သာထက္ေအာင္ ● အပူေတာမွာ ေမာလွၿပီ
(မိုးမခ) ေအာက္တိုဘာ ၈၊ ၂၀၁၆
မိသားစုတစုပဲျဖစ္ျဖစ္ ရပ္ကြက္တခုပဲျဖစ္ျဖစ္ တိုင္းျပည္တျပည္ပဲျဖစ္ျဖစ္ သိပ္ဆင္းရဲလာၿပီဆိုရင္ မလိုလားအပ္တဲ့ ေဘးထြက္ဆိုးက်ဳိးေတြ စုျပံဳလာတတ္တာသဘာ၀ပါ။
မိသားစုတခုမွာပဲ သိပ္ဆင္းရဲလာၿပီဆိုရင္ ဆင္းရဲျခင္းဒဏ္ကို အံႀကိတ္ မခံႏိုင္တဲ့အခါ သားသမီးေတြပ်က္စီး လာတတ္တယ္။ မိန္းမေတြေဖာက္ျပန္လာတတ္တယ္။ ရာဇ၀တ္မႈမကင္းတဲ့ ေငြရွာနည္းေတြကို ေယာက္်ား လုပ္သူေတြက ၾကံတတ္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဆင္းရဲသားရပ္ကြက္ေတြမွ ဆဲၾက၊ ဆိုၾက၊ ႐ိုက္ၾက၊ ႏွက္ၾက၊ ဆူညံ ပြတ္ေလာထေနတာေတြ ေတြ႔ရတတ္ပါတယ္။ ဆင္းရဲလို႔ ပညာမသင္ႏိုင္ ပညာမတတ္လို႔ အသိဉာဏ္ေခါင္းပါး၊ အသိဉာဏ္ ပညာ ဗဟုသုတ ေခါင္းပါးေတာ့ ဆင္းရဲတြင္းက မတက္ႏိုင္၊ ဒီလို ဆိုးသြမ္း သံသရာထဲမွာ ကရြက္ကင္း ေလွ်ာက္ေနရတဲ့ဘ၀က လြတ္ေအာင္ကၽြတ္ေအာင္ဆိုတာ တစံုတေယာက္က ေပးကမ္းစြန္႔ၾကဲ႐ုံနဲ႔ မျဖစ္စ ေလာက္ေလးေပး႐ုံနဲ႔ မကၽြတ္မလြတ္ႏိုင္ပါဘူး။
အခုထက္ထိ ကမၻာ့အဆင္းရဲဆံုးႏိုင္ငံစာရင္းထဲမွာ ထိပ္တန္းက မဆင္းေသးတဲ့ ေရႊျပည္ႀကီးမွာလည္း ဆင္းရဲျခင္းကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ဒုကၡေပါင္းစံုႀကံဳေတြ႔ေနရဆဲပါ။ မဖတ္ဘဲလည္းမေနႏိုင္၊ ဖတ္ၾကည့္ေတာ့လည္း စိတ္ခ်မ္းသာစရာေတြ႔ရခဲတဲ့ ေဖ့စ္ဘုတ္ေပၚမွာ ေတာ္ၾကာသတ္ၾကျဖတ္ၾကျပန္ၿပီ၊ ၂ ေလာင္းၿပိဳင္ ၃ ေလာင္းၿပိဳင္၊ ခု တေလာေလးမွာ ပြတ္ေလာ႐ုိက္သြားတဲ့ အင္း၀စက္ခ်ဳပ္ဆိုင္က အိမ္ေဖာ္၂ ေယာက္ကို ညွဥ္းပန္း ႏွိပ္စက္တဲ့သတင္း၊ ဒါကို ဖံုးဖံုးဖိဖိ ကာကာကြယ္ကြယ္ လုပ္တဲ့ လူ႔အခြင့္အေရး ေကာ္မရွင္က လူမဆန္တဲ့လူႀကီးေတြ၊ ကိုယ္စာသင္ေပး ေနတဲ့တပည့္မေလး၂ ေယာက္ကို သားမယားျပဳက်င့္တဲ့ ေက်ာင္းဆရာအမည္ခံလူ႔ငႏြား၊ မူးယစ္ေဆး၀ါးကို ဘိလပ္ေျမသယ္သလို ကားႀကီးကားငယ္နဲ႔ သယ္ေန ေရာင္း၀ယ္ေနေပမယ့္ မိလိုက္မွျဖင့္ ပိုင္ရွင္မဲ့၊ အေျခခံဥပေဒ ျပင္ဆင္ေရးတု႔ိ၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးတို႔၊ ကုန္ေစ်းႏႈန္းက်ဆင္းေရးတို႔ဆိုတာ လြယ္လြယ္နဲ႔ မျဖစ္ႏိုင္မွန္းသိေပမယ့္ ေလာ္စပီကာ ကိစၥေလာက္ကေတာ့ ျပည္သူ႔အစိုးရလို႔ အမည္ခံတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ား ေကာင္းစြာကို္င္တြယ္ႏိုင္ဖို႔သင့္ ပါၿပီ။
