ကိုသန္းလြင္ – ပင္စင္မရ၍ က်ေသာမ်က္ရည္
(မိုးမခ) စက္တင္ဘာ ၁၆၊ ၂၀၁၅
(၁)
တေန႔က မမေဒၚလီ ကၽြန္ေတာ့္ဆိုင္သို႔ ေရာက္လာေလသည္၊ သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္မေတြ႔ရသည္မွာ အႏွစ္ ၃၀ နီး ပါးရွိပါျပီ၊ တခါတံုးကမူ မမေဒၚလီ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ရံုးအတူတူတက္ခါ အုပ္ခ်ဳပ္သူ အရာရွိၾကီးတဦးလက္ ေအာက္တြင္ အလုပ္လုပ္ခဲ့ၾကဘူးပါသည္၊ ေငြပိုရွိေသာေၾကာင့္ သူ၀ယ္ထားေသာျခံေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ႏွင့္ အနီးနားေလး ျဖစ္ရာ ရံုးပိတ္ရက္ အားရက္မ်ားတြင္ သူ႔ျခံသုိ႔လာတိုင္း ကြ်န္ေတာ္တို႔မိသားစုႏွင့္ ေတြ႕ဆံုရင္းႏွီးခဲ့ၾကပါသည္၊ သူ႔ျခံကို ေစာင့္ေရွာက္ေပး သူမွာ လက္သမားဆရာျဖစ္ရာ ထိုသူကကၽြန္ေတာ္တို႔ အတြက္ သစ္သားအိမ္ကေလးတလံုးေဆာက္ေပးဘူးသည္။
(၂)
မမေဒၚလီ မွာ က်န္းမာေရးမေကာင္းရွာပါ၊ ကိုယ္ခႏၶာက ေသးေသးလွီလွီေလးသာက်န္ေတာ့သည္၊ အရိုးက်ီး ေပါင္းတက္ ေရာဂါဟုဆိုသည္၊ လည္ပင္း၊ ေက်ာ၊ ဂုတ္ေနရာအႏွံ႕မွာ က်ီးေပါင္းတက္ျပီး အေနအထိုင္ခက္လွ သည္ဟုဆိုသည္။
တခ်ိန္က ေရနံေကာ္ပိုေရးရွင္း သုေတသန လက္ေတြ႕စမ္းသပ္ခန္းမွာ ေက်ာက္နမူနာ၊ ေျမနမူနာမ်ားကို မိုက္ခရိုစကုတ္ျဖင့္ ဆက္တိိိုက္ၾကည့္လာရေသာေၾကာင့္ ဤေရာဂါျဖစ္ရသည္ဟု သူေျပာသည္၊ သူ႔လုပ္သက္ သံုးဆယ္ တေလ်ာက္လံုး သုေတသန ဌာနမွာသာသူအလုပ္လုပ္ခဲ့ ဟန္တူသည္၊ သူ႔ၾကည့္ရ သည္မွာ က်န္းမာေရး အေျခအေနမေကာင္းေသာေၾကာင့္ စိတ္သက္သာစရာမရွိ။
သူသည္စကၤာပူသို႔သမီးအလုပ္လုပ္ေနရာကို သမီးႏွင့္ေခတၱခဏေနေပးဘို႔ လိုက္လာရျခင္းျဖစ္သည္၊ သမီးက လခေကာင္းေကာင္း၊ ေနရာ ေကာင္းေကာင္း၊ ပီအာ အဆင့္ျဖင့္ ေနရာက်ေနပါျပီ၊ အိမ္ေထာင္ဦးစီးျဖစ္သူမွာ ျမန္မာျပည္တြင္ သားျဖစ္သူ ႏွင့္ က်န္ရစ္သည္၊ သူသည္ စကၤာပူမွာ ၾကာၾကာမေနႏိုင္ပါ။
ကၽြန္ေတာ္က စကၤာပူမွာသန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း ေဆးရံုေကာင္းေကာင္းေတြရွိရာ ေဆးကုရင္းေနပါလားဆိုေတာ့ သူ သည္ ျမန္မာျပည္မွာသာ ေနခ်င္ေၾကာင္း သမီးျဖစ္သူ တေယာက္ထဲ အလုပ္လုပ္ရတာကို အားေပးခ်င္၍သာ လာရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ရက္ရွည္ေနခြင့္ ေလွ်ာက္ရန္ကလည္း ေနာက္ထပ္တစ္ပတ္ေနမွ ေလွ်ာက္လႊာတင္ရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ရက္ရွည္ေနခြင့္က်ျပီးလွ်င္မူ ေနသင့္မေနသင့္ စဥ္းစားႏိုင္မည္ဟုဆိုသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ မမေဒၚလီႏွင့္စကားေျပာရင္း ရန္ကုန္ျမိဳ႕ေပၚက ေရနံရံုးေပၚမွာ အလုပ္လုပ္ခဲ့ရေသာအေၾကာင္း အရာေတြကို ေတြးေနမိသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္လုပ္ရသည္မွာ ျမန္မာျပည္ေရနံႏွင့္ ပတ္သက္၍ အလြန္ၾကီးေလးေသာတာ၀န္ၾကီးမ်ားကို ယူထားရသူ အရာရွိၾကီး၏ ရံုးမွာျဖစ္ပါသည္၊ လက္ေထာက္ပညာရွင္ေတြ အမ်ားၾကီးႏွင့္ အေရးၾကီးေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားကို အျမဲခ်ေပးရသျဖင့္ သူသည္ စိတ္ေအးလက္ေအးႏိုင္ေသာ ယဥ္ေက်းပ်ဴငွာေသာ အရာရွိ ၾကီးေတာ့မဟုတ္ခဲ့ပါ၊ သူဆံုးျဖတ္ခ်က္မွားလ်င္ျဖစ္ေစ၊ အခ်ိန္မွီမဆံုးျဖတ္ႏိုင္ဘဲ ေနာက္က်ခဲ့လွ်င္ျဖစ္ေစ တိုင္း ျပည္အတြက္ ဘ႑ာေငြေျမာက္မ်ားစြာ ဆံုးရံူးသြားေစႏိုင္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အေပၚမွာ မိဘသဘြယ္ ဆက္ဆံျပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ အခက္အခဲမ်ားရွိလ်င္ အကူအညီေပးေလ့ရွိသည္၊ သို႔ေသာ္ အလြန္စိတ္ျမန္ျပီး ေဟာေဟာဒိုင္းဒိုင္း စကားေျပာတတ္သျဖင့္ ၀န္ထမ္းတိုင္းက ေၾကာက္ၾက ရိုေသၾကရသည္၊
သူက လက္ေထာက္ေတြကိုေခၚလိုလ်င္ စားပြဲေဘးကလူေခၚေခါင္းေလာင္း ( buzzer ) ကိုႏွိပ္၍ေခၚလိုက္မည္၊ လူေခၚသံ တျဗီးျဗီးေပၚလာလ်င္ ရံုးစာေရးကိုေအးေသာင္ မွာ အေျပး၀င္သြားရသည္၊ မၾကာမီ စာေရး က ဘယ္သူျဖင့္ ဘယ္ဖိုင္ကိုယူျပီးလာခဲ့ပါဟု လာေခၚမည္၊ အေခၚခံရသူသည္ မိန္းကေလးဆိုလ်င္ ကိစၥမရွိ အမ်ိဳးသားဆိုပါလ်င္ အေပၚ အက်ၤ ီတိုက္္ပံုကို ၀တ္ျပီးမွ အရာရွိၾကီး၏အခမ္းသို႔၀င္ရသည္။
၁၉၈၀ခုႏွစ္မ်ားဆီက တိုက္ပံုကို ကိုယ္စီကိုယ္ငွ ထည္လဲ၀တ္ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္မဟုတ္ပါ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သည္တိုက္ပံု မ၀တ္ဘဲလာခဲ့မိလ်င္ ၀တ္လာသည့္လူ၏ တိုက္ပံုကို ငွားကာ အခန္းတြင္းသို႔၀င္ၾကရသည္၊ တဦးႏွင့္တဦး တိုက္ပံုဆြဲခြါခၽြတ္ျပီး ၀တ္ရသည္ကို အားနာစရာဟုလည္း မျမင္ခဲ့ၾကပါ။
