(မုိးမခ) ႏုိ၀င္ဘာ ၁၉၊ ၂၀၁၅
က်ေနာ္က လမ္းေတြကိုခ်စ္တယ္။ ေႏြရာသီဖုန္လမ္းေတြဆို ပိုလို႔ခ်စ္တယ္။ က်ေနာ္ ခရီးတခုက ျပန္လာတိုင္း က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕ရဲ႕ လမ္းေတြကို တခုတ္တရ ၾကည့္ျမဲ။ လမ္းဆံု၊ လမ္းမႊာ၊ လမ္းသြယ္၊ လမ္းေထာင့္၊ လမ္းၾကား။ အခုလို ဧၿပီ၊ ေမဆိုရင္ က်ေနာ္ တို႔ၿမိဳ႕လမ္းေတြ ဖုန္အလိမ္းလိမ္း။ ငယ္စဥ္ ဖတ္စာအုပ္ေတြကိုေတာ့ က်ေနာ္မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ ၾကယ္စံုတဲ့ေႏြရာသီ ဖုန္ လမ္းေတြကိုေတာ့ အလြတ္ရေနမိတယ္။ လေရာင္ေအာက္မွာ လူတိုင္းလမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္ေပမယ့္လည္း က်ေနာ့္ဘဝမွာ လ (၇) ေႏြ ကြယ္ခဲ့ဘူးတယ္။ လမ္း (၇) ေႏြ ငတ္ခဲ့ဘူးတယ္။ လငတ္တဲ့က်ေနာ္ဟာ သံတိုင္ၾကားကေနၿပီး လေရာင္ကို ေရခြက္နဲ႔ ကဲ့ခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီလမထြက္တဲ့အရပ္ ေဒသကေန က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕ေလးဆီ တံတားၾကီးတစင္း ေဆာက္ခဲ့ဘူးတယ္။ အဲဒီ တံတားေပၚမွာ “ေလ” နီးပါးေလာက္ပဲ သြားလို႔ရတယ္။ ည ည … အေမ့အိမ္ တံခါးကို သြားသြားတိုးတဲ့ေႏြေလဟာ က်ေနာ္ မ်ားလားလို႔ အေမေတြးေနေလာက္တယ္။
ႏွစ္ခ်ဳိ႕အေမွာင္ထုႀကီးထဲမွာ ျခင္ေထာင္တလံုးကို က်ေနာ္ စိတ္နဲ႔ေထာင္အိပ္ခဲ့တယ္။ ျခင္ေထာင္ႀကိဳးတေခ်ာင္းကို ႀကိဳးတိုက္ ဘက္နံရံမွာခ်ည္ၿပီး ေနာက္တစ္ေခ်ာင္းကို အေမ့အိမ္ဘက္နံရံမွာ ခ်ည္ခဲ့တယ္။ က်န္ တဲ့ ေနာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုေတာ့ ကံၾကမၼာ နဲ႔ပဲ ပူးခ်ည္ထားလိုက္တယ္။ အေမ့အိမ္ဘက္ကႀကိဳး မၾကာမၾကာျပတ္တတ္ေတာ့ က်ေနာ့္လက္ဖ်ံတစ္ေခ်ာင္းဟာ ျခင္ ေထာင္ႀကိဳးခ်ည္ဖို႔ တိုင္ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီလက္နဲ႔ အေဝးကလေရာင္ကို ရင္အုပ္ထဲ လွမ္းကဲ့ၿပီး ရင္ဘက္ထဲအထိ ဝင္ကိုက္ တဲ့ျခင္ေတြကိုလည္း အဲဒီလက္နဲ႔ပဲ ႐ုိက္ေမာင္းခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစလို႔ က်ေနာ္ ကဗ်ာေရးျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီလက္ဖ်ံ႐ုိးကိုပဲ ဂစ္တာလုပ္ၿပီး ႏွစ္ကာလေတြကို