ထူးထူး (ေတာင္ငူ) ● ေအးျမအလင္းရွင္
အခန္း (၁)
ကိုေရႊထူး တေယာက္ဒီရက္ပိုင္းအတြင္းဘယ္လိုမွေနလို႔၊ ထိုင္လို႔မရေအာင္ျဖစ္ေနတဲ့အေၾကာင္းေလးကေတာ့… တေန႔ ကိုေရႊထူးရဲ႕လူမႈကြန္ယက္စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ သတၱမအႀကိမ္ေျမာက္ ျပည္သူ႔ဂုဏ္ရည္ဆုကို ဖန္မီးအိမ္ရွင္ ပရဟိတ ဆရာ ဝန္ျဖစ္သူ ေဒါက္တာသန္းမင္းထြဋ္က ရရွိခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ သတင္းတခုတက္လာပါတယ္…
တၿပိဳင္နက္တည္းမွာပဲ… ဒါဟာ ငါ့ဆရာမ်ားလားေပါ့… သိခ်င္စိတ္ကို ဘယ္လိုမွ မ်ဳိသိပ္လို႔ မရေတာ့ပါဘူး။ အဲ့ဒါနဲ႔ သတင္း ရင္းျမစ္ကိုဝင္ၾကည့္ၿပီး၊ ဓာတ္ပံုကိုေတြ႔ေတာ့မွ…. ဝမ္းသာၾကည္ႏူးလိုက္တာ။ ဆရာမွ ဆရာအစစ္… ကြၽန္ေတာ့္ဘဝမွာ ဘယ္ေတာ့မွေမ့လို႔ရမွာမဟုတ္တဲ့ ဆရာပါပဲ။ ဆရာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကိုယ္ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးေတြကို ေဆာင္းပါးေလးတပုဒ္အျဖစ္ ခ်ေရးခ်င္မိေပမယ့္… ဒီတပတ္အတြင္း ေက်ာင္းကို Assignments ေတြ အၿပီးအပ္ရမွာဆိုေတာ့၊ ေရးခ်င္စိတ္ကို ရက္ပိုင္းေလးခဏခ်ဳိးႏိွမ္ထားရပါေတာ့တယ္။ အခုေတာ့ Assignemnts ေတြလည္း အားလံုးၿပီးသြားၿပီျဖစ္လို႔… ဘဝတေကြ႔မွာဆရာနဲ႔တ ခဏႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရတာေလးေတြကို စာရႈသူမ်ားကိုျပန္လည္ေဝမွ်ေပးပါရေစ….
ဒီလိုေျပာလို႔ စာရႈသူမ်ား နားရႈပ္ေကာင္း၊ ရႈပ္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ျပန္ေျပာျပရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီလိုဗ်…။
+++++
အခန္း (၂)
လြန္ခဲ့တဲ့ (၁၉) ႏွစ္ခန္႔ကေပါ့…. နယ္ၿမိဳ႕ေလးတၿမိဳ႕ကေန အစိုးရဝန္ထမ္းျဖစ္တဲ့ဖခင္ျဖစ္သူ ေျပာင္းေရႊ႕တာဝန္က်ရာ ရန္ကုန္ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကို ကိုေရႊထူးတေယာက္ေရာက္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ဗိုလ္တေထာင္၊ သံလ်က္စြန္းမွာေနတဲ့ ကိုေရႊ ထူးတေယာက္… ေက်ာင္းမွာ ဗိုလ္တေထာင္သားေတြ ျဖစ္တဲ့ မင္းလြင္၊ သန္႔စင္လင္းတို႔နဲ႔ ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့ပါတယ္။
