ေရာက္တတ္ရာရာ အတိုအစမ်ား ( ပါရီ ခ်ိဳင္းနားေတာင္း လစ္တယ္လ္အိႏၵိယ)

ေရာက္တတ္ရာရာ အတိုအစမ်ား  ( ပါရီ ခ်ိဳင္းနားေတာင္း လစ္တယ္လ္အိႏၵိယ)

ေမာင္ရင္ငေတ၊ ဒီဇင္ဘာ ၁၀၊ ၂၀၁၂

ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံ ၿမိဳ႕ႀကီးတၿမိဳ႕မွာ မရွိလို႔မရ မေတြ႕လို႔မရတာကေတာ့ China Town နဲ႔ Little India ရပ္ကြက္မ်ားပါဘဲ၊ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ ေရႊႏိုင္ငံကေတာ့ ဒီႏိုင္ငံႀကီးႏွစ္ခုအၾကားမွာ တည္ရွိခဲ့ေတာ့ ဘယ္သူကမွ အထူးအဆန္းလုပ္ၿပီး စာဖြဲ႕ေနသူမရွိပါဘူး၊ ဒန္ေပါက္တို႔ ေၾကးအိုးတို႔ တုတ္ထိုးတို႔ ဆိုတာ ၿမန္မာ့ရိုးရာစားစရာလို ၿဖစ္ေနခဲ့တာၾကာပါၿပီ၊ အခုဆိုရင္ မာလာဟင္းဆိုတာ ဘယ္ေဒသက ထြက္ရွိတဲ့ အဓိကအစာလည္းေတာ့ ေသခ်ာမသိပါ၊ သို႔ေပမဲ့ ေရႊလူမ်ိဳးေတြေလာကမွာ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား စားလို႔ေနၾကတာ သတိထားမိေၾကာင္းပါ၊

အခုပါရီၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးမွာလည္း ဒီရပ္ကြက္ႀကီး ႏွစ္ခုက ေတာ္ေတာ္ကိုႀကီးက်ယ္ေနပါၿပီ၊ ေန႔တဒူဝ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ အေရးပါတဲ့ ေစ်းကြက္ အဆင့္ေတာင္ ေရာက္လို႔ေနပါၿပီ၊ ေရာက္လည္းေရာက္မွာေပါ့၊ ေၿမာက္မ်ားလွစြာေသာ ေရႊ႕ေၿပာင္း အေၿခစိုက္သူအေရအတြက္ဟာ တေန႔တၿခား မ်ားၿပားလာတာဘဲရွိတယ္ မဟုတ္ပါလား၊ ဒီဘက္ ႏိုင္ငံေတြမွာ စီးပြားပ်က္ကပ္ ဘယ္ေလာက္ဘဲဆိုက္ဆိုက္ အခက္အခဲေတြ ဘယ္ေလာက္ပင္ မ်ားမ်ား ေရႊ႕ေၿပာင္းအေၿခစိုက္သူမ်ားရဲ႕ ေမြးရပ္ဌာနီ မူလေဒသေတြမွာလည္း ကိုသာဆိုးတို႔ တေတြသာ ဆက္လက္ခ်ဳပ္ကိုင္ မင္းမူေနၾကၿမဲဆိုေတာ့ကာ ေရႊ႕ေၿပာင္းအေၿခစိုက္သူမ်ားကလည္း ဆက္လက္ၿပီးေတာ့သာ ေရႊၿပည္ေတာ္ေမွ်ာ္ေလတိုင္းေဝးလို႔ ေနၾကရအံုးမွာပါဘဲခင္ဗ်ာ၊

Le quartier indien ေခၚ အင္ဒီးယန္းရပ္ကြက္ကေတာ့ ပါရီၿမိဳ႕ ေၿမာက္ပိုင္းဘူတာရံုႀကီး La gare de Paris-Nord (Gare du Nord) ဂါး ဒ်ဴေနာ့ နဲ႔ ေမထရို လာရွပယ္လ္ (Métro La Chapelle) အၾကားမွာတည္ရွိပါတယ္၊ ဒီရပ္ကြက္မွာ အိႏၵိယ ပါကစၥတန္ သီရိလကၤာ အစားအစာဆိုင္ေတြ မ်ိဳးစံု ရွိေနပါတယ္၊ အဓိကကေတာ့ အင္ဒီးယန္းတမီလ္နဲ႔ သီရိလကၤာ တိုက္ဂါးတမီလ္လူမ်ိဳးေတြသာ မ်ားၿပားလွတာပါ၊ ၿပင္သစ္ကိုလိုနီေဟာင္း Pondichéry ပြန္ဒီရွယ္ရီ နယ္ဖြားေတြလည္းရွိပါတယ္၊ တရားဝင္စာရင္းအရ အင္ဒီးယန္းပါကစၥတန္တမီလ္လူမ်ိဳးေတြ စုစုေပါင္း ငါးသိန္းေက်ာ္ေလာက္ရွိၿပီး တမီလ္လူမ်ိဳးကေတာ့ ရွစ္ေသာင္းကေနတသိန္းေလာက္ ၿပင္သစ္ၿပည္မွာရွိပါတယ္(တရားဝင္ေနာ္)၊