တီးခတ္ခဲ့တယ္။ ျမင္ခြင့္မရတဲ့ေလာကကို Earing နဲ႔ တီးတာ ဘယ္ေလာက္သပ္ရပ္သလဲ။ က်ေနာ္တို႔ဟာ လင္းႏို႔ေတြလိုပဲ အေမွာင္ကိုသီခ်င္း လုပ္ဆိုခဲ့ၾကတယ္။ စည္ကားတဲ့ အသုဘတစ္ခုလို ပန္းေတြပြင့္ေနတဲ့ အခ်ိန္ကာလတို႔ ေသဆံုးရာကြၽန္း၊ အျဖဴေရာင္နဲ႔မိုးလင္းၿပီး အျဖဴေရာင္နဲ႔မိုးခ်ဳပ္တဲ့ ပန္းကေလးမ်ားရဲ့ လက္ေပၚမွာႀကီးျပင္းတဲ့ က်ေနာ့္ကဗ်ာဟာ ဘယ္လိုအေရာင္မ်ဳိးကို ေသာက္စို႔ခဲ့သနည္း။ က်ေနာ့္ကဗ်ာကို မီးပင္လယ္ေအာက္ကရတဲ့ ပုလဲတို႔ျဖင့္ သီထားသေလာ။
က်ေနာ့္ပင္လယ္မွာ အေမ မလာတဲ့ေန႔ေတြဆို မုန္တိုင္းက်တယ္။ က်န္ခဲ့တဲ့ သမုဒၵရာ (၇) စင္းနဲ႔ အေမ့ကုန္းပတ္ႀကီးဆို ဘယ္ လိုေနမလဲ။ မုန္တိုင္းေတြကို အသားက်စီးနင္းဖို႔အတြက့္ ဖိနပ္ခဏခဏျပတ္တဲ့က်ေနာ္ဟာ ငါးတေကာင္ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္။ ဖိနပ္လည္းမလို ကုန္းပတ္လည္းမလိုတဲ့ ငါးတစ္ေကာင္ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ့္အိမ္ျခံဝင္းတံခါးေလးကို က်ေနာ္ျပန္ေတြ႔ရ တဲ့ညက အခုခ်ိန္ထိရင္ထဲ တဟူးဟူး။ ဖေယာင္းတိုင္ေလးထြန္းၿပီး တံခါးဆင္းဖြင့္ေပးတဲ့အေမဟာ က်ေနာ့္ကို အေနာက္ ေတာင္ မုတ္သံုတခုနဲ႔ အိမ္ျပန္လာလိမ့္မယ္လို႔မထင္ခဲ့ဘူး။ ျပန္ေတြးတိုင္း က်ေနာ့္တံခါးရြက္ေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္။ (၇) ႏွစ္လံုး ငံုထားခဲ့တဲ့ သူ႔လေရာင္ေတြကို ေရႊလင္ဗန္းႀကီးထဲ အန္ေကြၽးခဲ့တဲ့ ညေပါ့ အေမ။
ေနာက္ေတာ့ရဟန္းတပါးအျဖစ္ ငယ္စဥ္ေတာင္႐ုိးေလးဆီ အတက္ေတာလမ္း။ ေက်ာက္တံုး၊ ဝါးေတာေတြ ဘာမွမေျပာင္း လဲ။ ေက်ာက္တံုးတတံုးေပၚထိုင္ၿပီး ငယ္ငယ္တုန္းကလိုပဲ က်ေနာ္အေငးကို ေက်ာက္တံုးတတံုးလို ေတာင္ေအာက္ဘက္ ပစ္ လႊင့္လိုက္မိတယ္။ ဟိုးအေဝးမွာ မီးခိုးတို္င္သံုးခုနဲ႔ စက္႐ံု၊ လယ္ကြင္းမ်ား၊ ရြာငယ္ေလးမ်ား လွမ္းျမင္ေနရၿပီ။ ခပ္ပ်ပ် ပင္ လယ္ဘက္မွာ က်ေနာ့္အေငး ပ်က္က်သြားတယ္။ ပင္လယ္မွာ အစာရွာတဲ့ ငွက္တအုပ္ဟာ ဟိုးအေဝးဆီမွာ မိုးေတြညိဳ႕လာ တိုင္း ပင္လယ္ကို ေက်ာခိုင္းတတ္ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္က ေပါင္းေဟာင္းသင္းေဟာင္းေတြၾကား မွာ အသစ္။ သူတို႔က အစာသစ္ေတြ က်ေနာ့္ကိုေကြၽးၿပီး က်ေနာ္က