ေမာင္ေမာင္စိုုး – ရိုမန္းတစ္ေန႔ရက္ ေန႔ရက္မ်ား

ေမာင္ေမာင္စိုုး – ရိုမန္းတစ္ေန႔ရက္ ေန႔ရက္မ်ား

(မိုုးမခ) ႏိုု၀င္ဘာ ၁၄၊ ၂၀၁၅

ကြယ္လြန္သူ ဆရာေမာင္ေသာ္က ကေတာ့ ေရာမတိက ဟုအသံဖလွယ္ခ့ဲဘူးပါသည္။ လြမ္းေမာတသၾကည္ႏူး ဆြတ္ပ့်ံဘြယ္ေန့ရက္မ်ားဟု ဆိုရမည္ထင္ပါသည္။

မိမိတိ့ု၏ တကၠၠသုိလ္သည္ မဂၤလာဒုံ ျမိဳ့နယ္ အတြင္း ျပည္လမ္းမနံေဘးတြင္တည္ရွိသည္။ မဂၤလာဒုံစစ္ေဆးရံု၏ မ်က္ေစာင္းထိုးတြင္ရွိသည္။ ယခုေတာ့ မရွိေတာ့ေပ။ စစ္တပ္၏ သိမ္းပိုက္ ္ခံလိုက္ရေသာ တခုတည္းေသာ အရပ္ဖက္ တကၠသုိလ္ဟု မွတ္တမ္းတင္ဝင္သြားေပျပီ။တကၠသိုလ္ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ရံုးသည္လည္း ျပည္လမ္းမနံေဘး တြင္ရွိသည္။ အုတ္တိုက္နီနီ အုတ္က်ြပ္မိုးႏွင့္ တထပ္အေဆာက္ အအုံျဖစ္သည္။ကိုလိုနီေခတ္လက္က်န္ျဖစ္ပုံရသည္။ ပါခ်ဳပ္ရံုး အေဆာက္အအုံသည္ ဝင့္ဝင့္ျကြားျကြား ခန္းခန္းနားနားေတာ့ မရွိေပ ။ သုိ့ေသာ္ ဂႏၲဝင္ဆန္သည္ဟုဆိုရမည္။ ပါခ်ဳပ္ရံုးေရွ့တြင္ ကန့္ေကာ္ပင္အုပ္အုပ္ရွိသည္။မိမိတို့ေက်ာင္းသည္ ေရွ့ဆန္၍ မခန္းနားေသာ္လည္းတကၠသိုလ္၏ အေငြ႔အသက္ ရွိသည္ဟု ဆိုရမည္။ 

ထိုစဥ္က တကၠသုိလ္၏အေငြ့အသက္မ်ားတြင္ ကန္႔ေကာ္သည္ အထင္ကရ မဟုတ္ပါေလာ။

ထိုကန္႔ေကာ္သည္ပင္ မိမိတိ့ုအား တက္ျကြရႊင္လန္းေစသည္ မဟုတ္ပါေလာ။ တကယ္ေတာ့ မိမိတိ့ုတကၠသုိလ္သည္ ထိုစဥ္ ( ၁၉၇၃ ) က ေက်ာင္းေတာ္သူ ေက်ာင္းေတာ္သား အျပည့္ႏွင့္ စည္ကားခဲ့သည္ ရန္ကုန္ပင္မ တကၠသုိလ္ လိုမစည္ကား။ မိမိတိ့ု တကၠသိုလ္က တေက်ာင္းလုံးေပါင္းမွ ေက်ာင္းသား/သူ ၇၀၀ ေလာက္ရွိသည္။ ေက်ာင္းကစာသင္ေဆာင္မွာ အငယ္တန္း ၃ တန္းသာရွိသည္။ အတန္းျကီးအားလုံးက မဂၤလာဒုံစစ္ေဆးရံုႏွင့္ ေျမာက္ဥကၠလာ ေရာက္ေနျကသည္။ သုိ့ျဖစ္၍ ေက်ာင္းမွာက မူလတန္းေက်ာင္းေလာက္မ်ွပင္ လူမရွိေခ်။ ထိ့ုျပင္ မဂၤလာဒုံ ဆိုသည္မွာ ထိုစဥ္ကဇနပုဒ္မ်ွသာ။ စည္စည္ကားကားမရွိေသး။ တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ကပ္ေနဆဲဆင္ေျခဖုန္းတခုမ်ွသာ ျဖစ္သည္။

