“ အသိုက္ေဟာင္းတစ္ခု၏ေတးသံ ”
ေလာအယ္စိုး၊ ေအာက္တိုဘာ ၁၇၊ ၂၀၁၃
အခန္း (၁)
“ ကဲ …….. ဘယ္လုိျဖစ္လာၾကတံုး ”
စကားျပန္လုပ္ေပးမယ့္ မိတ္ေဆြက ေမးသာ ေမးလိုက္ရ၊ အေျခအေနကုိ အၾကမ္းဖ်င္းေတာ့ သိထားႏွင့္ၿပီးပုံပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔က မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ သူ႔အိမ္ေပၚသို႔ တက္လာတာ။ သံုးေယာက္သားတြင္ က်ေနာ္က အသက္အႀကီးဆံုး ေလးဆယ့္ငါးႏွစ္။ က်န္ႏွစ္ဦးက ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ စြန္းစြန္းေတြပါ။ အားလံုး ကရင္အမ်ဳိးသားေတြ။
က်ေနာ္မ်ဳိး အျပစ္ရွိသူ ေစာအယ္ကပဲ စျပီး ရွင္းျပရပါတယ္။
“ Tex refund (ေပးေဆာင္ထားေသာ တစ္ႏွစ္တာအခြန္ေငြထဲမွ ဝင္ေငြနည္းေသာသူမ်ားအား ႏွစ္အကုန္အတြင္ အစုိးရမွ ျပန္ေပးေသာ ေထာက္ပံ့ေသာေငြ) ကရတဲ့ ပုိက္ဆံထဲက ကားတစ္ပတ္ရစ္ တစ္စီးဝယ္ထားေတာ့ အဲဒီကားကုိ ေယာက္ဖကို ေမာင္းခိုင္းၿပီး ေဘးမွာထုိင္ရင္း ဘီယာေလးစုပ္ရင္း ကားလုိက္စီးကာ ၿမဳိ႕ျပင္သုိ႔ထြက္လာခဲ့ခ်ိန္ လမ္းမွာ သမင္ တစ္ေကာင္ အစာစားေနတာကုိ ေတြ႕တာနဲ႔ ပါလာတဲ့ေလေသနတ္နဲ႔ ထုတ္ၿပီးပစ္လုိက္တာပါ ညီေလးရာ။ ”
“ေဟ ….. အဲဒီသမင္ ေသသြားေရာလား”
“ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ပါဘဲ ခ်က္ေကာင္းႏွာႏုကိုထိၿပီး တစ္ခါထဲတုံးကနဲလဲသြားတာပါပဲ။ အံ့လည္း အံ့ၾသမိပါတယ္။ ေသနတ္နဲ႔ ကင္းကြာေနတာလည္းၾကာပါၿပီ ကိုယ့္ကုိကိုယ္ ဒီေလာက္လက္ေျဖာင့္လိမ့္မယ္လုိ႔ေတာင္ မထင္မိဘူး။ သမင္ ေသကို သြားယူမယ္လည္းျပင္ ေရာ အဲဒီနားကကားတစ္စီးက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ကားေ႐ွ႕မွာလည္း ပိတ္ရပ္ထားတယ္ ၿပီးေတာ့ ရဲကားေတြလည္း ဝုိင္းလာတာေတြ႕ေတာ့ ေယာက္ဖကိုအတင္းေမာင္းေျပးခုိင္းရတာပါပဲ။ ေျပးလုိက္တာမွ မီးပိြဳင့္ေတြ ဘာေတြ လည္း ျဖတ္ၿပီးေျပးမိတာပါပဲ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မိသြားတာပါပဲဗ်ာ။ ”
“ ခင္ဗ်ားတုိ႔ေနာက္ကို ရဲကားေတြဘယ္ႏွစ္စီးနဲ႔ လုိက္ဖမ္းၾကသလဲ ”
“ ခန္႔မွန္းေျခေတာ့ ရဲကားအစီးႏွစ္ဆယ္ေတာင္ ေက်ာ္ေလာက္တယ္ အေပၚကေနပ်ံၿပီး လုိက္လာတဲ့ ရဲရဟတ္ယာဥ္ ေတာင္ တစ္စီးပါလုိက္ေသးတယ္ဗ်ာ။ တစ္ကယ္ပါ ညီေလးရာ။ ေအး …… ႐ုပ္႐ွင္ထဲမွာဆုိရင္ေတာ့ တကယ့္ဇတ္လိုက္ေတြပဲ၊ မင္းသားနဲ႔အဖဲြ႕ကေျပး လူဆုိးေတြက ေနာက္ကလုိက္နဲ႔ေပါ့ ” ဟု က်ေနာ္က ေျပာလုိက္ပါတယ္။
ေနာက္တစ္ပတ္ တနလၤာေန႔ ညေန ၅ နာရီမွာ က်ေနာ္ဦးေဆာင္တဲ့ ကိုေ႐ႊကရင္ ေခတ္သစ္ရာမမင္းသားတုိ႔ရဲ့ အမႈခ်ိန္းက ေစာင့္ႀကဳိေနၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔၏ စကားျပန္အျဖစ္ မိတ္ေဆြေလးထံ ခ်ည္းကပ္ၾကရတာပါ။
အမိျမန္မာႏုိင္ငံမွ ဗမာ၊ ကရင္၊ ခ်င္း၊ ရခုိုင္၊ ႐ွမ္း၊ ျမန္မာျပည္ဖြား အစၥလမ္ဘာသာ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမမ်ား၏ လုိင္စင္မ႐ွိပဲ ကားေမာင္းျခင္းသာမက အရက္မူး၍ မိန္းမအား႐ုိက္၊ ကေလးမ်ားကို ဂ႐ုစုိက္မႈ အားနည္း၊ သူတပါးကားကုိဝင္တုိက္ စေသာ…. စေသာအမႈမ်ားကုိ စကားျပန္အျဖစ္လိုက္ပါေဆာင္႐ြက္ေပးေနၾက က်ေနာ္တို႔ ရပ္ကြက္၏ ေစတနာ့၀န္ထမ္း ထန္းတက္လက္မွတ္ရထားသည့္ ကရင္တိုင္းရင္းသား ဓာတ္ပုံဆရာေလးကို က်ေနာ္တို႔က ထုံးစံအတိုင္း အကူအညီေတာင္းေနရျပီ။
“ ေ႐ႊကရင္တုိ႔၏ သမင္လုိက္ခန္း ” မွာ မယ္သီတာမပါ ဒသဂီရိမဲ့၍ အေမရိကန္ရဲသာ ပါ၏။
ဆရာေလးက ေမးခြန္းေတြ ဆက္ထုတ္လိုက္တယ္။
“ခင္ဗ်ား ေသနတ္ ဘယ္ကရလဲ”
“ေစ်းဆုိင္ႀကီး (Mall) မွာဝယ္တာပါ”
“ ဝယ္တာ လုိင္စင္ေတြ ဘာေတြ ႐ွိလား”
“ ဘာလုိင္စင္မွ မ႐ွိပါဘူး။ မသိပါဘူးဗ်ာ ေလေသနတ္ဆုိေတာ့ လိုင္စင္မလုိဘူးလုိ႔ ထင္ထားခဲ့တာ ခုေတာ့ ……”
ယခုေတာ့ ….. စကားျပန္ေပးမည့္ ဆရာေလးေရွ႔တြင္ က်ေနာ္တို႔သံုးဦးသား မ်က္ႏွာငယ္ႏွင့္။ မိမိလည္း တရား႐ံုးတြင္ ဘာေတြဆက္လက္ႀကဳံေတြ႕ ရမည္ကိုလည္း ခန္႔မွန္း၍မရပါ။
သူက နိဂုံးခ်ဳပ္အေနျဖင့္ …
“ ေအး…..ေကာင္းၿပီ တနလာၤေန႔ညေနေလးနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ အိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ကုိလာႀကဳိ ။ အခ်ိန္ကိုေတာ့ေလးစား ပါ။ ၿပီးေတာ့ အားလံုး အဝတ္အစားကုိ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ဝတ္လာခဲ့၊ ဘုရားေက်ာင္းမွာလည္း ခင္ဗ်ားတုိ႔ သံုးေယာက္အတြက္ အသင္းေတာ္က အထူးဆုေတာင္းေပးေနၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ”
“ ဟုတ္ၿပီေလ …… ျပန္ၾကေပေတာ့ ”
အခန္း (၂)
တရား႐ံုးတက္ရမည့္ ညေနခင္း က်ေနာ္တို႔ အသပ္ရပ္ဆံုး ဝတ္စားဆင္ယင္ထားပါတယ္။ တစ္ဦးကေတာ့ အေပၚကကုတ္အက်ီ ၤ ႏွင့္ က်န္ႏွစ္ဦးကေတာ့ ေတာက္ပသစ္လြင္ေနေသာ ကရင္အမ်ဳိးသားဝတ္စံုေတြဝတ္စားထားၿပီး အမ်ဳိးဂုဏ္ ဇာတိမာန္ေတြႏွင့္ ေပါ့။ ျဖစ္ခဲ့သည့္ ျပႆနာအမႈကိုအသာထား … တရားခံမ်ားထိုင္ရေသာ ေနရာကိုေရာက္သည့္ႏွင့္ သံုးဦးသားေခါင္းေတြ ကုိငံု႔ၿပီး ဆုေတာင္းၾက။ ဘုရားကယ္မွပဲ ဒီအမႈထုပ္က ႐ွင္းႏုိင္ေတာ့မွာ။ ေ႐ွ႕ဆက္ ဘာေတြျဖစ္မည္ ဆုိတာကို တစ္ကယ္ပင္ မခန္႔မွန္းတတ္ေတာ့။
