ဖိုုးထက္ – သမၼတ အထက္က ဘယ္သူမွ မထားနဲ႔

ဖိုုးထက္ – သမၼတ အထက္က ဘယ္သူမွ မထားနဲ႔

(မိုုးမခ) ႏိုု၀င္ဘာ ၁၂၊ ၂၀၁၅

ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားေပးေသာ NLD က ေသာင္ျပိဳ ကမ္းျပိဳ ႏိုင္ေနေသာအခါ အစိုးရဖြဲ႔ႏိုင္ဖို႔ အလားအလာေကာင္းေနခဲ႔ၿပီ။  ထို႔အတြက္ မည္သူက သမၼတလုပ္မည္နည္း၊ မည္သူက ဘာလုပ္မည္နည္းဆိုသည္႔ ေမးခြန္းသည္ အေတာ္ေတြးဖို႔ ေကာင္းသည္႔ အေၾကာင္းအရာ ျဖစ္လာသည္။ ထိုအေၾကာင္းႏွင္႔ ပါတ္သက္ၿပီး မာမီၾကီးကို သတင္းဌာန တစ္ခုက အင္တာလာဗ်ဴးသည္။ မာမီၾကီးက သူသမၼတ မလုပ္ရလဲ သူက သမၼတ အထက္မွာ ရိွမည္တဲ႔။ သမၼတကို သူ Control လုပ္မည္တဲ႔။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပည္သူလူထုက ႏွစ္သက္ သေဘာက်ေသာ ကိစၥေတြ မ်ားစြာထဲမွာ စကားကို ေ၀႔လည္ေၾကာင္ပါတ္ မေျပာဘဲ ထိုကဲ႔သို႔ ဒဲ႔တိုးၾကီး အမွန္ကို ေျပာတတ္သည္႔ အရည္အခ်င္းသည္လည္း တစ္ခု အပါအ၀င္ျဖစ္သည္။ ၅၉(စ) အရ မာမီၾကီး သမၼတ မျဖစ္ႏိုင္ေသာေၾကာင္႔ NLD က တင္ေသာ သမၼတသည္ မာမီၾကီး၏ ထားရာေန၊ ေစရာသြား ျဖစ္မည္႔သူဆိုတာ လူတိုင္းသိသည္႔ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ ျဖစ္သည္။ ဒီ႔အတြက္လဲ ဘာမွ စိတ္ပူပန္ေနဖို႔ မလို။ တလြဲေတြလုပ္၊ ေျပာခ်င္တာေျပာ၊ ေနခ်င္သလို ေနမည္႔ ရုပ္ေသး သမၼတ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာလဲ ေသခ်ာသည္။ 

သို႔ေပမယ္႔လည္း….

အဆိုပါ “သို႔ေပမယ္႔လည္း….” သည္ မာမီၾကီးကို ေတာ္လွန္ပုန္ကန္မည္႔ အဓိပၸါယ္မရိွဆိုတာကို စာဖတ္သူ အရင္ဆံုးသိသင္႔ၿပီး စာကို ၿပီးဆံုးေအာင္ ဖတ္ၾကည္႔ဖို႔ တိုက္တြန္းခ်င္ပါသည္။ ၿပီးလွ်င္ ဒီလို ငခၽြတ္တြား ဘယ္က အေကာင္မွန္း မသိသူ ေမာင္ဖိုးထက္ ဘာေျပာခ်င္တယ္ဆိုတာ နည္းနည္း သေဘာေပါက္လိမ္႔မည္ဟု အနည္းငယ္ ေမွ်ာ္လင္႔မိသည္။

