(မိုးမခ) မတ္ ၂ဝ၊ ၂ဝ၁၆
အင္းစိန္၊ ေဖာ့ကန္ကေန အျပန္မွာစီးေနက် လိုင္းကားကိုပဲစီးျဖစ္ပါတယ္။ ယာဥ္စီးခေပးအျပီး ရင္တမမနဲ႔ ေမွ်ာ္ရတာက ပိုက္ဆံအေႂကြျပန္အမ္းဖို႔ပါ။ ဒီဘက္ေခတ္မွာက တစ္ေထာင္တန္တစ္ရြက္ရဲ႕သက္တမ္းဘာၾကာတာမွတ္လို႔။လက္ထဲကထြက္သြားတဲ့ တစ္ေထာင္တန္ေငြစကၠဴဟာ အေဟာင္းအျမင္း၊ အႏြမ္းေလးေတြနဲ႔ ေငြအေႂကြအျဖစ္ ကိုယ့္ဆီျပန္ေရာက္လာ တတ္တာကိုး။ အစုတ္ျပန္လာမွာေတာ့ဘယ္သူမွမလိုလားပါဘူး။
ယာဥ္ေနာက္လိုက္ရဲ႕လက္ထဲမွာလံုးေထြး၊ ေခါက္တြန္႔၊ ေၾကမြ၊ ေဟာင္းႏြမ္း၊ စုတ္ျပတ္ေနတဲ့ ေငြစကၠဴေတြထဲက အစုတ္ဆံုး ေငြစကၠဴကိုယ့္ဆီ ကံစမ္းမဲအျဖစ္နဲ႔ေရာက္လာမွာစိုးၾကတာ လူတိုင္းစိုးရိမ္ၾကမွာ အမွန္ျဖစ္မွာပါ။
ထင္ထားတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ ၅ဝဝ တန္စကၠဴ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းရယ္၊ ဗဟိုဘဏ္ကေန ေငြစကၠဴလံုျခံဳေရးအတြက္စီမံထားတဲ့ ေငြေရာင္ ၾကိဳးစေလး ဆြဲႏႈတ္ခံထားရျပီး အဲဒီေနရာကပဲ စုတ္စ၊ ျပဲစျပဳေနတဲ့ ၂ဝဝ တန္တစ္ရြက္ရယ္၊ ေငြစကၠဴကို အရွည္လိုက္ ၾကိမ္ ဖန္မ်ားစြာ ေခါက္ခ်ိဳးခံထားရရုံမက လက္ထဲလံုးေထြးထားလို႔ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းနဲ႔ အရွည္လိုက္အေနအထားအတိုင္း လံုးလံုးလ်ား လ်ား (ႏွစ္လက္မေလာက္) ျပဲေနတဲ့ တစ္ရာတန္ေငြစကၠဴရယ္ လက္ထဲကို ဆိုက္ဆိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ေရာက္လာေတာ့တာပါ။
၅ဝဝ တန္အတြက္ သင္လည္းတစ္ေန႔ စုတ္ျပဲဦးမည္၊ ၂ဝဝ တန္အတြက္ သင္လည္းမေနႏိူင္မထိုင္ႏိူင္လက္ေဆာ့၊ ေျခေဆာ့ ႏိုင္လြန္းသူႏွင့္ ေငြစကၠဴတန္ဖိုးမထားတတ္သူတို႔ေၾကာင့္ အေနအထားပ်က္ရဦးမည္လို႔ စိတ္ထဲေတြးေျပာေျပာရင္း တစ္ရာ တန္အတြက္ အိမ္ကတိပ္ေခြနဲ႔ ကပ္ေၾကးအကူအညီ ယူျပီးျပဳျပင္ေပးရေပဦးမည္ လို႔ပါတစ္ဆက္တည္း အေတြးပံုရိပ္ေဖာ္မိပါ ေတာ့တယ္။
ေငြစကၠဴအစုတ္ဖာေထးျခင္းအတတ္ပညာကို ျမန္မာျပည္သူျပည္သားေတြ သင္ၾကားေရးအတတ္ပညာအျဖစ္ မသင္ခဲ့ရ ေပမယ့္ လူၾကီးသူမေတြဆီကေန အျမင္နဲ႔တတ္ခဲ့၊ သိခဲ့ၾကျပီးသားပါ။ ဘယ္လိုျပဲရင္တိပ္နဲ႔ဘယ္လိုကပ္၊ ဘယ္လိုစုတ္ရင္ တိပ္နဲ႔ဘယ္လိုဖာ၊ ဘယ္လိုျပတ္ထြက္ေနရင္ အစားထိုးစကၠဴနဲ႔ ပိုးျပီးဘယ္လိုျပန္ျဖည့္သံုးရမယ္ဆိုတာ အႏုပညာ တစ္ရပ္ အေနနဲ႔ကို ျမန္မာျပည္သူ၊ျပည္သားေတြတတ္ေနၾက၊ နပ္ေနၾကတာပါ။
