ေမာင္ေမာင္စုိး ● လြမ္းရစ္ေဝေသာ ေန႔မ်ား၊ ညမ်ား၊ ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ – အပိုင္း (၁၅)
● ေဆးေက်ာင္းသား
သုိ႔ႏွင့္ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာခန္႔ကစ၍ မိမိလည္း ေဆးတကၠသုိလ္ ၂ သုိ႔ တက္ေရာက္သင္ၾကားရေသာ ေဆးေက်ာင္း သားျဖစ္ခ့ဲေတာ့သည္။ ထိုစဥ္က ေဆး ၂ သည္ မဂၤလာဒုံ၌ရွိသည္။ ဆယ္မိုင္ကုန္းဘက္မွ ျပည္လမ္းအတိုင္းသြားလွ်င္ ေလ ယာဥ္ကြင္းျခံစည္းရိုးအဆံုးရွိ ဓါတ္ဆီဆိုင္ကို ေက်ာ္လွ်င္ေဆး ၂ သုိ႔ေရာက္သည္။ ျပည္လမ္းမေဘး၌ ေဆးတကၠသုိလ္ ၂ ဟူ ေသာ ဆိုင္းဘုတ္ကေလး ေထာင္ထားသည္မွအပ ဘာမွထယ္ထယ္ဝါဝါ မရွိလွ။
ေက်ာင္းဝင္းအတြင္း ကန္႔ေကာ္ပင္အုပ္အုပ္ကေလးရွိသည္။ ထိုကန္႔ေကာ္ပင္အုပ္ေနာက္ရွိ ေရွးေဟာင္း အုတ္တိုက္နီနီ အ ေဆာက္အဦးေလးမွာ ပါေမကၡခ်ဳပ္ရံုးျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က ပါခ်ဳပ္မွာ ေဒါက္တာဦးခင္ေမာင္ညိမ္းျဖစ္သည္။ စကားစပ္၍ေျပာ ရလွ်င္ မိမိတုိ႔သားအဖ ၂ ဦးစလုံး ဆရာညိမ္းတပည့္မ်ားျဖစ္ခဲ့သည္ဟု ဆိုရမည္။ မိမိ ေဆး ၂ မေရာက္မွီ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္က ေအာင္ဆန္းရွိ ၂ ႏွစ္ေက်ာ္တက္ရသည့္ လက္ေထာက္က်န္းမာေရးမွဴးသင္တန္းေက်ာင္းသုိ႔ မိမိဖခင္တက္ေရာက္စဥ္က ဆရာညိမ္းသည္ ထိုသင္တန္းေက်ာင္း၏ေက်ာင္းအုပ္ျဖစ္သည္။ ေမာင္မယ္သစ္လြင္မ်ားကို ပါခ်ဳပ္ကတဦးခ်င္း ေခၚေတြ႕ဆုံ စဥ္က ဆရာညိမ္းအား ထိုအေၾကာင္းေျပာျဖစ္ခ့ဲေသးသည္။
ထိုပါခ်ဳပ္ရံုးေနာက္တြင္ ပထမႏွစ္ေဆး စာသင္ခန္း ၂ ခန္းႏွင့္ လက္ေတြ႕ေဆာင္ ၂ ခုရွိသည္။ ထိုေနာက္ဖက္ကို ဆက္ဆင္း သြားပါက ေရွးေဟာင္းအုတ္တိုက္နီနီ ၂ ေဆာင္ရွိသည္။ တခုက ခႏၶာေဗဒဌာန၊ ေနာက္တခုက ဇီဝကမၼေဗဒဌာနျဖစ္သည္။ ထိုအေဆာင္ ၂ ခု ေနာက္ဖက္သုိ႔ ဆက္ဆင္းသြားပါက ေဆးေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ လူေနေဆာင္ရွိသည္။ အသစ္ေဆာက္ လုပ္ထားေသာ စီပုံသဏၭာန္ ၃ ထပ္ေဆာင္ျဖစ္ျပီး ထမင္းစားေဆာင္က သီးသန္႔ ျဖစ္သည္။ ေဆးေက်ာင္းသားေဆာင္အား National Hall အမ်ဳိးသားေဆာင္ဟု နာမည္ေပးထားသည္။ ေဆးေက်ာင္းသူေဆာင္ကေတာ့ ျပည္လမ္းမေပၚရွိ ပါခ်ဳပ္ရံုး၏မ်က္ေစာင္ထိုးတြင္ရွိေသာ သစ္သား ၂ ထပ္ေဆာင္ေလးျဖစ္ျပီး သီတာေဆာင္ဟု ေခၚေဝၚပါသည္။
