မင္းကိုႏိုင္ – “ အေမ့ တမ္းခ်င္း ”
(သူ႔ေဖ့စ္ဘြတ္) မိုးမခ၊ စက္တင္ဘာ ၁၇၊ ၂၀၁၅
မေန႔က အေမ့ေမြးေန႔။
မေတြ႕ျဖစ္တာ ၾကာျပီျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ေမာင္ႏွမ ေလးေယာက္ အေမ့အိမ္မွာ ဆုံၾကဖုိ႔ မအားၾကတဲ့ၾကားက ကတိတည္ခဲ့ၾကပါတယ္။ မိသားစု ျပန္ဆုံတဲ့ အေမ့ေမြးေန႔ပြဲဟာ ညေနေစာင္းထိ ဘာမွ မထူးျခားေသးပါဘူး။ သားသမီးေတြက အေဖနဲ႔အေမကုိ ကန္ေတာ့မယ္။ မိဘေတြက ဆုေတာင္းေပးမယ္။
.
ညေနေစာင္းလာတဲ့အခါမွာေတာ့ အေမက သားသမီးေတြကုိ ေမြးဖြားခဲ့တဲ့ အေတြ႕အၾကဳံကုိေျပာျပရင္း အခုလုိ ညေနေစာင္းျပီဆုိရင္ အေဖေရာ အေမပါ ေၾကာက္ခဲ့ရတဲ့ ညေန ေစာင္းေတြအေၾကာင္းကုိ ေျပာျပပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔မွာ မၾကီး ၊ မငယ္၊ က်ေနာ္နဲ႔ ညီမေလးအပါအ၀င္ ေမာင္ႏွမ ေလးေယာက္ပဲရွိတယ္လုိ႔ လူအမ်ားက သိထားၾကေပမယ့္ က်ေနာ့္မွာ အကုိရင္းတေယာက္ရွိခဲ့ဖူးတယ္ ဆုိတာ လူရင္းေတြေတာင္ သိပ္မသိခဲ့ၾကပါဘူး။ သမီးမိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ ေမြးျပီးတဲ့ေနာက္ အေဖနဲ႔
အေမ တမ္းတတာက သားေယာက္်ား။ သူတုိ႔ဆုေတာင္း ျပည့္ခဲ့ၾကပါတယ္။
ရံဖန္ရံခါ က်ေနာ့္ရဲ႕ ညွင္းသုိးသုိး ပုံကုိၾကည့္ျပီး အေမက ခ်စ္စႏုိး ၾကည္စယ္ေလ့ရွိတယ္။
“ ငါ့သားၾကီးက မင္းလုိမဟုတ္ဘူး၊ ရုပ္ရည္လွလွနဲ႔ ေျခတံ လက္တံေကာင္းေကာင္း၊ မ်က္ခုံးမ်က္လုံးလွလွ ။ ” စသျဖင့္ ေျပာရင္းက ဘယ္ေတာ့မွ ၀ါက်မဆုံးႏုိင္။ အေ၀းကုိ ေငးသြားရတာခ်ည္းပဲ။
ညီအစ္ကုိငတ္တဲ့ က်ေနာ္ကလည္း ငါ့မွာ အစ္ကုိသာ ရွိခဲ့ရင္ ဆုိတဲ့အေတြး မဆုံးႏုိင္ေတာ့ဘူးေပါ့။
အကုိ႔ကုိ ေမြးျပီး တာ၀ါလိန္းလမ္း (ယခု ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလမ္း) မွာရွိတဲ့ ဟုိတုန္းကအေခၚ ေဒၚခင္ၾကည္ေဆးရုံက ျမင္ကြင္းကုိ အေမက ပန္းခ်ီဆြဲသလုိ ေျပာျပပါတယ္။
“ ဟုိတုန္းက…ေဆးရုံဆုိတာ မုိးလင္းတာနဲ႔ ေကာ္ဖီနဲ႔မုန္႔ ။ ျပီးရင္အိပ္ယာခင္းက အစ ၊ အ၀တ္အစားေတြအားလုံး ေလွ်ာ္ဖြပ္ ေဆးနဲ႔ေပါင္းျပီးသား အသစ္လဲေပးတယ္။ အိမ္က အ၀တ္အစားေတြေပးမ၀တ္ဘူး။ ဘာမွယူလာစရာလည္း မလုိဘူး။ ထမင္းႏွစ္နပ္ေကြ်းတာလည္း တကယ့္အာဟာရအျပည့္ သန္႔ရွင္းလက္ဆတ္ တာေတြကုိပဲ ေစတနာ အျပည့္နဲ႔ ခ်က္ေကြ်းတာ။ ေဆးရုံကဆင္းတဲ့ အထိ တျပား တခ်ပ္မွ ေပးစရာမလုိဘူး။ ေဆးရုံက ဆင္းမွသာ အလွဴခံပုံးထဲကုိ ေစတနာရွိရင္ ထည့္သြား။ တခ်ဳိ႕ကလည္း အႏွီးပိတ္ အသစ္ေတြ လွဴတာမ်ဳိးရွိတယ္။ ဒီေလာက္ပါပဲ။ ”
.
