 |
| cartoon saw ngo (2011) |
သာထက္ေအာင္ – ဓားျပကို ေစ်းဆစ္တဲ့အလုပ္
(မိုုးမခ) မတ္ ၃၁၊ ၂၀၁၆
အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီအဖဲြ႔ခ်ဳပ္က ဦးေဆာင္တဲ့ အစုိးရအဖဲြ႔ ေပၚေပါက္လာပါၿပီ။ အရည္အခ်င္း မျပည့္မီ၊ ကိုယ္က်ဳိးရွာ လာဘ္စား၊ စားဖားမ်ား ေကာင္းစားတဲ့အစုိးရေတြနဲ႔ပဲ ေတြ႔ႀကဳံခဲ့ရတဲ့ ျပည္သူႀကီးကေတာ့ တက္လာမယ့္အဖဲြ႔ခ်ဳပ္အစုိးရအေပၚ အေတာ္ႀကီးကုိ ေမွ်ာ္လင့္အားထားေနတာ သတိျပဳမိပါတယ္။
အစုိးရအဖဲြ႔ထဲ ရူးေၾကာင္ေၾကာင္ေတြ မပါပါေစနဲ႔လို႔ ဆုေတာင္းေနတုန္းမွာပဲ Ph.D ဘဲြ႔လက္မွတ္အတုနဲ႔ဝန္ႀကီး၂ပါး ျပႆနာႀကီး ၾကားလိုက္ရေတာ့ အင္း..ဒီမိုး – ဒီေလ – ဒီလူေတြနဲ႔ေတာ့ အနာဂတ္ျမန္မာျပည္အေရး ရင္ေလးစရာပါ။
အုပ္ခ်ဳပ္မႈအတတ္ပညာ၊ စီမံခန္႔ခဲြမႈအတတ္ပညာ၊ ဥပေဒျပဳမႈအတတ္ပညာ ဆိုတာေတြဟာ စနစ္တက် သင္ယူေလ့လာၿပီးမွ အေတြ႔အႀကဳံနဲ႔ ေပါင္းစပ္ၿပီးမွ ႏိုင္ငံအတြက္ အက်ဳိးရိွရာရိွေၾကာင္း ေဆာင္ရြက္ရတာပါ။ ဟုိ ပေဒသရာဇ္ေခတ္ကလို ဖေအ ဘုရင္ေသရင္ သား ဘုရင္ဆက္လုပ္လို႔ရတဲ့ေခတ္မ်ဳိး မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ လက္နက္နဲ႔ တုိင္းျပည္ကိုဖိႏိွပ္ ေျခာက္လွန္႔ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ စစ္အစုိးရရဲ႕ အျမည္းအေမာက္ မတည့္မႈေတြေၾကာင့္ … ကေန႔ ကမၻာ့အဆင္းရဲဆံုးဆိုတဲ့ ဘဲြ႔ထူးႀကီးကို လက္ခံရရိွေနတယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ မျငင္းႏိုင္ပါဘူး။
လြတ္လပ္ေရးေပးခါနီးမွာ နယ္ခ်ဲ႕အစုိးရက မင္းတို႔တိုင္းျပည္ ကိုယ့္ဖာသာ အုပ္ခ်ဳပ္တတ္မလားလို႔ ေမးေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြ မခံခ်င္ၾကပါဘူး။ လြတ္လပ္ေရးမေပးခ်င္လို႔ ဒါ … သက္သက္ႏိွမ္တင္လို႔ တခ်ိန္က ထင္ခဲ့တယ္။ ေခါင္းေအးေအးနဲ႔ ျပန္စဥ္းစားေတာ့ ခု ၂၁ ရာစုေရာက္တဲ့အထိ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးလို႔ ႏွစ္ေပါင္း ၇ဝ နီးပါး ၾကာတဲ့အထိ ကားလမ္းကို မ်ဥ္းၾကားကကူးလို႔မရေသးဘူး၊ အမိႈက္ဘယ္လိုပစ္လို႔ ဘယ္လိုသိမ္းရမယ္ မသိေသးဘူး။ လူမ်ဳိးတမ်ဳိးလံုးရဲ႕ သက္တမ္းကိုတိုေစမယ့္ ေဆးဝါးအတု အစားအေသာက္အတုေတြကုိ ဘယ္လိုတားဆီး ဖယ္ရွားရမွန္း မသိေသးဘူး။ ေၾကာင္ေလာက္နီးနီးၾကြက္ေတြ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္မွာ ေျပးလႊားလႈပ္ရွားေနတာ ဘယ္လိုႏိွမ္နင္းရမွန္း မသိေသးဘူး။
