ရန္လိုကြၽဲ – ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွ စီးပြားေရးအတုိင္အပင္ခံ (ဒုတိယပိုင္း ဇာတ္သိမ္း)

ၿပီးခ့ဲေသာ ဇာတ္လမ္းအက်ဥ္း
==============
ႀကီးပြားခ်မ္းသာလိုေသာ ေမာ္ကြန္းမဂဇင္းဝိုင္းေတာ္သားတို႔က  စီးပြားေရးဆုိင္ရာအႀကံေပးခ်က္မ်ား အလုအယက္ ေတာင္း ၾကသျဖင့္    ရန္လိုကြၽဲလည္း အႀကံဉာဏ္မ်ား ဗံုးေပါလေအာ ေပးလိုက္သည္။

သတင္းေထာက္သက္ဦးမြန္က စားသံုးခြန္ေကာက္ေသာ္လည္း တံဆိပ္ေခါင္းမကပ္ေသာ စားေသာက္ဆုိင္မ်ားအေၾကာင္း အခြန္ဌာနသို႔ တုိင္ၾကားၿပီး ဒဏ္ေၾကးေငြ ခဲြေဝယူျခင္း၊ စာမူခ မ်ားမ်ားရရိွရန္ အစားအေသာက္အေၾကာင္း ေရးသားဖဲြ႔ႏဲြ႔ျခင္း စသည့္ ဝင္ေငြတုိးဖြယ္ရာ နည္းလမ္းမ်ား ရရိွသြားသည္။

အယ္ဒီတာ ေက်ာ္ေဇယ်ာထြန္းက စာအုပ္ျဖန္႔ခ်ိေရးဆိုင္ ဖြင့္ၿပီး ေရာင္းရေငြအမ်ားစုကုိ စာအုပ္တုိက္ပိုင္ရွင္တို႔ထံ အပ္ႏွံျခင္း မျပဳဘဲ လွည့္ပတ္သံုးစဲြျခင္းျဖင့္ တုိက္ေဆာက္ ကားစီးနည္းဟူေသာ နိႆရည္းကုိ သေဘာက်ၿပီး ခ်က္ခ်င္းအေကာင္ အထည္ေဖာ္လုိက္သည္။

အရင္းအႏွီးမရိွေသာ သတင္းေထာက္ ေကာင္းျမတ္မိုးကုိေပးလုိက္ေသာအႀကံမွာ ကားတိုက္ခံရဟန္ေဆာင္ၿပီး ဒရိုင္ဘာမ်ား ထံမွ ေငြညစ္ထုတ္ယူေရး ျဖစ္ေလသည္။  ၎တို႔အားလံုး ရန္လိုကြၽဲ၏ အုိင္ဒီယာအလန္းစားမ်ားကုိ လြန္စြာ ႏွစ္သက္ၾကသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္  အယ္ဒီတာဉာဏ္လင္းက သူလည္း ႀကီးပြားလုိေသာေၾကာင့္ ရန္လိုကြၽဲထံမွ အႀကံေတာင္းခံရန္ သံသယႀကီး ႀကီးထားၿပီး ခ်ည္းကပ္လာပံုျဖင့္ အဆံုးသတ္ထားသည္။)

ေမာ္ကြန္းရံုးသို႔ ရန္လိုကြၽဲေရာက္လာတတ္သည္မွာ စာနယ္ဇင္းေလာက၏ အတင္းစကားမ်ား၊ Facebook မွ ေပါက္ကရ သတင္းမ်ားအေၾကာင္း ေလေပါလိုျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေရာက္ကတည္းက ေငြရွာနည္း၊ စီးပြားေရးလုပ္နည္း မ်ားကုိသာ ပို႔ခ်ေနရသည္။ ဗိုက္ကလည္း အေတာ္ဆာလာသည္။ ထိုသုိ႔ေသာ အေျခအေနတြင္ အႀကံဉာဏ္ေတာင္း သူေနာက္တဦး ခ်ည္းကပ္လာျပန္သည္။ ထိုသူမွာ အယ္ဒီတာ ဉာဏ္လင္း။ “က်ဳပ္လည္း အႀကံရခ်င္သဗ်ဳိ႕” ဟုဆိုကာ အတင္းအက်ပ္ ခ်ည္းကပ္လာေလ၏။

ဉာဏ္လင္း။     ။ အႀကံဉာဏ္ မေပးခင္ က်ဳပ္ေမးတာေတြ အရင္ေျဖပါဦး။ ရန္လိုကြၽဲက စီးပြားေရးကိစၥေတြ အႀကံေပးေနေပမယ့္ ကိုယ္တုိင္ေရာ စီးပြားေရး အဆင္ေျပရဲ႕လား။ ဝင္ေငြေကာင္းရဲ႕လား။ အႀကံေပးတဲ့သူကုိယ္တုိင္က လမ္းေဘးေလွ်ာက္ေနတ့ဲသူျဖစ္ေနတယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဟန္မက်ဘူးေနာ္။ ဟုိေန႔က အေနာ္ရထာလမ္းေပၚက အေပါင္ဆုိင္တစ္ဆိုင္ထဲ ရန္လိုကြၽဲ ဝင္သြားတာ ေတြ႔ရတယ္။ ဒီေတာ့ သံသယျဖစ္မိတာက အေပါင္ဆိုင္ အားကိုးေနရသူဆီက ထြက္လာမယ့္ စီးပြားေရး အႀကံ ေတြက တကယ္အလုပ္ျဖစ္ပါ့မလား ေပါ့ေလ။

ကြၽဲ ။ ။ ေၾသာ္… ဟုတ္တယ္၊ ဟုတ္တယ္။ အေပါင္ဆိုင္ထဲ ဝင္တယ္ဆိုေပမယ့္ တစ္ခါပဲ ဝင္ဖူးပါတယ္ဗ်ာ၊ သူတုိ႔ရဲ႕ လုပ္ငန္းအေၾကာင္း သတင္းေလး ေဆာင္းပါးေလးေရးလို႔ရမလားဆုိၿပီး ဆိုင္ထဲဝင္ စနည္းနာတာပါ။ ဒါ က်ဳပ္တို႔စာနယ္ဇင္းသမားေတြရဲ႕အလုပ္ေလဗ်ာ။ ဟုတ္တယ္ေနာ္။ က်ဳပ္တုိ႔ လက္ေတြ႔ သြားလာရတယ္၊ ကြင္းဆင္းရတယ္။