ဒီလို အိႏၵိယစားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာေတာ့ ထမင္းေပၚ ဟင္းပံုစားတပြဲကို အနိမ့္ဆံုး ေလးငါးယူရို က်သင့္ပါတယ္၊ ေတာ္ရံုတန္ရံု ရက္စေတာရန္႔ဆိုရင္ေတာ့ ၁၀ ယူရိုဝန္းက်င္ခန္႔ေပးရင္ စားလို႔ရပါၿပီ၊ Le biryani ဘရိယာနီေခၚ ဆီမပါၿပားမပါ အနီေရာင္ဒန္ေပါက္ ေၿခာက္ကပ္ကပ္ကလည္း ၅ ယူရိုေလာက္ အကုန္ခံႏိုင္ရင္ စားလို႔ရပါတယ္၊ ေမာင္ရင္ငေတတို႔လို ၿမန္မာ့နည္းၿမန္မာ့ဟန္ ေခၽြတာေရး လမ္းစဥ္ႀကီးေအာက္မွာ လူလားေၿမာက္ ႀကီးၿပင္းလာခဲ့ရသူေတြက  ၿမန္မာအစာသည္ တို႔အစာ ၿမန္မာအစားသည္ တို႔အစား ဆိုသလို တေန႔ေလာက္ ဆီၿပန္ဟင္းေလးနဲ႔ ထမင္းမစားရရင္ ငပိငံၿပာရည္ေလးမပါရင္ မေနတတ္မထိုင္တတ္ ၿဖစ္သူေတြမ်ားသမို႔ (အခ်ိဳ႕အခ်ိဳ႕ေသာ ဆီဦး ေထာပတ္ ႀကိဳက္သူမ်ားလည္းရွိပါတယ္) ၿမန္မာဆိုင္မရွိတဲ့ ဒီလိုအရပ္ေဒသမွာ သူတို႔ဖြင့္ထားတဲ့ ဒီလိုစားေသာက္ဆိုင္မ်ား ဒီလိုကုန္စံုဆိုင္မ်ားကိုဘဲ အားေပးရတာေပ့ါ၊ ေမာင္ရင္ငေတတို႔အတြက္ ၿပႆနာက ဒီဆိုင္ေတြက မီႏူးဟင္းလွ်ာေတြ ဟင္းခ်က္ပံု ဟင္ခ်က္နည္းေတြက ႏွစ္ေပါင္းၾကာလာ ေသာ္လည္းဘဲ မေၿပာင္းမလဲ တပံုစံတည္းၿဖစ္ေနတာပါ၊ ဘယ္ေတာ့စားစား ဒီဟင္း ဒီပံုစံ ဒီအရသာကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကိုဘဲ စိတ္ပ်က္မိပါတယ္၊

ေမာင္ရင္ငေတတို႔လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ဟင္းခ်က္တဲ့နည္းပညာေတြက ေဖာ္ၿမဴလာ တိတိက်က်မရွိဘဲ တေက်ာင္းတဂါထာ တရြာတပုဒ္ဆန္းနည္းဆိုေတာ့ကာ တၿမိဳ႕တည္း တေစ်းတည္း တေနရာတည္း ဆိုင္ခ်င္းကပ္ရက္မွာ ဟင္းရဲ႕ အေရာင္အနံ႔အရသာ မတူကြဲၿပားၿခားနားတာ အားလံုးသိၾကပါတယ္၊

မုန္႔ဟင္းခါး ဆိုတာၿခင္း တူေနေပမဲ့ ေၿမာင္းၿမမုန္႔ဟင္းခါး ဟသၤာတမုန္႔ဟင္းခါး ရန္ကုန္မုန္႔ဟင္းခါး ေရနံေခ်ာင္းမုန္႔ဟင္းခါး ထားဝယ္မုန္႔ဟင္းခါး ေရႊေတာင္မုန္႔ဟင္းခါး  ေဒသအမ်ိဳးမ်ိဳး အရသာ အမ်ိဳးမ်ိဳးပါ၊ ဒါေၾကာင့္ ေမာင္ရင္ငေတတို႔လို လမ္းေဘးနားကဆိုင္ ေခြးေၿခခံုေလးေတြေပၚမွာထိုင္ၿပီး တဆိုင္တမ်ိဳး ဝါးတီးဖြင့္လာခဲ့ၾကတဲ့သူေတြဟာ ဒီႏိုင္ငံလိုမ်ိဳး ေရာက္ရွိေနထိုင္ၾကတဲ့ ကာလေတြ ၾကာလာတဲ့အခါ ကိုယ္တိုင္ ေၾကာ္ေလွာ္ခ်က္ၿပဳတ္သည္ဆိုတဲ့ ေဖ့ဘုတ္ခ္တို႔ ဘေလာက္ခ္တို႔ကေန တင္ၿပလာၾကတဲ့ ခ်က္နည္းၿပဳတ္နည္းမ်ားကို ရွာေဖြဖတ္ရႈ အားက်လာၿပီးေတာ့ အၿပိဳင္အဆိုင္ ကိုယ္တိုင္ ခ်က္ၿပဳတ္လာၾကေတာ့ပါတယ္၊