ေဆး ၂ ၏ပတ္လည္တြင္ေတာ့ မဂၤလာဒုံစစ္ေဆးရံု ေဆးတပ္ စစ္သူနာျပဳ ကဒက္ေဆာင္မ်ား ပတ္လည္ဝိုင္းရံထားသည္။ ထိုစဥ္ကေတာ့ မဂၤလာဒုံစစ္ေဆးရံုတြင္ လက္ေတြ႕ဆင္းရန္လြယ္ကူဖုိ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ေဆာက္ခ့ဲပုံရသည္။ ၁၉၈၈ ေနာက္ပိုင္း တြင္ ေဆး ၂ အား ေျမာက္ဥကၠာလာပသုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ျပီး မဂၤလာဒုံရွိ ေဆး ၂ အေဆာက္အအုံမ်ားအား တပ္ကသိမ္းပိုက္ လိုက္ေတာ့သည္။ စစ္ဖက္၏ အသိမ္းပိုက္ခံလိုက္ရေသာ တခုတည္းေသာ အရပ္ဖက္တကၠသုိလ္ အေဆာက္အအုံမ်ားဟု ဆိုရမည္။
ထိုစဥ္က ေဆး ၁ တြင္ ေက်ာင္းသား ၃၀၀ ေဆး ၂ တြင္ ေက်ာင္းသား ၁၀၀၊ မန္းေဆးတြင္ ေက်ာင္းသား ၁၅၀ သာ လက္ခံ သည့္ကာလျဖစ္သည္။ ေဆး ၂ ေက်ာင္းသား အနည္းဆုံးျဖစ္သည္။ တတန္းလွ်င္ ၁၀၀ မွ်သာရွိသည္။ ပါခ်ဳပ္ရံုးနားက စာသင္ေဆာင္တြင္ ပထမႏွစ္ေဆးက ေက်ာင္းသား ၁၀၀ ခန္႔ရွိသည္။ ပႏွစ္ေဆးက တႏွစ္ခြဲဆိုေတာ့ ၆ လခန္႔ေတာ့ အၾကီး တန္းႏွင့္အငယ္တန္းေပါင္း ၂၀၀ ခန္႔ရွိတတ္သည္။ အလားတူ ဒုတိယႏွစ္ေဆးကေတာ့ ခႏၶာေဗဒႏွင့္ ဇီဝကမၼေဗဒ အုတ္ တိုက္နီ ၂ ေဆာင္တြင္ရွိသည္။ တတိယႏွစ္ေဆးကေတာ့ တခါတရံ ပါခ်ဳပ္ရံုးနားက စာသင္ေဆာင္မွာသင္တတ္သက့ဲသုိ႔ ေဆးရံုမွာလည္းသင္သည္။ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ အပိုင္း (က) ႏွင့္ အပိုင္း (ခ) ကေတာ့ ေဆးရံုမွသင္သည္။ လက္ေတြ႕ဆင္းၾကသည္။ မဂၤလာဒုံစစ္ေဆးရံုႏွင့္ေျမာက္ဥကၠလာပ ေဆးရံုတုိ႔တြင္ စာသင္ခန္းမ်ားထားေပးသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ တကယ္ေက်ာင္းတက္ရခ်ိန္တြင္ ေဆး ၂ ပင္မေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားမ်ားစားမရွိ။ ၂၀၀ ခန္႔သာရွိတတ္ရာ မူလတန္းေက်ာင္းေလာက္ပင္ ေက်ာင္းသားမမ်ား။ စည္စည္ကားကားမရွိ။ တေနကုန္ ကိုယ္အတန္းက ေက်ာင္းသား ၁၀၀ ခန္႔ကလြဲ၍ အျခားတန္းလူမ်ား မေတြ႕ရတတ္။ အေတာ္ေျခာက္တီးေျခာက္ကပ္နိုင္ေသာ တကၠသုိလ္ၾကီးဟု ဆိုရမည္။ ညေန
