စုိးေနလင္း – ေတာျပဳန္း

အဲဒီျမစ္တျမစ္ကေတာ့
စြန္႔ပစ္ပစၥည္းတခုလိုတိမ္ေကာ
အေဟာသိကံျဖစ္ခဲ့ရရွာေပါ့။

စပ်စ္သီးကခ်ဥ္ရွသတဲ့
ေဘးမမဲ့ေသာ ေတာခ်ည္းသာ
ေပယ်ာလကန္ရွိေစ…။

ညႊန္ေတာေျမကို ေ၀ဟင္မွတ္မွား
ျမားတန္းလန္းနဲ႔ ငွက္တငွက္က
ရသတိမ္တိုက္တခုကိုဖန္ဆင္း
ျငင္းပယ္ျခင္းအလွ ရွာေဖြၾကည့္မိတဲ့အခါ
ပလာအစု တခုမွ်သာ
ေရသာမ်ား၍။

အေရာင္မရွိတဲ့ အေရာင္မ်ားအႀကား
စူးျပီးဓားကို မႏႈတ္လိုေတာ့
အေပါ့ပါးဆံုးေျမခ
ပန္းတို႕ကို အေလ့က်
ေမႊးျမ ပြင့္လြြရွိေစေတာ့။

တကယ္ဆို…
လင္းပြင့္ေကာင္းကင္ျပင္ကို္ခ်စ္မက္ရင္း
သက္ျပင္းတခုကို ေျဖခ်ကာစမွ်သာ။  ။

(ဘန္ေကာက္နဲ႔ ေခတ္ျပိဳင္ဂ်ာနယ္ ႏွစ္ကာလမ်ားကိုျပန္လည္ခံစားျခင္း)