ဉာဏ္လင္းက အေျဖကို သိပ္ေက်နပ္ပံုမရ။ ေမးခြန္းေနာက္တစ္ခု ထုတ္ျပန္သည္။

လင္း ။ ။ ကိုကြၽဲ အလုပ္ဆင္းတဲ့အခါ ငါးဆယ္တန္ၿမိဳ႕ပတ္ရထားကုိပဲ တိုးေဝွ႕စီးတာ ကြၽန္ေတာ္ မၾကာခဏဆိုသလုိ ေတြ႔ရ တယ္။ ႀကီးပြားေရး စီးပြားေရးအႀကံေပးတဲ့သူက ကားမဝယ္ႏိုင္ဘူးဆုိတာက ယုတၱိရိွပါေသးတယ္။ သို႔ေသာ္… အငွားကား ေတာ့ စီးမွေပါ့။ အခုလို ဒီၿမိဳ႕ပတ္ရထားကုိပဲ အားကိုးေနရသူဆီက ထြက္လာမယ့္ ေငြရွာနည္းအႀကံဉာဏ္ေတြကို ကြၽန္ေတာ္ တုိ႔က ဘယ္လို ယံုစားရမွာလဲ။

ရန္လိုကြၽဲ ေဒါသ ငယ္ထိပ္ေရာက္သြားသည္။  အႀကံေတာင္းတာ ေအးေအးေဆးေဆး မေတာင္းဘဲ အထုပ္ျဖည္ျပေနသည္။ ရန္ကုန္ဆင္ေျခဖံုးမွ စြမ္းအားရွင္မ်ားကုိ ေမာ္ကြန္းရံုးအတြင္းအထိေခၚလာၿပီး ပညာေပးလုိက္လွ်င္ ေကာင္းမည္ဟုပင္ ေတြးမိ သည္အထိ ေဒါသထြက္သြားသည္။ သို႔ေသာ္လည္း… ပညာရိွတုိ႔၏ ေဒါသ အျပင္မထြက္ရဟု ဆင္ျခင္မိသျဖင့္ ထြက္လာေသာ ေဒါသကို ေရတစ္ခြက္ႏွင့္ ျပန္ၿမဳိခ်လိုက္မိသည္။

ကြၽဲ ။ ။ က်ဳပ္က ၿမိဳ႕ပတ္ရထားကုိ ငါးဆယ္တန္လက္မွတ္၀ယ္ျပီး စီးတာျဖစ္ျဖစ္၊ လက္မွတ္မဝယ္ဘဲ ခပ္တည္တည္ ခုိးစီး တာျဖစ္ျဖစ္ … အဲဒီလို စီးရတာကလည္း ခုိင္လံုတဲ့အေၾကာင္းရိွပါတယ္။ ဒါဟာ က်ဳပ္ရဲ႕ သုေတသနလုပ္ငန္းလည္း ျဖစ္ပါ တယ္။ ေမာင္ရင္တုိ႔ သိတ့ဲအတုိင္းပဲ… ယာဥ္ေၾကာပိတ္ျခင္းဆိုတာ ရန္ကုန္ရဲ႕သေကၤတျဖစ္လာၿပီ။ ဒီအခင္းအက်င္းကုိ သာသာယာယာျဖစ္ဖို႔အတြက္ ႏိုင္ငံေတာ္နဲ႔ ဟုိး… ဂ်ပန္ျပည္ကအဖဲြ႔ႀကီးတစ္ခုနဲ႔ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ေနၾကၿပီ။ ဒီစီမံကိန္း အတြက္ အႀကံေပးပါ၊ အႀကံေပးပါဆုိၿပီး သူတုိ႔က လုိလုိလားလား အကူအညီေတာင္းလာလို႔ က်ဳပ္လည္း မေနသာဘဲ လက္ေတြ႔ကြင္းဆင္းၾကည့္တာပါ။ ကားၾကပ္တာကုိရွင္းတ့ဲနည္းက ရန္ကုန္မွာ ဘယ္သြားသြား ဘယ္လာလာ ၿမိဳ႕ပတ္ရထား ကုိပဲ စီးရမယ္ဆိုတ့ဲဥပေဒ ထုတ္လုိက္ဖို႔ပဲဆုိတ့ဲအေျဖကုိ က်ဳပ္ ရွာေဖြေတြ႔ရိွပါတယ္။ ဒါဟာ လမ္းေပၚမွာ ကားမရိွေအာင္ လုပ္လုိက္တ့ဲနည္းလမ္းလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ လမ္းမႀကီးေတြမွာ ကားမရိွဘူးဆိုရင္ လမ္းေပၚ ေဘာ္လံုးကန္မလား၊ ထုပ္ဆီး တုိးမလား၊ ႀကိဳက္တာလုပ္ၾက။ ဒီနည္းလမ္းကုိ စိတ္ကူးမိဖို႔အတြက္ဆုိတာ ကြန္ျပဴတာေရွ႕ထုိင္ေနလို႔ မရဘူးေလ။ ၿမိဳ႕ပတ္ ရထားတုိ႔ ဘာတို႔ကုိ လက္ေတြ႔ စီးၾကည့္ရတယ္၊ အႀကိမ္ႀကိမ္ စီးရတယ္။ ဒီေတာ့ ေမာင္ရင္က က်ဳပ္ကုိ ၿမိဳ႕ပတ္ရထားေပၚ ေတြ႔လုိက္တယ္ဆုိတာ အံ့ၾသစရာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။

လင္း ။ ။ ႀကိဳက္သြားၿပီဗ်ာ။ သိပ္ႀကိဳက္သြားၿပီ။

ကြၽဲ ။ ။ မႀကိဳက္ပါနဲ႔။ က်ဳပ္က ေယာက်္ားခ်င္း စိတ္မဝင္စားပါဘူး။

လင္း ။ ။ ေၾသာ္… အဲဒါကုိေျပာတာမဟုတ္ဘူး၊ ဆရာ့ရဲ႕ စိတ္ကူးေတြကုိ ႀကိဳက္သြားၿပီလို႔ ေျပာတာ။ ကဲ..ကဲ… ကြၽန္ေတာ့္ ကုိလည္း အႀကံေလး ဘာေလး ေပးပါဦး။ ဝင္ေငြတိုးေစမယ့္နည္းလမ္း၊ ပုိက္ဆံေတြ အလံုးအရင္း ဝင္လာမယ့္ နည္းလမ္း ေလးေတြ ရိွရင္ ေပးပါဦး။

