 |
|||
| မနိလြိဳင္ စခန္းမွာေတြ႔ၾကရတဲ့ စာေရးသူနဲ႔ မိတ္ေဆြမ်ား (စာေရးသူ ေမာင္ႏွံ၊ ဆရာ ေက်ာ္သက္ဦး၊ ၀င္းႏိုင္ဦး၊ ဘသန္း၊ ပုခက္ထဲက ေစာငို) |
အမိုးရွင္ဂြမ္းဂိြ – ေက်ာေရွ႔ဖက္က ရင္ဘတ္
(မိုးမခ) ဧျပီ ၅၊ ၂၀၁၆
ရွစ္ေလးလုံး အေရးေတာ္ပုံၾကီးကေန ေမြးဖြားေပးလိုက္တဲ့ ကာတြန္းဆရာ၊ ပန္းခ်ီေစာငိုေရ …
အစက KNU နယ္ေျမမွာ လိုဆြာလိုးေက်ာင္သား၊ ဗဟုိုုရုံးခ်ဳပ္၊ မာနယ္ပေလာမွာ သြားေတာ့ ေဒါက္တာႏိုင္ေအာင္(ဥကၠဌ) ကေနျပီး က်ေနာ္တို႔ ABSDF ကေန စာေစာင္ထုတ္တာ DAWN (အရုဏ္ဦး) ေပါ့ေနာ္။ အဲဒီမွာ ဖတ္ၾကည့္ပါဦး၊ စာမူလည္း ေရးလို႔ရတယ္ေနာ္တဲ့။
ဒါနဲ႔ အိမ္ယူလာျပီး ေဘာလုံးကြင္းၾကီးရဲ့ေရွ႔က အိမ္ၾကီး၀ရန္တာမွာ ထိုင္ဖတ္ၾကည့္တယ္။ အဲဒီမွာတင္ ကာတြန္း ပန္းခ်ီ ေစာေမာင္ငို (ခုေတာ့ ေစာငို) ဆိုတဲ့ ကာတြန္းကို ပထမဆုံး ဖတ္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ အဲဒီစာေစာင္ထဲမွာ မိဆူးပြင့္၊ ေမာင္ေမာင္ၾကီး (ကြယ္လြန္)၊ ေမာင္ေမာင္တိတ္(ကိုတိတ္) စသည္ျဖင့္ ေရးထားတဲ့ ခံစားခ်က္ ေဆာင္းပါးေတြ ဖတ္ရတယ္။ မိဆူးပြင့္လည္း နံမယ္ရင္းေပ်ာက္ျပီး မိဆူးပြင့္ ျဖစ္၊ နင္လည္း နံမယ္ရင္းေပ်ာက္ျပီး ကာတြန္းေစာငို ျဖစ္ေနတာေပါ့။
ငါတေယာက္တည္း ဖတ္ျပီး အားရပါးရ ရယ္ေနတာကို ၾကည့္ျပီး ဖူးတာမလာေဘာ္(ကြယ္လြန္) က ဘာကို ရယ္ေနတာလဲ ေမးေတာ့ ငါက နင့္ရဲ့ကာတြန္းနဲ႔ စာသား(မမွတ္မိ) ကို ျပလိုက္တယ္။ သူလည္း ဖတ္ျပီး ရယ္ျပီး ေတာ္လိုက္တာ ၊ ဘယ္သူလဲ … တဲ့
တိုတိုတုတ္တုတ္ စာသားနဲ႔ ကာတြန္းရုပ္ဆြဲျပီး သေရာ္ႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္းရွိတဲ့သူလို႔ မွတ္ခ်က္ေပးတယ္။ ဒါနဲ႔ စုံစမ္းၾကည့္ေတာ့ ABSDF ထား၀ယ္တပ္ရင္းက တဲ့။ ထား၀ယ္သား၊ ထား၀ယ္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းက ရွစ္ေလးလုံးထဲမွာ ပါ၀င္ျပီး တိုက္ပြဲ၀င္ ထား၀ယ္ေက်ာင္းသား တဲ့။ လူမျမင္ဖူးပါ။ ‘ေဒါင္း’ စာေစာင္ထြက္တိုင္း အရင္ဖတ္မိတာက နင့္ရဲ့ကာတြန္းေပါ့။
