(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၆၊ ၂၀၁၆
ကုိမင္းကုိႏုိင္ လူမႈကြန္ရက္စာမ်က္ႏွာေပၚမွ ျပန္လည္ကူးယူပါသည္။
“ဦးတုိ႔ငယ္ငယ္က တခ်ဳိ႕လူႀကီးေတြဟာ တေန႔က်ရင္ အိမ္ထဲမွာ ႐ုပ္ရွင္ထုိင္ၾကည့္ရမယ္ဆုိတာ မယုံၾကဘူးကြ”
“ဘယ္လုိ နားမလည္ဘူး”
“အဲဒီတုန္းက တီဗီေတြ မေပၚေသးဘူး ေလကြာ။ ႐ုပ္ရွင္႐ုံေတြမွာပဲ တန္းစီၾကရတယ္၊ တုိးၾကရတယ္။ ႐ုပ္ရွင္႐ုံဆုိတာ လူ ေတြေထာင္နဲ႔ခ်ီ ၾကည့္ေနေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ႐ုပ္ရွင္႐ုံကုိ အိမ္ထဲထည့္လုိ႔မရဘူးျဖစ္ေနတာေပါ့”
“အခုေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ေတြကုိ လက္ဖ၀ါးထဲ ထည့္ၾကည္႔လုိ႔ေတာင္ရေနျပီေလ ဦးဦးရဲ႕။ ႐ုပ္ရွင္မွ တစ္ကားေတာင္ မဟုတ္ဘူး။ အမ်ားၾကီးထည့္ထားတာ။ မုိဘုိင္း႐ုပ္ရွင္႐ုံေပါ့။ လူသြားတုိင္းလုိက္ေရႊ႕ေနတဲ့ ႐ုပ္ရွင္႐ုံ”
“ဘယ္လုိလဲကြ”
“သမီးဖုန္းထဲမွာေလ။ ၾကည့္…႐ုပ္ရွင္ေတြ အမ်ားၾကီး။ ဘုိးဘုိးတုိ႔႔ေခတ္က လူေတြ အရမ္းအံ့ၾသမွာေနာ္။ မုိဘုိင္း႐ုပ္ရွင္႐ုံေတာင္
ေပၚလာမယ္ဆုိတာ ေျပာရင္”
“မအံ့ၾသဘူးကြ။ မုိဘုိင္း႐ုပ္ရွင္႐ုံက ဦးတုိ႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက ရွိျပီးသား”
“ဟာ…ဟုတ္လည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔”
“တကယ္ကြ။ ဆလြန္းကားေလးေလာက္ရွိတဲ့ လက္တြန္းလွည္းကုိ သြပ္ျပားေတြနဲ႔ အလုံပိတ္တယ္ကြာ။ ေရွ႕ခန္းမွာ လက္နဲ႔ လွည့္ျပရတဲ့ ႐ုပ္ရွင္ျပစက္က ထုိးျပတာ”
“ေစာင္းေဘာက္ေတြ တပ္ထားလား။ အသံအတြက္ ဘာေစာင္းေဘာက္မွ မလုိဘူး။ ျပတဲ့လူက လက္တဖက္က ျပစက္ကုိ လွည့္တယ္။ ေနာက္တဖက္က ဗုံနဲ႔လင္ကြင္းကုိ အဆက္မျပတ္တီးတာ တုံခ်မ္း တုံခ်မ္းနဲ႔ ပါးစပ္ကလည္း အနားမေနရပါဘူး။ ဇာတ္ေၾကာင္းေျပာလုိက္၊ သ႐ုပ္ေဆာင္လုိက္နဲ႔”
“အထဲမွာ အဲကြန္းရွိလား”
“ၾကံၾကံဖန္ဖန္ကြာ။ ပန္ကာေတာင္ မရွိဘူး။ ကေလးေတြ ၾကည့္တဲ့ ႐ုပ္ရွင္႐ုံပါဆုိ။ ပူအိုက္ျပီး ေခြၽးေတြ ရႊဲေနတာပဲ။ ျပန္ထြက္ လာျပီဆုိ အက်ႌေတြပါ ခြၽတ္ကုန္ၾကတာ မ်ားတာ”
“အမေလး သမီးဆုိ အုိက္လုိ႔ ေသမွာပဲ။ ႐ုပ္ရွင္တစ္ကားက တစ္နာရီေလာက္ ၾကာတာ”
“မဟုတ္ဘူး သမီးရဲ႕။ ႐ုပ္ရွင္ဖလင္ အပုိင္းအစေလးေတြ ေလွ်ာက္ေကာက္ဆက္ျပီး ျပတာ။ ဘာမွမၾကာဘူး။ သုံးေလးမိနစ္ ေလာက္ပဲ”