ဆယ္တန္းေက်ာင္းသား ကိုေရႊထူးတေယာက္ ေက်ာင္းဖြင့္ဖြင့္ခ်င္းမွာ ရြာလည္ပါေတာ့တယ္…. ဘာျဖစ္လု႔ိလဲဆိုေတာ့ ေက်ာင္းမွာဘာမွကို ဟုတ္တိပတ္တိ မသင္လို႔ပါဘဲ။ ဒါနဲ႔ မင္းလြင္နဲ႔ သန္႔စင္လင္းတို႔ကိုေမးၾကည့္ေတာ့… ဒါကရန္ကုန္ရဲ႕ အစဥ္အလာတခုလိုျဖစ္ေနၿပီတဲ့… ျဖစ္ႏိုင္ရင္ သူတို႔က်ဴရွင္ကို လာတက္ပါလားတဲ့… ေစ်းကလည္း ဝိုင္းႀကီးေတြလုိမႀကီးတဲ့ အျပင္၊ ဆရာ ဆရာမေတြကလည္း အသင္အျပေကာင္းတယ္၊ သေဘာလည္းေကာင္းတယ္။ ဆရာေတြက ေဆး-၂ က Final part 2 သမားေတြ၊ ဆရာမက မဟာတန္းတတ္ေနတာတဲ့။ အဲ့ဒါနဲ႔ကိုေရႊထူးတေယာက္ သူတို႔စာသင္ဝိုင္းကို တက္ျဖစ္ ခဲ့ပါတယ္။ သူမ်ားဝိုင္းေတြမွာတဘာသာကို အဲ့တုန္းက (၅၀၀) က်ပ္ ေပးေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ… ကိုေရႊထူးတက္တဲ့ဝိုင္းက တ ဘာသာမွ (၁၀၀)က်ပ္ ပဲေပးရပါတယ္။
သူတို႔ဝိုင္းက သူေဌးဝိုင္းမဟုတ္ဘူး။ ဆင္းရဲသားဝိုင္းပါတဲ့။ ဆရာ၊ ဆရာမေတြက ပိုက္ဆံအတြက္ သင္ၾကတာမဟုတ္ဘူးတဲ့။ အမွတ္ (၃) သစ္စက္ဝန္းထဲက မဟာတန္းတက္ေနတဲ့အစ္မႀကီး မသင္းသင္းစိုး (ဆရာမ) ကို သူတို႔ေတြသြားအကူအညီ ေတာင္းလို႔၊ ဆရာမကအစစအရာရာ စီစဥ္ၿပီး၊ ေနာက္တျခားဘာသာေတြပါသင္ေပးဖို႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ မိတ္ေဆြေတြကို ေမးျမန္းစံုစမ္းၿပီး၊ သူ႔အိမ္မွာပဲ စာသင္ဝိုင္းေလးကို ဖြင့္ေပးခဲ့တာတဲ့။
အစကေတာ့ ကိုေရႊထူးတေယာက္… အင္း … ဒီရန္ကုန္သား ငါ့ကိုပြားေနတာေနမွာပါလို႔ တြက္မိခဲ့ေပမယ့္ စာသင္ဝိုင္းကို ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ အဲ့ဒီ့ထင္ျမင္ခ်က္က လံုးဝမွားေၾကာင္း အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ်သိ လာရပါေတာ့တယ္။
+++++
အခန္း (၃)
သိပၸံတြဲဘာသာရပ္မွာ – ဇီဝေဗဒဘာသာရပ္ကို ဆရာမကသင္သလို၊ ႐ူပေဗဒဘာသာရပ္ကို ဆရာဦးသြင္ေအာင္၊ ေနာက္ ဓာတုေဗဒဘာသာရပ္ကို ဆရာဦးသန္းမင္းထြဋ္ကသင္ပါတယ္။ ဆရာေတြအကုန္ အသင္အျပေကာင္းသလို၊ တေယာက္နဲ႔တေယာက္သင္တဲ့ပံုစံခ်င္းလည္း မတူပါဘူး။
ဆရာမက အမ်ိဳးသမီးပီပီ နည္းနည္းပါးပါးဆူတာ၊ ေျပာတာေလးေတြရွိေပမယ့္၊ ေဆးေက်ာင္းသားဆရာႏွစ္ေယာက္က ေတာ့ လံုးဝမဆူပါဘူး၊ နားလည္ေအာင္ပဲေျပာၾကပါတယ္။ ဆရာဦးသြင္ေအာင္ကလည္း တမ်ဳိးသေဘာေကာင္းသလို၊ ဆရာ ဦးသန္းမင္းထြဋ္ကလည္း တမ်ဳိးထူးျခားပါတယ္။
ဆရာဦးသန္းမင္းထြဋ္ ပုဆိုးဝတ္ပံုက တမ်ဳိးထူးျခားပါတယ္။ ဆရာကပုဆိုးကို ခါးအထက္ နည္းနည္းေလးတက္ၿပီး၊ ခါးပံုစကို ေသေသခ်ာခ်ာထံုးၿပီးမွ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ဝတ္ပါတယ္။ အရပ္ရွည္တဲ့ဆရာက အဲ့လိုဝတ္တဲ့အခါက်ေတာ့ ပုဆိုးကပဲအနံတို တာလား၊ ဆရာကပဲ အရပ္ရွည္လို႔လားေတာ့မသိပါဘူး….ပုဆိုး ေအာက္အနားစဟာ ဆရာ့ေျခမ်က္ေစ့အထက္ တထြာအလို ေလာက္မွာပဲ ဂိတ္ဆံုးေလ့ရွိပါတယ္။