အယ္ဒီတာဉာဏ္လင္း အႀကံေတာင္းပံုမွာ ကနဦးတြင္ ရုိက္ခ်င္စရာေကာင္းလွသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ရန္ကုန္သူရန္ကုန္သား တုိ႔ကုိၿမိဳ႕ပတ္ရထားထဲထည့္ေရး နည္းဗ်ဴဟာအေၾကာင္း ရွင္းျပၿပီးခ်ိန္မွစ၍ ရန္လိုကြၽဲကို ရာႏႈန္းျပည့္ ယံုၾကည္ကုိးစားသူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားသည္။  ဗိုက္ဆာေနသူ ရန္လိုကြၽဲကို အစားအေသာက္ျဖင့္ ဧည့္ခံပါမည္ဟုဆုိကာ ခ်က္ခ်င္းပင္ ရံုး ေရွ႕တံခါးဖြင့္ၿပီး အျပင္ထြက္သြားသည္။ ရံုးအနီးတြင္ဖြင့့္ထားေသာ လမ္းေဘးဆိုင္မွ အစားအေသာက္ မွာေပးသည္။ “ရခုိင္ မုန္႔တီ အရည္နဲ႔တစ္ပဲြလာပို႔ပါ၊ အေၾကာ္မထည့္နဲ႔” ဟု ေအာ္ေျပာသံ ၾကားလုိက္သည္။

ကြၽဲ ။ ။ အင္း.. ကုိယ့္လူရဲ႕ အေနအထားၾကည့္ရတာ အိမ္ၿခံေျမပဲြစားျဖစ္ျဖစ္ ဝယ္ေရာင္းျဖစ္ျဖစ္ လုပ္လို႔ရမယ့္ပံုပဲ။ ဘယ္လိုလဲ၊ လုပ္ႏုိင္မလား အယ္ဒီတာမင္း။

လင္း ။ ။ လုပ္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ ရပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ဒီလုပ္ငန္းမွာ ေစ်းကြက္ ကစားသူေတြ၊ ေငြပံုေပၚမွာထုိင္ေနသူ၊ ရံုးခန္းဘာညာဖြင့္ၿပီး လုပ္ကိုင္သူေတြ အမ်ားႀကီးရိွေနၿပီဆိုေတာ့ ဝင္တုိးတယ္ပဲထားပါဦး၊ တကယ္ အလုပ္ျဖစ္ပါ့မလား။ က်ဳပ္က ပုိက္ဆံေတြ အလံုးအရင္း ရခ်င္တာေနာ္။ အလံုးအရင္းမရဘဲ ရိွစုမဲ့စု အရင္းအႏီွးေလး အလံုးအရင္း ထြက္သြား တာမ်ဳိးဆို ရင္ကဲြနာက် ေသမွာဗ်။

ကြၽဲ ။ ။ ဘာမွ မပူနဲ႔၊ ေက်ာ္သူရိွတယ္။ အဲ… ဘာမွ မပူနဲ႔၊ က်ဳပ္ ရိွတယ္။ အိမ္ၿခံေျမေစ်းကြက္ထဲကုိ ရဲရဲတင္းတင္းသာ ခုန္ ခ်လိုက္။ သုိ႔ေသာ္… အိမ္လည္း ဝယ္စရာမလိုဘူး၊ ၿခံလည္း ဝယ္စရာမလုိဘူး၊ ဝယ္ရမွာက ေျမကြက္ေတြပဲ။

လင္း။ ။ အဲဒီေျမကြက္က က်ဳပ္ကုိ ဒုကၡေပးမွာေပါ့။ ဝယ္ထားတာေတြ  ေစ်းခုန္တက္တာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ ေစ်းၿငိမ္ေနရင္ က်ဳပ္ ေသၿပီေပါ့။

ကြၽဲ။ ။ ေျမကြက္ေတြ႔သမွ်ေတာ့ လုိက္မဝယ္နဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။ ေတြ႔သမွ် လိုက္ဝယ္ေနလို႔ကေတာ့ ဟုိဘိန္းဘုရင္မိသားစုလိုမ်ဳိး ပိုက္ဆံခ်မ္းသာမွ ဝယ္ႏိုင္လိမ့္မယ္။ အယ္ဒီတာမင္းလုပ္ရမွာက ကုိယ္တုိင္ ပဲြစားလုပ္၊ ဝယ္ေရာင္းလုပ္ၿပီး ေျမကြက္ဝယ္ တတ္တ့ဲ အရာရိွကေတာ္ေတြကုိ ေတြ႔ရင္ လုိက္ေခ်ာင္းဖို႔ပဲ။ အရာရိွကေတာ္ေတြ ဝယ္တ့ဲေျမကြက္မ်ားဟာ ေစ်းက်သြားတယ္၊ ေစ်းၿငိမ္သြားတယ္ရယ္လို႔ မရိွဘူး။ ထုိးတက္သြားတာပဲ ရိွတယ္။ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာစီမံကိန္းလုပ္မယ္၊ ခြင္ေကာင္းေတာ့မယ္ ဆုိတာ သူတုိ႔က အရင္သိတာ။ သူတုိ႔က ေသခ်ာတ့ဲေျမကြက္ပဲ ဝယ္တာ။ ဒီေတာ့ သူတုိ႔ဝယ္တ့ဲနားမွာပဲ ကုိယ္လည္း ႏုိင္သမွ် ဝယ္ထားေပါ့ကြာ။ ေစ်းခုန္တက္လာရင္ ထုတ္ေရာင္း။ ဒါဟာ ေမာင္ရင့္အတြက္ ေငြအလံုးအရင္း ေသခ်ာေပါက္ ဝင္တ့ဲ နည္းေပါ့ကြယ္။

ထုိသုိ႔ အလုပ္ျဖစ္မည့္ အႀကံဉာဏ္ေကာင္းမ်ားေပးၿပီး လမ္းေဘးဆုိင္မွ ေရာက္လာေသာ ရခုိင္မုန္႔တီကုိ သံုးေဆာင္ကာ ေမာ္ကြန္းရံုးမွ ထြက္လာခဲ့သည္။ အႀကံဉာဏ္မ်ား လက္ခံရရိွေသာ ေမာ္ကြန္းဝုိင္းေတာ္သားတုိ႔က ရန္လုိကြၽဲကို ရံုးတံခါးဝအထိ လုိက္ပို႔ၾကကာ ေက်းဇူးစကား အႀကိမ္ႀကိမ္ဆုိၿပီး က်န္ရစ္ခ့ဲေလသည္။

