စမ္းစမ္းတင္ – ေျပာင္းလိုက္ရတဲ့ ဝတ္စံုေတြ
(မိုးမခ) ေအာက္တိုဘာ ၇၊ ၂၀၁၅
ေ၀းလြင့္ေနသူမို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ တစုတေ၀းတည္း ဆံုဆည္းတဲ့ ပံုေတြေတြ႔တဲ့အခါ လြမ္းတစရာေတြ အမွတ္ရစရာေတြ ဆတိုးလာမိတဲ့အထဲ ဒီႏွစ္ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြအျဖဴ-အစိမ္းမဟုတ္တဲ့ ေက်ာင္း၀တ္စံုနဲ႔ ကန္ေတာ့ပြဲတက္လာတဲ့ ပံုေတြေတြ႕ရတဲ့အခါ ေက်ာင္း၀တ္စံု အဖံုဖံုေျပာင္းခဲ့ရတာကို အေတြးက ေရာက္လို႔သြားျပန္တာပါ။ ခု စမ္းေခ်ာင္းအထက- ၂ လို႔ အသိမ်ားတဲ့ ျပည္လမ္းနဲ႔ မဟာၿမိဳင္လမ္းေထာင္းက စိန္႔ဖီလိုးမီးနားစ္ ေက်ာင္းမွာ ၀တ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ၀တ္စံုေတြဟာ ပညာေရးစနစ္လို၊ ဘ၀လို ခဏခဏေျပာင္းေျပာင္းသြားတာ အမွတ္ရမိေတာ့တာပါပဲ။
အမွတ္ရမိသေလာက္ဆိုရင္ မူလတန္းေက်ာင္းသူဘ၀တုန္းက ၀တ္ရတဲ့ ၀တ္စံုဟာ အတန္းႀကီးက အစ္မႀကီးေတြ၀တ္တဲ့ Tunic က်ဴးနစ္လို႕ေခၚတဲ့ ၀တ္စံုပါပဲ၊ တေက်ာင္းလံုး တေရာင္တည္း၊ တမ်ိဳးတည္း၊ တပံုတည္း၊ တညီတည္း။ တဆင္တည္း။ ကြန္ပ်ဴတာအြန္လိုင္းမွာ ေခါက္ၾကည့္ေတာ့ Tunic အေခၚအေ၀ၚက ၿဗိတိန္ကကိုး၊ ေရွးေရာမ ေခါမ ေခတ္က ၀တ္တာမ်ိဳးတဲ့။ ေက်ာင္းမွာ၀တ္ရတာက ရွပ္လို ေကာ္လံပါတဲ့ အက်ီ ၤျဖဴေပၚ နက္ျပာေရာင္ ဂါ၀န္အေပၚက စြပ္လိုက္တာပါပဲ၊ သာသနာျပဳေက်ာင္းတိုင္းလိုလို ဒီလို ၀တ္စံုမ်ိဳးျဖစ္ေပမဲ့ ခါးပတ္နဲ႔လည္စည္းကို ၾကည့္ရင္ ဘယ္ေက်ာင္းကလဲဆိုတာ ခြဲသိနိုင္တဲ့ အဆင္အယင္ပါ။
ေက်ာင္းကေတာ့ မီးခိုးေရာင္အစင္းလည္စည္းနဲ႔ ခါးပတ္အျပာ၊ အတန္းၾကီးေတြလည္း ဒီ၀တ္စံုတကားကားနဲ႔ပါပဲ။ ေျခစြပ္ကေတာ့ ႏွစ္သက္ရာစြပ္ၾကတာပဲထင္ပါရဲ႕ ေျခစြပ္က်ေတာ့ ေမ့ေတ့ေတ့ေတာ့ ေမ့ေတ့ေတ့ရယ္ပါ။
