ဂါမဏိ ● အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး (ဂိတ္ဆံုး)
( ၂ ၁ ) ရ ာ စု ပ င္ လုံ စ ာ စ ဥ္ ( ၉ )
(မုိးမခ) ဇြန္ ၂၆၊ ၂၀၁၆
ဒီကေန႔ ျပည္မအစိုးရတပ္ေတြ တုိင္းရင္းသားနယ္ေျမေတြကို က်ဴးေက်ာ္သိမ္းပိုက္တပ္စြဲထားပံုကို အခုလိုေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ (မျပည့္စံုေသးတဲ့စာရင္းျဖစ္လို႔ လက္ေတြ႔မွာ ဒီ့ထက္မ်ားႏိုင္ပါတယ္၊ ေလ်ာ့ ဖို႔မရွိပါ။)
ကခ်င္ျပည္နယ္မွာ ၁၉၆၂ ခုဝန္းက်င္က ေျခလ်င္တပ္ရင္း ၉ ရင္းေလာက္ပဲရွိခဲ့ရာက အခုဆိုရင္ မပခလက္ေအာက္ခံ ၂၁ ရင္း၊ ဒကစ(တႏိုင္း) လက္ေအာက္ခံ ၅ ရင္း၊ စကခ-၃ လက္ေအာက္ခံ ၁၀ ရင္း၊ စကခ-၂၁ လက္ေအာက္ခံ ၈ ရင္း စုစုေပါင္း ေျခလ်င္/ေျချမန္တပ္ရင္း ၄၄ ရင္းနဲ႔တကြ မစခ-၉၀၄ လက္ေအာက္ခံအေျမာက္တပ္ ၁၀ ရင္း၊ သစခ-၇၂ လက္ေအာက္ခံ တင့္ကား/ သံခ်ပ္ ကားတပ္ရင္း ၃ ရင္း၊ လစခ-၉ လက္ေအာက္ခံ ေလေၾကာင္းရန္ကာကြယ္ေရးတပ္ရင္း ၇ ရင္းနဲ႔ ျမစ္ႀကီးနားေလတပ္စခန္းဌာနခ်ဳပ္တို႔ တပ္စြဲထားၾကပါတယ္။
ကယားျပည္နယ္မွာ ၁၉၆၂ ခုဝန္းက်င္က တပ္ရင္း ၁ ရင္းပဲ ရွိခဲ့ရာက အခုေတာ့ ဒကစ(လြိဳင္ေကာ္) လက္ေအာက္ခံ ၁၀ ရင္း၊ စကခ-၇ လက္ေအာက္ခံ ၄ ရင္း၊ စုစုေပါင္း ၁၄ ရင္း ရွိေနပါၿပီ။ မစခ-၉၀၃ လက္ေအာက္ခံအေျမာက္တပ္ ၃ ရင္းလည္း ရွိေနပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ကရင္နီမ်ဳိးႏြယ္ျဖစ္တဲ့ ကယန္းေဒသမွာလည္း နပတ လက္ေအာက္ခံ ၃ ရင္း၊ ရပခ လက္ေအာက္ခံ ၁ ရင္း၊ စကခ-၇ လက္ေအာက္ခံ ၂ ရင္း၊ ေပါင္း ၆ ရင္း တပ္ခ်ထားပါတယ္။ ၁၉၈၈ မတိုင္ခင္က ကယန္းေဒသမွာ ျပည္မအစိုးရတပ္ တရင္းမွ မရွိခဲ့ပါဘူး။
ကရင္ျပည္နယ္မွာေတာ့ ၁၉၆၂ ခုေလာက္က တပ္ရင္း ၅ ရင္းေလာက္ပဲ အမ်ားဆံုးရွိခဲ့ပါတယ္။ အခုအခါမွာေတာ့ ရတခလက္ေအာက္ခံ ၁၃ ရင္း၊ တပခလက္ေအာက္ခံ ၁၁ ရင္း၊ တပ္မ-၂၂ လက္ ေအာက္ခံ ၅ ရင္း၊ စကခ-၁၂ လက္ေအာက္ခံ ၁၀ ရင္း၊ စုစုေပါင္းတပ္ရင္း ၃၉ ရင္း ရွိေနပါတယ္။ မစခ-၆၀၆ လက္ေအာက္ခံအေျမာက္တပ္ ၄ ရင္း လည္း ရွိပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ထားဝယ္၊ ကရင္နဲ႔ မြန္တိုင္းရင္းသားေတြ ေရာႁပြမ္းေနထိုင္တဲ့ တနသၤာရီတိုင္းမွာလည္း တခ်ိန္က တပ္ရင္း ၂ ရင္းပဲ ရွိ ခဲ့ရာက အခုေတာ့ ကရခလက္ေအာက္ခံ ၁၆ ရင္း၊ စကခ-၈ လက္ေအာက္ခံ ၁၀ ရင္း၊ စကခ-၁၃ လက္ေအာက္ခံ ၁၀ ရင္း၊ စကခ-၂၀ လက္ေအာက္ခံ ၁၀ ရင္း၊ စုစုေပါင္း ၄၆ ရင္္းအျပင္ မစခ-၅၀၅ လက္ေအာက္ခံအေျမာက္တပ္ရင္း ၁၂ ရင္း၊ လစခ-၂ လက္ေအာက္ခံ ေလေၾကာင္းရန္ကာကြယ္ ေရး ၁၁ ရင္းနဲ႔ ၿမိတ္ေလတပ္စခန္းဌာနခ်ဳပ္၊ တနသၤာရီေရတပ္စခန္းဌာနခ်ဳပ္တို႔ တပ္စြဲထားပါတယ္။
ခ်င္းျပည္နယ္မွာ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္က တပ္ရင္းတရင္းမွမရွိခဲ့ေပမဲ့ အခုေတာ့ နမခ လက္ေအာက္ခံ ၃ ရင္း၊ ဒကစ (ကေလး) လက္ေအာက္ခံ ၃ ရင္း၊ စုစုေပါင္း ၆ ရင္း ရွိေနပါတယ္။ (ဒီထဲမွာ အာ ဏာရွင္ေဟာင္းေနဝင္းရဲ႕လက္ရင္းတပ္ျဖစ္ျခင္းျပစ္မႈနဲ႔ ရန္ကုန္ကေန မတူပီကိုနယ္ႏွင္ဒဏ္ေပးခံရတဲ့ သနက ၄ တျဖစ္လည္း ခမရ ၃၀၄ ပါဝင္ပါတယ္။) ဒါ့အျပင္ ခ်င္းျပည္နယ္ထဲ မဟုတ္ေပမဲ့ ခ်င္းတိုင္းရင္းသားေတြကို ၿခိမ္းေျခာက္တပ္စြဲထားတဲ့ ဒကစ (ကေလး) လက္ေအာက္ခံ ၃ ရင္း၊ စကခ-၁၀ လက္ေအာက္ခံ ၃ ရင္း ေပါင္း ၆ ရင္းနဲ႔ မစခ-၉၀၄ လက္ေအာက္ခံအေျမာက္တပ္ရင္း ၂ ရင္းလဲ ရွိပါေသးတယ္။
နာဂနယ္ေျမမွာ ၁၉၆၂ ခုတံုးက ခႏၱီးမွာ တရင္းပဲ တပ္စြဲခဲ့ပါတယ္။ အခုေတာ့ ဒကစ(တႏိုင္း) လက္ ေအာက္ခံ ၁ ရင္း၊ ဒကစ(ကေလး) လက္ေအာက္ခံ ၄ ရင္း၊ စုစုေပါင္း ၅ ရင္း တပ္ခ်ထားပါတယ္။
မြန္ျပည္နယ္မွာ ၁၉၆၂ ခုတံုးက ေျခလ်င္/ေျချမန္တပ္ရင္း ၆ ရင္းခ်ထားခဲ့ပါတယ္။ အခုေတာ့ ရတခ လက္ေအာက္ခံ ၃ ရင္း၊ တပ္မ-၂၂ လက္ေအာက္ခံ ၅ ရင္း၊ တပ္မ-၄၄ လက္ေအာက္ခံ ၁၀ ရင္း၊ စကခ-၁၉ လက္ေအာက္ခံ ၁၀ ရင္း၊ စုစုေပါင္း ၂၈ ရင္း တပ္စြဲထားတဲ့အျပင္ မစခ-၆၀၆ လက္ ေအာက္ခံ အေျမာက္တပ္ ၅ ရင္း၊ သခစ-၇၄ လက္ေအာက္ခံ သံခ်ပ္ကာတပ္ရင္း ၁ ရင္း၊ လစခ-၄ လက္ေအာက္ခံ ေလေၾကာင္းရန္ကာကြယ္ေရးတပ္ ၈ ရင္းနဲ႔ ေမာရဝတီေရတပ္ စခန္းဌာနခ်ဳပ္ေတြ ခ်ထားပါ တယ္။
ရခိုင္ျပည္နယ္မွာ ဟိုတခ်ိန္က ေျခလ်င္တပ္ရင္း ၃ ရင္းထားခဲ့ေပမဲ့ အခုေတာ့ နပခ လက္ေအာက္ခံ ၂ ရင္း၊ ဒကစ (စစ္ေတြ) လက္ေအာက္ခံ ၁၁ ရင္း၊ စကခ-၅ လက္ေအာက္ခံ ၁၀ ရင္း၊ စကခ-၉ လက္ေအာက္ခံ ၁၀ ရင္း၊ စကခ-၁၅ လက္ေအာက္ခံ ၁၀ ရင္း၊ စုစုေပါင္း ၄၃ ရင္း တပ္စြဲထားပါ တယ္။ ဒါ့အျပင္ မစခ-၉၀၅ လက္ေအာက္ခံအေျမာက္တပ္ရင္း ၂ ရင္းနဲ႔ ဓညဝတီေရတပ္စခန္းဌာန ခ်ဳပ္လည္း ေနရာယူထားပါတယ္။