ဆရာကအဲ့လိုဝတ္တယ္ဆိုတာကို သတိထားမိတာၾကာလာေတာ့ မင္းလြင္၊ သန္႔စင္လင္းနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ကိုေရႊထူးတို႔ သံုး ေယာက္ (ဆရာကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔သံုးေယာက္ကို ေမ်ာက္ေလာင္း (၃) ေကာင္လို႔ ေခၚေလ့ရွိပါတယ္) ဆရာအေရွ႕ေရာက္ ရင္ ပုဆိုးခ်က္ျပဳတ္မဝတ္ရဲေတာ့ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္တို႔ေခတ္က ပုဆိုးခ်က္ျပဳတ္ဝတ္တဲ့ေခတ္ေလ… ဆရာကဘာမွမေျပာ ေပမယ့္… သူ႔အလိုလို မတိုင္ပင္ထားၾကပါဘဲ၊ ကိုယ့္အသိစိတ္ဓာတ္နဲ႔ကိုယ္ ျပင္ဝတ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဆရာ့ကြယ္ရာေရာက္ရင္ ေမ်ာက္ေလာင္း (၃) ေကာင္ ပထမဦးဆံုးလုပ္တဲ့အလုပ္ကေတာ့ ပုဆိုးခ်က္ျပဳတ္ျပန္ဝတ္ျခင္းပါပဲ။
ေနာက္ကၽြန္ေတာ္တသက္လံုးေမ့လို႔ရေတာ့မွာမဟုတ္တဲ့အျဖစ္အပ်က္တခုကေတာ့… တေန႔မွာ ဆရာ စာသင္ေနတုန္း တ တန္းထဲထိုင္ေနတဲ့ ဘယ္ဘက္အစြန္းဆံုးက သန္႔စင္လင္းက တတြတ္တြတ္နဲ႔ အလယ္မွာထိုင္ေနတဲ့ မင္းလြင္ကို တြတ္ထိုး ေနတာ။ ညာဘက္အစြန္ဆံုးမွာထိုင္ေနတာက ကြၽန္ေတာ္ေပါ့။ အားလံုး စိတ္ပါဝင္စားစြာနဲ႔ ဆရာစာသင္ေနတာကို နား ေထာင္ေနခိုက္ သန္႔စင္လင္း တေယာက္ တိုးတိုးေလးေျပာေနေပမယ့္ အသံကေတာ့ အားလံုးကို သတိထားမိေစပါတယ္။
ခဏၾကာေတာ့ ဆရာကစာသင္ေနတာကိုရပ္လုိက္ၿပီး သန္႔စင္လင္းကို ၾကည့္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ဘာစကားမွမေျပာဘဲ သန္႔စင္လင္းကိုၾကည့္လိုက္တဲ့အၾကည့္နဲ႔ အဲ့ဒီ့တခဏတာ အခိုက္အတန္႔ေလးဟာ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ တကမၻာအလားၾကာ တယ္လို႔ခံစားမိသလို၊ တသက္လံုးလည္း ေမ့လို႔ရေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ဆရာအၾကည့္က ေဒါသပါတဲ့အၾကည့္မဟုတ္ဘူး။ ေမတၱာဓာတ္အျပည့္ပါတဲ့အၾကည့္… စူးရွၿပီး၊ မီးဝင္းဝင္းေတာက္ေနတဲ့အၾကည့္မဟုတ္ဘူး။ ေအးျမၿပီး ရင္ထဲမွာၿငိမ္းေအးသြားေစတဲ့အၾကည့္မ်ဳိး၊ ဆရာ့ပါးစပ္က စကားလံုးေတြထြက္က်မလာေပမယ့္၊ ဆရာ့မ်က္လံုးေတြကစကားေတြအမ်ားႀကီး ေျပာေနခဲ့ပါတယ္။
ဆရာ့အၾကည့္ေတြက “ တပည့္ရာ… ဒီသင္ခန္းစာကအေရးႀကီးတယ္ကြ… မင္းအေလးအနက္ထားၿပီး နား ေထာင္သင့္တယ္၊ ငါက မင္းအတြက္ေျပာေနတာပါ… မင္းငါ့ေစတနာကုိ နားလည္ေပးပါ” လို႔ ေျပာေနသလိုမ်ဳိး အားလံုးရဲ႕ဘယ္ဘက္ရင္အံုထဲကိုေရာက္ခဲ့တာပါ။
ဆရာက ဘာစကားမွမေျပာေပမယ့္… သန္႔စင္လင္းတေယာက္ “ကြၽန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဆရာ၊ ေနာက္ကို ကြၽန္ေတာ္ စကားမမ်ားေတာ့ပါဘူး” ဆိုၿပီး ပါးစပ္ကေန တုန္တုန္ယင္ယင္နဲ႔ စကားလံုးေတြ ထြက္က် လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။