(ခ်စ္စရာပါးခ်ိဳင့္ေလးေပၚေအာင္ ျပံဳးျပံဳးေလးနဲ႔ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေျပာင္ေျပာင္း ႏြဲ႕ႏြဲ႕ေႏွာင္းေႏွာင္း လွလွပပ စည္းခ်က္က်က်နဲ႔ ဗမာအက နိုင္နင္းလြန္းတဲ့ ေဆြေဆြအုန္းခ်ိန္ေခၚ ေဒၚလီအုန္းခ်ိန္ကေတာ့ ေျခအိတ္အျဖဴ ၀တ္ရတယ္လို႔ ေဖ့စ္ဘုတ္ကေန မွတ္ခ်က္ေပးပါတယ္။ ပူလြန္းလို႔ သူမ၀တ္ခ်င္တဲ့ေျခစြပ္၀တ္မလာရင္ ဒဏ္ေငြ ျပား ၂၀ ကေန ျပား ၅၀ ထိေဆာင္ရတယ္လို႔ ေရးလာပါတယ္။ သူက ခု အဂၤလန္ေရာက္ေနသူပါ။ အဲဒိေခတ္က လက္ႏွိပ္စက္ပဲ သံုးေတာ့ သူ႔အေဖ ဦးအုန္းခ်ိန္က ဇြဲအုန္းခ်ိန္လက္ႏွိပ္စက္ သင္ေက်ာင္းဖြင့္တာပါ။ စမ္းေခ်ာင္း၊ ၾကည့္ျမင္တိုင္၊ အလံု တခြင္က သင္တန္းသားေတြ အားကိုးရတဲ့ ေက်ာင္းပါပဲ။ သိမ္ျဖဴလမ္းက ဘီအက္စ္စီ လက္ႏွိပ္စက္ေက်ာင္းကလည္း အေတာ္ထင္ရွားပါတယ္။)
မဟာျမိဳင္ဘက္ျခမ္းက ႏွစ္ထပ္စာသင္ေဆာင္ေတြမွာ အတန္းၾကီးေတြတက္ရျပီး ခု စံပယ္ေဆာင္လို႕ေခၚတဲ့ ႏွစ္ထပ္ေဆာင္မွာ မူလတန္းေတြတက္ရပါတယ္။ Kindergarten လို႔ေျပာတဲ့ ေက်ာင္းေနစ ၄ ႏွစ္က ၆ ႏွစ္ရြယ္ေတြကေတာ့ ဒီႏွစ္ေဆာင္ၾကားေနာက္ဘက္က တထပ္ေဆာင္မွာ။
ပံုမွန္အတိုင္း စည္းကမ္းက်န အသင္အျပေကာင္း အေလ့အက်င့္ေကာင္း စိတ္ဓာတ္ေကာင္းေတြ ေက်ာင္းက ေပးရင္း ေလးတန္းစာေမးပြဲေျဖတဲ့ ၁၉၆၂ ခု မတ္လ ၂ ရက္မွာ စစ္တပ္က တိုင္းျပည္ အာဏာသိမ္းသြားပါေတာ့တယ္။
ကေလးဆိုေတာ့ သိပ္မသိေပမဲ့ လူၾကီးေတြေျပာတာလိုက္စပ္စုေနေတာ့ တခုခုေတာ့ တခုခုဆိုတာ ရိပ္မိတာေပါ့။ အဲဒိႏွစ္မွာပါပဲ- စာေမးပြဲေတြေအာင္စာရင္းထြက္ရင္ ထံုးစံအတိုင္း ေက်ာင္း မပိတ္ခင္ကတည္းက ေၾကညာထားတဲ့ရက္မွာ ေက်ာင္းမွာပဲ သြားၾကည့္ၾကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေျပာတာေၾကာင့္လား၊ ေက်ာင္း Notice ေၾကာ္ျငာသင္ပုန္းကလား သဲသဲကြဲကြဲေတာ့ မမွတ္မိေပမဲ့ ေက်ာင္း၀တ္စံုေတြ ေျပာင္းသြားျပီဆိုတာ သိလိုက္ရတာ။
စာေမးပြဲေအာင္စာရင္းထြက္ရင္ ေနာက္တက္မယ့္ အတန္းမွာ သင္မယ့္ စာအုပ္စာရင္းလည္း ေက်ာင္းမွာအတန္းလိုက္ကပ္ထားေတာ့ တခါတည္း ကူးလာေလ့ရွိျပီး ျမိဳ႕ထဲက City Book Club လား ဘာလား အဲဒိ စာအုပ္ဆိုင္မွာ မိဘေတြက လိုက္၀ယ္ေပးၾကတာပါ။
