ေက်ာ္ေမာင္ (တုိင္းတာေရး) – သႀကၤန္ပိုးထခ်ိန္

“ေပ်ာ္ခင္းေလးသာပါလွတယ္၊ အတိတ္ေကာင္းယူမယ္ ႏွစ္ဦးသႀကၤန္အခါ၀ယ္” ေဗေပါင္ တူေပါင္ တူေပါင္၊ ေဗေပါင္ တူေပါင္ တူေပါင္။ သႀကၤန္ဒိုးသံေလးၾကားတာနဲ႔ ပုိးေလးက ထလာပါတယ္။ ခါသႀကၤန္ေရာက္လာျပန္ပါၿပီ။ ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ သႀကၤန္ႏွစ္ေတြ ထဲက လြမ္းေမာစရာအေၾကာင္းေလးေတြ ျပန္ေတြးကာ ေရးလိုက္ပါရေစ။

ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ထဲက မတ္လနဲ႔ ဧၿပီလ ႏွစ္လဟာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ အေတာ္ပူတဲ့လေတြပါ။ ဟုိတုန္းကတည္းက ပူတဲ့အပူ၊ အခုဆိုရင္ သစ္ပင္ၾကီးေတြ မရွိေတာ့လို႔ ပိုေတာင္ ပူတယ္ ေျပာၾကပါတယ္။ အတန္းတင္စာေမးပြဲတဲ့၊ ဟိုတုန္းက အေခၚပါ။ ေအာင္စာရင္းမွာပါရင္ အတန္းတက္ရမွာကို အစြဲျပဳၿပီး ဒီအသုံးအႏႈန္းေပၚလာတယ္ဆိုရင္ ျဖစ္ျခင္းျဖစ္ အတန္းတက္စာေမးပြဲပဲ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ အဲဒီ အတန္းတင္ေျဖၿပီးတာနဲ႔ တပတ္ေလာက္အတြင္းမွာ နယ္ကအဖုိးအဖြားဆီ သေဘာၤႀကီးစီးကာ သြားၾကပါတယ္။ နယ္ၿမိဳ႕မွာ သႀကၤန္က်ၿပီးမွ ရန္ကုန္ျပန္ပါတယ္။

ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚနယ္ၿမိဳ႕ေလးမွာ သႀကၤန္က သူ႔အလွနဲ႔သူ ရွိပါတယ္။ အႀကိဳေန႔ ဆိုတာ ကေလးသႀကၤန္တဲ့။
“ေဟ့ေကာင္ေတြ သြား ေရသြားပက္ၾက၊ ဟိုမွာ မင္းတို႔အန္တီေလးေတြလာေနၿပီ သြားပက္ၾက သြားပက္ၾက”
“ဟာ ဟိုတေယာက္ကိုလည္းပက္ၾကဦး”

ဒါက လူပိ်ဳေပါက္ဦးေလးေတြနဲ႔ သူတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ တူ တူမကေလးတသိုက္ကို ေထာင္ေပးတဲ့စကားေတြပါ။ ဒီလူႀကီးေတြ က်ရန္ေကာလို႔ ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕ခဲ့သူကိုယ္တိုင္လည္း သူတို႔အရြယ္ေရာက္တဲ့အခါ သူတို႔လိုပဲ အႀကိဳေန႔မွာ က်တာပါပဲ။ အဲဒီေတာ့ လည္း ကေလးေတြ ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕တာ မသိေယာင္ေဆာင္ေနလိုက္တာပါပဲ။