ရန္လိုကြၽဲလည္း အိမ္အျပန္လမ္း ၿမဳိ႕ပတ္ရထားေပၚတြင္ ပီတိျဖစ္ျခင္း၊ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၊ စိတ္ညစ္ျခင္းတို႔ကုိ တလွည့္စီ ခံစားေန မိသည္။ ပီတိျဖစ္ျခင္း၊ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း ဆိုသည္မွာ အျခားမဟုတ္။ ေမာ္ကြန္းဝိုင္းေတာ္သားတုိ႔ကုိ ေငြရွာနည္း၊ ႀကီးပြားနည္းဆုိင္ရာ အႀကံဉာဏ္မ်ား ေပးႏုိင္ျခင္းေၾကာင့့္ပင္။ သူတုိ႔လည္း ေပ်ာ္ရႊင္ စိတ္ခ်မ္းသာၾကေပမည္။ သူတုိ႔စိတ္ခ်မ္းသာလွ်င္ ကမၻာႀကီး ေအးခ်မ္းမည္မဟုတ္ေလာ။ စိတ္ညစ္ျခင္း ဆုိသည္မွာ အျခားမဟုတ္။ ေမာ္ကြန္းရံုးသို႔ ယခုတစ္ေခါက္ သြားေရာက္ခ့ဲျခင္းမွာ စာမူခထုတ္ေရးအတြက္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း စာမူခထုတ္ေပးမည့္သူက ရံုးမွာမရိွ။ စာမူခ ရမလာျခင္းသည္ စိတ္ညစ္ စရာကိစၥမဟုတ္ေလာ။ ရန္လိုကြၽဲ ေငြလိုေနသည္။ ေငြမရိွေသာေၾကာင့္ အေပါင္ဆိုင္ေရာက္ပစၥည္း ျပန္ေရြးရန္လည္း အလွမ္း ေဝးေနေသးသည္။ ပီတိကုိစားၿပီး အားရိွရေပေတာ့မည္။ စာမူခကိုလည္း ေနာက္ေန႔မွ လူႀကဳံႏွင့္ လမ္းမွာေတာ့မည္။

ေလာကႀကီးတြင္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၊ စိတ္ညစ္ျခင္းတုိ႔ အစဥ္အၿမဲ ဒြန္တဲြလ်က္ အၿမဲရိွေနတတ္သည္ဟု ဆင္ျခင္ေနမိသည္။

ေျခာက္လခန္႔အၾကာတြင္ ေမာ္ကြန္းရံုးသို႔ ထပ္မံ၍ ေရာက္ရျပန္သည္။ ဒီတစ္ႀကိမ္ ရံုးသို႔သြားရသည္မွာ အနည္းငယ္ စိတ္ လႈပ္ရွားမိသည္။ ေမာ္ကြန္းဝိုင္းေတာ္သားတုိ႔ကုိ ေငြရွာနည္းအႀကံေကာင္းမ်ား ေပးထားမိသည္ကုိ ျပန္ေတြးမိၿပီး  စိတ္လႈပ္ရွား ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ေမာ္ကြန္းတြင္ လူအေျပာင္းအလဲပင္ ရိွနုိင္သည္။  ရန္လိုကြၽဲ၏ အႀကံမ်ားအတုိင္း ေဆာင္ရြက္သျဖင့္ လြန္ စြာ ႀကီးပြားသြားၿပီး ေမာ္ကြန္းကုိသာမက စာနယ္ဇင္းေလာကကုိပါ ေက်ာခုိင္းသြားသည္လည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။ အကုန္ျဖစ္ နုိင္သည္။

ေမာ္ကြန္းရံုးခန္းတံခါးကုိ စိတ္လႈပ္ရွားစြာ တြန္းဖြင့္ၿပီး ဝင္လုိက္သည္။ ရံုးမွာ လူစံုတက္စံုရိွသည္။   ရန္လိုကြၽဲ ဝင္လာသည္ကုိ ဝိုင္းေတာ္သား အားလံုးေတြ႔ေသာ္လည္း တစ္ခ်က္သာ ငဲ့ၾကည့္ၿပီး ကုိယ့္အလုပ္ ကုိယ္ဆက္လုပ္ေနၾကသည္။ မည္သူမွ် အဖက္မလုပ္ၾက။

အေျခအေနမဟန္ဟု ဆ႒မအာရံုျဖင့္ သိလုိက္သည္။ ဆက္ဆံေရးက မည္သုိ႔နည္း။ ရံုးသို႔ ေရာက္လာသူကုိ ပ်ဴပ်ဴငွာငွာဆက္ဆံျခင္းမျပဳႏုိင္လွ်င္ေသာ္မွ  ထုိင္ပါဦး၊ မေတြ႔တာၾကာၿပီ … စသျဖင့္ ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကားေတာ့ ေျပာသင့္သည္မဟုတ္ေလာ။ ရန္လုိကြၽဲဆိုသည္မွာလည္း သာမန္ စာနယ္ဇင္းသမားမဟုတ္၊ သူတုိ႔ကုိ ေငြရွာနည္းအႀကံေကာင္းမ်ား ေပးခ့ဲဖူးသည္။ ထုိေက်းဇူးကုိမွ်မေထာက္။ ဥေပကၡာ ျပဳရက္ၾကသည္။ ရန္လိုကြၽဲ ဝမ္းနည္းလာသည္။ လာမိတာ မွားၿပီဟု ေနာင္တရမိသည္။ ဝမ္းမနည္းနဲ႔၊ ေသာက္ဂရုမစုိက္နဲ႔။ ဒါဟာ ေမာ္ကြန္းသုိ႔ ေနာက္ဆံုုးအႀကိမ္လာေရာက္ျခင္းပဲ ဟု ေတြးမိၿပီး အားတင္းကာ ထျပန္ရန္ ျပင္လုိက္သည္။ ထုိအခါမွ သတင္းေထာက္ သက္ဦးမြန္ထံမွ အသံထြက္လာသည္။

မြန္ ။ ။ ေဟ့…အႀကံေကာင္းဉာဏ္ေကာင္းေတြေပးတတ္တ့ဲ ဆရာႀကီး ျပန္ေတာ့မလို႔လား။ အႀကံေလး ဘာေလး ေပးသြား ပါဦးဗ်။

ကြၽဲ ။ ။ ေၾသာ္… ေပးတာေပါ့ကြာ။ ဟုိတစ္ခါ ငါေပးတ့ဲအႀကံေရာ… ဘယ္လုိလဲ။ လုပ္ျဖစ္တယ္မဟုတ္လား။ အဆင္ေျပလား။

မြန္ ။ ။ အဆင္ေျပတယ္လို႔ ထင္ရတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႔လုပ္ၾကည့္မွ ဒုကၡနဲ႔ လွလွ ေတြ႔ေတာ့တာပဲ။