အတန္းၿပီးလို႔ ဆရာကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီး၊ အားလံုးအျပင္ေရာက္တာနဲ႔ ေခါင္းေတြအားလံုးစုၿပီး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တခုကို မတိုင္ပင္ဘဲ၊ ကန္႔ကြက္မဲမရွိဘဲအတည္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္တခုကေတာ့…. “ငါတို႔အားလံုး၊ ဆရာစိတ္ဆင္းရဲေအာင္ ဘယ္ေတာ့မွထပ္ မလုပ္ၾကေတာ့ဘူး” ဆိုတာပါပဲ။
+++++
အခန္း (၄)
တေန႔မွာေတာ့ က်ဴရွင္စဖို႔နာရီဝက္ေလာက္အလုိေစာၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတ ေရာက္သြားခဲ့ၾကပါတယ္။ အိမ္ရွင္ျဖစ္တဲ့ ဆရာမနဲ႔စကားေတြေျပာၾကတာေပါ့။ ခဏအၾကာမွာေတာ့ အားလံုး အသံတိတ္သြားၾကသလို ဧည့္ခန္းထဲမွာ ဧည့္သည္ တေယာက္ ေရာက္ေနမွန္း သိသြားၾကပါေတာ့တယ္။
ဆရာမက ဘာမွကိစၥမရွိပါဘူး။ အဲ့ဒါဆရာဦးသန္းမင္းထြဋ္ရဲ႕အေဖပါတဲ့။ ဧရာဝတီတိုင္းက ေနလာတာပါတဲ့။ ဆရာ့အေဖက လည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔တေတြကိုၿပံဳးၿပီး၊ သားတုိ႔ သမီးတို႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္သာေနၾက ေျပာၾကပါတဲ့။
ခဏေနေတာ့ ဆရာေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ ဆရာကပံုမွန္ဆိုရင္ ေရာက္ၿပီးခဏေနရင္ ေရတခြက္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သြား ခပ္ေသာက္ၿပီး၊ စာစသင္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီ့ေနမွာေတာ့ ဆရာက ခဏလည္းမနားသလို၊ ေရလည္းသြားခပ္မေသာက္ပါဘဲ… သူ႔အေဖရွိရာကို တန္းတန္းမတ္ မတ္သြားၿပီး၊ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ လြယ္အိတ္ေလးေဘးခ်ၿပီး၊ ထိျခင္းငါးပါးနဲ႔ ဦးခ်ရွိခိုးၿပီးေတာ့မွ ေရအိုးစင္ရွိရာကိုသြားခဲ့ပါတယ္။
အားလံုးဇက္ကေလးေတြပုၿပီး၊ ကိုယ့္ဆရာရဲ႕လုပ္ပံုကိုင္ပံုေတြကို အားက်တဲ့စိတ္နဲ႔ ဝိုင္းၾကည့္ေနခဲ့ၾကပါတယ္။
+++++
အခန္း (၅)
ဆယ္တန္းစာေမးပြဲေျဖခါနီးတဲ့ တေန႔မွာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔သူငယ္ခ်င္း ႏြယ္ႏြယ္မြန္က ဆရာ တေန႔က သမီး ဓမၼဗ်ဴဟာစာအုပ္အေဟာင္းတအုပ္ဖတ္ရတယ္။ အဲ့အထဲမွာ ပညာထူးခြၽန္ဆုေပးတဲ့ သတင္း တပုဒ္ပါတယ္။ အဲ့ဒ့ီ သတင္းထဲကေက်ာင္းသားက၊ (၁၀) တန္းစာေမးပြဲမွာ ျမန္မာတႏိုင္ငံလံုး တတိယဆုရခဲ့တဲ့ ေမာင္သန္းမင္းထြဋ္လို႔ေရးထားတယ္…..
