 |
| မၾကာေသးခင္က ကခ်င္ျပည္နယ္ အန္ေခါင္းပါ ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ေတြ႔ရတဲ့ ဦးဇေခါင္ (ဓာတ္ပံု – ထက္ေခါင္လင္း/Myanmar Now) |
(မုိးမခ) ဇြန္ ၂၈၊ ၂၀၁၆
မိုင္ဂ်ာယန္ (Myanmar Now) – အသက္ ၇ဝ အရြယ္ ကခ်င္အမ်ဳိးသားႀကီးက မဖိတ္ေခၚဘဲ ရုတ္တရက္ေရာက္လာတဲ့ သတင္းေထာက္ကို မီးခိုးတလူလူထြက္ေနတဲ့ မီးဖိုေဘးမွာ ဧည့္ခံစကားေျပာပါတယ္။
အေႏြးဓာတ္ေပးထားတဲ့ ေရေႏြးၾကမ္းကို လက္ဘက္ရည္ခ်ဳိးကပ္ေနတဲ့ ခြက္ေလးထဲ ထည့္ၿပီး ကမ္းေပးပါတယ္။
တရုတ္ျမန္မာနယ္စပ္ ေတာေခါင္ေတာင္ထူတဲ့ ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ခိုလံႈေနရတာ ၅ ႏွစ္၊ ၅ မိုးၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ကခ်င္အမ်ဳိးသားႀကီးက ဧည့္သည္ကုိ ဒီထက္ပိုၿပီး ဧည့္ခံဖို႔ အေျခအေန မေပးပါဘူး။
သူ႔နာမည္က ဦးဇေခါင္ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔လင္မယားမွာ သား ၃ ဦး ထြန္းကားခဲ့ေပမယ့္ တစ္ဦးမွ အဖတ္မတင္ခဲ့ပါဘူး။ စခန္းထဲမွာေတာ့ သူတုိ႔က ေဆြမ်ဳိးေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဇနီးသည္ အရင္အိမ္ေထာင္နဲ႔ရတဲ့သားေတြက သူတုိ႔မိသားစုေတြနဲ႔အတူ ခိုလႈံေနၾကလို႔ပါပဲ။
ဥိးဇေခါင္က သူ႔ထက္ အသက္အမ်ားႀကီးငယ္တဲ့သူနဲ႔ ေတြ႔ေနရေပမယ့္ “ငါ” ဆိုတ့ဲ အသံုးအႏႈန္းအစား “ကြ်န္ေတာ္” ဆိုတဲ့ နာမ္စားကိုသံုးၿပီး တစ္ဘက္သားကို ေလးစားမႈျပတဲ့သူပါ။
ေနရပ္ရင္း ဝိုင္းေမာ္ၿမိဳ႕နယ္၊ မန္ေတာင္ရြာမွာ ေတာင္ယာလုပ္ကိုင္တဲ့ ဦးဇေခါင္ အတြက္ေတာ့ ဘာမွ လုပ္ကိုင္စရာမရိွတဲ့ အန္ေခါင္းပါ ဒုကၡသည္စခန္းဟာ အက်ဥ္းေထာင္တစ္ခုလို ျဖစ္ပါပဲ။
ဝိုင္းဖဲြ႔စကားေျပာမိၿပီး တျဖည္းျဖည္း အရိွန္ရလာေတာ့ ေရစိုခံရာဘာဖိနပ္၊ ကခ်င္ပုဆိုး၊ တီရွပ္နက္ျပာေရာင္တို႔ကုိ ဝတ္ဆင္ထားတဲ့ ဦးဇေခါင္က ျမန္မာျပည္ အလယ္ပိုင္းေဒသထြက္ ေဆးေပါ့လိပ္တစ္လိပ္ကို မီးဖိုမီးနဲ႔ညိွ၊ တစ္ခ်က္ ဖြာရိႈက္ၿပီး “ကြ်န္ေတာ္ ဒီမွာ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး” လုိ႔ ေလးေလးပင္ပင္ ညည္းတြားလိုက္ပါတယ္။
သူခိုလႈံေနတဲ့ စခန္းဟာ ေက်ာက္တုံးေတြမ်ားတဲ့၊ မိုးရိပ္ဆင္တာနဲ႔ ေတာင္ခိုးေတြေဝလာတဲ့ ေတာင္ေပၚေဒသမွာ တည္ရိွတာေၾကာင့္ လူေနတဲအိမ္ေတြကို တစ္စုတစ္ေဝးတည္း မေတြ႔ရပါဘူး။ တဲတန္းကေလးကို ဟိုနားတစု၊ ဒီနားတစုနဲ႔စုဖဲြ႔ ေဆာက္လုပ္ထားပါတယ္။ ဦးဇေခါင္တို႔ မိသားစု ေနရာရတာကေတာ့ အိမ္ေထာင္စု ၅ စု အတြက္ အခန္းဖြဲ႔ ေဆာက္ထားတဲ့ တဲတန္းကေလးမွာပါ။
