တကၠသုိလ္ေရႊရီဝင္း – ကေလးတုိ႔အတြက္ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္
(မိုးမခ) ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၇၊ ၂၀၁၆
“ မေထြးပံုေျပာပါလားလုိ႔ ၊ ဖြားဖြားကို ကၽြန္ပူဆာ ၊ ေျပာျပတဲ့အခါ ၊ အင္းလုိက္လုိ႔သာ ၊ ေပ်ာ္စရာဒီပံုထဲ ၊ ေတြးဝင္လုိ႔စြဲ”
ဒီကဗ်ာေလးဟာ ငယ္စဥ္က အလြတ္ရခဲ့ ၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရြင္ရြင္ ရြတ္ဆုိခဲ့ၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ ကေလးေတြ က ပံုျပင္နားေထာင္ရတာ ႀကိဳက္သလုိ ၊ လူႀကီးေတြကလည္း ပံုေျပာရတာ ႀကိဳက္ပါတယ္။ တုိင္းျပည္တုိင္းမွာ ပံု ျပင္ေတြရွိၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ပံုျပင္ေတြက ေက်ာရိုးတူၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပံုေျပာတဲ့သူေပၚမူတည္ၿပီး ဇာတ္ လမ္းေတြ ကြဲသြားတက္ပါတယ္။
ျမန္မာႏုိင္ငံက ပံုျပင္ေတြထဲမွာ ရုိးရာပံုျပင္ေတြ ၊ ငါးရာ့ငါးဆယ္နိပါတ္ေတာ္ပံုျပင္ ၊ ဘုရားသမုိင္းပံုျပင္ ၊ တိရစာၦန္ပံုျပင္ စသျဖင့္ ပံုုျပင္ေတြစံုလွပါတယ္။ အေပၚမွာေရးလုိက္မိတဲ့ ကဗ်ာကလည္း ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ကို ကဗ်ာပံုစံ စပ္ဆုိထားတာျဖစ္ပါတယ္။
ေနာက္ ႏုိင္ငံရပ္ျခားပံုျပင္ေတြထဲမွာ မွတ္သားစရာေတြထည့္ၿပီး ၊ အဲဒီပံုျပင္ထဲက ဇာတ္ေကာင္နဲ႔ အျပင္ ေလာကကိုယွဥ္ၿပီး စဥ္းစားႏုိင္တဲ့ ပံုျပင္ေတြရွိတယ္။ အဲဒီပံုျပင္ေတြထဲမွာ ဂရိႏုိင္ငံက အီစြတ္ပံုျပင္ ၊ ဂ်ာမနီက ဂရင္းညီေနာင္ပံုျပင္ ၊ ကမာၻအရပ္ရပ္က နတ္သမီးပံုျပင္နဲ႔ ရုိးရာပံုျပင္ စသျဖင့္ရွိတယ္။ ေခတ္မီတိုးတတ္လာတာ နဲ႔အမွ် ေခတ္မီသစ္လြင္တဲ့ ပံုျပင္ေတြရွိလာတယ္။ ေနာက္ ဘာသာေရးဆုိင္ရာ ပုံျပင္ေတြလည္းရွိတယ္။
ပံုုျပင္ေတြရဲ႕သက္တမ္းဟာ အလြန္ရွည္ၾကာလွၿပီျဖစ္တယ္။ တခ်ိဳ႕ပံုျပင္ေတြ ဥပမာ- ငါးရာ့ငါးဆယ္နိ ပါတ္ေတာ္ ပံုျပင္ေတြနဲ႔ ဂရိပံုျပင္ေတြဟာ ႏွစ္ေပါင္း နွစ္ေထာင့္ငါးရာေက်ာ္ၾကာက ပံုျပင္ေတြျဖစ္တယ္။ အဲဒီ ေလာက္ ႏွစ္ၾကာတဲ့ပံုျပင္ေတြ အခုထက္ထိရွိေနတာ ေစာေစာကကဗ်ာေလးထဲကလုိ ဖုိးဖုိးဖြားဖြားေတြနဲ႔ မိဘ ေတြ ၊ ဦးေလး ၊ အေဒၚ ၊ ဘႀကီး ၊ ႀကီးႀကီး ၊ အစ္ကို ၊ အစ္မေတြ ၊ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းေတြက မေမာမ ပန္းဘဲ ေျပာလာၾကလုိ႔ျဖစ္တယ္။ ပံုျပင္ေျပာရတဲံပညာဟာ ခက္တယ္လုိ႔ေျပာရင္ရသလုိ ၊ လြယ္ပါတယ္လုိ႔ေျပာ ရင္လည္း ရပါတယ္။ ေျပာတဲ့ပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ စိတ္ကူးစိတ္သန္းနဲ႔ တီထြင္မႈေပၚလည္း မူတည္တယ္။