ရွမ္းျပည္နယ္မွာေတာ့ ၁၉၆၂ ခုေလာက္က ျပည္နယ္တခုလံုးမွာ ၁၄ ရင္း ခ်ထားခဲ့ပါတယ္။ အခု ေတာ့ ရမခ လက္ေအာက္ခံ ၂၆ ရင္း၊ ရပခလက္ေအာက္ခံ ၄ ရင္း၊ ရလခလက္ေအာက္ခံ ၁၈ ရင္း၊ တသခလက္ေအာက္ခံ ၂၁ ရင္း၊ မပခ လက္ေအာက္ခံ ၁ ရင္း၊ တပ္မ-၅၅ လက္ေအာက္ခံ ၁၀ ရင္း၊ စကခ-၁ လက္ေအာက္ခံ ၁၀ ရင္း၊ စကခ-၂ လက္ေအာက္ခံ ၁၀ ရင္း၊ စကခ-၇ လက္ေအာက္ခံ ၆ ရင္း၊ စကခ-၁၄ လက္ေအာက္ခံ ၁၀ ရင္း၊ စကခ-၁၆ လက္ေအာက္ခံ ၁၀ ရင္း၊ စကခ-၁၇ လက္ ေအာက္ခံ ၁၀ ရင္း၊ စကခ-၁၈ လက္ေအာက္ခံ ၁၀ ရင္း၊ စကခ-၂၁ လက္ေအာက္ခံ ၂ ရင္း စုစု ေပါင္း ေျခလ်င္/ေျချမန္တပ္ရင္း ၁၄၈ ရင္းတပ္စြဲထားၿပီး မစခ ၉၀၉ လက္ေအာက္ခံ အေျမာက္ တပ္ရင္း ၁၃ ရင္း၊ မစခ ၉၀၂ လက္ေအာက္ခံအေျမာက္တပ္ရင္း ၁၃ ရင္း၊ မစခ ၉၀၃ လက္ ေအာက္ခံ အေျမာက္တပ္ရင္း ၈ ရင္း၊ သစခ ၇၁ လက္ေအာက္ခံ တင့္ကား/သံခ်ပ္ကားတပ္ရင္း ၇ ရင္း၊ လစခ ၃ လက္ေအာက္ခံ ေလေၾကာင္းရန္ကာကြယ္ေရးတပ္ရင္း ၁၄ ရင္းနဲ႔ နမ့္စန္ေလတပ္ စခန္းဌာနခ်ဳပ္ေတြ တပ္စြဲသိမ္းပိုက္ထားပါတယ္။
ရွမ္းျပည္နယ္ထဲက ဝ နယ္ေျမမွာ အရင္က ျပည္မအစိုးရတပ္ တရင္းမွမရွိခဲ့ေပမဲ့ အခု ရမခ လက္ ေအာက္ခံ တပ္ရင္း ၃ ရင္းအေျခစိုက္ ထားပါတယ္။ ကိုးကန္႔နယ္ေျမမွာ ဒကစ(ေလာက္ကုိင္) လက္ ေအာက္ခံ တပ္ရင္း ၅ ရင္း တပ္စြဲထားပါတယ္။ ပေလာင္နယ္ေျမမွာ ရမခ လက္ေအာက္ခံ ၄ ရင္း ခ်ထားပါတယ္။ ဟိုတုန္းက တရင္းမွ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ဓႏုနယ္ ေျမမွာ အရင္က ဗထူးတပ္ၿမိဳ႕က စစ္ေက်ာင္းေတြဘဲ ရွိခဲ့ရာက အခုေတာ့ ရပခ လက္ေအာက္ခံ ၁ ရင္း၊ တပ္မ-၅၅ လက္ေအာက္ခံ ၂ ရင္း ေပါင္း ၃ ရင္းပါထပ္ေဆာင္းတပ္စြဲထားပါတယ္။ ပအိုဝ္းနယ္ေျမမွာ ၁၉၆၂ ခုတုန္းက ျပည္မ တပ္တရင္းမွမရွိခဲ့ေပမဲ့ အခုဆိုရင္ ရပခ လက္ေအာက္ခံ ၁ ရင္း၊ တပ္မ ၅၅ လက္ေအာက္ခံ ၂ ရင္း၊ စကခ-၇ လက္ ေအာက္ခံ ၄ ရင္း၊ စုစုေပါင္း ၇ ရင္းအျပင္ ဟိုပံုးမွာ စစ္ဂ်ီတီအိုင္ပါ ထိုင္ထားပါ တယ္။
လက္ရွိျပည္မအစိုးရစစ္တပ္ စုစုေပါင္း ၅၂၇ ရင္းအနက္ တိုင္းရင္းသားနယ္ေျမေတြမွာ ၃၈၉ ရင္း အျမဲတန္းတပ္စြဲ အေျခစိုက္ထားတဲ့အတြက္ ေျခလ်င္တပ္အင္အားရဲ႕ ၇၄% ျဖစ္ပါတယ္။ (တိုင္းရင္း သားလူဦးေရေပါင္းက တျပည္လံုးလူဦးေရရဲ႕ ၃၀% မရွိဘူးလို႔ စစ္အစိုးရကိန္းဂဏန္းေတြက ဆို ထားပါတယ္။) ရွမ္းျပည္မွာဆိုရင္ တပ္အားလံုးရဲ႕ေလးပံုတပံုေက်ာ္ ခ်ထားပါတယ္။