လက္ထဲေရာက္လာတဲ့ ေငြစကၠဴေလးေတြကိုတယုတယကိုင္တြယ္ၾကည့္ေနတုန္း
ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ေမာင္းတဲ့သူဆီက အာေမ ဍိတ္ျပဳသံနဲ႔ ေနာက္ဆက္တြဲ ဖရုသဝါစာ ဆဲေရးတိုင္းထြာျခင္းေတြ ေၾကာင့္ ေယာင္ယမ္းျပီးလက္ထဲဆုပ္ထားလိုက္မိပါတယ္။ ထီးေဆာင္းျပီးကားေရွ႕ကျဖတ္ေျပးသြားတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ယာဥ္ေမာင္းသူဆီက အမ်ိဳးအမည္စံုလွစြာေသာ ဖရုသဝါစာမ်ားထြက္က်လာျခင္းပါ။ တစ္ဆက္တည္း လက္ထဲက ေငြစကၠဴေလးေတြရဲ႕ ေအာ္ဟစ္ညည္းတြားသံေတြကိုပါအာရုံျပဳမိပါရဲ႕။ အဲဒီအထဲမွာ တစ္ရာတန္ေလးအသံက အက်ယ္ေလာင္ဆံုးပါ။
သူ႕ကိုယာဥ္ေနာက္လိုက္ဆီျပန္လဲခိုင္းရေကာင္းမလား၊ အိမ္က်မွအခ်ိန္ေပးျပီး တိပ္နဲ႔က်က်နနျပန္ကပ္ေပးရမလား၊ ကိုယ္ က ျပန္ျပဳျပင္ဖာေထးထားေပမယ့္ ျပန္သံုးရင္ အဲဒီရာတန္ေလးျပန္လဲေပးပါ အေျပာခံရျပီး တစ္ရာတန္ေလးမ်က္ႏွာငယ္ရွာဦးမလား၊ ကိုယ့္မွာ သူ႕အတြက္ တစ္ရာတန္လစ္ဟာမႈကို လ်စ္လ်ဴရႈႏိူင္လို႔လား ဆိုတာေတြေတြးေနတုန္း လွည္းတန္းအထိ တစ္ရာပဲ၊ေက်ာ္ရင္ ႏွစ္ရာ၊ ျမိဳ႕ထဲအထိသြားရင္ သံုးရာဆိုတဲ့ ယာဥ္ေနာက္လိုက္ရဲ႕သူ႕တစ္ေယာက္ထဲ ကန္႔သတ္ေစ်းႏႈန္း သတ္မွတ္ျပီး ဆက္တိုက္ခရီးသည္ ေခၚသံ ေတြေၾကာင့္ တစ္ရာတန္ေလးလည္းလွည္းတန္းအထိေတာ့စီးလို႔ရေသးတဲ့တန္ဖိုးရွိေနတယ္ဆိုတဲ့အေတြး က အာရုံထဲဝင္လာျပန္ပါတယ္။
ဘာလို႔ေငြစကၠဴေလးေတြကိုစုတ္ေအာင္၊ ျပဲေအာင္၊ ေဟာင္းေအာင္၊ ႏြမ္းေအာင္ကိုင္ၾကတာပါလဲ။ လူေတြဟာ ေငြစကၠဴ ေတြကိုဘာလို႔ တယုတယ တန္ဖိုးမထားၾကတာလဲ၊ ေငြစကၠဴေတြကပဲတန္ဖိုးမဲ့ေနၾကလို႔လား၊ အရည္အေသြးမေကာင္းတဲ့ စကၠဴသားေတြသံုးထားလို႔မ်ားလားဆိုတဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ ရာတန္ေလးကို အလိုလိုေရြးထုတ္ကိုင္ျပီး ေတြးေနမိတာ တေမ့ တေမာပါပဲ။
တစ္ရာတန္ေလးကေတာ့လက္ထဲမွာ ဒဏ္ရာရထားတဲ့ ဌက္နာေလးတစ္ေကာင္လို ေခါင္းေလးငံု႔ျပီးေမွးလ်က္ပါလာေနဆဲပါ။ သူ႕ၾကည့္ျပီး ယာဥ္ေနာက္လိုက္ဆီျပန္လဲဖို႔ကို ခ်ီတံုခ်တံု ျဖစ္ရျပန္ပါတယ္။
