ထက္ျမက္ – ေသျခင္း၏ အျခားမဲ့၌ (၀တၳဳတုိ)
(မုိးမခ) ႏုိ၀င္ဘာ ၁၃၊ ၂၀၁၅
အဲဒီလုိ လူမသိ၊ သူမသိ ေနခ်င္လွ
အဲဒီလုုိ လူမေဆြး၊ သူမေဆြး ေသခ်င္ပ
လူသူေလးပါး တိတ္ဆိ္တ္ခ်ိန္ၾက ေလာကႀကီးကထြက္ခြာမွ
ငါေလ်ာင္းရာ ဘာေက်ာက္တိုင္မွမျပ။
Thus let me live, unseem, unknown,
Thus unlamented let me die,
Steal from the workd, and not a stone,
Tell where I lie.
Alexander Pope
ဆရာဦးခင္ေမာင္လတ္၏ ‘ ေသတမ္းစာ’ ဆုိေသာ ေဆာင္းပါးကို စာေပဂ်ာနယ္တြင္ ယခုကဲ့သုိ႔ အလက္ဇႏၵားပုပ္၏ ကဗ်ာ ေလးကို ဘာသာျပန္ၿပီး ေရးသားခဲ့သည္။ ထုိေဆာင္းပါးတြင္
“အသိမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ရဲ႕ နာေရးေၾကာ္ျငာမွာ ‘သြားေလသူရဲ႕ဆႏၵအရ အသုဘပုိ႔ျခင္းသည္းခံပါ’ လုိ႔ ေရးထားတာ တစ္ ခါတုန္းက ေတြ႕ရဘူးတယ္။ အဲဒီဆႏၵဟာ ဘဘရဲ႕ ဆႏၵနဲ႔ တစ္ထပ္တည္းက်ေနတယ္။ ဘဘကေတာ့ အသုဘလဲမပုိ႔ေစခ်င္ဘူး ၊ သတင္းစာထဲမွာလဲ နာေရးေၾကာျငာ မထည့္ခ်င္ဘူး” ဟုလည္း ဆက္လက္ေရးသားထား၏။ မေသေသးမီအခ်ိန္ကပင္ ေသၿပီးေသာအခ်ိန္အတြက္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ေသျခင္းတရားကို သိနားလည္သူမ်ားသည္ ေသျခင္းတရားကို မေၾကာက္ဘဲ ေက်ာ္လႊားႏုိင္ေအာင္ ျပင္ဆင္ၾက ျခင္းျဖစ္သည္။ ဘဝကို မက္ေမာတြယ္တာလြန္းသူမ်ားသည္ ေသျခင္းကုိ ေၾကာက္၏။ ဘဝကိုသိၿပီး တြယ္တာမႈ နည္းလြန္းသူမ်ားက ေသျခင္းကိုမေၾကာက္ေပ။ ထုိသူမ်ားသည္ ဘဝခ်ဳပ္ၿငိမ္းခါနီး၌ ကုိယ္စိတ္ေဝဒနာ ခံစားရမႈ အလြန္နည္းေလသည္။
“ေဖေဖက အခုတေလာ ေမာေမာေနတယ္” ဟု ကြၽန္ေတာ့တူကေျပာသျဖင့္ မတ္လ ၁ ရက္ေန႔က ေမွာ္ဘီရွိ ကြၽန္ေတာ့္ အစ္ ကိုအိမ္သုိ႔ သြားခဲ့ၾကသည္။ အိမ္မဝင္ခင္ ေစ်းထဲရွိ မရီးျဖစ္သူထံ အရင္ဝင္ၾကသည္။ အရင္လက ဆရာေတာ္ ရွင္ဉာဏိ သရထံတြင္ စစ္ကုိင္းေတာင္ရုိး ေရရရွိေရးႏွင့္ သံဃာ့ေဆးရုံအတြက္ ေငြ ေျခာက္ေသာင္း လွဴခဲ့သည္ဟုေျပာ၏။
