ေမာင္လူေရး ● ရြဲ႕ (သေရာ္စာ)
(မုိးမခ) ဇူလုိင္ ၂၄၊ ၂၀၁၆
က်ဳပ္တို႔ရြာ၊ က်ႏ္ုပ္တို႔ရြာ၊ ရြာ ရြာ ရြာ၊ ရြာရာက ရြဲ႕သြားၿပီလို႔ ဆိုရေတာ့မယ္။
ရြာဟာ ရြာမဟုတ္။ ရြဲ႕။
ဟုတ္ပ၊ ငယ္ငယ္က ေပ်ာ္စရာ ရြာဟာ ေပ်ာ္စရာမရွိေတာ့။ ရြာသူရြာသားတို႔ မ်က္ႏွာမွာလည္း ေဖာ္ေရြျခင္း ကင္းေနၿပီ။ တင္းတင္းမာမာဟန္နဲ႔ ထန္ေနၿပီ။ လွမ္းႏႈတ္ဆက္ဖို႔ ခက္ေနၿပီ။
တခ်ိန္က အလည္ျပန္လာရင္ အိမ္ေပါက္ေစ့ေခၚေကြၽးတတ္တဲ့ရြာ၊ ခုေတာ့ ဖာသိဖာသာႏိုင္လြန္းၿပီ။ ရြာကား စိုစိုဖတ္ဖတ္ မရွိေတာ့။ အရင္က ရြာေပါက္အဝင္ကစလို႔ တလြင္လြင္ျမည္တဲ့ ႏႈတ္ဆက္သံမ်ားကား လူငယ္လူရြယ္မ်ားနဲ႔အတူ မေလးရွား လိုက္သြားၾကၿပီလား မသိ။ စစ္ေဘးဒဏ္သင့္ေနတဲ့ ရြာပ်က္ႀကီးထဲ ဝင္သြားရသလို။
ႏွစ္ေတာ္ေတာ္ၾကာေလၿပီ။ ၈၈အေရးအခင္းပီးေတာ့ စစ္အာဏာသိမ္းစကထဲကလို႔ ဆိုရမယ္။ သပိတ္စခန္းပါသူနဲ႔ မပါသူကြဲၾကတယ္။ အဲဒီတုန္းက မဆလႏို႔သက္ခံမ်ားကတဖက္၊ ဒီမိုကေရစီခ်င္သူမ်ားကတဖက္ ျဖစ္ေနခ်ိန္ အာဏာသိမ္း လိုက္ေတာ့ အာဏာသိမ္းအစိုးရရဲ႕ အလိုေတာ္ရိမ်ားကတဖက္ တိုးလာျပန္တယ္။ ေနာက္ ၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲလုပ္ေတာ့ NLD က တဖက္တိုးလာျပန္တယ္။ ဒီၾကားထဲ ရြာလူႀကီးေရြးပြဲေတြေၾကာင့္ ေဆြစု မ်ိဳးစုေလးေတြကလည္း သိသိသာသာ ကြဲလာၾကတယ္။ ေနာက္ပိုင္းအကြဲဆုံးက အဲဒီရြာလူႀကီးေရြးပြဲ။ သူ႔အမ်ိဳး ကိုယ့္အမ်ိဳး လူႀကီးျဖစ္ေရး ေပးၾကကမ္းၾက တိုက္ၾက ခိုက္ၾက ၿပိဳင္ၾကဆိုင္ၾက ကြဲလိုက္သမွ ေျမျပင္ေပၚေပါက္ခြဲထားတဲ့ အိုးျခမ္းပဲ႔ေတြလိုကို ျဖစ္ေနတယ္။
အဲဒီေနာက္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ၃ ေက်ာင္း ျပႆနာေပၚေတာ့ အိုးျခမ္းပဲ့ကို တူနဲ႔ ထပ္ထုသလို ကြဲေတာ့တယ္။ အမႈႏိုင္ေရး ႐ုံးကန္ကႏၷား အၿပိဳင္အဆိုင္သြားၾက၊ ေစာင္းၾကေျမာင္းၾက ရြဲ႕ၾကဖဲ့ၾက ရြာေရးရပ္တာ ညီၫြတ္ေရး အကုန္ပ်က္ၾက။