၁၉၆၂ ခုမွာ ေျခလွ်င္တပ္ရင္းေပါင္း ၈၄ ရင္းအနက္ တိုင္းရင္းသားနယ္ေျမေတြမွာ ၄၁ ရင္း သို႔ မဟုတ္ ၄၈% ဝန္းက်င္ေနရာယူခဲ့ပါတယ္။ လက္ရွိတပ္အင္အား ၃၈၉ ရင္းဆိုတာ ၁၉၆၂ ခုကာလ က ၄၁ ရင္းထက္ ၉ ဆခြဲ သို႔မဟုတ္ ၉၅၀% တိုးပြားလာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အေျမႇာက္တပ္ ေလတပ္ ေရတပ္ စတဲ့ အကူလက္႐ံုုးတပ္ ဝန္ထမ္းတပ္ ၁၂၃ ရင္း မကကိုေပါင္းလိုက္ရင္ ၁၂၅၀ % ေလာက္ ရွိပါတယ္။ (ဟိုတံုးက ရွမ္းျပည္နယ္မွာပဲ အေျမာက္တပ္ ၁ ရင္း ရွိခဲ့ပါတယ္။) တိုင္းရင္းသား ၿငိမ္း အဖြဲ႔ေတြကို တပ္အင္အားမတိုးရ၊ သတ္မွတ္နယ္ေျမပဲေနရမယ္လို႔ ထိန္းခ်ဳပ္ထားၿပီးေတာ့ တဖက္ မွာ အခုလိုညစ္ပတ္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါတင္မက ျပည္မအေျခစိုက္ တပ္မ ၁၁၊ တပ္မ ၃၃၊ တပ္မ ၆၆၊ တပ္မ ၇၇၊ တပ္မ ၈၈၊ တပ္မ ၉၉၊ တပ္မ ၁၀၁ တို႔နဲ႔ တျခားစကခေတြကလည္း မၾကာခဏ ဝင္ဝင္ၿပီး ႏွိပ္စက္ေသာင္းက်န္းသြားတတ္ပါေသးတယ္။
ဗမာျပည္မထဲမွာေတာ့ ၁၉၆၂ ခုတုန္းက တပ္ရင္းေပါင္း ၄၃ ရင္းကေန အခု ၁၃၈ ရင္း ျဖစ္လာတဲ့ အတြက္ ၃၂၀% သို႔မဟုတ္ ၃ ဆေက်ာ္ အင္အားတိုးလာတယ္။
ဒါေလာက္မ်ားတဲ့တပ္ေတြအတြက္ အနိမ့္ဆံုးပံုမွန္အေျခအေနမွာေတာင္ ေျမသိမ္းမႈေတြ၊ အဓမၼ လုပ္အားေပးခိုင္းမႈေတြ၊ ဆက္ေၾကးေတာင္းမႈေတြ၊ သီးစားခ် အစိမ္းေရာင္းအစိမ္းဝယ္ ေငြတိုးေခ်း စား စတဲ့ စီးပြားေရးေသြးစုတ္မႈေတြဒဏ္ကို ေဒသခံတုိင္းရင္းသားေတြ ေထာင္းလေမာင္းထေအာင္ နင့္နင့္သီးသီးခံေနရမယ္ဆိုတာ ေဗဒင္ေမးစရာမလိုပါဘူး။ စစ္ဆင္ေရး အေၾကာင္းျပစရာရလာရင္ ေတာ့ ၾကက္ခိုး၊ ထမီခိုး၊ ဝက္ပစ္၊ ႏြားပစ္၊ ရြာမီး႐ႈိ႕၊ လူသတ္၊ မုဒိမ္းက်င့္ေတြကို ထမင္းစား ေရေသာက္လုပ္ေတာ့တာပါဘဲ။
ေသခ်ာတာကေတာ့ ဒါေလာက္တပ္ေတြ တႁပြတ္ႀကီးခ် သိမ္းပိုက္ထားေပမဲ့ တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ တန္းတူေရး-ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး-လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲနဲ႔ စိတ္ဓာတ္မီးေတာက္မီးလွ်ံကို ဘယ္လို မွမၿငိမ္းသတ္ႏိုင္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ တိုင္းရင္းသားေတြအေနနဲ႔ ကိုယ့္နယ္ေျမမွာ ကိုယ့္ဘာသာ ေအး ေအးေဆးေဆးေနခ်င္တာ ျဖစ္ပါတယ္။