“နင့္အစ္ကုိက ဆရာေတာ္ဆီမွာ သိပ္လွဴခ်င္တာ။ ဆရာေတာ္ကလည္း ဒီဘက္မွာ တရားလာေဟာတာနဲ႔ ႀကံဳေတာ့ မမတုိ႔လဲ လွဴဖုိ႔လုပ္ၾကတာေပါ့။ နင့္အစ္ကိုက ‘အခုေနလွဴရင္ နင့္ပုိက္ဆံနဲ႔လွဴေတာ့ နင္ပဲ ကုသိုိလ္ရမွာေပါ့’ တဲ့။ ဒီေတာ့ မမက “ ရွင္ကုသိုလ္ရေအာင္ ရွင့္ကို ကြၽန္မ ပုိက္ဆံေခ်းမယ္၊ ရွင့္တုိက္ခန္းေရာင္းၿပီး မွ ကြၽန္မကို ျပန္ဆပ္ေပါ့။ ဒီလုိဆုိ လွဴတဲ့ေငြဟာ ရွင့္ပုိက္ဆံျဖစ္သြားၿပီ” ဆုိမွ ဘဝင္က်သြားၿပီး လွဴတာေပါ့” ဟု ကြၽန္ေတာ့္မရီးက ရွင္းျပေလသည္။
အစ္ကုိ႔မာနကုိခံစားမိသျဖင့္ စိတ္ထဲတြင္ ခံစားရသည္။ အိမ္ေရာက္သည့္အခါ အစ္ကို အခန္းထဲတြင္ မွိန္းေန၏။ ျခင္ေထာင္ကုိ အသာမၿပီး သူ႔ေဘးတြင္ ကြၽန္ေတာ္ တင္ပါးလႊဲဝင္ထုိင္လုိက္သည္။ ကြၽန္ေတာ့္တူမက “ေဖေဖ ၊ ဦးေလးတုိ႔ လာတယ္” ဟု ေျပာလုိက္၏။ အစ္ကို မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္သည္။ မ်က္တြင္းမ်ား ေခ်ာင္က်ေနၿပီ။ ပါးမ်ားမွာ ပိန္ခ်ိဳင့္ေနၿပီး ပါးရုိးႀကီးမ်ား ေငါ ထြက္ေန၏။ “အစ္ကုိ ေနလုိ႔သက္သာရဲ႕လား” ဆုိေသာ ကြၽန္ေတာ့္အေမးကို ေခါင္းညိတ္ေျဖသည္။
ကြၽန္ေတာ့္အစ္ကိုသည္ အသက္ ၇၇ ႏွစ္ရွိၿပီ။ သူ႔တြင္ ေရာဂါစံု၏။ အစာအိမ္လည္းမေကာင္း၊ အဆုတ္လည္းမေကာင္း၊ အူမ ႀကီးတြင္လည္း အနာရွိသည္။ အဆုတ္ကင္ဆာျဖစ္ေနသည္ဟုလည္း ေျပာၾက၏။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ့္တူမ်ားက အတိအ က် ကြၽန္ေတာ့္ကို မေျပာေပ။ ၿပီးခဲ့သည့္ႏွစ္က ကုိယ္တစ္ျခမ္းေလျဖန္းသြားသျဖင့္ စကားေျပာရာတြင္ သိပ္မပီေတာ့။ သား သမီးေတြအားလံုးက ဂရုစုိက္ၾကပါတယ္ကြာဟု ကြၽန္ေတာ့္ကို တုိးတုိးေျပာသည္။ ေနာက္ ဒီေန႔ဘာေန႔လည္းဟုေမးျမန္းသည္။ မတ္လ ၁ ရက္ေန႔ဟု ကြၽန္ေတာ္ေျဖ၏။ သူ ေခါင္းရမ္းျပသည္။ ကြၽန္ေတာ့္တူမကုိေခၚၿပီး သူ႔အေမးကို ဘာသာျပန္ခုိင္းသည္။ တူမကလည္း ကြၽန္ေတာ္ေျဖ သည့္အတိုင္းပင္ မတ္လ ၁ ရက္ေန႔ပင္ ေျပာသည္။ သူက ေခါင္းရမ္းျပျပန္သည္။ ေနာက္ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ခ်ည့္ ေျပေနၾကတာပဲ၊ ဗုဒၶဟူးလား ၾကာသေတးလား ေမးတာဟုေျပာမွ ဗုဒၶဟူးေန႔ဟု ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေျဖ လုိက္ၾကသည္။
