ျမသန္းတင့္ – ေခြးကေလး
ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၁၊ ၂၀၁၁ (မိုးမချပန္လည္ဆန္းသစ္၊ ဇူလိုင္ ၂၇၊ ၂၀၁၆
မူရင္း စာေရးဆရာ ရွီမာဇာကီ တုိဆန္ (shimazaki Toson) (၁၈၇၁-၁၉၄၃) အေၾကာင္း မိတ္ဆက္
ဂ်ပန္ စာေရးဆရာႀကီး ရွီမာဇာကီ တုိဆန္ ေရးသည့္ ၀တၳဳတုိ တစ္ပုဒ္ ျဖစ္သည္။ ရွီမာဇာဏီသည္ ဂ်ပန္ကဗ်ာေခတ္သစ္ကို ေရွ႕ေဆာင္သူ တစ္ဦး ျဖစ္၍ သဘာ၀သရုပ္ေဖာ္ ၀တၳဳမ်ားကိုလည္း ေရးေလ့ရွိသည္။ သူ႔စာမ်ားသည္ သဘာ၀ႏွင့္လည္း နီးစပ္၍ ဘ၀ႏွင့္လည္း နီးစပ္သည္ဟု ေ၀ဖန္ေရး ဆရာမ်ားက ဆုိသည္။
ဤ၀တၳဳ၌ ေခြးေလးတစ္ေကာင္၏ ဘ၀ကို ရွီမာဇာကီ ေဖာ္ျပထားပံုမွာ ကရုဏာရသ ေျမာက္သည္ဟု ဆုိသင့္သည္။ တိရစၦာန္ဘက္က ၾကည့္လွ်င့္ လူသားသည္ အလြန္ၾကမ္းၾကဳတ္ ရက္စက္ေသာ သတၱ၀ါ ျဖစ္ေနသည္။ ဤသေဘာသည္ ယခု၀တၳဳတြင္ အထင္းသား ေပၚေနသည္။
ဂ်ပန္စာေပသမုိင္းဆရာတုိ႔က ဂ်ပန္၀တၳဳတုိ ဟူ၍ အထင္အရွား ေပၚလာသည္မွာ ၁၉၀၅ ခု ရုရွား ဂ်ပန္ စစ္ပဲြၿပီးသည့္ေနာက္မွ ျဖစ္သည္ ဟု ဆိုၾကသည္။ ဤအဆိုကုိ အမွန္ဟု ယူဆရလွ်င္ ဂ်ပန္၀တၳဳတုိသည္ အႏွစ္ ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္မွ်သာ ရွိေသးသည္ကို ေတြ႔ရသည္။
—————————
ေမြးကတည္းက သူ ကံမေကာင္း။ ေလာကႀကီးထဲသုိ႔ သူ၀င္လာသည့္ အခါ၌ အေမြးအမွင္ကလည္း ထူသည္။ နားရြက္ကလည္း တဲြသည္။ မ်က္လံုးမ်ားကလည္း ေျမေခြးမ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ တူသည္။ အိမ္တြင္ေမြးသည့္ တိရစၦာန္တိုင္း၌ လူခ်စ္စရာ အရည္အခ်င္း တစ္ခုစီေတာ့ ရွိၾကစၿမဲ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ရာတြင္ သူ႔၌ လူခ်စ္စရာ အရည္အခ်င္းဆုိ၍ တစ္ခုမွ် မရွိ။ သူ႔မ်က္ႏွာထားကလည္း ခပ္ဆိုးဆိုး ျဖစ္၍ မည္သူကမွ် မခ်စ္ခ်င္။ ခ်ဳပ္၍ ေျပာရလွ်င္ သူ႔တြင္ အိမ္ေမြးတိရစၦာန္တုိ႔တြင္ ရွိတတ္သည့္ အရည္အခ်င္းမ်ိဳးဆုိ၍ တစ္ခုမွ် မရွိ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူ႔ကို မည္သူကမွ်လည္း မခ်စ္ၾက။
