ျမင့္ေက်ာ္ – အေဖႏွင့္ အတိတ္က ပံုုရိပ္မ်ား
(မိုုးမခ) ဇန္န၀ါရီ ၁၁၊ ၂၀၁၆
၂၀၀၃ ခုုႏွစ္၏ အစ ၄၈ နာရီမျပည့္မီတြင္ အေဖလူ႔ေလာကထဲမွ ထြက္ခြာသြားခဲ့သည္။ ၂၀၀၂ ခုု ကုုန္ခါနီး ေဆးရံုုေပၚတြင္ ေ၀ဒနာႏွင့္ အားၿပိဳင္ေနရစဥ္ ျမန္မာႏိုုင္ငံ၏ အာဏာရွင္ ဦးေန၀င္း ကြယ္လြန္သြားခဲ့သည္။ ထိုုအျဖစ္ကိုု အေဖသာ သိခဲ့လ်င္ ဘယ္လိုုခံစားရမည္လဲဟုု ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ ျဖစ္ေနမိသည္။ ဘာေၾကာင့္ ဦးေန၀င္း ကြယ္လြန္သည့္ အျဖစ္ႏွင့္ အေဖ မကြယ္လြန္မီ ေ၀ဒနာေရာဂါႏွင့္ နပန္းလံုုးေနရသည့္အျဖစ္က သက္ဆိုုင္သနည္းဟုု ေမးစရာရွိေပလိမ့္မည္။
အေဖသည္ ဦးႏုု၏ သန္႔ရွင္း ဖဆပလ ကိုုေထာက္ခံသူျဖစ္သည္။ ႏိုုင္ငံေရးတြင္ ဦးႏုုကိုု ေလးစားသူျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တိုု႔ ကေလးဘ၀ ကတည္းက ညစဥ္ ဘီဘီစီ ျမန္မာပိုုင္းေရဒီယိုုကိုုဖြင့္ၿပီး ႏိုုင္ငံေရးသတင္းေတြကိုု စိတ္၀င္တစား နားေထာင္သည့္ ပရိသတ္ တဦးျဖစ္သည္။ ည ၈ နာရီေက်ာ္လ်င္ ဘီဘီစီ ျမန္မာပိုုင္းကိုု လိုုင္းဖမ္းသည့္ အသံ၊ လိႈင္းတိုုမီတာျဖစ္၍ လိုုင္းေကာင္းေကာင္း မမိသည့္အခါမ်ားတြင္ ဆူညံေနေလ့ရွိသည့္ ေလသံမ်ားအၾကား အေဖကေတာ့ သတင္းမ်ားကိုု စိတ္၀င္တစားအာရံုုစိုုက္ နားေထာင္ေလ့ရွိသည့္ ပံုုရိပ္မ်ားက အမွတ္ထင္ေနဆဲ။
အေဖကျမန္မာ့ႏိုုင္ငံ အခုုလိုုဆင္းရဲ ၾကပ္တည္းရသည့္ လက္သည္တရားခံမွာ ဦးေန၀င္းဟုု ေကာက္ခ်က္ခ်ထားၿပီး သူ ကြယ္လြန္ခ်ိန္ထိ ျမန္မာ့ႏိုုင္ငံေရး အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္ဖိုု႔ ခဲယဥ္းသည္ဆိုုသည့္ အယူအဆရွိသူျဖစ္ရာ ဦးေန၀င္းကြယ္လြန္သည့္ သတင္းၾကားသိရသည့္အခါ သူေမွ်ာ္လင့္ခဲ့သည့္ ျမန္မာႏိုုင္ငံေရး အေျပာင္းအလဲ နီးစပ္လာၿပီလားဆိုုသည္ကိုု အေဖအား ကၽြန္ေတာ္ ေမးခ်င္သည့္ ဆႏၵျဖစ္ေနခဲ့သည္။ အေဖ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့သည့္ တိုုင္းျပည္၏ အေျပာင္းအလဲျဖစ္မည့္ အေျခအေနမ်ိဳး ေရာက္ခ်ိန္တြင္ အေဖကိုုယ္တိုုင္ ေ၀ဒနာႏွင့္ နပန္းလံုုးေနရသည့္ အျဖစ္က ကံၾကမၼာ၏ သေရာ္ခ်က္ေလလားဟုုလည္း ေတြးမိသည္။