အတန္းဆင္းခ်ိန္ အေဆာင္တြင္ေတာ့ အတန္းေပါင္းစုံမွေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ စည္ကားတတ္သည္။ အထူးသျဖင့္ လကုန္ ရက္နီးလွ်င္ အေဆာင္၌ ေက်ာင္းသားမ်ား လူစုံတက္စုံရွိတတ္သည္။ ပိုက္ဆံျပတ္ခ်ိန္ဆိုေတာ့ အေဆာင္၌ျမဲကာ အေဆာင္ ထမင္း အေဆာင္ဟင္းကို ၾကိတ္မိတ္စားရင္း ေျခခ်ဳပ္မိေနၾက၍ ျဖစ္ေပသည္။ လဆန္းစ အိမ္ကေငြပို႔ခ်ိန္ဆိုလွ်င္ေတာ့ ေငြစ ေလးရႊင္ၾကသျဖင့္ လတ္ယားလတ္ယား အျပင္ထြက္သူမ်ားတတ္သည္။
● အေဆာင္ေနေက်ာင္းသား
အေဆာင္တြင္ မိမိတုိ႔ အငယ္တန္း ၃ တန္းက ၂ ေယာက္တခန္းေနရသည္။ အၾကီးတန္း ၄ တန္းက တေယာက္ တခန္းေနရ သည္။ မိမိက်သည့္အခန္းက အခန္းနံပတ္ ၇ ျဖစ္ျပီး အခန္းေဖၚက မိမိေအာင္ခ့ဲသည့္ အုတ္ဖိုႏွင့္ကပ္ရက္ ၾကိဳ႕ပင္ေကာက္က ဝင္းျမင့္ျဖစ္သည္။ ေဆး ၂ ကိုဝင္ခ့ဲသည့္ ခုံနံပါတ္ကလည္း မိမိက ၄၉ သူက ၅၀ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ျဖစ္သည္။ မိမိႏွင့္ အခန္းကပ္ရက္ အခန္း ၅ တြင္ ပဲခူးကေအာင္လာသူ သိန္းျမင့္ႏွင့္ ဝင္းရီရွိသည္။
ေျမာင္းျမကေအာင္လာေသာ သန္းဝင္းႏွင့္ေက်ာ္ဝင္းက အခန္း ၃ ကထင္သည္။ အခန္း ၂ တြင္ ဒင္းနစ္ေခၚ မ်ဳိးမင္းႏွင့္ ေမာင္ လွ ၂ ေယာက္ေနၾကသည္။ အခန္း ၃ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အခန္း ၄ မွာေတာ့ ပုသိမ္ကေအာင္လာသူ ကိုစုိးေအာင္ႏွင့္ျပည္မွ ေမာင္ေမာင္ေထြးရွိသည္။ သူတုိ႔ ၂ ဦးက မိမိတုိ႔ထက္ တႏွစ္ေစာသည္။ ၁၉၇၂ ေရာက္သူမ်ားျဖစ္ျပီး ပထမႏွစ္ေဆးအၾကီးတန္း မွျဖစ္သည္။ အခန္း ၆ တြင္ ေျမာင္းျမကေအာင္လာသူ ေစာသိန္းဝင္းႏွင့္ေဖၾကိဳင္ရွိသည္။ ထို ၂ ေယာက္ကား ကံတူအက်ဳိး ေပးမ်ားျဖစ္ပုံရသည္။ ယေန႔တိုင္ ၂ ဦးစလုံးအိမ္ေထာင္မက် ဘဲ လူပ်ဳိၾကီးမ်ားျဖစ္ေနၾကသည္။ မိမိတုိ႔ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အခန္း ၈ ၌ ေတာင္ငူက ကိုသိန္းထြန္းေခၚ ေမာင္သတၲိရွိသည္။ သူက ၁၉၇၁ ေက်ာင္းေရာက္သူျဖစ္ျပီး ဒုတိယႏွစ္ေဆး မွျဖစ္သည္။