အခုေျပာျပတဲ့ ပံုျပင္ကေတာ့ ဂရိလူမ်ိဳး အီစြတ္ေျပာခ့ဲတဲ့ ပံုျပင္ေတြထဲက တစ္ပုဒ္ျဖစ္ပါတယ္။
ဝက္ဝံႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္
တစ္ခါတုန္းက ခရီးသြားေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ဟာ ေတာထဲကုိျဖတ္ၿပီး ခရီးသြားခဲ့ၾက တယ္။ ေတာနက္ထဲကိုျဖတ္သြားတုန္း လမ္းမွာ ဝက္ဝံႀကီးတစ္ေကာင္ဟာ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ေရွ႕ကို ဘြားခနဲ႔ ေပၚလာတယ္။ ဝက္ဝံနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ေတြ႕ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းဟာ သူ႔ရဲ႕ အနီးဆံုးသစ္ပင္ေပၚ တက္ေျပးသြား တယ္။
ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဝက္ဝံရဲ႕ရန္ကလြတ္ဖုိ႔ လမ္းမရွိဘဲျဖစ္ေနတယ္။ ဒီေတာ့ သူဟာ ေျမႀကီး ေပၚကို ေမွာက္ရက္လွဲခ်လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး လံုးဝမလႈပ္ဘဲ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနတယ္။ အခုလုိလုပ္ ရတာကလည္း ဝက္ဝံေတြဟာ ေသၿပီးသားေကာင္ကို မစားဘူးဆုိတာ ၾကားဖူးလို႔ပါပဲ။
ဝက္ဝံႀကီးဟာ အဲဒီလူရဲ႕အနားကို ကပ္လာၿပီး သူ႔ရဲ႕ႏွာေခါင္းနဲ႔ တြန္းၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ထုိလူရဲ႕ နား နားကို ႏွာေခါင္းနဲ႔ကပ္ၿပီး နမ္းရိႈက္ၾကည့္တယ္။ အဲဒီအခါမွာ လူငယ္ဟာ အသက္မရွဴဘဲ အသက္ေအာင့္ၿပီးေန တယ္။ ဝက္ဝံဟာ သားေကာင္ရဲ႕အေျခအေနကို စမ္းသပ္လုိ႔ေက်နပ္ေတာ့မွ ျဖည္းေလးစြာနဲ႔ ထြက္ခြာသြား တယ္။
ဝက္ဝံႀကီးမရွိေတာ့မွ ေစာေစာက သစ္ပင္ေပၚတက္ေျပးတဲ့လူဟာ သစ္ပင္ေပၚကဆင္းလာတယ္။ သူ ဟာ ေျမႀကီးေပၚမွာ ဖုန္ေတြနဲ႔ေပေနတဲ့ သူ႔အေဖာ္ကိုၾကည့္ၿပီး ရယ္ေမာလုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့သူက “ ခင္ဗ်ားကို ဝက္ဝံႀကီးက တစ္ခုခုေျပာခဲ့ပံုပဲ။ သူဘာေတြေျပာသြားတာလဲ” လို႔ ေမးလုိက္တယ္။
ေျမျပင္ကိုလွဲခ်လုိက္ၿပီး ေသခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက မက္တတ္ရပ္လိုက္ၿပီး ဖုန္ေတြခါ ရင္းနဲ႔ “ ဝက္ဝံႀကီးက အႏၱရာယ္နဲ႔ ေတြ႕တဲ့အခါမွာ မင္းကုိပစ္ၿပီးသြားတဲ့သူငယ္ခ်င္းကို ဘယ္ေတာ့မွမယံုနဲ႔လို႔ ေျပာတာပါ” လုိ႔ ေျဖလုိက္တယ္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