အေဖဟုု ဆိုုလ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္မထားသည့္ တံုု႔ျပန္မႈ အေဖ့ထံမွ ရခဲ့သည့္ အခ်ိန္ကာလ ႏွစ္ခုုကိုု စြဲစြဲထင္ထင္ရွိေနသည္။ ပထမအႀကိမ္မွာ ၈၂ ခုုႏွစ္ အဖမ္းခံရၿပီး၊ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးအခ်ဳပ္၊ အင္းစိန္ေထာင္တိုု႔မွ တဆင့္ ေမာ္လၿမိဳင္ေထာင္သုုိ႔ ပိုု႔ၿပီး သီတင္းပတ္ အနည္းငယ္အၾကာ ေထာင္၀င္စာေတြ႕သည့္ ကာလျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္အေနျဖင့္ ယခုုလိုု ႏိုုင္ငံေရးႏွင့္ဆက္ႏြယ္သည့္ ဖမ္းဆီးခံရျခင္းအေပၚ အေဖျပစ္တင္မည္လားဆိုုသည့္ အေတြးႏွင့္ ပထမဆံုုးအႀကိမ္ ေထာင္ဗူး၀ သံတံခါးတဖက္တခ်က္စီေတြ႕ဆံုုရစဥ္ ေနထိုုင္ရတာ အဆင္ေျပလား၊ ဘာမွ အားမငယ္ဖိုု႔ အားေပးသည္ကိုု ႀကံဳခဲ့ရသည္။ ေက်ာင္းတက္ေနစဥ္ ႏိုုင္ငံေရးႏွင့္ ဆက္ႏြယ္ေသာ ကိစၥရပ္တြင္ ပါ၀င္ပတ္သက္ျခင္းကိုု အျပစ္တင္သည့္ သေဘာ တစိုုးတစိမွ် မရွိခဲ့ျခင္းအတြက္ အေဖကိုု သတိရေနေစခဲ့သည္။
ေနာက္ပိုုင္းမွ ျပန္သိရသည္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုု လာဖမ္းဆီးသြားသည့္ည ျဖစ္ရပ္ႏွင့္ ဆက္ႏြယ္၍ အေဖ့တြင္ ရုုပ္ဒဏ္ရာႏွင့္ စိတ္ဒဏ္ရာ ဆယ္စုုႏွစ္ႏွင့္ ခ်ီရခဲ့သည့္ အျဖစ္ျဖစ္သည္။ ဖမ္းဆီးခံရသည့္ညက သတင္းတပ္ဖြဲ႕က ေမးျမန္းစရာ အနည္းငယ္ရွိ၍ လိုုက္ခဲ့ပါရန္ ေခၚစဥ္ အေဖအေမတိုု႔က အ၀တ္အစား၊ ေစာင္စသည္ ထည့္ေပးလိုုက္မည္ဆိုုသည္ကိုု သတင္းတပ္ဖြဲ႕က အမ်ားဆံုုး ၂ ရက္ ၃ ရက္သာ ၾကာမည္ျဖစ္၍ မလိုုအပ္ေၾကာင္း ေျပာဆိုုသည္။ ယင္းသိုု႔ ေျပာဆိုုမႈေၾကာင့္ အေဖ့မွာ ျပန္လာႏိုုး ျဖင့္ တရက္တရက္ ေမွ်ာ္ရင္း သီတင္းတပတ္ေက်ာ္မွ ၿမိဳ႕မ ရဲစခန္းတြင္ထားရွိေၾကာင္း မိသားစုုကိုု အသိေပးၿပီး တမင္းဟင္း တႀကိမ္ပိုု႔ခြင့္ရသည္။ ယင္းေနာက္ တလေလာက္ အင္းစိန္ေထာင္ပိုု႔လိုုက္ျပန္ရာ ဘယ္ေရာက္ေနသည္ မသိဘဲ အစအေနေပ်ာက္ေနခဲ့ရသည္။ အေဖမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုု ဖမ္းဆီး ေခၚေဆာင္သြားသည့္ ေနာက္ရက္ေတြမွာ သားျဖစ္သူ ျပန္လာပိုု႔ေလမလား ဆိုုသည့္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖစ္ ညအေတာ္မ်ားမ်ား အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ေပ။ ယင္းအိပ္မေပ်ာ္သည့္ ညေတြရွည္လာသည့္ေနာက္ ေခ်ာင္းဆိုုးသည့္ ေရာဂါရလာကာ ယင္းေရာဂါက အေဖကြယ္လြန္သည္ထိ ႏွစ္ရွည္လမ်ား စြဲကပ္ခဲ့သည္။ ထိုုသိုု႔ေသာ ေခ်ာင္းဆိုုးသည့္ ရုုပ္ပိုုင္းဒဏ္ရာႏွင့္ ညဘက္ အိမ္အနီးနားတြင္ ကားရပ္သံ၊ ေခြးေဟာင္သံ ၾကားလ်င္ စိုုးရိမ္တတ္သည့္ စိတ္ဒဏ္ရာက ဆယ္စုုႏွစ္မ်ားစြာ အေဖ့ထံ စြဲကပ္ခဲ့ေပသည္။
ဒုုတိယ တံုု႔ျပန္မွႈမွာ ၁၉၈၈ ခုုႏွစ္ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းၿပီး မၾကာမီ လက္နက္ကိုုင္ေတာ္လွန္ရန္ ဆံုုးျဖတ္ၿပီး နယ္စပ္သိုု႔ ထြက္ခြာသြားခဲ့စဥ္ အေဖ့ကိုု လံုုး၀ အသိမေပးခဲ့ရ။ အိမ္မွထြက္ခြာသည့္ နံနက္တြင္ အေမ့ကိုု ဖြင့္ေျပာၿပီး သံျဖဴဇရပ္မွတဆင့္ နယ္စပ္သိုု႔ထြက္ခြာသြားခဲ့သည္။ အေဖက အဲဒီညဘက္ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္မလာေတာ့မွ ေတာခိုုသြားၿပီဆိုသည့္အျဖစ္ကိုု အေမက ဖြင့္ေျပာခဲ့သည္။ တလခြဲေက်ာ္အၾကာ နယ္စပ္မွ အိမ္ျပန္ေရာက္လာသည့္အခါ ပထမဆံုုးအေဖ ေမးသည့္ေမးခြန္းက ဟိုုမွာ ဘယ္လိုုေနခဲ့ရလဲ ဒုုကၡေရာက္ခဲ့သလား၊ ပါသြားတဲ့လက္စြပ္ေတြ ေရာင္းၿပီး မသံုုးခဲ့ဘူးလား ဆိုုသည့္ ေမးခြန္းျဖစ္သည္။ အမွန္ေတာ့ ထြက္သြားစဥ္က ေငြက်ပ္ ၄၀၊ ၅၀ ႏွင့္ လက္ပတ္နာရီတလံုုးသာပါသြားခဲ့သည္။ လက္စြပ္ကိုု သြားမည့္မနက္က အိမ္မွာခၽြတ္ၿပီးထားခဲ့သည္။ အေဖက လက္စြပ္ပါသြားသည္ ထင္၍ ထိုုသိုု႔ေမးျခင္းျဖစ္သည္။ ယခုု ဒုုတိယအႀကိမ္တြင္လည္း ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ ခ်စ္သည့္ေမတၱာကိုု ခံစားရသျဖင့္ ေႏြးေထြးသည့္ ခံစားမႈခံစားခဲ့ရသည္။
အေဖႏွင့္ ပတ္သက္လ်င္ အထက္က ျဖစ္ရပ္ ႏွစ္ခုုကိုု အစဥ္အျမဲ အမွတ္ရေနခဲ့သည္။ အေဖသည္ တရားရံုုး၊ ရဲစခန္းႏွင့္ အက်ဥ္းေထာင္ တိုု႔ႏွင့္ ပတ္သက္ရမည္ဆိုုလ်င္ ေ၀းေ၀းမွာ ေနမည့္ သူမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တိုု႔ လူငယ္ေတြက မိမိတိုု႔ယံုုၾကည္သည့္ ယုုံၾကည္မႈအတြက္ အက်ဥ္းေထာင္ ရဲစခန္းႏွင့္ ပတ္သက္လ်င္ ပတ္သက္ပါေစ မလႊဲမေရွာင္သာ လုုပ္ဖိုု႔ ဆံုုးျဖတ္ထားခဲ့ၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ အေဖအဖိုု႔ သူ ေၾကာက္ရြံ႕ေသာ၊ မပတ္သက္ခ်င္ေသာ ေနရာမ်ားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကိစၥေၾကာင့္ ပတ္သက္လာရသည့္အခါ သားျဖစ္သူကိုု ခ်စ္သည့္ ေမတၱာေၾကာင့္ အေဖ ရင္ဆိုုင္လာရသည့္ အေနအထားျဖစ္သည္။ ထိုုတံုု႔ျပန္မႈ ႏွစ္ခုုကိုုအေဖႏွင့္ ပတ္သက္လ်င္ ကၽြန္ေတာ့္အဖိုု႔ တသက္တာလံုုး မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။
အေဖသည္ စိတ္ရွည္သည့္အခါ အေတာ္စိတ္ရွည္ၿပီး ယင္းအတိုုင္းအတာပမာဏကိုု ေက်ာ္လြန္သြားသည့္အခါမ်ိဳးတြင္ ဘာမွမေျပာေတာ့ပဲ ႏႈတ္ဆိတ္ေနေလ့ရွိကာ တခါတခါတြင္ ဆန္႔က်င္ဘက္ အစြန္းသိုု႔ ေရာက္သြားေလ့ရွိသည္။ တနည္းအားျဖင့္ ထိုုသိုု႔ေသာ အေျခအေနမ်ိဳး ဘယ္လိုုအခ်ိန္တြင္ က်ေရာက္လာမလဲ ဆိုုသည္ကိုု ခန္႔မွန္းရခက္သည္။
ကၽြန္ေတာ္တိုု႔ ညီအစ္ကိုုေတြ အေပၚ ေယဘုုယ်အားျဖင့္ အလိုုလိုုက္သူ တေယာက္ျဖစ္သည္။ အေဖသည္ ေန႔ခင္း ေစ်းဖြင့္ခ်ိန္တြင္ ေစ်းႏွင့္ အလုုပ္ရွိရာၿခံသိုု႔ စက္ဘီးျဖင့္ ပစၥည္းပိုု႔လိုုက္ ျပန္သယ္လိုုက္ရွိၿပီး ညေနေစာင္းတြင္ အလုုပ္ရွိရာ ၿခံသိုု႔ စက္ဘီးျဖင့္ အလုုပ္သိမ္းသြားေလ့ရွိရာ ထိုုသိုု႔ေသာအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္အထက္က အစ္ကိုုက စက္ဘီးလိုုက္စီးၿပီး ၿခံထဲသိုု႔ လိုုက္ေလ့ရွိသည္။ စက္ဘီးေနာက္ခံုုတြင္ သစ္သားခြက္ျဖင့္ ညီအစ္ကိုု ႏွစ္ေယာက္ကိုု အေဖက တင္နင္းသြားေလ့ရွိသည္။ ထိုုျမင္ကြင္းကိုု ျမင္ရသူမ်ားက သားသမီး ကိုု အလိုုလိုုက္လြန္းေသာ ဖခင္တဦးအျဖစ္ ျမင္ေလ့ရွိသည္။ သိုု႔ေသာ္ တခါတခါ စိတ္တိုုသည့္အခါ ကၽြန္ေတာ္တိုု႔ကိုု အနားရွိသည့္ တုုတ္ျဖင့္ ရိုုက္ေလ့ရွိသည္။ ယင္းအျဖစ္မ်ိဳးမွာ မၾကာခဏေတာ့မဟုုတ္ နွစ္ႏွင့္ခ်ီမွ ျဖစ္ေလ့ရိွသည္။
ကၽြန္ေတာ့္သမီးက အေဖျဖစ္သူအေပၚ မည္သိုု႔မည္ပံုု ခံစားမွတ္မိေနမည္ကိုုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အေနနဲ႔ မွန္းဆျခင္းငွာ မတတ္ႏုုိင္။ တေန႔က်လ်င္ အေဖႏွင့္ပတ္သက္သည့္ ကၽြန္ေတာ့္ေရးထားသည့္ အမွတ္ရစာတမ္းကိုု ဖတ္မိၿပီး သူလည္းတခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ ေရးေကာင္းေရးေပလိမ့္မည္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