အေမရိကန္ေဒၚလာရြက္ေတြကိုက်ေတာ့ စန္႔စန္႔ရန္႔ရန္႔၊ အခ်ပ္လိုက္အတိုင္း သိမ္းထားတတ္ၾကပါရဲ႕။အရြက္အတိုင္းသိမ္းထားတတ္ၾကျပီး ေခါက္ေတာင္မေခါက္ရက္ၾက။
ေငြလဲတဲ့ေနရာက်စကားေျပာရတတ္တာကိုး။ ေစ်းလည္းအႏွိမ္ခံရတတ္ တာကိုး။ ဒီမွာပဲ၊ ေဟာဒီျမန္မာျပည္မွာပဲ ျဖစ္ေနတာလို႔ထင္ပါတယ္။
အိမ္နီးခ်င္းထိုင္းႏိူင္ငံကိုသြားၾကည့္၊ စကၤာပူကိုသြားၾကည့္သူတို႔ေငြစကၠဴေတြက သူတို႔လူေနမႈအဆင့္အတန္းကိုျပေနသလိုကို ခံစားရတတ္ပါတယ္။ ေငြစကၠဴတင္ပဲလား။ ဆင့္ (ျပားစြန္းလည္းသံုးလို႔ရေအာင္) အလိုက္အဆင့္ရွိေနတုန္း။ သူတို႔ေငြ ေစ်းမ်ားတယ္မာတာကိုး။ စကၠဴသားလည္းေကာင္းတာကိုး။ ၾကည့္လိုက္၊ ခပ္သစ္သစ္ေလးေတြကမ်ားတယ္ေလ။
မျဖစ္မေန၊ တိုတိုထြာထြာ၊ ခ်က္ခ်င္း၊ လက္ငင္း ေပးၾကေခ်ၾကရတဲ့ ေစ်းေရာင္းေစ်းဝယ္လိုေနရာေတြမွာသာ ေငြစကၠဴေတြ နဲ႔ ၾကားခံသံုးၾကတယ္။ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ လည္းထားၾကတယ္။ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲ၊ ေဘာ္လီထဲ၊ ေခၽြးခံအက်ီၤထဲထိုးသိပ္ထည့္တာမေတြ႕ရသေလာက္ပါပဲ။
ေဟာ၊ ျမန္မာျပည္က ေငြစကၠဴမ်ား ေနရာစံုေအာင္ေရာက္တတ္တာကိုး။ လိပ္မလား၊ သိပ္မလား၊ က်စ္မလား၊ ေခါက္မလား ၾကိဳက္သလိုအလုပ္ခံၾကရတာကိုး။
ကုန္စိမ္းတန္း၊ သားငါးတန္း သြားၾကည့္ေလ။ အသားေရာင္းတဲ့သူဆီမွာ ေငြစကၠဴက ဆီတရႊဲရႊဲ၊ ေရတစိုစို။ဟင္းရြက္သည္ဆီမွာ ေငြစကၠဴေတြဘဝလံုးလံုးလ်ားလ်ား စုတ္ခ်ာေနခ်က္။ သံုးလို႔ မရရင္ ဖုန္းဘီလ္၊ မီတာဘီလ္ေဆာင္ေတာ့ထည့္သံုးလိုက္ (ႏိုင္ငံေတာ္ကသံုးလိမ့္မယ္၊မထင္လိုက္ပါနဲ႔) မရပါဘူး။ ျပန္လဲခိုင္းတတ္ေနပါျပီ။
အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြလို ေငြကဒ္သံုးဖို႔က်ေတာ့ ဒီႏိုင္ငံမွာ အဆင္မေျပၾကေသးပါဘူး။ စိမ္းေနပါေသးတယ္။စိတ္သိပ္မခ်ၾကတာလည္းပါတာေပါ့။ ဖုန္းဘီလ္၊ မီတာဘီလ္ ေဆာင္ဖို႔လိုင္းေတြ ေဖာ္တဲ့လူကေဖာ္ေနၾကပါျပီ။ဒါေပမယ့္ လိုင္းကိစၥ၊ လွ်ပ္ စစ္မီးကိစၥ ဘယ္သူကမွ တာဝန္မယူရဲေသးဘူးကိုး။ ေတာ္ၾကာစက္ထဲကကဒ္ျပန္မထြက္လာလို႔၊ လိုင္းက်သြားလို႔၊ Error တက္ေနလို႔ေတြနဲ႔ ဆိုေတာ့လည္း လူေတြ အင္ ကုန္တာမဆန္းပါဘူး။