ဂ်ပန္ျပည္သူေတြဟာရထားေပၚမွာ ကိုယ့္ဖုန္းကျမည္လို႔ရွိရင္ ေဘးလူအေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္မွာစိုးလို႔ ခပ္ေ၀းေ၀းထၿပီး စကားေျပာတာ ကိုယ္တိုင္ျမင္ေတြ႔ဖူးေတာ့ ခုလို ေလာ္စပီကာႀကီး၊ ၁ လံုး ၂ လံုး ၿပိဳင္ဖြင့္ေနတာ ရွက္ရ ေကာင္းမွန္း၊ ျပင္ရေကာင္းမွန္း မသိတာကေတာ့ ကမၻာ့အလယ္မွာ ရွက္ဖြယ္လိလိကိစၥပါ။ နဂိုကမွ အပူေတြနဲ႔ ‘ပူ’ ရတဲ့အထဲ ‘ဆူ’တာႀကီးကိုပါ အဆစ္ခံစားေနရတဲ့ ျပည္သူေတြကိုစာနာဖို႔သင့္ပါၿပီ။
ဒါ့ေၾကာင့္ပဲထင္ပါရဲ႕ ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာထြန္းကားၿပီး ဗုဒၶဘာသာ၀င္အမ်ားစုေနထိုင္တဲ့ ေရြျပည္ႀကီး မွာ ဘုရားေက်ာငး္ကန္၊ ကမၼဌာန္းရိပ္သာမ်ားေပါသလို၊ လူေတြကလည္း အခ်ိန္အား အခ်ိန္ပိုေလးရွိရင္ တရား စခန္းေတြ၀င္ေလ့ရွိၾကပါတယ္။ မိုးကုတ္နဲ႔နီးစပ္တဲ့လူက မိုးကုတ္၊ မဟာစည္နဲ႔ႏြယ္တဲ့လူေတြက မဟာစည္နည္း၊ တခ်ဳိ႕က ခ်မ္းေျမ့၊ တခ်ဳိ႕ကဓမၼဒူတ စသျဖင့္နီးစပ္ရာ ကမၼဌာန္းရိပ္သာမ်ား၀င္ၿပီး တပတ္တန္သည္၊ ၁၀ ရက္တန္ သည္၊ ၁ လတန္သည္ ေအးရာေအးေၾကာင္း၊ အပူေတြနဲ႔ေ၀းရာေ၀းေၾကာင္း၊ တခ်ဳိ႕ကလည္း ဒုလႅဘ၀တ္၊ တခ်ဳိ႕ လည္း သီလရွင္၀တ္၊ အပူအပင္ေလး နည္းနည္းမွ သက္သာ၊ သက္သာဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔တရားရိပ္ဘုရားရိပ္ခိုၾကရ ပါတယ္။
တရားရိပ္၊ ဘုရားရိပ္ခုိရမွန္း ခုထိမသိေသးတဲ့ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ တတိယအရြယ္ေရာက္ေသာ္လည္း ညေနတိုင္ရင္ တေတာင္ဆစ္ေကြး ယဥ္ေက်းမႈကိုေလးစားေသာအားျဖင့္ ဖန္ခြက္ကိုတင္းတင္းဆုပ္ေနဆဲပါ။ ဒါေပမဲ့ ပါးစပ္မွာအတၱအစြယ္ တေဖြးေဖြးမရွိေအာင္၊ မ်က္လံုးမွာ ရာဂခိုး၊ ေဒါသခိုးေတြ ေ၀မေနေအာင္ ရင္ထဲမွာေလာဘ ဗရပြနဲ႔ ေလထမေနေအာင္၊ ေမာဟမိႈင္းခိုးေတြၾကား ေတြေဝ မိုက္မဲ မေနေအာင္ သတိေလးကပ္ၿပီး ‘တိဟိတ္’ ဆိုတဲ့ လူစားတဲ့မပါေတာင္ ‘အဟိ္တ္’ဆိုတဲ့ တိရစၦာန္လို လူစားမ်ဳိးမျဖစ္ေအာင္ေတာ့ ႀကိဳးစားေနပါတယ္။
ၾသဂုတ္လ ကုန္ခါနီး တရက္မွာ မိတ္ေဆြႀကီးကိုသာႏိုင္က ကၽြန္ေတာ့္ဆီဖုန္းဆက္လာပါတယ္။