သူ႔ကိုတြဲ၍ အခန္းအျပင္ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ ပက္လက္ကုလားထုိင္ေပၚ အသာေမွး၍ ခ်ေပးသည္။ ကြၽန္ ေတာ့္ညီမကို အိပ္ယာထဲလဲေနေသာ သူ႔ညီမဝမ္းကြဲတစ္ေယာက္အေၾကာင္း ေမးလုိက္ေသးသည္။ ယခင္က သူ အၿမဲတမ္းျဖတ္ခုိင္းေနသျဖင့္ ယခု ကြၽန္ေတာ္ ေဆးလိပ္ျဖတ္လုိက္ၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း သူ႔ကိုေျပာေသာအခါ ကြၽန္ေတာ့္ဘက္ကုိ ေခါင္းငွဲ႔လုိက္ၿပီး သေဘာက်စြာ ေအးေအး ဟု ေခါင္းတဆက္ဆက္ညိတ္ျပ၏။ ေျခေထာက္ ေညာင္းသည္ဆုိ၍ ကြၽန္ေတာ့္မိန္းမႏွင့္ ညီမက ႏွိပ္ေပးၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေနာက္ေဖးထမင္းစားခန္းထဲ ေကာ္ဖီေသာက္ရန္ထြက္ခဲ့သည္။ တေအာင့္ေလာက္အၾကာ၌ ကြၽန္ေတာ့္ညီမ ေကာ္ဖီလာေသာက္သည္။ ေနာက္ ကြၽန္ေတာ့္မိန္းမေရာက္လာသည္။ ႏွိပ္ေပးရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီဟု ေျပာ၏။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေကာ္ဖီ ေသာက္ၾကသည္။ တူမက ေဟာလစ္ေဖ်ာ္၍ အေဖ့ကုိတုိက္ရန္ အိမ္ေရွ႕ထြက္သြားၿပီး တစ္ခဏအၾကာတြင္ “ ဦး ေလး ဦးေလး လာပါဦး ေဖေဖဘာျဖစ္လဲမသိဘူး” ဟု ေအာ္ေျပာသည္။ ေရွ႕ခန္းကြၽန္ေတာ္ေရာက္သြား၍ ေသြးစမ္းၾကည့္ ေသာအခါ ေသြးခုန္ႏႈန္း အလြန္ေႏွးေနၿပီ။ ႏွလံုးခုန္သံ မၾကားရေတာ့။ မၾကာခင္ ထြက္သက္ကို ခပ္ျပင္းျပင္း ထုတ္လုိက္ ေလေတာ့သည္။ အသက္ထြက္ခါနီးတြင္ အိုျခင္း၊ နာျခင္း၏ ေဝဒနာကို စုိးစဥ္းမွ်မျပပဲ အညင္သာဆံုးထြက္သက္ကို ထုတ္ သြားေလသည္။ အားက်ဖြယ္ေကာင္းေလစြ။
ကြၽန္ေတာ္ေသလွ်င္လည္း ကြၽန္ေတာ့္အစ္ကိုလုိ ေသခ်င္သည္၊ အသက္ထြက္ခ်င္သည္ဟု ကြၽန္ေတာ့္ မရီးႏွင့္ တူ၊ တူမမ်ားကို ကြၽန္ေတာ္ေျပာျပသည္။
လူတြင္ မေသမွီ အုိျခင္းဒုကၡ၊ ေသခါနီး နာျခင္းဒုကၡ၊ ေသၿပီး အသုဘဒုကၡမ်ား ႀကံဳေတြ႕ၾကသည္။
ဘာထရန္ရပ္ဆဲလ္က “How to grow old” ဘယ္လုိအုိၾကမလဲဟု ေရးခဲ့၏။ ထိုစာကို ဆရာထက္ေအာင္က ဤသို႔ ျပန္ ဆုိထားေလသည္။
