အိခ်ယ္ရီေအာင္ (Myanmar NOW) – ဒုကၡသည္မ်ားအတြက္ “စံျပေက်းရြာ”
(Myanmar NOW) မုိးမခ၊ စက္တင္ဘာ ၃၊ ၂၀၁၅
ျမစ္ႀကီးနား (Myanmar Now) – ကခ်င္ျပည္နယ္ ေတာင္ျပာတန္းေတြၾကားထဲက ေငြေပ်ာ္စံျပေက်းရြာကုိ ဆက္သြယ္ႏိုင္တဲ့ တစ္ခုတည္းေသာလမ္းကေတာ့ မိုးတြင္းမွာ ဗြက္ထူတဲ့ ေျမနီလမ္းေလးျဖစ္ၿပီး ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕ကေန တစ္နာရီခဲြၾကာေအာင္ ကားနဲ႔သြားရပါတယ္။
အစိုးရက ၂ဝ၁၄ ေမလမွာ ထူေထာင္ေပးတဲ့ ဒီစံျပေက်းရြာမွာ အရိပ္ရအပင္ႀကီးမ်ား မရိွပါဘူး။ ပံုစံတူအိမ္ ၃ဝဝ နီးပါးကို ေတြ႔ရပါတယ္။ စံျပရြာရဲ႕ေျမသားက ဂဝံေျမျဖစ္တဲ့အတြက္ စိုက္ပ်ိဳးလုပ္ကိုင္စားေသာက္ေရး မေအာင္ျမင္ရံုသာမက ေန႔စားအလုပ္အကိုင္ကလည္း ရွားပါးတဲ့အတြက္ အပိုေငြရွာဖို႔ မလြယ္ဘူးလို႔ ဒုကၡသည္ေတြက ေျပာပါတယ္။
“တစ္လလံုးေနမွ သံုးေလးႀကိမ္ေလာက္ပဲ ေန႔စားလုပ္လို ့ရပါတယ္။ ေန႔စားလုပ္လို ့ရတဲ့ေငြကို လည္းခ်က္ခ်င္း မရွင္းေပးပါဘူး။ အလုပ္လုပ္ၿပီး သံုးေလးရက္ၾကာမွရွင္းေပးပါတယ္” လို႔ အသက္ ၂၇ ႏွစ္အရြယ္ မလဲ့ေဝခိုင္က ေျပာျပပါတယ္။
စံျပရြာေရာက္ေနသူေတြထဲက တခ်ဳိ႕လည္း ပယင္းေက်ာက္ လက္ဝတ္ရတနာပစၥည္း ထုတ္လုပ္တဲ့ အိမ္တြင္းမႈလုပ္ငန္း၊ အနီးအနား ရာဘာၿခံမ်ားမွာ ေန႔စား၊ သံုးဘီးနဲ႔ ဆိုင္ကယ္တကၠစီေမာင္းျခင္း စသျဖင့္ လုပ္ကုိင္ၿပီး ေငြရွာၾကတယ္လို႔ သူက ရွင္းျပပါတယ္။
မိသားစုဝင္ေတြ အလုပ္အကိုင္ရွာေဖြရင္းနဲ႔ တစ္ကြဲတစ္ျပား ျဖစ္သြားၾကရာမွာ စံျပရြာ လူလတ္ပိုင္းအမ်ားစုက ျမစ္ႀကီးနားနဲ႔ တျခားၿမိဳ႕ႀကီးေတြအထိ သြားၾကပါတယ္။
အသက္ ၅၄ ႏွစ္အရြယ္ ေဒၚခင္ခ်ိဳၾကည္ကေတာ့ ရြာထဲမွာ အဝတ္ေလွ်ာ္၊ ေတာထဲထင္းသြားေခြတဲ့နည္းနဲ႔ အပိုေငြနည္းနည္း ရွာႏိုင္သူပါ။ သူ႔မိသားစုဝင္ေတြလည္း ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ပါပဲ။
“ကြ်န္မ သမီးက ပယင္းအတိုအစေလးေတြယူၿပီး ရန္ကုန္မွာသြားေရာင္းပါတယ္။ ေျမးမေလးနဲ ့ ကၽြန္မ ႏွစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့တာပါ” လို႔ သူက ေျပာပါတယ္။
သူက ပယင္းေက်ာက္ေသြးတဲ့အလုပ္နဲ႔ အနီးအနားျခံမ်ားမွာ ေန႔စားသြားလုပ္လိုေပမဲ့ သူ႔အသက္အရြယ္ေၾကာင့္ သူ႔ကိုအလုပ္ေပးမယ့္သူ မရိွဘူးလို႔ ဆုိပါတယ္။