“ဟင္…ဘာမွလဲ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ပင္ပန္းလုိက္တာ”
“ခုေခတ္ ေပါမ်ားေနေတာ့ ဒီလုိေျပာတာေပါ့ကြယ္။ ဟုိတုန္းက ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ဖုိ႔ဆုိတာ မဟာအခြင့္အေရးႀကီးကုိး။ စာေမးပြဲျပီးရင္႐ုပ္ရွင္လုိက္ပုိ႔မယ္တုိ႔၊ လူႀကီးေတြေက်နပ္ေအာင္ တစ္ခုခုလုပ္ေပးလုိ႔ ဆုခ်တဲ့အေနနဲ႔ ႐ုပ္ရွင္ျပမယ္ဆုိတာမ်ဳိး ရွားပါးတာ ကုိး သမီးရဲ႕ ”
/-*-*-*-/
“တီဗီေပၚခါစကဆုိ လမ္းတစ္လမ္းမွာ တီဗီရွိတဲ့အိမ္မွာ လူေတြစုၾကည့္ၾကတာ”
“ဟုတ္လား ။ အမ်ားၾကီးလား လူေတြလာတာ”
“ေအးေပါ့။ ျပီးရင္ ေနၾကာေစ့ခြံေတြ၊ ဆီးယုိထုပ္ေတြ႐ႈပ္ပြျပီး က်န္ခဲ့တာ။ ႐ုပ္ရွင္႐ုံအတုိင္းပဲ”
“တီဗီရွိတဲ့ အိမ္ရွင္ေတြ စိတ္ညစ္ရမွာေပါ့ေနာ္”
“ညစ္ေတာ့ ညစ္တာေပါ့ကြာ။ ဒါေပမယ့္ သူက ဂုဏ္ရွိတယ္ေလ။ အိမ္ေခါင္မုိးမွာ ငါး႐ုိးေထာင္ထားရင္ လူေတြ အားက်ရျပီေပါ့”
“ဘာ…ငါအ႐ုိးလဲ”
“တီဗီအင္တင္နာေလကြာ။ ငါးအလယ္႐ုိးနဲ႔ တူလုိ႔ အဲသလုိေခၚၾကတာ။ သူငယ္ခ်င္းအသစ္ေတြ ေပါင္းလုိ႔ အိမ္အလည္သြားရင္ ေခါင္မုိးမွာ ငါး႐ုိး ရွိ/ မရွိ ၾကည့္ျပီး သူေဌးပဲ၊ ဘာပဲ သတ္မွတ္ၾကတာကြ”
“ဟား…ဟား…။ ဟုတ္လား ရယ္စာရာႀကီး”
“ခုေတာ့လည္း ရယ္စရာေပါ့ကြာ။ ဟုိတုန္းကေတာ့ ေမာ္စရာ ႂကြားစရာ သမီးရဲ႕ ”
–/*-*-*-*/–
“သမီးအဘုိးတုိ႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ဓာတ္စက္ဆုိတာ ရွိတယ္။ဓာတ္ျပားထည့္ျပီး သံပတ္ကုိ လက္နဲ႔လွည့္ဖြင့္ရတာ။ အဲဒါသံ ပတ္ကုန္သြားရင္ သီခ်င္းက အီလည္လည္ၾကီး ေႏွးျပီးရပ္သြားတာ။ ဦးတုိ႔လည္း ငယ္ငယ္တုန္းက အဲဒါကုိ ေျပာရင္သိပ္ရယ္ရ တာပဲေပါ့ ။ ေနာက္ေတာ့ မရယ္ရက္ေတာ့ပါဘူး”
“ဘာလုိ႔လဲ ဦးဦးရဲ႕”
“သမီးၾကည့္ေလ။ ဘုိးဘုိးအိမ္ေခါင္မုိးမွာ ဘာရွိလဲ”
“ဟုတ္တယ္၊ သမီးလည္းေျပာမလုိ႔ အဲဒါႀကီးက အႀကီးႀကီးနဲ႔ အိမ္ကုိေတာင္ ပိေတာ့မယ္”
“အဲဒါ ရွစ္ေပ စေလာင္းေခၚတယ္ သမီး။ တခ်ိန္တုန္းက ငါးအ႐ုိးေတြ အိမ္တုိင္းတပ္ျပီးတဲ့ေခတ္မွာ၊ ရွစ္ေပစေလာင္း တပ္တဲ့ အိမ္ကလူေတြ အားက်ရတဲ့ တစ္ေခတ္ တကယ္ရွိခဲ့တာကုိး။ သူက အစုိးရျပတဲ့လုိင္းတင္ ၾကည့္ေနရရာက တျခားလုိင္းေတြ ဖမ္းလုိ႔ရတယ္ မဟုတ္လား”
“ဘယ္လုိ အစုိးရကျပတာပဲ ဖမ္းလုိ႔ရတာလဲ”
