ေမ ၂၀၊ ၂၀၁၆
(မိုးမခ မဂၢဇင္း မတ္-၂၀၁၆ ပါ ဝတၳဳတို)
(၁)
ေနေရာင္ေဖ်ာ့သြားၿပီ။ ေနခ်ိဳေလၿပီေပါ့။ အရီးျမ၏ အသံတစာစာမွာ ရြာထဲတြင္ လြင္စည္ေနသည္။ “သူဇာသန္း လာပါဟဲ့။ ေရႊပိုးအိမ္ဖူးကိုလည္း ေခၚခဲ့ပါဟဲ့” ႏွင့္ သူႏွင့္ နီးစပ္ရာ၊ လက္လွမ္းမီရာ အပ်ိဳတသိုက္ကို ႏႈတ္ေမာင္းထု၍ ဆင့္သည္။ တလင္းျပင္၀ယ္ ပံုခ် ျဖန္႔ခင္းထားေသာ လက္ပံသီးေျခာက္မ်ား မာက်စ္ေနႏွင့္ၿပီ။ တခ်ိဳ႕မ်ားဆို ပက္ၾကားအက္လုလု။ လက္ပံမိႈ႕ထုတ္ရန္ အခ်ိန္အခါေကာင္းျဖစ္သည္။ မၾကာမီပင္ အရီးျမတုိ႔အိမ္တြင္ လူတေထြးေထြးႏွင့္ စည္လာသည္။ အပ်ိဳေတြသာမက၊ အရီးျမ၏ အိမ္နီးခ်င္း မိန္းမေဖာ္တုိ႔သည္လည္း စုရုန္းစုရုန္း လာကူၾကသည္။ ကေလးအေမမ်ား လာေတာ့ ကေလးမ်ားလည္း ပါလာသည္ေပါ့။ ကေလးမ်ားပါလာေတာ့ သူတုိ႔အေဖာ္ ေခြးမ်ားသည္လည္း တတြဲတြဲတန္းလန္း လိုက္လာၾကျပန္သည္ေပါ့။ လက္ပံမိႈ႕ထုတ္ရင္း ေလထဲသုိ႔ လြင့္ပ်ံ႕ကုန္ေသာ မိႈ႕မ်ားကို ကေလးမ်ားက ေျပးကာ လႊားကာ မႈတ္ကာ ဖမ္းကာ ကစားၾကသည္။ ေခြးမ်ားသည္လည္း ကေလးမ်ားေျပးရာသို႔ ေမာ့ေတာ့ေတာ့ႏွင့္ လိုက္ၾကသည္။ လက္ပံပြင့္ခ်ိန္၊ သီးခ်ိန္တြင္ လက္ပံမိႈ႕ သူတုိ႔အေခၚ လဲမိႈ႕ႏွင့္ ေဆာ့ကစားရျခင္းသည္ ရြာက ကေလးမ်ားအဖို႔ ရာသီေပၚကစားနည္းတခု ျဖစ္သည္။
ဖိုးပုမွာေတာ့ တျခားကေလးမ်ားကဲ့သုိ႔ လဲမိႈ႔ပြင့္မ်ားကို မဖမ္းႏုိင္ပါေခ်။ ႏွစ္ခါလည္သား ဖိုးပုေလးသည္ ကေလးတသိုက္တြင္ ၾကက္ဥ၊ ဘဲဥ အဆင့္သာရွိေလသည္။ ေဒါင္ေဒါင္တုိ႔၊ ဒင္ဒင္တို႔၊ ပူစူးတုိ႔ ေျပးရာေနာက္ကိုသာ ေတာက္တဲ့ေတာက္တဲ့ လုိက္ရွာသည္။ သူတုိ႔ ေအာ္လွ်င္ ဖိုးပုလည္း ေအာ္သည္။ သူတုိ႔ရယ္လွ်င္ ဖိုးပုလည္း ရယ္သည္။ သူတုိ႔ လက္ခုပ္တီးေတာ့ ဖိုးပုလည္း မေန၊ လက္ခုပ္လုိက္တီးျပန္၏။ သူတုိ႔တေတြက ေျမျပင္ထက္၀ယ္ ၀ဲပ်ံေနေသာ လဲမႈိ႕ပြင့္မ်ားကို ေအာက္သို႔မက်ေစရန္ တဖူးဖူးႏွင့္ မႈတ္ေတာ့ ဖိုးပုခမ်ာ မမီတမီ ေရာေယာင္ကာ ေလမႈတ္ရျပန္ေလသည္။ လဲမိႈ႔ပြင့္မ်ားသည္ ေလထုထဲတြင္ ျဖည္းျဖည္းညင္းညင္း ပ်ံသန္းေနေသာ အေတာင္ပါသည့္ အျဖဴေရာင္ပန္းပြင့္မ်ားႏွင့္ ဆင္ဆင္တူေလသည္။ တရြာလံုးတြင္ ထိုပန္းပြင့္ျဖဴမ်ား ရစ္သိုင္းျခံဳလႊမ္းေနသည္။ ေဒါင္ေဒါင္ဒင္ဒင္တုိ႔ အုပ္စုက သူတုိ႔အာရံုႏွင့္သူတို႔ လဲမိႈ႕ပြင့္မ်ားေရြ႕ရာေနာက္သို႔ ခုန္ဆြခုန္ဆြလိုက္ၾကသည္မွာ အရွိန္ရလာသည္ႏွင့္အမွ် ဖိုးပုမွာ ေနာက္တြင္ ျပတ္က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ဖုိးပုသည္ အေဖာ္မ်ားကို ေငးၾကည့္ရင္း သူ႕အေမ မၾကာဥကို တုိင္ေတာလိုဟန္ႏွင့္ ေဒါင္ေဒါင္ဒင္ဒင္တို႔ ေျပးသြားရာသို႔ လက္ညွိဳးထိုး၍ မ်က္ႏွာေလးမဲ့ကာ ငိုေတာ့မေယာင္ျပဳသည္။
“ေမ..ေမး.. ေမ့.. အဟင့္ ဟင့္..”