ခုေတာ့ပါရီၿမိဳ႕ေရာက္ ေမာင္ရင္ငေတရဲ႕မိတ္ေကာင္း ေရႊေဘာ္ဒါအေပါင္းဟာ  အပတ္စဥ္လိုလိုဘဲ အၿပန္အလွန္ သူ႔အိမ္ကိုယ့္အိမ္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးၿပ ပြဲေတြလုပ္ၾကလြန္းလို႔  ဗမာအစာ ရွမ္းအစာ အင္းအစာ ထိုင္းအစာ ဘိတ္ထားဝယ္အစာက အစ မငတ္ေတာ့ပါဘူး၊ ေမာင္ရင္ငေတေတာင္မွ ကၽြမ္းက်င္ရာလိမၼာလာလို႔ ၿပန္ေတာ္မူငေတ မုန္႔ဟင္းခါး ဆိုၿပီး ရန္ကုန္-မႏၱေလး အၿမန္ကြန္ကရစ္လမ္းမႀကီးေဘး တေနရာေလာက္မွာ ဆိုင္းထမ္းေလးနဲ႔ ၿပန္ၿပီးအေၿခခ်လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ရင္ ေကာင္းမလားလို႔ စဥ္းစားေနေၾကာင္းပါ၊ ေနရာေကာင္း အဆက္သြယ္ေကာင္း ရွယ္ယာဝင္ခ်င္သူမ်ား အၾကံဥာဏ္ေပးၾကေစလိုပါတယ္၊

ဒီလိုကုန္စံုဆိုင္မ်ိဳးေတြမွာ ငွက္ေပ်ာအူကအစ ခဝဲသီး ဒန္႔ဒလြန္သီး ကြမ္းသီးကြမ္းရြက္ ၿမင္းခြာရြက္ ဟင္းခတ္အေမႊးအႀကိဳင္အစံု ရႏိုင္ပါတယ္၊ ေခါင္းလိမ္းဖို႔အုန္းဆီလည္းရပါတယ္၊ ေရႊၿပည္ေတာ္မွာ လူသံုးလူႀကိဳက္မ်ားခဲ့တဲ့ Lux ဆပ္ၿပာတို႔ Pond ေပါင္ဒါတို႔လို မိတ္အင္အိႏၵိယ ပစၥည္းေတြလည္း အမွတ္တရဝယ္လို႔ရပါတယ္၊ ဒါ့အၿပင္ မိတ္အင္ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ စာတမ္းကပ္ထားခံရတဲ့ ရခိုင္ ကမ္းရိုးတန္းပင္လယ္ေရၿပင္က ဖမ္းဆီးလာတဲ့ ဒို႔ဗမာငါးသေလာက္ေတြလည္း ရွိတတ္ပါတယ္၊ ဘယ္လိုမွဝယ္မရႏိုင္တာေတြကေတာ့ ပုန္းရည္ႀကီး၊ လက္ဘက္သုတ္စားဖို႔လက္ဘက္သားရယ္ ေဆးေပ့ါလိပ္ရယ္ေပ့ါ၊ ေမာင္ရင္ငေတရဲ႕ေဖးဗရိတ္ ပဲႀကီးေလွာ္ ဆိုတာကေတာ့ ဘယ္လူမ်ိဳးမွ မစားဘူးလို႔ထင္ပါတယ္၊ တူတာေတာင္ ရွာမေတြ႕ဘူးပါခင္ဗ်ာ၊

ေမာင္ရင္ငေတတို႔ ေရႊၿပည္ေတာ္ ႏိုင္ငံသားေတြဟာ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ထူးဆန္းတဲ့လူမ်ိဳးပါ၊ တကယ္ပါ၊ အင္ဒီးယန္းေတြ စိန တိုင္းရင္းသားေတြ မစားၾကတဲ့ စားစရာေတြကိုေတာင္ ၾကံဖန္ၿပီး စားၾကတာပါ၊ တကမၻာလံုးမွာ လက္ဘက္ရည္ ေသာက္သူေတြရွိပါတယ္ လက္ဘက္ကိုသုတ္စားသူမ်ား မေတြ႕ဖူးပါခင္ဗ်ာ၊ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ လူမ်ိဳးမ်ားကဲ့သို႔ လက္ဘက္သုတ္စားေသာ လူမ်ိဳးမ်ားရွိပါက ေမာင္ရင္ငေတ လက္ဘက္သုတ္ သုတ္ေၾကြးခ်င္ေၾကာင္းပါခင္ဗ်ာ၊ ဖက္ေပၚပံုစားရတဲ့ ခ်စ္တီးထမင္းဆိုင္ကိုေတာ့ ဒီမွာ တခါမွ်မေတြ႕ဖူး မစားဖူးပါဘူး၊