ေနာက္ေတာ့ ၁၉၉၄ မာနယ္ပေလာက်ျပီး၊ တို႔တေတြ ဘန္ေကာက္ေရာက္။ Refugee ဘ၀ေျပာင္းျပီး မနီလြိဳင္ က (safe area) ေက်ာင္းသားစခန္းကို ေရာက္ခဲ့ၾကတယ္။ ၁၉၉၅ မွာေလ။
အဲဒီမွာ အားလုံးက စုရပ္တခုမွာ ျပန္လည္ ဆုံေတြ႔ၾကတဲ့ေနရာ။ ေအဘီစခန္းအသီးသီးက ရီျဖဴဂ်ီေက်ာင္းသားမ်ား၊ တခ်ဳိ႔က အိမ္ေထာင္ မိသားစုနဲ႔အတူ၊ တခ်ဳိ႔က တကုိယ္ရည္တကာယသမား၊ ငေတ၊ ငေပ၊ ငမူး၊ ငဂ်ီ အုပ္စုေတြ စုေပါင္းေနၾကတာ ေတြ႔ရတယ္။
camp ၀င္ျပီး ၂ ပတ္မွာ ျပသနာတခု ရင္ဆိုင္ရတယ္။ ညၾကီး။ ေနရာလု ျပသနာေပါ့။ ငါတို႔ရဲ့ အေပၚထပ္မွာေနတဲ့ (အိမ္ေဖာ္ အမ်ဳိးသမီး မိသားစုက ကေနဒါ ထြက္မယ္။ သူနဲ႔ အိမ္ေဖာ္လုပ္ဖက္ အမ်ဳိးသမီးနဲ႔ သူမရဲ့ ေယာက်ာ္းကို ေနရာေပးတယ္) ငါက အတက္မခံဘူး။ သူတို႔က (အင္ အုပ္စု) ငါက ၀င္ပါမယ့္ ကိုယ့္အင္အားေတြကို ဘာမွမလုပ္နဲ႔ ငါ့ကိစၥ ငါ့ဘာသာ ရွင္းမယ္ ဆိုေတာ့ စခန္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး ဖိမူ (၀က္ၾကီး) နဲ႔ အဖြဲ႔ ေရာက္လာျပီး ဆူပူဆဲဆို ေသာင္းက်န္းေနတဲ့ လင္မယား ၂ ေယာက္ (ဥကၠဌနဲ႔ ဥကၠဌေထာင္တဲ့ အဖြဲ႔အစည္းတခုကေပါ့) ကို လာေခၚသြားတယ္။
ငါက လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။ စခန္းေရွ႔မွာ ဆိုင္းဘုတ္သြားဖတ္ပါဦး။ ေက်ာင္းသားစခန္းပါလို႔။ က်မက အမွန္အကန္ တိုက္ပြဲ၀င္လာတဲ့သူပါလို႔ ေျပာတာကို နင္ၾကားမိေတာ့ ငါ့ကို ေျပာတယ္တဲ့။ ‘တယ္မလြယ္တဲ့ အမ်ဳိးသမီးၾကီး’ လို႔ ငါ့ကို မွတ္ခ်က္ခ်ခဲ့တယ္။ (စာၾကည့္တုိက္မွဴး) ၀င္းႏိုင္က ငါ့ကို ေနာက္မွ ျပန္ေျပာျပတာပါ။
ေနာက္ ၁၉၉၅ ေဖေဖာ္၀ါရီထဲမွာ မြန္အမ်ဳိးသား ၂ ဦး၊ ည ၃ နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ မနိလိြဳင္ရြာထဲမွာ ရြာသားေတြနဲ႔ စကားမ်ားျပီး ျပသနာျဖစ္ၾကတယ္။ မနက္က်ေတာ့ ပြစိပြစိ ေျပာေနၾကတယ္။ ေန႔လည္ ဓမၼာရုံမွာ အစည္းအေ၀း တဲ့။ Yes ေပါ့။