သႀကၤန္ေန႔မ်ားဟာ ကေလးေတြအတြက္ အေပ်ာ္ေန႔မ်ားပါ။ လူႀကီးေတြက ေရကစားတဲ့ကေလးေတြကို ေ၀းေ၀းမသြားေစခ်င္၊ အိမ္နဲ႔နီးနီးနားနား လမ္းထဲမွာပဲ ေရေဆာ့ေစပါတယ္။ မနက္ပိုင္းမွာ ၿမိဳ႕ထဲေလွ်ာက္လည္မယ့္သူေတြ အိမ္ေတြကထြက္ထြက္ လာျခင္း လမ္းေပၚေရာက္တာနဲ႔ ကေလးတသိုက္ရဲ႕ ပက္ေရေတြကို မစို႔မပုိ႔ခံရပါတယ္။ ပက္စရာလူမရွိတဲ့အခါ အခ်င္းခ်င္း ေရျပန္ပက္ၾကပါတယ္။ လမ္းေပၚမွာဗြက္ေပါက္တဲ့အထိေပါ႔။ ကေလးေတြက ဗြက္ေပါက္ေအာင္ေရေဆာ့ၾကတာဆိုတဲ့ အသုံး အႏႈန္းေလးရွိေနသမွ် ဒုံရင္းသည္ ဒုံရင္းပါပဲဆိုတာျပေနတာပါပဲ။

တႏွစ္မွာ အကို၀မ္းကြဲရယ္၊ သူ႔သူငယ္ခ်င္းရယ္ အဆြယ္ေကာင္းတာနဲ႔ စြန္႔စားမႈတရပ္လုပ္ၾကပါတယ္။ လက္နက္ကိုယ္စီနဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲပတ္ၿပီး ေရေလွ်ာက္ပက္မယ္၊ လက္နက္ဆိုတာ ေရႁပြတ္တံကို ေျပာတာ။ ႁပြတ္တံေနာက္ကပိုက္ကို ေရျဖည့္ထားတဲ့ ဗူးတဗူးထဲမွာထည့္ရပါတယ္။ ဗူးအလြတ္ရဖို႔ အဖြားကိုအပူကပ္ရပါတယ္။ သႀကၤန္မက်မီ သုံးေလးရက္အလိုကတည္းက ဂ်ီ တိုက္ထားရပါတယ္။ ဗူးက ပဲဆီ၊ ႏွမ္းဆီ၊ စားသုံးဆီစတာေတြထည့္ထားဖို႔ အဖြား၀ယ္သိမ္းထားတာေတြ။ အဖြားေပးတဲ့ ဗူး လြတ္ ခပ္သစ္သစ္ေတြထဲက ေလးေထာင့္က်က်ဗူးကိုယူ၊ အဖုံးဖြင့္ၿပီး အနံ႔ခံၾကည့္ရပါတယ္။ ပလတ္စတစ္ဗူးေတြက အသစ္ ေတြဆိုေတာ့ ပလတ္စတစ္န႔ံရေနရင္ ဗူးကိုဆပ္ျပာနဲ႔ေဆး၊ အနံ႔ေပ်ာက္ေအာင္ ေနလွန္း။

ေက်ာပိုးအိတ္အေဟာင္းထဲမွာ ဗူးကိုထည့္၊ ေရျဖည့္ၿပီး ေက်ာပိုးအိတ္ကိုလြယ္၊ ဒီလိုနဲ႔ ေရပက္ခရီးစဥ္စတင္ၾကပါတယ္။ ၾကံဳတဲ့မ႑ပ္မွာ ေရ၀င္ထည့္မယ္၊ မုန္႔ေတြေ၀ရင္ ၀င္စားၾကမယ္။ မနက္သြား ညေနမိုးမခ်ဳပ္ခင္ အိမ္အေရာက္ျပန္မယ္။ ကိုယ့္ပိုင္နက္ေက်ာ္ၿပီး ရပ္ကြက္ထိပ္ေရာက္ရင္ပဲ ေရႁပြတ္တိုက္ပြဲ ဆင္ႏႊဲရမလိုျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ရပ္ကြက္ထိပ္မွာ ရြယ္တူေတြ က ေရႁပြတ္ေတြနဲ႔ အပိုင္စားထားတာ။ ပြဲမစခင္မွာ တဖက္က ကေလးေခါင္သူႀကီးနဲ႔ အေမးအေျဖ လုပ္ၾကပါတယ္။ ေဟ့မင္း တို႔ ဘယ္သြားမလို႔လဲ၊ ဒို႔ ျမိဳ႕ထဲသြားမွာ၊ မင္းတို႔လိုက္ၾကမလား၊ မလိုက္ေတာ့ဘူးကြ။ ေဟ့ေကာင္ေတြ သူတို႔သုံးေယာက္ကို မျပြတ္နဲ႔။ သူတို႔က ၿမိဳ႕ထဲကေကာင္ေတြနဲ႔ သြားခ်မွာ။ မင္းတို႔ ေရျဖည့္သြားဦး။ ဟိုကေကာင္ေတြက စတီးႁပြတ္ေတြနဲ႔ကြေနာ္။ ေအးပါကြာ မင္းတို႔လိုက္ရင္ ပိုေကာင္းမယ္။ သြားၿပီကြာ။ ဒီလိုနဲ႔ သုံးေယာက္သား ဆက္ထြက္လာၾကပါတယ္။

သေဘာတူထားတဲ့အတိုင္း ၿမိဳ႕ထဲမေရာက္မီ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ေတြ႔သမွ်သူပက္၊ အဲ မပက္ရတဲ့သူေတြကို ကေလးဘ၀ ကတည္းက မွတ္သားထားပါတယ္။ ကိုယ္၀န္ေဆာင္မိခင္ေတြ၊ ဆြမ္းခံၾကြတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေတြ၊ ဥပုသ္သည္ေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။ ေရျပြတ္ကိုင္ဖို႔မဆိုထားနဲ႔ ေရခြက္ေတာင္မရွိရွာတဲ့ ႏြမ္းႏြမ္းပါးပါးရြယ္တူကေလးမ်ားကိုေတြ႔ရင္ ဟိုႏွစ္ေယာက္က မပက္နဲ႔ မပက္နဲ႔လို႔ တားပါတယ္။ သူတို႔ေတြမွာ ၀တ္စရာအ၀တ္ အပိုမရွိၾကဘူးကြ၊ မင္းပက္လိုက္ရင္ သူတို႔ေတြ အ၀တ္ေျခာက္တဲ့အထိ ကိုယ္တုံးလုံးေနၿပီး ေစာင့္ေနရမွာ၊ သနားစရာကြ မပက္နဲ႔ဆိုၿပီး ေျပာပါတယ္။ ၀တ္စရာအ၀တ္အပိုမရွိလို႔ သႀကၤန္မွာ မေပ်ာ္ ႏိုင္တာ၊ ေရပက္မခံရတာက မဟုတ္ေသးပါဘူးဟု ေတြးမိခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အလစ္မွာ ေရႁပြတ္နဲ႔တခ်က္ႏွစ္ ခ်က္ေတာ့ လွမ္းႁပြတ္ၾကည့္ပါတယ္။ ေရထိသြားတဲ့အခါ သူတို႔ေတြ ေပ်ာ္ေနပုံကိုၾကည့္ရင္း ေရပက္သူပါ ၀မ္းသာခဲ့ရပါတယ္။ ဟိုႏွစ္ေယာက္ေတြ႔သြားတဲ့အခါ ေရကုန္ခံလို႔ကြာဆိုၿပီး အျပစ္တင္ၾကပါတယ္။

ဲၿမိဳ႕ထဲအေရာက္မွာပဲ အရြယ္မတိမ္းမယိမ္း ေရႁပြတ္တဖြဲ႔နဲ႔ေတြ႔ပါတယ္။ သူတို႔လည္း သုံးေယာက္ပါပဲ။ ေက်ာပိုးအိတ္ေကာင္း ေကာင္းလွလွေတြပိုးလို႔၊ ေက်ာပိုးအိတ္ေတြထဲက ေရဗူးေတြကလည္း ေကာင္းမွေကာင္းဆိုတာပါပဲ။ ဆိုင္ၿပီး အၿပိဳင္ႁပြတ္ၾက ေရာဆိုပါစို႔။ သုံးေယာက္သား ရြပ္ရြပ္ခြၽံခြၽံ ခုခံၾကပါတယ္။ ေလးငါးခ်က္ေလာက္ သူတင္ကိုယ္တင္ ေရကစားေနၾကတုန္း တဖက္က ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူက က်န္ႏွစ္ေယာက္ကို လွမ္းေျပာတာၾကားလိုက္ပါတယ္။