သုိ႔ရာတြင္ သူသည္ သူ႔ဘာသာ သူ႔အသက္ရွင္ေအာင္ မေနတတ္သည့္ ေခြးတစ္ေကာင္သာ ျဖစ္သည္။ သူ႔ဘုိးေဘးစဥ္ဆက္မ်ားကဲ့သုိ႔ ရြားနီးခ်ဳပ္စပ္သုိ႔ ကပ္၍ လူတုိ႔စြန္႔ပစ္ေသာ စားႂကြင္းစားက်န္မ်ားကို စားေသာက္ကာ ေတာႀကီးမ်က္မည္းထဲသုိ႔ ျပန္၀င္သြားရန္လည္း မလြယ္။ သုိ႔ျဖင့္ သူသည္ သူ႔ကို လက္ခံမည့္အိမ္ကို တစ္အိမ္ၿပီး တစ္အိမ္ လိုက္ရွာရသည္္။
ဒုကၡေပြလွေသာ ဤတိရစၦာန္သည္ ၿခံသမား ကင္စန္၏ အိမ္သုိ႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ကင္စန္၏အိမ္သည္ ေဆာက္ၿပီးခါစ ျဖစ္သည္။ သစ္သားအုပ္ႂကြပ္မိုးထား၍ အိုကူးဘို ရြာသြား လမ္းမေပၚတြင္ ရွိသည္။ ေနာက္ေဖးမွ အိမ္ေရွ႕သုိ႔ တုိးလွ်ိဳေပါက္ ၀င္ႏုိင္သည္။ ၾကမ္းျပင္က ျမင့္၍ ေအာက္က ေျမႀကီးက ေျခာက္ေသြ႕သည္။ ပုိ၍ေကာင္းသည္က အိမ္ႏွစ္လံုးၾကားက ၿခံစည္းရိုးတစ္ေနရာတြင္ မည္းေမွာင္က် က်ဥ္းေျမာင္းသည့္ ေခ်ာင္ကေလးတစ္ေခ်ာင္ ရွိသည္။ အေရးကိစၥႀကံဳလွ်င္ ထိုေခ်ာင္ကေလးထဲသို႔ ၀င္၍ ပုန္းႏိုင္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူသည္ ထိုေခ်ာင္ကေလးကို သူ႔ရိပ္ၿမံဳအျဖစ္ ေ႐ြးလိုက္သည္။
“—ေျမႀကီးေပၚလွဲရင္း သက္ျပင္းခ်သည့္အခါ ခ်၍၊ ယားသည့္ေနရာ ကုတ္သည့္အခါတြင္ ကုတ္သည္—”
ေနစရာေတာ့ ႐ိွၿပီ။ စားစရာ လုိေသးသည္။ ဤေနရာ တစ္၀ုိက္၌ အိမ္ႏွစ္လံုး ႐ိွသည္။ ၿခံသမား ကင္စန္ မိသားစုေနသည့္ အိမ္ႏွစ္လံုးႏွင့္ ေပါင္းလွ်င္ ဤအနီးတစ္၀ုိက္တြင္ အိမ္ ေလးလံုး ႐ွိသည္။ အိမ္မ်ားက တစ္အိမ့္တစ္အိမ္ ေက်ာေပးေနၾကသည္။ အိမ္မ်ားၾကားတြင္ လွပေသာ သစ္ခက္မ်ားရွိသည့္ သစ္ပင္မ်ား ေပါက္ေနၾကသည္။ သူ၏ အနံ႔ခံေကာင္းေသာ ႏွာေခါင္းက မီးဖုိခန္းကို ခ်က္ခ်င္း သိလုိက္သည္။ ဆာလြန္းသျဖင့္ တျခားရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း လိုက္မရွာႏိုင္။ အသီးအခြံမ်ား၊ ေအးစက္၍ သိုးစျပဳေနၿပီး ျဖစ္သည့္ ဟင္းက်န္မ်ား စသည့္ စားစရာ မွန္သမွ်ကို အကုန္ စားပစ္လိုက္သည္။ အကယ္၍ ဤစားစရာမ်ားႏွင့္ မတင္းတိမ္လွ်င္ သူသည္ အမိႈက္ပံုကို အနံ႕ခံၾကည့္သည္။ ေမာပန္း အားကုန္သြားသည္အထိ အမိႈက္ပံုကို ေမႊေႏွာက္ လွန္ေလွာ ရွာသည္။
ေရတြင္းေဘးက အင္တံု တစ္ခုထဲတြင္ ညစ္ပတ္ေနေသာ ေျခအိတ္မ်ားကို ေရစိမ္ထားသည္။ သူသည္ ၀မ္းသာအားရျဖင့္ အင္တံုထဲက ေရကို တ၀ ေသာက္ပစ္လိုက္သည္။