သြားေတာ့ ညကျဖစ္တဲ့ျပသနာကို ေျဖရွင္းဖို႔ တဲ့။ တေယာက္တမ်ဳိး … BSA (စခန္းေကာ္မီတီဥကၠဌ) မင္းႏိုင္ (ေသေသာဘိုးစခန္း၊ AB) (ယခု ကေနဒါ) က မိန္႔ခြန္းေျပာ။ အတြင္းေရးမွဴး မင္းညိဳေအာင္ကလည္း ေျပာ။ သူက မြန္အမ်ဳိးသား။ မြန္ဘုန္းၾကီးကလည္း ေျပာ။ ရြာသားေတြကို အေရးယူဖို႔။ UN ကို တင္ျပမယ္။ ဖိမူကို တင္ျပမယ္။ ဘယ္အဖြဲ႔ဖြဲ႔ေတြကို စာပို႔ျပီး တင္ျပမယ္နဲ႔ ေဆြးေႏြးေနၾကတာ – ၂ နာရီ ေက်ာ္ ၾကာတယ္။ စခန္းတခုလုံးနီးပါး ေရာက္ေနၾကတာေပါ့။ စံရိပ္ျငိမ္ကလည္း တမ်ဳိး၊ ေဒါမယ္ထရီ (AB, 1-2) က တမ်ဳိး။
ငါ ဘာမွ ၀င္မေျပာေတာ့မွ မင္းႏိုင္က ဘာေျပာခ်င္ေသးလဲလို႔ ေမးလာေတာ့ ငါ ေျပာလို႔ ရလား၊ ဘာေကာ္မီတီ၊ ဘာအဖြဲ႔အစည္း လူၾကီး မဟုတ္ဘူး၊ ငါက ABSDF က ရဲေမၾကီး တဦးပါလို႔ ေျပာေတာ့။ သိတယ္၊ အၾကံဥာဏ္ ေပးပါဦး ဆိုေတာ့။
‘တခု ေမးမယ္’
၁။ ျဖစ္ပြားတဲ့ေနရာက ငါတို႔စခန္းထဲမွာလား ဆိုေတာ့ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ရြာထဲမွာ တဲ့။
၂။ ျဖစ္ပြားခ်ိန္ကလည္း ည ၃ နာရီ ေက်ာ္ေလာက္ ။ အဲဒီအခ်ိန္ ဒီလူ ၂ ေယာက္ ဘာသြားလုပ္ေနတာလဲ၊ စည္းကမ္းနဲ႔ ညီလား ဆိုေတာ့ – မညီပါဘူး တဲ့။
၃။ ငါတို႔ camp ၀င္ရမယ္ဆိုျပီး လက္မွတ္ထိုးခဲ့ၾကတယ္။ ကင့္စည္းကမ္း ၁၁ ခ်က္ ကို လိုက္နာပါ့မယ္ ဆိုျပီး လက္မွတ္ထိုးခဲ့ၾကရတယ္။ အဲဒိေတာ့ ငါတို႔က ည ၈ နာရီ ေက်ာ္ရင္ စခန္းအျပင္ မထြက္ရဆိုတဲ့ စည္းကမ္းကို ေဖာက္ဖ်က္ျပီးသား ျဖစ္ေနျပီ။ ငါတို႔ဘက္က မွားေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါအေနနဲ႔ ဘာမွ မလုပ္ခ်င္ပါဘူးလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အားလုံး ပြစိ ပြစိနဲ႔ လူစု ခြဲသြားၾကတယ္။
ေနာက္စကားတခြန္းက ေျပာသံၾကားရတာ ျပန္ေျပာလို႔ မေကာင္းပါဘူးေလ။ အဲဒီမွာ နင္ရယ္ စာၾကည့္တိုက္မွဴး ၀င္းႏိုင္ရယ္၊ ဘသန္းရယ္က ငါ့ကို မွတ္ခ်က္ခ်တယ္ တဲ့။
‘လူေကာင္ၾကီး ၀သေလာက္၊ သတၱိကလည္း ေပါ ေပါ့ေလ’ ။ သတၱိကလည္း ၾကီးပါ့တဲ့။