ခုတခါ NLDနဲ႔ ၾကံဖြတ္ ေဒါင္းနဲ႔ျခေသၤ့ ခြပ္ၾက ကိုက္ၾက ထပ္ကြဲၾကျပန္။
အင္း ေနာက္ဆုံးေပၚကြဲနည္းကေတာ့ ေခတ္ေပၚလူမႈေရးလုပ္ငန္းမ်ားနဲ႔ ကြဲပုံကြဲနည္းျဖစ္တယ္။ သူ႔ကြဲပုံက နာေရးအသင္း ေထာင္ၾကေရာ၊ အရင္ မသာေပၚတိုင္းလုပ္ေနၾက အရက္သမားမ်ားကား အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္ကာ လူမႈေရးအသင္းသားမ်ားကို မေက်နပ္လို႔ ကြဲၾကတယ္။ ပီးေတာ့ နာေရးအသင္း ႏွစ္သင္းျဖစ္ကာ မသာလုၾက လူနာတင္ကားကိုယ္စီနဲ႔ လူနာလုၾကရင္း ကြဲၾကျပန္ၿပီ။ ပိုဆိုးတာက ဝန္ေဆာင္မႈေတြၿပိဳင္ဆိုင္ရင္း အကြဲႀကီးလာၾကတယ္။ နာေရးကားအျပင္ နာေရးကုတင္ အုပ္ေစာင္း ပါတာ၊ အဲဒါအျပင္ မ႑ပ္ ကုလားထိုင္ပါတာ၊ ေနာက္ မီးသၿဂိဳဟ္ေပးတာ၊ နာေရးခ်စဥ္ ေလာ္နဲ႔ ဓမၼစၾကာဖြင့္ေပးတာ၊ သု သာန္တရားေဟာရာမွာ ေဆာင္းေဘာက္ပါတာ၊ နာေရးပို႔စဥ္ မိသားစုအတြက္ ကားစီစဥ္ေပးတာ စတာေတြၿပိဳင္ရင္း အကြဲ ေပၚ အပဲ့ဆင့္ေနၾကၿပီ။
ခုေတာ့ ရြာမွာ ဘုရားပြဲလည္း ေျခာက္ကပ္ကပ္၊ ေက်ာင္းပြဲလည္း ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္၊ ကထိန္ခါ အရပ္ဇာတ္ကတာေတြလည္း ေပ်ာက္ၿပီ။ ေျခာက္လုံးပတ္နဲ႔ ဒိုးဝိုင္းကလဲ ကစဥ့္ကလ်ား ေတးသြားမ်ား ေပ်ာက္ကြယ္ၿပီ။ ဘာအေရးမွ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးလို႔ မရ၊ မလာလွ်င္ မိမိတာဝန္သာျဖစ္ေၾကာင္း ေလာ္နဲ႔ ေမာင္းခတ္သံသာ ၾကားရၿပီ။ ေကာက္စိုက္လဲ မေျပ၊ ေကာက္ရိတ္လဲ မေခ်ာ၊ ေရယူရန္ျဖစ္ ခုတ္ၾကထစ္ၾက။ ေကာက္စိုက္ေတးအစား နားၾကပ္ကိုယ္စီ ဖုန္းပြတ္ေနၾကၿပီ။
ဝါဆိုလဲ ဆို႐ုံ၊ သီတင္းကၽြတ္လဲ ကၽြတ္ကၽြတ္၊ တန္ေဆာင္တိုင္လဲ မၿမိဳင္၊ တပိုတြဲလဲ ထမနဲမထိုးၾကေတာ့။ သၾကၤန္ေတာင္ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ အေဝးထြက္ ၾကန္ၾကၿပီ။
က်ဳပ္တို႔ရြာ ရြာမဟုတ္။
ရြဲ႕။
ေမာင္လူေရး
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