“………. အခ်ိဳ႕ေသာလူအုိမ်ားသည္ ေသမွာကို ေၾကာက္ၾကပါသည္။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္တြင္ ေသျခင္း ကို ေၾကာက္ၾက သည္ဆုိလွ်င္ အျပစ္မဆုိသာပါ။ သို႔ရာတြင္ လူအုိမ်ားမွာမူ သူ႔ဘဝတြင္ ေပ်ာ္စရာေတြကို ေတြ႕ခဲ့ ၿပီးျဖစ္ပါသည္။ ေသာက ေတြကို ႀကံဳခဲ့ၿပီးျဖစ္ပါသည္။ မိမိလုပ္စရာရွိသည္တုိ႔ကိုလည္း လုပ္ခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အုိႀကီးအုိမျဖစ္ခါမွ ေသျခင္း ကိုေၾကာက္ေနရသည္မွာ ရွက္စရာေကာင္းပါ၏။
ေသရမည္ကုိ ေၾကာက္သည့္အေၾကာက္ကို ဖယ္ရွားရန္ အေကာင္းဆံုးနည္းလမ္းမွာ ကုိယ္စိတ္ဝင္စား မူမ်ား ၊ ဝါသနာမ်ားကို တျဖည္းျဖည္းက်ယ္ျပန္႔လာေအာင္လုပ္ရန္၊ ကုိယ္က်ိဳးႏွင့္ပတ္သက္သည့္ စိတ္ဝင္စားမူ မ်ားကို နည္းႏုိင္သမွ်နည္းေအာင္ လုပ္ရန္၊ သုိ႔ျဖင့္ အတၱတည္းဟူေသာ တံတုိင္းႀကီးကို တျဖည္းျဖည္းၿဖိဳခ်ရန္၊ သို႔ျဖင့္ ကုိယ့္ဘဝကို အမ်ား၏ဘဝႏွင့္ ပုိ၍ေရာ ေႏွာသြားေအာင္လုပ္ရန္ျဖစ္သည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ထင္ပါသည္။
………. ထုိအခါတြင္ မိမိ၏ ပုဂၢလိကဘဝသည္ အနာအက်င္မရွိ ေပ်ာက္မွန္းမသိ ေပ်ာက္သြားပါသည္။ ဘဝကို ထုိအ တုိင္းျမင္ႏုိင္သည္။ လူအုိတစ္ေယာက္သည္ ေသျခင္းတရားကို ေၾကာက္မည္မဟုက္ပါ။ သူတန္ဖုိး ထားေနေသာ အရာမ်ားသည္ ေရွ႕တြင္ ဆက္လက္ျဖစ္ပြားေနမည္ျဖစ္သည့္အတြက္ ေသျခင္းတရားကို ေသျခင္း တရားကုိေၾကာက္ျခင္းမွ ကင္းေဝးပါလိမ့္မည္။ အားခြန္တုိ႔ဆုက္ယုက္ကာ ေမာပန္းႏြမ္းနယ္ျခင္း ႀကီးမားလာ သည့္အခ်ိန္တြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာအနားရ ေတာ့မည္ဟူေသာ အေတြးသည္ မႏွစ္သက္စရာမဟုက္ပါ။
ကြၽန္ေတာ္သည္ ေသလွ်င္ အလုပ္လုပ္ရင္းသာ ေသသြားခ်င္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ဆက္မလုပ္ႏိုင္ေသာ အရာတုိ႔ကို အျခား သူမ်ားက ဆက္လုပ္ၾကမည္ဟူေသာအသိျဖင့္ ေသသြားခ်င္ပါသည္။ ကုိယ္က စဥ္းစားရံုသာ စဥ္းစားခဲ့ေသာ အရာမ်ားသည္ တစ္ေန႔၌ အေကာင္အထည္ေဖာ္ၿပီးသား ျဖစ္လိမ့္မည္ဟူေသာ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္မႈျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ေသသြားခ်င္ပါသည္။”