အေပၚပံုကဆိုင္ကေတာ့ Tigers of Tamil Eelam တမီလ္တိုက္ဂါးေဟာင္းမ်ား က်က္စားရာဆိုင္ ၿဖစ္ပါတယ္၊ ဒီဆိုင္မွာ အၿမဲတမ္းဝန္ထမ္း ၃၀ ေက်ာ္ရွိတယ္ဆိုတာကေတာ့ အံ့ၾသစရာပါ၊ ဒီေလာက္ လူအင္အားအသံုးၿပဳထားတာေတာင္  အၿမဲလိုလိုၿပည့္ေနတဲ့ တိုက္ဂါးေဟာင္း စားသံုးသူမ်ားေၾကာင့္ စားေသာက္ခ်ိန္ထက္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ရခ်ိန္က ပိုလို႔ၾကာႏိုင္ပါတယ္၊

ပါရီၿမိဳ႕ရဲ႕နာမည္ႀကီး သီရိလကၤာတမီလ္ စားေသာက္ဆိုင္မ်ားမွာ ေမာင္ရင္ငေတတို႔အႀကိဳက္ ဘယာေၾကာ္ မတ္ပဲေၾကာ္ တိုရွည္ ပလာတာ စမူဆာ အာလူးပူတီ လက္ဘက္ရည္ မုန္႔အခ်ိဳ အမ်ိဳးစံု ရႏိုင္ပါတယ္၊ Le tamoul (Tamil) တမီလ္လူမ်ိဳးေတြဟာ ၁၉၈၀ ေနာက္ပိုင္းကာလေလာက္ကတည္းက သူတို႔ရဲ႕ေမြးရပ္ေၿမ Jaffna ဂ်က္ဖနာေဒသကိုစြန္႔ခြာၿပီး ဒီဘက္အေနာက္ႏိုင္ငံေတြကို မိသားစုလိုက္ အလံုးအရင္းနဲ႔ ေၿပာင္းေရႊ႕ေရာက္ရွိလာၾကတာၿဖစ္လို႔ အခုအခါမွာေတာ့ အေၿခတက်အတည္တက် ၿဖစ္ေနၾကပါၿပီ၊ ေမာင္ရင္ငေတမိတ္ေဆြ ဂ်က္ဖနာဇာတိဖြား တမီလ္လူမ်ိဳးတေယာက္နဲ႔ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ကုန္ခါနီးမွာ ေတြ႕ၾကတုန္းကေၿပာသြားတဲ့စကားတခြန္းကို ခုထိမွတ္မိေနဆဲပါ၊

သူေၿပာသြားတာက ငါတို႔ကေတာ့ ေမြးရပ္ေၿမဆိုတာ မရွိေတာ့ပါဘူးကြာတဲ့ မင္းတို႔ကေတာ့ တခ်ိန္က်ရင္ ၿပန္လို႔ရအံုးမွာပါတဲ့ခင္ဗ်ာ၊ ခုထိေတာ့ သူတို႔လည္းၿပန္လို႔မရသလို ေမာင္ရင္ငေတလည္း ၿပန္ခ်ိန္မတန္လို႔ မၿပန္ႏိုင္ေသးပါဘူး၊ သတိၿပဳမိတာက အာရွႏြယ္ဖြားအမ်ားစုဟာ အာရပ္ႏြယ္ဖြားေတြ အာဖရိကန္ႏြယ္ဖြားေတြထက္ ဘာအလုပ္ကိုမဆို ေအာက္ေၿခသိမ္း လုပ္ႏိုင္ၾကတာပါဘဲ၊ လခစားအလုပ္ထက္ လမ္းေဘးေစ်းထိုင္ ေရာင္းၿပီး ႀကီးပြားတိုးတက္ေအာင္လုပ္ႏိုင္ၾကတာပါ၊ ေမာင္ရင္ငေတလိုေကာင္မ်ိဳးေတြက လြဲရင္ေပ့ါ၊

