ဖုိးထက္ – ဆိုင္ဂံုက ၀ါးခြၽန္ဆြဲခ်င္ၿပီ

သမိုင္းေနာက္ခံ၀ထၱဳေတြထဲမွ သမိုင္းအခ်က္အလက္မ်ား၊ ဇာတ္ေကာင္မ်ားသည္ ၀တၳဳျဖစ္သည့္အတြက္ ရာႏွဳန္းျပည့္ အမွန္ပါဟု ေျပာလုိ႔မရတာေတာ့ အမွန္။ သုိ႔ေသာ္လည္း သမိုင္းစာအုပ္ၾကီးေတြ ဖတ္ရသည္ထက္စာလွ်င္ ထို၀တၳဳမ်ားသည္ ဖတ္ရတာ ဆြဲေဆာင္မႈ ပိုရိွသည္။ စိတ္၀င္တစား လက္ကမခ်တမ္း ဖတ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားအားထုတ္ေနစရာ မလို။ ၿပီးေတာ့ ဗဟုသု တလည္း တိုးေစသည္။ သမိုင္းသီးသန္႔စာေတြဖတ္ရတာက်ေတာ့ စာမသြားခ်င္။ ဆရာၾကီး ေဒါက္တာသန္းထြန္း၏ အခ်ိဳ႕ သမုိုင္း ေဆာင္းပါးမ်ားေသာ္မွ အသက္ကေလးရလာမွ တန္ဖိုးထား ဖတ္တတ္လာျခင္းျဖစ္သည္။ စာဖတ္သက္ မရင့္ခက္က ဆရာၾကီး၏ ေဆာင္းပါးေတြထဲက ေက်ာက္စာ အကိုးအကား ပံုမ်ား၊ စာရင္းဇယားမ်ားထက္ ဟုတ္တာေတြေရာ၊ မဟုတ္တာ ေတြေရာ ေရာေရးထားသည့္ မွန္နန္းရာဇ၀င္တုိ႔၊ အရူးလြယ္အိတ္တုိ႔ကို ဖတ္ရတာက အရသာပိုခဲ့သည္။ သမိုင္းေနာက္ခံကို ေက်ာရိုးျပဳထားသည့္၀တၳဳေတြက်ေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္။

ဥပမာအားျဖင့္ ဆရာနတ္ႏြယ္ေရးသည့္ “ျမန္မာျပည္ ေျမာက္ပိုင္း” ၀တၳဳၾကီး ဆိုပါစို႔။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္းဖတ္စာ သမိုင္း ေတြထဲမွာ ၁၈၈၅ ခုႏွစ္ သီေပါမင္း ပါေတာ္မူသည္ဆုိတာႏွင့္ ျမန္မာတႏိုင္ငံလံုး အဂၤလိပ္လက္ေအာက္ေရာက္သည္ဟု အဆံုးသတ္သည္။ ဆရာ၏ မာရသြန္၀တၳဳၾကီးကိုဖတ္ၿပီးမွ ၁၈၈၅ ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းမွာ အဂၤလိပ္ေတြ ေခါင္းေျခာက္ေအာင္ စဥ္းစား၊ ႀကိဳးစားၿပီးမွ ျမန္မာျပည္တျပည္လံုး အုပ္စီးႏိုင္ခဲ့သည္ကို အေသးစိတ္နီးပါး သိခဲ့ရသည္။

ျမန္မာ့သမုိင္းကို ျမန္မာတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည့္အတြက္ အဆက္ျပတ္မသြားေပမယ့္ အာရွႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္ အေရွ႕ေတာင္အာရွ ႏိုင္ငံမ်ား၏ သမိုင္းေတြက်ေတာ့ ေက်ာင္းစာေတြထဲမွာ က်န္ခဲ့ၿပီ။ သူမ်ားႏိုင္ငံကိုႏိွမ္ခ်ိဳးၿပီး အတိတ္က ေရႊထီးၾကီးေတြကို က ေသာကေမ်ာၾကီး ေရႊခ်ထားသည့္ ေက်ာင္းဖတ္စာအုပ္သမိုင္းေတြ ျဖစ္ေနတတ္သည္။ သမိုင္းပညာႏွင့္ အသက္ေမြးသူ မ ဟုတ္ျပန္ေတာ့ အိမ္နီးခ်င္း ႏို္င္ငံမ်ား၏ အစစ္အမွန္ သမိုင္းေတြကို သမိုင္းသီးသန္႔စာအုပ္ေတြမွ သီးသီးသန္႔သန္႔ အခ်ိန္ေပး ရွာဖတ္၊ ေလ့လာဖုိ႔ ၀န္ေလးၿပီ။ အထက္ကဆိုခဲ့ေသာ သမိုင္းေနာက္ခံ ၀တၳဳမ်ားေလာက္ကိုဖတ္ၿဖစ္ေအာင္ဘဲ ၾကိဳးစားမိ သည္။

