လင္းသက္ၿငိမ္ – ငါတို႔ အဆင္​မ​ေျပၾကဘူး

ဖုန္​း​ေခၚမရတာကအစ
ယဥ္​​ေၾကာ​ပိတ္​ ေနတာကအဆံုး
လမ္​းမွာ​ေတြ႔တ့ဲမိန္​းမမ်ား
လမ္​းမွာ​ေတြ႕တ့ဲ ​စည္​းစိမ္​ဥစၥာမ်ား
​ေငး​ေမာျခင္​းဟာ လူ႔ဘဝရဲ႕အရသာလို႔
ငါထင္​မွတ္​လာ
လက္​ဖက္​ရည္​တစ္​ခြက္​သံုးရာျဖစ္​လာ
​ေခါင္​းတစ္​ခါညႇပ္​ တစ္​​ေထာင္​ျဖစ္​လာ
ငါတို႔ အဆင္​မ​ေျပၾကဘူး
​ေမာ္​​ေတာ္​ကယ္​ကလည္​းဖမ္​းရင္​​
ေငါက္​ငမ္​းၿပီး ဖမ္​းတုန္​းပဲ
ရဲစခန္​းထဲသြားရင္​လည္​း တရားခံလိုၾကည္​့တုန္​းပဲ။

႐ွစ္​ထပ္​တိုက္​ႀကီး​ေပါ့
အလုပ္​သမား​ေတြ​ေဆာက္​ခ့ဲတယ္​
​ေငြဟာ အခုထိ ဇာတ္​လိုက္​ပဲ
​ေန႔စားခ​ေလး​ေတြန႔ဲ
စုတ္​ခ်ာ​ေနတ့ဲအိမ္​ကိုျပန္​ခ့ဲတယ္​
ငါတို႔ အဆင္​မ​ေျပၾကဘူး
​ေပ်ာ္​ရႊင္​ဖို႔ ခ်စ္​သူကို ဂ႐ုမစိုက္​ႏိုင္​
​ေနာက္​ကြယ္​က​်မွမဆဲဖို႔လည္​း မထိန္​းသိမ္​းႏိုင္
အမွန္​တရားဟာ ​ေျခမ​ေပၚ​ေသးဘူး
ျပဇာတ္​ဟာ ျပဇာတ္​အတိုင္​း အစီအစဥ္​တက်
ငါတို႔ အဆင္​မ​ေျပၾကဘူး
ငါတို႔ အဆင္​မ​ေျပၾကဘူး လို႔
ငါ အ​ေသအခ်ာ ထပ္​​ေျပာခ်င္​ပါ​ေသးတယ္​ ။