အမိကို တရင္း တၿပိဳင္နက္တည္းမွာပင္ တရႈံ႕ရံႈ႕ျဖစ္ေနေသာ က်လုက်ခင္ ႏွပ္ကို သမၻာႏွင့္ ထိန္းရွာသည္။ ျပဴတစ္တစ္ႏွပ္ကို သူ၏ ဘူမိနက္သန္ဌာေနရင္းထဲသို႔ ရွဴသြင္းရင္း ေခါင္းေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ ဖိုးပု အာရံုေျပာင္းသြားရသည္။ သူ႕ထံသုိ႔ သက္ဆင္းလာသည့္ လဲမိႈ႕ပြင့္ေလးတပြင့္ရယ္ေလ။ ဖိုးပုမ်က္ႏွာေလး ရုတ္ျခည္း လင္းလာသည္။ ျပံဳးေယာင္ သမ္းလာသည္။ မ်က္လံုးမ်ား အေရာင္လက္လာသည္။ လဲမိႈ႔ပြင့္ေလးကို သူ႕လက္ ညစ္ထပ္ထပ္ေလးႏွင့္ ဇတ္ခနဲ ဆြဲယူလိုက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ သူသည္ လဲမိႈ႕ပြင့္ကို အထူးအဆန္းသတၱ၀ါႏွယ္ ကသိုဏ္းရႈသကဲ့သုိ႔ မမွိတ္မသံု အေသအခ်ာၾကည့္သည္။ ပါးလႊာေသးမွ်င္လြန္းလွေသာ အေမြးျဖဴေလးမ်ားသည္ ႏူးညံံ့လြန္းလွပါဘိ။ ဖိုးပုမွာ အသက္ရွဴရန္ပင္ ေမ့ေလ်ာ့ေနသည့္အလား အသည္းအသန္ စိတ္၀င္စားေနသည္။ လဲမိႈ႔ပြင့္ေလးမွာလည္း ဖိုးပု၏ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ ၀ံ့၀ံ့စားစား လႈပ္ရွား၀့ံသည္မဟုတ္။ ဘယ္အခ်ိန္တြင္မ်ား သူ႔ဇီ၀ဇိန္ကို ေျခြခ်ပါလိမ့္မလဲဟူေသာ အေတြးျဖင့္ ရင္ မ ေနရွာသည္။ ဖိုးပုသည္ ပန္းဖြားထိပ္မွ အညိဳေရာင္အေစ့ေလးကို ကိုင္ရင္း မိႈ႔ပြင့္ကို လက္ႏွင့္ ဘယ္ညာ အသာေလး ရမ္းၾကည့္သည္။ အျဖဴေရာင္အေမြးမ်ား ဘယ္သို႔တခါ၊ ညာသုိ႔တလွည့္ ယိမ္းႏြဲ႕ၾကေလသည္။ ထိုမွ်ႏွင့္ အားမရေသး။ ဖိုးပုသည္ ညာဘက္လက္က လက္ညွိဳးႏွင့္လက္မကို စု၍ အေမြးျဖဴမ်ားကို ဆြဲကိုင္ကာ ဘယ္ဘက္လက္က ပန္းဖြား၏ ေခါင္းကို ဖိလ်က္ လဲမိႈ႕ပြင့္ေလး၏ ခႏၶာကို အိုးစားကြဲေအာင္ ျပဳမည္ ၾကံသည္။ ထိုစဥ္ ေလက ခပ္ျမဴးျမဴးေလးေဆာ္ေတာ့ သူ႕လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ဖိထားသည့္ေနရာမွ လြတ္ေနေသာ ေအာက္ဖ်ားပိုင္းသည္ တလြင့္လြင့္လူးေနသည္။ သည္ေတာ့ ဖိုးပု စိတ္ကူးေျပာင္းသြားၿပီး လဲမိႈ႔ပြင့္ကို လြတ္ရာကၽြတ္ရာသို႔ ေစလႊတ္လိုက္သည္။ တဖူးဖူးႏွင့္ ေလကူမႈတ္ေပးေသး၏။ သူ႕ေလအားႏွင့္ လဲမိႈ႕ခမ်ာ အထူးမေရြ႕လ်ားေသာ္လည္း ေနာက္တစ္ခ်ီ ေလအေသြးတြင္ ေျခာက္ဆယ္ဒီဂရီခန္႔အထက္သို႔ ေျမာက္တက္သြားသည္။ ၀ဲပ်ံေနေသာ လဲမိႈ႕ေလးကို ၾကည့္ရင္း ဖိုးပု ေပ်ာ္လာသည္။ ေျခဖ်ားေထာက္ကာ ေနာက္တႀကိမ္ ဆြဲယူဖုိ႔ ၾကိဳးစားေသးသည္။ သို႔ေသာ္ သူ မမီေတာ့။ ဒါကိုပင္ ဖိုးပု ေက်နပ္ဟန္ရွိသည္။ ခိုးခိုးခစ္ခစ္ ရယ္လ်က္ လက္ခုပ္လက္၀ါးတီးသည္။ ဒူးကေလးကို ညႊတ္ကာ ညႊတ္ကာႏွင့္ က ေတာ့မေယာင္ ျပဳသည္။ သခင္အူျမဴးေနမွန္း ရိပ္စားမိသည့္ ဖိုးပု၏ ေခြးေလး ဂ်ဴမံုကလည္း တအုအု အသံေပးကာ သခင္ႏွင့္အတူ ေပ်ာ္ရွာသည္။