အႀကံေပးသည့္အတုိင္း လက္ေတြ႔လုပ္ျဖစ္သည္ဟု သက္ဦးမြန္က ရွင္းျပသည္။ ရန္ကုန္ရိွစားေသာက္ဆုိင္မ်ားသို႔ သြား ေရာက္စားေသာက္ကာ ေဘာက္ခ်ာ ေခၚ ေငြရေျပစာတြင္ အခြန္တံဆိပ္ေခါင္း မကပ္သည့္ဆုိင္ေတြ႔လွ်င္ အခြန္ဌာနသို႔ တုိင္ၾကားၿပီး ဒဏ္ေၾကးေငြ ရရိွေရး ႀကိဳးပမ္းခဲ့ပံုကုိ အေသးစိတ္ ျပန္ရွင္းျပသည္။

ရန္ကင္းၿမိဳ႕နယ္ရိွ စားေသာက္ဆုိင္တစ္ဆုိင္က တံဆိပ္ေခါင္းမကပ္သျဖင့္ တုိင္ၾကားရာ အခြန္ရံုးက သြားစစ္ေဆးရာ စည္း ကမ္းမလုိက္နာေၾကာင္း ေတြ႔ရသျဖင့္ ထုိဆိုင္ ဒဏ္ရုိက္ခံရေလသည္။ ႏွစ္လအၾကာတြင္ အခြန္ဌာနက သက္ဦးမြန္ကုိ ဒဏ္ ေၾကးေငြ ရာခိုင္ႏႈန္းတခ်ဳိ႕ လာေရာက္ထုတ္ယူရန္ ဖိတ္ေခၚလာသည္ဆုိ၏။

မြန္။     ။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ရန္ကင္းအခြန္ရံုးကုိ ကားငွားၿပီး ေျပးတာေပါ့ဗ်ာ။ ဟုိေရာက္ေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း ထုိင္ေစာင့္ရတာေပါ့။ စာရြက္စာတမ္းကိစၥေတြလုပ္ျပီးေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွာ က်ပ္ႏွစ္ေသာင္းလို႔ ေရးထားတ့ဲ ခ်က္လက္မွတ္ တစ္ေစာင္ေပးတယ္။ အဲဒီခ်က္လက္မွတ္က ၿမိဳ႕နယ္အစုိးရဘဏ္မွာပဲ ထုတ္ရသဗ်။ တျခားဘဏ္ မရဘူး။ အဲဒီေတာ့ ျမန္ျမန္ေရာက္ေအာင္ ကားငွားၿပီး ဘဏ္ကုိေျပးေပါ့ဗ်ာ။ အစုိးရဘဏ္ဆုိေတာ့လည္း ထုတ္ေငြက ခ်က္ခ်င္းမရ။ ဟုိေကာင္တာေရွ႕ေစာင့္ ဒီေကာင္ တာေရွ႕ေစာင့္ရတ့ဲအလုပ္ကုိ ထမင္းအိုး ၂ လံုးခ်က္ေလာက္ၾကာေအာင္ လုပ္လုိက္ရတယ္။ ေနာက္ဆံုး ဒဏ္ေၾကး ႏွစ္ ေသာင္းရတယ္။ ရံုးမွာ အလုပ္ရိွေတာ့ ျမန္ျမန္ေရာက္ေအာင္ ကားငွားျပန္ရတယ္။ တြက္ၾကည့္ေတာ့ ဆုိင္မွာ မွာစားတာက တစ္ေသာင္း၊ ကားငွားခေတြက တစ္ေသာင္းခဲြဆုိေတာ့ ေပါင္းလုိက္ေတာ့ ႏွစ္ေသာင္းခဲြ။ ရႈံးတယ္။ က်ဳပ္မျမတ္ဘူး။

ရံုးသို႔ျပန္အေရာက္ အဆူခံရတာပဲ အဖတ္တင္သည္ဟု သက္ဦးမြန္က ညည္းျပသည္။ ရံုးတြင္ အလုပ္ လုပ္မည့္အစား အခြန္ ဌာနေျပး၊ အစုိးရဘဏ္သုိ႔ ေျပးေနေသာေၾကာင့္ အယ္ဒီတာမင္းတုိ႔၏ ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းျခင္းကုိ လွလွပပ ခံရသည္ဟူ၏။ အခ်ိန္ကုန္တယ္၊ ကြၽန္ေတာ္ အလုပ္ျပဳတ္ဖို႔ နည္းနည္းပဲ လုိေတာ့တယ္ ဟု ငုိျပသျဖင့္ ရန္လုိကြၽဲ အထူး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိ၊ မ်က္ႏွာပူမိ၏။ ထုိ႔ျပင္တစ္ဝ အယ္ဒီတာတုိ႔က ေမာ္ကြန္းမဂဇင္းတြင္ အစားအေသာက္အေၾကာင္း၊ စားေသာက္ဆုိင္ ေဝဖန္ ေရးအေၾကာင္းမထည့္ဘဲ ေရြးေကာက္ပဲြ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးမႈတုိ႔အေၾကာင္းသာ ဆက္ထည့္ရန္ မုိက္မုိက္မဲမဲ ဆံုးျဖတ္ ထားသျဖင့့္ အပုိစာမူခရေရး အလွမ္းေဝးရၿပီဟုဆုိကာ သက္ဦးမြန္ ေမ်ာက္မိႈင္မိႈင္သြားျပန္သည္။

“အဟမ္း… အဟမ္း” ဟူေသာ ေခ်ာင္းဟန္႔သံထြက္လာသျဖင့္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ရာ  အယ္ဒီတာ ေက်ာ္ေဇယ်ာထြန္း ျဖစ္ ေနသည္။

ကြၽဲ။     ။ ေဟ့ … ေက်ာ္ေဇယ်ာထြန္း… ဘယ္လိုလဲ၊ စာအုပ္ျဖန္႔ခ်ိေရးက အလုပ္ျဖစ္တယ္မဟုတ္လား။   က်ဳပ္ေပးတ့ဲအႀကံေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားတို႔လင္မယား … တုိက္ေဆာက္ကားစီးေနေရာေပါ့။

ထြန္း။     ။ စာအုပ္ဆုိင္ ဖြင့္ျဖစ္ပါတယ္။ စာအုပ္ေတြလည္း လာတင္ၾကပါတယ္။ အေရာင္းလည္း သြက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တုိက္ေဆာက္၊ ကားဝယ္စီးဖို႔ လမ္းမျမင္ပါဘူးဗ်ာ။