အမႈအခင္းျဖစ္ပြားခဲ့ရာ အရပ္က အေမရိကန္လူျဖဴမ်ား ေနထိုင္တဲ့ရပ္ကြက္ … ေငြေၾကးအတန္အသင့္႐ွိေသာသူမ်ားရဲ့ ရပ္ကြက္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔သံုးဦးကို ထုိအရပ္၏ တရားစီရင္ေရး႐ံုးတြင္ပင္ အမႈကုိ ရင္ဆုိင္ရပါတယ္။ အမည္မ်ားကုိ ေခၚလုိက္ခ်ိန္တြင္ မ်က္ႏွာေသေလးႏွင့္ သံုးဦးသား တရားသူႀကီး၏ ေ႐ွ႕တြင္ ႐ို႔႐ုိ႕ကေလးရပ္လိုက္ၾကရပါတယ္။
မ်က္ႏွာခတ္ထန္ေနေသာ တရားသူႀကီးက အမႈတဲြကိုဖတ္ၿပီး တစ္ဦးခ်င္းစီကုိ ေစ့ေစ့ၾကည့္ပါတယ္။ တရား႐ံုး ထဲတြင္႐ွိေသာ လူပုဂၢဳိလ္အားလံုးတုိ႔ကလည္း ေဘးမဲ့ေပးထားေသာေတာတိရိစာၦန္ကို ရက္ရက္စက္စက္သတ္ေသာ ထုိတရား ခံသံုးဦးကုိ ကမာၻႀကီးကိုဖ်က္ဆီးေတာ့မည့္စုိင္း႐ိုင္းလွေသာ လူသားေတြဟု ေတြးျမင္ပံုပါပဲ။ အသီးသီးေသာမ်က္လံုးမ်ားက ေဒါသအလွ်ံလွ်ံ တညီးညီးႏွင့္ ‘ဒီတ႐ုတ္ေတြ’ ငါတို႔ရပ္ကြက္ကုိ ဘာလုိ႔လာေစာ္ကားရသလဲေပါ့။ ဒါေတာင္ တရားသူႀကီးက ဤပုဂၢဳိလ္သံုးဦးမွာ တ႐ုတ္ႏုိင္ငံမွမဟုတ္ေၾကာင္း ထိုင္းႏုိင္ငံႏွင့္နယ္ေျမခ်င္းထိစပ္ေနေသာ ျမန္မာႏုိင္ငံမွျဖစ္ေၾကာင္းကုိ လည္း အသံက်ယ္က်ယ္ႏွင့္ ေၾကျငာထားၿပီးသားပါ။
ျမန္မာႏိုင္ငံမွ ဒုကၡသည္မိသားစုေတြကို ကၽြန္ေတာ္ေနထို္င္ေသာၿမဳိ႕က ခ်ဳိင္းနိစ္ တ႐ုတ္ေတြဟုသာသတ္မွတ္ပါတယ္။ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္တြင္ေစာင့္ေနခ်ိန္ တစ္ခါတစ္ရံ — “နိေဟာင္” ဆိုျပီး အေမရိကန္ လူမည္းတုိ႔က ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေသြးတိုးစမ္းေလ့ရွိတယ္။
လူမ်ဳိး အသားအေရာင္ ခြဲျခားလိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္ရွိတဲ့ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသားတခ်ဳိ႕က တ႐ုတ္ေတြကုိ မုန္းၾကပါတယ္။ စပိန္စကားေျပာတဲ့ လူမ်ဳိးအုပ္စုႏွင့္ လူမည္းအုပ္စုအခ်ဳိ႔တုိ႔က တ႐ုတ္ေတြဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ျမန္မာႏိုင္ငံမွ ဒုကၡသည္မ်ားကုိ ေျပာင္ေလွာင္တတ္ပါတယ္။ လမ္းမွာ တစ္ဦးစ ႏွစ္ဦးစ ေလွ်ာက္လာလွ်င္ အုပ္စုဖဲြ႕ၿပီး ႐ုိက္ကာ ေငြ၊ ပစၥည္းမ်ားကိုလုတာေတြ လုပ္တတ္တယ္။
စာသင္ေက်ာင္းမ်ားတြင္လည္း အုပ္စုဖဲြ႕၍ အႏိုင္က်င့္ေသာဒဏ္ကုိ ျမန္မာႏုိင္ငံမွ ကရင္၊ ဗမာ၊ မြန္၊ ရခုိင္၊ ခ်င္းလူ မ်ဳိးမ်ား လိမ့္ေနေအာင္ခံစားၾကရပါတယ္။ ခံစားေနရဆဲ။ တခ်ဳိ႔ လူမ်ဳိး၊ အသားအေရာင္ ခြဲျခားတဲ့ အျမင္က်ဥ္းတဲ့ အေမရိကန္အခ်ဳိ႔က တ႐ုတ္ေတြႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြကို တစ္တန္းထဲထား၊ အသားအေရာင္ တစ္တန္းထဲထားသည္လားေတာ့မသိ။ သူတုိ႔တစ္ေတြက လူမ်ဳိးျခား၊ အသားအေရာင္ျခား ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိမုန္းၾကတယ္ ထင္တယ္။ ထားပါေလ … ဘယ္လုိပင္ျဖစ္ေစ တ႐ုတ္လူမ်ဳိးလို႔ ထင္ျမင္ခံရတဲ့ကိစၥကလည္း အေမရိကားတြင္ အေၾကာင္းတရားတစ္မ်ဳိးပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ ကရင္၊ ကခ်င္တုိင္းရင္းသားတုိ႔က ငါတို႔တေတြ တ႐ုတ္လူမ်ဳိး မဟုတ္ပါလို႔ ျငင္းပါက ေတာ္႐ံုတန္႐ံုအေမရိကန္ႏိုင္ငံသားမ်ားက မုသားသံုးတယ္ ထင္ၾကတယ္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ပံုပန္းသ႑ာန္ေတြေၾကာင့္ပါပဲ။
သမင္ပစ္သည့္ဇတ္လမ္းမွာ ဒီတ႐ုတ္လူမ်ဳိးသံုးဦးလို႔ လူေတြကထင္ၾကပုံ။ ျမန္မာႏုိင္ငံသားလို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ တရားသူႀကီးက ခ်က္ခ်င္းသေဘာေပါက္သြားတယ္။
“ ဟုိး … ၁၉၉၀ ေက်ာ္ကာလေတြတုန္းက က်ဳပ္ တပ္မေတာ္အရာ႐ွိဘဝမွာ စစ္သေဘာၤႀကီးနဲ႔ ခင္ဗ်ားတုိ႔ႏုိင္ငံနဲ႔ ထိုင္းႏိုင္ငံပင္လယ္စပ္ကိုေရာက္ဘူးပါတယ္ ” ဟု ေျပာလုိက္တာေၾကာင့္ တရား႐ံုးက ပရိသတ္အားလံုးက ဒီသူရဲေကာင္းသံုးေယာက္သည္ တ႐ုတ္လူမ်ဳိးေတြမဟုတ္ပဲ သနားစရာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ ဒုကၡသည္သံုးဦးပါပဲလားဆုိတာ သိသြားၾကပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔သံုးေယာက္ရဲ့ တကယ့္သနားစရာေကာင္းသည့္မ်က္ႏွာေတြက သက္ေသခံေနသလုိပင္။ ဘဝမွာ ဘာေတြဆက္ျဖစ္မလဲဆုိတာကိုေတာင္ မေတြးရဲစရာ။
တရားသူႀကီးႏွင့္တရား႐ံုးက ပရိသတ္ေတြက သူတို႔၏မ်က္ႏွာေတြကုိၾကည့္ၿပီး သနားသည့္တုိင္ေအာင္ က်ဴးလြန္ ထားေသာျပစ္မႈႀကီးက ဘယ္လုိမွ ဒီမင္းသားသံုးေယာက္ကို ႏွင္မလႊတ္ႏုိင္စရာ။