“ေရႊျပည္ေတာ္ ေမွ်ာ္တိုင္းေ၀း” ဘာသာျပန္၀တၳဳကို ဆရာၾကီး ျမသန္းတင့္ေက်းဇူးေၾကာင့္ ဖတ္ျဖစ္ၿပီး အိႏိၵယ၊ အာဖဂန္ နစၥတန္၏အတိတ္ကို မွန္းဆႏိုင္ခဲ့သည္။ ဆရာၾကီး ေန၀င္းျမင့္၏ေက်းဇူးေၾကာင့္ “ေရကန္သာ ၾကာတိုင္းေအး” ဘာသာ ျပန္ကိုဖတ္ၿပီး အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ဆက္စပ္ပတ္သက္မႈကို လိုက္ေတြးတတ္လာခဲ့သည္။ အခုလဲ ဆရာ ေမာင္ထြန္းသူ ေက်းဇူးေၾကာင့္ “ဆိုင္ဂံု” ကို မပ်င္းမရိ၊ လက္က မခ်တမ္း ဖတ္ေနမိျပန္သည္။

“ဆိုင္ဂံု” ကို မူရင္းေရးသူက အန္တိုနီဂေရး။ သူေရးသည့္ “ပီကင္း” ကို ဆရာေမာင္ထြန္းသူ ဘာသာျပန္ကို ဖတ္ဘူးသည္။ ၀တၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြ၊ ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ေတြကို အေသးစိပ္မမွတ္မိေတာ့ေသာ္လည္း တရုတ္ျပည္၏ မိုင္ ေထာင္ခ်ီ ေတာ္လွန္ေရးသမိုင္းက ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းထဲမွာ က်န္ေနဆဲျဖစ္သည္။ ခ်န္ေကရိွတ္ေတြ ျမန္မာျပည္ထဲကို ဘယ္လို ေရာက္လာသလဲ ဆိုသည့္္အျဖစ္အပ်က္ေတြက အရင္က သမိုင္းစာက်က္ရသလို ေမ့မသြားေတာ့။ ဟိုတစ္စ ဒီတစ္စ ျဖစ္မ ေနဘဲ အဆက္အစပ္ရိွရိွ မွတ္မိေနသည္။ အခု “ဆိုင္ဂံု” ကိုဖတ္ျပန္ေတာ့ အေမရိကန္ေတြ၏ ၀ါဒျဖန္႔ ဗီယက္နမ္စစ္ကားမ်ားျဖင့္ ၾကီးလာရသည့္ ကြၽန္ေတာ့္အသိထဲက ခပ္ဆိုးဆိုး ဗီယက္ေကာင္းေတြကို အေပါင္းလကၡဏာေဆာင္သည့္ အျခား အျမင္ တမ်ိဳးျဖင့္ ခံစား၊ နားလည္မိလာသည္။

ဆရာၾကီး အန္တိုနီဂေရးက သတင္းစာဆရာပီပီ သူေရးခဲ့ေသာ ပီကင္း၊ ဆိုင္ဂံု ၀တၳဳႀကီးေတြက ႏွစ္ဖက္မွ်သည္။ အရိွကို အရိွအတိုင္း၊ အဆိုးကို အဆိုးအတိုင္း၊ အေကာင္းကို အေကာင္းအတုိင္း အေတာ္ၾကီး ဘက္မလုိုက္ဘဲ ေရးႏိုင္သည္လုိ႔ ကြၽန္ ေတာ္ ထင္သည္။