အဲဒီမွာ နင့္ကို ငါက စိတ္၀င္စားျပီး နင္နဲ႔ ငါ မိတ္ေဆြျဖစ္သြားၾကတယ္။
အဲဒီက်မွ နင့္ကို ကာတြန္း ေစာငိုလို႔ ေျပာျပေတာ့ ငါ ဘာမွ မေျပာႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္သြားတယ္။ အံ့အားသင့္မိတယ္။
ကင့္မွာ အတူေနတဲ့ ၁၉၉၄ ကေန ၁၉၉၈ အထိ တို႔တေတြ အတူတူ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေနခဲ့ၾကတဲ့ ရက္ေတြကို လြမ္းမိပါတယ္။
ကင့္က ၁၉၉၈ ဇြန္ ၃ ရက္ေန႔မွာ ထြက္လာေတာ့ ငတိုး ေန႔တိုင္း၀တ္တဲ့ အက်ီ ၤကို လွမ္းယူျပီး ငါ ေန႔တိုင္း၀တ္မယ္လို႔ မ်က္ရည္၀ိုင္းေနတဲ့ၾကားက ငါ့ကို ဖက္ျပီး ႏႈတ္ဆက္ခဲ့တာလည္း ငါ မေမ့ပါဘူး။
ငါ့ရဲ့ ပုံတူပန္းခ်ီကားကို ငါ့အခန္းေရွ႔က ငါရဲ့ ဒါန္းေပၚထိုင္ျပီး ခိုးဆြဲတယ္။ ျပီးေတာ့ တေယာက္ျပီး တေယာက္ ၾကည့္ရယ္ေနၾကတယ္။ ေနာက္ ၅ ရက္ေလာက္ေနမွ ေတာၾကက္က အမိုးအတြက္ လက္ေဆာင္ဆို လာေပးေတာ့ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဟဲဟဲ … ငါ့ရဲ့ေဘာ္ဒီရွိတ္ကို လွလွေလး တူေအာင္ ဆြဲျပီး ‘က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ရွင္ဂြမ္းဂြိ’ တဲ့။ ေအာက္မွာ နင့္လက္မွတ္။ ပန္းခ်ီေစာငို ဆို၊ ရက္စြဲနဲ႔ ေရးထားတာ ေတြ႔ရတယ္။
နင့္တင္ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီနံမယ္ကို 1988 ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ (AB ဥကၠဌ ၾကီး) က ေရွ႔က်ရင္ ငါ့ကို အမၾကီး ရွင္ဂြမ္းဂြိ တဲ့။ ငါက စိတ္မဆိုးပါဘူး။ နင္တို႔ ABSDF ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ၾကီးက ခ်ီးျမွင့္တဲ့ ဘြဲ႔နာမလို႔ ဂုဏ္ယူစြာနဲ႔ လက္ခံခဲ့ပါတယ္။ ဟဲဟဲဟဲ။
ေစာငိုေရ …