ဘယ္ႏွယ္ … ေဘးမဲ့ေပးၿပီး အလွထားပါတယ္ဆုိေသာ သမင္ကုိမွ ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ပစ္ရက္ေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြ လူပါးဝါးဝလုိ႔ကြာ ဆုိေသာ မ်က္ႏွာထားေတြႏွင့္ ေဒါသထြက္ေနေသာ မ်က္ႏွာမ်ား႐ွိရာ ေဘးဘီသို႔ လည္း မႀကည့္ရဲ ခက္ထန္ထန္မ်က္ႏွာမ်ားေဘးထားေသာ တရားသူႀကီးကိုလည္း မရင္ဆုိင္ဝံ့ သံုးဦးစလံုး ေခါင္းကုိသာငံုထား ၾကရတယ္။ အေျခအေနေတြရိပ္စားမိတဲ့ တရားသူႀကီးက စကားျပန္မွတဆင့္ အဲဒီသမင္ကုိ ပစ္တာ ဘယ္သူလဲ ….. လို႔ ေမးေတာ့ အသက္အႀကီးဆံုး က်ေနာ္ေစာအယ္က မ်က္ႏွာငယ္ကေလးႏွင့္ စကားျပန္အကူအညီႏွင့္ “ကၽြန္ေတာ္ပါ ခင္ဗ်ာ” လို႔ ေျဖရပါတယ္။
“မင္း … ဒီ သမင္ကုိ ဘယ္ႏွစ္ခ်က္ ပစ္လည္း ” လို႔ ေမးေတာ့ …
က်ေနာ္ ….. “ တစ္ခ်က္တည္းပါ ”
“ ဟ …. ေတာ္ေတာ္ လက္သံေျပာင္တဲ့ ပုဂၢဳိလ္ပါလား ” ဟု တရားသူႀကီးက ရယ္ၿပီး မွတ္ခ်က္ခ်တယ္။ သုိ႔ေသာ္ … က်ေနာ္ကား မရယ္ဝ့ံ။
“ ကဲ … ဒါနဲ႔ ဟုိႏွစ္ေယာက္ကေရာ ”
“ တစ္ေယာက္က ကားေမာင္းပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္က ပတ္ဝန္းက်င္ အေျခအေနကုိ ၾကည့္ေပးဖုိ႔ ကူညီေပးပါတယ္ ” ဟု က်ေနာ္က ေျဖလိုက္ပါတယ္။
တရားသူႀကီး ေခတၱမွ်ၿငိမ္သြားၿပီး “ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ဒီမွာ ဘာေတြလုပ္ကိုင္ စားေသာက္ၾကသလဲ ” လို႔ ေမးေတာ့
က်ေနာ္က “ကၽြန္ေတာ္ သစ္စက္မွာ လုပ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား ”
“ဟုိႏွစ္ေယာက္ကေရာ” လို႔ ဆိုေတာ့ …
ေယာက္ဖ ျဖစ္သူ ေစာဖားတားက “ကၽြန္ေတာ္ ကအလုပ္မရွိေသးပါဘူး” တဲ့။
အေမးအေျဖေတြကုိေတာ့ စကားျပန္ကေနတဆင့္ ဘာသာစကားရဲ႕အခက္အခဲေတြကုိ သူတုိ႔ေျဖ႐ွင္းႏုိင္ဘုိ႔ ဒီတရား႐ံုးက စီစဥ္ေပးထားျခင္းပါပဲ။
ကဲ …. ဒါဆုိရင္ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ေ႐ွ႕ေနငွားဘုိ႔အတြက္ ေငြေရးေၾကးေရးအဆင္ေျပလားလုိ႔ တရားသူႀကီးက ေမးေတာ့ ဘယ္ကလာအဆင္ေျပႏိုင္မွာလဲ ေ႐ွ႕ေနက တခါငွားရင္ အနည္းဆံုး ဒီလုိအမႈမ်ဳိးဆုိရင္ ေဒၚလာႏွစ္ေထာင္ကေန သံုးေထာင္ ေလာက္႐ွိတာကုိး။
ဒီကစနစ္ကလည္း အနိမ့္ခံ လူေတြအတြက္ အတတ္ႏိုင္ဆံုးကာကြယ္ ကူညီေပးတဲ့ စနစ္တစ္ခုလုိ႔ပဲ ေျပာႏုိင္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔သံုးဦးရဲ႕ ဝင္ေငြအေနအထားမွာ က်ေနာ္တစ္ဦးကေတာ့ အလုပ္႐ွိေပမယ့္ ဝင္ေငြကနည္း တစ္ခါထပ္ၿပီး မိသားစုကလည္းႀကီး ဆုိေတာ့ အခမဲ့ေ႐ွ႕ေနငွားရသလုိ က်န္ေသာႏွစ္ဦးကလည္း အလုပ္ကလည္းမ႐ွိ မိသားစုကုိယ္စီဆုိေတာ့ သူတုိႏွစ္ဦး လည္းအခမဲ့ေ႐ွ႕ေန အသီးသီးရႀကပါတယ္။
“ကဲ .. ေကာင္းၿပီ မင္းတုိ႔ရဲ႕ အမႈကို ေ႐ွ႕ႏွစ္ပတ္ကုိ ထပ္ခ်ိန္းလုိက္တယ္။” သက္ဆုိင္ရာ ေ႐ွ႕ေနေတြနဲ႔ အမႈကုိ ရင္ဆုိင္ဘုိ႔ ျပန္လာခဲ့ၾက ဆုိၿပီး တရားသူႀကီးက က်ေနာ္တို႔သံုးဦးရဲ႕မ်က္ႏွာေတြကုိ ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး…. ခပ္တည္တည္။
အဲဒီလုိနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔သံုးဦးသား တရား႐ံုးအျပင္ဘက္သုိ႔ အျမန္ဆံုးထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ “ေတာ္ေသးတာေပါ့ ငါတုိ႔ကို ခ်က္ခ်င္းေထာင္မခ်ေသးလို႔။ ဟာ …. ေ႐ွ႕ေနနဲ႔လည္းေတြ႕ရအံုးမယ္ ဘာေတြ….. ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္အံုးမွာလည္း မသိဘူး၊ အားလံုးက ငါ့အျပစ္ေတြပဲ” ဆုိၿပီး က်ေနာ္က ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ အျပစ္တင္ေနမိတယ္။
အဲဒီညေနတုန္းက ဘယ္ကိုမွအျပင္အထြက္ပဲ၊ အိမ္မွာ ဘီယာကိုတစ္ဝႀကီးမူးေအာင္ေသာက္ၿပီး အိပ္ပစ္လုိက္ရင္ ဒီလိုျပႆနာေတြ တက္လာမွာမဟုတ္ဘူး။ ခုေတာ့ ဘယ္လုိေတြျဖစ္ကုန္ၿပီလဲ၊ ဟုိႏွစ္ေယာက္ကလည္း ငါ့ေၾကာင့္ အမႈေတြ ပတ္ကုန္ၿပီ။ ေအးေလ …. သူတို႔ကလည္း ငါ့ေနာက္ကုိ လုိက္ခ်င္ေနခဲ့ၾကတာကုိ….။
ဒါနဲ႔ … စကားျပန္က “ေ႐ွ႕ေနကုိ ဘယ္မွာသြားေတြ႕ရမွာလဲ၊ ဘယ္ေန႔မွာလဲ၊ ဘယ္အခ်ိန္လဲ” ဆုိတာကို ဆက္ေမးေန တယ္။
စကားျပန္က က်ေနာ္တို႔ကုိ ေ႐ွ႕ေန႐ံုး႐ွိေသာ ေနရာလိပ္စာကုိျပတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ႀကဳိၿပီးတယ္လီဖံုးဆက္အံုးလုိ႔ သူက ေျပာတယ္။ “ခ်ိန္းတဲ့အခ်ိန္ကုိ သြားေတြ႕” ဆုိၿပီးေတာ့သာ ေျပာလုိက္တယ္။
ကဲ… ေ႐ွ႕ေန႐ံုးကုိသြားပါၿပီတဲ့ ဘာေတြေျပာရမွာတုံး အဲဒီကိစၥအတြက္ အဂၤလိပ္စာတတ္တဲ့ လူကုိ အကူအညီ တစ္ခါ ထပ္ေတာင္းရအံုးမယ္။
စဥ္းစားရင္း… စဥ္းစားရင္း… က်ေနာ္လည္း ဘာလုပ္ရမွန္းပင္မသိေတာ့။ ဘုရားေက်ာင္း ဝတ္ျပဳျခင္းအစီအစဥ္တြင္ အပတ္စဥ္အလြန္သနားစရာေကာင္းေနေသာ သူတုိ႔သံုးဦးအတြက္ ဆုေတာင္းေပးေနၾကတယ္လို႔ တဦးက ေျပာျပခဲ့လို႔ အားတက္မိပါတယ္။
ဒီတစ္ခါ မိမိ၏ ဘဝသည္ ဘုရားသာမကယ္ပါက ဒုကၡေခ်ာက္ကမ္းပါးႀကီးထဲသို႔ ေဇာက္ထုိးက်ဘုိ႔သာ႐ွိေတာ့သည္ မဟုတ္ပါလား။
မိမိျပဳေသာ အမႈကိစၥအတြက္ မိမိတစ္ေယာက္တည္းသာ ခံရလွ်င္ကား ကိစၥမ႐ွိ အခုေတာ့ သားသၼီးသံုးဦးႏွင့္ တဦး သည္၏ အနာဂတ္ ယခုေတာင္မူးၿပီး သမင္ပစ္သူဟူ၍ ၿမဳိ႕႐ြာ ကရင္ အသိုင္းအဝန္းတြင္ နာမည္ႀကီးေနၿပီ။
ဘုရား႐ွင္ …. ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိးကုိ ကယ္ေတာ္မူပါ ဟူ၍ တြင္ … တြင္ သာဆုေတာင္းေနမိပါတယ္။