“ေဟ့လူ-က်ဳပ္တို႔ ေကာ့စ္ဟာဗာ (Coffs Harbour) နဲ႔ လစ္စ္မိုး (Lismore) ကိုသြားမလို႔၊ လိုက္မလား၊ ကားငွား ထားတာ ၁၂ ေယာက္စီး၊ ခုမွ ၆ ေယာက္ေလာက္ပဲ လူစုလို႔ရေသးတယ္၊ ကားေခ်ာင္တယ္။ ပ်င္းရင္လိုက္ခဲ့” ဆိုတာနဲ႔ အိတ္ကေလးတလံုးဆြဲၿပီး ၃၁-၈-၂၀၁၆ ရက္ေန႔က ဒီခရီးမွာ ပါ၀င္လာခဲ့ရပါတယ္။
ကိုသာႏိုင္ဆိုတဲ့လူက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အလုပ္တခုမွာ အတူလုပ္ဖူးၿပီး သေဘၤာသား အလုပ္ရလို႔ ၀င္ေငြေကာင္းတဲ့ သေဘၤာသား ဘ၀ ေပ်ာ္ရႊင္စြာခံယူသြားတဲ့လူပ်ဳိႀကီး၊ ဘာသာတရားကိုင္း႐ႈိင္းသူတဦးျဖစ္ပါတယ္။ မနက္လင္း ကတည္းက ကားႀကီးတစီးနဲ႔ တအိမ္၀င္ တအိမ္ထြက္ လူစုၿပီး ၉ ေယာက္တိတိ လူစံုလို႔ ဆစ္ဒနီက ထြက္ေတာ့ ေန႔ခင္း ၁၁ နာရီခြဲပါၿပီ။ လမ္းမွာစားရင္း နားရင္းနဲ႔ ကီလိုမီတာ ၅၃၇ ေ၀းတဲ့ Coffs Harbour ကို ညေမွာင္မွ ေရာက္ပါ ေတာ့တယ္။ ဓမၼဒူတ တရားစခန္းဟာ ေကာ့စ္ဟာဗာၿမိဳ႕ေလးနဲ႔ မေ၀းလွတဲ့ ေတာအုပ္ကေလးထဲမွာ ရွိၿပီး ၅ ဧက က်ယ္၀န္းပါတယ္။ ဓမၼဒူတဆရာေတာ္ အရွင္ေဆကိႏၵရဲ႕ တပည့္ဆရာေတာ္ ဦးက၀ိ ကေတာ့ ငယ္ငယ္ပဲရွိပါေသး တယ္။ ကိုယ္တိုင္ကားေမာင္းၿပီး ေရွ႕ႏွစ္မွာ စိတ္ပညာတက္ဖို႔ တကၠသိုလ္၀င္ခြင့္ရထားၿပီးၿပီလုိ႔ သိရပါတယ္။
ေရာက္ၿပီး အထုပ္အပိုးခ် ေနရာ ထိုင္ခင္းယူၿပီးၿပီဆိုရင္ပဲ ဆရာေတာ့္ထံ ငါးပါးသီလယူ၊ ေရမိုးခ်ဳိး၊ ထမင္း စားၿပီးနားၾကရပါေတာ့တယ္။ ဆရာေတာ္ကလည္း ဘာမွအားနာဖို႔မရွိေၾကာင္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္သာေနၾက တေက်ာင္းလံုးမွ ဆရာေတာ္တပါးတည္းရွိတာ။ ေဟာဟိုမွာေခါင္းအံုး၊ ေစာင္လိုသေလာက္ယူသံုးၾက၊ အားလံုး သပ္သပ္ယပ္ယပ္ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းပါပဲ။ ေရခ်ဳိးခန္း၊ အိမ္သာ၊ မီးဖိုေခ်ာင္ေတြကေတာ့ Australia Standard ဆိုေတာ့ သန္႔ရွင္းသပ္ယပ္ပါတယ္။
ေကာ့စ္ဟာဗာက ဆစ္ဒနီရဲ႕ ေျမာက္ဘက္ ကီလိုမီတာ ၅၀၀ ေက်ာ္ေ၀းေတာ့ ဆစ္ဒနီေလာက္ မေအးဘဲ သင့္တင့္ မွ်တတဲ့ ရာသီဥတုမို႔ အခ်မ္းေၾကာက္တဲ့ အညာသား ကၽြန္ေတာ့္ အဖုိ႔ ေနရထိုင္ရ အလြန္အဆင္ေျပပါတယ္။ ေတာၿမိဳ႕ေလး သာသာရွိတဲ့ ၿမိဳ႕ေလးမို႔ ဆူသံ႐ႈပ္ေထြးျခင္းမရွိဘဲ သပ္သပ္ယပ္ယပ္ သန္႔ရွင္းလွပတဲ့ ေနခ်င့္စဖြယ္ ၿမိဳ႕ေလးပါ။