ေက်ာက္ေျမာင္းအိမ္ကေန တာ၀ါလိန္းလမ္းေဆးရုံကုိ အေမဟာ လမ္းေလွ်ာက္သြားခဲ့ျပီး အစ္ကုိ႔ကုိ သက္သက္သာသာပဲ ေမြးခဲ့ေၾကာင္း။ သားဦးေမြးရင္ အနည္းဆုံး ၁၀-ရက္။ က်န္ကေလးမ်ားေမြးရင္ အနည္းဆုံးတပတ္ ေဆးရုံမွာ ေနရေၾကာင္း အေမက ဆက္ေျပာျပပါတယ္။
.
အေမ့သားၾကီးဟာ ႏွစ္ရက္ေျမာက္မွာ မ်က္လုံးေတြ၀ါလာတယ္လုိ႔ အေမ့စိတ္ထဲ ထင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကေလးက ႏုိ႔စုိ႔မပ်က္ေတာ့ အေမလည္း သိပ္မေတြးတတ္ခ့ဲဘူး။ ရွစ္ရက္ ေျမာက္တဲ့ေန႔မွာ အေမ ေဆးရုံက ဆင္းတဲ့အခါ သားကုိ ျပန္ေခၚခြင့္မရဘူး။ သားကုိ ခဏထားခဲ့ရဦးမယ္။ ေျခေထာက္ အေၾကာအတြက္ ေဆးထုိးရဦးမယ္ဆိုလုိ႔ မထားခ်င္ပဲ ထားခဲ့ရပါတယ္တဲ့။
.
ညေနေမွာင္ေတာ့ မိတ္ေဆြတေယာက္ ေရာက္လာ။ အေဖ့ကုိ ေအာက္ထပ္ေခၚသြားတယ္။ အေမ့စိတ္ထဲ ထင့္ကနဲ ျဖစ္။ ငါ မသိေစခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းမုိ႔ ငါ့ေရွ႕မွာ မေျပာတာမ်ားလား။ ဘုရား…ဘုရား… ငါ့သားမ်ား …။
.
ယခင္က လူေတြေျပာတဲ့ ရင္ထဲမွာ “ ဟာခနဲ ” ျဖစ္သြားတယ္ ဆုိတာမ်ဳိးဟာ အေမ လက္ေတြ႔ ခံစားလုိက္ရပါတယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ ခ်က္ျခင္းပဲ…စိတ္ကုိ တင္းတယ္။ အုိ…မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ ေျခေထာက္အေၾကာဆိုတာ အသက္နဲ႔အေ၀းၾကီးပါ။ စသျဖင့္ ေျဖသိမ့္ပါတယ္တဲ့။
.
ေနာက္ရက္ေတြမွာေတာ့ ညေနေစာင္းျပီဆုိရင္ အေဖနဲ႔ အေမ့အေမ(က်ေနာ့္အဖြား) တုိ႔ဟာ ေဆးရုံသြားၾကည့္မယ္ ဆုိျပီးေတာ့ ထြက္သြားၾက။ ေမွာင္ျပီဆုိမွ တိတ္တဆိတ္ ျပန္လာၾက။ အေမက စိတ္ထင့္ထင့္နဲ႔သတင္းေမး။ သူတုိ႔က ေနေကာင္းပါတယ္ ၊ အနာက်တ္မွျပန္ေခၚလာမယ္ဆုိျပီး
ေျဖၾက။ ျပီးေတာ့ အိမ္ဟာ တိတ္ဆိတ္ သြားေနက်။
.
အေဖဟာ ညေနေရာက္တုိင္း လမ္းထိပ္ေရာက္ရင္ ေယာကၡမ ျဖစ္သူနဲ႔ လမ္းခြဲ။ ေျခဦးတည့္ရာ ေခါင္းငုိက္စုိက္နဲ႔ ေလွ်ာက္။ ႏႈတ္ဆက္သူေတြကုိလည္း မတုံ႔ျပန္ႏုိင္။ ေမွာင္ေလာက္ျပီဆုိမွ အဖြားႏွင့္ျပန္ဆုံ အိမ္ထဲ၀င္။ အေမ့ေမွ်ာ္လင့္တၾကီး မ်က္၀န္း ေတြကုိ ေရွာင္လႊဲရင္းမနက္ျဖန္ေတာ့ သားကုိ ေခၚလာလုိ႔ ရမယ္ထင္တယ္ ေျဖရင္း..။
.
