းသည္ ေခတ္အဆက္ဆက္ မေအာင္ျမင္ခဲ့ပါ။ အကယ္၌ အစိုးရအလုပ္သာ (ရွည္ရွည္ေဝးေဝးမၾကည့္ပါႏွင့္၊ ၾကယ္ငါးပြင့္သေဘႍာသား အလုပ္ႏွင့္ နိွုင္းယွဥ္ၾကည့္ပါ) ထမင္းဝေအာင္ ေကၽြးႏိုင္ပါက၊ ဝန္ထမ္းမ်ားကို ေျခခ်ဳပ္ျဖင့္ထားသည့္ဥပေဒပင္ လိုမည္မထင္။ သေဘႍာသားအလုပ္ကို လူအမ်ား အလုအယက္ ဝင္ၾကသည္သာ ၾကားသိရ၏။ သေဘႍာသားမ်ား အလုပ္ခြင္တြင္မေပ်ာ္သျဖင့္ ထြက္ေျပးၾကသျဖင့္ Black List တြင္ ထည့္သြင္းတားျမစ္သည္ကိုေတာ့ မၾကားမိေသးပါ။ ျပင္ပႏွင့္ တန္းတူလခ မေပးႏိုင္လ်ွင္ပင္ ဘြဲ့လြန္ျပည္ပပညာေတာ္သင္ စသည္ျဖင့္ သင့္ေတာ္ေသာခ်ီးေႁမွာက္မွု ရိွခဲ့လ်ွင္၊ အဂတိကင္းေသာ ေနရာခ်ထားမွုသာရိွခဲ့လ်ွင္ ယခုထက္ မ်ားစြာ တိုးတက္ေနေလၿပီ။
တကယ္ေတာ့ ယခုကဲ့သို႔ ျမန္မာက်န္းမာေရးတြင္ လိုအပ္ခ်က္မ်ားစြာ ရိွေနခ်ိန္တြင္ အစိုးရ၊ ျပင္ပ မခြဲျခားဘဲ လူသားအရင္းအျမစ္ရိွသမ်ွ အသံုးခ်သင့္သည္။
Myanmar Times ေဆာင္းပါးအရ ေဖာ္ျပရလ်ွင္ ျမန္မာလူဦးေရ သန္း ၆၀ အတြက္ ဝန္ထမ္းဆရာဝန္ ၅,၃၈၁ သာ ရိွသည္။ (ဆမ ကုသခြင့္ရိွသူ ၃၀,၀၀၀ ရိွသည္ဟု သိရပါသည္။) ျပည္သူ ၁၀,၀၀၀ ေက်ာ္ အတြက္ ဆရာဝန္ ၁ ေယာက္ႏွုန္းျဖစ္သည္။ အထူးကုမ်ား အေျခအေနကေတာ့ ပိုမိုဆိုးဝါးပါသည္။ ျမန္မာတႏိုင္ငံလံုးအတြက္ ဦးေႏွာက္အာရံုေၾကာ Neurologist ၁၅ ေယာက္သာ ရိွသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လြွတ္ေတာ္တြင္ ျပည္ေထာင္စုအမတ္က တိုင္းေဆးရံုတြင္ အထူးကုမ်ား ေစလြွတ္ေပးရန္ က်န္းမာေရးဝန္ႀကီးကို ေတာင္းဆိုေသာအခါ မျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း သိရိွရသည္။
ကြ်န္ပ္ေက်ာင္းသားဘဝက ဦးေႏွာက္အာရံုေၾကာ ခြဲစိတ္ Neuro-Surgeon မ်ားႏွင့္ ပညာသင္ဖူးသည္။ တႏိုင္ငံလံုးေပါင္းမွ ၉ ေယာက္သာ ရိွသျဖင့္ ဆရာမ်ားချမာ ရန္ကုန္၊ မႏၲေလးတြင္ တေနကုန္ထိုင္ၿပီး လာသမ်ွလူနာကို ခြဲစိတ္ရသည္။ အျခားၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားတြင္ ဦးေႏွာက္အာရံုေၾကာ အေရးေပၚ လိုအပ္လ်ွင္ေတာ့ ကံမၼသကာပင္။ က်န္းမာေရးဌာန Budget သိသိသာသာ မတိုးေပးႏိုင္ေသးသေရြွ႕ ဝန္ႀကီးကို ထုေထာင္းလ်ွင္လည္း ဘာမ်ွမလုပ္ေပးႏိုင္ပါ။
ပိုၿပီးဆိုးသည္က ေဆးေက်ာင္းမွ ေအာင္ျမင္ၿပီးေနာက္ (တႏွစ ္၂၀၀၀ ခန္႕) အစိုးရအလုပ္ ဝင္လိုလ်ွင္ပင္ ေနရာမရိွသျဖင့္ ေစာင့္ဆိုင္းေနရသူ ၆၀၀၀ ခန္႕ရိွသည္။ သည္လူငယ္မ်ား၏ ေနာင္ေရး အစိုးရမွ မည္သို႔ စီစဥ္ခဲ့ပါသနည္း။ မည္သို႔စီစဥ္လိုပါသနည္း။ အလုပ္မေပးႏိုင္မည့္အတူတူ ေဆးကုသခြင့္ ဆမ ထုတ္ေပးကာ ျပင္ပေဆးကုသခြင့္ ေပးကာ ေစာင့္ဆိုင္းေစလ်ွင္ အစိုးရအတြက္ အက်ိဳးယုတ္စရာ မျမင္မိပါ။ အျမင္က်ယ္သင့္ပါၿပီ။ ၃ – ၄ ႏွစ္ဆိုသည္မွာ ဘဝတြင္ တန္ဖိုးရိွလွပါသည္။