ပါရီၿမိဳ႕ေပၚမွာ Le quartier chinois တရုတ္တန္းဆိုၿပီး ေခၚလို႔ရႏိုင္တဲ့ ရပ္ကြက္ကေတာ့ ႏွစ္ခု ရွိပါတယ္၊ ၿမိဳ႕လည္ေခါင္နား Belleville ဘဲလ္ဗီးလ္ရပ္ကြက္မွာ တခုရွိၿပီး ၿမိဳ႕ေတာင္ဘက္က ၁၃ ရပ္ကြက္မွာ တခုရွိပါတယ္၊ တရုတ္တန္း တရုတ္စားေသာက္ဆိုင္ မရွိတဲ့ေနရာ မရွိတဲ့ၿမိဳ႕ရယ္လို႔ ကမၻာေပၚမွာ မရွိေတာ့ပါဘူး၊ ဥေရာပရဲ႕ ေရာက္ေလရာအရပ္မွာ ၿမိဳ႕ေသးေသးေလးေတြမွာေတာင္ ခ်ိဳင္းနီးစ္ရက္စေတာရန္႔ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ေတြကေတာ့ေတြ႕ရမွာပါ၊ ပါရီလို လူဦးေရထူထပ္တဲ့အၿပင္ ကမၻာလွည့္တိုးလ္ရစ္ေတြ လာၾကလြန္းတဲ့ၿမိဳ႕မွာ တရုတ္စားေတာ္ဆက္ေတြက လက္ညိဳးထိုးမလြဲလို႔ ရွိေနတာ မဆန္းပါဘူး၊ မ်ားၿပားလွေသာ ေဖာက္သည္အာရွတိုက္သားေတြရဲ႕ အားေပးမႈေၾကာင့္ ပါရီၿမိဳ႕က တရုတ္တန္းကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႀကီးထြားလာတယ္လို႔ ေၿပာၾကပါတယ္၊

ေမာင္ရင္ငေတ မေရာက္ဖူးတဲ့ အေမရိကားက တရုတ္တန္းေတြကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ ႀကီးက်ယ္သလဲ မသိေပမဲ့ ဥေရာပတခြင္က တရုပ္တန္းေတြထဲမွာေတာ့ ပါရီတရုတ္တန္းက အႀကီးမားဆံုးပါဘဲ၊ အဂၤလိပ္စာ မေတာက္တေခါက္နဲ႔ ဘာအလုပ္မွ မရႏိုင္ေပမဲ့ တရုတ္လို ရွဲရွဲညီတတ္ရင္ေတာ့ ဆိုင္ေနာက္ေဖးမွာ ေအာက္ေစ်းနဲ႔ ပန္ကန္ေဆးလို႔ ရႏိုင္ပါတယ္၊ ေဟာင္ေကာင္စတိုင္လ္ တိုက္ခန္းအၿမင့္ႀကီးေတြမွာ ေက်ာတေနရာစာ ကုတင္တလံုး ယူရိုတရာနဲ႔ အိမ္ငွားေနလို႔ ရႏိုင္ပါတယ္၊ အေပါင္းသင္းေကာင္းရင္ လမ္းေဘးပလက္ေဖာင္းမွာ ေစ်းေရာင္းစားၿပီး ဆိုင္ပိုင္ရွင္ သူေဌးၿဖစ္ခြင့္လိုင္စင္ ရႏိုင္ပါတယ္၊ ေမာင္ရင္ငေတလိုေကာင္မ်ိဳးနဲ႔ ေပါင္းရင္ေတာ့ အဲလိုမ်ိဳး အခြင့္ေရးေတြ ရဖို႔မလြယ္ပါဘူး၊

ပင္လယ္ရပ္ၿခားတရုတ္လူမ်ိဳးမ်ား တရားဝင္စာရင္းအရေတာ့ ၿပင္သစ္ၿပည္မွာ ၇ သိန္းေက်ာ္စာရင္း ေပါက္ပါတယ္၊ ထိုင္းမွာ ၁၀သန္း အေမရိကမွာ ၄ သန္းနီးပါး ၿမန္မာၿပည္မွာ ၂ သန္းနီးပါးရွိတယ္လို႔ ေမာင္ရင္ငေတ ဖတ္ဖူးပါတယ္၊ တကယ့္တကယ္မွာေတာ့ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ား ရွိေနၿပီလည္း လို႔ကေတာ့ ဘုရားမွတပါး ဘယ္သူမွသိႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ တေယာက္ခ်င္း လိုက္ၿပီးေရၾကည့္လို႔မွ မရႏိုင္တာေနာ္၊

တရုတ္ဆိုေပမဲ့လည္း ေမာင္ရင္ငေတတို႔ရဲ႕ေဆြမ်ိဳးေပါက္ေဖာ္ ၿပည္မႀကီးကတရုတ္ လူမ်ိဳးေတြထက္ အာဆီယံႏိုင္ငံ ၿပင္သစ္ကိုလိုနီေဟာင္း တိုင္းၿပည္မ်ားၿဖစ္ၾကတဲ့ လာအို ဗီယက္နမ္ ကေမၻာဒီယားခမာလူမ်ိဳး တရုတ္ႏြယ္ဖြားေတြသာ မ်ားၿပားတာပါ၊ ၿပည္မႀကီးကတရုတ္ေတြက သိပ္ မၾကာခင္ကာလေတြကမွ ေရာက္ရွိလာတဲ့ စာရြက္မရွိသူေတြသာမ်ားပါတယ္၊