“—ပုိခ်ီက ေျမႀကီးကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ယက္ကာ သူ႔အနားသုိ႔ ကပ္လာသည္။ သူကလည္း ၀ဲစားစျပဳေနသည့္ အၿမီးတုိကေလးကို ယမ္းရင္း ျပန္ႏႈတ္ဆက္သည္—”
ၿခံထဲတြင္ မိုးကူေဆ ပင္အိုႀကီးတစ္ပင္ ရွိသည္။ ထုိ သစ္ပင္အိုရိပ္ႀကီးေအာက္ကို အပန္းေျဖ နားေနရာ အျဖစ္ အသံုးျပဳရန္ သူ ဆံုးျဖတ္လုိက္သည္။ သူသည္ ေျခေလးေခ်ာင္းကို ေျမႀကီးေပၚတြင္ ဆန္႔၍ လွဲလုိက္သည္။ သစ္ရြက္မ်ားၾကားမွ ထိုးက်လာေသာ ေနေရာင္ေၾကာင့္ သူ႔ေျခေထာက္မ်ားသည္ ေႏြးေနၾကသည္။ ေျမႀကီးေပၚလွဲရင္း သက္ျပင္းခ်သည့္အခါ ခ်၍၊ ယားသည့္ေနရာ ကုတ္သည့္အခါတြင္ ကုတ္သည္။ ညေနမိုးခ်ဳပ္လွ်င္ အိမ္ေအာက္က သူ႔ရိပ္ၿမံဳဆီသုိ႔ လာကာ မီးေသြးအိတ္ႀကီးမ်ား ေပၚသုိ႔ တက္၍ေခြသည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္လည္း သံစည္ပိုင္းျပတ္ အလြတ္တစ္လံုးထဲသုိ႔ ၀င္၍ အိပ္တတ္သည္။ ခ်မ္းလြန္းမက ခ်မ္းသည့္ အခါမ်ားတြင္ မီးဖုိေအာက္တည့္တည့္သုိ႔ သြားကာ သံုးၿပီးသား မီးေသြးေဟာင္းမ်ား ထည့္သည့္ ေသတၱာေပၚသုိ႔ တက္အိပ္သည္။ မီးေသြးက မီးၿငိမ္းၿပီးခါစျဖစ္၍ ေႏြးေနသည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ သူ႔ဘ၀ကို အစျပဳခဲ့ရသည္။
ထုိအခ်ိန္က ကင္စန္တုိ႔အိမ္တြင္ အျဖဴႏွင့္အညိဳ ေရာေနသည့္ စာဥေျပာက္ ေခြးကေလး တစ္ေကာင္ ေမြးထားသည္။ အမည္က ပိုခ်ီဟု ေခၚသည္။ ကင္စန္တုိ႔ အိမ္တြင္ သူ႔ကို ႀကိဳဆုိမည့္သူဆုိ၍ ပိုခ်ီသာ ရွိသည္။ ပုိခ်ီသည္ သေဘာေကာင္းဟန္ ရွိသည္။ ပုိခ်ီက ေျမႀကီးကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ယက္ကာ သူ႔အနားသုိ႔ ကပ္လာသည္။ သူကလည္း ၀ဲစားစျပဳေနသည့္ အၿမီးတုိကေလးကို ယမ္းရင္း ျပန္ႏႈတ္ဆက္သည္။
“—မဲ့ျပလိုက္လွ်င္၊ တစ္စံုတစ္ခုကို ေကာက္ဟန္ျပင္လိုက္လွ်င္၊ ပခံုးတြန္႔၍ ႏႈတ္ခမ္းကိုက္လိုက္လွ်င္ သူ႔ကို တစ္စံုတစ္ရာ လုပ္ေတာ့မည္ ဧကႏၱဟု သိေနၿပီ။ လြတ္ေအာင္ ေျပးေပေတာ့—”
သုိ႔ရာတြင္ ကင္စန္ႏွင့္ တကြေသာ အျခားသူမ်ားကမူ သူ႔ကို ပိုခ်ီ ဆီးႀကိဳသည့္ႏွယ္ ၀မ္းသာအားရ ဆီးႀကိဳျခင္း မျပဳၾက။
“အ႐ုပ္ဆိုးၿပီဆုိရင္ ေခြးေတာင္ ၾကည့္လုိ႔မေကာင္းဘူး။ ေခြးက လွတယ္ ဆိုရင္လည္း ေကာက္ေမြးရေသးရဲ႕”ဟု တစ္ေယာက္က ဆုိသည္။
