(မုိးမခ) မတ္ ၆၊ ၂၀၁၆
ကြၽန္ေတာ္ ယုဇနဘတ္စ္လိုင္း အငွားယာဥ္ေမာင္းပါတယ္။ လမ္းမေတာ ္ေမာ္တင္ကေန သာေကတ ယုဇနအိမ္ယာထိေျပးတဲ့ လိုင္းပါ။ ကားအစီးေပါင္း (၈၀) ေလာက္ရွိတယ္။ ေမာင္းရက္ (၅) ရက္ တစ္ေန႔ ေလးေခါက္ေျပးဆြဲရတယ္။ ေနပူပူ မိုးရြာရြာ မနက္လင္းခ်ိန္က ညထိ ကားေပၚမွာပဲ။ ပူတယ္ဆိုၿပီး ဆင္းေျပးလို႔မွမရတာ။ ယာဥ္အကူက ကားေအာက္ဆင္းလို႔ရတယ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ယာဥ္ေမာင္းေတြကေတာ့ ကားေပၚက အက်ဥ္းသားပဲေပါ့။
ကားဂက္စ္ထည့္ခ်ိန္နဲ႔ ေန႔ခင္း ေန႔လည္ ဂိတ္ထိုင္ခ်ိန္မွာနားခ်ိန္ေတာ့ ရွိပါတယ္။ ဂိတ္မွာကားရွားလို႔ ဆက္တိုက္ထြက္ရရင္ ထမင္းစားခ်ိန္ေတာင္မရွိဘူး။
အခက္အခဲကေတာ့ ကိုယ့္ေၾကာင့္ကားထိရင္ ယာဥ္ပိုင္အုံနာဆီမွာ ပ်က္စီးတန္ဖိုးေပးေလ်ာ္ဖို. စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ထားရျပီး ေငြမေက် မခ်င္း ေမာင္းေပးရတယ္။ ေသာင္းဂဏန္း သိန္းဂဏန္းထိရွိမယ္ေပါ့ဗ်ာ။ မိသားစုစားဝတ္ေနေရးအတြက္ လုပ္ရတာပါ။
ခရီးသည္ေတြနဲ႔ ဆက္ဆံရာမွာေတာ့ အဆင္မေျပတာရွိဘူးပါတယ္။ စပယ္ယာေလးေနမေကာင္းလို႔ ပိုက္ဆံဝင္ေကာက္ေပး တုုန္းက ေငြ ၁၀၀ ေပးစီးတာ ငါတို႔ေျပာလဲ နင္တို႔ခံရမယ္လို႔ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကေျပာဖူးတယ္။ ဒီအလုပ္ကို အစဥ္ အျမဲလုပ္ဖို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိဘူး။ ယာဥ္စည္းကမ္းေဖာက္လို႔ ယာဥ္ထိမ္းက ကားလိုင္စင္သိမ္းသြားတာလည္း ရွိပါတယ္။ တရားရုံးမွာ ဒဏ္ေငြေဆာင္ၿပီးေတာ့ လိုင္စင္ျပန္ရၿပီး ကားျပန္ေမာင္းရတယ္။ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္စည္းကမ္းထိမ္းသိမ္းေရးမွာ ၂၀၁၀ ထိ စည္းကမ္းရွိေသးတယ္။ အခုေတာ့ လိုင္စင္မရွိသူေတြလည္း ေမာင္းေနၾကတာပဲ။ လူတိုက္မိရင္ ကားေပၚက ဆင္းေျပးေရာ။ ထိခိုက္မိသူလည္း ဘာေလ်ာ္ေၾကးေငြမွမရဘူး။ ကားကိုေတာ့ ၄၅ ရက္ထိုးထားၿပီး ျပန္ထုတ္ရေနတာပဲ။ လိုင္းယာဥ္ စစ္ေဆးေရးဆိုတာကလည္း အရင္လို စစ္ေဆးတာမ်ဳိးမရွိေတာ့ဘူး။ ဒ႐ိုင္ဘာ၊ စပယ္ယာ ဝတ္စုံအျပည့္အစုံ ဝတ္ရတယ္။ လိုင္းကားေမာင္းခြင့္ရဖို႔ကို ေရးေျဖ၊ ႏႈတ္ေျဖ ေျဖရတယ္။ သင္တန္းလည္း တက္ရတယ္။
ကုမၸဏီေတြမွာ ယာဥ္ေမာင္းအလုပ္ရရင္ေတာ့ ေျပာင္းလုပ္ခ်င္တယ္။ အိမ္ေထာင္စုစာရင္း ပုံစံ (၁၀) မရွိရင္ ရပ္ကြက္ ရဲစခန္း ေထာက္ခံစာေတာင္းမရေတာ့ ကုမၼဏီအလုပ္ရဖို႔ မလြယ္ဘူး။ ကုမၸဏီမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ အငွားယာဥ္ေမာင္းပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘဝအာမခံ ခ်က္ မရွိပါဘူး။ ကိုယ္အလုပ္မလုပ္နိုင္တဲ့ အိုမင္းလာခ်ိန္ဘဝ ဘယ္လိုရွိမလဲ ေတြးၾကည့္တာမ်ိဳးရွိပါတယ္။ ကိုယ့္သားသမီး ေတြပဲ အားကိုးရမွာပါ။ နိုင္ငံေရးေတြ ဘာေတြစိတ္ဝင္စားမႈရွိတယ္။ ဒီမိုကေရစီဆိုတာက သြားေနတုန္းပဲရွိေသးတယ္။ ေနာင္ဆို နိုင္ငံကေကာင္းလာမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနတာပဲ။
image source : getty images