အခန္း (၃)
ေ႐ွ႕ေနျဖစ္သူက ၎း၏အမႈတဲြစာကို ဖတ္ၿပီး တည္ၿငိမ္စြာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္အေကာင္းဆံုး ႀကဳိးစားေပးပါ့မယ္လို႔ ေျပာ လိုက္တဲ့အခါ က်ေနာ္တစ္ေယာက္ အားတက္သြားပါတယ္။ အခု လူႀကီးမင္းကို စဲြထားတဲ့အမႈေတြက
(၁) တရားမဝင္ လက္နက္ကုိင္ေဆာင္မႈ
(၂) ၿမဳိ႕ ႐ြာ ပတ္ဝန္းက်င္ကုိ အႏ ၱာရာယ္(႐ွိ)ေပး/ျဖစ္ေစေသာအမႈ
(၃) ေဘးမဲ့ေပးထားေသာ တိရိစာၦန္ကုိ သတ္ျဖတ္ေသာအမႈ
(၄) ထုိပစ္ခတ္ၿပီးေသာ တိရိစာၦန္ကို ယူေဆာင္ရန္ႀကဳိးစားမႈ အျပင္အျခား ၎မသိႏုိ္င္ေသာ အမႈက သံုးခုပင္ထပ္ပါ လုိက္ေသး။
“ဘုရား ဘုရား ….. ကၽြန္ေတာ္မွာ ဒီသမင္ကုိျမင္လုိက္တာနဲ႔ ဘယ္လုိမွ ပစ္ခ်င္တဲ့စိတ္ကို ထိန္းမရတဲ့အဆံုး ပါလာတဲ့ ေလေသနတ္နဲ႔ပစ္လုိက္တာကလဲြရင္ ဘာမွရည္႐ြယ္ခ်က္ ႀကီးႀကီးမ႐ွိပါဘူးခင္ဗ်ား။ အခုေတာ့ ဘာအမႈေတြမွန္း မသိ ေတာ့ပါဘူး ခုႏွစ္မႈႀကီးေတာင္မွ ဘုရား…ဘုရား”
ငိုေတာ့မလုိျဖစ္ေနေသာမ်က္ႏွာႏွင့္ ေ႐ွ႕ေနႀကီးကုိ စကားျပန္မွတဆင့္ မိမိကုိ ဒီဒုကၡႀကီးမွ လြတ္ေျမာက္ဘုိ႔အတြက္ ကူညီေပးရန္ ေတာင္းပန္မိ႐ွာပါတယ္။
အေတြ႕အႀကဳံ႐ွိၿပီးသားျဖစ္ေသာ ေ႐ွ႕ေနႀကီးက က်ေနာ္တို႔ကုိ သနားပုံရပါတယ္။ မိမိကိုင္တြယ္ေသာ အမႈမ်ားတြင္ ယခုလုိ ေဘးမဲ့ေပးထားေသာသမင္ကုိ ပစ္ေသာအမႈသည္ မိမိဘဝအတြက္ ပထမဆံုးအေတြ႕အႀကဳံပဲလို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒီသမင္ေတြကို အစုိးရက သတ္မွတ္ထားတဲ့ေနရာ ေနာက္ၿပီးအမဲလုိက္ ရာသီေတြမွာဘဲ လိုင္စင္႐ွိတဲ့လူေတြပဲ ပစ္ခြင့္ရတယ္။
ဒါနဲ႔ …. ခင္ဗ်ား ဒီႏိုင္ငံသားျဖစ္ၿပီလားဟု ေမးေတာ့ က်ေနာ္က “ကၽြန္ေတာ္ ၿပီးခဲ့တဲ့ ငါးလေလာက္တံုးကပဲ တရားဝင္ အၿမဲတမ္းေနထိုင္ခြင့္ (Green Card) ရထားပါတယ္ ခင္ဗ်ား”
ထုိအခါေ႐ွ႕ေနႀကီးက “အဲဒါကလည္း ျပႆနာတစ္ခု ခင္ဗ်ားကုိ တရားသူႀကီးက အျပစ္ထင္႐ွားလုိ႔ စီရင္ခ်က္ခ်ရင္ အဲဒီအျပစ္ဒဏ္ကုိ ခင္ဗ်ားခံၿပီးတာနဲ႔ မၿပီးေသး ဘူး မိမိရဲ႕ မူရင္းႏိုင္ငံကုိ ျပန္ပို႔ရင္ ျပန္ပို႔ႏုိင္ေသးတယ္”
“ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲပဲလား”
“ခင္ဗ်ားပဲ ဒီသမင္ကုိ ပစ္လို႔ ဒီလုိအမႈအခင္းကို ရင္ဆုိင္ေနရတာ ခင္ဗ်ား ကိုပဲ ျပန္ပုိ႔မွာေပါ့”
က်ေနာ္ေစာအယ္တစ္ေယာက္ ႐ႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုခ် လုိက္ခ်င္ပါေတာ့တယ္။
ဒီအေမရိကန္ကုိ လာႀကတုံုးက မိမိႏွင့္ဇနီး သားသမီး စုစုေပါင္း ငါးေယာက္တုိ႔ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ေလယာဥ္ပ်ံႀကီးစီးလုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အိမ္မက္ေတြကလည္း တေလွ တစ္လွည္း ႀကီး ခုေတာ့ …. ငါကိုတစ္ေယာက္တည္း ျပန္ပို႔ႀကေတာ့မယ္ ဆုိပါလား။ ဘုရား …. ဘုရား …ကယ္ပါ။
ေဆာက္တည္ရာမရေတာ့ေသာ ခံစားခ်က္ကုိ ၾကည့္၍ ေ႐ွ႕ေနႀကီးသည္ အေတာ္သနားသြားပံုရတယ္။
“ဘယ္လုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္အေကာင္းဆံုးႀကဳိးစားေပးပါမယ့္ … ကဲ… တရား႐ံုးမွာ ေ႐ွ႕အပတ္ဆံုၾကရေအာင္” ဟု တည္ ၿငိမ္စြာၿပံဳးၿပီး အားေပး႐ွာပါတယ္။
ဘဝ ..ဘဝ… ဘာေတြဆက္ျဖစ္အံုးမလဲမသိဘူး။ ေအးေလ ဒါေတြအားလံုးဟာ ငါ့အျပစ္ေတြပါပဲ။ မိမိကုိယ္ ျပည္ႏွင္ ဒဏ္ေပးၿပီး ထုိင္းႏုိင္ငံသို႔မဟုတ္ ျမန္မာႏုိင္ငံ ျပန္ပို႔ပါက ဇနီးသည္ႏွင့္ကေလးေတြ ဒီအေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ သူတုိ႔ေတြ ဘယ္လုိ ဆက္ၿပီးစခန္းသြားၾကမလဲ မသိဘူး။
ျမန္မာႏုိင္ငံ ေတာထဲေတာင္ထဲ လွ်ဳိေမွ်ာင္ေတြၾကား ေျပးရင္းလႊားရင္း ေနာက္ဆံုးထုိင္းျမန္မာနယ္စပ္ ဒုကၡသည္စခန္း ကုိေရာက္ အဲဒီကေန တစ္ခါ တတိယႏုိင္ငံဆုိေသာ အေမရိကန္ႏိုင္ငံကိုေရာက္ မိမိႏွင့္ မိသားစုဘဝေလး အေျခတည္ေအာင္ တည္ေဆာက္ၿပီးမွ အခြင့္သင့္လွ်င္ မိမိေနထို္င္ခဲ့ေသာ ဒုကၡသည္စခန္းႏွင့္ မိမိဇာတိေျမကိုပါျပန္လည္ဘုိ႔ပင္ စိတ္ကူးခဲ့ေသာ ထုိစိတ္ကူးသည္ ယခု ေ႐ႊသမင္ကုိစပစ္ခဲ့သည့္ ေနရက္ကတည္းက အားလံုးပ်က္စီးေပ်ာက္ကြယ္ သြားခဲ့ၿပီဟု က်ေနာ္တစ္ေယာက္ ခံစားမိပါတယ္။
ျပည္ႏွင္ဒဏ္ေပး၍ ျပန္ရမည္ဆုိေတာ့လည္း မိမိတစ္ဦးတည္ အမႈကလည္း ေက်ာ္မေကာင္းၾကားမေကာင္း။ ျပန္ပို႔ သည့္အမႈကလည္း သူမ်ား ရယ္စရာ ဒီေလာက္စားဘုိ႔ ေသာက္ဘုိ႔ အစိုးရက ေထာက္ပံ့ေပးထားတာေတာင္ မိမိက ေဘးမဲ့ ေပးထားေသာ သမင္ကိုမွ ပစ္မိေလျခင္း စေသာ …. စေသာ …. အေတြးေတြ … ခံစားခ်က္ေတြ ဝမ္းနည္းမႈေတြ….။
ဒီႏွစ္ပတ္အတြင္း အေသာက္ရပ္သြားေသာ က်ေနာ့္ကို ဇနီးသည္ေနာ္ဆာထူးတစ္ေယာက္ သတိထားမိေနပါတယ္။
ဟုိတုံးက ဘယ္ေလာက္ပဲေျပာေျပာ လုပ္ငန္းခြင္မွာ ပင္ပန္းလွခ်ည္ရဲ႕ဆုိၿပီး အလုပ္ကဆင္းလာတုိင္း ဘီယာကို အကဒ္လုိ္က္ ဖာလုိက္ သယ္လာၿပီး မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ ေသာက္တတ္ျခင္းကုိ မိမိဇနီးေကာင္းစြာသိပါတယ္။