ကြၽန္ေတာ္ ငယ္ငယ္က အလြန္ႏွစ္သက္ခဲ့သည့္ ဗီယက္နမ္စစ္ကားေတြထဲမွာ အေမရိကန္ ယန္းကီးေတြသည္ အျမဲေကာင္း။ စြန္႔လႊတ္ စြန္႔စားသူ။ သနားၾကင္နာတတ္သူေတြ။ ဗီယက္နမ္ေတြသည္ ၀ံပုေလြကဲ့သုိ႔ေကာက္က်စ္ေသာသူမ်ား။ မိုက္ရူးရဲဆန္သူမ်ား၊ ဆိုင္ဂံုကိုဖတ္ၿပီးမွ ကိုယ့္ႏိုင္ငံလြတ္လပ္ေရးအတြက္ စိတ္ဓာတ္ျပင္းျပထက္သန္ေသာ ဗီယက္ေကာင္း မ်ားကို ေလးစား၊ အားက်သည္။ ၾကည္ညိဳမိသည္။

ကိုယ္ေရးကိုယ္တာခံစားခ်က္အရ အေရွ႕ေတာင္အာရွႏိုင္ငံမ်ားထဲမွ ကြၽန္ေတာ္ သေဘာအက်ဆံုးလူမ်ိဳးကိုျပပါဟု ဆိုလာ လွ်င္ ဗီယက္နမ္ေတြကို ျပရမည္။ “အသားအေရ အလြန္လွတဲ့ ဗီယက္နမ္မေလးေတြေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူးဗ်” ဟု လိပ္ျပာ သန္႔ရွင္းစြာ ျငင္းဆိုပါရေစ။ ဗီယက္နမ္ေတြကို ၾကည့္မိတုိင္း သူတုိ႔၏ စိတ္ဓာတ္ခိုင္မာ ျပတ္သားမႈက သူတုိ႔၏ ေတာက္ပေသာ မ်က္လံုးေတြမွ သက္ေသခံေနသည္။ အေနအထိုင္ သပ္ရပ္သည္လုိ႔လည္း ထင္သည္။ စည္းလံုးမႈႏွင့္ စည္းကမ္းေသ၀ပ္မႈမွာလဲ မေခေသာလူမ်ိဳးမ်ား ျဖစ္မည္။

ကိုရီးယားႏိုင္ငံမွာ ကြၽန္ေတာ္ အလုပ္လုပ္စဥ္က ထိုင္းေတြစုရပ္ျဖစ္သည့္ ဘူတာ၊ ဗီယက္နမ္ေတြစုရပ္ျဖစ္သည့္ ဘူတာ၊ နီေပါေတြ စုရပ္ျဖစ္သည့္ဘူတာ စသည့္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံမဟုတ္သည့္ ႏိုင္ငံေတြမွာ စုရပ္ေတြလို ျဖစ္ေနတတ္ၾကသည့္ ဘူတာေတြ ကို ကြၽန္ေတာ္ မၾကာခဏ ေရာက္ဘူးသည္။ တရုတ္ေတြစုရပ္ကေတာ့ အသံဆူသည္။ လူ႐ႈပ္သည္။ အစားအေသာက္ ေကာင္းေကာင္းရသည္။ ထိုင္းေတြက်ေတာ့ ထိုင္းထိုင္းမိွဳင္းမိွဳင္းျဖစ္ေနတတ္တာ သတိထားမိသည္။ ဗီယက္နမ္ေတြ အမ်ား စု စုၾကသည့္ ဘူတာက်ေတာ့ သူတုိ႔ေစ်းဆိုင္ေတြက သပ္သပ္ရပ္ရပ္။ ကိုယ့္အစုအေ၀းေလးႏွင့္ကိုယ္၊ ကိုယ့္စည္းနဲ႔ ကိုယ္ ေနတတ္ၾကသည္လုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ထင္သည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာေတြစုရပ္ျဖစ္သည့္ ဘူေဖ်ာင္း ဘူတာလို ကြမ္းေသြးေတြျဖင့္ လမ္းေတြက ေပပြမေန။ မူးလာရင္ ေအာ္ဟစ္ဆဲဆို ရိုက္ခ်ိဳးက်တာလည္း ကြၽန္ေတာ္သြားတုိင္း မေတြ႕ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာစုရပ္ကေတာ့ ရန္ျဖစ္သံလဲ ၾကားရ၏။ ဆဲဆိုသံလဲ ၾကားရတတ္၏။ သုိ႔ေသာ္ ကိုရီးယားႏိုင္ငံ ဆိုးလ္ျမိဳ႕ေတာ္က ဘူတာ ေတြထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ အခ်စ္ဆံုးဘူတာကိုျပပါဆိုလွ်င္ ဘူေဖ်ာင္းဘူတာသာ ျဖစ္ပါသည္။