ခြဲခြာလာျပီး ဖုန္းသံထဲကေန က်ေနာ္ ယူအက္စ္ေအ ေရာက္လာျပီ ဆိုေတာ့ ၀မ္းသာမိတယ္။ ေက်ာင္းတက္မယ္။ ပန္းခ်ီ ဆြဲမယ္။ ၈ေလးလုံးရဲ့ လမ္းေပၚထြက္ေအာ္ခဲ့တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ မပ်က္ေစရပါဘူးတဲ့။ ယေန႔ မိုးမခမွာ မင္းကာတြန္းေတြ ဖတ္ျပီး ငါရယ္ရင္းနဲ႔ နင္တို႔ကို လြမ္းလို႔ မ်က္ရည္ က်မိတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တိုက္ေဖာ္ တိုက္ဖက္၊ ရဲေဘာ္ ရဲဘက္ေတြကုိ သစၥာမေဖာက္ဘဲ ယေန႔ထိ ကုိယ္တတ္စြမ္းတဲ့ ဥာဏ္အား ပညာနဲ႔ တိုက္ပြဲ၀င္ေနတာ ေတြ႔ေနရေတာ့ နင္က ‘ျငိမ္းခ်မ္းေရးစင္တာ’ ရန္ကုန္ေရာက္ေနတ့ဲ သူေတြထက္ အဆမ်ားစြာ သာတဲ့လူေပါ့ေနာ္။
ကဲ … ရဲေဘာ္ေစာငို ေရ။ စာေရးတာကလည္း ရွည္ရင္ မေကာင္းဘူး။ နင္နဲ႔ ျပန္ေတြ႔တာက ၂၀၀၃ ၀ါရွင္တန္ဒီစီမွာ။ ငါတို႔ေတြ ဆႏၵျပၾကတုန္းက ဆံရွည္ကိုယ္ေတာ္ ေစာငို ပါလာတယ္။ ေအဘီက ရဲေဘာ္ေတြ အမ်ားၾကီး။ ျပီးေတာ့ ကရင္တိုင္းရင္းသားေတြလည္း ပါ၀င္တယ္။ ကခ်င္နဲ႔ ခ်င္းေတာ့ မပါဘူး။
‘က်မေဖေဖ တည္ေထာင္ထားတဲ့ တပ္မေတာ္ၾကီးက က်မကို ဖမ္းေတာ့’ ငါတို႔ နင္တို႔ အေမရိက ေနရာအသီးသီးကေန စုရပ္ကို ေရာက္လာၾကျပီး၊ ျမန္မာသံရုံးေရွ႔၊ စစ္သံမွဴးသံရုံးေရွ႔မွာ ဆႏၵျပျပီး
‘ဒီမုိကေရစီ ရရွိေရး တို႔အေရး’
‘ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား လြတ္ေျမာက္ေရး တို႔အေရး’
‘ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လြတ္ေျမာက္ေရး တို႔အေရး’ နဲ႔
ေခါင္းပတ္အနီ၊ ခြပ္ေဒါင္းပုံနဲ႔၊ လက္ပတ္အနီေတြ ၀တ္ျပီး ေအာ္ၾက။ ျပည္နယ္တခုစီကေန လာတဲ့ တိုက္ပြဲ၀င္ ရဲေဘာ္ေတြ၊ ကရင္လူမ်ဴိးစုေတြ၊ ဘုန္ၾကီး၊ ရဟန္းပ်ဳိ (မာနယ္ပေလာ) အဖြဲ႔က ဦေခမာဌာစာရ လည္းပါတယ္။ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္မိသားစုလည္း ပါတယ္။ ငါနဲ႔ အပါး၊ မီးငယ္တို႔လည္းပါတယ္။ အရမ္းကို စည္ကားစြာနဲ႔ ေတာင္းဆိုျပီး တရုပ္သံကို စီးပြားေရးရပ္တန္႔ဖို႔ နဲ႔ ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြကို သြားေပးျပီး တို႔အေရး သြားေအာ္ခဲ့ၾကတယ္ေလ။