ဒုကၡသည္စခန္းမွာတုံးက က်ေနာ္တစ္ေယာက္ ဒီေလာက္ႀကီး အရက္ေသစာကို မွီဝဲသည္မဟုတ္ ဒီမွာက အလုပ္ပင္ပန္းသည္ဆုိေပမယ့္ ထိုက္တန္ေသာ လုပ္အားခကုိ အတိုင္းအတာတစ္ခုအေနႏွင့္ရေသာေၾကာင့္ မိမိတုိ႔ မိသားစုေလး သံုးစဲြႏုိင္သည္ႏွင့္အတူ က်ေနာ္ရဲ့ေရခ်ိန္သည္လည္း တစထက္ တစ ပို၍ ပို၍ ျမင့္လာခဲ့တာပါ။
အဲဒီတံုးက ….. “႐ွင္ေသာက္တာေတြလည္း နည္းနည္းေလ်ာ့အံုး”လို႔ ဇနီးက ျမည္တြန္ေတာက္တီးတုိင္း
“မိန္းမရာ … ငါမွာလည္း ××× ဒီဘီယာေလးဘဲ႐ွိတာကြာ” လို႔ က်ေနာ္က ျပန္ေျပာျမဲ။ ရန္ျဖစ္ျခင္း ပူညံ ပူညံ လုပ္ျခင္းေတြ မ႐ွိေပမယ့္ ညစဥ္လုိလုိ္ အေသာက္ဝုိင္းကေလး႐ွိျခင္းကုိ မိမိဇနီးက တကယ္မႏွစ္ၿမဳိ႕ပါ။ သမီးအႀကီးေတာင္ အပ်ဳိေပါက္ျဖစ္ေနၿပီပဲ သူချမာလည္း အေဖအရက္သမားႀကီးဆုိသည့္ ဂုဏ္ပုဒ္ကို ခါးခါးသီးသီး႐ွိလွေပမည္ေပါ့။
တစ္ကယ္ပါ ဒီျပႆနာစၿဖစ္ကတည္းက ေသာက္ခ်င္စိတ္လည္းမ႐ွိ အမႈတဲြပါ ေယာက္ဖျဖစ္သူႏွင့္ သူငယ္ခ်င္း တစ္ဦးကလည္း သူတုိ႔ရဲ႕ခံစားခ်က္ေတြႏွင့္သူ အားလံုးက က်ေနာ့္ကိုသာ အျပစ္ပံုခ်ေနပါတယ္။
“သူေခၚသြားလုိ႔သာ ဒီျပႆနာေတြ တက္ရတာ”
ထားပါေတာ့ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ရင္ဆုိင္ႏိုင္ဘုိ႔ ခြန္အားသာ လုိပါေတာ့တယ္။
အခန္း (၄)
“တရားသူႀကီးမင္းခင္ဗ်ာ ျမန္မာႏုိင္ငံက ေရာက္႐ွိလာတဲ့ ဒုကၡသည္ တရားခံဟာ ေတာထဲေတာင္ထဲမွာႀကီးျပင္းခဲ့သူ တစ္ဦးပါ ဟုိမွာ စစ္ေဘးေတြကိုေ႐ွာင္ရင္ ထုိင္းနယ္စပ္ ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေနခဲ့ၿပီး ျပင္ပကမာၻနဲ႔အဆက္ အသြယ္ ျပတ္ခဲ့ရသူတစ္ဦးပါ”
ေ႐ွ႕ေနႀကီး၏ က်ေနာ္တို႔အတြက္ခုခံေလွ်ာက္ထားခ်က္ကို တရားသူႀကီးမင္းက အေလးအနက္ထားၿပီး တည္ၿငိမ္စြာျဖင့္ နားေထာင္ေနပါတယ္။
“ၿပီးေတာ့လည္း တစ္ခါ တတိယႏုိင္ငံဆုိတဲ့ အေမရိကန္ႏုိင္ငံကိုေရာက္တာကလည္း ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ပဲ႐ွိပါေသးတယ္။ အသစ္ေသာ လူ႔အဖဲြ႕အစည္းမွာ ႐ုန္းကန္မႈအသစ္ေတြနဲ႔၊ တခါ သူ႔ရဲ႕မိသားစုဘဝကုိျပန္ၿပီး ႐ုန္းကန္ရပါတယ္။ ဒီမွာသူ႔အတြက္ အသက္အရြယ္ မိသားစုအေနအထား ပညာဆက္ၿပီးသင္ၾကားဖုိ႔ဆုိတာ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး သူကုိယ္တုိင္ ကလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ မူလတန္းမွ ဒုတိယတန္းထိသာ ပညာဆည္းပူးခဲ့ရသူပါ။”
ေ႐ွ႕ေနႀကီးေလွ်ာက္လဲခ်က္ကိုလည္း က်ေနာ္ေစာအယ္တစ္ေယာက္ စကားျပန္မွတဆင့္ အဓိပၸါယ္ကို ဂ႐ုတစိုက္နားေထာင္ ေနမိတယ္။ တရား႐ံုးတစ္ခုလံုး ပံုမွန္အေနအထားထက္ ပုိ၍ၿငိမ္သက္ေနပါတယ္။
“သူက ေလေသနတ္ကို Mall ကုန္တုိက္ႀကီးမွာ သြားသာဝယ္ခဲ့တယ္ အဲဒီေသနတ္မွာ လုိင္စင္႐ွိတဲ့လူသာ ဝယ္ယူၿပီး ကိုင္တြယ္ခြင့္႐ွိတယ္ဆုိတာလည္း တစ္ကယ္ မသိ႐ွိခဲ့ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့လည္း သူ႔ရပ္႐ြာနဲ႔ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ကို ပ်က္စီးေစ ေၾကာင္း ရည္႐ြယ္ခ်င္သည့္စိတ္ မ႐ွိေၾကာင္းသိသာပါတယ္။”
“သူ႔အတြက္ ဒီသမင္သားကုိ မိသားစုညစာအတြက္ အမယ္သစ္ဟင္းတစ္ခြက္ဆုိတာကိုပဲ အမွန္သိတာပါ။ သဘာဝ ပတ္ဝန္းက်င္ထိမ္းသိမ္းေရးတုိ႔ တရားဥပေဒစုိးမုိးေရးထိပါးမႈ႐ွိခဲ့— စေသာ ဥပေဒ ဗဟုသုတေတြလည္း တစ္ကယ္ဘာမွမ႐ွိ ႐ွာပါဘူး ”
“ ေတာထဲေတာင္ထဲမွာ ေတာ႐ုိင္းတိရိစာၦန္ေတြနဲ႔ မိသားစုဝမ္းစာအတြက္ သတ္ျဖတ္ခဲ့ဘူးတာရယ္ သဘာဝအေျခ အေနေတြေၾကာင့္ လက္နက္ေတြနဲ႔ ထိစပ္ရင္းႏွီးခဲ့တာေတြေတာ့႐ွိပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘယ္ေနရာကိုဘဲေရာက္ေရာက္ မုဆုိး ျဖစ္ခဲ့ဘူးတယ္။ အဲဒီ ‘ဇ’ ေၾကာင့္ ဒီလုိအမႈအခင္းမ်ဳိး မေတာ္တဆ မရည္႐ြယ္ပဲျဖစ္ခဲ့တာလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ႀကီးေလွ်ာက္ လဲပါတယ္။ ”
တရားသူႀကီးက တရားခံသံုးဦး၏မ်က္ႏွာ အသီးသီးကုိ ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး တည္ၿငိမ္ေလးနက္ေသာ အသံနဲ႔ “ဟုတ္ ၿပီ လာမယ့္အပတ္ ႐ွစ္ရက္ေန႔မွာ စီရင္ခ်က္ခ်မယ္”
အခန္း (၅)
ဒီညေနကေနစၿပီး ငါ့ဘဝ ဘာေတြဆက္ျဖစ္အံုးမလဲ …… က်န္ေသာ ေယာက္ဖျဖစ္သူႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းတို႔ကုိၾကည့္ လုိက္ေတာ့လည္း သူတို႔တစ္ေတြကလည္း အေတြးကုိယ္စီျဖင့္ တိတ္ဆိတ္စြာ …..။ မိမိတုိ႔ေမာင္းလာေသာ ကား၏အျပင္ ဘက္ကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဆီးႏွင္းမ်ားျပည့္ႏွက္လွ်က္ လမ္းေဘးဝဲယာအေဆာက္အဦးမ်ားႏွင့္ ေခါင္းမုိးမ်ားေပၚတြင္လည္း ေရခဲေတြကေဖြးလုိ႔ လူေတြကလည္း ေဆာင္းတြင္းဦးထုပ္ႀကီးေတြ လက္အိပ္ေတြစြပ္လုိ႔ အေမရိကန္က ဘတ္ဖလုိး (Buffalo) ေဆာင္းပဲ မေအးပဲဘယ္ေနႏုိင္လိမ့္မလဲ။
သိုေသာ္ …. ဘယ္သို႔မွ် မေအးႏုိင္တာကေတာ့ မိမိတုိ႔ သံုးဦးပင္ မဟုတ္ပါလား။ ထုိ႔အတူ အပူစက္ဝန္းမ်ားသည္ မိသားစု တစ္စုျခင္းစီ၏ ဇနီးသည္မ်ားႏွင့္ သားသမီးမ်ားသုိ႔ ကူးစက္ခဲ့ၿပီး မဟုတ္ပါလား…..။