ဘာထရန္ရပ္ဆဲလ္က အုိျခင္းဒုကၡကိုဤကဲ့သုိ႔ ျမင္ခဲ့သည္။ အုိစျပဳလာသူမ်ားသည္။ အုိျခင္းဒုကၡကို ရင္ ဆုိင္ဖုိ႔ ၊ ေက်ာ္လႊားဖုိ႔ ေတြးဆျပင္ဆင္ၾက၏။ ဆင္းရဲမြဲေတသူမ်ား ၊ သားေထာက္သမီးခံမရွိသူမ်ား ၊ ရွိေသာ္လည္း သားသမီးကံမေကာင္းသူမ်ားမွာ အုိျခင္းဒုကၡကို ခါးစည္းခံၾကရ၏။ ရုပ္နာမ္ခ်မ္းသာလွ်င္ကား အုိျခင္းဒုကၡကို ရင္ဆုိင္ေက်ာ္လႊားဖုိ႔ လြယ္ကူေပသည္။ ထုိ႔ ေၾကာင့္ အသက္ရလာလွ်င္ ကုိယ္ေလးခ်ိန္ခ်ဖုိ႔ ၊ ကုိယ္လက္လႈပ္ ရွားဖုိ႔ ၊ ေဆးလိပ္ ၊ အရက္ ၊ အေပ်ာ္အပါးျဖတ္ေတာက္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားၾကျခင္းျဖစ္သည္။
ေသလုဆဲဆဲကာလ ထြက္သက္မထုတ္မွီ နာစဥ္ဒုကၡမွာလည္း ကာယကံရွင္ေရာ ပတ္ဝန္းက်င္ပါ အ လြန္ဒုကၡႀကီးလွသည္။
ကြၽန္ေတာ့္အေဒၚ၊ ကြၽန္ေတာ့္အစ္ကိုလတ္တစ္ေယာက္၊ ကြၽန္ေတာ့္ႀကီးေဒၚ၊ ကြၽန္ေတာ့္ဝမ္းကြဲအစ္ကုိ တစ္ေယာက္၊ ကင္ဆာေရာဂါျဖစ္ေနသူမ်ား၊ ေလျဖတ္ထားသူမ်ား၊ မေသမွီအခ်ိန္တြင္ ေဝဒနာကို အလူးအလွိမ့္ ခံစားၾကရသည္။ ညည္းညဴ သံမ်ား ၊ မာန္တင္းသံမ်ား ငုိရႈိက္သံမ်ားျဖင့္ နာျခင္းဒုကၡကို ခါးစည္းခံၾကရ၏။ ထုိအ ခ်ိန္တြင္ ေသမင္းကို အျမန္ဆံုးလာေခၚဖုိ႔ တမ္းတၾကသည္။ နာျခင္းေဝဒနာမွ ကင္းလြတ္ဖုိ႔အတြက္ ေသျခင္းတရားသည္သာ တစ္ခုတည္းေသာထြက္ေပါက္အျဖစ္ ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားၾကျခင္းျဖစ္သည္။ တုိသုိ႔ေသာေဝဒနာႏွင့္ ဘဝကူးခါနီးအေျခအေနကုိ ကြၽန္ေတာ္မလုိခ်င္၊ မခံစားခ်င္။ အညင္သာဆံုးအသက္ထြက္ခ်င္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေသဒဏ္က်ခံရသူမ်ားကို အျမန္ဆံုး၊ အသက္သာဆံုး အသက္ထြက္ နည္းမ်ားကို တုိးတက္ေသာႏုိင္ငံမ်ားက ရွာႀကံၾကသည္။ ေခါင္းျဖတ္စက္ျဖင့္ လည္ပင္းကုိပုိင္းျဖတ္ျခင္း ၊ ေနာက္ေစ့ကို ေသနက္ျဖင့္ပစ္သက္ျခင္း ၊ ထုိ႔ထက္ ညင္သာသည္က လည္ပင္းကုိ ႀကိဳးကြင္းစြပ္ကာ အသက္ရႈလမ္းေၾကာင္းကို ပိတ္ေစၿပီး အုတ္ဆက္ကို ျဖဳတ္ပစ္လုိက္ေသာ ႀကိဳးေပးသက္ျခင္း ၊ ေနာက္ လွ်ပ္စစ္ဓာက္လႊတ္ၿပီး တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း အဆိပ္ေငြ႔ေပး သတ္ျခင္း ၊ ယခုေနာက္ဆံုးေပၚေသဒဏ္က ေသြးေၾကာထဲအဆိပ္ထုိး၍ သတ္ျခင္းပင္ျဖစ္ေပသည္။