အဲဒိႏွစ္မွာပဲ ေက်ာင္းသင္ရိုးေတြေျပာင္းသြားပါတယ္။ အဂၤလိပ္စာကလြဲ အားလံုး ဗမာလိုခ်ည္းျဖစ္သြားကုန္တာ စဥ္းစားၾကည့္ျပီး ခုမွ ၀မ္းနည္းရေကာင္းပိုသိလာတာ မလြန္လွပါ။ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းလိုက္တဲ့ ၁၉၆၂ စာသင္ႏွစ္မွာ ဆယ္တန္းေအာင္သြားသူေတြမဆိုထားနဲ႕ ၆၃-၆၄-၆၅ ေလာက္မွာ ဆယ္တန္းေအာင္သြားတဲ့ အစ္မေတြရဲ႕ အဂၤလိပ္လို အေရး-အေျပာေတြက အဆင့္အတန္း ျမင့္လြန္းတာ သိသာလြန္းလွေတာ့ ရာႏွဴန္းျပည့္မဟုတ္တာေတာင္ ဒါက ေက်ာင္းနဲ႔ ဆိုင္တယ္လုိ႕ အေသအခ်ာၾကီးကိုေျပာနိုင္တာအမွန္။ ပညာေရး က်ဆံုးခန္းအစပါပဲ
အဲဒိႏွစ္ အလယ္တန္းကိုတက္ရတဲ့ ကာလမွာပဲ စီနီယာ အစ္မၾကီးေတြေခတ္လို က်ဴးနစ္ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ လံုခ်ည္၀တ္လိုက္ရၿပီ။ ဒါဟာ အလယ္တန္းကစလို႔ အတန္းႀကီးေတြ ဗမာဆန္ဆန္ ၀တ္ရမယ့္သေဘာ။ ေတြးၾကည့္ေတာ့ ဗမာအက်ီ ၤ-လံုခ်ည္ဆိုတာ ေသေသသပ္သပ္ ခ်ပ္ခ်ပ္ ယပ္ယပ္ တင္းတင္းရင္းရင္း၀တ္ရင္ ကိုယ္လံုးအလွေပၚေတာ့ … အလွအပဘက္ အာရံုေရာက္သြားသူလည္းရွိ၊ လံုခ်ည္၀တ္တယ္ဆိုကတည္းက လူၾကီးစိတ္က အလိုလို၀င္၊ ရွိဳးေတြထုတ္၊ အလွေတြျပင္၊ စိတ္ကစား၊ ရည္စားျမန္ျမန္ထားျဖစ္သြားသူေတြလည္း ရွိ။ လံုခ်ည္ဟာ ကေလးစိတ္ေပ်ာက္ေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္ေလသလားေတာင္ စဥ္းစားမိတာ။ ေတာ္ပါေသး-မူလတန္းကေတာ့ နက္ျပာေရာင္က်ဴးနစ္၀တ္ရတုန္း။
မ်ားေသာအားျဖင့္ ေက်ာင္း၀တ္စံုဆိုတာ အက်ီ ၤက အျဖဴေရာင္ေတြပဲ။ စိန္႔ဖီလိုးစ္ထြင္လိုက္ပံုက အက်ီ ၤပန္းေရာင္၊ လံုခ်ည္က မီးခိုး၊ အစပ္အဟပ္ အေရာင္ခ်င္းက တျခားစီ။ ဘယ္လိုစိတ္ကူးနဲ႔မ်ား ေတြးျပီးေရြးလိုက္ပါ့။ ဒါေပမဲ့ ၀တ္ၾကည့္။ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ ယဥ္ယဥ္ေလး လိုက္ဖက္သြားမွန္းမသိ… မ်က္စိကို ေအးလို႔။