‘ဘုရား႐ွင္ ကယ္ေတာ္မူပါ’ မိမိ၏လက္ခ်က္နဲ႔ ေသသြားတဲ့သမင္အေၾကာင္းကုိပင္ ေတြးမိလုိက္တယ္။ ထုိသမင္ကေတာ့ ေလေသနတ္ဒဏ္ရာေၾကာင့္ ျပင္းထန္စြာ ေဝဒနာခံစားၿပီး အသက္ေသဆံုးကာ လူ႔ကမာၻ၊ တိရိစာၦကမာၻမွ ထြက္သြားႏွင့္ၿပီ။ မိမိတုိ႔ကား အမႈအခင္းႏွင့္ ရင္ဆုိင္ေနရဆဲ …..။ ဘာကိုမွ် အျပစ္မတင္ခ်င္။ ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္းကုန္စင္ တုိ႔သည္ မိမိ၏တာဝန္ပဲ။ က်ေနာ္ အျပည့္အဝတာဝန္ခံယူမည္။
အသီးသီးေသာ မိမိတုိ႔၏ အမည္မ်ားကုိေခၚဆုိေသာအခါ က်ေနာ္တို႔ … စိတ္လႈပ္႐ွားမႈအျပည့္ျဖင့္ တရားသူႀကီးမင္း ေ႐ွ႕တြင္ရပ္လုိက္ၾကပါတယ္။ ျမန္လြန္းေသာ ႏွလံုးခုန္သံကိုၾကားမွ မိမိ၏မ်က္ႏွာကို အတည္ၿငိမ္ဆံုးႀကဳိးစား၍ ထားမိပါတယ္။
တရားသူႀကီးမင္း၏ေ႐ွ႕တြင္ မိမိႏွင့္အတူ ေယာက္ဖႏွင့္သူငယ္ခ်င္း၊ မိမိတုိ႔သံုးဦး၏ အသီးသီးေသာ ေ႐ွ႕ေနႀကီးသံုး ဦးႏွင့္ ၿပီးေတာ့ စကားျပန္….။
“ေမာင္မင္းတုိ႔၏ အသီးသီးေသာ ေ႐ွ႕ေနမ်ား၏ ခုခံေလွ်ာက္လဲခ်က္မ်ားအရ သင္တုိ႔သံုးဦးစလံုးတြင္ ျပစ္မႈဆုိင္ရာ မွတ္တမ္းမွတ္ရာမ်ား မ႐ွိခဲ့၊ ယခုက်ဴးလြန္ခဲ့ေသာ ျပစ္မႈသည္ လူ႔႐ြာ ပတ္ဝန္းက်င္ကို အေႏွာင့္အယွက္ေပးခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ ဆုိး႐ြား၍ ပက္စက္ယုတ္မာေသာ သေဘာျဖင့္ ထုိသမင္ကုိ ပစ္ခတ္ခဲ့သည္ မဟုတ္သည္ကား ထင္႐ွားေၾကာင္း သင္တုိ႔၏ ေ႐ွ႕ေနမ်ားက ေလွ်ာက္လဲခဲ့ၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကားေမာင္းေသာ ေစာလူးႏွင့္ အေဖၚအျဖစ္လုိက္ပါလာသူ ေစာဂ်ိမ္းတုိ႔ႏွစ္ဦး ….. သင္တုိ႔ ေျခာက္လအတြင္း မည္သည့္အမႈအခင္းႏွင့္မွ် ပတ္သတ္ညွိစြန္းျခင္း မ႐ွိေအာင္ ေနထိုင္မည္ဟု ကတိေပးပါသလား..။
စကားျပန္မွ ျပန္ဆုိေပးေသာ စကားကိုဆံုးေအာင္နားေထာင္ရင္း ေစာလူးႏွင့္ေစာဂ်ိမ္းတုိ႔ကား ဝမ္းသာအားရ အံ့ၾသေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ “ဟုတ္ကဲ့ …. ဟုတ္ကဲ့ …. ကတိေပးပါတယ္ ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဝန္ခံခ်က္ကို လက္မွတ္ထိုးပါတယ္။”
တရားသူႀကီးက ဆက္၍ “သင္တုိ႔အေမရိကန္ႏိုင္ငံ၏ ဥပေဒေအာက္တြင္ အေကာင္းဆံုးစည္းကမ္း႐ွိစြာျဖင့္ ေန ထုိင္ပါ။”
အသက္႐ူဘို႔ပင္ က်ေနာ္တေယာက္ ေမ့ေနမိတယ္။ မ်က္ေတာင္ မခတ္မိေတာ့ပဲ တရားသူႀကီးမင္းရဲ့ မ်က္ႏွာကိုသာ အသနားခံေသာ မ်က္ႏွာထားေလးျဖင့္ ၾကည္ေနမိပါတယ္။
“ မစၥတာေစာအယ္ သင္သည္ ယခုက်ဴးလြန္ေသာျပစ္ မႈကို ရည္႐ြယ္ခ်က္မ႐ွိပဲ ေဆာင္႐ြက္ေစကာမူ ကုိယ္ထိလက္ေရာက္ ေဘးမဲ့ေပးထားေသာ သမင္ကို အရက္မူးေနစဥ္အတြင္း ပစ္သတ္ခဲ့သည္။ သင္ႀကီးျပင္းခဲ့ေသာ ဘဝေနာက္ခံ၊ သင္မိသားစုတုိ႔၏ ျဖတ္သန္းမႈ၊သင့္ႏုိင္ငံ၏ ႀကဳံေတြ႕ေနရေသာ အေျခ အေနကို ကၽြႏု္ပ္အတန္အသင့္ နားလည္သည္။ ယခုကဲ့သုိ႔ သင္က်ဴးလြန္ခဲ့ေသာ ျပစ္မႈအတြက္ ေနာင္က်ဥ္မႈ ႐ွိေစရန္ တႏွစ္ အတြင္း ျပစ္မႈႏွင့္ကင္းစင္ေအာင္ ေနထုိင္ရမည္။ နံပါတ္ ႏွစ္ ထုိျပစ္ဒါဏ္အတြက္ ဒါဏ္ေငြ ေဒၚလာတစ္ေထာင္ကုိ တစ္လ အတြင္း ေပး ေဆာင္ရမည္။ ”
စကားျပန္မွ ျပန္ဆုိေပးေနတဲ့စကားကုိ က်ေနာ္ ေလးေလးနက္နက္ နားေထာင္မိတယ္။
ၿပီးေတာ့မွ “ဝူး” ဆုိေသာ သက္ျပင္း႐ွည္ႀကီးကုိ ခ်လုိက္ႏုိင္ပါေတာ့တယ္။
လြန္ခဲ့ေသာ စကၠန္႔၊ မိနစ္ပိုင္းအတြင္းက မိမိအာ႐ံုတြင္ ယစ္ဝဲေနေသာ လက္ထိပ္ေတြ၊ အခ်ဳပ္ခန္းေတြ၊ ေထာင္တန္းတုိ႔၏ ပံုရိပ္မ်ား ေပ်ာက္ကြယ္ကုန္ၾကျပီ။ ထုိပံုရိပ္မ်ား တကယ္မ႐ွိ ေတာ့ပါ။ ဘုရားသခင္ ကၽြန္ေတာ္ … ေထာင္မက်ေတာ့ဘူး။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဘုရား… လို႔သာ ေခါင္းငံု႔ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။
တည္ၿငိမ္ေသာမ်က္ႏွာထား၊ ၾကင္နာ၍ၿပဳံးေရာင္သန္းေနတဲ့ မ်က္ဝန္းႏွင့္ တရားသူႀကီးကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ သူဟာ မိမိတုိ႔၏ဘဝႏွင့္ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ခရီးလမ္းကုိ စာနာတတ္သူ တစ္ဦးပါတကား။
“ဒါဏ္ေၾကးေငြ ေဒၚလာ တစ္ေထာင္ကို တစ္လအတြင္းေပးပါေနာ္” လို႔ ေျပာတဲ့ ေ႐ွ႕ေနႀကီးစကားကုိ က်ေနာ္က
“ကၽြန္ေတာ္ အခုပဲ ေပးေခ်ပါ့မယ္။ အိမ္က တစ္ခါတည္း ယူလာပါတယ္ ခင္ဗ်” လို႔ ဝမ္းပမ္းတစ္သာေျပာလိုက္ပါတယ္။ မိမိေပးေဆာင္ရမည့္ ဒါဏ္ေငြကုိ အျမန္ဆံုး သြား၍ ေပးေဆာင္လုိက္ပါတယ္။