ဒီဓမၼဒူတ တရားစခန္းကိုထူေထာင္တာ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီလို႔ သိရပါတယ္။ ခု ေက်ာင္းထိုင္ေနတဲ့ ဆရာေတာ္ဦးက၀ိ က ေတာင္စြန္းနယ္ဘယ္က ျဖစ္ၿပီး ဒုတိယေျမာက္လို႔သိရပါတယ္။ ႏွစ္စဥ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ေရာက္ရင္ ၾကြလာေလ့ရွိတဲ့ ဆရာေတာ္ ဓမၼေဘရီ (ေတာင္စြန္း) ဆရာေတာ္လည္း ဆစ္ဒနီေရာက္ရင္ Coffs Harbour ေက်ာင္း ကိုၾကြေလ့ရွိပါတယ္။ ဓမၼဒူတ ဆရာေတာ္ အရွင္ေဆကိႏၵကိုေတာ့ ဆစ္ဒနီက ဆရာေတာ္ဦးဇာဂရ စ်ာပနတုန္းက တခါဖူးျမင္ဖူးပါတယ္။ ခုလာမယ့္ စက္တင္ဘာလထဲ Coffs Harbour ကထိန္ခင္းပြဲကို ဆရာေတာ္ အရွင္ေဆကိႏၵ ၾကြမွာမုိ႔ အားရင္လာခဲ့ၾကပါဦးလို႔ ဆရာေတာ္ဦးက၀ိက ဖိတ္ၾကားပါတယ္။ ႀကိဳးစားပါ့မယ္ဘုရားလို႔ ေလွ်ာက္ထား ခဲ့ေပမယ့္ ခရီးမနီးေတာ့သိပ္ေတာ့လြယ္မယ္မထင္။
ဆရာေတာ္ကို အ႐ုဏ္ဆြမ္းကပ္ၿပီး လူေတြကေတာ့ ပါလာတဲ့ အရာမွန္သမွ် ၀ါးေတာ့တာပါပဲ။ ဒီခရီးရဲ႕ အသက္အႀကီးဆံုး ပုဂၢိဳလ္ ဦးေအာင္၀င္းရဲ႕ဇနီး ေဒၚခင္ေမတင့္က ဆီထမင္း ထိုးလာေတာ့ ဘရိတ္ဖက္စ္အတြက္ အေတာ္ အဆင္ေျပသြားပါတယ္။ Coffs Harbour က မနက္ ၈ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ ထြက္လာတဲ့ အဖြဲ႔ဟာ လမ္းမွာစားရင္း နားရင္း၊ လမ္းမွားရင္းနဲ႔ ကီလိုမီတာ ၂၀၀ ေက်ာ္ေ၀းတဲ့ Lismore ၿမိဳ႕ေလးကို မြန္းတိမ္းမွ ေရာက္ပါတယ္။
မဟာစည္နည္းနဲ႔ တရားျပေနတဲ့ ဆရာေတာ္ဦးဦးပညာဗာ႐ို (PannyaVaro)က ၀မ္းေျမာက္စြာ ဆီးႀကိဳၿပီး ဂ်ာမဏီကလာ တရားအားထုတ္ေနတဲ့ ျပံဳးခ်ဳိ ႐ိုးရွင္းတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ခပ္ရြယ္ရြယ္ အမ်ဳိးသမီးေလး စကလ္မနီ ကေနရာ ခ်ထားေပးပါတယ္။ ၉၅ ဧက က်ယ္၀န္းတဲ့ ေတာအုပ္ႀကီးကို ရွင္းလင္းဖို႔၊ ျမက္ရိတ္ဖို႔ ကိစၥေတြကေတာ့ ဆရာေတာ္နဲ႔ လုပ္အားေပးလွဴသူအခ်ဳိ႕ရဲ႕ ကုသိုလ္ပါ၀င္မႈလို႔ဆိုပါတယ္။
ေရာက္ၿပီး အထုပ္အပိုးခ်၊ ခဏနားၿပီးဆရာေတာ္ကို ကန္ေတာ့ၿပီးေတာ့ ဆရာေတာ္နဲ႔အာလာပသလႅာပ ေျပာၾက၊ မိတ္ဆက္ၾက၊ ဆရာေတာ္ေျပာတာေတြ နားေထာင္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲ ဆရာေတာ္ဦးပညာဗာ႐ိုကို ၾသဇီဘုန္းႀကီးဆိုတာ သံသယ ၀င္လာပါတယ္။ ဆရာေတာ့္ေလသံက ၾသဇီသံမ၀ဲပါဘူး။ ဒါနဲ႔ေမးၾကည့္ေတာ့ ထင္တဲ့အတိုင္းပါပဲ။ လန္ဒန္ အဂၤလန္မွာ ေမြးၿပီး ၁၉၅၇ မွ ၾသစေၾတးလ် ေရာက္တယ္လို႔ မိန္႔ပါတယ္။ ၁၉၇၄ မွာ အိႏိၵယမွာ မဟာစည္ဆရာေတာ္နဲ႔ေတြ႔ၿပီး အဲ့ဒီမတိုင္ခင္က ထိုင္း-သီရိလကၤာတို႔မွာလည္း တရားထိုင္ဖူးပါသတဲ့။ ေနာက္ေတာ့ ရန္ကုန္လာၿပီး မဟာစည္သာသနာ့ရိပ္သာမွာ တရားစခန္းမ်ား၀င္ခဲ့ၿပီး ခုေတာ့ Lismore ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ ခပ္လွမ္းလွမ္း ေတာအုပ္ တေနရာမွာ မဟာစည္နည္းနဲ႔ ၀ိပႆနာ တရားစခန္းဖြင့္ၿပီး ႏိုင္ငံတကာကတရားထိုင္ လိုသူမ်ားကိုအိပ္ရာ၊ ေနရာထိုင္ခင္း၊ တရားထိုင္ရာ မိုးလံုေလလံုအေဆာက္အအံုေတြနဲ႔ အေတာ္ေလးအထုိင္က် ေနပါၿပီ။ ၉၅ ဧက က်ယ္တဲ့ေတာအုပ္ႀကီးထဲမွာ ဆရာေတာ္သီတင္းသံုးေနထိုင္တဲ့ ေက်ာင္းေလးကေတာ့ တကယ့္ကို ႐ိုးရွင္းလွတဲ့ ပကာသနမပါတဲ့ ေတာေက်ာင္းေလးပါ။ ဆရာေတာ္ရဲ႕ဆြမ္းစားေဆာင္ေလးက စားပြဲအေဟာင္း တလံုး၊ ကုလားထိုင္ႏွစ္လံုးနဲ႔ ဟိတ္ဟန္မရွိဘဲ အလြန္ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္ႏိုင္တဲ့ လကၡဏာေတြ အထင္းသားျမင္ ေနရပါတယ္။
ကဲ… သြားၾကစို႔… ဆိုၿပီး ဆရာေတာ္ဦးေဆာင္ရာကို ကားနဲ႔တက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အေတာ္ေလးေမာ့တဲ့ ေတာင္ကုန္းေလးေပၚေရာက္လို႔ ကားေပၚကဆင္းေတာ့ တျဖဴးျဖဴးတိုက္လြင့္လာတဲ့ ေလထဲမွာ ေတာနံ႔ေတာင္နံ႔ ေလးေတြရသလိုခံစားရပါတယ္။ အဲဒီေတာင္ကုန္းေပၚမွာ ေရႊတိဂံုေစတီနဲ႔ ထပ္တူေစတီငယ္ တဆူတည္ေဆာက္ ေနပါတယ္။ ၾသဇီေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္သားမ်ားနဲ႔ အုတ္ျမစ္ခ်ေနတာေတြ႔ခဲ့ရၿပီး ေဘးမွာေဆာက္လုပ္ေရး ပစၥည္းေတြ၊ အုတ္ေတြ ပံုထားတာေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ တပါးတည္းထိုင္တဲ့ ေက်ာင္းမို႔ သံဃာအင္အားနည္းပါးေသာ္လည္း ဆရာေတာ္ဦးပညာဗာ႐ိုရဲ႕ စိတ္ကူးအႀကံအစည္ကေတာ့ အင္မတန္ႀကီးလွပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္ က ၾသဇီ ေဒၚလာ ၄သိန္းနဲ႔ ၀ယ္ထားတဲ့ ၉၅ ဧကက်ယ္တဲ့ ေတာအုပ္ႀကီးထဲမွာ အံ့ဘနန္းႀကီးက်ယ္ခမ္းနားလွတဲ့ ဗုဒၶဘာသာသာသနာ့ အေဆာက္အအံုေတြကို ေဒၚလာေပါင္းမ်ားစြာ အကုန္က်ခံၿပီး ေဆာက္လုပ္ဖို႔ ႀကံစည္အား ထုတ္ေနပါၿပီ။ ေရႊတိဂံုပံုတူေစတီ တဆူတည္းရဲ႕ ကုန္က်စရိတ္ကိုက ေဒၚလာ ၃ သိန္းခြဲလို႔ ခန္႔မွန္းထားပါသတဲ့။ သိမ္ အတြက္က ေဒၚလာ ၃ သိန္း ၆ ေသာင္းေက်ာ္၊ သံဃာေတာ္မ်ားအတြက္ ေနထိုင္တည္းခိုဖို႔ အေဆာင္က ေဒၚလာ ၉ ေသာင္းခြဲ Mediation Hall တရားထိုင္ဖို႔ ကမၼ႒ာန္းရိပ္သာက ေဒၚလာ၂ ေသာင္းနီးပါး၊ မသန္မစြမ္းသူမ်ား တရားထိုင္ႏို္င္မယ့္ အိပ္ခန္း၂ခန္းပါ အေဆာက္အအံုက ေဒၚလာ ၁ သိန္းေက်ာ္၊ က်န္တဲ့ ေယာဂီေတြ တရားထိုင္ဖို႔ ေနဖို႔ ၆ ခန္းတြဲ-၄ခန္းတြဲ အေဆာက္အအံုေတြ၊ ကားပါကင္၊ ေရခ်ဳိခန္း၊ အိမ္သာ၊ မီးဖိုေဆာင္ စသျဖင့္ အေထြေထြစုစု ေပါင္းေဒၚလာ ၁ သန္းေက်ာ္ေလာက္ ကုန္လိမ့္မယ္လို႔ ဆရာေတာ္က ခန္႔မွန္းပါတယ္။
ရပ္ေ၀းရပ္နီးက အလွဴရွင္ ေတြ အားကိုးရသလို သူတို႔ဌာေနအစိုးရ (Local Government) ကလည္း ၁ ႏွစ္ကို ေဒၚလာ ၅ ေထာင္ ေထာက္ပံ့ တယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ စတည္ေထာင္တဲ့ ၂၀၀၆ ကေန ကေန႔အထိ သစ္ပင္အမ်ဳိးမ်ဳိးအစားစား အပင္ေပါင္း ၇,၀၀၀ ေက်ာ္စိုက္ၿပီးၿပီလို႔ ဆရာေတာ္ကမိန္႔ပါတယ္။ ေဂၚဖီပင္၊ မုန္လာပင္၊ သရက္ပင္၊ သံပရာပင္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ မဆန္းေပမယ့္ တခါမွ မျမင္ဖူးတဲ့ ေထာပတ္သီးပင္က သီးေနတဲ့ ေထာပတ္သီးေတြ ေတြ႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္၀မ္းသာသြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္မွာစားၿပီး လႊင့္ပစ္မယ့္ အေစ့ကို ဖန္ခြက္ထဲ ေရစိမ္ထားတာ ၃ လ ေလာက္ရွိပါၿပီ။ ခုမွ အျမစ္ကေလး ၁ စင္တီမီတာေလာက္ ထြက္လာလို႔ ၀မ္းသာရတဲ့ အေၾကာင္း ဆရာေတာ္ကို ေျပာျပေတာ့ ဆရာေတာ္က ျပံဳးၿပီး အပင္ေပၚကေ ထာပတ္သီးတလံုးခူးၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကိုေပးပါတယ္။ သီရိလကၤာ က သယ္လာတဲ့ ေဗာဒိေညာင္ပင္ေတြကေတာ့ ဟိုမွာတပင္၊ ဒီမွာတပင္၊ ကိုင္းကူး စိုက္ပ်ဳိး နည္းပညာကၽြမ္းက်င္ပံု ရတဲ့ ဆရာေတာ္ရဲ႕ လက္ရာေတြပါပဲ။
ေတာင္ကုန္းေလးေပၚကဆင္းေတာ့ ကားကိုမသံုးေတာ့ဘဲ ဆရာေတာ္က သူ႔ေတာအုပ္ႀကီးကိုလိုက္လံ ျပသပါတယ္။ စမ္းေခ်ာင္းေရ သြင္သြင္ေလးက ေတာအုပ္ကိုေကြ႔ကာ ေကာက္ကာစီးဆင္းေနၿပီး သရကာ ေက်းငွက္တို႔ရဲ႕သဘာ၀ သံစာစာက ကားသံလူသံ ဆူညံသံေတြနဲ႔ ယဥ္ပါးေနတဲ့ ၂၁ ရာစု ၿမိ႕ျပလူသားအဖို႔ အထူးအဆန္း လို႔ေတာင္ ျဖစ္ေနပါေသးတယ္။ တေယာက္ထိုင္ ကမၼ႒ာန္းေက်ာင္းေဆာင္ေလးေတြလည္း ဟိုနားတလံုး ဒီနား တလံုးေတြ႕ခဲ့ရပါေသးတယ္။ ေပါ့ပါး သြက္လက္စြာ ေလွ်ာက္လွမ္းေနတဲ့ သက္ေတာ္ ၇၆ ႏွစ္ ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ ရဟန္းအိုႀကီး ေနာက္ ၆၀ ေက်ာ္ အဖိုးအိုေလး ကၽြန္ေတာ္ ေဟာဟဲလိုက္ေနပါၿပီ။