အေၿပာမ်ားၾကတာက တရုတ္ေသြးပါသူ လူငယ္လူရြယ္ေတြထဲက တရားဝင္ေသတဲ့သူ အရမ္းအရမ္းကို နည္းပါတယ္တဲ့ မရွိၾကပါဘူးတဲ့၊ ေသတဲ့သူကိုင္ေဆာင္ထားတဲ့ စာရြက္စာတမ္းကို ေနာက္တေယာက္က လႊဲေၿပာင္း ကိုင္ေဆာင္ၾကစၿမဲပါဘဲတဲ့ ၾကားဖူးတာေၿပာၿပတာပါ၊ ဟုတ္မဟုတ္ကေတာ့ ကိုယ့္စားရိတ္ကိုယ္စား မစံုစမ္းဖူးဘူးပါဘူး၊ ကိုယ္ေၿပာခ်င္ရာေတြဘဲေၿပာေနလို႔ ဂိုဏ္းစတားေတြရဲ႕ ေဘးရန္ကလည္း ေၾကာက္ရပါေသးတယ္၊

ဒီဘက္ေခတ္မွ ဥေရာပတိုက္ကို ေရာက္ရွိလာၾကတဲ့သူေတြ အမ်ားစုဟာ ဒုကၡသည္အမည္စာရင္းေပါက္တဲ့ ႏိုင္ငံမ်ိဳးေတြဆီက ေရာက္ရွိလာသူမ်ားသာ ေနထိုင္ခြင့္စာရြက္ ရရွိဖို႔ပိုလြယ္တာပါ၊ ဒါေၾကာင့္ေမာင္ရင္ငေတတို႔လည္း ေနထိုင္လုပ္ကိုင္ခြင့္ကို လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔ ရခဲ့တာေပါ့ေနာ္၊ ဒုကၡသည္အမည္ စာရင္းေပါက္ေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့သူမ်ားကို ၾကံဖန္ၿပီး ေက်းဇူးတင္ရမွာပါ၊

တရုတ္လူမ်ိဳးေတြဟာ ဘယ္ႏိုင္ငံ ဘယ္ေဒသေရာက္ေရာက္ ဘယ္လိုအေၾကာင္းမ်ိဳးနဲ႔ ေရာက္လာ ေရာက္လာ ေငြတၿပားမွပါမလာလည္း ဒီေန႔ေရာက္ေနာက္ေန႔ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ ေစ်းထိုင္ ေရာင္းပါေတာ့တယ္၊ ေစ်းေရာင္းမယ္ ရလာတဲ့ေငြေလးေတြကိုေရတြက္မယ္၊ ႏွစ္အနည္းငယ္အၾကာ မွာေတာ့ သူေဌးေပါက္စေလးေတြ ၿဖစ္လာေတာ့တာပါဘဲ၊ အဲဒါကိုယ္ေတြ႕ပါ၊ လမ္းေဘးဆိုင္ ဆိုင္ေသးဆိုင္မႊား တဦးခ်င္းပိုင္ အုပ္စုဖြဲ႕ဆိုင္မ်ားလည္း မိႈလိုေပါက္ေနတာပါ၊ အလုပ္လုပ္ႏိုင္ၾကတာ အားရစရာပါ၊

ၿမန္မာလူမ်ိဳးပိုင္ ၿမန္မာနာမည္နဲ႔ဆိုင္ကေတာ့ ဒီေလာက္ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့ ပါရီၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးမွာ တဆိုင္ဆိုတဆိုင္မွ အခုကာလမွာ မရွိပါဘူးခင္ဗ်ာ၊ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ ေခတ္မတိုင္မွီ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္ႏွစ္စုေက်ာ္ေက်ာ္ ကာလကေတာ့ ၿမန္မာစားေသာက္ဆိုင္ ၿမန္မာနာမည္နဲ႔ ရွိခဲ့ဖူးတယ္လို႔ ေရွးလူႀကီးသူမမ်ားေၿပာတာကို မွတ္သားဘြယ္ရာ ၾကားဖူးပါတယ္၊ ၂၀၀၀ ၿပည့္လြန္ကာလမွာေတာ့ မ်က္ေစ့လည္လမ္းမွားၿပီး ေရာက္ရွိအေၿခခ် ေနထိုင္လာခဲ့တဲ့ ေရႊၿပည္ေတာ္သား လူငယ္တခ်ိဳ႕ရဲ႕ ဆိုင္ေလးမ်ားကေတာ့ တဆိုင္စ ႏွစ္ဆိုင္စရွိလာပါၿပီ၊  ဒါေပမဲ့ Le restaurant de Birmanie ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ မဟုတ္ေသးတဲ့ မတင္ေသးတဲ့ မဟာဆူရွီ ဆိုင္ကေလးမ်ားအၿဖစ္ေပ့ါ ခင္ဗ်ာ၊ မၾကာခင္ကာလမွာေတာ့ ေရႊအမည္နဲ႔ ေရႊအစားအစာေတြ ေရာင္းခ်မယ့္ ေရႊလူမ်ိဳးတို႔ရဲ႕ဆိုင္ေတြ ပါရီတခြင္မွာ ေပၚလာလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေၾကာင္းပါ၊