(ၾကံဳၾကိဳက္တုန္း ဘီဘီစီက မနီတာေရးထားတာ လက္တင့္ကမ္းပါရေစ။ ပန္းေရာင္နဲ ႔မီးခိုး တြဲျပီး ၀တ္တဲ့ ယူနီေဖါင္းဟာ စိန္႔ဖီလိုေက်ာင္း အေရာင္ေလ…၊ ထူးျခားျပီး ထင္ေပၚ လို ့ ျပည္သူပိုင္ မသိမ္းခင္ လြတ္လပ္ေရးေန ့ ဗိုလ္ရႈသဘင္ အခမ္းအနား မွာ ေက်ာင္းေပါင္းစုံ ခ်ီတက္ အေလးျပဳ ၾက ေတာ့ စိန္႔ဖီလို က ဒုတိယ ရတယ္ေလ၊ ဦး၀ိစာရ လမ္းေပၚက မရမ္းေရာင္ေက်ာင္းက ပထမ ေပါ့၊ ဒို႔က အရပ္ပုေတာ့ ေရွ ့ဆုံးလိုင္းက ခ်ီတက္ရတယ္။ ဒီေတာ့ခါ သတင္းစာေတြမွာ ပုံေတြ ေဖာ္ျပ ၾကေတာ့ ဒို ့က ပါတာခ်ည္းပဲေပါ့၊ နန္စီေက်ာ္ညြန္ ့က ေဒါင္ေကာင္း ေတာ့ အလံကိုင္ ခ်ီတက္ရတာေလ၊ တီခ်ာမိန္း ေမာင္းပုံမ်ား….အီစိမ့္ေနတာပဲ…. ဒါေပမဲ့ ထိုက္တန္တဲ့ ဆုရေတာ့ ေပ်ာ္လိုက္ၾကတဲ့ အ ျဖစ္။)
တီခ်ာမိန္းဆိုတာကေတာ့ သူ႔အတန္းသား မဟုတ္တဲ့လုေတြေတာင္ ဖိ္န္႔ဖိန္႔တုန္ေအာင္ ေၾကာက္ရတဲ့ဆရာမပါ။ ဆရာမေတြကေတာ့ ယူနီေဖာင္း၀တ္စရာ မလိုေသးဘူး။ ႀကိဳက္သလို၀တ္၊ သူေဌးသမီး တီခ်ာႏြယ္ႏြယ္ေအးဆို တရက္မွ အက်ီ ၤ- လံုခ်ည္မထပ္ဘူးလို႕ ေျပာစမွတ္ကိုျဖစ္ေရာ။
မုဒုံခ်ည္ေခ်ာ မီးခိုးေရာင္ေျပာင္လုံခ်ည္နဲ႔ တက္ထရြန္ ဒါမွမဟုတ္ ေပၚပလင္ ပန္းေရာင္အက်ီ ၤနဲ႔ မိန္းကေလးေတြ ၾကည့္ရတာ ခဲသားေရာင္ေျမသားထက္က လန္းလန္းစြင့္စြင့္ ပြင့္ေနတဲ့ ပန္းေရာင္ပန္းေတြလို ရႊင္လို႔လန္းလို႔ လွလို႔ ပလို႔၊
ခင္မင္သူလို႔ ဗမာနံမည္ေျပာင္းလိုက္ရတဲ့ ပဲင္စီမင္းသိမ္း တေလာက ေျပာျပမွ ဒီယူနီေဖာင္းကို ကက္သလစ္မယ္သီလေတြက ေရြးတာတဲ့။ သူ႔ဖခင္က တခ်ိန္မွာ နိုင္ငံေတာ္ေကာင္စီထိတက္ျဖစ္တဲ့ စစ္မွဴထမ္းဆိုေတာ့ နယ္တကာေလွ်ာက္လွည့္ေနရတာမို႕ သူ႕ကို ေဘာ္ဒါလို႕ေခၚတဲ့ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစားထားတဲ့အတြက္ ေက်ာင္းသတင္းစံုရပ္ကြက္က သူရထားတဲ့ သတင္းကို ျပန္ေဖာက္သည္ခ်တာေနမွာေပါ့။
အဲဒိ ကက္သလစ္မယ္သီလေတြက အိုင္ယာလန္ကလာတာဆိုတာ ဘီဘီစီက ေဒၚရင္ရင္ေမေခၚ မနီတာ ေျပာျပမွ သိတာ။ မနီတာက စိန္႔ဖီလိုးမီးနားစ္ေက်ာင္းသူစစ္စစ္၊ ေရတစက္မွမေရာဘူး။ သူတို႕ဆယ္တန္းေအာင္သြားျပီးမွ ေက်ာင္းက ျပည္သူပိုင္အသိမ္းခံရတာ။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ အတန္းက အစ္မၾကီးေတြ အဂၤလိပ္စကားေျပာေျပာ ေရးေရး- သြက္သြက္လက္လက္ ပီပီသသ မွန္မွန္ကန္ကန္ ေျပာတတ္ ေရးတတ္ၾကတာကလား၊ အဂၤလိပ္စာေကာင္းေတာ့ ဗမာစာေရာ… မညံ႔ၾကပါဘူး။ မနီတာဆို တေခတ္တခါ ေမေအာင္စိုး ကေလာင္နံမည္နဲ႔ စာေတြေရးခဲ့တာ။