အန္ဖတ္ေဟာင္းေတြ ခ်ေကြၽးခဲ့ေပါ့။ လူေတြၾကည့္ရ တာလည္း ေႏြရာသီထဲျဖတ္ပ်ံတဲ့ ငွက္ေတြလိုပဲ ေမာေနလိုက္ၾကတာ။ အိမ္မွာက်ေနာ္က သစ္လြင္ေနဆဲလို႔ထင္ေနတဲ့ ဟိုတုန္းက က်ေနာ့္စာအုပ္ ေတြက ဝါက်င္က်င္။ လူေတြလည္း အိုသြားလိုက္ၾကတာ။ ခေလးေတြက်ေတာ့ ႀကီးလာလိုက္ၾက တာ။ စာသင္ေက်ာင္းေခါင္းေလာင္းသံေလးၾကားေတာ့ တကိုယ္လံုး စိမ္းသစ္သြားသလို။ တအိမ္လံုး ေက်ာင္းသြားၾကလို႔ က်ေနာ္တေယာက္ထဲ အိမ္မွာက်န္ခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေဟာင္း၊ ဓာက္ပံုေဟာင္းေတြၾကားမွာ က်ေနာ္ စိမ္းလိုက္ ဝါလိုက္။
အရင္က က်ေနာ္ လဲေလ်ာင္းေနက်ေနရာက ျပတင္းေပါက္မွာ လြယ္အိတ္ မခ်ိတ္ျဖစ္ေတာ့။ ေရဒီယို္ေလးပဲခ်ိတ္ထားျဖစ္ ေတာ့တယ္။ လေရာင္ဖိတ္က်ေနတဲ့ အုန္းလက္ေတြေအာက္မွာ ရပ္ကြက္ဟာ ေရေအာက္႐ႈခင္းလို ရွိေနၿပီ။ က်ေနာ္က ေရဘဝဲတစ္ေကာင္လို အိမ္ဘက္ဆီျပန္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ စာက်က္ေနတုန္း၊ က်ေနာ္လမ္းေပၚမွာ ဂီတာတီးေနတုန္း၊ က်ေနာ္ သံတိုင္ၾကားမွာ ညကိုေငးေနတုန္း က်ေနာ့္ေခါင္းေပၚကျဖတ္သြားတဲ့ၾကယ္ေတြၾကား ေလယာဥ္မွိတ္တုတ္ေတြက ဟိုးတုန္း ကအတိုင္း။ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ေလယာဥ္ဆိုတာ မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ သူတို႔က်ေနာ္႔ကိုမွတ္မိဖို႔ေကာင္းတယ္လို႔ ေတြးမိ သည္။
အိမ္ေရာက္ေတာ့အေမမအိပ္ေသးဘူး။ မ်က္လံုးမွိတ္တုတ္ မွိတ္တုတ္ႏွင့္ က်ေနာ့္ကိုေစာင့္ေနသည္။ မိဘႏွင့္ေဝးတဲ့အရပ္ မွာေနလွ်င္ က်မၼာေရးဂ႐ုစိုက္ဖို႔မွာတယ္။ အေမ့က်မၼာေရး၊ က်ေနာ့္က်မၼာေရး၊ တိုင္းျပည္က်မၼာေရးအားလံုးေကာင္းလွ်င္ ျပန္ ဆံုမည္လို႔ ေတြးခဲ့မိတယ္။ ေကာင္းကင္မွာ ေနာက္ထပ္ေလယာဥ္တစင္းရဲ့အသံကို ၾကားမိတယ္။ သူတို႔ေတြအိမ္ျပန္ၾက တာျဖစ္မည္။ က်ေနာ္က မိုးလင္းလွ်င္ အိမ္ကထြက္မယ္။ လျပည့္ညေတြေရာ၊ လကြယ္ညေတြေရာ၊ မေတြ႔ရေတာ့ မယ့္မ်က္ႏွာေတြေရာ၊ မေတြ႔ရေတာ့မယ့္လယ္ကြင္းေတြေရာ က်ေနာ္ေအာက္က ကတၲရာလမ္းထဲ ေမ်ာပါသြားတယ္။ လ သာတဲ့ ေႏြညေတြဆီအေရာက္ သူတို႔စီဆင္းၾကလိမ့္မယ္။
ေအအမ္တီ
၂၇၊ ၄၊ ၂၀ဝ၇
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