တရုတ္ေစ်းကြက္မွာ အဓိကအႀကီးဆံုး နာမည္အေပါက္ဆံုးကေတာ့ Paris Store နဲ႔  Tang Frères တန္ညီအကိုမ်ား ဆိုင္အုပ္စုႏွစ္စုပါဘဲ၊ ၁၉၇၇ ခုႏွစ္မွာ စတင္ဖြင့္လွစ္ခဲ့တဲ့ ပါရီစတိုးဆိုင္အုပ္စု ကေတာ့ ေဟာင္ေကာင္ကို ဗဟိုၿပဳၿပီး အာရွေဒသထြက္ အစားအစာေတြကို ဥေရာပတလႊားမွာ အဓိကတင္သြင္း ၿဖန္႔ၿဖဴးေရာင္းခ်ေနတဲ့အုပ္စုပါ၊ ဝယ္ေနၾက ေဖာက္သည္ေတြရဲ႕ ဝယ္လိုအား ေကာင္းလွမႈေၾကာင့္ ဒီဆိုင္ေတြမွာ ေစ်းဝယ္သူေတြ အၿမဲလိုလို တိုးႀကိတ္ေနၾကတာ ေတြ႕ရမွာပါ၊ ဒါေၾကာင့္လည္း ေစ်းေလွ်ာ့ေရာင္းတာတို႔ အေရာင္းၿမွင့္တင္တာတို႔ လုပ္စရာ မလိုအပ္ေတာ့ပါဘူး ထင္ပါရဲ႕၊ တခါဖူးမွ ေစ်းေလွ်ာ့ေရာင္းတဲ့ပြဲေတာ္မ်ိဳးေတြ မေတြ႕ဖူးဘူးေၾကာင္းပါ၊

Tang Frères တန္ဘရားသား ညီအကိုႏွစ္ဦးကေတာ့ တရုတ္ႏြယ္ဖြား လာအိုႏိုင္ငံသားမ်ားပါ၊ ၁၉၇၅ ခုႏွစ္ကမွာ ၿပင္သစ္ၿပည္ကို ေရႊ႕ေၿပာင္းအေၿခစိုက္ ေရာက္ရွိလာၿပီး ၁၉၈၁ခုႏွစ္မွာ စတင္ဖြင့္လွစ္ခဲ့တဲ့ ကုန္စံုဆိုင္လုပ္ငန္းဟာ ယခုႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ၾကာလာတဲ့ အခါမွာေတာ့ အေအာင္ၿမင္ဆံုးလုပ္ငန္းတခု ၿဖစ္လာခဲ့ပါၿပီ၊ သူတို႔ဟာ စားေသာက္ဆိုင္ အေရာင္းဆိုင္လုပ္ငန္း သြင္းကုန္ထုတ္ကုန္လုပ္ငန္းအၿပင္ ရုပ္ၿမင္သံၾကားမီဒီယာလုပ္ငန္းတို႔ကို အႀကီးအက်ယ္လုပ္ကိုင္ ႏိုင္ေနပါၿပီ၊ ၿပင္သစ္ႏိုင္ငံရဲ႕ အေအာင္ၿမင္ဆံုး လုပ္ငန္းရွင္အဆင့္ ၅၆ မွာ ေရာက္ရွိေနပါၿပီ၊