အခုလို ဘာသာစကားမတူ ေရေျမမတူ ယဥ္ေက်းမႈမတူတဲ့နယ္ေျမေဒသေတြမွာ ျပည္မကတပ္ ေတြလာခ်တာဟာ ဟိုးတုန္းက ၿဗိတိသွ်၊ ျပင္သစ္၊ စပိန္ေတြ အာရွ အာဖရိက လက္တင္အေမရိက မွာ တပ္ခ်ခဲ့သလို ကိုလိုနီစစ္တပ္အသြင္ နယ္ေျမသိမ္းတပ္အသြင္ကလြဲၿပီး တျခားဘာသ႑ာန္မွ မေပါက္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ၿဗိတိသွ် ျပင္သစ္ကိုလိုနီတပ္ေတြလို ပံ့ပိုးမႈေတြ ေထာက္ပံ့မႈေတြကလည္း မလိုက္ႏိုင္၊ ေဒသခံတိုင္းရင္းသားျပည္သူေတြရဲ႕ ရြံရွာမုန္းတီး ဆန္႔က်င္မႈလဲခံေနရေတာ့ တျပည္ တရြာေရာက္ နယ္စိမ္းေျမစိမ္းေရာက္ ဗမာစစ္သားေတြ စိတ္ဓာတ္က် တပ္ေျပးတာမ်ားၿပီး ဆႏၵ အေလ်ာက္ စစ္ထဲဝင္တာ အႀကီးအက်ယ္က်ဆင္းလာပါတယ္။
ဗမာဘုရင္ေခတ္က ရွမ္းျပည္တခုလံုးမွာ မိုးနဲနဲ႔ မိုးေကာင္းမွာပဲ ဘုရင့္အလံေစာင့္တပ္ အင္အား ၆၀ စီေလာက္ခ်ထားခဲ့ၿပီး ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အျပည့္အဝေပးခဲ့လို႔ ေအးေဆးသာယာေနေလ့ ရွိပါတယ္။ တႏွစ္တခါ စတိသေဘာ ပဏၰာဆက္ရတာေလာက္ပဲ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ညံ့ဖ်င္းဆိုးသြမ္းလြန္း တဲ့ ဘုရင္ေတြ ေစာ္ဘြားေတြလက္ထက္မွာပဲ ပုန္ကန္မႈေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။
အလားတူ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံမွာ ေဟာင္ေကာင္ကၽြန္းေဒသကို အျပည့္အဝကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ေပးထား တဲ့အတြက္ ျပည္မတပ္အင္အား စတိသေဘာပဲခ်ၿပီး ထိန္းထားႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ အျပည့္အဝမရတဲ့ တိဘက္၊ စင္က်န္း ျပည္နယ္ေတြမွာေတာ့ ဆူပူအံုႂကြမႈေတြ ဒရစပ္ေပၚေနၿပီး စစ္ အင္အားႀကီးႀကီးမားမားနဲ႔ ထိန္းေနရပါတယ္။