အခ်ိန္တိုအတြင္း မိမိႏွင့္ တႏွစ္ထဲေအာင္လာသူမ်ားေရာ အတန္းၾကီးသူမ်ားေရာ အခန္းနီးခ်င္းမ်ား ခဏအတြင္း ကိုယ္ကို ကိုယ္မိတ္ဆက္၍ ခင္မင္သြားၾကသည္။ ထိုမွစ၍လည္းႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာခင္မင္ခ့ဲၾကျပီး ဆဲမနာ ဆိုမနာမ်ားျဖစ္ခ့ဲၾကသည္။ မိမိလည္းထိုခ်ိန္မွစ၍ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးေသာ မိမိစိတ္တိုင္းက် ထင္တိုင္းက်ဲနိုင္ေသာ အေဆာင္ေနေက်ာင္းသားဘဝကို ရရွိ ခ့ဲသည္ဟု ဆိုရမည္။ ထိုစဥ္က မိန္းကေလးေဆာင္မ်ားကိုသာ ညဝင္ခ်ိန္ထြက္ခ်ိန္ ကန္႔သတ္တင္းၾကပ္ထားေသာ္လည္း ေယာက်္ားေလးေဆာင္မ်ားမွာ အကန္႔အသတ္မရွိ ဝင္ခ်ိန္ထြက္ခ်ိန္ သတ္မွတ္ထားျခင္းမရွိ။ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားမ်ားျဖစ္ ျပီမို႔ မိမိဘာသာ အထိမ္းအကြပ္ရွိရန္သာ လိုအပ္သည္။
ထိုစဥ္အေဆာင္လခ ထမင္းဖိုးႏွင့္ေက်ာင္းလခမွ တလလွ်င္ ၅၇ က်ပ္ျဖစ္သည္။ ထမင္းစားေဆာင္တြင္ မနက္စာ လဘက္ ရည္ႏွင့္ မုန္႔တမ်ဳိးႏွင့္ ေန႔လယ္စာ ညေနစာတုိ႔ကေတာ့ ထမင္းႏွင့္ဟင္း အသားငါးတလွည့္စီခ်က္ေႂကြးသည္။ ဝက္သားမစား အမဲသားမစားတုိ႔က ၾကိဳစာရင္းေပး၍ရသည္။ ထိုသူတုိ႔အတြက္ ဘဲဥ တလုံးႏွင့္တျခမ္း ရသည္။ ထမင္းစားပြဲကိုယ္စီႏွင့္ ဇြန္ းႏွင့္ခရင္းႏွင့္ အက်အနထိုင္စားခြင့္ရသည္။ စားျပီး ပန္းကန္ေဆးရန္ သိမ္းရန္မလို စားပြဲထိုးရွိသည္။ အခါၾကီးေန႔ၾကီး ပိတ္ ရက္ အခ် ဳိ့တြင္ အလုပ္သမားမ်ားအနားေပး၍ တေန႔စာ ထမင္းဖိုး ၁ က်ပ္ ျပား ၄၀ ျပန္အပ္သည္။ မနက္စာက ျပား ၂၀ ထမင္းတနပ္ ျပား ၆၀ ႏႈန္းျဖစ္သည္။
စတိုင္က် သည့္ အေဆာင္ေက်ာင္းသားဘဝကိုေနာက္ဆုံးပိုင္းမွီလိုက္သည္ဟု ဆိုရမည္။ ထို႔ျပင္ အေဆာင္တြင္လည္း ေရ မီးပူစရာမလိုဘဲ ေဖါေဖါ သီသီသုံးခြင့္ရသည္။ ယခုေခတ္ေက်ာင္းသားမ်ားကေတာ့ အေဆာင္ေနေက်ာင္းသားဘဝ ဆံုး႐ႈံး သြားသည္။ ရပ္ကြက္မ်ားတြင္ ၾကပ္ၾကပ္တည္းတည္း ျဖစ္သလိုေနစား၍ ေက်ာင္းတက္ေနရသည္။ ပညာေရးေလာက ဆုတ္ ကပ္ဟုဆိုရမည္။ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသည္ အသိပညာ အတတ္ပညာ ဆည္းပူးရာသက္သက္သာမက ေနမႈ ထိုင္မႈ ဘဝ အဆင့္အတန္းကိုပါ သင္ၾကားေလ့က်င့္ေပးျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း အဆိုပါ ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးသည့္ အေဆာင္ေနေက်ာင္း သားဘဝသည္ ၁၉၈၈ ေနာက္ပိုင္း အဖ်က္ဆီးခံလိုက္ရသည္။ စစ္ဖက္ကဖြင့္ေသာ တကၠသုိလ္မ်ားတြင္ ဤအခြင့္အေရးရျပီး အရပ္ဖက္တကၠသုိလ္အားလုံးတြင္ ထိုအခြင့္အေရးဆုံး႐ႈံးသြားခ့ဲသည္။
ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ နယ္ေျမမွ ဒုႏွင့္ဒယ္ႏွင့္ ေဆာက္ထားေသာ အေဆာက္အအုံမ်ားပစ္ထား၍ ေတာေခါင္ေခါင္တြင္ တကၠ သုိလ္မ်ားဖြင့္သည္။ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္တြင္ ခြဲျခားပစ္သည္။ လိုအပ္သည့္ အေဆာက္အအုံမ်ား ပ့ံပိုးနိုင္ျခင္းမရွိခ့ဲ။ ေက်ာင္း သားမ်ား မစုစည္းဖုိ႔ စုမိလွ်င္ဆူပူမည္ကို စုိးရိမ္ေၾကာင့္က်ျခင္းကို ေရွ႕တန္းတင္ စဥ္းစားခ့ဲပုံရသည္။ ထို႔ျပင္ ပညာေရးဆိုသည္ မွာ ျပန္မရနိုင္ေသာ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈဆိုသည့္ နလပ္ိန္းတုံးအခ်ဳိ႕လည္း ရွိခ့ဲပုံရသည္။ အေရွ႕ေတာင္အာရွတြင္ သက္တမ္းအရင့္ ဆုံး ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ၾကိီးလည္း တန္းမဝင္ျဖစ္ခ့ဲရသလို ေက်ာင္းသားမ်ား၏ အခြင့္အေရးမ်ားလည္းဆုံး႐ႈံးခ့ဲသည္။
● အေဆာင္ၾကိဳ ဆိုပြဲ
တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားသစ္ေတြေရာက္လာည္ႏွင့္ တကၠသုိလ္တိုင္းတြင္ ေမာင္မယ္သစ္လြင္ၾကိဳ ဆိုပြဲျပဳ လုပ္ေပးၾကသည္။ ပါေမကၡခ်ဳပ္ဆရာမ်ားက ဆုံးမၾသဝါဒစကားေျပာၾကားၾကသည္။ ေနထိုင္မႈဘဝ စာသင္ၾကားေရးတုိ႔ႏွင့္ပတ္သက္၍ လမ္းညႊန္ ၾကသည္။ မိမိတုိ႔ေဆး ၂ တြင္ အလားတူ ေမာင္မယ္သစ္လြင္ၾကိဳဆိုပြဲလုပ္သည္။ တကၠသုိလ္ၾကိဳဆိုပြဲျပီးေတာ့ အေဆာင္ ကလည္း အေဆာင္ၾကိဳ ဆိုပြဲလုပ္ပြဲလုပ္သည္။
ထိုစဥ္က မိမိတုိ႔ ေဆး ၂ အမ်ဳိးသားေဆာင္ အေဆာင္မွဴးက ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ညိဳ ျဖစ္သည္။ သူကေဆးတပ္တြင္ ဗိိုလ္မွဴးအျဖစ္မွ အျငိမ္းစားယူျပီး အရပ္ဖက္ေျပာင္းလာသူျဖစ္ျပီး ခႏၶာေဗဒဌာနမွဴး ပါေမာကၡလည္းျဖစ္သည္။ ေဆးပညာစာအုပ္မ်ားေရးသားျခင္းျဖင့္ လူသိမ်ားသူျဖစ္သည္။ ပညာရပ္ဆိုင္ရာတြင္ လူေတာ္တစ္ဥိီးျဖစ္သည္ဟု ဆိုရပါမည္။ သုိ႔ေသာ္ ထိုစဥ္က အေဆာင္ေနေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ သိပ္အဆင္မေျပလွေပ။