တရား႐ံုးက ထြက္ခဲ့ေတာ့ အျပင္ေလာကတစ္ခုလံုး ေဆာင္းကာလအေအးဓါတ္ႏွင့္အတူ လမ္းေပၚက တ၀ူး၀ူးနဲ႔ ေမာင္းႏွင္ေနတဲ့ ကားမီးေရာင္ေတြဟာ ဆီးႏွင္းမ်ားၾကား တဝင္းဝင္း ေတာက္လွ်က္႐ွိေနျပီ။ ေကာင္းကင္ယံကေတာ့ မည္းမည္းကုိေမွာင္လုိ႔ … က်ေနာ္ရဲ့ ရင္ထဲမွာ ဘဝေမ်ာ္လင့္ခ်က္အသစ္မ်ားနဲ႔ လင္းလက္ေနမိပါေတာ့တယ္။ အနာဂတ္အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပံုရိပ္မ်ားသည္လည္း တျဖည္းျဖည္း ျပန္၍ေပၚလာတယ္။ မိမိ၏ဘဝ ပုံမွန္အတုိင္း အရာရာျပန္ေရာက္သြားၿပီဟု ခံစားလိုက္မိပါျပီ။ စုိးရိမ္စိတ္နဲ႔ မိမိကိုေစာင့္ေနတဲ့ ဇနီးသည္ႏွင့္ သားမီးတုိ႔ကိုလည္း “အားလံုး အဆင္ေျပစြာနဲ႔ ၿပီးသြားပါၿပီ” လို႔ ေျပာခ်လိုက္ႏိုင္ပါျပီ၊ မိသားစုအားလံုးလည္း ထုိအခါမွ ၿပဳံးေပ်ာ္ႏုိင္ၾကပါေတာ့တယ္။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့မွ မိမိ အရမ္းဆာေလာင္ေနမွန္းသိလုိက္တယ္။ ေအးေလ ….. ညစာမွ မစားရေသးတာပဲ။ ညစာကုိ ၿမိန္ရည္႐ွက္ရည္ တစ္ဦးတည္း စားေသာက္ေနတာကို ဇနီးသည္ႏွင့္သားသမီးတုိ႔က ဝုိင္း၍ ၾကည့္ေနၾကတယ္။ အားလံုးက ေပ်ာ္လုိ႔ ၾကည္ႏူးလုိ႔ မိမိသည္လည္း …………။
အခန္း (၆)
တစ္ေထာင္းေထာင္းထေနေသာ ဖုန္မႈန္႔ေတြၾကားထဲမွာ မိမိတုိ႔ မိသားစု လူ႐ုပ္ပင္ မေပၚၾကေတာ့၊ ဆံပင္ေတြမွာ လည္း ဖုန္ေတြ၊ အက်ီ ၤေတြကိုလည္း မနည္းျပန္ေလွ်ာ္ရအုံးမည္။ သၼီးအငယ္ဆံုးက ဖုန္မႈန္႔ေတြမ်က္လံုးထဲမဝင္ႏိုင္ေအာင္ မ်က္လံုးမ်ားကုိ လက္ႏွင့္ပိတ္ထားသည္။ သုိ႔ေသာ္ ….. အားလံုးေပ်ာ္႐ႊင္ေနၾကသည္။ ၾကည္ႏူးေနၾကသည္။ လြတ္လပ္မႈ႐ွိ သည္။ လတ္ဆက္မႈ႐ွိသည္။ မည္သည့္အေႂကြးမွ လကုန္က်လွ်င္ ဒီေဒသတြင္ ေပးစရာမလုိ၊ လွ်ပ္စစ္မီးမ႐ွိ၊ အင္တာနက္မ႐ွိ၊ ဂတ္စ္အတြက္ ပူစရာမလုိ၊ အဝတ္ေလ်ာ္စက္တြင္ အဝတ္မ်ား သြားေလွ်ာ္စရာအေၾကာင္းမ႐ွိ၊ ျမစ္ေဘးသို႔ ဆင္းၿပီးအားရပါးရ သီခ်င္း ဆုိၿပီး ေလ်ာ္႐ံုသာ။
႐ြာ …… ႐ြာ ……. ေစာအယ္၏႐ြာ ….. ျပန္၍မေရာက္ခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္း အစိတ္ပင္ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီပဲ။ မိမိ၏ဘဝ အနာဂတ္မ႐ွိေတာ့ဟု ခံစားမိကတည္းက မိမိကိုယ္ကုိမိမိ စတင္သိ႐ွိၿပီးခ်ိန္ကတည္းက ဒီအသိုက္အၿမဳံႀကီးႏွင့္ ပတ္ဝန္း က်င္ကုိ စြန္႔ခြာခဲ့ပါသည္။ သဘာဝအလွတရားႀကီးကား ရာသီဥတု၊ ေျမဆီၾသဇာေတြႏွင့္ ပံ့ပိုးေပးထားသေလာက္ လူသတၱဝါ မ်ား၏ ပေရာဂမ်ားေၾကာင့္ ယမ္းေငြ႕ေတြေဝၿပီး အနိ`႒ာန္႐ံုေတြကုိ မျမင္ခ်င္မွအဆံုး ျဖစ္ေန ပ်က္ေနပါသည္။
ႏွစ္ဘက္ေသာဆံုး႐ႈံးမႈ ထုိမွ တဆင့္ လက္နက္ကိုင္အဖဲြ႕အစည္းသံုးဖဲြ႕အၾကား မိမိတုိ႔ေက်းလက္ ေဒသခံမ်ားသည္ ဘယ္သူ႔ကို အေဖေခၚရမွန္းလည္းမသိေတာ့။ ဟုိဘက္ကိုကူလွ်င္ ဒီဘက္ကေထာင္းမည္။ ဒီဘက္ကိုေထာက္ပံ့လွ်င္ က်န္တစ္ ဖဲြ႕က ေနာက္တစ္ခါ ႐ြာထဲဝင္လာလွ်င္ မိမိတုိ႔ မသက္သာေတာ့။ တႏွစ္တာလံုး မိမိတုိ႔ ႐ွာေဖြထားသမွ်ကို ေခါင္းစဥ္အမ်ဳိးမ်ဳိး ေသာ အခြန္ေတြေအာက္မွာ ေပးရတာ မေလာက္ေတာ့လုိ႔ တပါးသူေတြဆီမွ ေခ်းငွားရတာလည္း အႀကိမ္ေပါင္းသည္လည္း မေရႏုိင္ေတာ့ေပ။
အနာဂတ္ဆုိေသာ စကားလံုး၏ အနက္အဓိပၸါယ္ကုိ မိမိပငါမသိေတာ့။ မိမိအတြက္ ဇာတိေမြးရပ္ေျမသည္ “ဒီေန႔ ဘယ္လုိ အဆင္ေျပေျပ အႏ ၱရာယ္ကင္းကင္းႏွင့္ ျဖတ္သန္းႏုိင္ဘုိ႔သာ အေရးႀကီးခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား။” တစ္ခါ တစ္ရံ ….. ႐ြာ၏အျပင္သို႔ လႏွင့္ခ်ီ၍ ထြက္ခြင့္မရ ဘာေၾကာင့္မွန္းလည္းမသိေတာ့ ….. ။
လူပ်ဳိေပါက္ ရင္ခုန္တက္စအ႐ြယ္တြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာေဒသမွ လူမ်ားလုိ အလုပ္အကိုင္အခြင့္အလမ္းေတြ၊ ခ်မ္းသာ ေအာင္ႀကဳိးစားႏုိင္ဘုိ႔အခြင့္အလမ္းေတြရခ်င္ပါသည္။ ပံုမွန္ပညာသင္ၾကားခြင့္ရသူေတြကေတာ့ ပညာတတ္ႀကီးေတြျဖစ္ဘုိ႔ ေမ်ာ္မွန္းခ်က္ေတြႏွင့္ ……
မိမိမွာေတာ့ ….. အ႐ြယ္ေရာက္ၿပီ ဆုိကတည္းက ေပၚတာထမ္းဘုိ႔၊ ႐ြာတြင္တစ္ေယာက္တုိးလာၿပီဆုိေသာ သူႀကီး၏ အျမင္ မ်က္လံုးကုိ က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္းသိသည္။
အမ်ဳိးသားေရးအတြက္ ေတာ္လွန္ေရးဆင္ႏြဲရမည္ဟု ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားက သင္တန္းအတူသြား တက္ရန္ ေခၚေတာ့လည္း မိမိျငင္းခဲ့သည္။ အေဖ၏ညီႏွင့္အေမ၏အကိုတုိ႔ကုိလည္း ထုိေတာ္လွန္ေရးအတြက္ ဆယ္ေက်ာ္ သက္အ႐ြယ္ကတည္းက ထြက္ခြာသြားခဲ့ၾကသည္မွာ အဖုိးအဖြားမ်ား ကြယ္လြန္သြားၾကသည္အထိ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးျပန္မေရာက္ ႏိုင္ခဲ့ၾကပါ။ တစ္ခါ တစ္ရံေတာ့ ၎တုိ႔ႏွစ္ဦး၏သတင္းကုိ သဲ့သဲ့သာၾကားသည္။
အတၱႀကီးတယ္လုိ႔ပဲဆုိဆို ေစာအယ္တစ္ေရာက္ မိမိႏွင့္ မိသားစုဝင္အတြက္သာ အသက္႐ွင္ခ်င္ေတာ့သည္။ အေမ့ ကိုေတာ့ေထာက္ပံ့မည္။ အပါးမက်န္းမာရင္ ေဆးဝါးကုသမႈအတြက္ ေငြေၾကးအသင့္႐ွာထားမည္။
ညီမေလးကုိ ပညာတတ္ဘဲြ႕ရသည္အထိ ၿမဳိ႕ေက်ာင္းသို႔ပို႔မည္။ ဒီလုိႏွင့္ မိမိ႐ြာမွ ထြက္ခြာခဲ့သည္မွာ ဘယ္ေလာက္ ၾကာသြားၿပီးမွန္း မသိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အခ်ိန္ေတြကုန္ဆံုးမႈျမန္ဆန္လြန္းခဲ့သည္။ အေျပာင္းအလဲမ်ဳိးစံုကုိလည္း ႀကံဳ႔ေတြ႕ ခဲ့ရသည္။ ေမွာင္ခုိလမ္းေၾကာင္းမွတဆင့္ ထုိင္းနယ္စပ္ၿမဳိ႕ကေလးသုိ႔ေရာက္ခဲ့ၿပီး ရရာအလုပ္ လုပ္ကာ စုေဆာင္းရသမွ်ကုိ လူႀကဳံ႐ွိလွ်င္ ႐ြာသုိ႔ပို႔ေပးသည္။ ဒီလုိႏွင့္ ႏွစ္ေတြလေတြေျပာင္းသြားသည္။