ေနာက္တခုကၽြန္ေတာ္စြဲေနေအာင္မွတ္မိေနသည္မွာ မနက္ပိုင္း ရံုးတက္ျပီး မိနစ္အနည္းငယ္အတြင္း လက္ဖက္ရည္ဒကာ ကိုရွာရန္ ဘြတ္(ရွ) ကစားရျခင္းျဖစ္သည္၊ အခန္းထဲမွာလူ၁၀ ေယာက္ရွိသည္ဆိုပါစို႔၊ တေယာက္လ်င္ ပစၥည္း ေသးေသး တစ္ခု၊ ႏွစ္ခု စသည္ျဖင့္သံုးခုအထိ ၾကိဳက္သလို ဆုပ္ေပးထားရသည္၊ စကၠဴလံုးေသးေသး၊ ပိုက္ဆံအျပားသံုးျပား စသည္ ျဖင့္ ျဖစ္ပါသည္၊ ထို႔ေနာက္ မိမိတို႔ဆုပ္ထားေသာ အလံုးေရ စုစုေပါင္းကို ခန္႔မွန္းၾကရ သည္၊ တဦးလ်င္ မိမိဆႏၵအတိုင္း သံုးခုအထိ ကိုင္ထားခြင့္ရွိရာ စုေပါင္း အလံုးေရမွာ သုညမွ ၃၀ အထိရွိႏုိင္ပါသည္၊ မိမိခန္႔မွန္းထားေသာ အလံုးေရကို ေက်ျငာျပီးလ်င္ လက္သီးဆုပ္မ်ားကိုဖြင့္ကာ အလံုးေရကိုေပါင္းရသည္၊ မိမိခန္႔မွန္းေသာ အလံုးေရ ႏွင့္ တကယ့္ အလံုးေရ တိုက္ျပီဆိုလ်င္ မိမိက ထြက္ႏိုင္ျပီး ကင္းလြတ္ခြင့္ရသည္၊ ေနာက္ဆံုး ၂ေယာက္၊ ႏွစ္ေယာက္ မွ တေယာက္ဘဲ က်န္ေတာ့လ်င္ ထိုသူက လဘက္ရည္ဖိုးရွင္းေပးရသည္။
ထိုစဥ္က ရံုး၀န္ထမ္းတိုင္း စြဲမက္ေနေသာ ကစားနည္းျဖစ္ပါသည္၊ အလြန္ေပ်ာ္စရာေကာင္းသည္၊ ေရနံရံုးၾကီး ေပၚမွ ဧရာမ အရာရွိၾကီးေတြက လြဲလ်င္ မနက္တိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရံုးခန္းမွာ ဆံုျပီး ဘြတ္(ရွ) ကစားၾကပါ သည္၊ ျပီးလ်င္ တသုတ္စီ လဘက္ရည္ဆိုင္သို႔ ဆင္းၾကသည္၊ ကစားပြဲ ရႈံးသူက ပိုက္ဆံရွင္း ရသည္။
အထက္အရာရွိကိုေၾကာက္ရေသာေၾကာင့္၄င္း၊ မိမိက်ရာအလုပ္ကို တက္တက္ၾကြၾကြ လုပ္ကိုင္ရေသာ ေၾကာင့္၄င္း၊ ရုံးတက္ရသည္မွာေပ်ာ္စရာေကာင္းသည္၊ ရုံးပ်က္သည္ပာူ၍မရွိ၊ ရုံးမတက္ခ်င္ဘူးပာူေသာရက္မရွိ၊ တေယာက္မွာ ပူပင္စရာျပႆနာရွိလ်င္တဦးကသိၾကသည္၊ အားေပးၾကကူညီၾကသည္၊ အခ်င္းခ်င္းစည္းလံုး၊ ရုိင္းပင္းကူညီမႈမွာလည္းစံတင္ေလာက္ေပသည္၊ အခ်င္းခ်င္းေလးစားစြာ ဆက္ဆံ ၾကရ သည္မွာျပန္ေတြး ၾကည့္လ်င္ လြမ္းစဖြယ္ပင္၊ တေန႔ေသာ္ ရုံးလစ္ေနေသာကြ်န္ေတာ္ကို လူၾကီးလုပ္သူက ေခၚေလရာ မမေဒၚလီသည္ သ႔ူကေလး ေဆးခန္းပို႔ရန္ အကူအညီလို၍ ကြ်န္ေတာ္ကိုလႊတ္လိုက္ရပါသည္ပာု လူၾကီးကို၀င္ျပီးညာေပးဘူးသည္၊ ထိုစဥ္က ပာန္းဖုန္းဆိုတာမေပၚေသး၊ ကြ်န္ေတာ္အိမ္မွာကလည္း တယ္လီ ဖုန္းမရွိ၊ ေနာက္တေန႔ရုံးတက္မွအေၾကာင္းစံုသိရေတာ့သည္။
ကြ်န္ေတာ္ေျပာလိုသည္မွာ ထိုစဥ္က၀န္ထမ္းအခ်င္းခ်င္း တေယာက္အေၾကာင္းတစ္ေယာက္ အူသိမ္ေခ်းခါး ကအစ အကုန္သိၾကျပီး၊ မိမိတတ္နိုင္တာကို လုပ္ေပးဘို႔ အဆင္သင့္ရွိခဲ့ၾကသည္ဆိုေသာ အခ်က္ ျဖစ္ပါသည္။
(၃)