မနက္ ၆ နာရီမွာ ေန႔တိုင္း တရားထိုင္ေလ့ရွိတဲ့ ဆရာေတာ္က တရားထိုင္လိုသူမ်ားရွိရင္ ၆ နာရီအေရာက္ Mediation Hall ကိုလာပါဆိုတာနဲ႔ မနက္ခပ္ေစာေစာထၿပီး ဆရာေတာ္နဲ႔အတူ တရားထုိင္ၾကပါတယ္။ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲမတိုင္မီ ဒုလႅဘ ၀တ္စဥ္တုန္းက တခါ တရားထိုင္ဖူးတာကလြဲရင္ ၀ိပႆနာ တရားအားထုတ္ဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့ခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္၊ ညေနတိုင္ရင္ ဖန္ခြက္ကိုင္ အေလ့အထနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ယဥ္ပါးခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ တနာရီ တိတိ တရားထိုင္ၿပီးလို႔ မ်က္လံုး ဖြင့္လုိုက္တဲ့အခါ ေနပူစပ္ခါးက ပင္ပန္းစြာ ေလ်ာက္လွမ္းလာၿပီး အရိပ္အာ၀ါသ ေအာက္ေရာက္တဲ့ လူတေယာက္ကို ေအးျမျခင္း၊ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္း၊ အျပစ္ကင္းစင္ျခင္း ဆိုတဲ့ ပီတိေတြ မၾကံဳစဖူး ထူးကဲစြာ ခံစားရပါတယ္။ ေနာင္ အခြင့္အခါ သင့္ရင္ျဖင့္ တေခါက္တခါ တပတ္တန္သည္ တလတန္သည္ တိတ္ ဆိတ္ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ ေတာအုပ္ႀကီးထဲမွာတရားစခန္ိးမ်ား ၀င္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ျဖင့္ ထိန္ထိန္ညီးညီး ေတာက္ေလာက္ေန တဲ့ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာန္မာန၊ အတၱမာန္စြယ္ တေဖြးေဖြးေတြနဲ႔ ခဏတာျဖစ္ျဖစ္ေ၀းကြာႏိုင္ရင္ေကာင္း ေလစြလို႔ ေအာင္းေမ့မိပါတယ္။
၄-၉-၂၀၁၆ တနဂၤေႏြေန႔ မနက္ ၈ နာရီေလာက္က ေကာ့စ္ဟာဗာက ထြက္လာတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၉ ေယာက္ အဖြ႔ဲလမ္းမွာ ကားက်ပ္တာ၊ လမ္းျပင္တာေတြနဲ႔ႀကံဳၿပီး တအိမ္၀င္ တအိမ္ထြက္မို႔ ည ၁၁ နာရီခြဲမွပဲ ကီလိုမီတာ ေပါင္း ၅၀၀ ေက်ာ္ေ၀းတဲ့ ဆစ္ဒနီက အိမ္ကိုျပန္ေရာက္ပါတယ္။ သံသရာခရီးေတာ့မသိဘူး။ အိမ္အျပန္ခရီးကေတာ့ အေတာ္ပင္ပန္းလွပါတယ္။