ဒီမိုကေရစီ စနစ္ၾကီးစိုးေသာ ႏိုင္ငံကို သြားၾကမည္ဆိုလွ်င္ သမၼတသည္ ႏိုင္ငံ၏ အျမင္႔ဆံုး အာဏာကို စြဲကိုင္သူ ျဖစ္ရသည္။ သို႔ေပသိ သူ႔ကို လုပ္ခ်င္တာ လုပ္လို႔ အသားလြတ္ၾကီး လႊတ္ထားတာ မဟုတ္။ လႊတ္ေတာ္ေတြက အဆိုပါ သမၼတဆိုသည္႔ ပုဂၢိဳလ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားသည္။ ဆိုၾကပါစို႔…လက္ရိွ ကမာၻၾကီးတြင္ နံပါတ္ တစ္ဆိုသည္႔ အေမရိကန္ သမၼတ အိုဘားမား။ သူ႔သဘာႏွင္႔ သူ ဆီးရီးယားဘက္က အိုင္အက္စ္ေတြကို တိုက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လို႔မရ။ သူ႔စိတ္ဆႏၵ ရိွသည္ ဆိုလွ်င္ အထက္လႊတ္ေတာ္၊ ေအာက္လႊတ္ေတာ္ေတြကို စည္းရံုးရသည္။ နားခ်ရသည္။ လႊတ္ေတာ္ေတြမွာ မဲခြဲၿပီး သူ႔အလိုဆႏၵဘက္ကို လုိက္သည္႔ မဲမ်ားပါမွ တပ္မၾကီးမ်ား၊ တိုက္ခိုက္ေရး တပ္မ်ားကို ေစလႊတ္လို႔ ရသည္။ အားနာပါသည္။ စာဖတ္သူ သိၿပီးသားေတြ ျပန္ေျပာေနရတာ ပ်င္းေပေရာ႔မည္။ 

ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံေတြ၏ သမၼတမ်ားသည္ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္မ်ား ျဖစ္သည္ဆိုတာ သံသယ ၀င္ဖို႔ မလို။ သူတို႔သည္ တိုင္းသူ ျပည္သားမ်ား၏ ယံုၾကည္ကိုးစားမွဳကို ရာခိုင္ႏွဳန္း အမ်ားၾကီး ရထားေသာသူမ်ားလည္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ သူတို႔ႏွဳတ္က ထြက္ေသာ ျခိမ္းေျခာက္စကားမ်ား၊ ခ်စ္ၾကည္ေရး စကားမ်ားသည္ အဆိုပါ ႏိုင္ငံ၏ ရည္ရြယ္ရာလို႔ သတ္မွတ္လို႔ ရေသာ္လည္း သူတို႔ခင္မ်ာ အထက္က ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခဲ႔သလို လုပ္ခ်င္တိုင္း လုပ္လို႔ ရျပန္တာေတာ႔ မဟုတ္။ 

အေမရိကန္ သမၼတမ်ားကိုဘဲ ဥပမာ ေပးခ်င္သည္။ ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲမွာ အေမရိကန္ ၀င္တိုက္ေတာ႔ အေမရိကန္ ျပည္သူ ျပည္သားမ်ားက လက္သင္႔မခံခဲ႔တာ သမိုင္းမွာ အထင္အရွားရိွသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔လည္း ဗီယက္နမ္ေခါင္းေဆာင္ၾကီး ဟိုခ်ီမင္းသာ မေျပာင္းမလဲ ရိွေနေသာ္လည္း အေမရိကန္ ႏိုင္ငံမွ သမၼတမ်ားကေတာ႔ တစ္ဆက္ၿပီး တစ္ဆက္ ေျပာင္းရင္း ထိုစစ္ပြဲအတြက္ ႏိုင္ငံေရး သိကၡာက်ခဲ႔ၾကရသည္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ဗီယက္နမ္ကေန အေမရိကန္ေတြ ထြက္လာဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ခဲ႔ရသည္။ သူတို႔အားၾကီးနဲ႔ သူတို႔ လက္နက္ေတြနဲ႔ ဗီယက္နမ္ကို စိစိညက္ညက္ ေခ်မယ္ဆို ေခ်လို႔ ရသည္။ အမွဳန္႔ျဖစ္ေအာင္ ထုေထာင္းလိုက္လို႔ရသည္။ သို႔ေသာ္ အေမရိကန္ ျပည္သူလူထု၏ စိတ္ဆႏၵကို ဘယ္အေမရိကန္ သမၼတမွ မ်က္ကြယ္ျပဳၿပီး ဗီယက္နမ္ကို ထပ္မတိုက္ႏိုင္ခဲ႔။