လဲမိႈ႕ပြင့္ေလးသည္ အစတြင္ မည္သည့္အရပ္သို႔ ေမ်ာလြင့္ရမည္မွန္းမသိ။ ငွက္ေလာင္အိမ္မွ လြတ္ခါစ ငွက္လုိ ေယာင္နနႏွင့္ ေလွာင္အိမ္တ၀ိုက္တြင္သာ ေ၀့လည္လည္ပ်ံသန္းေနသကဲ့သုိ႔ပင္ ဦးတည္ရာေပ်ာက္ေနသည္။ ထိုနည္းႏွင္ႏွင္ လဲမိႈ႔ပြင့္ခမ်ာ ခပ္ေ၀းေ၀းသို႔ မေရြ႕ႏုိင္။ ေလျငိမ္သြားေတာ့ တအိအိ ေအာက္သို႔ က်လာျပန္သည္။ သူသည္ လက္ပံသီးအခြံထဲတြင္ ေအာင္းေနစဥ္က ငွက္ဆိတ္ျခင္း၏ ဒဏ္ကလည္း ကင္းေ၀းခဲ့သည္။ သူ႕ကို မိႈ႕အျဖစ္ ထုတ္ကုန္ ထုတ္ယူသည့္အျဖစ္ကလည္း ေ၀းေအာင္ ေျပးႏုိင္ခဲ့သည္။ မသိႏိုးနား ကေလးငယ္၏ လက္တြင္ တစစီခ်ိဳးဖ်က္ခံရမည့္ ေဘးကလည္း လြတ္လာခဲ့သည္။ ဆႏၵမ်ားက ေစသလို ေ၀းရာအရပ္သို႔ သူ ႏွင္သင့္ၿပီ မဟုတ္ပါလား။ ေတာင္အရပ္ကိုလား၊ ေျမာက္အရပ္ကိုလား။ ျဖစ္ႏုိင္လွ်င္ေတာ့ အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာစလံုးသို႔ ေျခစၾကၤာျဖန္႔လိုက္ခ်င္ပါသည္။ သို႔ေပမယ့္ ေလက အားျဖည့္မကူလွ်င္ အေ၀းသို႔ေျပးျခင္းသည္ စိတ္၏ အေ၀းသာလွ်င္ ျဖစ္လိမ့္မည္။ ကာယကုိယ္သည္ မည္မွ်ပင္ ေပါ့ပါးေစကာမူ အေၾကာင္းတရားမျပည့္စံုလွ်င္ တေန႔ေန႔ တခ်ိန္ခ်ိန္ တေနရာရာတြင္ ေၾကြကာက်၍ ေျမမႈန္ျဖစ္ရေခ်ဦးမည္။
(၂)
ယခုေတာ့ လဲမိႈ႔ပြင့္ေလး သူ႕အေရာင္သူ႕အေသြးႏွင့္ ၾကြၾကြရြရြ လူးလြန္႔ႏုိင္ၿပီ။ ဆည္းဆာေနေရာင္ေအာက္တြင္ သူ လွပံုက အျဖဴေရာင္မီးလံုးေလး ေတာက္ေနသည့္ႏွယ္။ လြတ္ေျမာက္ခြင့္ နယ္စပ္မ်ဥ္းေပၚတြင္ မတိမ္းမေစာင္း ေလွ်ာက္လွမ္းႏုိင္သေရြ႕ လွႏုိင္ပါေပ၏။ အစိမ္းေရာင္မ်ား စိုရႊဲေနေသာ အရပ္ဆီသို႔ သူ ေရာက္လိုလွသည္။ ပထမေတာ့ ေျမာက္ယြန္းယြန္းကို သူ ေရြ႕ခဲ့ရသည္။ ေလရူးေပြသည့္ လရာသီမို႔ ထိုမွတဖန္ အေရွ႕၊ ထိုမွတဖန္ အေနာက္ေျမာက္ သည္လုိႏွင့္ ရြာသံုးရြာ ေက်ာ္လြန္ခဲ့ၿပီ။ ကေလးတုိ႔ ရယ္သံႏွင့္လည္း ေ၀းခဲ့ရၿပီ။ ထန္းေတာအုပ္သည္လည္း က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီ။ သို႔ႏွင့္တိုင္ အစိမ္းက မေဆြေသး။ ယာခင္းမ်ားကုိ ျဖတ္ေတာ့ ျမရည္စိမ္းလဲ့ကို မျမင္ရဘဲ မြမြၾကဲႏွင့္ေသာ ေျမစာထက္၀ယ္ အပူေငြ႕ကို ပြတ္ကာသီကာ လံႈခဲ့ရေသးသည္။ ညေနေစာင္းလာသည္ႏွင့္အမွ် ေဆာင္းၾကြင္း၏ ျမဴမႈန္လား၊ သို႔မဟုတ္ ဖုန္မႈန္႔လား မသဲကြဲပဲ မိႈင္းရီေသာ ေလာက၀ယ္ သူ၏ ခရီးမွာ ဇေ၀ဇ၀ါ ႏုိင္သထက္ႏုိင္လာသည္။ လြင္တီးေခါင္တြင္ သစ္ပင္ေယာင္ေဆာင္ထားေသာ မိုးတိုးမတ္တပ္ အရိုးစုမ်ားတြင္ သူ႔ကိုယ္ကို မစြန္းျငိမိေစရန္ တတ္အားသေရြ႕ တိမ္းေရွာင္ခဲ့ရေသးသည္။
ငံ့လင့္ျခင္း၊ ေဖြရွာျခင္းႏွင့္ ရွင္သန္ျခင္းသည္ အျပန္အလွန္ ေက်းဇူးျပဳၾကသည္။ တခ်ီတခ်ီ ေလက တြန္းကန္ေပးလွ်င္ လြင့္ခဲ့ရသည္။ ေလၿငိမ္ခိုက္ေတာ့ ေမ်ာရသည္ေပါ့။ အလိုက္သင့္ အလ်ားသင့္ပါပဲ။ ေလသယ္ေဆာင္သည့္အတုိင္း ပါလာရသည့္အျဖစ္ကို သက္ေတာင့္သက္သာ ရွိလွသည္ဟု တခ်ိဳ႕က ထင္ေကာင္းထင္မည္။ အလိုက္သင့္ ျငိမ္၀ပ္ရေနခ်ိန္တိုင္းမွာ အဇၥ်တၱထဲ စီးခ်င္းထိုးေနရသည့္အျဖစ္ကိုေတာ့ သိျမင္ၾကလိမ့္မည္မဟုတ္ေပ။ ႏုနယ္လွသည့္ အရာ၀တၳဳေလးသည္ သူ႔ရွင္သန္မႈအတြက္ ဓာတ္ၾကီးေလးပါးကို ကလန္ကဆန္မျပဳစေကာင္း၊ အခ်ိန္မေရြး ေပ်ာက္ကြယ္ခ်ဳပ္ျငိမ္းသြားႏုိင္ေသာ မီးျဖဴပြင့္ေလး အလင္းရွိန္မေလ်ာ့ေစရန္ ေမွာ္ရံုေတာကိုလည္း ဖန္တီးေပးရမည္။ သမမွ်တစြာလြင့္ေမ်ာျခင္း အတတ္ပညာကိုလည္း ျဖည့္ဆည္းေပးရမည္။ သည္နည္းႏွင့္ပင္ လဲမိႈ႔ပြင့္ေလးသည္ သူ၏ ပကတိျဖစ္တည္မႈကို မပ်က္ယြင္းေအာင္ က်ားကန္ခဲ့သည္။ မၾကာမီမွာေတာ့ အစိမ္းဥေသာေတာကို ေရာက္လိမ့္ဟု အားတင္းရသည္။ လမ္းခုလတ္တြင္ ေၾကမြပ်က္သုဥ္းသြားမည္ကိုေတာ့ စိုးလွသည္။ သည္လိုသာ လြယ္လြယ္ႏွင့္ အရိုးက်ေၾကးဆိုလွ်င္ ခရီးမစမီကတည္းက ေျခမြခံလုိက္ရတာကမွ ေတာ္ပါလိမ့္ဦးမည္။ သည္အထိ ခရီးေရာက္ၿပီးမွေတာ့ ေနာက္ျပန္မလွည့္လိုေတာ့။ ေနာက္ဆုတ္လုိလွသည့္တိုင္ ေျခရာစြတ္ေၾကာင္းသည္ ေလတြင္ မက်န္ရစ္၊ ေရြ႕ခဲ့ရသည့္ ဆံျခည္မွ်င္အကြာအေ၀းတခုစီတုိင္း တျဖဳတ္ျဖဳတ္ ေပ်ာက္ကြယ္ႏွင့္ၿပီ။
တခါတရံ ေနာက္သို႔ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ရန္ အားထုတ္စဥ္မွာပင္ လက္ရွိတည္ေနရာသည္ တခဏအတြင္း လြန္ခဲ့ၿပီးေသာ ခရီးျဖစ္သြားျပန္သည္ကို ေတြ႕ရသည္။ လွ်ပ္ျပက္ခ်ိန္ကမွ ၾကာပါလိမ့္ဦးမည္။ သူ ရပ္နားလို႔မရ၊ ေရွ႕သို႔ တိုး၍ ေရြ႕မလား၊ ေအာက္သို႔ ျပဳတ္က်ခံမလား သည္ႏွစ္ခုထဲက တခုကိုသာ ေရြးစရာရွိသည္။ ေျမျပင္ကိုသာ သူ ေရြးခ်ယ္ခဲ့လွ်င္ ေလႏွင့္အတူ ပါလာသည့္ ဖုန္မႈန္႔သဲမႈန္႔မ်ားက သူ႕ကို ၀ါးျမိဳဖံုးလႊမ္းကာ လက္စတံုးေဖ်ာက္ပစ္ၾကမည္သာ။ လဲမိႈ႔ပြင့္တပြင့္ ထာ၀ရတည္တံ့ေနစရာ မည္သည့္အေၾကာင္းမွမရွိေပ။ သူသည္ လက္ပံသီးထဲက အညိဳေရာင္ အဆံေပါင္းမ်ားစြာထဲက အဆံတခုမွ်သာ ျဖစ္သည္။ ထိုအဆံမွာ လက္ပံသီးမ်ားစြာထဲက လက္ပံသီးတခုဆီက လြင့္ထြက္လာရသည္။ ထိုလက္ပံသီးကို ရြာ၀န္းက်င္ လက္ပံပင္ေပါင္းမ်ားစြာထဲကမွ လက္ပံပင္တပင္ဆီက ရခဲ့သည္။ လက္ပံပြင့္ေသာ ထိုရြာသည္ လက္ပံပင္တန္းပိုင္ဆုိင္ေသာ ရြာမ်ားထဲက တခု၊ ထုိရြာမ်ားစြာသည္ တႏုိင္ငံထဲတြင္ ရွိၿပီး ထုိႏုိင္ငံသည္ ေဒသတခုထဲတြင္ အျခားႏုိင္ငံမ်ားႏွင့္အတူ ပါ၀င္ကာ ထိုေဒသသည္ ကမၻာေျမ၏ အစိတ္အပိုင္းတခု။ သည္ေတာ့ လဲမႈ႔ိပြင့္ေလးသည္ ေလဟာနယ္တြင္ ျမင္ႏုိင္စြမ္းမရွိေလာက္ေအာင္ ေသးငယ္ေသာ အႏုျမဴမႈန္သာသာ။ လြင့္သည္။ လြင့္ၿပီးရင္း လြင့္ခဲ့ရသည္။ ေမွးငိုက္စက္ေပ်ာ္ခြင့္ မေပးဘဲ လြင့္ခဲ့သည္။ ၾကာရွည္မရပ္နားႏုိင္ဘဲ လြင့္ခဲ့သည္။ မည္သည့္အရပ္ကို ဦးတည္ေနမွန္း မသိဘဲ လြင့္ခဲ့သည္။ မည္သူကမွ ေျပးမလုိက္ပါဘဲလ်က္ လြင့္ခဲ့သည္။ မည္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ လြင့္ရမည္မွန္းမသိဘဲ လြင့္ခဲ့ရသည္။ လြင့္သည့္အခိုက္ ေတာင့္တမိသည့္ စိမ့္၍စိမ္းေသာ အရပ္သို႔ ေရာက္မည္၊ မေရာက္မည္ မမွန္းဆႏုိင္ဘဲ လြင့္ခဲ့သည္။ သူ႕ျဒပ္ေပါင္းစု မျပိဳကြဲမီအထိ လြင့္ခဲ့သည္။
(၃)
အစကေတာ့ ဟုတ္သေယာင္ေယာင္ ရွိသည္။ တျပြတ္တခဲ လဲမိႈ႕အုပ္ၾကားကေန တိုးထြက္ကာ ဟင္းလင္းျပင္ထဲ တကိုယ္ေတာ္ရြက္လြင့္ရသည္က က်ယ္ျပန္႔ဆန႔္ေျပာလြန္းလွသည္။ သူ႕အတြက္ေနရာကား ေတာင္းတေတာင္းစာလည္း မဟုတ္၊ လတဆန္႔စာလည္း မဟုတ္၊ အိ္မ္တလံုးမွ်သာလည္း မဟုတ္ေပ။ သြားသေလာက္ အလ်ားေရာ အနံပါ ဆန္႔ကားထြက္လာသည့္ အဆံုးမဲ့ခရီး၏ ထပ္တိုးမိုင္တုိင္မ်ားေပမို႔ အနားသတ္ကို ၾကိဳျမင္ႏုိင္စြမ္းမရွိပါ။ မိုင္တိုင္မ်ားစြာ လြန္ေျမာက္လာသည့္အခါ တပြင့္တည္းေသာအျဖစ္သည္ အကာအကြယ္မဲ့မွန္း ရိပ္စားမိလာသည္။ သည္အခ်ိန္တြင္ ခရီးလည္း ပန္းၿပီမို႔ လဲမိႈ႔ပြင့္ေလး နားလိုလွၿပီ။ နားခိုျခင္းႏွင့္ ရပ္တန္႔ျခင္း သေဘာခ်င္းမတူညီေၾကာင္း ကြဲျပားေစရန္ သူ အေနမွန္ဖို႔ေတာ့ လိုပါလိမ့္မည္။ သူသည္ ေျမၾသဇာျဖစ္လုိသူ မဟုတ္၊ တစံုတရာတြင္ ရစ္ပတ္တြယ္ကပ္၍ သူ႔ေနာက္ဆံုးခြန္အားကို ထူမတ္လိုျခင္းမွ်သာ။
တေနရာရာတြင္ ခို၀င္နားေတာ့မည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္ေတာ့မွ ခရီးပန္းသည့္ဒဏ္က တရိပ္ရိပ္သာကဲ၍ ျပလာသည္။ အားေလ်ာ့စိတ္ကလည္း တစတစ အေလးသာလာသည္။ သို႔ေပမယ့္ ေတြ႕ျမင္ရသမွ်ကမူ တစက္မွ ရႈေပ်ာ္စရာမရွိလွေခ်။ ဖုန္အလိမ္းလိမ္းႏွင့္ မြဲေျခာက္ညစ္ေထးေနေသာ အပင္အုိမ်ား၊ အရိုးတံေငါေငါ သစ္ကိုင္းေျခာက္မ်ား၊ ဆူးျခံဳေတာမ်ား၊ ေျခရာလက္ရာ ပ်က္ေနေသာ ေျမကမူမ်ား၊ ခင္တန္းတေလွ်ာက္ ကၽြမ္းေလာင္ေနေသာ မီးေရာင္စဥ္တန္း၊ အေမွာင္မခ်ည္းမီ အမည္းဖံုးေသာ မီးခိုးတန္းမ်ား၊ အပူတေခ်ာင္းေခ်ာင္းမႈတ္ထုတ္ေနေသာ သဲဆန္ေသာ ေျမ၊ ပိန္လွီေနေသာ ႏြားတအုပ္၊ ငိုက္စင္းစင္း ေနၾကာခင္းႏွင့္၊ ျဖစ္ထြန္းဟန္မရွိသည့္ ညွိဳးေရာ္ေနေသာ ပဲခင္းမ်ား၊ အသီးမ်ား ေျခာက္ႏွင့္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ေဘာစကိုင္းပင္တန္း၊ “ထေနာင္းေခါက္ မခြာရ” ဟူေသာ ဆုိင္းဘုတ္ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ္လည္း အေခါက္ေျပာင္ေခ်ာေနေသာ ထန္းေနာင္းပင္မ်ား၊ မိုးရာသီတြင္ ေခ်ာင္းျဖစ္ခဲ့ဟန္ ရွိသည္ဟု မွန္းဆႏုိင္ေသာ အလယ္တြင္ ခ်ိဳင့္၀င္ကာ ေဘးတဖက္တခ်က္တြင္ ေက်ာက္စရစ္ကာရံေပးထားေသာ ေသးေျမာင္သည့္ လမ္းေၾကာင္းငယ္တခု၊ ေစတီေဟာင္းအျဖစ္သာ မည္ကာမတၱရွိေတာ့ေသာ ျပိဳက်လုနီး အုတ္ပံုၾကီး၊ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ တံျမက္စည္းပင္မ်ား၊ ေျခာက္ကပ္ရံုမက ျပား၀ပ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ျမက္ေတာ။ ထို လြင္ျပင္ကို ျဖတ္ခိုက္ လဲမိႈ႔ပြင့္သည္ သူ႕ပန္းဖြားျဖဴမ်ားကို တတ္ႏုိင္သမွ် စုစည္းထားသည္။ တုိက္စား စြန္းထင္း မခံလိုေပ။ ညိဳရင့္မိႈင္းပ်ေသာ နယ္ေျမသည္ နားခိုကာ အားေမြးလိုသူ သူ႕အတြက္ မလာေကာင္းေသာ အရပ္သာ ျဖစ္၏။ ေလကလည္း အရွိန္မေလွ်ာ့၍သာ ေတာ္ေတာ့သည္။ အသက္ရွဴသြင္းလိုက္တုိင္း ဖုန္မႈန္႔သာ ပါလာဖြယ္ရွိေသာ ကႏၱရေတာကေန သူ ျမန္ျမန္ထြက္မွ ေတာ္ကာက်မည္။
သို႔ေသာ္ ပူေသာ ေလသည္ ေႏြးေသာအဆင့္ကို တျဖည္းျဖည္းေလွ်ာ့ခ်ကာ ေရေငြ႕ႏွင့္အတူ အစိုဓာတ္ပါလာၿပီမို႔ ခိုနားရာကို ၾကာရွည္ေရြးခ်ယ္လို႔မရ၊ တေနရာရာတြင္ ၀င္ေအာင္းမွ ရေတာ့မည္ကို သူ ရိပ္စားမိလိုက္သည္။ ေလသည္ သုန္လာရမွ မႈန္လာသည္။ မၾကာမီ ထန္ေခ်ေရာ့မည္။ ပထမအခ်ီ “၀ူး” ခနဲ ေလၾကမ္းက ေဆာင့္တြန္းလိုက္ေတာ့ ၀န္းက်င္တြင္ရွိေသာ သစ္ရြက္ေျခာက္မ်ားႏွင့္အတူ လဲမိႈ႔ပြင့္ေလးခမ်ာ အလဲလဲအျပိဳျပိဳ အေရာေရာအေထြးေထြး ဟိုတုိက္ သည္ေဆာင့္၊ ဟိုပြတ္ သည္တိုးႏွင့္ ေနာက္ဆံုး ေညာင္ပင္တပင္တြင္ သူ ခိုကပ္မိသည္။ ေညာင္ပင္မွန္း သိေတာ့ ၀မ္းသာလိုက္သည့္ျဖစ္ခ်င္း။ အေၾကာစိမ္းမွ်ေသာ အရြက္မ်ားမရွိေသာ္ျငား ေတာင့္တင္းေသာ ပင္စည္ႏွင့္ အရြက္ခ်င္းထပ္လုနီးပါး ယွက္ျဖာေသာ အကိုင္းအခက္မ်ားက လဲမႈိ႔ပြင့္ေလးအတြက္ အရိပ္ေပးပါလိမ့္မည္။ အရြက္သံုးရြက္ၾကားတြင္ သူ ပိေနသည္။ အစပိုင္းမွာ သူ တုန္ရင္ဟိုက္ေမာေနေသးသည္။ လြတ္ဟာေနသည့္ အခ်ိဳ႕ေသာ အျဖဴေရာင္အေမြးႏုမ်ားက လႈပ္ခတ္ေနဆဲ။ တလြင့္လြင့္ အမွ်င္မ်ားကို ခၽြန္းအုပ္ရန္ သူ အားထုတ္ေသးသည္။ အရြက္အၾကိဳအၾကားမွ ျပဳတ္က်ကာ တဖန္ေမ်ာလြင့္ရမည္ကို ေၾကာက္၍ ျဖစ္သည္။