ထုိစကားမ်ားသည္ သူ႔အဖုိ႔ ဘာမွ် အဓိပၸါယ္မရွိ။ သူ႔အမည္ကို မသိသူမ်ားကမူ “ဟဲ့ေခြး” ဟု သာမန္မွ်သာ ေခၚၾကသည္။ ထုိအနားက အိမ္ေလးလံုးစလံုး၌ အိမ္ရွင္မမ်ား ရွိၾကသည္။ သူ႔ကုိ အိမ္ရွင္မေတြကေရာ ကေလးေတြကေရာ မုန္းၾကသည္။ ရယ္္ၾကသည္။ “ဟဲ့ေခြး” ဟု ေအာ္ၾက၊ ေငါက္ၾကသည္။ အေဖမ်ားကမူ ထုိထက္ပင္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းၾကေသးသည္။ သူတုိ႔ ေရွ႕တြင္ သတိလစ္ကာ ခပ္ေပါ့ေပါ့ မေနလုိက္ေလႏွင့္၊ ေနလုိက္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ေနာက္က လိုက္ၾကသည္။ ေက်ာက္ခဲမ်ား၊ ေလာက္စာလံုးမ်ား၊ မီးညွပ္မ်ားျဖင့္ ပစ္ၾကသည္။ တစ္ခါက တုတ္ႀကီးတစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ပစ္လိုက္သျဖင့္ ေနာက္ေျခေထာက္တြင္ ဒဏ္ရာ အနာတရ ျဖစ္ခဲ့ဖူးေသးသည္။
ၾကာေသာ္ သူသည္ လူ၏ စိတ္သေဘာကို နားလည္စ ျပဳလာသည္။ မဲ့ျပလိုက္လွ်င္၊ တစ္စံုတစ္ခုကို ေကာက္ဟန္ျပင္လိုက္လွ်င္၊ ပခံုးတြန္႔၍ ႏႈတ္ခမ္းကိုက္လိုက္လွ်င္ သူ႔ကို တစ္စံုတစ္ရာ လုပ္ေတာ့မည္ ဧကႏၱဟု သိေနၿပီ။ လြတ္ေအာင္ ေျပးေပေတာ့။ တစ္ေန႔ေသာ္ ကံေကာင္း၍ ကင္စန္႔အိမ္က မီးဖုိေခ်ာင္ထဲတြင္ ေခ်ာင္ပိတ္ အရိ္ုက္မခံရျခင္း ျဖစ္သည္။ မည္သူကမွ် သူ လြတ္မည္မထင္ေတာ့။ “ႀကိဳးယူခဲ့ေဟ့ ….. ႀကိဳးယူခဲ့” ဟု ပြတ္ေလာရိုက္ေအာင္ ေအာ္ေနၾကသည္။
သူ သိပ္ေၾကာက္လန္႔ေနၿပီ၊ ၿခံထဲက ခ်ဳံေတြၾကားထဲ စြတ္ေျပးၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းကို ပတ္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ စပါးစည္ေဘးမွ ျဖတ္ကာ ကြင္းျပင္ထဲသုိ႔ ထြက္ေျပးလာခဲ့သည္။
“လြတ္သြားၿပီးေဟ့ ….. တုိ႔အိမ္ လာေႏွာင့္ယွက္ေနတဲ့ေခြး မဟုတ္လား” ဟု ကင္စန္က ေအာ္ေျပာသည္။ ထုိအခါက်ေတာ့လည္း ကင္စန္သည္ သေဘာေကာင္း ႏွလံုးေကာင္း ရွိသူကဲ့သုိ႔ ရယ္ေနသည္။
ဤလုိ ေသေျပး ရွင္ေျပးခဲ့ရေသာ အႀကိမ္ေပါင္းမွာ သူ႔ဘ၀တြင္ တစ္ႀကိမ္မကေတာ့။ သုိ႔ရာတြင္ သူသည္ ဤလုိ အခက္အခဲမ်ိဳးကို လြယ္လြယ္ႏွင့္ အ႐ံႈးေပးတတ္ေသာ သတၱ၀ါမ်ိဳး မဟုတ္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ေတြ႕လွ်င္ “ဒါ က်ဳပ္နယ္ေျမ” ဟု ဆိုသကဲ့သို႔ ဣေႁႏၵရရျဖင့္ အစာရွာတတ္သည္။
“—ႏွာသီဖ်ားကို လွ်ာျဖင့္ လ်က္ေနျခင္းမွာ မည္သူ႔ကိုမွ် မခန္႔ေလးစား ျပဳလုိ၍ မဟုတ္—”
သူသည္ မီးဖုိေခ်ာင္ထဲသို႔ ခပ္တည္တည္ ၀င္လာတတ္သည္။ သုိ႔မဟုတ္လွ်င္လည္း ညစ္ပတ္ေပေရေနေသာ ေျခေထာက္မ်ားျဖင့္ စႀကႍေပၚတြင္ ေလွ်ာက္လာတတ္သည္။ ဖိနပ္မွ သားေရစမ်ားကို ကိုက္ဖဲ့ပစ္တတ္သည္။ အိမ္ရွင္မတုိ႔ ေလွ်ာ္ဖြပ္ထားေသာ အ၀တ္မ်ားကို ေဆာ့ကစားကာ ဖံုေတြ ရႊံ႕ေတြ လူးေအာင္ လုပ္တတ္သည္။ ကေလးမ်ားကိုမူ နည္းနည္းမွ် အေၾကာက္အလန္႔ မရွိ။ ကင္စန္တုိ႔ အိမ္တြင္ ကိုခ်န္ဆုိေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ရွိသည္။ ကိုခ်န္သည္ သစ္သားခံုဖိနပ္ႀကီးကို အိမ္ေရွ႕ကြက္လပ္တြင္ ကစားတတ္သည္။ ထုိအခါ မ်ိဳး၌ သူသည္ ကိုခ်န္ကို အပ်င္းေျပ လိုက္တတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ကိုခ်န္က မုန္႔တစ္ခ်ပ္ကို ထုတ္ျပကာ ………
“ဟဲ့ေခြး၊ လာ …… လာ” ဟုေခၚတတ္သည္။ သူကခုန္၍ မုန္႔ကို ဟပ္သည့္အခါတြင္ “ေမေမေရ၊ ကိုခ်န္႔မုန္႔ကို ေခြးလုစားသြားၿပီ” ဟု တုိင္တတ္သည္။
ကိုခ်န္သည္ တစ္ဆိတ္ရွိလွ်င္ အေမကို တုိင္ေလ့ရွိသည္။ ထုိအခါ အေမထြက္လာၿပီး ……
“ဟဲ့ ကိုခ်န္၊ ဒီသစ္သား ခံုဖိနပ္ႀကီးကို ဘာလုိ႔ စီးေနတာလဲ” ဟု ေအာ္တတ္သည္။ အေမ ထြက္လာသည့္အခါ၌ ကိုခ်န္႔လက္ထဲတြင္ ဘာမွ်မက်န္ေတာ့။ မုန္႔က သူ႔ပါးစပ္ထဲသုိ႔ ေရာက္ေနၿပီ။ သို႔ျဖင့္ သူသည္ လူတုိ႔ စားေလ့ရွိေသာ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္မ်ားကုိ စားခဲ့ရသည္။ လွ်ာျဖင့္ ႏွာထိပ္ဖ်ားကို လ်က္ေနတတ္သည္။
သုိ႔ရာတြင္ မုန္႔လုစားၿပီး ႏွာသီဖ်ားကို လွ်ာျဖင့္ လ်က္ေနျခင္းမွာ မည္သူ႔ကိုမွ် မခန္႔ေလးစား ျပဳလုိ၍ မဟုတ္။ အိမ္ရွင္မ်ားက ဆဲေရး တုိင္းထြာၾကေသာ အသံမ်ားကုိလည္း သူနားမလည္။ လူတုိ႔ တီတြင္ဖန္တီးထားသည့္ က်င့္၀တ္မ်ားကိုလည္း သူသေဘာမေပါက္။ သူသည္ ေခြးတစ္ေကာင္သာ ျဖစ္သည္ မဟုတ္ေလာ။ သူ႔အျပဳအမူသည္ ယဥ္ေက်းသည္ ျဖစ္ေစ၊ ရိုင္းသည္ျဖစ္ေစ သူ႔အဖုိ႔ ျပႆနာမရွိ၊ သဘာ၀ႏွင့္အညီ က်င့္ႀကံေနထိုင္ရသည့္ အဟိတ္တိရစၦာန္တစ္ေကာင္မွ်သာ ျဖစ္သည္။