ေသျခင္းတရားကို ညင္သာသည္ျဖစ္ေစ၊ ၾကမ္းတမ္းသည္ျဖစ္ေစ ျဖတ္သန္းသြားၾကရသည္။ က်န္ရစ္ ေသာသက္မဲ့ခႏၶာ အတြက္ ထံုးတမ္းစဥ္လာလုပ္ၾကရသည္။ အသုဘဒုကၡကို ကၽန္ရစ္ေသာမိသားစု ၊ ေဆြမ်ိဳး သားခ်င္း ၊ ညီအစ္ကုိေမာင္ႏွမမ်ားက ခံၾကရသည္။ ဆရာဦးခင္ေမာင္လတ္၏ ‘ေသတမ္းစာ’ ေဆာင္းပါးသည္ အသုဘဒုကၡအတြက္ ရည္ညႊန္း၏။ အက်ဥ္းရုံး သၿဂိဳလ္ျခင္း ၊ ခမ္းနားႀကီးက်ယ္စြာ သၿဂိဳလ္ျခင္း၊ ထံုးတမ္းအစဥ္ အလာအေပၚ ပကာသနဖက္လာၾကသည္။ ဓနအင္အား အနည္းအမ်ားအေပၚမူတည္၍ ႀကီးက်ယ္မႈ၊ ေသးငယ္မႈမ်ား ျဖစ္ရပါသည္။
ႂကြင္းက်န္ရစ္ေသာ ရုပ္ကလပ္အေပၚ မေသခင္က ကာယကံရွင္မ်ား၏ မွာၾကားခ်က္မ်ား၊ ေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ားကို သတိရမိ သည္။ အိႏၵယဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ပ႑ပ္ေနရူးက သူေသလွ်င္ သူ႔အရုိးျပာကို အိႏိၵယႏုိင္ငံအေပၚ ႀကဲခ်ေပးရန္ မွာၾကား ခဲ့သည္။ တရုတ္ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ခ်ဴအင္လုိင္းကလည္း သူ႔အေလာင္းကို ဂူသြင္းျမႇဳပ္ႏွံျခင္းမျပဳပဲ မီးသၿဂိဳလ္ေစၿပီး အရုိးျပာကို တရုတ္တစ္ႏုိင္ငံလံုးကို ႀကဲခ်ေပးရန္ မွာၾကားခဲ့ျပန္သည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဦးႏုကလည္း သူ႔အေလာင္းကို မီးသၿဂိဳလ္ၿပီး ပင္လယ္ထဲေမွ်ာရန္မွာခဲ့သည္ဟု ၾကားဖူးသည္။ စာေရးဆရာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္သည္လည္း သူ႔အေလာင္းကို မီးသၿဂိဳလ္ပစ္ရန္ မွာၾကားခဲ့သည္ဟုဆုိ သည္။
အသုဘဒုကၡအတြက္ မွာသူမ်ားကမွာခဲ့ေသာ္လည္း သူတုိ႔၏ဂုဏ္သိကၡာ၊ အက်င့္၊ သီလ၊ ကုိယ္က်ိဳး စြန္႔အနစ္နာခံမႈ၊ စြမ္း ေဆာင္မႈအရည္အခ်င္းတို႔ကို က်န္သူမ်ားက ေထာက္ထားၾက၏။ ျမတ္ေသာေနျခင္းျဖင့္ ဘဝကို ျဖတ္သန္းခဲ့ၿပီး ျမတ္ေသာ ေသျခင္းျဖင့္ ဘဝကုိခ်ဳပ္ၿငိမ္းခဲ့ေသာ္လည္း သူတို႔ကို အမွတ္တရရွိေစခ်င္သည္။ သူတုိ႔လုိပုဂၢိဳလ္မ်ား ၊ သူတုိ႔လုိလူမ်ားအျဖစ္ ေနာင္သားစဥ္ေျမးဆက္ ျပည္သူျပည္သားအားလံုး အတုယူလုိက္နာ ၾကေစရန္ သူတို႔ အထိမ္းအမွတ္အုတ္ဂူမ်ား ၊ ဗိမာန္မ်ား ၊ ရုပ္ထုမ်ား ျပဳလုပ္ၾကသည္။ သူတုိ႔ကို ဂုဏ္ျပဳၾကေလသည္။