ဝိုင္းေမာ္ဒုကၡသည္ စခန္းကေန စံျပရြာ ေရာက္လာသူ ေဒၚလဲ့ေဝခိုင္က ရြာကေန ခြာဖို႔ ခက္ခဲေနပါတယ္။ ကားမေတာ္တဆမႈတစ္ခုမွာ ထိခိုက္ဒဏ္ရာ ရရိွထားတဲ့ သူ႔ညီမကို ထားခဲ့ၿပီး ၿမိဳ႕မွာ အလုပ္သြားလုပ္ဖို႔က သူ႔အတြက္ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။
ထရံကာသြပ္မုိးအိမ္ေတြနဲ႔ ဖဲြ႔စည္းထားတဲ့ ဒီရြာအတြက္ ေသာက္သုံးေရကန္က သံုးကန္ ရိွပါတယ္၊ တစ္ရြာလံုးအတြက္ တစ္ခုတည္းေသာ ေဆးခန္းကေတာ့ ေက်းရြာအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးအျဖစ္ လြန္ခဲ့တဲ့လအနည္းခန္႔အထိ တာ၀န္ယူခ့ဲသူ ဦေအာင္ေဆြရဲ႕အိမ္မွာပါ။
“ေနေရးအတြက္ေတာ့ ပူစရာမလိုေပမဲ့ စားေရးအတြက္ေတာ့ပူေနရတယ္” လို႔ ဦးေအာင္ေဆြက ေျပာပါတယ္။
သို႔ေပမဲ့ အမိုးအကာ ေဆြးျမည့္လာၾကတဲ့ ရြာထဲကအိမ္ေတြကို ဒီမိုးတြင္းအလြန္မွာ ျပန္လည္ျပဳျပင္သင့္ၿပီလို႔ သူက ဆုိပါတယ္။
၂ဝ၁၁ ေနာက္ပိုင္း ျမန္မာျပည္ေျမာက္ပိုင္းမွာ အစုိးရတပ္နဲ႔ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔မ်ားၾကား ျဖစ္ပြားတဲ့ စစ္ေရးပဋိပကၡေၾကာင့္ ေနအိမ္စြန္႔ခြာထြက္ေျပးရသူ အရပ္သားေတြကုိ ေနရာေပးဖို႔ ဆိုၿပီး အစုိးရက ေငြေပ်ာ္စံျပရြာကို စစ္ေရွာင္စခန္းေတြနဲ႔ မတူတဲ့ ခိုလႈံစရာေနရာတစ္ခုအျဖစ္ ထူေထာင္ခဲ့တာပါ။
စစ္ပဲြ ၄ ႏွစ္ၾကာမွာေတာ့ ကခ်င္နဲ႔ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပုိင္းဘက္မွာ ေနရပ္စြန္႔ခြာထြက္ေျပးရသူ အရပ္သားအေရအတြက္ တစ္သိန္းေက်ာ္ ရိွလာပါၿပီ။ အဲဒီထဲက ထက္ဝက္ခန္႔ဟာ အစိုးရထိန္းခ်ဳပ္နယ္ေျမထဲက ဒုကၡသည္စခန္းေတြမွာ ေနထုိင္ၾကတယ္၊ က်န္တဲ့ထက္ဝက္က ကခ်င္လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္ ထိန္းခ်ဳပ္နယ္ေျမထဲက စခန္းေတြမွာ ခိုလံႈေနၾကတယ္လို႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ကုလသမဂၢ လူသားခ်င္းစာနာေထာက္ထားမႈဆိုင္ရာ ညိွႏိႈင္းေဆာင္ရြက္ေရးရံုး (UNOCHA)ရဲ႕ စာရင္းေတြအရ သိရပါတယ္။
အစိုးရထိန္းခ်ဳပ္နယ္ေျမထဲမွာေတာ့ ကုလသမဂၢနဲ႔ ႏိုင္ငံတကာအကူအညီေပးေရးအဖဲြ႔ေတြက ေထာက္ပံ့ေနပါတယ္။ သူပုန္ထိန္းခ်ဳပ္နယ္ေျမေတြကုိေတာ့ အစုိးရရဲ႕ ကန္႔သတ္ခ်က္ေတြ ရိွတာေၾကာင့္ လက္လွမ္းမမီႏိုင္ပါဘူး။
ေငြေပ်ာ္မွာေတာ့ ဒုကၡသည္တစ္ဦးကို က်ပ္ ၁၂,၅ဝဝ လစဥ္ ေထာက္ပံ့တယ္လို႔ ရန္ကုန္ UNOCHA က ဆုိပါတယ္။ ဝိုင္းေမာ္၊ သာကရ၊ ျမစ္ႀကီးနား၊ မိုင္းနား စတဲ့ ၿမိဳ႕ေတြကေန စစ္ေရွာင္လာၾကတ့ဲ ကခ်င္၊ ရွမ္း၊ ဗမာ စတဲ့ တုိင္းရင္းသားတခ်ဳိ႕ ေငြေပ်ာ္မွာ ရိွေနတာပါ။