အဲ့ဒါ ဆရာလားဟင္လို႔ ေမးေတာ့မွ…. ၿပံဳးၿပီး “ေအးဟုတ္တယ္တယ္။ အဲ့ဒါငါပဲတဲ့”
အဲ့ေတာ့မွ တတန္းလံုးက “ဟာ… ဆရာကအရမ္းလွ်ဳိတာပဲ” ဆိုေတာ့…. “ အဲ့ဒါေတြက ၿပီးခဲ့ပါၿပီ။ အတိတ္ပါတဲ့”…
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ခ်က္ခ်င္းေတြးမိလိုက္တာေလးတခုကေတာ့…. ေအာ္ငါတို႔ဆရာက ႂကြားဝါျခင္းအလ်ဥ္းမရွိဘဲကိုလို႔။
အဲ့ဒီ့စိတ္ကို ထပ္ေလာင္းအတည္ျပဳေပးခဲ့သူကေတာ့- ဇီဝေဗဒဘာသာသင္တဲ့ဆရာမ သင္းသင္းစိုးပါပဲ…. “နင္တို႔ ဆရာက ေတာ့ ဆရာဝန္ႀကီးျဖစ္သြားမွ၊ ေျပာင္းလည္းသြားမလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ အခုအခ်ိန္ထိေတာ့- တကယ့္ကို ရွာမွရွားတဲ့ သူတေယာက္ပဲ… ဂုဏ္ပကာသန လုံး၀မမက္ဘဲ၊ အင္မတန္ေတာ္ၿပီး အင္မတန္ရိုးသားတဲ့သူတေယာက္၊ နင္တို႔ဆရာကို အတုယူၾက” လို႔ ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။
+++++
အခန္း (၆)
ဆယ္တန္းစာေမးပြဲေျဖခါနီး၊ ျပန္လွန္ေလ့က်င့္ခန္းေတြလုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ… စာေတြကလည္း သင္ရိုးကုန္ၿပီ။ ေနာက္ အခ်ိန္ က လည္းပိုေနေတာ့ ဆရာက ဓာတုေဗဒညီမွ်ျခင္းေတြ (equitation) အေၾကာင္းနဲ႔စပ္မိၿပီး ေဆြးေႏြးေနတုန္းမွာ ႏြယ္ႏြယ္ မြန္က၊ “ဆရာ ဒါဆို သမီးတို႔ ထမင္းစားေနတာကိုလည္း ဓာတုေဗဒဘာသာရပ္ဆိုင္ရာညီမွ်ျခင္းေရးလို႔ရတာေပါ့ေနာ္” ဆို ေတာ့…
ေအးရတယ္ဆိုၿပီး၊ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာ လက္တန္းေရးၿပီး၊ ခ်က္ခ်င္း တဆင့္ခ်င္းဆီ ရွင္းျပပါေတာ့တယ္။ လူငယ္စကား နဲ႔ေျပာရရင္ေတာ့ ကြၽန္္ေတာ္တို႔အားလံုး ဖ်ားသြားၾကတာေပါ့ေလ….