ဗီယက္ေကာင္းေတြ၏ ကမာၻေက်ာ္ ေပ်ာက္က်ားစစ္ဆင္ေရးကို ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ကြၽန္ေတာ္သိသည္။ ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔၏ ေခါင္းေဆာင္ၾကီး ဟိုခ်ီမင္း။ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ စစ္ေရး ႏွစ္ခုစလံုးကို အခ်ိဳးက်က် ေပါင္းစပ္ က်င့္သံုးတတ္သည့္ ကိုလိုနီ လက္ေအာက္ခံ ႏိုင္ငံမ်ား၏ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတစ္ေယာက္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလို အတတ္ႏိုင္ဆံုး လူထုမနာေစမည့္၊ ျပည္သူလူထု ေသြးထြက္သံယို မျဖစ္ေစမည့္ နည္းလမ္းကို အရင္စဥ္းစားသူ။ ဒါကိုမွ နယ္ခ်ဲ႕ႏိုင္ငံေတြက ယုတ္မာ ပက္စက္ ေကာက္က်စ္ခ်င္ေသးသည္ ဆိုလွ်င္လည္း ေသနတ္ကိုင္ဖုိ႔ ၀န္မေလးၾကေသာ ေခါင္းေဆာင္ၾကီးေတြ ျဖစ္သည္။ မိမိျပည္သူလူထု၏ အားသာခ်က္၊ အားနည္းခ်က္ကို ေနာေႀကေနၾကသည့္ ေခါင္းေဆာင္ေတြ။ “ဆိုင္ဂံု” ထဲမွာ ဟိုခ်ီမင္း၏ ဗီယက္နမ္ျပည္သူလူထုကို ေခါင္းေဆာင္သြားပံုက လက္ဖ်ားခါစရာ။ နယ္ခ်ဲ႕လက္ထဲက ႏိုင္ငံကို ပါးပါးနပ္နပ္ျဖင့္  ဘယ္လို ဆြဲထုတ္ရမည္ဆိုတာ သိခဲ့သည္။

ဆရာျမသန္းတင့္ဘာသာျပန္သည့္ ရွရွားစာေရးဆရာ အီလ်ာအာရင္ဘတ္ေရးသည့္ “လူမ်ား သကၠရာဇ္” မ်ားထဲတြင္ အီ လ်ာ အာရင္ဘတ္က သူ႔ငယ္ဘ၀ထဲမွ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံၾကီးကို အျပဳသေဘာေဆာင္သည့္ သေဘာေတြ အမ်ားၾကီးေရးခဲ့သည္။ ျပင္သစ္လူမ်ိဳးေတြကို အထင္ၾကီးေလးစားသည့္ အေရးအသားေတြ အမ်ားၾကီးပါသည္။ ဆိုင္ဂံုထဲမွာက်ေတာ့ ျပင္သစ္လူမ်ိဳး ေတြေလာက္ ေအာက္တန္းက် ရက္စက္တာ မရိွ။ ေခတ္ေနာက္က်သည့္ ဗီယက္နမ္လူမ်ိဳးေတြကို အမ်ိဳးမ်ိဳးဖိႏိွပ္ သတ္ျဖတ္ သည္။ အပ္တိုတစ္ေခ်ာင္းေတာင္ လက္နက္မပါဘဲ ခ်ီတက္ဆႏၵျပၾကသည့္ လူေသာင္းေက်ာ္ကို ေလယာဥ္ျဖင့္ ဗံုးၾကဲသည္။ စက္ေသနတ္ျဖင့္ ဆြဲသည္။ အစာေရစာ မ၀တ၀ေပးၿပီး ေရာ္ဘာျခံေတြမွာ အလုပ္လုပ္ခိုင္းခဲ့သည္။ သူတုိ႔ကို ေတာ္လွန္ ပုန္ကုန္သူေတြကို လူလည္ေခါင္မွာ ေခါင္းျဖတ္သတ္သည္။ ဆိုင္ဂံု၊ ဟႏြိဳင္းလမ္းမေတြေပၚမွာ ဗီယက္နမ္ေတြကို ဗီယက္ နမ္ေတြ ေရွ႕မွာဘဲ ေမာက္မာ၊ ရိုင္းစိုင္းသည္။ ကြၽဲ၊ ႏြားေတြကို ရိုက္ႏွက္သလို ရိုက္သည္။ ၀တၳဳဆိုေပမယ့္ ဒါေတြက အမွန္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ၁၉၊ ၂၀ ရာစု အတြင္းက နယ္ခ်ဲ႕ႏိုင္ငံေတြပီပီ မိမိတုိ႔၏ ကိုလိုနီလက္ေအာက္ခံႏိုင္ငံေတြ၏ အေသြးကို ယူသည္။ အသားကို စားသည္။ အရိုးအရင္းေတာင္မွ မေပး။