“—ေခြးသံေတြ ညံညံစည္ေနေတာ့သည္။ ခ်စ္တင္းစကား ဆုိသည့္ အသံမ်ားေလာ။ သူ႔အလွကို ဖဲြ႔ဆိုထားသည့္ အလွဘဲြ႔မ်ားေလာ—”
ယခုႏွစ္ ေဆာင္းတြင္းသည္ အေအးဓာတ္လည္း လြန္ကဲသည္။ အစာေရစာလည္း ရွားပါသည္။ သည္တစ္ေဆာင္းတြင္မူ သူ အစာေရစာျပတ္၍ ေသရေတာ့မည္ဟု ထင္ေနသည္။ သုိ႔ရာတြင္ သူမေသ။ အိုကူဘိုရြာသုိ႔ ဆြမ္းခံလာေလ့ရွိသည့္ ဘုန္းႀကီးက သူပင္လွ်င္ ဆြမ္းကြမ္း မမွ်တဟု ေျပာသံၾကားရသည္။ ကေလးတစ္ေယာက္ကုိ ခ်ီ၍ ေတာင္းစားေနသည့္ သူေတာင္းစားမ အဖုိ႔လည္း “သြားပါဦးေတာ့” ဟူေသာ အသံမ်ားကုိသာ ၾကားရသည္။ ထုိႏွစ္ ေဆာင္းရာသီ၌ သူ႔လုိ အဟိတ္တိရစၦာန္ မေျပာႏွင့္ လူေတြပင္လွ်င္ မ၀ေရစာ စားၾကရသည္။ သုိ႔ျဖင့္လွ်င္ သူ႔လုိ ဘာအတြက္မွ် အသံုးမက်ေသာ ေခြးငတ္တစ္ေကာင္ကို မည္သူက လာ၍ ထမင္းက်န္၊ ဟင္းက်န္ စြန္႔ႀကဲဦးမည္နည္း။ ထုိႏွစ္တြင္ သူသည္ ႏွင္းခဲေတြ ဖံုးသည့္ ကြင္းျပင္တစ္ေလွ်ာက္ သြားကာ ေတြ႔သမွ်ကို စားရသည္။ လိေမၼာ္ခြံကိုပင္ စားရသည္။
ထို႔ေနာက္ ေႏြရာသီ ေရာက္လာသည္။ ႏွင္းေတြ အရည္ေပ်ာ္သည့္ အခါတြင္မူ သူသည္ အရြယ္ေရာက္စျပဳလာသည္။ ကင္္စန္၏ အိမ္မွ ပိုခ်ီ၊ ေရခ်ိဳးအိမ္မွ ကူရိုႏွင့္ သစ္ဆိုင္မွ ေၾကာက္စရာ့ ေခြးႀကီး စသည္တုိ႔သည္ သူ႔အနားတြင္ ၀ုိင္း၀ုိင္းလည္ေနၾကသည္။ သူ သြားေလရာတြင္ ေနာက္က ေခြးထီးႏွစ္ေကာင္၊ သံုးေကာင္ ပါလာတတ္သည္။ သုိ႔ျဖင့္ အရိပ္အာ၀ါသေကာင္းလွေသာ မိုကူေဆပင္ႀကီးေအာက္တြင္ ေခြးသံေတြ ညံညံစည္ေနေတာ့သည္။ ခ်စ္တင္းစကား ဆုိသည့္ အသံမ်ားေလာ။ သူ႔အလွကို ဖဲြ႔ဆိုထားသည့္ အလွဘဲြ႔မ်ားေလာ။
ေရတြင္းသုိ႔ ေရလာခပ္သည့္ အိမ္ရွင္မ တစ္ဦးက သူတုိ႔ တစ္သိုက္ကို ျမင္သြားသည္။
“ေဟာေတာ့ …… လက္စသတ္ေတာ့ ဒီေခြးက ေခြးမပါလား” ဟု ေျပာလုိက္သည္။ ဤတြင္ အနား၌ ရွိသည့္ အျခား အိမ္ရွင္မတစ္ဦးကလည္း ……
“ဟုတ္တယ္၊ ကြ်န္မလည္း အစက အထီး ထင္ေနတာ” ဟုေျပာသည္။
အိမ္ရွင္မႏွစ္ဦးသည္ အားရပါးရ ရယ္ၾကသည္။
“—အေမာေျဖေနသည့္တုိင္ ရိပ္ခနဲ ျမင္လုိက္လွ်င္ ထြက္ေျပးရန္ အဆင္သင့္ ျပင္ထားရသည္။ တစ္ခ်က္ကေလးမွ် သတိလစ္၍ မျဖစ္။ သူ႔အဖုိ႔ ေလာကတြင္ လူေလာက္ ရက္စက္၍ အၾကင္နာတရား ကင္းမဲ့သူဟူ၍ တစ္ေယာက္မွ်ရွိသည္ဟု မထင္—”