အရိပ္ေကာင္းေသာ္လည္း ဆိတ္ျငိမ္ျခင္းမရွိ။ အထူးသျဖင့္ ေညာင္သီးလာစားေသာ ငွက္အုပ္ ေအာ္ျမည္သံက စူးရွလြန္းသည္။ ေန၀င္သြားလွ်င္ေတာ့ ရပ္နားေကာင္းရဲ႕ဟု သူ ေမွ်ာ္လင့္မိသည္။ ထုိစဥ္ ငွက္တေကာင္က လဲမိႈ႔ပြင့္ေလးကုိ မမွိတ္မသုန္ ၾကည့္ေနသည္။ သူ႕အစာမွတ္၍ ထင္သည္။ လဲမိႈ႔ပြင့္၏ အေမြးျဖဴမ်ား လႈပ္ေနသည့္အတြက္ သတိၾကီးၾကီးထားကာ ေစာင့္ၾကည့္ေနပံုရသည္။ လဲမိႈ႔ပြင့္ေလးသည္ ပန္းဖြားမ်ားကုိ ထိန္းခ်ဳပ္ရန္ ၾကိဳးစားသည္။ သူ မလႈပ္ရဲေတာ့။ တုပ္တုပ္မွ် သူ မလႈပ္ရဲေတာ့။ ငွက္၏ ခၽြန္ျမေသာ ႏႈတ္သီးထက္၀ယ္ သူ ဘ၀ပ်က္ေတာ့မည္လား။ ေခါင္းဟုသတ္မွတ္ထားေသာ အညိဳေရာင္အဆံႏွင့္ ပန္းဖြားကုိ တသီးတျခား ခြဲထုတ္လိုက္လွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ သူ႕ ပန္းဖြားမ်ားကို တဖဲ့စီ ဆြဲခြာလိုက္လွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း သူ ေၾကျပဳန္းရပါလိမ့္မည္။
ငွက္သည္ ကိုင္းထက္ကေန လဲမိႈ႔ပြင့္ ကပ္ျငိရာ ကိုင္းဖ်ားသို႔ တျဖည္းျဖည္း ဆင္းလာသည္။ သည္ေတာ့ လဲမႈိ႔ပြင့္သည္ သူ႕ပန္းဖြားမ်ားကို နဂိုစုစည္းထိန္းခ်ဳပ္ကာ ျငိမ္၀ပ္ဟန္ေဆာင္ေနရာက အေျခမဟန္ေတာ့ၿပီမုိ႔ အတင္းရုန္းထြက္ရန္ ၾကိဳးစားသည္။ ခြန္အားရွိသမွ် သူ လူးလြန္႔သည္။ သူ႕အေပၚ ပိက်ေနေသာ ေညာင္ရြက္မ်ားကို တြန္းလွန္သည္။ မရ။ သူ႕အတြက္ ေလးလံလြန္းေနသည္။ ငွက္က သူ႕အနား နီးကပ္လာေတာ့ လဲမိႈ႔ပြင့္ေလး တုန္ရီလာသည္။ ေၾကာက္အားလန္႔အား ျဖစ္လာသည္။ သည္အခါမွ တကယ့္ကုိ ကူကယ္ရာမဲ့ေလၿပီ။ ငွက္က သူ႕ႏႈတ္သီးျဖင့္ လဲမိႈ႔ပြင့္ကို ဆဲြယူရန္ ဟန္ျပင္လိုက္စဥ္မွာပင္ မိုးျခိမ္းသံႏွင့္အတူ ေညာင္ပင္ထဲရွိ ငွက္အုပ္သည္ ေ၀ါကနဲ အံုႏွင့္က်င္းႏွင့္ ထပ်ံၾကသည္။ သစ္ကိုင္းသည္ ခါ၍ က်န္ခဲ့သည္။ လဲမိႈ႔ပြင့္ေလး ေသတြင္းမွ လြတ္ခဲ့ၿပီ။
(၄)
သို႔ေသာ္ ေနာက္တခ်ီ လာျပန္ၿပီေဟ့ဟု ဆုိရဦးမည္။ ေလေၾကာင္းက သူ႕ကို ျမစ္ဆီသို႔ သယ္ေဆာင္ေနၿပီ။ သည္တခါေတာ့ျဖင့္ သူ တကယ္ နစ္ျမွဳပ္ရေတာ့မည္လား။ သည္ၾကားထဲ သူ႕ အေမြးျဖဴမ်ား တခ်ိဳ႕လည္း ေပ်ာက္ရွခဲ့ရၿပီ။ သူ႕ပံုပန္းလည္း မမွန္ခ်င္ေတာ့။ ေလက အထက္သို႔ပင့္ကာ မတိုက္ဘဲ ျမစ္လယ္ေရာက္မွ အရွိန္ေလွ်ာ့လွ်င္ သည္တခါ သူ ရုန္းကန္ႏုိင္ေတာ့မည္မဟုတ္။ ခ်ိနဲ႔ေနၿပီျဖစ္ေသာ သူ႕အတြက္ ေရတစက္စိုရံုမွ်ႏွင့္ ရုန္းမၾကြႏုိင္ေတာ့။ လဲမိႈ႔ပြင့္ေလးတြင္ ေၾကာက္လန္႔အားငယ္စိတ္သာရွိသည္။ စိမ္းေသာေတာဆီကိုလည္း စိတ္မေရာက္ႏုိင္ေတာ့၊ မာန္ေသြးလည္း မၾကြေတာ့၊ မည္သည့္အရာကိုမွလည္း ေတာင့္မခံႏုိင္ေတာ့၊ ေတာင့္မခံလုိေတာ့။ အဆံုးသတ္ၿပီဆိုပါက အမွန္တကယ္ နားရမည္ဆိုလွ်င္ ေမ်ာပါရသည့္ဘ၀ကို သူ အဆံုးသတ္လိုက္ခ်င္ပါၿပီ။