တိုင္းျပည္တစ္ျပည္၏ အာဏာသည္ ဘယ္သူ႔လက္ထဲမွာမွ မရိွ။ ဘယ္သူမွလဲ အၾကာၾကီး ယူထားလို႔ မရ။ ႏွစ္ေပါင္း ငါးဆယ္လား၊ တစ္ရာလား ယူထားလို႔ ရခ်င္ရမည္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ႔ အဆိုပါ တိုင္းျပည္၏ ႀသဇာအာဏာသည္ အဆိုပါ တိုင္းျပည္၏ ျပည္သူ ျပည္သားမ်ား လက္သို႔ ျပန္ေရာက္ရသည္ ခ်ည္း ျဖစ္သည္။ တိုင္းသူ ျပည္သားမ်ားသည္ ႏိုင္ငံေရးကို အျမဲ မ်က္ေခ်မျပတ္ လိုက္ မၾကည္႔ႏိုင္အား။ ငါတို႔ အစိုးရ ဘာေတြ လုပ္ေနပါလိမ္႔၊ ဘာေတြ လုပ္ေတာ႔မွာပါလိမ္႔လို႔ အျမဲေတြးေနရေသာ တိုင္းျပည္၏ ျပည္သူ ျပည္သားမ်ား ျဖစ္ေနသည္ဆိုလွ်င္လည္း အုပ္ခ်ဳပ္ေရး စနစ္မွာ တစ္ခုခု မွားေနၿပီလို႔ ဆိုရေခ်မည္။ ကိုယ္႔တိုင္းျပည္မွာ ဘယ္သူေတြ အစိုးရ တက္လုပ္ေနပါလိမ္႔လို႔ ေတြးစရာ မလိုဘဲ တရားဥပေဒ စိုးမိုးသည္႔ ႏိုင္ငံသည္သာ အေကာင္းဆံုး တိုင္းျပည္ ျဖစ္မည္။ ဒါေၾကာင္႔လဲ ႏိုင္ငံေရး ပညာရွင္မ်ားက ရိွလို႔ ရိွမွန္းေတာင္ မသိရတဲ႔ အစိုးရသာ အေကာင္းဆံုး အုပ္ခ်ဳပ္သူ အစိုးရဟု ဆိုၾကသည္ မဟုတ္ပါလား။ 

ထုိ႔ေၾကာင္႔ တိုင္းသူ ျပည္သားမ်ားသည္ သူတို႔ အစားႏိုင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာ လုပ္သင္႔လုပ္ထိုက္တာေတြ လုပ္ေစဖို႔ လႊတ္ေတာ္အမတ္မ်ားကို လစာေပးၿပီး ခိုင္းသည္။ မီးမမွန္တာ၊ ေရမမွန္တာမွ အစ အျခားတိုင္းျပည္ကို စစ္ျပဳျခင္းဆိုသည္႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ အၾကီးၾကီးေတြကို ခ်မွတ္ဖို႔ သူတို႔ယံုၾကည္သည္႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ခိုင္းသည္။ ခိုင္းလို႔ ေကာင္းလွ်င္၊ အရည္အခ်င္းရိွလွ်င္ ဆက္ခိုင္းသည္။ ခိုင္းမေကာင္း၊ မယံုၾကည္ရ၊ ေသာက္တလြဲေတြ လုပ္တာမ်ားလွ်င္ ခ်က္ခ်င္း လက္ငင္း ျပန္ဆြဲခ်လို႔ရေအာင္ စနစ္၊ ဥပေဒေတြနဲ႔ ျပန္ထိန္းခ်ဳပ္သည္။ 

ထိုေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ ၀န္ၾကီးမ်ားကို ႏိုင္ငံေတာ္ သမၼဆိုသည္႔ ပုဂၢဳိလ္က ဦးေဆာင္ ဦးရြက္ျပဳသည္။ သူတို႔ အစိုးရအဖြဲ႔ကိုမွ လႊတ္ေတာ္ေတြက ျပန္ၿပီး ထိန္းေက်ာင္း ကြပ္ညွပ္သည္။ အစိုးရအဖြဲ႔ကို ဦးေဆာင္သည္႔ သမၼသည္ အမွန္ေတာ႔ အဂၤလိပ္လို ေျပာရလွ်င္ Initiative ရိွသူ ျဖစ္ရသည္။ တိုင္းသူ ျပည္သားတို႔ မ်က္စိမိွတ္ယံုၾကည္လုိ႔ ရသည္႔ လူေကာင္းလဲ ျဖစ္ရသည္။ ေတာ္လဲ ေတာ္ရသည္။ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းလဲ ျဖစ္ရသည္။ အစိုးရအဖြဲ႔ကို ဦးေဆာင္ႏိုင္သလို လႊတ္ေတာ္မ်ားကိုလဲ စည္းရံုးႏိုင္စြမ္းရိွသူ ျဖစ္ရသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ သမၼတသည္ ႏိုင္ငံ တစ္ႏိုင္ငံ၏ အာဏာအမ်ားဆံုး ရိွရသူ ျဖစ္သင္႔သည္။ 