အန္တိုနီဂေရးက ျပင္သစ္လူမ်ိဳးထဲမွာ ေကာင္းတဲ့လူေတြလဲ ရိွပါေသးသည္ဆိုသည့္အေနျဖင့္ စိတ္ေကာင္းရိွသည့္ ျပင္သစ္ စစ္ဗုိလ္ဇာတ္ေကာင္တစ္ေယာက္ကို ဖန္တီးခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း လူ၀ါး၀သည့္ လုပ္ရပ္မ်ား၊ ကလိမ္က်မႈမ်ား၊ ရက္စက္ ယုတ္မာမႈမ်ားၾကားမွာ လူေတြအခ်င္းခ်င္း အျငိဳးအေတးၾကီးစြာ ထားတတ္ၾကၿပီး အမွန္ကို မျမင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သြား တတ္ၾကတာကိုလဲ ေဖာ္ျပခဲ့သည္။ စစ္ပဲြေတြ၊ ေတာ္လွန္ေရးေတြၾကားမွာ ခ်စ္ခင္ၾကင္နာမႈ၊ သံေယာဇဥ္ေတြ မရိွေတာ့ဘဲ နယ္ခ်ဲ႕ ႏိုင္ငံသားဆိုသည့္ အသိျဖင့္ တူးတူးခါးခါး မုန္းၾကေတာ့သည္။

နာမည္ေက်ာ္ ဒိန္ဘင္ဖူး ခံတပ္တိုက္ပြဲကို ဆိုင္ဂံုထဲမွာဖတ္ရေတာ့ ငယ္ငယ္က မရွင္းမလင္းျဖစ္ေနတာေတြ ရွင္းလင္းသြား သည္။ မိမိတပ္အင္အား၊ လက္နက္အင္အားကို အထင္ၾကီးလြန္းၿပီး ဆန္႔က်င္ဘက္ မ်ိဳးခ်စ္ ဗီယက္ေကာင္း တပ္သားေတြ၏ စိတ္ေဇာထက္သန္မႈကို အထင္ေသး ပ်က္ရယ္ျပဳခဲ့ၾကသည့္ ဒိန္ဘင္ဖူး ခံတပ္။ ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ မိမိငယ္ပါကို ျဖတ္ၿပီး စိတ္ဒံုးဒံုးခ် ေတာ္လွန္ပုန္ကန္သည့္ ဗီယက္နမ္ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦး၏လက္ေအာက္မွာ ျပင္သစ္တုိ႔၏ နာမည္ေက်ာ္ ခိုင္ခံ့ လွပါသည္ဆိုသည့္ ဒိန္ဘင္ဖူးသည္ အတံုးတံုး အရံုးရံုး။ အလဲလဲ အျပိဳ အျပိဳ။