ဒီစခန္းမွာ ဝိုင္းေမာ္၊ မိုးေကာင္းၿမိဳ႕နယ္ေတြထဲက ေက်းရြာ ၁၅ ခု ဝန္းက်င္ကေန စစ္ေဘးေရွာင္လာသူ ၁,၇ဝ၈ ဦး ေနထိုင္ၾကတာပါ။ ဒီလဆန္းပိုင္း စခန္းထဲေရာက္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ အမ်ိဳးသမီးေတြ၊ ကေလးငယ္ေတြ၊ ဦးဇေခါင္တို႔လို အသက္အရြယ္ႀကီးသူေတြကိုသာ အမ်ားစုေတြ႕ရပါတယ္။ လူငယ္၊ လူလတ္ပိုင္းအရြယ္ေတြကေတာ့ ဒီစခန္းနဲ႔ေခ်ာင္းကေလးသာျခားတဲ့ တရုတ္ႏိုင္ငံထဲက စိုက္ခင္းေတြမွာ အလုပ္သြားလုပ္ေနၾကတယ္လုိ႔ စခန္းတာဝန္ခံေတြက ေျပာၾကပါတယ္။
ဒီစခန္းက KIA နယ္ေျမေတြျဖစ္တဲ့ မိုင္ဂ်ာယန္-လိုင္ဇာတို႔ကို ဆက္သြယ္ထားတဲ့ ေတာတြင္းလမ္းေပၚမွာ ရိွတာပါ။ တပ္မေတာ္နဲ႔ KIA တို႔ၾကား အပစ္ရပ္စဲမႈက ျမစ္ဆံုေရကာတာစီမံကိန္း အျငင္းပြားမႈ ေပၚေပါက္လာတဲ့ ၂ဝ၁၁ အထိ ၁၇ ႏွစ္ၾကာခဲ့ပါတယ္။ ကခ်င္တိုင္းရင္းသားတို႔ရဲ႕ ေဒသမွာ တုိက္ပဲြမ်ား ျပန္လည္အစျပဳတဲ့ေနာက္ပိုင္း အရပ္သား အမ်ားအျပား ေနရပ္စြန္႔ခြာ ထြက္ေျပးရၿပီး ဒုကၡသည္စခန္းေတြက ျမန္မာျပည္ေျမာက္ပုိင္းမွာ ေနရာအႏွံ႔ ေပၚေပါက္လာပါေတာ့တယ္။
ဦးဇေခါင္တို႔လင္မယား ေရာက္ေနတဲ့ စခန္းအပါအဝင္ အရြယ္အစား စံုလင္တဲ့ စခန္း ၂၉ ခုကေတာ့ ေတာေတာင္ေတြၾကားထဲ KIA ထိန္းခ်ဳပ္ရာနယ္ေျမမွာ ရိွတာပါ။
ဒုကၡသည္စခန္းကေန ၆ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ ေလွ်ာက္ရင္ ေရာက္တဲ့ သူတုိ႔ရြာထဲမွာ KIA တပ္ေတြက ေနရာယူထားသလို ရြာေအာက္ဘက္မွာက တပ္မေတာ္က ေနရာယူထား တယ္လုိ႔ ဦးဇေခါင္က ေျပာျပတယ္။ ႏွစ္ဘက္ထိပ္တိုက္ေတြ႔ေနတဲ့ သူတုိ႔ရြာရိွတ့ဲေနရာကုိ ျပန္ဆင္းဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေသးပါဘူး။
ၿပီးခဲ့တဲ့ ၅ ႏွစ္တာကာလ ဒီစခန္းထဲမွာရွိတဲ့ စစ္ေရွာင္ေတြအားလံုးဟာ ကူညီကယ္ဆယ္ေရးအဖဲြ႔အစည္းေတြရဲ႕ ေထာက္ပံ့မႈနဲ႔ ရွင္သန္ခဲ့ရတာပါ။ ဦးဇေခါင္က ဒီလိုေနရတာ စိတ္ပ်က္ အားငယ္ေနၿပီ၊ ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ရြာမွာ ေတာင္ယာေလးလုပ္ၿပီး ေနခြင့္ရရင္ ပိုၿပီး သက္ရွည္က်န္းမာမယ္၊ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ ရပ္တည္ရတဲ့အတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္စရာလည္း ပိုေကာင္းမယ္လို႔ ေဆးေပါ့လိပ္ေငြ႔ မႈတ္ထုတ္ရင္း ေျပာျပပါတယ္။
စခန္းထဲမွာလည္း အသီးအရြက္ေတြကိုသာ အဓိကမွီဝဲေနရၿပီးေတာ့ အသား၊ ငါး စားႏိုင္တဲ့အေျခအေန မရိွပါဘူး။ မၾကာေသးခင္က ရွားရွားပါးပါး ေဝစုရထားတဲ့ ဝက္သား ၃ မွ်င္ေလာက္ကို က်ပ္တင္ထားတယ္လို႔ မီးဖိုဘက္ လက္ညွိဳးထိုးၿပီး ေျပာပါတယ္။
ထင္းရွာ၊ အသီးအရြက္ရွာဖုိ႔ ေတာထဲ မသြားရဲဘူး၊ တပ္မေတာ္နဲ႔တိုးရင္ သူတို႔ကုိ KIA လက္နက္ကိုင္အဖဲြ႔ဝင္ေတြပဲလုိ႔ ထင္တတ္ၾကတဲ့အတြက္ အႏၱရာယ္ရိွတယ္လို႔ သူက ဆက္ေျပာျပတယ္။
