(မုိးမခ) ေအာင္တုိဘာ ၃၊ ၂၀၁၅
ႏူတ္ဆက္လိုက္တယ္
ျပတင္းေပါက္က ခုန္ဆင္းထြက္လာတ့ဲ ည ၁၂ နာရီထဲမွာ
နားကြင္းတစ္ဖက္နဲ႔ ညီေလးရယ္
ညီမေလး အေသးရယ္
ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္လာေတာ့မွာမဟုတ္တ့ဲ ဦးထုပ္တစ္လုံးရယ္
ေတေလတစ္ေယာက္ရဲ႕ မေတခ်င္မေလခ်င္တ့ဲ စိတ္ဟာ ေတမိ ေလမိ
ၾကာပါၿပီ
အိမ္ထဲမွာ မိုးယိုေနတာ
အျပင္မွာ အရမ္းေအးတယ္
ကြၽန္ေတာ္ ကုန္းတံတားႀကီးေပၚ ျဖတ္မေလွ်ာက္ခ်င္ဘူး ေမေမ
ငယ္ငယ္ကလို
ျပားငါးဆယ္တန္ အေၾကာ္တစ္ခ်ပ္ကို ဗိုက္ဝေအာင္စားခ်င္တယ္
ေမေမ့ေခြၽးခံအိတ္ကေလးအေၾကာင္းသိလို႔
ငါးျပားတန္ အုန္းကပ္ေစးႀကီးေတာ့ မပူဆာေတာ့ပါဘူး
ေနာက္ဆိုလည္း
အေႂကြေစ့ေလးေတြ ေဖြးသြားေအာင္ ေျမႀကီးေပၚခ်
ဖေနာင့္နဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ နင္းမလွည့္ေတာ့ပါဘူး
ဒါနဲ႔
ညီမေလး အေသးေရာ အရင္လိုခ်ဳခ်ာတုန္းလား
ညီေလးကေရာ နားကြင္းတစ္ဖက္နဲ႔
အိမ္ျပန္ေနာက္က်ေနတတ္တုန္းလား
ေမေမ့အိမ္ျခံဝန္းေလးကေရာ
အရင္လိုပဲ အေမွာင္ထဲ တိတ္ဆိတ္ေနတုန္းပဲလား
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္လာေတာ့မွာမဟုတ္တ့ဲ
ဦးထုပ္တစ္လုံးရဲ႕ ေက်ာနံပါတ္ကို ဝတ္ဆင္ၿပီး
ကြၽန္ေတာ္ ေတေလမဟုတ္ဘူး ေမေမ
စကားလုံးအစိမ္းေတြနဲ႔ မ်က္ႏွာအစိမ္းေတြနဲ႔ ေတမိ ေလမိတုန္းပဲ
အိမ္ထဲမွာ မိုးယိုေနလို႔
အျပင္မွာ အရမ္းေအးတာပဲ ေမေမ
အခုေရာ … ???
သဘာဝတရားႀကီးနဲ႔
မိုးလိုက္လို႔ ရြာတ့ဲ ေႁမြနဂါးႀကီးေတြနဲ႔
‘ဒိန္း တပ္ တပ္ ‘ ဗုံသံေတြၾကား
တြန္႔လိမ္ ကခုန္တတ္သူေတြရဲ႕ ႏြားေျခရာခြက္ေတြခ်ည္းပဲ
ေခတ္ႀကီးကေတာ့
ကေလးဘဝတုန္းကဆို မိုးသည္းသည္းထဲ သရက္သီးေႂကြ ထြက္ေကာက္လို႔
မိုးစက္ေတြၾကား ျမဴးထူး ခုန္ေပါက္လို႔
အရြယ္ေရာက္ေတာ့
ေသလည္းေအးတာပဲဆိုတ့ဲပန္းေတြ ေခါင္းမွာ ေဝေနေအာင္ပန္လို႔
အခုဆို
မိုးေလသည္းရင္ ဘုရာခ်ည္းတတေနရတ့ဲ
ဝါတြင္းကာလ ကုသိုလ္ထူးရတ့ဲေခတ္ႀကီးေပါ့ ေမေမ …
ေမေမေရ …
ေမေမ ေနေကာင္းရဲ႕လား …
ကြၽန္ေတာ္ အိပ္မက္ေတြ မေကာင္းဘူး
ေမေမ ငိုေနတာလား …
ေမေမ့မ်က္ဝန္းေတြက ေၾကကြဲစြာ စို႔နင့္လို႔
ေနာက္ဆို မေမးေတာ့ပါဘူး
ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ မ်က္စိတစ္ဆုံး အနာဂတ္က
မနက္ျဖန္ ဘာဟင္းခ်က္မွာလဲ ေမေမ … ။ ။
လင္းရီေဝ
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