ဆရာကအဲ့ဒါနဲ႔တင္မရပ္ေသးဘူးဗ်…. E=mc2 ဆိုတာပါ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာ ခ်ေရးၿပီး၊ အဏုျမဴဗံုးအေၾကာင္းကို အေသးစိတ္တဆင့္ျခင္းရွင္းျပသလို၊ ကမာၻစစ္ေနာက္ခံသမိုင္းေက်ာင္းပါ ရွင္းျပပါေသးတယ္။
အားလံုးရွင္းျပၿပီးေတာ့ ဆရာက ဘာသင္ခန္းစာယူမိခဲ့ၾကသလဲတဲ့…. ေမးခြန္းတခုျပန္ေမးပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔တေတြျပန္ေျဖတာကေတာ့…အဏုျမဴဗံုးကေၾကာက္စရာႀကီး၊ ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေပးတဲ့ အရာႀကီးပဲလို႔တၿပိဳင္နက္ တည္း ျပန္ေျဖလိုက္ၾကပါေတာ့တယ္။
ဆရာကၿပံဳးၿပီး ေခါင္းညိတ္ကာ ကၽြန္ေတာ့္တို႔အေျဖကိုလက္ခံသလို… တဆက္တည္း “ဟိုေမ်ာက္ေလာင္း (၃) ေကာင္၊ နင္ တို႔ေတြ ဂ်ပန္ေတြရဲ႕စိတ္ဓာတ္ကို အားမက်ဘူးလား” တဲ့….
အဲ့ေတာ့မွ…အားလံုးက “ ေအး… ဟုတ္သားပဲ။ ေတာ္ေတာ္စိတ္ဓာတ္ျပင္းထန္တဲ့လူမ်ဳိးပဲေနာ္” လို႔ ေျပာမိၾကပါေတာ့တယ္။
+++++
အခန္း (၇)
စာေမးပြဲေျဖခါနီး၊ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္သင္ခန္းစာၿပီးေတာ့ ဆရာ့ကို အားလံုးဝိုင္းၿပီး ကန္ေတာ့ၾကပါတယ္။ ဆရာက စိတ္ကိုေအး ေအးထားဖို႔၊ အိပ္ေရးကိုဝေအာင္အိပ္ဖို႔၊ ဘာမွပူစရာမရွိတဲ့အေၾကာင္း… သူ႔တပည့္ေတြ အားလံုးေအာင္မယ္ဆိုတာ သူယံု ၾကည္ေၾကာင္း ေအးေအးေဆးေဆး ေလေျပေလးနဲ႔ေျပာေနတာဟာ ….ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ တိုက္ပြဲဝင္ေတာ့မယ့္ရဲ ေဘာ္ေတြကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ တေယာက္က မိန္႔ခြန္းေျပာေနသလိုမ်ဳိး စိတ္ဓာတ္ခြန္အားေတြ တိုးပြားေစပါတယ္။
ေအာင္စာရင္းထြက္ေတာ့… အားလံုးေအာင္ၾကသလို၊ ေပ်ာ္လည္းေပ်ာ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔တေတြ ဆရာမအိမ္ကို သြားၿပီး ဆရာ၊ ဆရာမေတြကို ကန္ေတာ့ခ်င္ေၾကာင္း သြားေျပာေတာ့…. ဆရာမက အခ်ိန္စီစဥ္ေပးခဲ့ပါတယ္။
ကန္ေတာ့ၾကမယ့္ေန႔မွာ ဆရာမအိမ္ကို ကြၽန္ေတာ္တို႔တေတြ အားလံုးလူစံုတက္စံုနဲ႔ ခ်ိန္းထားတဲ့အခ်ိန္ထက္ေစာၿပီး ေရာက္ သြားခဲ့ၾကပါတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ ဆရာေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ စတစ္ေကာ္ လံအက်ႌအျဖဴလက္ရွည္ကို ကခ်င္ပုဆိုးနဲ႔ တြဲ ဝတ္ထားတဲ့ ဆရာ့ရုပ္ပံုလႊာကို အခုခ်ိန္အထိကြၽန္ေတာ္ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။
ဆရာက အားလံုေအာင္တယ္ဆိုတာ မသင္းသင္းစိုးေျပာျပလို႔သိၿပီးပါၿပီတဲ့။ ဆရာအင္မတန္ဝမ္းသာပါတယ္တဲ့။ အားလံုးတၿပိဳင္နက္တည္းျပန္ေျပာမိတာကေတာ့ “ခြင့္လႊတ္ပါဆရာ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔၊ ကြၽန္မတို႔တေတြ… ဆရာ့ေျခရာကို မနင္းႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ဆရာထက္ တပည့္လက္ေစာင္းထက္ရမွာ… အခုေတာ့ တေယာက္မွ ေဆးလိုင္းမဝင္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါဘူး” ဆိုေတာ့….