အဂၤလိပ္ကိုလိုနီေခတ္မွာ တိုင္းရင္းသားအခြင့္အေရး ၃ မ်ဳိးအနက္ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနဲ႔ (အဂၤ လိပ္မွအပ က်န္တိုင္းရင္းသားေတြနဲ႔) တန္းတူေရး ၂ မ်ဳိးရွိခဲ့လို႔ ဘယ္တိုင္းရင္းသားမွ သီးျခား အခြင့္အေရးမေတာင္းခဲ့ဘဲ အဂၤလိပ္တပ္အင္အားနည္းနည္းနဲ႔ ထိန္းထားႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ကိုလိုနီ ေခတ္မွာ ရခိုင္၊ မြန္၊ ရွမ္းႏိုင္ငံေရးသမားေတြဟာ လြတ္လပ္ေရးပဲ ေတာင္းခဲ့ၾကပါတယ္။ လြတ္လပ္ ေရးဆိုရာမွာ အဂၤလိပ္နဲ႔တကြ ႏိုင္ငံတကာနဲ႔တန္းတူေရးကို ေတာင္းတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ရခိုင္ နဲ႔ မြန္ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြဟာ ဗမာအပါအဝင္ တႏိုင္ငံလံုးကျပည္သူေတြကို ေခါင္းေဆာင္ၿပီး တႏိုင္ငံ လံုးလြတ္လပ္ေရးအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ၾကပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးလမ္းေၾကာင္းရဲ႕ဂိတ္ဆံုးကိုမေရာက္မီ အဓိကနယ္ျခား မွတ္တိုင္က ရာႏႈန္းျပည့္ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနဲ႔တပါတည္း တိုင္းရင္းသားနယ္ေျမေတြမွာရွိတဲ့ ျပည္ မအစိုးရတပ္ေတြကို စတိသေဘာသာခ်န္ထားၿပီး အားလံုး ျပည္မကိုျပန္႐ုပ္သိမ္းေရး ျဖစ္ပါတယ္။ နယ္ေျမသိမ္းတပ္ေတြရွိေနသေရြ႕ အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးဆိုတာ ဗလာစကားဘဲ ျဖစ္ေန ပါလိမ့္မယ္။ ဒါဟာ တိုင္းရင္းသားေရးရာ ထာဝရၿငိမ္းခ်မ္းေရးသေဘာ တူညီခ်က္မွန္သမွ်ရဲ႕ ခြဲမရ တဲ့အစိတ္အပိုင္း၊ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ပါ ရာႏႈန္းျပည့္ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးရဲ႕အဓိကအစိတ္အပိုင္း ျဖစ္ပါ လိမ့္မယ္။ ဒီကတဆင့္သြားမွ ျမန္မာျပည္ဖြား ပင္ရင္းတိုင္းရင္းသားအားလံုးအတြက္ တန္းတူေရး၊ ရာႏႈန္းျပည့္ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနဲ႔ ပူးတြဲလြတ္လပ္ေရးဆိုတဲ့ ပင္မတိုင္းရင္းသားအခြင့္အေရး (၃) ပါး ဂိတ္ဆံုးပန္းတိုင္ကိုေရာက္ႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ေျပာရရင္ စစ္မွန္တဲ့အမ်ဳိးသား ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး လမ္းျပေျမပံုမွန္သမွ်မွာ မပါမျဖစ္တဲ့အဆင့္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
ဂါမဏိ
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