ေသဆံုးသူမ်ားကို အထိမ္းအမွတ္ျပဳျခင္းသည္ သူတုိ႔ကုိ တမ္းတလြမ္းဆြတ္ျခင္းျဖစ္သလုိ သူတုိ႔၏ စြမ္း ေဆာင္အနစ္ နာခံမႈမ်ားကို ဂုဏ္ျပဳျခင္းလည္းျဖစ္သည္။ သူတို႔လုိ သားေကာင္းသမီးေကာင္းမ်ားအျဖစ္ သူတို႔ ေလွ်ာက္လမ္းခဲ့ေသာလမ္းကို ဆက္လက္ေလွ်ာက္ၾကရန္ ေနာင္လာေနာင္သားမ်ားကို လမ္းညႊန္အသိေပးျခင္းလည္းျဖစ္၏။ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ေသာ မိဘ မ်ားအတြက္ ႏွစ္စဥ္ ဆြမ္းေကြၽး၊ အလွဴအတန္းျပဳၾကသည္မွာ မိဘမ်ားအတြက္ အမွ်အတန္းေပးေဝသလုိ မိဘမ်ား၏ ေက်းဇူးကို အမွတ္ရျခင္း၊ သိတက္ျခင္း၊ မိဘကို မိဘမ်ားျဖစ္ေအာင္ အသိေပးျခင္းလည္းျဖစ္သည္။
က်ဆံုးေသာ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ တုိင္းျပည္အတြက္ အသက္ေပးသြားခဲ့သည့္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားအတြက္ ႏွစ္စဥ္ အခမ္အနားမ်ား က်င္းပျခင္း၊ ဂုဏ္ျပဳျခင္း၊ ဦးညႊတ္ျခင္းတုိ႔မွာလည္း ထုိပုဂၢိဳလ္မ်ား၏ ေက်းဇူးတရားကို သိတက္ျခင္း၊ လြမ္း ဆြတ္ျခင္းကို ျပသရာေရာက္ေပသည္။
ျမင့္ျမတ္သူမ်ားသည္ ပကာသနကုိ ရြံ႕မုန္းၾက၏။ ေအးခ်မ္းစြာေနလုိၾကသည္။ ေအးခ်မ္းစြာေသလုိၾကသည္။ ျမင့္ျမတ္ေသာ ၊ ရင့္က်က္ေသာ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ား၏ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာေနလုိမႈကို သူတို႔၏ပတ္ဝန္းက်င္က ဖ်က္ဆီးတတ္ၾကသည္။ သူတို႔၏ နာမည္ သတင္း၊ အက်င့္သိကၡာကို ထိပါးေအာင္ အနီးကပ္ေနသူမ်ားက မရည္ရြယ္ပဲ ျပဳလုပ္တတ္ၾကသည္။ ပကာသနကို ခံုမင္ သူမ်ား ၊ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားလုိသူမ်ား ၊ မရင့္က်က္ေသးသူမ်ား၏ အႏၱရာယ္ႏွင့္ လုိသည္ထက္ပုိေသာ လုပ္ရပ္မ်ားကို သတိ ထားဆင္ျခင္ၾကရေပလိမ့္မည္။
ထက္ျမက္
illustration : ToniDemuro
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