ကြင္းစလန္းနဲ႔ နယူးေယာက္ေ၀းျပည္နယ္ရဲ႕ အလယ္မွာရွိတဲ့ Coffs Coffs Harbour က ေအာက္ကိုဆင္းလာ တယ္ဆိုရင္ပဲ ရာသီကေအးတဲ့ဖက္ကိုလုလာပါၿပီ။ သဘာ၀ေတာေတာင္႐ႈခင္းေတြကို ကားေပၚကေငးရင္း ေတာင္စဥ္ေရမရအေတြးနယ္ခ်ဲ႕မိပါတယ္။
ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာထြန္းကားတဲ့ ေရႊျပည္ႀကီးမွာ ေျမေပၚေျမေအာက္သံယဇာတ လယ္ေျမ ေခ်ာင္းေျမာင္း သစ္ပင္သစ္ေတာ ေပါမ်ားၾကြယ္၀ပါလ်က္ ဘာ့ေၾကာင့္မ်ားတိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ဳိးဆင္းရဲမြဲေတသြားပါလိမ့္…။ တမလြန္မဆိုထားနဲ႔ တဘ၀စာေတာင္ သိပ္မေသခ်ာလွတဲ့ ေနရာ၊ ပါ၀ါ၊ အာဏာ၊ စည္းစိမ္၊ ဥစၥာေတြအတြက္ လူ လူခ်င္းညွဥ္းပန္းႏွိပ္စက္သတ္ျဖတ္ေနၾကတာေတြကို ထင္ရွားတဲ့ ဘာသာႀကီးေတြက မတားဆီး ႏိုင္ၾကေတာ့ဘူးလား။ ယဥ္ေက်းလွပါတယ္ဆိုတဲ့ လူသားေတြရဲ႕ မိုက္႐ိုင္းယုတ္မာမႈေတြက ေၾကာက္စရာပါလား။
ဒီလိုေခတ္ယုတ္ေခတ္ဆိုးႀကီးထဲမွာ ယဥ္ေက်းမႈခ်င္းမတူ၊ ဘာသာစကားခ်င္းမတူ၊ ပထ၀ီ၀င္အေနအ ထားကြဲျပားတဲ့ ေတာအုပ္ႀကီးထဲမွာ တပါးတည္းစံေနေတာ္မူၿပီး ေထရ၀ါဒဗုဒၶသာသနာပ်ံ႕ပြားေၾကာင္း မဟာစည္နည္း ကမၼ႒ာန္း တရားပြားမ်ားရာပြားမ်ားေၾကာင္း က်င့္ႀကံအားထုတ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာျဖဴလူမ်ဳိး (ငယ္ျဖဴမဟုတ္ ေသာ္လည္း ၃၂ ၀ါ ရွိၿပီျဖစ္တဲ့) ဆရာေတာ္ဦးပညာဗာ႐ို (PANNYA VARO) ရဲ႕ ပါရမီကိုေတာ့ မေလးစား မၾကည္ညိဳဘဲ မေနႏိုင္ပါဘူး။ ၂ ရက္တာသာ ေတြ႕ၾကံဳခြင့္ရခဲ့ေပမယ့္ ဆရာေတာ္ရဲ႕ အေနအစား ေရာင့္ရဲ႐ိုးရွင္းမႈ၊ မ်က္ႏွာေတာ္ သြင္ျပင္ရဲ႕ တည္ၿငိမ္ ေအးခ်မ္းမႈ၊ စကားေျပာရာမွာ သိမ္ေမြ႔ယဥ္ေက်းမႈ တရားထိုင္ရာမွာ သမာဓိ အားေကာင္းမႈ ေတြကို သတိထားခဲ့မိပါတယ္။
အခါအခြင့္သင့္လို႔ ေရစက္ဆံုလို႔ ၾကံဳဦးမယ္ဆိုရင္ျဖင့္ အပူေတြမဟပ္ရာ၊ ေလာကီဘံုမီး အ႐ႈပ္ေတာ္ပံု ႀကီးေတြနဲ႔ ေ၀းရာ စိတ္၏ၿငိမ္ရာ စိတ္၏ ၿငိမ္းရာ ေကာ့စ္ဟာဗာ (Coffs Harbour) က ဓမၼဒူတ တရားစခန္းနဲ႔ လစ္စ္မိုး (Lismore) က ေဗာဓိပင္ေက်ာင္းတရားစခန္းတို႔ကို တပတ္တန္သည္၊ တလတန္သည္ ကြန္းခိုႏိုင္ရင္ျဖင့္ မဂ္ဖိုလ္ နိဗၺာန္မေရာက္ဦးေတာ့ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းတဲ့ “သႏၱိရသ” မ်ား ခံစားႏိုင္မယ္လို႔ စိတ္ကထင္ေနပါတယ္။
သာထက္ေအာင္
၂၈ စက္တင္ဘာ ၂၀၁၆