“ သားအေဖဟာ အေမ့ကုိ ညာတယ္ကြယ္။ အၾကာႀကီး ညာခဲ့တယ္။ ကေလး ေနေကာင္းပါတယ္၊ ဒဏ္ရာက ေရာင္ေနလုိ႔ ေျပာလိုက္။ ႏုိ႔မႈန္႔ေတြ တုိက္တာ အမ်ားၾကီးေသာက္တယ္လုိ႔ ဆုိလုိက္။ ညေနတုိင္း အေမ့ကုိ ညာခဲ့တာ။ ”
.
အေဖ့ေနရာမွာ က်ေနာ္ဆုိရင္လည္း ညာမိမွာပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိေတာ့ အခုအေမ့မ်က္လုံးေတြကုိ ၾကည့္မိရင္ကုိ ဒီလုိညာမွ ျဖစ္ေတာ့မွာပဲလုိ႔ ေတြးမိတာကုိး။
.
ဒီလုိနဲ႔ တလျပည့္တဲ့ေန႔မွာ အေဖဟာ အ၀တ္အစားအိတ္ျပင္ရင္း က်ေနာ့္အဖြားကို အခုလုိေျပာပါတယ္။ “ အေမ…က်ေနာ္ေတာ့ အေမ့သမီးကုိ
ေျပာမထြက္ဘူး။ ခရီးပဲ ထြက္ေတာ့မယ္။ ” တဲ့။
.
အေဖဟာ သတင္းဆုိးကုိ ေျပာဖုိ႔လူ ေရြးရာမွာ ဘာေၾကာင့္ အဖြားကုိ ေရြးလုိက္ရပါသလဲ။ အဖြားက အေမ့အေမေလ။ မိခင္တေယာက္ရဲ႕ရင္ေသြးဆုံးရွဳံးဒဏ္ကုိ နားအလည္ႏုိင္ ဆုံးဟာ မိခင္ျဖစ္ဖူးသူပဲ မဟုတ္ပါလား။ ႏွစ္သိမ့္စကား ေရြးခ်ယ္ဖုိ႔လည္း မိခင္ခ်င္း နားလည္တဲ့ ဘာသာစကားနဲ႔မွ ျဖစ္မွာ မဟုတ္လား။ ေနာက္ဆုံး အေမငုိခ်လုိက္မယ္ဆုိရင္ေတာင္ သူ႔အေမရဲ႕ ရင္ခြင္သာ ေျဖသိမ့္မႈအေပးႏုိင္ဆုံး မဟုတ္ပါလား။
ဒီႏွစ္ အေမ့ေမြးေန႔မွာ အေမဟာ “ ငါ့သားၾကီးသာ ရွိရင္….”လုိ႔ သူရြတ္ေနက် တမ္းခ်င္းကုိ ထုံးစံအတုိင္း ၀ါက်မဆုံး ေရရြတ္ ေနျပန္ပါတယ္။ မ်က္လုံးေတြကေတာ့ ဟုိအေ၀းကုိ ေငးလုိ႔…..။
.
ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ က်ေနာ္ အိမ္ျပန္ခြင့္မရတဲ့ကာလေတြမွာ နိမ့္ပါးေနတဲ့ မိသားတစုကုိ ပမာမခန္႔ျပဳမူတာေတြ ခံရတုိင္း ၊ အားနည္းေနတဲ့ မိသားစုအေပၚ မထီမဲ့ျမင္ျပဳတာေတြ ၾကဳံတုိင္း၊ ငါတုိ႔မွာ သားေယာက္်ားႀကီးတေယာက္သာ မားမားမတ္မတ္ ရွိခဲ့ရင္ဆုိတဲ့ တမ္းတမႈမ်ဳိး က်ေနာ့္မိသားစု အခ်ိန္နဲ႔အမွ် ခံစားခဲ့ရေၾကာင္း ျပန္မလာႏုိင္ေသးသူ က်ေနာ့္ထံ ရင္ဖြင့္ခဲ့ၾကဖူးပါတယ္။
.
က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္လည္း အဲဒီလုိအခါမ်ဳိးမွာ “ ငါ့အစ္ကုိသာ ရွိခဲ့ရင္လုိ႔ ” အေမ့လုိပဲ ၀ါက်မဆုံးႏုိင္ခင္ အံၾကိတ္ခဲ့ရဖူးတာပါပဲ။
အခုလည္း တခါတရံမွ အိမ္ျပန္ အေမနဲ႔ ဆုံျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္ဟာ သူ႔သားႀကီး ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္ရင္း စကားဆုံးမရပဲ အေ၀းတေနရာ ေငးေနတဲ့ အေမ့မ်က္လုံးေတြကုိ က်ေနာ္ၾကည့္ရင္း ….။
.
-မင္းကိုႏုိင္ ( ၁၆-စက္တင္ဘာ-၂၀၁၅) { အေမ့ ၇၉-ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔ အမွတ္တရ }
#ပန္းခ်ီ အညြန္း – အေဖ့လက္ရာ အေမ့ပုံတူ
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