သုိ့ျဖစ္ရာ ထိုကန္႔ေကာ္သည္ပင္ မိမိတိ့ုကိ တကၠသုိလ္ ရနံ႔ေပး၍ စိတ္ျကီးဝင္ေစခ့ဲသည္။ စိတ္ခ်မ္းေျမ့မွဳကိုေပးခ့ဲသည္။ ထိုစဥ္က ငယ္ရြယ္ႏုပ်ိဳေသာ မိမိတိ့ု၏ စိတ္ခံစားမွဳ နုနယ္သည္။ ခံစားလြယ္သည္။ သစ္ရြက္လွဳပ္သံ ေလတိုးသံ ပန္းရန့ံ မိန္းမပ်ိဳေလးမ်ား၏ အလွအပကဗ်ာမ်ား စာမ်ား စသည္စသည္ အားလုံးသည္ရင္ခုံခံစားစရာျကီးျဖစ္သည္။ အရြယ္ရာက္လာေသာ လူငယ္မ်ားအား အေတြ့အျကံဳသစ္ ခံစားမွဳအသစ္တိ့ုက ဆီးျကိဳေနသည္မဟုတ္ပါေလာ။ ထိုအထဲအတြင္ စိတ္ကူးယဥ္မွဳမ်ားက ကပ္ညိကပ္ေနသည္မဟုတ္ပါလား။

မိုးေတြသဲျကီးမဲျကီးရြာေနစဥ္ ထီးမေဆာင္းဘဲ မိုးေရထဲ၌ စိတ္ေအးလက္ေအး လမ္းေလ်ွာက္ထြက္ခ့ဲဖူးသည္မွာ ထိုစဥ္ အသက္အရြယ္ကျဖစ္သည္။ ရူးသြပ္မွဳမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနသည္ ္ဟုဆိုရမည္။ ထိုရူးသြပ္မွဳမ်ားသည္ ငယ္စဥ္ဘဝကို ေက်နပ္မွဳ ေပးခဲ့သည္ကေတာ့ ျငင္းပယ္မရေပ။

ေဆာင္းႏွင္းေငြ့လႊမ္းျခံဳ၍ ကန့္ေကာ္ေဝေသာတည၌ ပါခ်ဳပ္ရံုးေရွ့ ကန္႔ေကာ္ပင္အုပ္အုပ္တြင္မိမိတိ့ု တညတာ အိပ္စက္ျဖစ္ခ့ဲသည္။လွဴံေဆာ္သူက မိိမိျဖစ္သည္။ အလိုတူ အလိုပါ သူငယ္ခ်င္းေလးငါးေျခာက္ေယာက္ေလာက္ပါသည္။ ည ၉ နာရီေလာက္ ေျမျကီးေပၚခင္းရန္ ဂေရာင္းရွိတခ်ပ္ယူ တေယာက္ ေခါင္းအုံးတလုံးယူ၍ ပါခ်ဳပ္ရံုးေရွ့သုိ့ခ်ီတက္ခ့ဲျကသည္။ ပါခ်ဳပ္ရံုး ကန္႔ေကာ္ပင္အုပ္၏ ေဘးတြင္ အလံတိုင္ခံုေလးတခုရွိသည္။ ထိုခုံ ေပၚတြင္ ျမက္ခင္းေလးရွိသည္။ ထိုျမက္ခင္းေပၚတြင္ အခင္း ခင္း၍ တညတာကိုစခ့ဲျကသည္။

ညသည္တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ျပည္မလမ္းေဘးတြင္ေပမဲ့ ထိုစဥ္က ည ၉ နာရီေက်ာ္လ်င္ ကားအသြားအလာမရွိေတာ့။ ေျခာက္ကပ္တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ ” ဝတ္လစ္စလစ္လမ္းမျကီး ” သည္လည္းအေဖၚကင္းမဲ့စြာတကိုယ္တည္းလွဲေလ်ာင္းေနရသည္ဟု ဆိုရေပမည္။ အလံတိုင္ခုံေပၚလွဲသူကလွဲထိုင္သူကထိုင္ ေရာက္တတ္ရာရာေျပာသူကေျပာ ရင့္ဖြင့္သူကဖြင့္ ျကယ္ေတြ ေရတြက္သူကေရ အားလုံးအဆင္ေျပေနျကသည္။ သုိ့ေသာ္ ထိုညကလသာ မသာေတာ့ မမွတ္မိပါ။ည ၁၂ နာရီေက်ာ္ေတာ့ စကားသံမ်ား တျဖည္းျဖည္းတိုးသြားသည္။ တခ်ိဳ့လည္းငိုက္ျမည္း တခ်ိဳ့လည္း နုိးတဝက္ အိပ္မက္။