ျပီးေတာ့ ၀ါရွင္တန္ဒီစီရဲ့ သံရုံးရပ္ကြက္ေတြမွာလည္း စီတန္းလွည့္လည္ ဆႏၵျပ ေၾကြးေၾကာ္ခဲ့တယ္။ လက္ခုပ္ ၾသဘာသံေပးတဲ့ လမ္းသြားလမ္းလာေတြကိုလည္း ငါတို႔ အဂၤလိပ္လိုေရးထားတဲံ ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြကို ေ၀ငွခဲ့ၾကတယ္။
တေန႔လုံး မနက္ ၁၀ နာရီကေန ညေန ၇ နာရီအထိ လႈပ္ရွားခဲ့ၾကတာ ယေန႔ဆို ၁၃ ႏွစ္ ရွိျပီေပါ့။ တို႔ေတြ တာ၀န္ေက်ၾကပါတယ္ေနာ္။
နင့္ရဲ့ တီရွပ္ေလ။ အခ်ဳပ္သံတိုင္ေတြေနာက္ကေန ၾကည့္ေနတဲ့ ေဒၚစုရဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ကိုယ္တပိုင္းပုံ။ အဲဒိေပၚမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံေျမပုံဆြဲျပီး ေအာက္မွာ အဂၤလိပ္လို ေရးထားတယ္။ ဗမာလိုကေတာ့ – က်မတို႔ႏိုင္ငံသားခ်င္း အစုိးရက ဖမ္းခ်ဳပ္ခံေနတာပါ – ေပါ့။ ေနာက္ ငါရွာျပီးမွ ျပန္ေရးျပမယ္။
နင္တီရွပ္က တထည္ ေဒၚလာ အစိတ္နဲ႔ AB ရန္ပုံေငြ ဆိုေတာ့ ငါလည္း ၄ ထည္ ၀ယ္လာခဲ့တယ္။ တထည္ေတာ့ ငါ၀တ္တာ ကေန႔ထိ ရွိတယ္။ ရွစ္ေလးလုံးပြဲ၊ ေနာက္ ဆႏၵျပပြဲေတြ ရွိတိုင္း ငါ၀တ္ေလ့ရွိတယ္။ အဲဒါကို ဒီက အျဖဴေတြ၊ အာဖရိကလူမ်ဳိးႏြယ္ေတြက သေဘာက်ၾကတယ္။ နင့္ပန္းခ်ီ အရမ္းေတာ္တယ္ တဲ့။ ငါ့ကို မဟုတ္ဘူးေနာ္။
ေအးပါေလ။ ငါေမးခ်င္တာက ခုနင္ ဘယ္ေရာက္ေနသလဲ။ ဘယ္သူေတြနဲ႔ ေနလဲ။ ဘာေတြ လုပ္ေနေသးလဲ။
နင္က စလို႔ ငါရဲ့ ABSDF က ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္၊ ရဲေမေတြ အားလုံးကို ငါ သတိရတယ္။ လြမ္းတယ္။ ဂုဏ္ယူတယ္။ ယေန႔ထိ ငါေနမေကာင္း ျဖစ္ေနတာ ၅ ႏွစ္ ရွိျပီ။ ၂၀၁၃ ကေန ယေန႔ထိ လုံး၀ လဲက်တယ္။ ဘီးတပ္ကုလားထိုင္ေပၚမွာ ထိုင္ေနတဲ့ၾကားက ငါ ဒီစာကို ေရးမိတာပါေနာ္။
ငါ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္ ေမလ ၂၅ ရက္ေန႔က ႏွလုံးေသြးရပ္ျပီး လမ္းေပၚမွာ လဲက်ခဲ့တယ္။ ေသဆုံးျပီးေနာက္ ေယရႈဘုရားေပးတဲ့ အသက္နဲ႔ ငါ ဆက္ရွင္သန္ေနတယ္။ အဲဒီေန႔က ႏွလုံးခြဲလို႔ မရေတာ့လို႔ သူတို႔ ခဲေနတဲ့ ေသြးမ်ား ေဖာက္ထုတ္လိုက္တယ္။ တခါ ၂၉ ရက္ေန႔မွာ ေနာက္တခါေပါ့။