သူ႕ အတန္းေဖာ္ အဂၤလိပ္စာ ခင္သႏၱာဆိုျပီး အဂၤလိပ္စာျပအလြတ္ဆရာမ မေမဘဲယ္လ္ေမာင္ဆိုရင္ ကဗ်ာက အစပ္ေကာင္း။ ဗမာစာဆရာမ တီခ်ာေဒၚျမတင္ရဲ႕ တပည့္ရင္းခ်ာေတြ… ဗမာစာလည္း သူတို႕မညံ႕
ဆရာမၾကီးက ပင္စင္ယူသြားလို႔ မသင္လိုက္ရေပမဲ့ ေက်ာင္းျပဇာတ္မွာ၀င္ကရေတာ့ ျပဇာတ္ဒါရိုက္တာလုပ္တ့ဲ တီခ်ာေဒၚျမတင္ရဲ႕ တပည့္ျဖစ္ရတာကိုပဲ ဂုဏ္တယူယူ၊ မနီတာတို႔ အတန္းက သမားေတာ္ၾကီးေတြထြက္တဲ့ အတန္းေလ… ကေတာ္ေတြလည္းရွိတာေတာ့ ေျပာမေနေတာ့ပါဘူး။
ေျပာေနတာက ေက်ာင္း၀တ္စံု ကိစၥ..။
အဲဒိအက်ီ ၤ ပန္းေရာင္-မီးခိုးလံုခ်ည္က တႏွစ္-ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ပဲ ၀တ္ရတယ္။ ေျပာင္းျပန္ျပီ ေက်ာင္း၀တ္စံု။
ခုတခါက ဆရာကန္ေတာ့ပြဲမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ၀တ္ၾကတဲ့ အက်ီ ၤျဖဴ-ပန္းထိုး လံုခ်ည္ျပာ။ ေက်ာင္း၀တ္စံုေျပာင္းျပန္ေတာ့ ေျပာင္းတာလိုက္၀တ္ရျပန္ေရာ။
မွတ္မိေသးတယ္။ လံုခ်ည္ စြန္ေတာင္ဆြဲ ၀တ္သြားတာ။ ေက်ာင္းစစဖြင့္တဲ့ေန႔မွာ ၀တ္စံုသစ္နဲ႕ ေက်ာင္းတက္တယ္ေပါ့။ လားလား.. ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဟဲ့ နင့္ လံုခ်ည္က ပန္းေျပာင္းျပန္ၾကီး ဆိုလို႔ ငံု႕ၾကည့္ေတာ့ အစကဘာမွန္းမသိေသးဘူး သူမ်ား၀တ္တာေတြ လိုက္ၾကည့္ေတာ့ သူတို႔နဲ႕မတူ။ အျဖဴေရာင္ပန္းပြင့္ညွာက အထက္မွာ ခၽြန္တက္ေနျပီး ပန္းငံုဖူးပြင့္က ေဇာက္ထိုးဆင္းလို႔၊ ပန္းေတာင္တည့္ေအာင္ ခ်ဳပ္မ၀တ္တတ္တဲ့ အလယ္တန္းေက်ာင္းသူေပါ့။
အဲဒိမွာပဲ ဆရာမေတြလည္း ဒီ၀တ္စံု၀တ္ရေတာ့တာပဲ။ တေက်ာင္းလံုး ျဖဴျဖဴျပာျပာ… ေတာ္ပါေသး နဂိုအခံက်န္ေနေသးေတာ့ ျဖဴကာျပာကာမက်။