ေရနံအလုပ္ကထြက္လာတာ ကြ်န္ေတာ္ကေစာပါသည္၊ ၁၉၈၀-၉၀ ႏွစ္မ်ားသည္ ၀န္ထမ္းမ်ားအလြန္ ၾကပ္ တည္းၾကေသာႏွစ္မ်ားျဖစ္ပါသည္၊ ရသည့္လခမွာ ကေလးပညာသင္ဖို႔မေျပာႏွင့္ မီးဖိုေခ်ာင္စားရိတ္ပင္ တလျပည့္ ေအာင္ သံုးနိုင္ၾကသည္မပာုတ္၊ အားလံုးခ်ိဳ႔ငဲ့ၾကသည္၊ ႏိုင္ငံျခားကို သြားခြင့္ရသူ အနည္းအက်ဥ္း မွအပ အားလံုး ခ်ိဳ႔တဲ့ၾကပါသည္၊ ထြက္ခြင့္သာရလ်င္ အျပင္ထြက္ျပီး အလုပ္လုပ္လိုသူေတြကတျဖည္းျဖည္း မ်ားလာပါသည္၊
လုပ္သက္ ၁၅ႏွစ္ျပည့္မွ ထြက္ခြင့္ေပးမည္ဆိုေသာစည္းကမ္းခ်က္တခုလည္း ျဖစ္ေပၚလာဘူးသည္၊ မမေဒၚလီ ထြက္စာတင္ ေတာ့ လုပ္သက္ အႏွစ္၃၀ရွိပါျပီ၊ ထြက္ခြင့္ကမက် ေဆးပင္စင္တင္ဘို႔ က်ိဳးစားေတာ့လည္း မေအာင္ျမင္၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ၂၁ရက္ခြင့္မဲ့ပ်က္ကြက္မႈျဖင့္ အလုပ္ထုတ္ခံရပါသည္။
ထိုစဥ္ကေတာ့ ျဖဳတ္စာရတာကိုလည္း မတုန္လႈပ္မိ၊ ပတ္၀န္းက်င္ၾကည့္ေလရာမွာ ဤနည္းျဖင့္ အလုပ္ထြက္သူ ေတြက မနည္းလွပါ၊ အခုအသက္ကေလးရလာေတာ့ မိမိအႏွစ္သံုးဆယ္တိုင္ေအာင္ အလုပ္လုပ္ခဲ့ရတာေတြကို သတိရလာသည္၊ ပင္စင္ေငြကေလးရရင္ေကာင္းမွာဘဲပာုေတြးမိသည္။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့တျခား၀န္ၾကီးဌာနက မိမိနည္းတူ အလုပ္ျဖဳတ္ခံရသူတေယာက္က သမၼတၾကီးထံ အသနားခံစာ တင္လိုက္သည္၊ သမၼတၾကီးက ပင္စင္ ခံစားခြင့္ေပးလိုက္ပါပာုညႊန္ၾကားခ်က္ကိုခ်ေပးသည္ပာုၾကားရသည္၊ ထိုသတင္းၾကားခ်ိန္မွစျပီး မမေဒၚလီ ျငိမ္မေနႏိုင္ေတာ့ေပ၊ ခင္ပြန္းျဖစ္သူကမျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုျပီး အၾကိမ္ၾကိမ္ တားသည္၊ ေျပာမရ၊ မမေဒၚလီ သည္ မရခါမွ မရေစ၊ ၾကိဳးစားေတာ့ၾကည့္ရမည္ဟုဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္၊
တကယ္ ေတြးၾကည့္လိုက္ေတာ့လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြမွာ ဧရာမအရာရွိၾကီးေတြျဖစ္ေနၾကပါျပီ၊ မိမိေနာက္ ႏွစ္မ်ား စြာၾကာမွ အလုပ္ထဲေရာက္လာသူေတြပင္ ညႊန္ၾကားေရးမွဴးအၾကီးစားေတြျဖစ္ေနၾကပါျပီ၊ ထိုသူငယ္ခ်င္း မ်ား အားကိုးျဖင့္ မမေဒၚလီ ေနျပည္ေတာ္သို႔ သြားခဲ့ေလသည္၊ ထိုသူငယ္ခ်င္းမ်ားမွာ ရင္းႏွီးခင္မင္စြာၾကိဳဆို ၾကပါသည္၊ သူငယ္ခ်င္းကပင္ ေနျပည္ေတာ္ ကားဂိတ္အထိလာၾကိဳျပီး သူ႔အိမ္မွာပင္အိပ္ခဲ့ရသည္၊ ေနာက္တေန႔ ရံုးသို႔သြားခါ သူငယ္ခ်င္း အရာရွိၾကီးမ်ားကို သူ႔ဆႏၵ၊ သူ႔ျပႆနာကို တင္ျပရပါသည္၊
“ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ မျဖစ္နိုင္ဘူးထင္တယ္အမၾကီး” ပာုေျဖလိုက္ၾကသည္၊ “ကြ်န္ေတာ္တို႔ရုံးေျပာင္းတာလဲ သံုးခါရွိျပီ၊ ၀န္ၾကီးအဆက္ဆက္ကလဲေျပာင္းကုန္ၾကျပီ၊ Record ရွာရတာကိုကခက္မွာ” ဆိုျပီး သူျပန္ခဲ့ရေလ သည္။
တခါတုံးကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႕သည္ ရုံးတရုံးထဲ၊ လူၾကီးတဦးတည္းေအာက္မွာ ခင္မင္ရင္းႏွီးစြာ အလုပ္အတူတူ လုပ္ခဲ့ၾကပါသည္၊ အခု ထိုသူငယ္ခ်င္းမ်ားမွာ လူတစ္ဦးမက လူေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာတို႔၏ ဘ၀မ်ားကို ေကာင္းရာမြန္ရာေရာက္ေအာင္ေဆာင္က်ဥ္းေပးနိင္သည့္ေနရာသို႔ေရာက္ေနၾကပါျပီ။
မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းအရင္းေတြရွိေသာေၾကာင့္ ဒါေလးျဖင့္ျဖစ္နိုင္ေကာင္းရဲ႕ပာု ပင္စင္လစာေလး ခံစားခြင့္ျပဳပါ ရန္ မမေဒၚလီ ထိုသူငယ္ခ်င္းမ်ားထံသြားခဲ့ရပါသည္၊ တခ်ိန္တံုးကေတာ့ တေယာက္အိပ္ထဲက ပိုက္ဆံကို တေယာက္ကယူသံုးၾကရေလာက္ေအာင္ ရင္းႏွီးခင္မင္ခဲ့ၾကပါသည္၊ တေယာက္ထမင္းဘူး ကို တေယာက္က ဖြင့္ျပီးစားခဲ့ၾကပါသည္၊ “တခ်ိန္တံုးက ဘြတ္(ရွ) ကစားခဲ့ၾကသူေတြ အခ်င္းခ်င္း ရင္းႏွီးေသာစိတ္ဓါတ္နဲ႔ သြားခဲ့တာေပါ့” ဟု မမေဒၚလီကေျပာသည္၊ သူတို႔လုပ္ေပးရင္ေတာ့ ျဖစ္မွာဘဲဟု ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့သည္၊
သို႔ပါေသာ္လည္း “မျဖစ္နိုင္ဘူး ထင္တယ္” ပာူေသာ မွတ္ခ်က္ကိုသာေပးလိုက္ၾကသည္။
ထိုအရာရွိၾကီးမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္သိေစခ်င္ပါသည္၊ သူတို႔သည္ မမေဒၚလီကို ရံုးလုပ္ထံုးလုပ္နည္းမ်ားအရ၊ သမာသမတ္က်စြာ တုန္႔ျပန္လိုက္ၾကျခင္း ျဖစ္နိုင္ပါသည္၊ စည္းႏွင့္ကမ္းႏွင့္ စည္းကမ္းေဘာင္ အတြင္းမွ အေျဖေပးလိုက္ၾကျခင္းလည္းျဖစ္ပါလိမ့္မည္၊
သို႔ေသာ္အႏွစ္၃၀လံုးလံုး တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရာ ဌာနၾကီးက ပင္စင္ကိုခံစားခြင့္ျငင္းပယ္ခံရျခင္းအတြက္ မထိမ္းနိုင္ မသိမ္းနိုင္ က်လာေသာ မမေဒၚလီ၏မ်က္ရည္မ်ားကို သူတို႔မျမင္လိုက္ၾကပါ၊ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ၀မ္းပမ္းတနဲျဖစ္ ေနရွာေသာ လုပ္ေဖၚကိုင္ဘက္တဦးကို မိမိ ဘာမွလုပ္မေပးႏိုင္ျခင္းအေတြက္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ လိုက္ရပါသည္၊
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