ငါ့ကို stent implant ၂ ခု ထည့္ထားတဲ့ၾကားက ငါ ၀ါရွင္တန္ဒီစီကို လာခဲ့တာပါ။ ခု ၂၀၁၂ မွာ က်ေတာ့ ငါ့ရဲ့ ႏွလုံးထဲမွာ stent implant ၉ ခု ထည့္ေပးထားတယ္။ ၁၀ ၾကာ အတြင္းမွာေပါ့။
ဒီႏွစ္ ၂၀၁၅ ဇန္န၀ါရီမွာ ႏွလုံးခုန္ႏႈန္း ရပ္သြားလို႔ ၃ ရက္ ICU ထဲမွာ ေနခဲ့ရတယ္။ ေဆးကု မေပးဘဲနဲ႔ ျပန္ ရွင္လာခဲ့တယ္။ ေယရႈ႔ေၾကာင့္ေပါ့။ တခါ ဇြန္ ၁၀ (၂၀၁၅) မွာ လုံး၀ ေသစာရင္းသြင္းျပီး အေခါင္းထဲ ထည့္ဖို႔ ICU ထဲမွာ နာရီ ၆၀ ေက်ာ္ ေမ်ာေနခဲ့တယ္။ သတိျပန္ရလာေတာ့မွ ေဆးရုံမွာ အသုဘခ်ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနဆဲမွာ ေယရႈဘုရားက ငါ့လက္ဆြဲျပီး လာထူူခဲ့လို႔ ငါ ကေန႔ စာေရးႏိုင္တာပါ။
ငါ တာ၀န္မေက်တာ ၆ ႏွစ္ ရွိျပီ။ AB အေပၚမွာေပါ့။ ငါ စာဖတ္သူပဲ လုပ္ေနတယ္။ ခုေတာ့ ငါ ေရးခ်င္တဲ့ စိတ္ေပါက္လို႔ အိပ္ယာထဲကေန ေရးေပးလိုက္တာပါ။
‘ငါ့မွာ ၁၉၈၈ အေရးအခင္းသပိတ္ကာလ၊ ၁၉၈၈ ေအာက္တိုဘာကေန သံလြင္ျမစ္ကမ္း ‘ေစာထာစခန္း’။ ၁၉၉၉ ကေန ၁၉၉၄ မာနယ္ပေလာက်ဆုံးသည္အထိ တပ္ရင္း ၂၁၀၊ AB၊ DAB မွာလည္း လုပ္တဲ့ အေတြ႔အၾကဳံ။ ၁၉၉၅ ကေန ၁၉၉၈ အထိ မနိလိြဳင္ refugee ဘ၀ကို မိသားစုလိုက္ ေနရတာ။ မိသားစု ၆ ဦး ငါရယ္၊ အပါးရယ္၊ သမီး ၂ဦး၊ သား ၂ ဦး၊ ေျခာက္ဦး မိသားစုလိုက္ ေတာခိုလာခဲ့တာ။
ခုေတာ့ ငါ့မိသားစုၾကီး ျဖစ္လာပါျပီ။ အဲဒီ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ဘ၀ခရီးၾကမ္းၾကီးကို ငါေရးပါ့မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါ့ကို အသက္ရွင္ေနေကာင္းေအာင္ ေမတၱာ ပို႔သေပးၾကပါေနာ္။
လြမ္းေနတဲ့
အမိုး (ရွင္ဂြမ္းဂြိ)
(မိုးမခမွတ္ခ်က္ – စာမူကို မိုးမခစာတိုက္ေသတၱာကို ေပးပို႔ရာမွာ နံပါတ္ ေရွ႔ေနာက္လြဲသြားလို႔ ဒီဇင္ဘာက စာမူကို ယခုမွ ျပန္လည္ ရရွိ တင္ဆက္ႏိုင္ပါတယ္။ )
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