အေဆာင္ၾကိဳဆိုပြဲက အခန္းအနားၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ေတာ့မလုပ္ပါ။ ပုံမွန္ထမင္းေႂကြးရာမွ ဒန္ေပါက္ႏွင့္အေအးတိုက္ မည္ဟု ေၾကျငာထားသည္။ ထိုညေန ပုံမွန္ ၄ နာရီထမင္းစားေဆာင္ဖြင့္ခ်ိန္လည္း မဖြင့္နိုင္။ တေျဖးေျဖးအခ်ိန္ၾကာလာေတာ့ ေက်ာင္းသားမ်ားလည္း ေအာ္ၾက ဟစ္ၾကပါသည္။ ၄ နာရီခြဲေက်ာ္ ၅ နာရီခန္႔မွ ထမင္းစားေဆာင္ဖြင့္သည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား လည္း ဝုန္းဒိုင္းၾကဲဝင္ေရာက္သြားၾကသည္။
ဖရက္ရွာဟုေခၚသည့္ ေမာင္မယ္သစ္လြင္ မိမိတုိ႔ကား ဖရက္ရွာပီသသည္။ ေနာက္ဆုံးမွ ခပ္ေအးေအးဝင္သြားၾကသည္။ ဒန္ေပါက္ေရာက္လာမလား ေစာင့္ၾကရာ အတန္းၾကီးမ်ားစားေသာက္၍ ထသြားၾကသည့္ ညေန ၆ နာရီအထိ မိမိတုိ႔ ဖရက္ ရွာမ်ား ဒန္ေပါက္မစားရ။ မေလာက္လို႔ သြားျပန္ယူေနသည္ဟု ဆိုသည္။ ဖရက္ရွာပီပီ ခံရေခ်ျပီ။ ဖရက္ရွာၾကိဳဆိုပြဲမွာ ဖရက္ရွာ ဦးစားေပးမခံရ။ အေဆာင္မွဴးဆိုသူလည္း ဘယ္ေရာက္ေနသည္မသိ။ အတန္းၾကီးသမားမ်ားအဆိုအရ ညေနေဆး ခန္းသြားထိုင္ေနသည္ဟု ဆိုသည္။
မိမိတုိ႔က ေဒါသအလိပ္လိုက္ထြက္ေနေခ်ျပီ။ တုန္႔ျပန္ဖုိ႔လည္း ဆုံးျဖတ္လိုက္ၾကသည္။ အားလုံးကလည္းသေဘာတူၾက သည္။ သုိ႔ႏွင့္ ခပ္ေအးေအးေနတတ္သူ ေက်ာင္းသားမ်ားကို မဂၤလာဒုံေစ်းတြင္ ထမင္းသြားစားရန္လႈံ႔ေဆာ္လိုက္သည္။ လက္ရဲဇက္ရဲ လုပ္ရဲကိုင္ရဲ ေဒါသ ငယ္ထိပ္ေရာက္ေနေသာ ေက်ာင္းသား ၁၅ ေယာက္ခန္႔သာ က်န္ေနခ့ဲၾကသည္။ ည ၇ နာရီထိုးေလာက္က်မွ ဒန္ေပါက္ေရာက္ျပီဆိုျပီး မိမိတုိ႔ကိုလာေခၚသည္။ မိမိတုိ႔တသိုက္လည္း ထမင္းစားေဆာင္ကိုသြား၍ အားလုံးတိုင္ပင္ထားသည့္အတိုင္း တစ္ေယာက္လွ်င္ ဒန္ေပါက္ ၂ ပြဲစီယူ၍ ထမင္းစားေဆာင္အျပင္သုိ႔ သယ္ျပီးသြန္ ပစ္ လိုက္ၾကသည္။ ထမင္းစားေဆာင္တခုလုံး တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ထမင္းစားေဆာင္တာဝန္ယူသူမ်ားလည္း တခြန္းမွ မဟၾက။ အေျခအေနတင္းမာေနသည္ကို သေဘာေပါက္သက့ဲသုိ႔ သူတုိ႔စီစဥ္မႈ ေပါ့ေလ်ာ့မႈေၾကာင့္ဆိုသည္ကိုလည္း သ ေဘာေပါက္ပုံရသည္။