ေမာင္ရင္ငေတတို႔လိုေကာင္ေတြကေတာ့ အရက္ေလးတၿမၿမ စီးကရက္ေလး လက္ၾကားညွပ္လို႔ အာေဘာင္အာရင္းသန္သန္နဲ႔ ေတာအေၾကာင္းေတာင္အေၾကာင္း ေတာင္ေတာင္အီအီ ႏိုင္ငံေရးရာ အၿဖာၿဖာကို ေလဖမ္းဒန္းစီး ဒူးတိုက္ေဆြးေႏြး ေဘးထိုင္ဘိုင္က် ဘုေၿပာရင္းနဲ႔ အဖြဲ႕ေတြဖြဲ႕ ကြဲ ထပ္ဖြဲ႕၊ အဲလိုနဲ႔ နွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာလာေသာ္လည္း ဥေရာပမွာ ဟုတ္တိပတ္တိ ဘာတခုမွၿဖစ္ မလာပါဘူး၊ အဲ ဟုတ္ဟုတ္ၿငားၿငားၿဖစ္လာခဲ့တဲ့ သူေတြကလည္း ေမာင္ရင္ငေတတို႔ကို အေတြ႕မခံ ေတာ့ပါဘူး၊ ပိုက္ဆံေခ်းမွာစိုးလို႔နဲ႔တူပါတယ္ဗ်ာ၊ တခုေတာ့ရွိတာက ေမာင္ရင္ငေတတို႔က ရွိတဲ့ တိုက္ခန္းေလးတခုကို ေပါင္ႏွံေရာင္းခ်ၿပီး ေရာက္လာတာပါ၊ သူတို႔ကေတာ့ ဘာေတြ ဘယ္ကရၿပီး ဘယ္လိုမ်ားေရာင္းခ်ၿပီး ေငြထုပ္ႀကီးနဲ႔မ်ား ေရာက္ရွိလာတာ ဟုတ္ေလမလားလို႔ မရဲတရဲေတြး မိပါတယ္၊ မရဲတရဲဆိုတာက တရုတ္ႀကီးကို ေၾကာက္လို႔မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒီလိုမ်ိဳးေအာင္ၿမင္ႀကီးပြား သြားတဲ့သူေတြကို မုဒိတာ ဘာလို႔မထားႏိုင္ရေကာင္းလားဆိုၿပီး တေယာက္ကစၿပီး ဖြလိုက္တာနဲ႔ တအုပ္ႀကီးလိုက္ၿပီးအုပ္မဲ့ ဖြအုပ္စုဝင္ ဆရာသမားေတြကို ေၾကာက္လို႔ပါဗ်ာ၊

တရုတ္တန္းမွ မက္ေဒါနယ္လ္ဆိုင္ကလည္း တရုတ္စာဆိုင္းဘုတ္နဲ႔ပါဘဲ၊ မက္ေဒၚလ္နယ္ဆိုၿပီး မဖြင့္မီက တရုတ္အစားအစာ ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ၿဖစ္ခဲ့လို႔ တရုတ္စာေတြ တရုတ္ဟန္ေတြ က်န္ေနခဲ့တာပါလို႔ သိမွီလိုက္သူတခ်ိဳ႕က ေၿပာၿပၾကပါတယ္၊ မက္ေဒါနယ္လ္ပိုင္ရွင္ကေတာ့ ဒီစာေတြ ဟန္ေတြကို ဖ်က္ဆီးမပစ္ဘဲ ထိမ္းသိမ္းၿပီး ေစ်းကြက္ကို ဆြဲေဆာင္ေလသလားလို႔ေတာ့ မေၿပာတတ္ပါဘူးဗ်ာ၊

တရုတ္တန္းကဆိုင္ၿပီၿပီ ဘာမွမစားဘဲ လာထိုင္ေလပန္း ေနသူေတြလည္း အမ်ားသားပါ၊ ေရေႏြၾကမ္းေတာ့ အလကားမရဘူးေပါ့၊ ေမာင္ရင္ငေတတို႔အိမ္ေတြမွာ အင္တာနက္ မတပ္ဆင္ႏိုင္ခင္ ကာလေတြတုန္းက အားကိုးဖြယ္ရာ Free Wi-Fi Zone စံနစ္ စတင္ခဲ့ရာဆိုင္ေပါ့၊ ကိုယ့္ရဲ႕ ကြန္ၿပဴတာအစုတ္ေလးယူသြားၿပီးေတာ့ ဖတ္ခ်င္ရာေတြ႕ရာ သတင္းပလင္းေတြကို ၿမန္ၿမန္ ေဒါင္းၿပီးေတာ့ အိမ္ၿပန္ေရာက္ေတာ့မွ ၿပန္ဖတ္ခဲ့ရတာေပါ့၊ ကြန္ၿပဴတာဘက္ထရီကလည္း သိပ္မ ေကာင္း ဆိုင္မွာလည္းအားသြင္းဖို႔ မီးပလပ္ေပါက္ထားမေပးဆိုေတာ့ ရတဲ့အခ်ိန္တနာရီေလာက္မွာ ရသလိုလုပ္ခဲ့ရတာပါ၊ ကိုးနတ္ရွင္ကိုေတာ့ မပူေဇာ္ မပသ ရပါဘူးခင္ဗ်ာ၊ အဲသလို ဘာမွမမွာ မစားဘဲ အသၿပာတၿပားဖိုးမွမကုန္ဘဲ အင္တာနက္ၾကည့္ခဲ့ရတဲ့ ေက်းဇူးရွင္ ပါရီတရုတ္တန္းက မက္ေဒါနယ္လ္ စားေသာက္ဆိုင္ကေလးပါ၊

---

သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