ဒုတိယကမာၻစစ္ၿပီးေတာ့ နယ္ခ်ဲ႕ေတြက သူတုိ႔၏ ကိုလိုနီ လက္ေအာက္ခံ ႏိုင္ငံေတြကို ျပန္ၿပီး သိမ္းပိုက္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားခဲ့ၾကသည္။ ျမန္မာျပည္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ဦးေဆာင္မႈျဖင့္ ျပည္သူလူထုတစ္ရပ္လံုးပါ၀င္ေသာ ဖဆပလအဖြဲ႕ၾကီး၏ အဂၤလိပ္ အစိုးရကို ဖိအားေပးမႈေၾကာင့္ လြတ္လပ္ေရး ရခဲ့သည္။ တန္ဖိုးရိွလွသည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တုိ႔၏ ေသြးေျမက်ခ့ဲရသည့္ကိစၥမွလြဲၿပီး အဂၤလိပ္အစိုးရသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ဆက္ၿပီး ကြၽန္ျပဳလုိ႔မရခဲ့တာ အေစာၾကီး သေဘာေပါက္ခဲ့သည္။ ဗီယက္နမ္ကေတာ့ ကံမေကာင္း။ ေတာင္ပိုင္းႏွင့္ ေျမာက္ပိုင္းအား ခြဲျခား ေသြးကြဲေစခဲ့ၾကကာ ျပည္သူလူထု အမ်ားၾကီး ေသြးေျမက်ခဲ့ရသည္။ ေသေၾကပ်က္စီးမႈမ်ားစြာျဖင့္ လြတ္လပ္ေရးကို တိုက္ယူခဲ့ၾကရသည္။ လူမဆန္သည့္ ျပင္သစ္ေတြနဲ႔ ကြန္ျမဴနစ္တေစၦ အ ေျခာက္ခံေနရသည့္ အေနာက္နိုင္ငံေတြ လက္ထဲက လြတ္လပ္ေရးကို ခက္ခက္ခဲခဲ ရယူခဲ့ရသည္။

အခုေတာ့ ဗီယက္နမ္ႏိုင္ငံ ဘယ္လို ျဖစ္ေနၿပီဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ အထူးေျပာဖုိ႔ မလိုေတာ့ၿပီ။ သူတုိ႔ကို ႏွစ္တစ္ေထာင္ခန့္ ကြၽန္ျပဳခဲ့သည့္ လက္ရိွကမာၻ႕အင္အားၾကီး တစ္ႏိုင္ငံျဖစ္သည့္ တရုတ္ေသာ္မွ ဗီယက္နမ္ကို ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံရ သည္။ မထီမဲ့ျမင္ မလုပ္ရဲ။ ဗီယက္နမ္ေတြ၏ က်ားကုတ္က်ားခဲ စိတ္ဓာတ္၊ စည္းလံုးမႈေတြေၾကာင့္ ေလးစားၾကရသည္။ ဗီယက္ေကာင္းေတြ ဘယ္ႏိုင္ငံကိုမွ အလုပ္ၾကမ္းသမားျဖင့္ ထြက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ရတယ္လုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ မၾကားမိေတာ့ ေလာက္ေအာင္ ႏိုင္ငံစီးပြားေရးက အတက္ျပၿပီးရင္း ျပေနသည္။

ဆိုင္ဂံု၀ထၳဳစာအုပ္ထဲက အေၾကာင္းအရာေတြသည္ ၂၀ ရာစု အတြင္းက အျဖစ္အပ်က္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ၂၀ရာစု အတြင္းက ဗီယက္နမ္တြင္ ျပင္သစ္ေတြသည္ လယ္ေတြကိုသိမ္းၿပီး သူတုိ႔ အုပ္စိုးဗိုလ္က်မႈကို ကူညီေပးသည့္ သစၥာေဖာက္ ဗီယက္ နမ္ေတြ လက္ထဲကိုထည့္ေပးခဲ့သည္။ ေသြးခြဲ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့သည္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအလႊာႏွင့္ ျပည္သူလူထုကို မတူ၊ မတန္ ဆိုသည့္ သေဘာျဖင့္ ခြဲျခားထားခဲ့သည္။

ကမာၻၾကီးက ေျပာင္းလဲလာသည္။ ျပင္သစ္ေတြ၊ အဂၤလိပ္ေတြ၊ ဂ်ပန္ေတြ ၁၉ ရာစုက လုပ္ၾကသလိုမ်ိဳး မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ သူမ်ားတိုင္းႏိုင္ငံေတြကို ကြၽန္ျပဳလုိ႔မရေတာ့။ ဘယ္ႏိုင္ငံကမွ လက္မခံေတာ့သလို ဘယ္လူကမွ လက္မခံၾကေတာ့။ ထို႔ ေၾကာင့္လည္း အီရတ္ကို ေဂ်ာ့ရွ္ဘြတ္တုိ႔ ၀င္တိုက္ခ်င္ေတာ့ မရိွေသာလက္နက္ေတြကို အရိွလုပ္ျပရသည္။ တဆိတ္ကို တအိတ္လုပ္ၾကရသည္။ အီရတ္ေခါင္းေဆာင္ေတြကလဲ အာဏာရူးၾကသူေတြဆုိေတာ့ အေၾကာင္းျပလုိ႔ ေကာင္းခဲ့သည္။ အခုေတာ့ သူ႔ဘာသာ ကမာၻ႕အင္အားၾကီးႏိုင္ငံမကလုိ႔ ဘာၾကီး ျဖစ္ျဖစ္ လက္နက္အားကိုးျဖင့္ ၀င္သိမ္းခ်င္တိုင္း သိမ္းလုိ႔ မရေတာ့။