ဝိုင္းေမာ္ၿမိဳ႕နယ္၊ နမ့္ဆာရမ္ေက်းရြာကေန တိမ္းေရွာင္လာရတဲ့ေဒၚခင္ခ်ဳိၾကည္က လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးႏွစ္ ဇြန္လရဲ႕ မနက္ခင္းတစ္ခုမွာ “ဝုန္း” “ဒိုင္း” ဆိုတဲ့ ေသနတ္သံ၊ ဗံုးသံေတြေၾကာင့္ သူတုိ႔မိသားစုပိုင္တ့ဲ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို ပစ္ထားၿပီး တျခားေသာ ေဒသခံေတြလိုပဲ ျမိဳ႕ေပၚက ဒုကၡသည္စခန္းကုိ ဦးတည္ ထြက္ခြာခဲ့သူပါ။
“ရြာက ထြက္ေျပးတုန္းက မေသေအာင္မနည္း အသက္လုၿပီး ေျပးခဲ့ရတာ၊ ဘာပစၥည္းမွ ယူခ်ိန္ မရလိုက္ဘူး” လို႔ ေဒၚခင္ခ်ိဳၾကည္က ျပန္ေျပာျပပါတယ္။
အိမ္ေထာင္က်ၿပီးေနာက္ပိုင္း ကခ်င္ျပည္နယ္ေရာက္လာတဲ့ ရန္ကုန္သူ ေဒၚခင္ခ်ိဳၾကည္က ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ၃ ႏွစ္ဝန္းက်င္ ခိုလံႈခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ေဒသခံအာဏာပိုင္တို႔ ထူေထာင္ေပးတဲ့ “စံျပေက်းရြာ” ကို ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္သူေတြထဲမွာ ေဒၚခင္ခ်ိဳၾကည္တို႔ မိသားစုလည္း ပါဝင္သြားပါတယ္။
ေငြေပ်ာ္ အပါအဝင္ ကခ်င္ျပည္နယ္ ေဒသအသီးသီးရိွ စစ္ေဘးေရွာင္သူမ်ားနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကခ်င္ျပည္နယ္အစုိးရကို ေမးျမန္းဖို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကိဳးပမ္းေပမဲ့လည္း အဆက္အသြယ္ လုပ္လို႔ မရေသးပါဘူး။
စံျပေက်းရြာထက္ ပိုမို ေကာင္းမြန္တဲ့ အစီအစဥ္ေတြကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္သင့္တယ္လို႔ ကခ်င္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကြန္ရက္မွာ လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ ေဒၚခြန္ဂ်ာက မွတ္ခ်က္ျပဳပါတယ္။
“ေငြေပ်ာ္စံျပေက်းရြာ တည္ေထာင္ေပးတာေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒုကၡသည္ေတြ ေနရပ္ျပန္ႏိုင္ဖို႔က ပိုအေရးႀကီးပါတယ္။ အစိုးရနဲ ့တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ေတြ အပစ္ရပ္မွ သူတုိ႔ ျပန္ႏိုင္မွာပါ” လို႔ သူက Myanmar Now ကို ေျပာပါတယ္။ ။
မူရင္းလင့္ခ္ –
http://www.myanmar-now.org/my/news/i/?id=1b450855-9d52-48f6-9bb3-e649660d8aab
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