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံ ဖြဲ႔စည္အုပ္ခ်ဳပ္ပံုကို ျပန္ၾကည္႔ပါ။ အေရးပါ အရာေရာက္သည္႔ ျပည္ထဲေရး၊ ကာကြယ္ေရး၊ စစ္တပ္ေတြကို ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္ဆိုသည္႔ ကာခ်ဳပ္က တိုက္ရိုက္ စီမံကြပ္ကဲသည္။ စစ္တပ္လဲ သူ႔ေအာက္။ ရဲေတြလဲ သူ႔ေအာက္။ သူက အေရးၾကီးတယ္လို႔ သတ္မွတ္ၿပီး အျခားသူမ်ားကို ျပမျဖစ္ဘူးလို႔ သတ္မွတ္သည္႔ သတင္း၊ အခ်က္အလက္မ်ားကို သမၼတကိုေသာ္မွ မျပဘဲ ထိန္ခ်န္ထားပိုင္ခြင္႔ရိွသည္။ အစိုးရအဖြဲ႔က ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစကား ကမ္းလွမ္းခ်ိန္မွာ ဘယ္တိုင္းရင္းသားတပ္မ်ားကို မဆို သူ႔ အမိန္႔ႏွင္႔ တိုက္ပြဲၾကီးမ်ား ဆင္ႏြႊဲႏိုင္သည္။ ခပ္တိုတို ေျပာရလွ်င္ လက္ရိွ ဖြဲ႔စည္းပံုအရ ကာခ်ဳပ္သည္ သမၼတထက္ ဓားထက္သူ ျဖစ္သည္။ အျခားေသာ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံေတြမွာ ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္မ်ား၊ ေထာက္လွမ္းေရး အရာရိွခ်ဳပ္မ်ား စသည္႔ အေရးပါသူမ်ားကို သမၼတက တိုက္ရိုက္ ညႊန္ၾကားလို႔ရသည္။ သမၼတသာ မွန္မွန္ကန္ကန္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားကို ခ်မွတ္ႏိုင္လွ်င္ အဆိုပါ ပုဂိၢိဳလ္မ်ားသည္ သမၼတ၏ ညႊန္ၾကားခ်က္မ်ားကို လိုက္နာရသည္။ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး ယံုၾကည္ ေလးစားမွဳမ်ားျဖင္႔ ႏိုင္ငံ႔တာ၀န္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ၾကသည္။

မိေက်ာင္းမသားရယ္ လွ်ာရယ္ ရွည္ရန္ေကာလို႔ ေျပာခ်င္ပါလိမ္႔မည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုလိုခ်င္တာက တကယ္႔ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံကို သြားၾကမည္ဆိုလွ်င္ သမၼတသည္ ႏိုင္ငံ၏ အျမင္႔ဆံုး အာဏာမ်ား အမ်ားစု ရိွသူ ျဖစ္ရပါမည္။ မာမီၾကီး ေျပာသလို ရုပ္ေသးသမၼတ တင္မည္ဆိုလွ်င္လည္း ေခတ္စကားနဲ႔ ေျပာရလွ်င္ သိပ္ အထာမက်တာေတာ႔ အမွန္။ သိပ္မနိပ္လွ။

ျမန္မာစကားမွာ အစေကာင္းမွ အေႏွာင္းေသခ်ာ ဆိုသည္႔ စကားပံု ရိွသည္ မဟုတ္ပါလား။ ဒီမိုကေရစီ ေခတ္သစ္၊ စနစ္သစ္ၾကီးကို အစအဦး သြားၾကမည္ဆိုလွ်င္ အစေကာင္းထားဖို႔ လိုသည္။ စကတည္းက ရုပ္ေသး သမၼတေတြႏွင္႔ ခရီးထြက္ခဲ႔ရတာ ဘယ္လိုမွ အဆင္မေျပ။