သုိ႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ဆီမွာကေတာ့ အခ်င္းခ်င္းကို လက္နက္အားကိုး အႏိုင္က်င့္ ဗိုလ္က်ေနေသးသည္။ ကိုလိုနီႏိုင္ငံ ေတြကို နယ္ခ်ဲ႕ေတြ အုပ္ခ်ဳပ္သလိုမ်ိဳး အရာရာကို သူတုိ႔လူေတြႏွင့္ အစားထိုး အုပ္စီးေနခ်င္ၾကသည္။ ခြဲျခား အုပ္ခ်ဳပ္ခ်င္သည္။ ျပည္သူလူထုကို ကြၽန္လိုသေဘာထားသည္။ ျပင္သစ္ေတြက ဗီယက္နမ္မွာ စကားလံုးအလွေတြသံုးၿပီး ကြၽန္ျပဳခဲ့သလို မိဘ ျပည္သူမ်ားေခၚၿပီး အာဏာလက္လႊတ္မွာ ေၾကာက္ေနၾကသည္။

ဆိုင္ဂံုကို ကြၽန္ေတာ္ ဖတ္ၿပီးေတြးမိသည္။ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းေျပာလဲ မရ၊ နားလည္ေအာင္ ေျပာလဲ မၾကား၊ က်ိန္ဆဲလုိ႔လဲ မျဖံဳ၊ ဆဲလုိ႔လဲ အျပံဳးမပ်က္၊ ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ ေျပာျပန္ေတာ့လဲ ဖုတ္ေလသည့္ ငပိ ရိွသည္လုိ႔ မထင္ၾကသည့္ ေခတ္ သစ္ အိမ္က်ယ္အစိုးရမ်ားကို လက္နက္ကိုင္ေတာ္ရေသာ္ ေကာင္းအံ့ေလာ။ ဟိုခ်ီမင္းလို၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလို တံုးတိုက္ တိုက္ က်ားကိုက္ကိုက္ ေခါင္းေဆာင္ေနာက္က ၀ါးခြၽန္ကိုင္ဆြဲ တုိက္ရ တိုက္ရ သတ္ခ်င္ ျဖတ္ခ်င္စိတ္မ်ား တစ္ခါတရံ အေတြး ေပၚပါသည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကေတာ့ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးကို အားေပးဖုိ႔ေနေနသာသာ စကား ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေျပာလွ်င္ေသာ္မွ မၾကိဳက္သူဆိုေတာ့ ခက္သည္။ ပိုၿပီးခက္တာက ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ စစ္အစိုးရသည္ လူမ်ိဳးတူ အခ်င္းခ်င္း ကိုလိုနီျပဳထားရသည့္ အရသာကို သေဘာအက်ၾကီး က်ေနသည္။ အာဏာအတြက္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ၊ ဘယ္လုိမွ အေလွ်ာ့မေပး၊ ဗိုလ္မထားမည့္ လူေတြ ျဖစ္ေနသည္။ ရံဖန္ရံခါ ကြၽန္ေတာ့္ အေတြးမ်ားသည္ စာဖတ္ရင္း တစ္ဖက္စြန္း ေရာက္ေရာက္သြားတတ္ေသာ္လည္း ရင္တြင္းက စစ္အစိုးရကို မုန္းတီးစိတ္က ဗီယက္နမ္ေတြ၏ ျပင္သစ္ေတြအေပၚ မုန္းတီးသည့္စိတ္ထားလို သတိမထားေတာ့ဘဲ လႊတ္ေပးထားခ်င္မိသည္။

ဖိုးထက္

---

သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