“ေအး…သမီးတုိ႔ မေမြးေသးေတာ့ ဘယ္သိမလဲ။ တီဗီသာရွိတာ အခုေခတ္လုိ အင္တာနက္ကေတာ ကုိယ္ၾကည့္ခ်င္တာ လုိက္ရွာလုိ႔ ရတာမဟုတ္ဘူး။ ခ်န္နယ္ေတြလည္း ေရြးခြင့္ မရွိဘူးေလ၊ ႀကိဳက္ႀကိဳက္ မႀကိဳက္ႀကဳိက္ ဒါပဲၾကည့္။ သူ႔ဟာႀကီးပဲ ထုိင္ၾကည့္ေနရတာ”
“ဦးဦးကလည္း ေျပာရင္း ေဒါေတြကန္ေနျပီ”
“သတိရလုိ႔ပါကြာ။ ၾကည့္တဲ့ လူေတြကလည္း ႐ုပ္ျမင္အသံၾကားေနတာကုိပဲ ကုသိုလ္ထူးလွျပီထင္ရာက ေရြးစရာေတြ ရခ်င္ လာေတာ့ ရွစ္ေပစေလာင္းျမင္ရင္ အားက်တဲ့ေခတ္ တကယ္ျဖစ္ခဲ့တာ”
“ဟုတ္တယ္ သမီး၊ ဒီရွစ္ေပစေလာင္းႀကီးကုိ ဓာတ္ပုံ ႐ုိက္ထား။ ေနာင္ ေမြးလာမယ့္ကေလးေတြ လက္ထက္ျပလုိက္ရင္ ခြက္ထုိးခြက္လွန္ ရယ္ၾကမွာ။ ျဂဳိဟ္တုက လႊင့္တာဖမ္းဖုိ႔ ဒီေလာက္ေတာင္ပင္ပန္းခံၾကသလား။ ေခါင္မုိးအေလးခံျပီး ထမ္းခဲ့ ၾကသလားလုိ႔ ေျပာမွာမဟုတ္လား”
“ဟုတ္တယ္ ရယ္ၾကမွာပဲ ”
–/*-*-*-*/–
“သမီးကုိင္တဲ့စမတ္ဖုန္းနဲ႔ ၾကီးၾကီးကုိင္တဲ့ ဖုန္း လဲကုိင္မလား”
“အာ..ၾကီးၾကီးဖုန္းက ေခတ္တုံးေနျပီ။ သမီးကုိ သူငယ္ခ်င္းေတြ ၀ုိင္းဟားမွာေပါ့။ ဒီဖုန္းေတာင္ ေမာ္ဒယ္အသစ္ သမီးက လဲခ်င္ေနတာ”
“ေအး…အဲဒီၾကီးၾကီးကုိင္တဲ့ဖုန္းကလည္း တခ်ိန္က ဖုန္းမကုိင္ႏုိင္တဲ့လူေတြ ေငးၾကည့္ျပီး သြားရည္ယုိခဲ့ရတဲ့ လက္ကုိင္ဖုန္း ပဲကြယ့္”
“အုိ…ဟုတ္လား”
“ဟုတ္ပဗ်ာ..အဲဒီတုန္းက ဟန္းဖုန္းကုိင္ႏုိင္တယ္ဆုိတာ သူေဌးေလ”
–/*-*-*-*/–
“သမီး ဘာေတြ စဥ္းစားသြားတာလဲ”
“ေၾသာ္…ေမာ္ဒယ္ေတြ ေအာက္သြားတာ ျမန္လုိက္တာ။ အသစ္ေတြေပၚတာနဲ႔ အေဟာင္းက ေအာက္သြားတာပဲလုိ႔”
“ေအးေလ ဖလင္ကေန တိပ္၊ တိပ္ကေန ဒစ္ဂ်စ္တယ္၊ ခုဆုိ အင္တာနက္ထဲ ရွာၾကတာ။ အသုံးအေဆာင္ေတြဆုိတာ အသစ္ ထြင္ေနၾကဦးမွာပဲ။ အသစ္ေပၚလာေတာ့ အေဟာင္းေတြ ေအာက္သြားဦးမွပဲ။ အခုပဲ ၾကည့္ေလ။ စမတ္ဖုန္းေတြ ဟုိေန႔က ဂုဏ္ရွိတယ္။ ေတာ္ၾကာသူ႔ကုိင္ရတာ ရွက္ေတာင္ ရွက္တဲ့တစ္ေန႔ ေရာက္ဦးမယ္။ လူေတြအတြက္ အသုံးအေဆာင္ေတြ ဆုိတာ အျမဲဂုဏ္ရွိဖုိ႔ အားက်ဖုိ႔မျဖစ္ႏုိင္ဘူးေပါ့”
“အသစ္ကုိင္ရင္ ဂုဏ္ရွိတယ္ေလ”
“ေအးေလ .. အဲဒီအသစ္ကလည္း ေနာက္တစ္မ်ဳိးေပၚရင္ အေဟာင္းျဖစ္ဦးမွာေလ”
“အာ…ဟုတ္သားပဲ ”
–/*-*-*-*/–
“ဦးဦး..ဒါဆုိ အျမဲတမ္း လူေတြ အားက်စရာ အျမဲ ဂုဏ္ယူရမွာက ဘာလဲ”
“တျခား လူေတြကုိ လုိက္ေမးဦးကြာ။ ဦးဦး မအားေတာ့ဘူး”
“လုပ္ျပီး အျမင္ကုိ ကတ္တယ္”
– #မင္းကုိႏုိင္
[ ျပည္သူ႔အေရးဂ်ာနယ္ ၊ အတြဲ – ၂၊ အမွတ္ ၉၈ ေဆာင္းပါးမွ
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