ဒီလို ေျပာလို႔ မာမီၾကီးကို သမၼတ အထက္မွာ မေနနဲ႔လို႔ မဆိုလို။ မာမီၾကီးကို သမၼတ လုပ္ခြင္႔ေပးဖို႔ ေျပာလိုရင္းသာ ျဖစ္သည္။ သမၼတေတာ႔ သမၼတ။ ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္ မ်က္ႏွာၾကည္႔ၿပီး ထမင္းလုပ္ မ်ိဳခ်ရသည္႔ သမၼတ မျဖစ္ဖို႔လည္း လုိပါသည္။ တကယ္႔ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံေတြက သမၼတေတြလိုမ်ိဳး ကာခ်ဳပ္ေတြ၊ ျပည္ထဲေရးေတြ၊ ကာကြယ္ေရးေတြဆိုသည္႔ လူမ်ားကို ညႊန္ၾကားခ်က္ေပး ဦးေဆာင္ႏိုင္သည္႔ သမၼတျဖစ္ဖို႔ လိုပါသည္။ 

ေျပာရတာ ေမာပါသည္။ ျမန္မာျပည္ စစ္တပ္ကို ဗိုလ္လုပ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေနသည္႔ ထိပ္ပိုင္း စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ ခံစစ္ကို အခိုင္အမာ တည္ထားေသာ သူမ်ား ျဖစ္သည္။ သူတို႔၏ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္း အုပ္ခ်ဳပ္ပံု ကတုတ္က်င္းထဲက မထခ်င္ေသာ သူမ်ား ျဖစ္သည္။ မာမီၾကီးက အာဃာတ မထားပါဘူး။ ဂုဏ္က်က္သေရ ရိွေသာ ေခတ္မွီစစ္တပ္ၾကီး၊ ျပည္သူလူထု ခ်စ္ခင္ ၾကည္ညိဳေသာ စစ္တပ္ၾကီး ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ပါမည္လုိ႔ ေျပာေနပါေသာ္လည္း ကယ္တင္ရွင္ မင္းသားၾကီး မ်က္ႏွာဖံုးကို စြပ္ထားသည္႔ ဘီလူးနဲ႔ တူပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္႔စာကို ျပန္ေကာက္ပါရေစ။ သမၼတ အထက္က မာမီၾကီးဆိုသည္႔ ကိစၥသည္ မာမီၾကီးအတြက္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတြက္ ျပႆနာ မဟုတ္ေသာ္လည္း အစေကာင္းသည္႔ အေလ႔အထ မဟုတ္တာကိုေတာ႔ သိၾကမည္ဟု ေမွ်ာ္လင္႔သည္။ ဘယ္အလုပ္ကို လုပ္လုပ္ စည္းစနစ္ေကာင္းေကာင္း၊ အေလ႔အထ ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ စလုပ္ခဲ႔လွွ်င္ ေအာင္ျမင္ဖို႔ ရာခိုင္ႏွဳန္း အမ်ားၾကီး ရိွတယ္ဆိုတာ ႏိုင္ငံ႔ေခါင္းေဆာင္ေတြက ပိုၿပီး သိပါသည္။ 

အထက္က ေျပာခ်င္တာေျပာ၊ ေရးခ်င္တာ ေရးခဲ႔သမွ်ကို ေမ႔လိုက္ပါ။ ၅၉(စ) ကို ျပင္ပါ။ မာမီၾကီးကို သမၼတျဖစ္ခြင္႔ေပးပါ။ သူ႔အသက္အရြယ္အရ သူလုပ္ႏိုင္လွ ေနာက္ဆယ္ႏွစ္ဆိုတာ အလြန္ဆံုး။ ဒီမိုကေရစီ အုတ္ျမစ္ ခိုင္ခိုင္မာမာၾကီး ခ်ထားခဲ႔ဖို႔ မာမီၾကီးကို ဦးေဆာင္ခိုင္းပါ။ ၂၅ ရာခိုင္ႏွဳန္း လႊတ္ေတာ္ထဲက ထြက္ပါ။ ေနာင္လာ ေနာက္သား သား၊ သမီး ေျမးျမစ္ေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ငဲ႔ပါ။ ကိုယ္႔ေနရာကိုယ္ ေနၾကပါ။ သမၼတအထက္က လူရိွတတ္သည္႔ အဆင္မေျပေသာ စနစ္ၾကီးကို ရပ္ခဲ႔ၾကပါ။

ဖိုးထက္