ကြၽဲ။     ။ ဟမ္…ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ။

ေက်ာ္ေဇယ်ာထြန္းက စာအုပ္အေရာင္းဆိုင္အေၾကာင္း ရွင္းျပသည္။  ထုတ္ေဝသူမ်ား၊ မဂဇင္းတုိက္မ်ားက ေရာင္းရေငြ လာေတာင္းလွ်င္ မည္သူ႔ကုိမဆုိ ေငြလက္က်န္မထား၊ ေရာင္းရၿပီးသမွ် ေငြရွင္းေပး၊ ထုတ္ေပးမိသည္။ ပညာျပျခင္း၊ ေငြကုိ အခ်ီႀကီးလွည့္သံုးျခင္းမ်ားလုပ္ရန္ လိပ္ျပာမသန္႔ဟု ဆုိလာ၏။ ထုိသုိ႔ေသာစိတ္ဓာတ္မ်ဳိးျဖင့္ ဒီတစ္သက္ တုိက္ေဆာက္ ကားစီးရန္ မလြယ္ဟု သူက ဝန္ခံ၏။ ဆိုင္ခန္းငွားခအတြက္ သူ႔ေယာကၡမအိမ္ကုိပင္ ေပါင္ထားရသည္ဆုိ၏။ ရန္လိုကြၽဲ၏ ေငြရွာနည္းအႀကံမွာ လူတုိင္းအတြက္မဟန္၊ အင္မတန္ မ်က္ႏွာေျပာင္ႏုိင္မွဟု သူက ေနာက္ဆံုး ေကာက္ခ်က္ခ်၏။

ရန္လုိကြၽဲလည္း ေက်ာ္ေဇယ်ာထြန္း တုိက္မေဆာက္၊ ကားဝယ္မစီးႏုိင္သျဖင့္ မ်ားစြာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိရံုမွတစ္ပါး မည္သုိ႔မွ် မတတ္ႏုိင္ေခ်။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ကြန္ျပဴတာေရွ႕ အလုပ္မ်ားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနေသာ အယ္ဒီတာဉာဏ္လင္းကုိ သတိျပဳမိသည္။ ဉာဏ္ လင္းလည္း သူ၏အႀကံ ယူဖူးသူျဖစ္သည္မဟုတ္ေလာ။ သုိ႔ဆုိလွ်င္ ဉာဏ္လင္း အိတ္ေဖာင္းေနေလာက္ၿပီ။ သူ႔ကုိ ေသခ်ာ မည့္ ေျမကြက္ဝယ္ၿပီး ေအာင္းထား၊ တက္ေစ်းရမွ ျပန္ေရာင္းဟု အႀကံေပးခ့ဲသည္ကုိ ျပန္အမွတ္ရမိသည္။

ကြၽဲ။     ။ ေဟ့… အယ္ဒီတာႀကီး.. ဘယ္လိုလဲ၊ ဝယ္ထားတ့ဲ ေျမကြက္ေတြ ဘာေတြ ေစ်းေကာင္းရၿပီး ဘီလ်ံနာ ျဖစ္ေနၿပီလား။

လင္း။     ။ (မ်က္ႏွာေသျဖင့္) ဘီလ်ံနာျဖစ္ဖို႔ ေဝးစြ၊ ဝယ္ထားတ့ဲ ေျမကြက္ေတြ ေစ်းလည္းမတက္၊ ဘယ္သူမွလည္း စိတ္ မဝင္စားလို႔ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ေသာကေျခရာ ေဝဒနာေတြပဲ ရင္နဲ႔အမွ် ခံစားေနရတယ္။

ကြၽဲ။ ။ ဟာ…ဘယ္နားကေျမကြက္ေတြ လိုက္ဝယ္ထားမိလို႔လဲ။ ခင္ဗ်ားကုိ အႀကံေပးထားတာ က်ဳပ္မွတ္မိၿပီ၊ အရာရိွ ကေတာ္ေတြ ဝယ္တ့ဲေျမကြက္ေတြနားမွာပဲ ေငြပံုေအာလိုက္လို႔ ေျပာထားတယ္မဟုတ္လား။

လင္း။ ။ ဟုတ္ပါတယ္၊ ခင္ဗ်ားႀကီး အႀကံေပးသလို အရာရိွကေတာ္တစ္ေယာက္လုပ္သမွ် လုိက္ေခ်ာင္း၊ ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္ရဲ႕ ရိွသမွ်ေငြ အကုန္ပံုေအာၿပီး သူ႔နားမွာ ဝယ္ပါတယ္ဗ်ာ။

ကြၽဲ။     ။ အင္း…ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္ေပးတ့ဲေဖာ္ျမဴလာအတုိင္းေတာ့ တကယ္လုပ္တ့ဲပံုရိွတယ္။ ဘယ္နား မွားေနပါလိမ့္။ အဲ… လုိက္ေခ်ာင္းတာ အရာရိွကေတာ္ဆုိတာ ေသခ်ာရဲ႕လား။ ဘယ္ဌာနအရာရိွရဲ႕ ကေတာ္လဲ။ သူ႔ေယာက်္ားက အေကာင္ ဘယ္ေလာက္ ႀကီးသလဲ စံုစမ္းၿပီးၿပီလား။

လင္း။     ။ ဘယ္ဌာနကမွ မဟုတ္ပါဘူး။   ဒါေပမယ့္ သူ႔ေယာက်္ား နဖူးမွာ အနာရြတ္ႀကီးတစ္ခု ရိွတယ္။ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ရာ အႀကီးႀကီးပဲ။ ထင္းေနတာပဲ။ အရာရိွတယ္ဆုိေတာ့လည္း အရာရိွေပါ့ဗ်ာ။ ဒီေတာ့ သူ႔မိန္းမကလည္း ေအာ္တုိမစ္တစ္ အရာရိွကေတာ္ျဖစ္ၿပီလို႔ ေျပာၾကပါစု႔ိဗ်ာ။ အဲဒီအရာရိွကေတာ္ဝယ္တ့ဲနားက ေျမကြက္ေတြကုိ က်ဳပ္ဝယ္ေတာ့တာပဲ။ က်ဳပ္ တုိ႔လင္မယား ပိုင္ဆိုင္တ့ဲ ေရႊ႕ေျပာင္းႏုိင္ေသာပစၥည္း၊ မေရႊေျပာင္းႏုိင္တ့ဲပစၥည္းေတြကို   ေရာင္းလို႔ရတာအကုန္ေရာင္း၊ ဟုိ လူ႔ဆီကေငြဆဲြ၊ ဒီလူ႔ဆီက ေငြေခ်းၿပီး ပံုေအာ ဝယ္ထည့္လုိက္တာပဲ။ သို႔ေသာ္လည္း အဲဒီေနရာက ေစ်းတက္ဖို႔ေနေနသာသာ လာၾကည့္တ့ဲသူေတာင္မရိွဘူး။ ေခ်းေငြေတြ အတုိးတက္ၿပီး က်ဳပ္လည္း အက်ပ္ရုိက္ေနတာ …  အိမ္ကမိန္းမနဲ႔  ေန႔စဥ္ ရန္ျဖစ္ရတုိင္း ခင္ဗ်ားကုိ သတိရေနတာေပါ့ဗ်ာ။