အိမ္ေလးလံုးမွ အိမ္သားမ်ား အဖုိ႔ ျပႆနာ တစ္ရပ္ တက္လာသည္။ ထုိျပႆနာမွာ သူ႔ကို ေမာင္းထုတ္ေရး၊ မထုတ္ေရး ကိစၥျဖစ္သည္။ အိမ္ရွင္ ေယာက္်ားမ်ားက တစ္ဖက္၊ အိမ္ရွင္ မိန္းမမ်ားက တစ္ဖက္ အျငင္းပြားၾကသည္။ အိမ္ရွင္မမ်ားက သူ႔တြင္ ဇီးကပ္ေနၿပီ ထင္ေၾကာင္း၊ ေခြးေလးေတြ ေမြးလွ်င္ ဒုကၡေရာက္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ႏွင္မထုတ္သင့္ေၾကာင္းျဖင့္ အေၾကာင္းျပၾကသည္။ ဤေနရာတြင္ အိမ္ရွင္မမ်ားသည္ ကိုယ္ခ်င္းစာၾကသည္။ ဤလုိ အေတြ႔အၾကံဳမ်ိဳးကို သူတုိ႔လည္း ေတြ႔ခဲ့ႀကံဳခဲ့ ၾကဖူးသည္ မဟုတ္ေလာ။ ဤတြင္ ေယာက္်ားမ်ားကလည္း သူတုိ႔ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ားကို လက္ခံၾကရေတာ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူ႔အနာဂတ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု တညီတညြတ္တည္း ခ်ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။ ဤအေၾကာင္းမ်ားကို သူ ဘာမွ်မသိ …….။
တစ္ေန႔တြင္ ကင္စန္တုိ႔ အိမ္ေရွ႕သုိ႔ ျမင္းရထားတစ္စင္း ဆိုက္လာသည္။ ျမင္းရထားေပၚတြင္ အဖံုးမပါသည့္ ေသတၱာအခြံႏွင့္ တူသည့္ အရာ တစ္ခု ပါလာသည္။ အထဲတြင္ ေကာက္ရိုးေတြ ခင္းထားသည္။ သူက အနံ႔ရလုိက္ရံုျဖင့္ ရထားေပၚ ပါလာသည့္ ပစၥည္းကို သိလုိက္ၿပီ။
ျမင္းရထားေပၚမွ ရဲ၀တ္စံု ၀တ္ထားသူတစ္ဦးႏွင့္ မသကၤာစရာ လူတစ္ဦးတုိ႔ ဆင္းလာၾကသည္။ ပုိခ်ီႏွင့္ တျခားေခြးမ်ားက ထုိသူႏွစ္ေယာက္ကို ဆီးေဟာင္ၾကသည္။
“ေခြးသတ္ဗိုလ္ႀကီး လာၿပီ ေမေမ”ဟု ကိုခ်န္က ေအာ္ကာ အေမ့ေနာက္တြင္ ပုန္းေနသည္။
အိမ္က လူမ်ားကလည္း ျခံထဲသုိ႔ ေျပးဆင္းလာခဲ့ၾကသည္။ ပန္းၿခံထဲက ပန္းပင္မ်ားကို ေရေလာင္းေနသည့္ ကင္စန္၏ သမီးက ပန္းကရားႀကီးကို ကိုင္ကာ လမ္းမသုိ႔ ထြက္လာသည္။ ေရေဆးျဖင့္ ပန္းခ်ီဆဲြေနသည့္ အလယ္တန္းေက်ာင္းသား ကေလးက ဆဲြလက္စ ပန္းခ်ီကားကုိ ထားပစ္ကာ ထလာသည္။
“ဟုိမွာ …… ဟုိမွာ၊ ေျပးၿပီ”
အားလံုး ေျပးၾကလႊားၾကျဖင့္ ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္ေနသည္။