လက္ထဲကတစ္ရာတန္ေလးကလွည္းတန္းေစ်းေက်ာ္ေတာ့လူးလြန္႔စျပဳလာပါရဲ႕။ သူလည္းမြန္းမွာေပါ့။ ယာဥ္ေနာက္လိုက္ လက္ထဲလည္း ျပန္မထည့္ရက္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ယာဥ္ေနာက္လိုက္လက္ထဲမွာ တစ္ရာတန္ခပ္လတ္ လတ္ကေလးေတြ ဖ်တ္ခနဲ ေတြ႕လိုက္လို႔ လဲဖို႔ စိတ္ကူးေပါက္လာပါေသးတယ္။ ေနာက္ကား၊ ေရွ႕ ကား၊ ေဘးကားၾကည့္ေပးသလိုလို၊ ဘာလိုလိုနဲ႔ ဘသားေခ်ာယာဥ္ေနာက္လိုက္က အထာနပ္ေနပံုပါပဲ။ အလုပ္မ်ားေနတဲ့ ပံုစံ ဖမ္းေနတာပါ။ ခရီးသည္ေခၚ လားေခၚရဲ႕၊ လက္ထဲကေငြစကၠဴခပ္လတ္လက္ကေလးေတြကို ဖဲခ်ပ္စီသလို ကြၽမ္းကြၽမ္းက်င္က်င္စီကာရီကာနဲ႔ သူ႕အက်ီၤ အိတ္ကပ္ထဲ ထည့္ေနပါျပီ။
မျဖစ္မေနလဲေတာ့ၾကည့္ဦးမွလို႔စိတ္ကူးျပီး တစ္ရာတန္ေလးကို ေထာင့္ကကိုင္ျပီး ေျမွာက္ျပေတာ့ တစ္ရာတန္ေလးကမခ်ိမဆံ့ ေအာ္ရွာပါတယ္။ မတတ္ႏိူင္ဘူး။ ေတာင္းလဲရမွာပဲ။ ဟိုမွာေငြစကၠဴ ခပ္လတ္လတ္ ေတြရွိေနတဲ့ဥစၥာ။ ယာဥ္ေနာက္လိုက္က ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိနဲ႔ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားတဲ့ပံုပါ။ တစ္ရာတန္ေလးထက္ႏြမ္းျပီး ေထာင့္ေနရာေတြမွာ တံျမက္စည္း ေလာက္နီးနီး ဖြာလန္စုတ္ျပတ္ေနတဲ့ သူ႕ဆီကတစ္ရာတန္ကိုထုတ္ျပပါတယ္။ ေစာေစာက ခပ္လတ္လတ္ေငြစကၠဴ တစ္ရာ တန္ေလးေတြကိုေတာ့ သူသိမ္းထားလိုက္ျပီကိုး။
လက္ထဲက ေငြစကၠဴတစ္ရာတန္ကေလးကညည္းညည္းညဴညဴ ေျပာရွာပါတယ္။ လူေတြအေၾကာင္းကိုလူေတြပဲအသိဆံုးေနမွာပါ။ ေငြစကၠဴေလးေတြရဲ႕ဘဝဟာ လူေတြရဲ႕စိတ္ဓါတ္ေတြနဲ႔ လုပ္ရပ္ေတြကို တစ္ဆင့္ခံေဖာ္ထုတ္ျပ၊ သက္ေသျပ ခံၾကရရုံသက္သက္ပါပဲ။ စိတ္ကိုတင္းျပီးသံုးေနပါဦး။ မေကာင္းတာေတြပယ္ျပီးေကာင္းတာေတြသံုးၾကဖို႔ကိုအစိုးရသစ္က အေကာင္အထည္ေဖာ္ၾကမွာေတာ့မွန္ပါတယ္။ ခ်က္ခ်င္းၾကီးဘယ္လိုမွမျဖစ္ႏိူင္ေသးခင္ ဒီေငြစကၠဴေတြနဲ႔ပဲ စခန္းသြားေနၾကရဦးမွာပါ။
သနားစရာေငြစကၠဴတစ္ရာတန္ကိုအိမ္အပါေခၚလာခဲ့ျဖစ္ပါတယ္။ အိမ္ကသူ႕အေဖာ္ ေငြစကၠဴစုတ္ေတြခမ်ာ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္ေနလိုက္ၾကတာမ်ား မိႈေတြေတာင္တက္လို႔။ တစ္ရာတန္ေလးလည္း ေမာေမာနဲ႔သူတို႔ၾကားထဲဝင္အိပ္သြားပါေလေရာ။ တိပ္နဲ႔ကပ္ေပးတာေတာင္မေစာင့္ႏိူင္ေတာ့ပါလား။
photo credit : getty Images