ဉာဏ္လင္း ေျပာျပခ်က္အရဆိုလွ်င္ သူကေတာ့ ကြၽႏ္ုပ္၏ အႀကံေပးခ်က္အတုိင္း အတိအက် လုိက္နာသူျဖစ္မွန္း စာဖတ္သူ မိတ္ေဆြတုိ႔ ျငင္းႏုိင္မည္မဟုတ္ေပ။  သို႔ေသာ္လည္း အရာရိွကေတာ္ဟူေသာ ေဝါဟာရႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး သူ ဖြင့္ဆုိခ်က္ ထုတ္ရာတြင္ မွားယြင္းသြားျခင္းဟူေသာ အားနည္းခ်က္သာ ရိွေလသည္။ ထုိအားနည္းခ်က္က သူ႔ကုိ ဒုကၡ ေကာင္းေကာင္း ေပးေနေလၿပီ။

ဉာဏ္လင္းတစ္ေယာက္ ရန္လိုကြၽဲႏွင့္လည္း အလုပ္မျဖစ္၊ အရာရိွကေတာ္ႏွင့္လည္း အလုပ္မျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေမာ္ကြန္းရံုး ခန္းရိွ သူ၏ကြန္ျပဴတာေရွ႕တြင္ မ်က္ႏွာမသာမယာႏွင့္ ထုိင္ေနသည္မွာ ယေန႔တုိင္ ျဖစ္ေလသည္။

ရန္လိုကြၽဲလည္း အထူးပင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။ လွည့္ျပန္ရန္အတြက္ အားလံုးကုိႏႈတ္ဆက္လုိက္သည္။ “ကဲ…. ျပန္ဦးမယ္ဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ့ရဲ႕ စီးပြား၊ ႀကီးပြား  အုိင္ဒီယာမ်ားက ေမာ္ကြန္းဝိုင္းေတာ္သားတို႔နဲ႔ သဟဇာတ မျဖစ္တဲ့အတြက္ အထူး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္” ဟု ဆုိလုိက္သည္။ ထုိအခိုက္ အခန္းေထာင့္ရိွ ခ်ဳိင္းေထာက္ႏွင့္လူတစ္ေယာက္က “ဘာေၾကာင့္ အက်ဳိးမျဖစ္ရမွာလဲ၊ အက်ဳိးသိပ္ျဖစ္တာေပါ့ဗ်ာ” ဟု ေျပာကာ ရန္လိုကြၽဲထံသို႔ တစ္လွမ္းခ်င္း တစ္လွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္လာေလသည္။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း တစ္လွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္လာရျခင္းမွာ အေၾကာင္းရိွသည္။ သူ၏ ေျခေထာက္ တစ္ဘက္တြင္ ပတ္တီး စီးထားၿပီး၊ သြားလာရာတြင္လည္း ခ်ဳိင္းေထာက္ႏွစ္ဘက္ကုိ အားျပဳေနရေသာေၾကာင့္ပင္။

ကြၽဲ။     ။ ဟာ.. ေကာင္းျမတ္မုိး၊ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲကြ … ပတ္တီးႀကီးနဲ႔ပါလား။

မုိး။     ။ ပတ္တီးႀကီး စီးထားရတာ  ကြၽန္ေတာ့ေျခေထာက္ အႀကီးအက်ယ္ ပြန္းပဲ့သြားလို႔ေပါ့ဗ်ာ။

ကြၽဲ။     ။ ေၾသာ္… မင္းတုိ႔က ကပ္ေစးနဲၿပီး ရံုးခန္းကုိ ဒီတုိက္မွာ ငွားထားတာကိုး။ ေလွကား ဒီေလာက္ မတ္ေစာက္တာ… ငါထင္သားပဲ… တစ္ေယာက္မဟုတ္တစ္ေယာက္ေတာ့ ျပဳတ္က်ၿပီး ထိပ္ေပါက္ေခါင္းကဲြေတာ့မွာပဲလို႔။

မုိး။ ။ ေတာ္ပါေတာ့။ ဒီေလွကားနဲ႔ ဘာမွ မဆုိင္ဘူး။ အခု က်ဳပ္ေျခေထာက္ ပတ္တီးျဖဴလႊလႊ ဆင္ျမန္းထားရတာ ခင္ဗ်ားႀကီး ေပးတ့ဲ ေငြရွာနည္းအႀကံေကာင္းေတြေၾကာင့္ေပါ့။

ေကာင္းျမတ္မိုး ထုိသုိ႔ေျပာေသာ္လည္း ရန္လုိကြၽဲ ရုတ္တရက္ နားမလည္။ ဒီသတင္းေထာက္ကုိ ဘာအႀကံ ေပးမိပါလိမ့္ဟု စဥ္းစားေနမိသည္။

မုိး။ ။ ခင္ဗ်ား အခုမွ မသိသလိုလို ဘာလိုလို လုပ္မေနနဲ႔။ ကားတုိက္ခံရ ဟန္ေဆာင္ၿပီး ဒရိုင္ဘာေတြဆီက ေငြညစ္ဖို႔ ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကုိ အႀကံေပးတာ မွတ္မိေသးရဲ႕လား။

ထိုသုိ႔ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ျပမွ ကြၽႏ္ုပ္ ရန္လိုကြၽဲလည္း သူ႔ေျခေထာက္တြင္ ပတ္တီးရတနာ ဆင္ျမန္းထားရျခင္း အေၾကာင္း ရင္းကုိ သေဘာေပါက္မိေလသည္။ ေကာင္းျမတ္မုိးက ရံုးေရွ႕မ်ဥ္းက်ားတြင္ ကားတုိက္ခံရ ဟန္ေဆာင္ၿပီး ရန္ကုန္မွ ကားဆရာတုိ႔ကုိ ေငြညစ္ခ့ဲေၾကာင္း၊ ကားဆရာတခ်ဳိ႕ထံမွ ေလ်ာ္ေၾကးေငြ ၿမိဳးၿမိဳးျမတ္ျမတ္ ရခ့ဲေၾကာင္း သူက ရွင္းျပသည္။ ရန္လုိကြၽဲလည္း သူ႔အႀကံ အလုပ္ျဖစ္သားပဲဟု ႀကိတ္ၿပီး မွတ္ခ်က္ခ် ဂုဏ္ယူလုိက္မိသည္။