“ေတာ္ၾကေတာ့ေဟ့ ေရကုန္တယ္၊ စတီးႁပြတ္ေတြခ်င္းပဲ တိုက္တာေကာင္းတယ္။ သူတို႔မွာ တေကာင္ပဲ စတီးႁပြတ္ကိုင္ႏိုင္တာ၊ ေဟ့ မင္းတို႔သြားၾကေတာ့” ။

ေအာင့္သက္သက္ေတာ့ ျဖစ္သြားခဲ့တာ အမွန္ပါပဲ။ အႀကီးႏွစ္ေယာက္လည္း မ်က္ႏွာေလးေတြ အုိလို႔ပါ။ စတီးႁပြတ္ဆိုတာ ကလည္း ေတာ္ရုံတန္ရုံကေလးက မကိုင္ႏိုင္ဘူးေလ။

ေရကုန္သြားေတာ့ နီးရာမ႑ပ္မွာ ေရ၀င္ထည့္မယ္လို႔စီစဥ္ထားေပမယ့္ ထင္သေလာက္မလြယ္။ ဒါနဲ႔ ျမစ္ကမ္းဘက္ကို ဆင္းၾကရပါတယ္။ ပါလာတဲ့ ေရဗူးေတြကို ျမစ္ထဲမွာ ႏွစ္ထားရင္း ေရျဖည့္ၾက၊ ႏွစ္ဗူးျဖည့္အၿပီး သုံးဗူးေျမာက္မွာ ျဖည့္ေနတဲ့ဗူး လက္ကလြတ္ၿပီး ျမစ္ထဲေမ်ာသြားပါတယ္။ အကိုရဲ႕သူငယ္ခ်င္းက ျမစ္ထဲဆင္းကာ ေမ်ာသြားတဲ့ ဗူးေနာက္ လက္ပစ္ကူးလို႔ လိုက္ဆယ္ပါတယ္။ ေရဗူးက ၀ါးႏွစ္ျပန္စာေလာက္ေမ်ာေနပါၿပီ။ စက္သမၺန္ေတြ ေက်ာက္ခ်ထားတဲ့ေနရာဖက္ကို ဦးတည္ေန ပါတယ္။ လိုက္ဆယ္ေနသူကလည္း ႀကိဳးစားပမ္းစားကူးလို႔။ အႏၱရာယ္ကို မျမင္ပါ။ သမၺန္ေတြ ရွိတဲ့ျမစ္ျပင္မွာ ဂလိုဏ္ေတြရွိ ပါတယ္။ ကမ္းေပၚကႏွစ္ေယာက္ကလည္း မီေတာ့မယ္ကြ မီေတာ့မယ္ကြနဲ႔ အားေပးအားေျမႇာက္ျပဳ။ အဲဒီမွာပဲ သမၺန္တစီး ေနာက္ပိုင္းမွာ အိပ္မႈံစုံမႊားနဲ႔ သြားတိုက္ေနတဲ့ သမၺန္သမားတေယာက္က သူရွိရာ သမၺန္ဖက္ကို ကူးလာေနတဲ့သူကို ျမင္ပါ တယ္။ အ့ံၾသသြားၿပီး ခဏမွာပဲ ေရဗူးကိုေတြ႔႔မွသေဘာေပါက္သြားၿပီး သမၺန္ေပၚမွာရွိတဲ့ ၀ါးလုံးတေခ်ာင္းကိုယူၿပီး ဆယ္ လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးမွ ကမ္းေပၚဖက္ကို လွမ္းပစ္ေပးၿပီး ဆူပါေတာ့တယ္။ ေဟ့ ေကာင္ေလး ျပန္ကူးသြား၊ အသက္ငယ္ေသးတယ္။ ေရကူးတတ္လည္း နစ္သြားႏိုင္တယ္ကြ ဘာမွတ္လဲ။