အဲဒိတုန္းက ျပည္သူပိုင္မသိမ္းေသးဘူး… မာသာၾကီးေတြလို႕ေခၚတဲ့ ကက္သလစ္သီလရွင္ေတြရွိေနတုန္း… ဒါေပမဲ့ အတန္းေတြထဲစာလာမသင္ေတာ့ဘူး။ အစ္မၾကီးေတြ အတန္းေတြတုန္းက ၀င္သင္ေပမဲ့ ခုေတာ့ မသင္ေတာ့၊ ဆရာမေတြပဲသင္ေတာ့တာ။ ဒါေၾကာင့္မို႕လည္း မိဘေတြေမွ်ာ္မွန္းသလို သူတို႕သမီးေတြ အဂၤလိပ္စကား အေျပာ အေရး ဒီေရတက္လာရမယ့္ကိစၥ မျဖစ္ေျမာက္ခဲ့တာေပပဲ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒိအခ်ိန္ထိ မာသာေတြ ခ်မွတ္ထားတဲ့အတိုင္း ေက်ာင္းက စည္းကမ္းလည္းေကာင္း၊ စာသင္လည္းေကာင္း၊ ေက်ာင္းဆိုေတာ့ ေပ်ာ္စရာက အျမဲေကာင္း။
ငယ္ႏုစဥ္က အေလ့အက်င့္ဆိုတာ တသက္တာစြဲကပ္လာတယ္ဆိုတာလည္း ဟုတ္တန္ရာပါပဲ။ အမွိဳက္တစ ေသးေသးေလးျဖစ္ျဖစ္ လူမသိတန္ရာဘူးဆိုျပီး လက္လြတ္စပယ္ေတြ႕ရာေနရာမွာ ပစ္ခ်ဖို႕ အေတာ့္ကို ၀န္ေလးမိျပီး အမွိဳက္ပံုးေတြ႔မွ ပစ္တတ္တဲ့အက်င့္ဟာ ေက်ာင္းက ေလ့က်င့္ေပးလိုက္တဲ့ အေသးအဖြဲလို႕ထင္ရေပမဲ့ အေရးၾကီးတဲ့ က်င့္၀တ္ေတြထဲက တခုဆိုရင္မမွားေလပါ။
မာသာၾကီးေတြက စည္းကမ္းေကာင္းတဲ့အျပင္ ေတာ္ရံုတန္ရံုေလာက္ကေလး စာညံ႔ရင္ စာေမးပြဲမွာ အေအာင္မေပးပါဘူး။ နည္းနည္းေလးရွန္းမိျပီး သခ်ၤာအတြက္မွားသြားရင္ေတာင္ ခြင့္မလႊတ္တတ္ဘဲ စာေမးပြဲခ်ပစ္တာ။ ေဒါင္ေဒါင္မည္မွ အေအာင္ေပးတာမို႕ အစ္မၾကီးေတြ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ လူတလံုး သူတလံုးျဖစ္ျပီး သူတကာေတြထက္ ေခါင္းတလံုး ပိုျမင့္ေနတာ ဒါေၾကာင့္လားမသိ။
ဒါေတြအားလံုးဟာ ပံုျပင္ေတြထဲ ဒ႑ာရီေတြထဲ က်န္ရစ္ေတာ့မယ္ဆိုတာ စိုးစဥ္းမွ မခန္႕မွန္းမိ- မရိပ္စားမိတာလည္း အမွန္။ တကယ္ေတာ့ ငါးတန္းေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ကတည္းက ေျမာင္းျမက ဆန္စက္ပိုင္ရွင္သမီး ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား ဂလဲဒစ္ဘေမာင္ ေက်ာင္းျပန္မလာေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ သိဖို႕ေကာင္းတယ္လို႕ ၾကီးလာေတာ့မွ စဥ္းစားမိတာေလ။ ၁၉၆၂-၆၃ ပညာသင္ႏွစ္ကတည္းက ျပန္ေရာက္မလာတာ- ျပည္သူပိုင္ေတြသိမ္းတာက ၆၃ မွာ- သူျပန္မလာတာ သူ႕မိဘေတြက အေျခအေနအရပ္ရပ္ကို တြက္ဆထားလို႔ုျဖစ္မွာေပါ့။