မိမိတုိ႔လည္း ဒန္ေပါက္သြန္ျပီးေနာက္ မဂၤလာဒုံေစ်းသုိ႔ ထမင္းစားထြက္ခ့ဲၾကသည္။ မိမိတုိ႔ထြက္ၾကေတာ့ ၆ နာရီေလာက္က ထမင္းစားထြက္သြားၾကသူမ်ား အလွ်ဳိလွ်ဳိ ျပန္လာၾကသည္ကို လမ္းမွာေတြ႕ရသည္။ ခပ္ေအးေအးေနၾကသူ သူငယ္ခ်င္းမ်ား လည္း ကံေတာ့မေကာင္းၾက။ ည ၈ နာရီခန္႔တြင္ အေဆာင္မွဴး ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ညိဳ ျပန္ေရာက္လာျပီး အေၾကာင္းစုံသိ သြားျပီးေနာက္ မိမိတုိ႔ ပထမႏွစ္ေဆး အငယ္တန္းမွ အေဆာင္ေနေက်ာင္းသားသစ္မ်ားအားေခၚေတြ႕ ၾသဝါဒႁမြက္ၾကား ေတာ့သည္။ ကံမေကာင္းအေၾကာင္းမလွစြာပင္ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဒန္ေပါက္သြန္ခ့ဲၾကသူ မိမိတုိ႔တသိုက္ကား မဂၤလာဒုံေစ်းတြင္ ရွိေနေသး၍ မိမိတုိ႔မပါ။ ဒန္ေပါက္သြန္ရာတြင္မပါဘဲ ေစာေစာစီးစီး ထမင္းထြက္စားသူမ်ားက ျပန္ေရာက္ေန၍ သူတုိ႔တေတြ ၾသဝါဒခံယူလိုက္ၾကသည္။
မိမိကာလက ေရမီးအစုံႏွင့္ ထမင္းစားေဆာင္ႏွင့္ အေတာ္အတန္ျပည့္စုံေနသည္ျဖစ္ေသာ္လည္း အေဆာင္မွဴးျဖစ္သူ အ ေဆာင္ေနေက်ာင္းသားမ်ားအေပၚ တာဝန္ယူမႈ ျပည့္ျပည့္ဝဝ မရွိ၍ ထိုက့ဲသုိ႔ေသာအေျခအေနမ်ားေပၚလာရျခင္းျဖစ္ေပ သည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ထိုအေဆာင္မွဴး သူဘာသာရပ္တြင္မည္မ်ွထူးခြၽန္သည္ျဖစ္ေစ မိမိေလးစားသည့္စာရင္းထဲေတာ့ မပါေတာ့ေခ် ။ေနာင္ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ထိုစဥ္က အေဆာင္မွဴးမ်ားကို ပါေမာကၡမ်ားကိုတာဝန္ေပးထားရာ သူတုိ႔၏သင္ၾကားေရးတာဝန္မ်ားေၾကာင့္ လစ္ဟင္းသလားဟု စဥ္းစားမိသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူတုိ႔ေအာက္တြင္ Hall tutor ဟုေခၚသည့္ လက္ေထာက္အေဆာင္မွဴးမ်ားရွိရာ ထိုသူမ်ားမွတဆင့္ စနစ္တက် စီစဥ္သင့္သည္။ တကၠသုိလ္ေက်ာင္း အေဆာင္မွဴးႏွင့္ အေဆာင္ေနေက်ာင္းသားမ်ားၾကား နားလည္မႈမရွိ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ဆက္ဆံမႈမရွိျခင္းမ်ားသည္ ထိုအေဆာင္၏လႈပ္ရွားမႈ စည္းကမ္းထိမ္းသိမ္းမႈမ်ားတြင္ အက်ဳိးမဲ့ေစသည္ဟု ဆိုရမည္။
သုိ႔ႏွင့္ မိမိ၏အေဆာင္ေနေက်ာင္းသားဘဝသည္ အေဆာင္ၾကိဳဆိုပြဲ၌ ဒန္ေပါက္သြန္ျခင္းျဖင့္ အစျပဳ ခ့ဲသည္ဟု ဆိုရေပမည္။
ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္
Mg Mg Soe ( ေမာင္ေမာင္စိုး )photo credit U Hla Oo
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