မနက္ေလးနာရီထိုးေလာက္ေတာ့ အားလုံးနိုးသည္။ နေဘးက ကန္႔ေကာ္အုပ္အုပ္တြင္ ကန္႔ေကာ္ပန္းလာခူးသူ၏ အသံဗလံေျကာင့္ လဲပါသည္ ။ႏွင္းရည္စက္တိ့ု စိုစြတ္လာေသာ ေျကာင့္လည္းျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားမွန္းသိ၍ ဘာမွ မေျပာေသာ ပါခ်ဳပ္ရံုး အေစာင့္အဖိုးျကီးက နံနက္ေစာေစာ ႏွင္းရည္စုိရႊဲလာခ်ိန္မွာေတာ့ ဒီကေလးေတြ ဖ်ားနာကုန္ေတာ့ မွာဘဲဟု မည္တမ္းသည္။

မိမိနွင့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးလည္း ကန္႔ေကာ္ပန္းေတြ ဝင္ခူးျက သည္။ ျပီးေတာ့ ကန္႔ေကာ္ပန္းတေပြ႔တပိုက္ႏွင့္ ေဆာင္းႏွင္းျမဴေငြ့ျကားတြင္ မိမိတိ့ု အေဆာင္သုိ့ ျပန္လာခ့ဲျကေတာ့သည္။ ကန္႔ေကာ္ပန္းေတြ ခူးလာမွေတာ့ ခ်စ္သူေခါင္းတြင္ ပန္းေတြေဝေစဖိုု႔ ဟု အမ်ားကထင္ျကသည္။ သုိ့ေသာ္မိမိတြင္ ခ်စ္သူေခါင္းတြင္ ပန္းေတြေဝေစသည္ထက္ ျကီးမားေသာ အျကံအစည္ျကီးရွိသည္။

ထိုစဥ္က မိမိတြင္ခ်စ္သူတစ္ဦး ရွိေနခ့ဲျပီျဖစ္၏။ သူမသည္ မိမိတိ့ုေက်ာင္းမွ မဟုတ္။ အျခားေက်ာင္းမွျဖစ္သည္။ သူမသည္ အသားခပ္လတ္လတ္ ဆံပင္ရွည္ကို ခါးလယ္ေလာက္ထိ ျဖန့္ခ်ထားေလ့ရွိေသာ ဆံရွည္မေလးျဖစ္သည္။ သုိ့ေသာ္ မိမိခူးလာေသာ ကန့္ေကာ္ပန္းသည္ သူမ၏ ဆံေကသာတြင္ ဆင္ျမန္းဖိ့ုေတာ့မဟုတ္ေပ။

အခန္းထဲရွိ စားပြဲေပၚတြင္ ကန့္ေကာ္ပန္းမ်ားကိုေျခာက္ေသြ့ သည္အထိ တပတ္ေက်ာ္ေလာက္ ပစ္ထားလိုက္သည္။ အခန္းထဲတြင္ ကန့္ေကာ္ပန္းရန့ံက အခ်ိန္အေတာ္ျကာစြဲေနသည္။ အခန္းေဖၚသူငယ္ခ်င္းက မည္သု့ိမွ မဆိုေသာ္လည္း အေတာ္ရူးတဲ့ သနားစရာ သတၱဝါအျဖစ္ မိမိအားျမင္ပုံေတာ့ရသည္။ ေျခာက္သြားေတာ့မွ ကန့္ေကာ္ဝတ္ဆံမ်ားအား စကၠဴျဖဴလြလြ ေပၚတြင္ေခ်ြခ်သည္။ ျပီးေတာ့ စာအိတ္တအိတ္တြင္ထည့္သည္။ ျပီးလ်င္ခ်စ္သူအားေပးမည္။ ခ်စ္သူအားသနပ္ခါးျဖင့္ေရာ၍ လိမ္းေစျပီး ခ်စ္သူပါးျပင္ ပါးကြက္တင္ေစမည္။ ျပီးမွ တဝနမ္းရွဳိက္မည္ဟု မိမိစိတ္ကူးယဥ္ထားခဲ့သည္။