အိႏၵိယနိုင္ငံ ဒါဂ်ီလင္မွာ ေက်ာင္းသြားတက္တဲ့ ရွင္ေစာပုလမ္းက ေမရီေမာင္တို႕ ပဲင္စီေမာင္တို႕ ညီအစ္မတေတြ… ေနာက္ပိုင္းႏွစ္ေတြမွာ ေက်ာင္းကိုျပန္လာေတာ့ သူတို႕ခမ်ာ အဂၤလိပ္စာပဲ ေတာ္နိုင္ေတာ့ျပီး ဗမာလိုသင္တာေတြမွန္သမွ် ေယာင္အအ ျဖစ္ကုန္ေတာ့… မိဘေတြထားတဲ့ ရည္းမွန္းခ်က္က လြဲေခ်ာ္သြားသလို စာေတာ္တဲ့ ညီအစ္မတေတြ ပန္းတိုင္လြဲသြားတာလည္း က်န္သူငယ္ခ်င္းေတြ သတိမွထားမိပါစ။
၁၉၆၄-၆၅ စာသင္ႏွစ္မွာ ၇ တန္း။ အတန္းပိုင္ဆရာမေဒၚတင္တင္က စည္းကမ္းၾကီးသလားမေျပာနဲ႔၊ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒိႏွစ္မွာမွ ေက်ာင္းေပါင္း စံုေရကူးျပိဳင္ပြဲ အတြက္ ေက်ာင္းလက္ေရြးစင္ျဖစ္။ ေက်ာင္းေပါင္းစံု ျပပြဲျပိဳင္ပြဲမွာ ကျပရမယ့္ ျပဇာတ္မွာလည္း ပါ၀င္ဖို႔ ေစာေစာကေျပာထားတဲ့ တီခ်ာေဒၚျမတင္နဲ႕ တီခ်ာအဲလစ္။ တီခ်ာပက္ဂီတို႕က ေရြးထား။ ေရကူးေလ့က်င့္ဖို႔၊ ျပဇာတ္တိုက္ဖို႔ ေက်ာင္းစာသင္ခ်ိန္ေတြကို ဖဲ့ေပးရေတာ့ တီခ်ာေဒၚတင္တင္က လံုး၀မၾကည္။ တျခားအတန္းက ေရကူးသမားေတြ၊ ျပဇာတ္တို႔ အကတို႔တိုက္မယ့္လူေတြ အတန္း၀မွာျပဴတစ္ျပဴတစ္နဲ႔ လာေခၚခ်ိန္မွာ တီခ်ာၾကီး မ်က္ႏွာမၾကည္တာကိုေၾကာက္ျပီး အတန္းထဲက ခြင့္ပန္ျပီးမထြက္ရဲေပမဲ့ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အရဲစြန္႔ျပီး ခြင့္ပန္ထြက္ရတာေပါ့။ ခုစဥ္းစားၾကည့္မိေတာ့ တပည့္မေတြ စာသင္ပ်က္မွာ အင္မတန္စိုးရိမ္တဲ့ ဆရာမေက်းဇူးကိုေအာင္းေမ့ရတယ္။ သူက ၾကပ္မတ္ ေနာက္ မ်က္ႏွာတင္းတင္းထားဆူ… စာသင္ကေကာင္း စည္းကမ္းကၾကီး သူ႕ေၾကာက္ရတာမို႕… လစဥ္ပညာရည္တိုးတက္မွဳ မွတ္တမ္းေတြ အတန္းစဥ္စီၾကည့္ရင္ သူ႔အတန္းမွာ အမွတ္ေတြ အေကာင္းဆံုး။
အဲဒိ ၇ တန္းမွာ Mrs. King က အဂၤလိပ္စာသင္တယ္။ ေက်ာင္းသင္ရိုးတင္မက ကဗ်ာေတြ simile တို႕ metaphor စတာေတြ အဂၤလိပ္စကားပံုေတြ … သင္ေပးတာ။ William Worthwords ရဲ႕ Daffodils ကဗ်ာစၾကားဖူးတာ စရြတ္ဖူးတာ အဲဒိတုန္းက.. ခုလည္း တိမ္တစလို အေတြးေတြေရာ လူေရာလြင့္ေမ်ာေနရင္ … I wonder lonely as a cloud လို႕ ရင္ထဲက ရြတ္မိတာ…။