အေသးအဖဲြ႔မွသည္ လူမ်ဳိးပါတုန္းသြားႏိုင္တဲ့ျပႆနာအထိ ေခတ္အဆက္ဆက္ အစုိးရမင္းမ်ား မေျဖရွင္းႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဒီစာေရးေနစဥ္မွာပဲ ေဖ့စ္ဘုတ္ထဲမွာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ တင္ထားတဲ့ တကၠစီကားနံပါတ္နဲ႔ တကၠစီဒရိုင္ဘာ မဖြယ္မရာ အျပာကားကို မိုဘိုင္းဖုန္းနဲ႔ျပေနတဲ့ပံုေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ မယံုမရိွပါနဲ႔ … ၿပီးခဲ့တဲ့ ဒီဇင္ဘာလလယ္ေလာက္တုန္းက ကြ်န္ေတာ္ ေရႊျပည္ႀကီး အလည္ျပန္ေရာက္စဥ္ ကြ်န္ေတာ့္တူမ (အရင္း) တေယာက္ ကုကၠိဳင္းဖက္က ၿမိဳ႕ထဲအျပန္ တကၠစီဒရိုင္ဘာရဲ႕ ယုတ္မာ ရိုင္းစိုင္းတဲ့ အျပဳအမူေၾကာင့္ ေရႊဂံုတိုင္မီးပိြဳင့္ ကားေတြၾကပ္ေနတုန္းမွာ ကားတံခါးဖြင့္ ဆင္းေျပးခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္း ၾကားသိရခဲ့တာမို႔ … ကဲ… ဒီကိစၥေတြ ဘယ္လိုေျဖရွင္းမလဲ။ တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ဳိး ဂုဏ္သိကၡာကိစၥမို႔ အေသးအဖဲြလို႔ ေျပာမရပါ။
ကြ်န္ေတာ္ နားလည္သေလာက္ ေျပာရရင္ အငွားယာဥ္ (တကၠစီ) ဆိုတာ ကားေမာင္းတတ္ရံု၊ ယာဥ္ေမာင္းလိုင္စင္ရိွရံုနဲ႔ တက္ေမာင္းလို႔ မရပါဘူး။ တကၠစီဒရိုင္ဘာလိုင္စင္ ရဖို႔ စာေမးပဲြ ေျဖရပါေသးတယ္။ ေမာင္းျပရပါေသးတယ္။ သက္ဆိုင္ရာအာဏာပိုင္က တကၠစီယာဥ္ေမာင္းလိုင္စင္ ထုတ္ေပးလိုက္လို႔ တကၠစီတစီးကို ေမာင္းၿပီဆိုတာနဲ႔ ကားရဲ႕ ဒက္ရွ္ဘုတ္ေပၚမွာ ယာဥ္ေမာင္းသူရဲ႕အမည္၊ လိုင္စင္နံပါတ္၊ ကားနံပါတ္နဲ႔အတူ သူ႔ဓာတ္ပံုပါတဲ့ ကဒ္ျပားတခုကို အေသအခ်ာ ေထာင္ျပထားရပါတယ္။ ေနာက္.. ျပႆနာ တစံုတခု ရိွရင္ ဖုန္းနံပါတ္ ………ကုိ ဆက္ပါ ဆိုတ့ဲ စတစ္ကာကုိလည္း ကားရဲ႕ ေရွ႕တေနရာရာမွာ ထင္ထင္ရွားရွား ကပ္ျပထားရပါတယ္။ ဒါမွ – ယာဥ္ေမာင္း မေတာ္မတရား – မဖြယ္မရာ လုပ္ရင္ သူ႔အမည္ – လိုင္စင္နံပါတ္ – ကားနံပါတ္နဲ႔ သက္ဆိုင္ရာကို တိုင္လို႔ရမွာေပါ့။ အခု – ေရႊျပည္ႀကီးက တကၠစီဒရိုင္ဘာေတြဟာ တခ်ဳိ႕က လိုင္စင္ (တကၠစီလုိင္စင္) မရိွ၊ ဘယ္သူဘယ္ဝါမွန္း မသိ၊ ဘယ္လိုတိုင္ရမယ္ ဆိုတ့ဲ ဖုန္းနံပါတ္ မရိွ၊ ပိုက္ဆံေပးၿပီး ကုိယ့္အသက္ – ကုိယ့္အရွက္နဲ႔ လံုၿခဳံမႈကို အဲဒီ ဘယ္သူဘယ္ဝါမွန္း မသိတဲ့ ယာဥ္ေမာင္းလက္ ဝကြက္အပ္ထားရတဲ့သေဘာ ျဖစ္ေနပါတယ္။
ဒါ – ကံဆိုးသူမ်ားသာ ႀကဳံရတတ္တဲ့ အေသးအဖဲြ႔လို႔ ေျပာေကာင္း ေျပာႏိုင္ေပမယ့္ … ေန႔စဥ္ ရန္ကုန္လူထု ႀကဳံေတြ႔ေနရတဲ့ ယာဥ္ေၾကာပိတ္ဆို႔မႈႀကီးကလည္း စစ္ဗိုလ္ အစုိးရအဖဲြ႔ဝင္ေတြ စားေၾကာႀကီးမ်က္ႏွာမူၿပီး ကားေတြ မတရား မဆင္မျခင္ တင္သြင္းခဲ့တဲ့ အက်ဳိးဆက္ေတြပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ လူဦးေရ ေသာင္းဂဏန္းေလာက္အတြက္သာ ရည္စူးၿပီး တည္ခဲ့တဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးမွာ ခု… လူဦးေရ (၇)သန္းေလာက္ ရိွေနၿပီး ၅ ႏွစ္အတြင္း ကားအစီးေရ (၆)သိန္းေလာက္ တင္သြင္းခဲ့တယ္လို႔ စာရင္းမ်ားက ျပေနေလေတာ့ ဒီလိုၿမိဳ႕မ်ဳိး ကားလမ္းမပိတ္ရင္ ဘယ္ၿမိဳ႕ ပိတ္မွာလဲ။ ဒီၿမိဳ႕အက်ယ္အဝန္းနဲ႔ ဒီလူဦးေရ … ဒီကားအစီးေရ ဘယ္လို ေရွ႕ဆက္စခန္းသြားမယ္ဆိုတာ အေျခခံပညာေလာက္ သင္ခဲ့ဖူးရင္ေတာင္ စဥ္းစားမိလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ကားလမ္းၾကပ္တာ အေၾကာင္းျပၿပီး ဂံုးေက်ာ္တံတား တစင္း ထပ္ေဆာက္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ ဇီးသီးတဗန္း ထပ္ရတာေပါ့။ ဒီလုိအေမွ်ာ္အျမင္မ်ဳိး၊ ဒီလိုအသိပညာမ်ဳိး၊ ဒီလိုေစတနာမ်ဳိးေတြနဲ႔ တုိင္းျပည္ႀကီးတခု ႀကီးပြားသြားတယ္လို႔ ေျပာရင္ ပညာရွင္ေတြ ရယ္ေနၾကမွာပါ။
ကိုင္း….ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခုေတာ့ … ႏြားခ်ီးလူးအစုိးရတခန္းရပ္ပါၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တေနတဲ့ ပ်ဳိးတိုင္းႀကိဳက္တဲ့ႏွင္းဆီခိုင္အစုိးရ လာပါၿပီ။ အစုိးရအဖဲြ႔သစ္ဆိုေတာ့ မ်က္ႏွာသစ္ေတြ၊ အေတြးအေခၚအသစ္ေတြ၊ လုပ္ေဆာင္ခ်က္အသစ္ေတြ၊ ဥပေဒအသစ္ေတြ၊ တုိးတက္မႈအသစ္ေတြ ေတြ႔ရေကာင္းရဲ႕လို႔ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့့္ေနၾကမွာပါပဲ။ တခါလာလည္း ၅၉(စ) ျပင္ေပးပါ၊ သိမ္းထားတဲ့လယ္ေျမေတြ ျပန္ေပးပါ၊ ဖမ္းဆီးခံေက်ာင္းသားေလးေတြ လႊတ္ေပးပါ ဆိုတာေလာက္နဲ႔ေတာ့ ဘာမွ သိပ္ထူးလာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဓားျပဆီက ေစ်းဆစ္လို႔ မရဘူးဆိုတာေလာက္ေတာ့ သိလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။
ဓားျပဆီက ေစ်းဆစ္တဲ့ ပံုျပင္ေလး ႀကံဳတုန္း ေျပာခ်င္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕လည္း ၾကားဖူးၿပီး ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
တခါတုန္းက ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာက အဖြားႀကီးတေယာက္ ရွမ္းျပည္ကို ကိစၥတခုရိွလို႔ ထြက္လာပါတယ္။ တခါမွလည္း မေရာက္ဖူး၊ နယ္ေျမအေျခအေနေတြလည္း မသိ၊ ပိုက္ဆံကေလးကလည္း အသင့္အတင့္ရိွေတာ့ ဆဲြႀကဳိးနဲ႔လက္ေကာက္နဲ႔၊ နားကပ္နဲ႔ … ၅ လံုးတပ္ ေရႊၾကယ္သီးေတာင္ အျပည့္တပ္ထားေသး။ အဲလိုနဲ႔ လမ္းခုလတ္တေနရာေရာက္ေတာ့ သူတုိ႔ကား ဓားျပတိုက္ခံရပါေလေရာ။ ကားေပၚပါခရီးသည္ အားလံုးရဲ႕ ေရႊေငြ အကုန္ခြ်တ္ယူတာဆိုေတာ့ အဖြားႀကီးလည္း ပါတာေျပာင္ေရာ ဆိုပါေတာ့။