ကြၽဲ။     ။ အင္း… က်ဳပ္ေပးတ့ဲအႀကံအတိုင္း လက္ေတြ႔ လုပ္ကိုင္ရာကေန အခ်ီႀကီး ရလိုက္တယ္ ဆုိတာ ၾကားရတ့ဲအတြက္ အင္မတန္ ဝမ္းသာပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ေမးစရာ ရိွတာက … ေဟာဒီေျခေထာက္ႀကီးက ဘယ္တုန္းက၊ ဘယ္ေနရာမွာ၊ ဘာအတြက္ေၾကာင့္၊ ဘာျဖစ္သြားတာလဲ၊ ဘယ္သူ႔လက္ခ်က္လဲ၊ ဘယ္လိုလုပ္လုိက္တာလဲ ေျပာပါဦး။

မုိး။ ။ ဟုတ္ကဲ့…. စီးပြားေရးအႀကံေပးရဲ႕ ဘကုန္းေျခာက္လံုးေမးခြန္းကုိ ေျဖရမယ္ဆုိရင္ျဖင့္ ရံုးေရွ႕မ်ဥ္းက်ားမွာ က်ဳပ္ လုပ္ စားေနတယ္ဆုိတ့ဲသတင္းက Facebook က တစ္ဆင့္ ကားဒရုိင္ဘာေတြ သိသြားၾကပါတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ မ်ဥ္းက်ားမွာ ကုိယ့္အလုပ္ ကုိယ္လုပ္ဖို႔ ျပင္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။

ယာဥ္ေၾကာပိတ္ခ်ိန္ေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး။ မဟုတ္ေပမယ့္လည္း လုပ္ငန္းခြင္ဆုိတာ ေစာေစာသြားေလ ေကာင္းေလပဲ မဟုတ္လား။ အဲ.. လုပ္ငန္းခြင္လည္းအေရာက္ ကားေတြလည္းေမာင္းလာခ်ိန္မွာ က်ဳပ္လည္း မ်ဥ္းက်ားကေန လမ္းကူးတယ္။ လမ္းကုိ စျပီး ျဖတ္တ့ဲအခ်ိန္အထိေတာ့ သာသာယာယာပဲဗ်။ လမ္းအလယ္ေလာက္ေရာက္မွ ကားတစ္စီးက အရိွန္မေလွ်ာ့ဘဲ က်ဳပ္ကုိ တကယ္ ၀င္တုိက္သြားတာ။

တကယ္တုိက္မယ့္ကားမွန္း သိခ်ိန္မွာ က်ဳပ္လည္း ေရွာင္ေပမယ့္ နည္းနည္း ေနာက္က်သြားတယ္။ က်ဳပ္ရဲ႕ ညာဘက္ ေျခေထာက္ ပြန္းပဲ့သြားလို႔ အခုလုိ ပတ္တီးစီးထားရေတာ့တာပဲ။

ကြၽဲ။     ။ ဟာ… ေကာင္းတာေပါ့။ ဒဏ္ရာေတြျပၿပီး ပုိက္ဆံေကာင္းေကာင္း မေတာင္းလုိက္ဘူးလား။ ဒါ တကယ့္ ခြင္ပဲ။
မုိး။ ။ ကားဆရာဆီက ေငြေတာင္းဖို႔ေနေနသာသာ သူဘယ္သူလဲ၊ ျဖဴသလား၊ မည္းသလားမသိရပါဘူး။ က်ဳပ္ရဲ႕ ေျခ ေထာက္သာ ေဟာဒီလို ပတ္တီးေတြနဲ႔ ျဖဴၿပီး က်န္ရစ္ခ့ဲတာပါပဲဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့ရဲ႕ Facebook မွာ အေကာင့္တုနဲ႔ လာေရးသြားေသးတယ္၊ မင္းလုပ္စားေနတာ ငါတုိ႔ကားသမားအားလံုးသိၿပီးၿပီ တ့ဲ။

မိတ္ေဆြ စာရႈသူ… ဤသည္တို႔မွာ ကြၽႏု္ပ္၏ ေငြရွာနည္းအႀကံဉာဏ္မ်ားကုိ ရယူၿပီး လက္ေတြ႔ အေကာင္အထည္ေဖာ္ၾကေသာ ေမာ္ကြန္းမဂဇင္း ဝိုင္းေတာ္သားတို႔ႏွင့္ ေတြ႔ဆံုရပံု၊ ၎တို႔၏ နာက်င္စြာ ရွင္းျပခ်က္တုိ႔ကုိ ေရးသားေဖာ္ျပခ့ဲျခင္းျဖစ္ေပသည္။

အလြန္တရာ ရင္းႏွီးရေသာ ေမာ္ကြန္းမဂဇင္းရံုးသို႔ ကြၽႏ္ုပ္ ရန္လိုကြၽဲ မသြားရဲ၊ ေျခဦးမလွည့္ရဲ၊   အေနာ္ရထာလမ္းသို႔ ေရာက္ လွ်င္ပင္ ရံုးရိွရာသို႔ ေမာ့္မၾကည့္ရဲသည့္အေနအထား ျဖစ္ခ့ဲရျခင္းကုိ မိတ္ေဆြတို႔ နားလည္ သေဘာေပါက္ၿပီဟု ယူဆပါသည္။

မည္သုိ႔ပင္ ဆုိေစကာမူ ကြၽႏု္ပ္ ရန္လိုကြၽဲသည္ ေကာင္းျမတ္ေသာ စိတ္ရင္းကုိ အေျခခံလ်က္ စီးပြားေရးဆုိင္ရာ အႀကံျပဳ ခ်က္မ်ား၊ ေငြရွာျခင္းဆုိင္ရာ စိတ္ကူးေကာင္းမ်ားကုိ ေပးေဝရန္ အသင့္ ရိွေနပါသည္။

ရန္လိုကြၽဲထံမွ ႀကီးပြားရာ ႀကီးပြားေၾကာင္း အႀကံဉာဏ္ေကာင္းမ်ား ရရိွလုိလွ်င္ျဖင့္ ေမာ္ကြန္းမဂဇင္းမွတစ္ဆင့္ အခ်ိန္မေရြး ဆက္သြယ္ႏုိင္ပါေၾကာင္း သတင္းေကာင္း ပါးအပ္ပါသည္။     ။

ပထမပုိင္း