သို႔ျဖစ္ပါသျဖင့္ Private Sector ေဆးရံ ုေဆးခန္းမ်ားကို ပိုမိုအားေပးသင့္သည္။ ပိုက္ဆံရိွသူမ်ား ထိုေဆးရံုမ်ားသို႔သြားလ်ွင္ အစိုးရေဆးရံုတြင္ ႏြမ္းပါးသူမ်ားကို ပိုမို ကူညီႏိုင္မည္။ လက္ရိွအခ်ိန္တြင္လည္း တတ္ႏိုင္သည့္သူမ်ား ႏိုင္ငံျခားထြက္ ေဆးကုၾကသည္။ Major Player မဟုတ္ေသာ ထိုင္းႏိုင္ငံေဆးရံုတခုကပင္ ျမန္မာမ်ား တႏွစ္လ်ွင္ ေဒၚလာ သန္း ၃၀၀ ေက်ာ္သံုးသြားေၾကာင္း သိရိွရသည္။ သို႔ျဖစ္ရာ စုစုေပါင္းလိုက္လ်ွင္ Singapore, Thailandတြင္ တႏွစ္ ေဒၚလာ ၁ကုေဋမက သံုးသည္ဟု ထင္ပါသည္။ ထိုေဆးရံုမ်ား အလြန္ေဖာ္ေရြၾကပါသည္။ ျမန္မာစကားတတ္သူမ်ားႏွင့္ ေလဆိပ္တြင္ လာႀကိဳသည္။ Medical Tourismကို ပညာယူသင့္သည္။ သို႔ေသာ္ ႏိုင္ငံသားမ်ား သံုးစြဲေသာေဒၚလာမ်ားမွာ Singapore, Thailand၏ ဝင္ေငြျဖစ္သြားသည္ကို ျမင္ေစလိုသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာလူနာမ်ား၏ positive experience ရိွခဲ့ဖူးသည့္ Singapore, Thailandမွ အဆင့္ျမင့္ေဆးကုသမွဳမ်ားကိုလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ပိုမိုျဖစ္ေျမာက္လာရန္ အားေပးသင့္သည္။ ထိုႏိုင္ငံမ်ားမွ ဆရာဝန္ႀကီးမ်ား လာေရာက္ကာ ေဆးကုသေပးေနသျဖင့္ လူနာရွင္ႏွင့္ မိသားစုပါ ခရီးစရိတ္ သက္သာေစႏိုင္သည္။ ျပင္ပေဆးရံုမ်ား မ်ားျပားတိုးတက္လာပါက ထိုင္ေစာင့္ေနရေသာလူငယ္မ်ားလည္း ဝါသနာပါရာ ေဆးကုခြင့္၊ ပညာရွာခြင့္ရမည္။ အစိုးရအေနျဖင့္လည္း ျပင္ပေဆးရံုထံမကဘဲ အလုပ္လုပ္သူဆရာဝန္၊ ဝန္ထမ္းမ်ားထံမွ အခြန္ပိုမိုရမည္။
အထက္တြင္ေဖာ္ျပခဲ့သည့္ တႏွစ္ ေဒၚလာ ၁ ကုေဋကို လံုးဝဆံုးရုွံးေနရာမွ အခ်ိဳ႕ျပန္ရလ်ွင္ပင္ မဆိုးလွပါ။ အစိုးရအခြန္ပိုရလ်ွင္ ျပည္သူက်န္းမာေရး၊ ပညာေရးအတြက္ ပိုမိုသံုးႏိုင္မည္။ “သားေရႊအိုး ထမ္းကိန္း” ပင္။
သည္အခ်ိန္တြင္ ကန္႔သတ္ခံ ဆရာဝန္မ်ား၊ မိမိအျပစ္ေၾကာင့္မဟုတ္ဘဲ ထိုင္ေစာင့္ေနရသည့္ ေအာင္ခါစ ဆရာဝန္မ်ားကို (ဆမ) ေပးကာ ျပင္ပေဆးခန္း ထိုင္ခြင့္ေပးလ်ွင္ အပ္ပုန္း၊ ရမ္းကုမ်ားထက္ အနည္းဆံုး (အမ်ားၾကီး) သာမည္။
ေဆးခန္းမထိုင္ဘဲ NGO အလုပ္ဝင္ခါ ေရာဂါကာကြယ္ေရးလုပ္ခြင့္ေပးလ်ွင္ တိုင္းျပည္မည္သို႔မ်ွ အက်ိဳးမယုတ္သြားပါ။ (ဆမ) ရိွသျဖင့္ ေဆးေပးေဝစဥ္ စမ္းသပ္ကုသမႈ လုပ္ႏိုင္မည္လည္း ျဖစ္သည္။ ထိုသူမ်ားကို အစိုးရအလုပ္မဝင္ေသာ၊ ေဒၚလာစားမ်ား ဟု ရန္မမူသင့္ပါ။ ျပင္ပေဆးရံု၊ ေဆးခန္းမ်ားတြင္ လုပ္ခြင့္ေပးသင့္သည္။ (အထက္တြင္ေဖာ္ျပၿပီး)။
Reference:
1)http://www.mmtimes.com/index.php/national-news/1481-young-doctors-face-job-shortage.html
2)http://www.president-office.gov.mm/zg/?q=briefing-room%2Fnews%2F2013%2F10%2F10%2Fid-4652
3)စာရင္းအျပည့္အစံုကိုၾကည့္ရုွရန္http://www.president-office.gov.mm/zg/?q=briefing-room/news/2013/10/10/id-4666
4)https://www.facebook.com/drmaungmaungoo/posts/579016795489661
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