ကိစၥေတြၿပီးလို႔ ဓားျပေတြ ျပန္ခါနီး အဖြားႀကီးက ဓားျပဗိုလ္ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ပံုရတဲ့သူနား ကပ္သြားၿပီး… “ဗိုလ္ႀကီးရယ္ … ကြ်န္မ ဒီကိုလည္း တခါမွ မေရာက္ဖူးပါဘူး၊ ကြ်န္မျပန္ရမွာက ေအာက္ေျပေအာက္ရြာ၊ အေဝးႀကီး…လမ္းစရိတ္ကလည္း တျပားမွ မရိွေတာ့ ကြ်န္မနားကပ္ေလးတဖက္ေတာ့ ျပန္ေပးပါ” လို႔ ေတာင္းသတဲ့။
ဓားျပဗိုလ္လည္း ေခတၱ ေတြေဝသြားၿပီး … “ဟာ… ဒါေတာ့ ဘယ္ျဖစ္မလဲ၊ နားကပ္ဆိုတာ ၂ ခု ေပါင္းမွ တရံ ျဖစ္တာ၊ ခင္ဗ်ား တဖက္ ျပန္ေပးလိုက္ရင္ ဘက္ပဲ့သြားမွာေပါ့။”
“ဒါဆိုလည္း ဗိုလ္ႀကီးရယ္… လက္ေကာက္ေလးတဖက္ျဖစ္ျဖစ္ ျပန္ေပးပါ ” ဆိုေတာ့ … နည္းနည္းစဥ္းစားသလိုနဲ႔ … “ဟာ… လက္ေကာက္တဖက္တည္း သြားေရာင္းရင္ ဘယ္ေစ်းရေတာ့မလဲ၊ ကြ်န္ေတာ္ ရံႈးမွာေပါ့၊ မေပးႏိုင္ဘူး … ” လုပ္ျပန္ေရာ။
အဖြားႀကီးကလည္း သူျပန္ဖို႔အေရး လမ္းစရိတ္ေလးမွ မရရင္ ဒုကၡလွလွ ေတြ႔မွာမို႔ – ေနာက္ဆံုး မရမရ … “ဗိုလ္ႀကီးရယ္ တျခားဟာ မေပးရင္ေနပါ၊ ေရႊၾကယ္သီးေလးတလံုးေတာ့ ျပန္ေပးပါ ” ဆုိေတာ့ … ဗိုလ္ႀကီးလည္း နည္းနည္းစိတ္ရႈပ္သြားပံုေပၚတယ္။
ၿပီးမွ ေခါင္းကုိ ခပ္သြက္သြက္ ရမ္းရင္း … “ဟာ… မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ ၾကယ္သီးဆိုတာ ၅ လံုးေပါင္းမွ တစံုျဖစ္တာ၊ ၄ လံုးတည္းနဲ႔ က်ဳပ္သြားေရာင္းရင္ ဝယ္တဲ့လူက က်ဳပ္ကုိ ဘယ္လိုထင္မလဲ၊ သူမ်ားဟာ ခုိးလာတဲ့သူခုိးလို႔ က်ဳပ္ အထင္မခံႏိုင္ဘူး၊ မေပးႏုိင္ဘူး၊ လံုးဝ မေပးႏိုင္ဘူး – ခင္ဗ်ားသြားေတာ့။”
ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲ။
အဖဲြ႔ခ်ဳပ္က လူႀကီးမင္းမ်ား အစုိးရအဖဲြ႔ဝင္ဝန္ႀကီးမ်ား… ဓားျပကုိေစ်းဆစ္တဲ့အလုပ္ မလုပ္ဘဲ ဓားျပတုိက္ခံရတဲ့ဘဝ၊ ဓားျပကိုေၾကာက္ရတဲ့အျဖစ္မ်ဳိး ကင္းစင္ၿပီး သြားလမ္းသာလို႔ လာလမ္းေျဖာင့္၊ အူမလည္းေတာင့္၊ သီလလည္းေစာင့္ႏိုင္တဲ့ ဘဝမ်ဳိး ေဆာင္ၾကဥ္းေပးႏိုင္မယ္ဆုိရင္ျဖင့္ လူေရာ နတ္ပါ သာဓုေခၚေနမယ္ဆိုတာ စိတ္ခ်လက္ခ် ယံုၾကပါဗ်ာ။ ။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
လြတ္လပ္ေရးမေပးခ်င္လို႕ႏွိမ္တာ က်ိန္းေသတာေပါ့။ဦးႏုတို႕ ဦးေက်ာ္ျငိမ္းတို႕လက္ထက္က အေနာ္တို႕ဘယ္မွာဆင္းရဲလို႕လဲ။
We could have stayed under British like Hong Kong did and that would have been a very different story but we are not smart people. We are too patriotic. We have very concrete thinking. We cannot think ahead for our future.