တကယ့္လက္ေတြ့မွာေတာ့ ထိုကန့္ေကာ္ဝတ္ဆံမ်ားကို ခ်စ္သူအားေပးခြင့္မျကံဳေတာ့ပါ။ တကၠသိုလ္နယ္ေျမတြင္ ခြပ္ေဒါင္းအလံ ဝဲပ်ံလာခ့ဲသည္။ လက္ရံုးတိ့ု ဆန့္တန္းခ့ဲျကသည္။ မိမိလည္းထိုမွသည္ ခရီးရွည္ျကီးထြက္ခ့ဲရသည္။ ကန့္ေကာ္ဝတ္ဆံထည့္ထားေသာ စာအိတ္ေလးသည္ အမ်ိဳးသားေဆာင္ အခန္းနံပတ္ ၇ တြင္ က်န္ခ့ဲသည္။ ခ်စ္သူပါးျပင္သုိ့ မေရာက္ဘဲ အမွဳိက္ျခင္းတြင္းသုိ့ သက္ဆင္းသြားမည္ထင္သည္။ သူမႏွင့္လည္း ျပန္မဆုံေတာ့။ ေနာင္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးက မင္းနဲ႔လြဲသြားတာ ဒီေကာင္မေလး ကံေကာင္းသြားတာ ဟု ဆိုသည္။ ဟုတ္မည္ ထင္ပါသည္။

တကယ္လူဘဝသည္ကေတာ့ ရိုမန္းတစ္မဆန္လွေခ်။ ရက္စက္ျကမ္းျကဳတ္လွသည္။ အားျကီးသူရွင္သန္သည့္ ေတာရိုင္းဥပေဒသ ေခါင္းေထာင္ထေနသည့္ကာလတြင္ လက္ေတြ့ဘဝသည္ ရိုမန္းတစ္မျဖစ္ေခ်။ ျကမ္းတမ္းရက္စက္၍ အျကင္နာကင္းမဲ့ေသာ ဘဝအားျဖတ္သန္းရင္း အပူအပင္ ကင္းမဲ့ခဲ့ေသာ ရိုမန္းတစ္ေန့ရက္မ်ားအား သတိရမိသည္။

ျကည္နူး ဆြတ္ပ့်ံ လြမ္းေမာတသဘြယ္ အတိတ္၏ ေန့ရက္မ်ားသည္ မည္သုိ့ဆိုေစစိတ္၏ ျငိမ္းေအးမွဳကိုခဏတာ ေပးနိုင္စြမ္းပါသည္။ မိမိတိ့ု၏အားလုံး၏ ရိုမန္းတစ္ေန့ရက္မ်ားသည္ တိုေတာင္းေကာင္း တိုေတာင္းနိုင္ပါသည္။ သုိ့ေသာ္ ထိုအမွတ္တရမ်ား၌ မိမိတိ့ု နုပ်ိဳမွဳမ်ား စိတ္ကူးစံမ်ား ခံစားမွဳမ်ား ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္မ်ား စီးဝင္ ေနသည္ကေတာ့ အမွန္ပင္။ ထိ့ု့ျပင္ တခါတရံ ဘဝအေမာမွ ေခတၲထြက ္ေျပးလြတ္ေျမာက္ျပီး
တခဏတာေလးျဖစ္ေစ ခိုလွံဳႏိုင္ေသာ အမွတ္တရေလးအျဖစ္ ရွိေနသည္ဟု ဆိုရမည္။

မြမ္းျကပ္လွေသာ ေန့စဥ္ဘဝမ်ားမွ တခဏတာမ်ွ ထြက္ေျပး ခိုလွံဳနိုင္ေသာ ျကည္ႏူး ဆြတ္ပ့်ံလြမ္းေမာ တသဖြယ္ရာ ရိုမန္းတစ္ေန့ရက္မ်ားဟုဆိုရေပမည္။

( photo credit Oo Hla Oo

မွတ္ခ်က္ စုေဆာင္ထားသည့္ ဓါတ္ပုံမ်ားပို့ေပးသည့္ ဆရာ Oo Hla Oo အား အထူးေက်းဇူးတင္ပါသည္)