(မုိးမခ) ေဖေဖာ္၀ါရီ ၆၊ ၂၀၁၆
လြမ္းတဲ့အေၾကာင္းဟာ
လက္ထိပ္ႀကီးနဲ႔ဆိုေတာ့ မသင့္ေလ်ာ္၊
သတင္းဌာနေတြကလည္း
ေခါင္းကဒဏ္ရာေတြကိုပဲ ေၾကညာၿပီး
ႏွလံုးသားက လြမ္းတဲ့အေၾကာင္းကို
ပုဂၢလဖိုင္ထဲပဲ ညႇပ္ထားတယ္။
ငါလြမ္းတုန္းက
အဖိႏွိပ္ခံ ငတ္ျပတ္သူေတြၾကားထဲဆိုေတာ့
ငါ ေျပာမထြက္ဘူး။
ငွက္ဖ်ား အျပင္းအထန္ထေနတဲ့ လူနာေရွ႕
ေလစိမ္းမိၿပီး ဖ်ားတာေလာက္ကို မညည္းခ်င္သလိုေပါ့။
ငါလြမ္းလို႔ ေကာင္းေနတုန္း
တပ္နီေတြက ခရီးရွည္ ခ်ီတက္
႐ုရွေတြက ဇာဘုရင္ကို ေတာ္လွန္ေနၾကတယ္။
ငါဟာ ႏိုင္ငံေတာ္ပဲ
လူဝီဘုရင္ေျပာေတာ့
ျပည္သူေတြက စိတ္ဆိုး
ငါက ေထာင့္တစ္ေနရာမွာ လြမ္းေန၊
ေကာင္းကင္ျပာႀကီးကို ၾကည့္
ငါ့မွာ ေရာ္ရမ္းတမ္းတ လြမ္းတုန္း
ေကာင္းကင္မွာ မိႈပြင့္ႀကီးေတြထလာ
အဲဒါ ဟီ႐ိုရွီးမားနဲ႔ နာဂါစာကီေပါ့။
ခ်ာႏိုဘိုင္း ေပါက္ကြဲမႈႀကီးျဖစ္ေတာ့
ငါဟာ လမ္းဆံုမွာ လြမ္းလြန္းလို႔ တ႐ံႈ႕႐ံႈ႕ငိုေန။
၈၈ အေရးေတာ္ပံုမွာေတာ့
ငါဟာ လြမ္းေနရက္ ပါဝင္ခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ေတာ့လည္း ဒီမိုကေရစီကို လြမ္းရသလို
ငါ ဆက္လြမ္းရတာပဲ။
လြမ္းတဲ့အေၾကာင္းေတြဟာ
မ်ားေသာအားျဖင့္ လူေျခဆိတ္ရာဆိုေတာ့
လူသိနည္းလွပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ကြယ္ လူသိမ်ားခ်င္လို႔ လြမ္းတာမွ မဟုတ္ရဘဲ။
လြမ္းတဲ့အေၾကာင္းဟာ
လြမ္းသူအတြက္သာ ႀကီးက်ယ္ၿပီး
ကမၻာႀကီးအတြက္ေတာ့ ဆန္ကုန္ေျမေလး႐ံုရွိတာ ငါသိပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ငါလြမ္းမိပါတယ္
ေလာကႀကီးကို အံတုၿပီး
တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္စြာ ငါဟာ လြမ္းမိ။
လြမ္းမိ လြမ္းမိ ငါဟာ လြမ္းမိ
လြမ္းစရာမရွိမွေတာ့
လူ႔ဘဝဟာ ဘယ္အဖိုးထိုက္ေတာ့မလဲ။
ဒါေၾကာင့္ ငါဟာ စူပါပါဝါနဲ႔ လြမ္းမိ
ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ထိပါးတဲ့အထိ လြမ္းမိ
လယ္သမားေတြ လယ္စိုက္စရာမရွိေတာ့ေအာင္ လြမ္းမိ
ကေလးအလုပ္သမားေတြ ေပါမ်ားလာေအာင္ လြမ္းမိ
လြမ္းမိ လြမ္းမိ လြမ္းမိ
အသံုးမက် လူၫႊန္႔တံုးသည္အထိ
ငါဟာ လြမ္းမိ ။ ။
လင္းခါး
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