တကယ္ေတာ့ ေက်ာင္းက ဒီပံုစံအတိုင္းသြားရင္ အစ္မၾကီးတို႕ေခတ္ေလာက္ မမွီရင္ေတာင္… ဗမာလိုခ်ည္းပဲ သင္ရသင္ရ အဲဒိေခတ္နီးပါးေလာက္ ေက်ာင္းပညာေရးေကာင္းခဲ့မွာပါ… ။
ဒါေပမဲ့…
၁၉၆၅ ဧျပီ ၁ ရက္ April Fool ေန႔မွာ အရူးလုပ္ခံလိုက္ရတာပါပဲ… ေက်ာင္းေတြ ျပည္သူပိုင္သိမ္းလိုက္ျပီတဲ့.. ေရဒီယိုက ေၾကညာသြားတာ။
ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီ ေၾကညာခ်က္ အမွတ္ ဘာညာနဲ႔ေပါ့..။
ဒီေတာ့.. ေျပာင္းျပန္ျပီ ေက်ာင္း၀တ္စံု… ပုဂၢလိကေက်ာင္း မဟုတ္ေတာ့တဲ့ အစိုးရေက်ာင္း- အစိုးရအထက္တန္းေက်ာင္း အမွတ္-၂ စမ္းေခ်ာင္း ျဖစ္သြားေတာ့ အစိုးရေက်ာင္း ၀တ္စံု အျဖဴ-အစိမ္း၀တ္ၾက..။
တခ်ိ႕ကေတာ့ ၾကံဳရင္ၾကံဳလို႔လား… တမင္ရယ္ေလလား… အေပၚအျဖဴနဲ႔ ပြင့္ထိုးလံုခ်ည္ျပာ၀တ္တုန္း..ဘယ္ေလာက္၀တ္နိုင္ေလမလဲ… ၀တ္နိုင္ရင္ အလြန္ဆံုး ၃-၄ ႏွစ္… ။
ေနာက္မ်ိဳးဆက္ေတြကေတာ့ အျဖဴ-အစိမ္း..။
အျဖဴ-အစိမ္းေတြက အေတာ္တြင္က်ယ္တာေနာ္… ဟိုတရက္ကပဲေတြ႕လိုက္ေသး… ေတာင္ေတာ္ေရႊပုပၸားက အဘ ဘိုးမင္းေခါင္ေတာင္ အျဖဴအစိမ္းနဲ႔… ေက်ာင္း၀တ္စံုေတာ့ မဟုတ္ေလဘူးရယ္..။
တကယ္စိမ္းရမွာက ေတာေတြေတာင္ေတြ….စိမ္းရမယ့္ေနရာ မစိမ္း… မစိမ္းရမယ့္ေနရာမွာ စိမ္းသြားျပီး အျဖဴ-အစိမ္း၀တ္စံုေတြလႊမ္းသြားတဲ့ ကာလမွာ ေက်ာင္းေတာ္မဟာက ပညာေရး အဆင့္အတန္းကလည္း ဘယ္ႏွမ်ိဳးဆက္ထိ ထိုးစိုက္ဆင္းခဲ့ျပီ မသိ…။
အင္းေလ… ေျပာင္းတိုင္းလည္းေကာင္းတာမွ မဟုတ္တာရယ္ပဲ….။
စမ္းစမ္းတင္ @ SanSan Cynthia Tin
၂၀၁၅၊ ေအာက္တိုဘာ ၅
မွတ္ခ်က္ — ဆရာဝန္ျဖစ္သြားတဲ့ Patricia Lwin က ဒီလိုေျပာပါတယ္။ Cynthia
Pink & Gray Uniform က ျမန္မာလို ဝတ ္ၾကရမယ္ဆိုေတာ ့ Teacher ေဒၚျမတင္ ေ႐ြးခဲ့တာပါ။ Teacher ႀကီးက စာသင္ရင္းေျပာဖူးတယ္။ အဲဒီအေရာင္က ထိကရုဏ္းပန္းကေလးေတြနဲ ့တူတယ္တဲ့..။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