ထုိင္းႏုိင္ငံတြင္ မိမိကဲ့သို႔ဘဝတူ ကရင္အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်သည္။ သား သမီးေတြရသည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ မိဘႏွစ္ပါး မကြယ္လြန္မွီအထိ မိမိတတ္ႏိုင္သေလာက္ ပို႔ေပးေသာေငြေၾကးမ်ားႏွင့္ ၎တုိ႔စားေသာက္ ေနထိုင္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ညီမေလး ေနာ္ဆိဆိတစ္ေယာက္ၿမဳိ႕ေက်ာင္း၌ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး စာေပးစာယူျဖင့္ဘဲြ႕ရသည္။ ယၡဳေတာ့႐ြာတြင္ အလယ္ တန္းျပဆရာမျဖစ္ေနပါၿပီ။ သူလည္းအိမ္ေထာင္က်လုိ႔ သၼီးတစ္ေယာက္ သားတစ္ေယာက္ရေနပါၿပီ။ ခင္ပြန္းျဖစ္သူကေတာ့ ဓမၼတရားေဟာဆရာဟု သိရသည္။ တစ္ခါမွ်မျမင္ဘူးေပ။ တူႏွင့္တူမေလးေတြကုိလည္း ျမင္ခ်င္လြန္းလွသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္….. ကၽြန္ေတာ္ ေစာအယ္တစ္ေယာက္ ယၡဳ႐ြာသို႔ျပန္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ညီမ၏ႏြားလွည္းကို ကုိယ္တုိင္ ေမာင္းႏွင္ၿပီး ႐ြာသို႔လာခဲ့ၾကပါသည္။ လွည္းေပၚတြင္လည္း ကၽြန္ေတာ့မိသားစုပါ၏။ ကေလးမ်ားေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ခြင့္ရခ်ိန္တြင္ ျပန္လာလည္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။
ဒုကၡသည္စခန္းတြင္ေမြး အေမရိကန္တြင္ႀကီးလာေသာ သားႏွင့္သၼီးငယ္ကို္ စပါးခင္းဆုိတာကိုလည္းျပ ႏြားေခ်းန႔ံဆုိ သည္မွာ ဘယ္လုိလည္း….. မည္ကဲ့သို႔အသံုးဝင္ေၾကာင္းကိုလည္းေျပာျပေတာ့ သူတုိ႔ေလးေတြသည္ မ်က္လံုးအျပဴးသားႏွင့္ နားေထာင္ေနၾကသည္။
စိတ္လႈပ္႐ွားစရာ ေပ်ာ္စရာအေကာင္းဆံုးက တနဂၤေႏြေန႔ ဘုရားဝတ္ျပဳကိုးကြယ္ျခင္း အစီအစဥ္ပဲျဖစ္ပါသည္။ ပရိတ္သတ္မ်ားအေ႐ွ႕တြင္ မိမိတို႔ မိသားစုတစ္စုလံုး အေ႐ွ႕ထြက္ၿပီး မိတ္ဆက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ မိမိတုိ႔ မည္သူမည္ဝါျဖစ္ ေၾကာင္း မည့္သည့္ႏုိင္ငံမွအလည္ျပန္လာသည္ဆုိေသာအေၾကာင္းအရာမ်ားကို ေက်ာင္းဆရာမ ညီမေလးက ႐ြာမွအသင္း သူ အသင္းသားမ်ားအား ေျပာျပသည္။ သူတုိ႔တစ္ေတြသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အား လက္ခုပ္ေတြတီးၿပီး ႀကဳိဆုိေတာ့ မိမိတုိ႔ ေပ်ာ္ လုိက္ေလျခင္း။
ေဆြေတြမ်ဳိးေတြႏွင့္ အ႐ုန္း႐ုန္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ ေန႔လည္စာ စားေနတုန္း “ေဟး ….. ေစာအယ္ ….. ေဟး ….. ေစာအယ္” ဆုိေသာ အသံကုိၾကားလုိက္ရသည္။ အိမ္ေအာက္မွ ေခၚေနေသာအသံျဖစ္သည္။ ညီမေလး၏ အိမ္သည္ကား ကရင္လူမ်ဳိးတုိ႔၏ ႐ုိးရာေျခတံ႐ွည္အိမ္ႀကီး ….. ။
“ေဟ့ ….. ငါဘာကြ သာေဂေလ” “ဟာ ….. သာေဂ သူငယ္ခ်င္း” ဟု ေစာအယ္တစ္ေယာက္ အက်ယ္ႀကီး ဝမ္းသာ အားရ ေအာ္ပစ္လုိက္သည္။ တကယ့္ ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္သူငယ္ခ်င္မ်ားႏွင့္ျပန္ဆံု၍ ေပ်ာ္လုိ္က္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ ငယ္စဥ္က ေဘာင္ဘီမပါပဲ အေပၚအက်ီ ၤေတြႏွင့္ ႐ြာလမ္းမေပၚ အတူလမ္းသလား ေျပးလႊားခဲ့ၾကဘူးသည္မ်ားကိုလည္း သတိရေနမိ ေတာ့သည္။
အိုး ….. သူကလည္း ကရင္အမ်ဳိးသားဝတ္စံုကုိ က်က်နနဝတ္ၿပီး ေခါင္းေပါင္းပင္ေပါင္းထားလုိက္ေသးသည္။
ေဟး ….. သာေဂ ဆုိၿပီး ၎ကို ဆင္းႀကဳိရန္ ေစာအယ္တစ္ေယာက္ ေလွကားအတိုင္း ေျပးဆင္းလုိက္သည္။
ဝုန္း ….. ဝုန္း ….. မိမိခႏ ၱာကုိယ္ကုိ မထိမ္းႏိုင္ပဲ အ႐ွိန္ႏွင့္ အိမ္ေအာက္သို႔ ျပဳတ္က်သြားေတာ့သည္။ ေစာသာေဂကလည္း ၎ကိုေျပး၍ အထူ …..
လန္႔၍ …..က်ေနာ္ … ႏိုးေတာ့ ႏွလံုးခုန္သံေတြလည္း ျမန္ေနသည္ ေရကလည္း ဆာသည္။ ေဘးဘီ ကုိၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဇနီးသည္ႏွင့္ သၼီးငယ္တုိ႔ကား ႏွစ္ၿခဳိက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္။
မိမိ အိပ္မက္တြင္႐ြာကို ျပန္ေရာက္သြားပါပေကာလား။ ညီမေလး၏ ပံုရိပ္၊ ႐ြာ၏သ႐ုပ္၊ ဘုရားေက်ာင္း၏သ႑ာန္၊ စီးဆင္းေနေသာ သံလြင္ျမစ္တုိ႔က အိမ္မက္ဆံုးသြားေပမယ့္ အာ႐ံုတြင္ ပ်ံ႕လြင့္ေနဆဲပင္။
ၿပီးေတာ့ ငယ္ငယ္တုံးက အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း၊ မိမိအေပၚ အၿမဲတန္း အနစ္နာခံ၍ ေပါင္းသင္းခဲ့သူ ….. ေစာသာေဂ ….. ေစာသာေဂ ….. ။ သူယံုၾကည္ေသာ ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ ေ႐ွ႕တန္းတစ္ေနရာ.. လြန္ခဲ့ေသာဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္က အသက္စြန္႔ သြားခဲ့သူ။ စြတ္စုိလာေသာ ပါးျပင္ကိုစမ္းမိေတာ့ မိမိပါးျပင္ႏွစ္ဖက္လံုးတြင္ မ်က္ရည္စီးဆင္းေနသည္ကို ….. မိမိ ပင္မသိလုိက္။
ၾသ ….. အိပ္မက္ပါလား ….. ဟု ေရ႐ြတ္မိလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ ကေလးငယ္ပမာ ႐ႈိက္ႀကီးတငင္ငိုခ်လုိက္တယ္။ တကယ္ပါ…… မိမိတစ္ေယာက္ အိပ္မက္ထဲကိုပဲ ျပန္၍ သြားလုိက္ခ်င္ပါတယ္။
(Photo Credit – EPA)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