သႀကၤန္မွာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့အခ်က္က ေရပက္တဲ့သူေတြက ေရပက္တယ္။ ေရပက္ခံသူေတြက အသာတၾကည္ ေရပက္ခံၾကတယ္။ သိသိ မသိသိ၊ ေတြ႔ဖူးဖူး မေတြ႔ဖူးဖူး ပက္တာပါပဲ။ ေရစိုစိုနဲ႔ ေလွ်ာက္လည္ၾကတယ္။ ေရပက္သူ ေရ ပက္ခံသူ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ပါပဲ။

နယ္ၿမိဳ႕မွာ အစဥ္အလာေကာင္းေလးတခုရွိိတာ မွတ္မိပါတယ္။ သႀကၤန္ရက္ေတြအတြင္း ညဖက္ (၇) နာရီေလာက္မွာ လူ ငယ္ကာလသားကာလသမီးေတြ လူစုၿပီး တအိမ္တက္ဆင္း ေရလိုက္ေလာင္းၾကတာပါပဲ။ အမ်ားအားျဖင့္ မိန္းမေခ်ာ အပ်ိဳေလးေတြေပါတဲ့အိမ္ေတြကို သြားၾကပါတယ္။ ေရာက္ရင္ အဲဒီအိမ္မွာရွိတဲ့ လူႀကီးေတြကို ခြင့္ေတာင္းရပါတယ္။ ဦးႀကီး ေရ၊ ေဒၚႀကီးေရ ေရလာေလာင္းတာပါခင္ဗ်ာဆိုရင္ ဦးႀကီးေတြ ေဒၚႀကီးေတြကလည္း သေဘာေပါက္ရပါတယ္။ ေဟ့ သမီး ေရ ဘယ္သူေရ ဘယ္၀ါေရ ထြက္ခဲ့ၾကပါဦး ေရေလာင္းခံလိုက္ပါဦးလို႔ တိုက္တြန္းၾကပါတယ္။ ေရေလာင္းၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ပဲ ေနာက္တအိမ္ကူးၾကပါတယ္။

တခ်ိဳ႕ေရေလာင္းသူေတြက သူတို႔ရိုေသတဲ့ သက္ႀကီးပိုင္း ဘႀကီး ဖြားႀကီးေတြကို သႀကၤန္ေရနဲ႔ ကန္ေတာ့ရပါေစဆိုၿပီး ခြင့္ ေတာင္းကာ ဂါရ၀ျပဳၾကတာလည္း ေတြ႔ဖူးပါတယ္။ အခုေတာ့ အဲဒီဓေလ့ေကာင္းေလး ဆက္လက္ရွိေနေကာင္းပါရဲ႕လို႔ ေတြးမိပါတယ္။

သႀကၤန္ပိုးက တႏွစ္မွာ တႀကိမ္ထပါတယ္။ ေရႀကိဳက္တဲ့ပိုးလို႔ေျပာရင္ ပိုမွန္ပါတယ္။ ေရမထိခဲ့ရင္ တႏွစ္ပတ္လုံး အဲဒီပိုးက ဒုကၡေပးပါေတာ့တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ခုနစ္ႏွစ္က စပ္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးနဲ႔ ပိုးေလးေတြကို ႏႈတ္ခြန္းဆက္ခြင့္ျပဳပါ။ ေခါင္းစဥ္ကို တမ္း တတိုင္တည္ျခင္းလို႔ ေပးထားပါတယ္။

“ပိေတာက္ရန႔ံေတြရတယ္၊ သႀကၤန္က မက်ေသးဘူး၊ အခ်စ္ဦးကိုေရေလာင္းခ်င္တယ္၊ သႀကၤန္နဲ႔ကင္းကြာ ေနကိုမေနတတ္ပါ၊ သိၾကားမင္းႀကီး ခဏဆင္းလာဗ်ာ”

သႀကၤန္ပိုးနဲ႔အတူ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေရကစားႏိုင္ၾကပါေစ။    ။

ေက်ာ္ေမာင္ (တိုင္းတာေရး)
ဧၿပီ ၁၄၊ ၂၀၁၅