သို႔ေပမယ့္ သည္တခါလည္း ကံၾကမၼာက သူ႕ကို အလွည့္ေပးျပန္သည္။ ျမစ္သို႔မေရာက္မီ ကမ္းပါးေပၚက လက္ပံပင္ အကိုင္းအဖ်ားတြင္ လဲမႈ႔ိေလး ကပ္ျငိေနရစ္ခဲ့သည္။ အပင္တြင္ က်န္ရစ္ေသာ အခ်ိဳ႕ေသာ လက္ပံပြင့္ဖတ္မ်ားၾကားက လက္ပံပြင့္တပြင့္၏ ၀တ္ဆံမ်ားၾကားအတြင္းသို႔ လဲမိႈ႔ပြင့္ေလး ေရာက္ခဲ့ရသည္။ သည္လက္ပံပင္ကလည္း သည္နယ္ထဲက လက္ပံပင္ေပါင္းမ်ားစြာထဲက တပင္။ နယ္ေျမကြာေသာ္လည္း လက္ပံပင္သည္ လဲမိႈ႔ပြင့္၏ မိခင္ရင္းျဖစ္သည္။ သူ႕အတြက္ စိတ္လံုျခံဳသြားရသည္မွာ ဆိုဖြယ္မရွိေတာ့။ ရဲစို၍ ငြားစြင့္ေနေသာ လက္ပံပြင့္ဖတ္မ်ားက လဲမိႈ႔ပြင့္ေလးကို အကာအကြယ္ေပးပါလိမ့္မည္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ အဆံုးမေတာ့ မိခင္ထံပါး ျပန္လည္ေရာက္ရွိရသည္ႏွင့္ပင္ ေက်နပ္လွပါၿပီ။ လဲမိႈ႔ပြင့္ေလး အလဲထိုး မခံရေသး။ သူ စိတ္ဒံုးဒံုး ခ်လိုက္သည္။ အားရပါးရ နားေတာ့မည္။
လဲမိႈ႔ပြင့္ေလး တျဖည္းျဖည္း ျငိမ္သက္ခါနီးမွ ေလသည္ ေဒါသမာန္ဟုန္တၾကီး ခပ္ျပင္းျပင္းဆြဲေမြ႕ယမ္းလိုက္သည္။ ေလၾကီးႏွင့္အတူ မိုးၾကီးလည္း လိုက္လာေလၿပီ။ ေရစက္မႈန္မ်ားသည္ ေကာင္းကင္ယံကေန တျဗဳန္းျဗဳန္းတဗ်င္းဗ်င္း အရွိန္ႏွင့္ လိမ့္က်လာသည္။ လဲမႈ႔ိပြင့္ေလး ခိုေအာင္းေနေသာ လက္ပံပြင့္အပါအ၀င္ လက္ပံပြင့္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေၾကြက်ရၿပီ။ မိုးသည္ တညလံုး သည္းၾကီးမည္းၾကီးရြာေလသည္။ လက္ပံပြင့္မ်ားသည္ ရြရြေလးေၾကြက်ရသည္မဟုတ္ဘဲ မိုးေလအရွိန္ႏွင့္ အေျခြခံခဲ့ရသည္ျဖစ္၍ ေနာက္တေန႔ မိုးလင္းေတာ့ ရိႏြမ္းဖတ္ေလၿပီ။ သည္ဘက္သည္ လူအေရာက္အေပါက္နည္းသျဖင့္ သူတုိ႔ကို ေကာက္ယူမည့္သူ တဦးမွ် မရွိေပ။ မၾကာမီထိုလက္ပံပြင့္မ်ားသည္ ေနေရာင္ရလာလွ်င္ေတာင္ တျဖည္းျဖည္း ညိဳမည္းတြန္႕လိမ္ကာ ေနာင္လပိုင္းမွ် ၾကာလွ်င္ ေျမၾသဇာျဖစ္ရမည္သာ။
လဲမိႈ႔ပြင့္ေလးသည္ ညိဳ႕ေမာင္းရည္ျမေသာ ေတာကို မေရာက္မီ သူ အင္မတန္ေၾကာက္လွေသာ ေျမမႈန္႔ဘ၀သို႔ ေရာက္ေလၿပီ။ သို႔ေသာ္ အဆံုးသည္ အစ ျဖစ္ပါ၏။
မ်က္ရႈ
(မိုးမခ မဂၢဇင္း အတြဲ (၃)၊ အမွတ္ (၃)၊ မတ္လ ၂၀၁၆ ခုႏွစ္ထုတ္တြင္ ပံုႏွိပ္ခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