ေနာက္ဆံုးတြင္ သူလြတ္လာခဲ့သည္။ လက္ထဲတြင္ သစ္သား တုတ္ႀကီးကို ကိုင္ထားသည့္ လူတစ္ေယာက္က ေခါင္းကို ယမ္းရင္း …… “ေျပးၿပီ၊ မမိလုိက္ေတာ့ဘူး” ဟုလွမ္းေျပာသည္။ ရဲသားက ရယ္ေနသည္။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ ျပန္သြားၾကသည္။ မည္သို႔ ဆုိေစ၊ ဤတစ္ခ်ီေတာ့ လြတ္သြားၿပီ။
“—လူသတၱ၀ါ၏ အၿပံဳးကို ပထမဆံုး ျမင္ဖူးေတာ့သည္—”
သူ႔၀မ္းဗုိက္သည္ တျဖည္းျဖည္း စူထြက္စ ျပဳလာသည္။ မ်က္ကြင္းေတြ ညိဳစျပဳလာသည္။ သူမ အသက္ကို သာမက ၀မ္းဗိုက္ထဲက သားသမီးမ်ား၏ အသက္ကိုပါ ကာကြယ္ရေတာ့မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အရိပ္ေကာင္းသည့္ မိုကူေဆပင္ႀကီး၏ ေအာက္တြင္ ေအးေအးသက္သာ လွဲမေနႏိုင္ေတာ့။ ေျမစိုစိုႀကီးေပၚတြင္ လွဲ၍ အေမာေျဖေနသည့္တုိင္ ရိပ္ခနဲ ျမင္လုိက္လွ်င္ ထြက္ေျပးရန္ အဆင္သင့္ ျျပင္ထားရသည္။ တစ္ခ်က္ကေလးမွ် သတိလစ္၍ မျဖစ္။ သူ႔အဖုိ႔ ေလာကတြင္ လူေလာက္ ရက္စက္၍ အၾကင္နာတရား ကင္းမဲ့သူဟူ၍ တစ္ေယာက္မွ်ရွိသည္ဟု မထင္။
သုိ႔တိုင္ေအာင္ သူသည္ လူသူႏွင့္ ေ၀းရာ အရပ္သုိ႔ မသြားႏုိင္။ အျခား တိရစၦာန္မ်ားကဲ့သို႔ ေတာထဲက စိမ္းစုိေသာ သစ္ပင္မ်ား၊ ျမက္ေတာမ်ားၾကားသို႔ သြား၍ သားသမီးေမြးဖြားရလွ်င္ မည္မွ် ေအးေအး လူလူ ရွိမည္နည္းဟု အခ်ိဳ႕က ထင္ေကာင္းထင္ၾကမည္။ သုိ႔ရာတြင္ ဤသုိ႔လည္း သူမသြားႏိုင္။ လူ႔အသိုင္းအ၀န္းတြင္သာ ေနတတ္သည့္ သူ႔သဘာ၀ကို သူမေဖ်ာက္ဖ်က္ႏုိင္။
ဇြန္လဆန္းေလာက္တြင္ သူ႔ကိုယ္၀န္ လေစ့သည္။ ကင္စန္တုိ႔ အိမ္က ေရခ်ိဳးခန္းတြင္ ေခြးငယ္ကေလး ေလးေကာင္ကို ေမြးသည္။ ႏွစ္ေကာင္က အျဖဴ အညိဳ စာဥေျပာက္ကေလးမ်ားျဖင့္ ျဖစ္၍ ပုိခ်ီႏွင့္ တူသည္။ တစ္ေကာင္က အနက္ျဖစ္၍ က်န္တစ္ေကာင္ကမူ မေအ့လုိ ျပာမဲြမဲြ အေရာင္ ျဖစ္သည္။
သူကေလးေမြးၿပီးသည့္ ေနာက္က်မွ လူသတၱ၀ါ၏ အၿပံဳးကို ပထမဆံုး ျမင္ဖူးေတာ့သည္။ သူ႔တစ္သက္တြင္ လူသတၱ၀ါက ၾကည္ၾကည္ ျဖဴျဖဴေကြ်းေသာ အစာကို ပထမဆံုး စားရေတာ့သည္။
“ဟဲ့ေခြးမ၊ လာ …… လာ …..”
ကင္စန္၏ အိမ္မွ အိမ္ရွင္မက မီးဖုိတံခါးကို ဖြင့္ေန၍ ေခၚသည္။ ထုိေန႔မွစ၍ သူသည္ “ေခြးမ” ဟူေသာ အမည္ပညတ္ကို ရခဲ့ေပသတည္း။
Shimazaki Toson ၏ A Domestic Animal ကို ျပန္ဆိုသည္။
ႏွစ္ဆယ္ရာစုႏွစ္၊ ကမၻာ့ ဂႏၳ၀င္ ၀တၳဳတုိမ်ားမွ
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