ဆရာက ခ်က္ခ်င္းလက္ကာျပၿပီး…“ဆရာဝန္ျဖစ္မွ၊ အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္မွ ေလာကႀကီးကို အက်ဳိးျပဳႏိုင္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္ အမွန္တကယ္ဝါသနာပါတဲ့လိုင္းကိုသာသြားပါ။ အဲ့ေတာ့မွ ကိုယ့္ဘဝကို ကိုယ္ေက်နပ္လိမ့္မယ္။ ကိုယ္တတ္တဲ့ပညာနဲ႔ ေလာကေကာင္းက်ဳိး၊ အမ်ားေကာင္းက်ဳီးကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ လုပ္ၾကပါ” …တဲ့။
အဲ့ဒီ့ေနက ဆရာနဲ႔ဆရာမကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ super coffee mix တေယာက္တထုပ္စီနဲ႔ လက္အုပ္ခ်ီၿပီး ကန္ေတာ့ခဲ့ၾကပါတယ္။
ကန္ေတာ့ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆရာကဆုကို လိုတိုရွင္းေပးၿပီး၊ လူတေယာက္ရဲ႕တန္ဖိုးဆိုတာကို ေသေသခ်ာခ်ာ ရွင္းျပပါေတာ့ တယ္။ အဲ့ဒီ့ေနက တက္ခဲ့တဲ့ လက္ခ်ာ (Lecture) ဟာ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝမွာ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ lecture တခုပါပဲ။
တၿပိဳင္နက္တည္းမွာပဲ… စိတ္ထဲမွာျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ခံစားခ်က္တခုက၊ ဒီေလာက္စိတ္သေဘာ ထားျပည့္ဝတဲ့ ဆရာဟာ… သာမာန္လူတေယာက္လိုမ်ဳိး ဘဝကိုျဖတ္သန္းမွာေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ဆရာက တို႔တိုင္းျပည္အတြက္ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ပညာရွင္တေယာက္၊ တေန႔ေန႔တခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ ဆရာဟာ တို႔တိုင္းျပည္အတြက္ သူ႔ဘဝကိုပံုအပ္လိမ့္မယ္ဆိုတာ ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ (၁၉) ႏွစ္ကတည္းက ကြၽန္ေတာ္ ကိုေရႊထူးတေယာက္ႀကိဳသိေနတယ္လို႔ေျပာရင္ အားလံုးကလြန္မယ္လို႔ မထင္ပါဘူးေနာ္။
စာရႈသူမ်ား စိတ္၏ခ်မ္းသာျခင္း၊ ကိုယ္၏က်န္းမာျခင္းျဖင့္ ျပည့္စံုၾကပါေစ….
ထူးထူး (ေတာင္ငူ)
၂၅၊ ၅၊၂၀၁၆။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
Sometimes you have to do well when you do good . If a doctor from England goes to help in a different country, he might save three or four lives. But let s say if he donate money for mosquito nets, he will save many lives. It is good to be helpful and nice and blah blah blah but we have to also look at what is the most significant way that we can help people.
We can all go and be a doctor at a small village . That s a sacrifice yes but you can’t save lives if there re no medicines, machines, nurses, staff , etc and that s not a very smart act. Just my thoughts.
စိတ္၏ခ်မ္းသာျခင္း အျပည္႔ျဖစ္ရပါတယ္ ဆရာ ထူးထူး
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာဖိုးထက္။