လားရိႈးၿမဳိ႕ဘက္က ခရစ္ယာန္ဓမၼဆရာမလည္းျဖစ္တဲ့ သူနာျပဳဆရာမတစ္ဦးက ဒီစခန္းထဲမွာ ေဆးေပးခန္းဖြင့္ထားပါတယ္။ အနည္းငယ္ ဖ်ားနာတာ၊ ထိခိုက္တာေတြအတြက္ ဒီေဆးေပးခန္းကုိ အားကိုးႏိုင္တယ္၊ အဲဒီအေျခအေနထက္ ေက်ာ္လြန္သြားရင္ေတာ့ KIA နယ္ေျမထဲက မိုင္ဂ်ာယန္ ေဆးရံု၊ ရွမ္းျပည္နယ္ထဲက မူဆယ္ၿမိဳ႕နယ္ ေဆးရံုတို႔အထိ သြားၿပီး ကုသမႈ ခံယူရတယ္၊ တရုတ္ႏိုင္ငံထဲက ေဆးရံုကိုလည္း သြားၾကတယ္လို႔ ဆိုတယ္။
ေနထိုင္ေရး၊ က်န္းမာေရး အင္မတန္ ခက္ခဲတဲ့ဘဝကေန အျမန္ ဆံုးလြန္ေျမာက္ၾကေရးက အခုအစိုးရသစ္လက္ထက္မွာ စစ္ပြဲေတြရပ္ၿပီး ဒုကၡသည္ေတြ ေနရပ္ရင္း ျပန္ခြင့္ရခ်ိန္မွ ျဖစ္လာမယ္လုိ႔ ဦးဇေခါင္က ဆိုပါတယ္။
လက္ရိွအစုိးရက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ သမီး၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဦးေဆာင္တဲ့အစုိးရ၊ ျပည္သူေတြ ဝိုင္းဝန္း ေရြးခ်ယ္တင္ေျမွာက္လုိက္တဲ့ အစိုးရ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဝမ္းသာၾကရေပမဲ့ သူနားေထာင္ရတဲ့ ေရဒီယို သတင္းေတြအရဆိုရင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရဖုိ႔လမ္းက ေဝးေနေသးတယ္လို႔ ဦးဇေခါင္က ေျမႀကီးကို ငံု႔ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ ေျပာပါတယ္။
“ၾကားရတာေတြက မျဖစ္ႏိုင္သလုိလုိ ဘာလိုလုိနဲ႔၊ ခက္ခဲေနတယ္တုိ႔နဲ႔၊ ေန႔တိုင္း ေန႔တိုင္းလည္း တိုက္ပြဲသတင္းေတြကို ၾကားၾကားေနရတယ္” လို႔ သူက စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ဆုိပါတယ္။
စခန္းအျပင္ဘက္မွာ အရပ္သားေတြ ႏွိပ္စက္ခံရတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းေတြ ဝင္လာတိုင္း ဒီစခန္းထဲက အရဲစြန္႔ထြက္ခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြ ေပ်ာက္သြားရတယ္လုိ႔လည္း သူကညဥ္းတြားလိုက္ပါတယ္။ ဒီသတင္းေတြ တကယ္မွန္လား၊ မမွန္လားဆိုတာ မသိရေပမယ့္ သူထပ္ၿပီး မၾကားခ်င္ေတာ့ပါဘူး၊ စခန္းအျပင္ထြက္ေရးက အကန္႔အသတ္ႀကီးမားလာတဲ့အတြက္ သူေရာက္ေနတဲ့ေနရာဟာ အက်ဥ္းစခန္းနဲ႔ ပိုတူလာပါတယ္။ သူ႔အတြက္ေတာ့ အသက္ ၇၀ ဆိုတာ ဘဝေနဝင္ခ်ိန္ကာလ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေနရပ္ရင္းမွာသာ ေခါင္းျပန္ခ်လုိတယ္လို႔ သူက ေျပာပါတယ္။
“ဒီမွာ ေန႔တိုင္း၊ ည တိုင္း စိတ္ညစ္ေနရတယ္” လုိ႔ တိမ္ခိုးေတြနဲ႔ျပည့္ေနတဲ့ ကခ်င္ျပည္နယ္က ေတာင္တန္းေတြကို ဝါးထရံကာ မီးဖိုေဆာင္အေပါက္ဝကေန လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း သူ႔အသံတိုးတိုးေလးနဲ႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေျပာလိုက္ပါတယ္။
“ဒီမွာမေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ေနခဲ့တဲ့ေနရာကို ဘယ္ေတာ့မွ ဆင္းရပါ့မလဲ”
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