ထင္ေအာင္ – ကြၽန္ေတာ္ေနေနတဲ့ အတၱလမ္းသြယ္

ကြၽန္ေတာ္တို ့ေနထိုင္ေနတဲ့ကမ႓ာႀကီးဟာ တကယ္ေတာ့တိုင္းျပည္မ်ားနဲ ့စုေပါင္းတည္ေဆာက္ထားတာျဖစ္ပါတယ္။ တိုင္း ျပည္တိုင္းမွာလည္း သူအက်ယ္အဝန္းနဲ႔သူ ရိွေနက်ပါတယ္။ အဲဒီတိုင္းျပည္ဆိုတာကလည္း ၿမိဳ႕ေတြ ရြာေတြစုထားေတာ့မွျဖစ္ လာတာပါ။ ၿမိဳ႕ေတြ ရြာေတြတိုင္းမွာ ေသခ်ာေပါက္ရိွေနတာက လမ္းကေလးေတြျဖစ္ပါတယ္။ လမ္းက်ဥ္းလမ္း က်ယ္-လမ္း ေခ်ာ လမ္းၾကမ္း ကြာျခားရင္သာ ကြာျခားေနမယ္ ေဖာက္ထားတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ယာဥ္ေတြ လူေတြ တိရိစၧာန္ေတြအားလံုးသြားလာလႈပ္ရွားလို႔ရေအာင္ လုပ္ေပးထားၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ ဆင္သြားလမ္းျဖစ္ဆိုသလို သြားလာလို႔ရတဲ့ လမ္းၾကမ္း ေတြကို လူေတြကျပဳျပင္မႈေတြလုပ္လာတာေၾကာင့္ ေခ်ာေမြ႕တဲ့လမ္းေခ်ာေလးေတြျဖစ္လာပါတယ္။ ဒီအခါမွာ လမ္းေတြကို အမည္လွလွေလးေတြ ေပးလာၾကပါတယ္။

တခ်ဳိ႕လမ္းေတြက ပန္းလွလွေလးေတြရဲ႕ နာမည္ေပးထားၾကပါတယ္။ ႏွင္းဆီ- သဇင္-ဂႏၶမာစသည္ေပါ့။ တခ်ဳိ႕ လမ္းေတြ ကိုေတာ့ ထင္ရွားတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြအမည္ ေပးထားၾကပါတယ္။ ေစတီပုထိုးေတြကိုဦးတည္ေနတဲ့လမ္းေတြက်ေတာ့လည္း ေစတီ ပုထိုးအမည္တြင္ ေနပါေတာ့တယ္။ သမိုင္းဝင္ထင္ရွားတဲ့အေဆာက္အဦးေတြရိွေနတဲ့လမ္းေတြကိုေတာ့ အေဆာက္ အဦအမည္ ေပးထားတတ္ပါတယ္။ ဒီလိုလမ္းေတြအမ်ားႀကီးအထဲက ကြၽန္ေတာ္ေနခဲ့ဘူးတဲ့ အတၱရပ္ကြက္ထဲမွာရိွေနတဲ့ အတၱလမ္းသြယ္ေလးအေၾကာင္းကို သတိရလာၿပီး ေျပာျပခ်င္လာပါတယ္။

လူေတြရဲ  ့သဘာဝအရအလွအပကိုမက္ေမာတတ္ၾကပါတယ္။ ကိုယ္ရဲ႕အမည္ေတာင္ လွလွေလးေပးထားတတ္က်တာပါ။အသားေရာင္က ကတၱရာေရာင္ထေနေပမယ့္ နာမည္ကေတာ့ ျဖဴစင္ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ဒီလိုပါပဲ ကိုယ္ေနေနတဲ့လမ္း ကိုလည္း အမည္လွလွေလးေပးထားတတ္ပါတယ္။ လမ္းကသာ ခ်ိဳင့္ခြက္ ဗြက္ထူလဗရစ္နဲ႔ ေပးထားတာက စည္ပင္သာယာ လမ္းတဲ့။ လမ္းကသာ ေရမသြယ္ရေသးလို႔ ေရမရေပမဲ့ ၾကာပဒုမၼာလမ္းျဖစ္ေနျပန္တယ္။ ေနပူႀကဲႀကဲ ကြင္းလယ္ကလမ္းက လည္း ေရႊႏွင္းဆီလမ္းလုိ႔ အမည္တြင္ေနျပန္ပါတယ္။ လမ္းတိုင္းက လွလွေလးေတြေပးတတ္ေပမဲ့ ဘာလုိ႔ ဒီလမ္းက်မွ အတၱ လမ္းသြယ္လုိ႔ ေပးထားရပါလိမ့္ သိခ်င္က်မွာပါ။ အတၱဆိုတဲ့စကားလံုးကို လူေတြကမႀကိဳက္က်ပါဘူး။ အတၱသိပ္ႀကီးတာပဲ လုိ႔ေျပာလိုက္ရင္ မႀကိဳက္တဲ့အျပင္ စိတ္ဆိုးေဒါသ ထြက္လာတတ္ပါတယ္။ အေျပာခံရတဲ့သူက ဒီစကားလံုးေလးေၾကာင့္ သူကို လက္သီးနဲ႔ထိုးတာထက္ နာတတ္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက အတၱအေၾကာင္းမဟုတ္ပါဘူး။ အတၱ လမ္း သြယ္ေလးတခုအေၾကာင္းကိုပါ။

ကြၽန္ေတာ္တို႔မိသားစုေတာကေန ၿမိဳ႕ကို ေျပာင္းလာခ်ိန္မွာ ၿမိဳ႕ေပၚကို အရင္ဦးစြာေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္း တစုက ေနေရးထိုင္ေရးအဆင္ေျပေစရန္ သူတို႔ေျခခ်ေနထိုင္ေနတဲ့ အနီးအနားမွာ ေနထိုင္ႏိုင္ေအာင္ အသင့္စီစဥ္ေပးထား ၾကပါတယ္။ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္ကေန ၿမိဳ႕ေပၚတက္လာသူေတြ စုေပါင္းေနထိုင္က်တဲ့ေနရာေလးမွာျဖစ္ပါတယ္။ ပထမ ေတာ့ နယ္ကတက္လာတဲ့မိသားစုေတြက တအိမ္ ႏွစ္အိမ္ ေဆာက္ရာကေန ေနာက္ပိုင္းမွာ ရပ္ကြက္ႀကီးတခုျဖစ္လာပါ ေတာ့တယ္။ လမ္းမႀကီးေပၚကေနျဖတ္သြားတဲ့သူေတြကေတာ့ က်ဴးေက်ာ္ရပ္ကြက္ေလးလုိ႔ ေျပာက်ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕ကိုေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ က်ဴးေက်ာ္အိမ္ေလးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားၿပီး လူ စည္ကားတဲ့ရပ္ကြက္ေလးျဖစ္ေနပါၿပီ။

က်ဴးေက်ာ္ရပ္ကြက္ဆိုလုိ႔ ေတာင္ဘက္တလံုး ေျမာက္ဘက္တလံုး ထင္သလိုေဆာက္ထားတဲ့ေနရာလုိ႔ မထင္လိုက္ပါနဲ႔။ အိမ္တအိမ္နဲ႔ တအိမ္ထရံခ်င္းဆက္ေနတဲ့ရပ္ကြက္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ တအိမ္ရဲ႕ေခါင္းရင္းက အျခားအိမ္ရဲ႕ေနာက္ေဖးဘက္ ျဖစ္ေနတဲ့ အေနအထားမ်ိဳးမရိွတဲ့ ရပ္ကြက္ေလးပါ။ ဘယ္သူကဦးေဆာင္ၿပီး အကြက္ေဖၚေနရာခ်ထားခဲ့သလဲ မသိပါဘူး။ အိမ္ တိုင္းအိမ္တိုင္းမွာ အလ်ားေပသံုးဆယ္ အနံေပေလးဆယ္ခန္႔ရိွတဲ့ ဝင္းျခံေလးေတြရိွေနက်ပါတယ္။ ပိုင္ဆိုင္သူရဲ႕ အလုပ္အကိုင္နဲ ့ဝင္ေငြအေပၚမူတည္ၿပီး အိမ္ရဲ႕အဆင့္အတန္းကေတာ့ ကြာျခားက်ပါတယ္။ အိမ္ေရွ႕မွာလည္း လမ္းမေခ်ာ ေခ်ာေလးက ျဖဴးေနပါတယ္။ လမ္းမေဘး ႏွစ္ဘက္ ႏွစ္ခ်က္မွာ ေရစီး ေရလာေကာင္းေအာင္ ေရေျမာင္းကိုေဖာက္ထားပါ ေသးတယ္။ ေရဆိုးေတြ စီးဆင္းမဲ့ေျမာင္းမွာ ေရမဝပ္ေနႏိုင္ေအာင္ ေရစီးေရလာအားေကာင္းရေအာင္ အနိမ့္အျမင့္ေလွ်ာ ေလွ်ာေလးလုပ္ထားပါေသးတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲမွာေနသူအမ်ားစုက ပညာတတ္ေတြမဟုတ္က်ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေရေျမာင္းကို ေရစီးဆင္းႏိုင္ေအာင္ေဖါက္ရမယ္ဆိုတာေတာ့သိက်ပါတယ္။ ေတာကေနေျပာင္းလာၾကတဲ့ ေတာသားေတြဆိုေတာ့အလုပ္ ၾကမ္းကို မေၾကာက္က်ပါဘူး။ လမ္းေဖာက္မယ္ေဟ့ဆိုတာနဲ ့အိမ္မွာရိွတဲ့ေပါက္တူးကိုင္ၿပီး ေရာက္လာတာပါပဲ။ ေျမာင္းတူး မယ္ၾကားတာနဲ ့တူရြင္းကိုကိုင္ၿပီး အဆင္သင့္ျဖစ္ေနက်တဲ့ရပ္ကြက္ကေလးျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုရပ္ကြက္မ်ိဳးက လွ်င္လွ်င္ျမန္ျမန္ တိုးတက္လာတာ အံ့ၾသစရာမရိွပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း လမ္းမေပၚမွာျဖတ္သြားတဲ့သူေတြက က်ဴးေက်ာ္ရပ္ကြက္ဆိုတာကိုယံုေတာင္ မယံုက်ဘူးေလ။ ဒီၿမိဳ႕ေပၚမွာေန ေနတဲ့သူေတြကသာ ေျပာင္းလဲလာတာကို သိေနက်တာပါ။

ရပ္ကြက္ကေလးက ေနခ်င္သဖြယ္ျဖစ္လာေတာ့ ေနခ်င္တဲ့သူေတြမ်ားလာပါေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့ ရပ္ကြက္မွာ လူဦးေရတိုး လာျပန္ပါတယ္။ လူေတြ အိမ္ေတြမ်ားလာေတာ့ လမ္းေတြလည္း မ်ားလာျပန္ပါတယ္။ တခုနဲ႔ တခုက ဆက္စပ္ေနတာ မဟုတ္ပါလား။ ဘယ္ေလာက္ေတာက္မ်ားလာသလဲဆို လမ္းသြယ္ေလးခုအထိျဖစ္လာပါတယ္။ လမ္းရဲ႕တည္ေနရာကိုလိုက္ ၿပီးလုပ္ငန္းေတြလည္း ေပၚေပါက္လာျပန္ပါတယ္။ လမ္းမႀကီးကိုမ်က္ႏွာမူေနတဲ့အိမ္ေတြကေတာ့ ေနရာေကာင္းတယ္ဆိုၿပီးအိမ္ငွားစားက်ပါတယ္။ လမ္းသြယ္ တစ္ကေတာ့ လမ္းမႀကီးနဲ႔ကပ္ေနတာေၾကာင့္ စီးပြားေရးအကြက္ျမင္သူေတြ အေရာင္း အဝယ္ဝါသနာပါသူေတြရဲ  ့စိတ္ႀကိဳက္ေနရာျဖစ္လာပါတယ္။ လမ္းထဲမွာ ဆိုင္ခန္းေလးေတြ အလွ်ဳိလွ်ဳိ ေပၚလာပါေတာ့တယ္။

မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ ေခါင္းရြက္ဗန္းကေလးေတြ ကိုယ္စီရြက္ကာ ေစ်းသည္ေတြေရာက္လာကာ လမ္းမေပၚမွာဗန္းကိုခ်ၿပီး ေစ်းခင္းေရာင္းခ်ပါေတာ့တယ္။ ဟင္းသီးဟင္းရြက္လာေရာင္းသူ- ငါးကိုဗန္းကေလးနဲ႔လာေရာင္းသူ- ခုတ္ထစ္ၿပီးသား ဝက္ သားေတြကို ႏွီးႀကိဳးေလးေတြနဲ႔သီထားၿပီး ေရာင္းတဲ့ဝက္သားသည္ စတာေတြစံုလာေတာ့ လမ္းလယ္ကေျမကြက္လြတ္ ေနရာက ေစ်းေနရာျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ ဒီေစ်းေလးကိုအေၾကာင္းျပဳကာ ပထမလမ္းကေန ေစ်းလမ္းျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ ၿမိဳ႕ထဲကအျပန္ ေတြ႕တဲ့ဆိုက္ကားဆရာကို ေစ်းလမ္းလုိ႔သာေျပာၿပီး မ်က္စိမိွတ္လိုက္စီးသြား မ်က္စိဖြင့္လိုက္ရင္ ေစ်းေရွ႕ ေရာက္ေနတာေသခ်ာပါတယ္။ ေစ်းကိုအမီွျပဳၿပီး တစ္လမ္းမွာေနတဲ့လူေတြက စီးပြားေရးပိုအဆင္ေျပလာၾကပါတယ္။ ေစ်း ထဲမွာ အုန္းသီးေရာင္းတဲ့သူရိွလာေတာ့ အိမ္တအိမ္မွာ အုန္းသီးျခစ္သည္ ညႇစ္သည္ဆိုတဲ့ဆိုင္းဘုတ္ တိုးလာပါတယ္။  ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြအတြက္ မရိွမျဖစ္ေသာ စာေရးကိရိယာဆိုင္ ဖြင့္လာပါတယ္။ ဆိုင္တဆိုင္ေရာင္းေကာင္းတာနဲ႔ အလားတူ စာေရးကိရိယာဆိုင္ေနာက္တဆိုင္ထပ္ဖြင့္လာျပန္ပါတယ္။ အားလံုးက သူမိတ္နဲ႔သူ ေရာင္းေနရတာပါပဲ။

ဒုတိယလမ္းသြယ္ႏွစ္ကေတာ့ ေစ်းလမ္းနဲ႔ ကပ္ေနတဲ့လမ္းဆိုေတာ့ ေစ်းလမ္းထဲမွာေနရာမရတဲ့ေစ်းသည္ေတြက ႏွစ္လမ္းမွာ ဆိုင္ကေလးေတြ ခင္းေရာင္းက်ပါတယ္။ ဒီလမ္းရဲ႕ အဓိကလုပ္ငန္းကေတာ့ ေစ်းသိမ္းတဲ့ေစ်းသည္ေတြက သူတို႔ရဲ႕ပစၥည္း ေတြကို အပ္သြားၾကတာပါ။ အပ္ခေတာ့ေပးရပါတယ္။ ဒီလမ္းက ကုန္သိုေလွာင္တဲ့လမ္းျဖစ္လာပါတယ္။ ၿမိဳ႕ထဲက ေစ်းႀကီး ကေန ၾကက္သြန္အျဖဴအနီကို အိတ္လိုက္ဝယ္လာၿပီး ေလွာင္ထားၿပီး ဗန္းကေလးေတြနဲ ့ေရာင္းတဲ့လက္လီေစ်းသည္ေလး ေတြကိုျပန္ေရာင္းခ်ပါတယ္။ ၾကာလာေတာ့ ဒီလမ္းကို စတိုလမ္းလုိ႔ေခၚလာၾကပါတယ္။ ဘာလိုခ်င္သလဲ စတိုလမ္းကိုသြားဆို တဲ့ေဆာင္ပုဒ္ျဖစ္လာပါတယ္။ ေခါင္းမူးလုိ႔ေသြးက်ေဆးလိုေနသလား- ညအခ်ိန္မေတာ္ ခ်က္ျပဳတ္စားကာနီးမွ ဆီပုလင္းထဲ မွာ ဆီကုန္ေနသလား စတိုလမ္းကိုသြားျဖစ္လာတယ္။ မိုးအလင္းဆိုင္ဖြင့္ေရာင္းတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္လည္း စတိုလမ္းမွာ ဖြင့္လာပါတယ္။ မနက္ဆို အီၾကာေကြးတို႔ နံျပားပဲျပဳတ္စတာေတြစားခ်င္ရင္ ဒီဆိုင္ကိုပဲအားကိုးေနရပါေတာ့တယ္။ တတိ ယလမ္းမွာေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ္အိမ္နဲ႔က လမ္းခ်င္းကပ္ေနတာေလ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လမ္းကပညာတတ္ေတြ ႐ံုးဝန္ထမ္းေတြ ေတြေနတာမ်ားပါတယ္။ ဝန္ထမ္းေတြမ်ားေတာ့ ကိစၥေပၚေပါက္လာရင္ တိုင္ပင္အၾကံေတာင္းရေအာင္ လာတတ္ၾကပါ တယ္။ ဒီလမ္းကိုေတာ့ စာေရးလမ္းလုိ႔အမည္ေပးထားၾကပါတယ္။ ဝန္ထမ္းျခင္းအတူတူ မင္းႀကီးလမ္းလုိ႔မေခၚၾကလုိ႔ သိပ္မ ေက်နပ္ၾကပါဘူး။ တကယ္ေတာ့လည္း စာေရးအဆင့္ေတြပဲေနၾကတာပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒီလမ္းမွာေနၾကတဲ့ဝန္ထမ္းအမ်ားစုက အရပ္ထဲမွာ မရိွမျဖစ္အသံုးဝင္တဲ့သူေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။ ႐ံုးနဲ႔ပတ္သက္ေတြကိစၥေတြမွာ အကူအညီရေတာ့ ေက်းဇူး တင္ ေနက်ပါတယ္။ မီတာစာေရးလုပ္တဲ့သူက လဆန္းရင္ တရပ္ကြက္လံုးက မီတာခေတြကို ဒိုင္ခံသြင္းေပးတတ္ပါတယ္။ သူနဲ႔ အဆင္မေျပတဲ့အိမ္ကေတာ့ ကိုယ္တိုင္တန္းစီသြင္းေပါ့။ မူလတန္းျပဆရာမပ်ိဳေလးဆို ရပ္ကြက္အထဲက ကေလးေတြအားလံုး ကိုလက္တဲြၿပီး ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္ တာဝန္ယူေခၚသြားေပးတဲ့တာဝန္ကို ယူထားပါတယ္။ ေက်ာင္းသြားေရာ ေက်ာင္းျပန္ပါ ဒီကေလးတအုပ္နဲ ့အၿမဲေနေနရတဲ့ အပ်ိဳမေလးကိုသေဘာက်ေနတဲ့သူက ဘယ္အခ်ိန္မွာမွ စကားေျပာခြင့္ရ ႏိုင္မလဲလုိ႔ မဆီမဆိုင္ပူေနမိေသးပါတယ္။ မၾကာပါဘူး ဆရာမေလးရဲ႕မဂၤလာဖိတ္စာေရာက္လာပါတယ္။ သူတို ့ေက်ာင္းက ဆရာေလးနဲ႔ပါ။ ေယာင္ေနာက္ကို ဆရာမဆံထံုးပါသြားေတာ့ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္မွာကေလးေတြကို အေမေတြ အမေတြ အဖြားေတြက လက္စဲြၿပီး လိုက္ပို႔ေနရတာ လိုက္ႀကိဳေနရတာကိုေတြ ့ေနရပါတယ္။ ဆရာမေလးတေယာက္ရဲ႕ အသံုးဝင္ပံု ကို သေဘာေပါက္နားလည္သြားက်ပါၿပီ။

ေနာက္ဆံုး စတုတၳေျမာက္လမ္းသြယ္ကလည္း အေရာင္းအဝယ္သမားေတြပဲ မ်ားပါတယ္။ ရပ္ကြက္အဂၤါနဲ႔ ညီေအာင္ဖြင့္ထား တဲ့ေခါက္ဆဲြဆိုင္ရိွပါတယ္။ ေခါက္ဆဲြဆိုင္နဲ႔ကပ္ရက္ကဆို ျပည္တြင္းျဖစ္ႏိုင္ငံျခားယမကာေတြ တင္ေရာင္းေနပါတယ္။ သူနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ ဘီအီးလုိ႔အမ်ားေခၚေနတဲ့ အျဖဴဆိုင္ဖြင့္လာပါတယ္။ ေအာက္ေျခလူတန္းစားေတြေသာက္သံုးႏိုင္ေအာင္သံုးေလးအိမ္ျခားမွာ ေတာအရက္ဆိုင္ေပၚလာပါတယ္။ လူတန္းစားအလႊာအားလံုး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေသာက္သံုးႏိုင္ေအာင္ ဆိုင္ ေတြဖြင့္ေပးထားလုိ႔ ဒီလမ္းကို ယမကာလုိ႔ အမည္ေပးလိုက္ပါတယ္။

အသြင္တူတဲ့လူေတြစုေနတဲ့လမ္းကေလးေတြကေန အတၱလမ္းဆိုတာျဖစ္လာရပါတယ္။ ေစ်းလမ္းနဲ႔ စတိုလမ္းကလူေတြ စီးပြားေရးအေၾကာင္း ကုန္ေစ်းႏႈန္းအေၾကာင္းသာ ေျပာေနတတ္တာေၾကာင့္ ဒီလမ္းႏွစ္လမ္းကို ေလာဘ (၁) လမ္းနဲ႔ ေလာ ဘ (၂) လမ္းလုိ႔ေခၚ လာၾကပါတယ္။ ေလာဘဆိုတာက အာရံု၌ကပ္ၿငိေသာအားျဖင့္ တပ္မက္ျခင္းလကၡဏာရိွေသာ သ ေဘာရိွတာကိုေခၚပါတယ္။ ဒီလမ္းႏွစ္လမ္းလံုးက လူေတြကေငြကို အင္မတန္မွတက္မက္ၾကတာေၾကာက့္ပါ။ ေနာက္ဆံုး လမ္းသြယ္ကိုေတာ့ ေဒါသလမ္းလုိ႔ေခၚၾကျပန္ပါတယ္။ အရက္ဆိုင္ေတြရိွတဲ့လမ္းဆိုေတာ့ မူးလာရင္ သီခ်င္းေအာ္ဆိုၾကစကား မ်ားရာကေန ရန္ျဖစ္တဲ့အဆင့္ကို ကူးသြားတတ္ပါတယ္။ အေျပာအဆိုအျပဳအမူေတြကလည္း ၾကမ္းတမ္းလာၾကပါတယ္။ ၾကမ္းတမ္းေသာအားျဖင့္ ျပစ္မွားျခင္းလကၡဏာရိွရင္ ေဒါသျဖစ္တာလုိ႔ သတ္မွတ္ထားပါတယ္။ ေလာဘ ေဒါသနဲ႔တဲြေန တာကေမာဟပါ။ ဒီေတာ့ က်န္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို ့စာေရးလမ္းက အလိုလိုေမာဟလမ္းျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။ မွန္ေတာ့ လည္း မွန္ပါတယ္။ ဒီလမ္းမွာေနေနတဲ့သူအမ်ားစုက ငါတို႔ကပညာတတ္တယ္၊ တျခားလမ္းကသူေတြက စာမတတ္ ဥစၥာရ ဘို ့ေလာက္သာလုပ္တတ္တယ္ စတဲ့အေတြးေတြ ဝင္ေနၾကပါတယ္။ အာ႐ံု၏သေဘာအမွန္ကိုဖံုးလႊမ္းျခင္း လကၡဏာ ျဖစ္ေပၚေနတာက ေမာဟစိတ္ျဖစ္ပါတယ္။

လမ္းေလးလမ္းစလံုးကလူေတြဟာ ေလာဘ ေဒါသနဲ႔ ေမာဟေတြ ဖံုးကြယ္ေနတာေၾကာင့္ အမွန္တရားကိုမျမင္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ မာနဆိုတဲ့ ေထာင္လႊားမႈေတြျဖစ္လာၾကပါတယ္။ ဒီမာနတရားေၾကာင့္ တဦးကို တဦး အျပစ္ျမင္လာၾကပါတယ္။ (၁) လမ္းက ကုန္စံုဆိုင္မွာ ေစ်းသြားမဝယ္ၾကေတာ့ဘူး။ (၂) လမ္းကလူေတြကလည္း လကုန္ရင္ မီးတာခ မေဆာင္ခိုင္းေတာ့။ မီတာခ ေဆာင္ေပးေနက် စာေရးႀကီးကလည္း အလုပ္သက္သာတာေပါ့ဗ်ာလုိ႔ ေျပာပါတယ္။ မီတာခ မေဆာင္ရေတာ့ သူလည္း လက္ဖက္ရည္ဘိုးအျပင္ ဝင္ေငြနည္းနည္းေလ်ာ့သြားမွာပါ။ မာနေတြေၾကာင့္ မိတ္ေဆြေတြ အခင္အမင္ပ်က္သြားရတာကိုသတိမထားႏိုင္ေတာ့ပါ။ ေလာဘလမ္းကလူေတြက ငါတို ့က သူမ်ားပိုက္ဆံကို မတရားယူေနတာမဟုတ္ဘူး။ သမၼာအာဇီဝ႐ုိး႐ုိးသားသားေရာင္းဝယ္စားေသာက္တာလုိ႔ ေျပာၾကပါတယ္။ ေလာဘမရိွတဲ့လူျပစမ္းပါလုိ႔ေတာင္ စိန္ေခၚလိုက္ပါေသး တယ္။

ေဒါသလမ္းကလူေတြကလည္း ထစ္ကနဲျဖစ္တာနဲ႔ တုတ္ဆြဲ ဓားဆြဲရင္း ငါတုိ႔က အမွန္တရားကုိပဲလက္ခံတယ္။ မတရားမႈကုိ လက္မခံဘူးလုိ႔ မူးမူးနဲ႔ ေအာ္တတ္ၾကပါတယ္။ သူတုိ႔ဘက္ၾကည့္ေတာ့လည္း မွန္သလုိလုိျဖစ္ေနပါတယ္။ အမွန္ကေတာ့ လမ္း (၄) လမ္းမွာေနေနတဲ့ လူေတြအားလုံးက အတၱသိပ္ႀကီးေနၾကတာပါ။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ ပတ္၀တ္က်င္အနီးနားက ရပ္ကြက္ေတြက ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ရပ္ကြက္ေလးကုိ အတၱရပ္ကြကလုိ႔ ေနာက္ေျပာင္ေခၚလာပါေတာ့တယ္။ ရပ္ကြက္ကလမ္းေတြ ကိုလည္း အတၱလမ္းသြယ္လုိ႔ အမည္တပ္လာပါတယ္။ ကိုယ္ထင္ရာေတြကိုယ္လုပ္ေတာ့ ညီၫြတ္မႈလဲမရိွေတာ့ဘူးျဖစ္လာ ပါတယ္။ ေစ်းလမ္းကလူေတြက ေစ်းကအမိႈက္ေတြကိုေျမာင္းေတြအထဲသြန္ခ်ပစ္ခ်ေတာ့ ေျမာင္းေတြပိတ္လာပါတယ္။ ေရစီးမမွန္ေတာ့ လမ္းေပၚေရလွ်ံတက္ၿပီး လမ္းေတြပ်က္စီးကုန္ပါတယ္။ အားလံုးတက္ညီလက္ညီေဖါက္ထားတဲ့ လမ္းေခ်ာ ေလးေတြကေန ဗြက္ထေနတဲ့လမ္းျဖစ္သြားပါၿပီ။

အရင္ကလို လမ္းျပင္ရေအာင္ေဟ့လုိ႔ေအာ္လိုက္ရင္ တူရြင္းေပါက္တူးကိုင္ထြက္လာမဲ့သူမရိွေတာ့တာ ေသခ်ာပါတယ္။      ေျမာင္းမွာေရမစီးေတာ့ပဲ ေရဝပ္ေနေတာ့ ျခင္ေတြေပါလာျပန္ပါတယ္။ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ေျပာရရင္ က်မ္းမာေရး ထိခိုက္လာပါေတာ့တယ္။ လူမႈေရးစိတ္ဓာတ္ေခါင္းပါးလာတယ္။ က်မ္းမာေရးထိခိုက္လာတယ္လုိ႔ေျပာတဲ့သူကို စကားႀကီး စကားက်ယ္ေျပာတယ္ဆိုကာ စိတ္ဆိုးက်ပါေသးတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေနလာတဲ့ ဒီရပ္ကြက္ေလးမွာ ဆက္ေနသင့္မသင့္ကိုစဥ္းစားရတဲ့အေျခအေနထိ ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ မေနေတာ့ဘူးဆိုရင္ အိမ္ေျပာင္းရမယ္။ ရပ္ ကြက္လဲ ေျပာင္းရမွာပါ။ ေျပာင္းသြားမဲ့ရပ္ကြက္အသစ္ကေကာ အတၱကင္းပါ့မလား။ လူသားေတြစုေနတဲ့ရပ္ကြက္ေလ။ အတၱရိွမွာ ေသခ်ာပါတယ္။

ေသခ်ာစဥ္းစားလိုက္ေတာ့မွ ဒီရပ္ကြက္မွာရိွတဲ့လူေတြအေၾကာင္း သိၿပီးသားျဖစ္ေနတာ ေသခ်ာပါတယ္။ (၁) လမ္းက ဒီလူက ေလာဘႀကီးတယ္။ (၂) လမ္းက ဒီပုဂၢိဳလ္က ေဒါသႀကီးတယ္။ သူနဲ ့စကားေျပာရင္ စကားမမွားေအာင္ေျပာရမယ္ဆိုတာ သိေနၿပီးသား ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္လမ္းက ဘယ္သူကို ဘယ္လိုဆက္ဆံရမယ္ဆိုတာကို ေနာေၾကၿပီးသားပါ။ ကြၽန္ေတာ္ကို လည္း  (၃) လမ္းကေကာင္ ဘဝင္ေကာင္လုိ႔ေျပာေနေပမယ့္ ေတြ ့ရင္ေတာ့ျပံဳးျပဖို ့မေမ့က်ပါဘူး။ သူမ်ားေတြကိုေတြ ့ရင္ ေလာဘႀကီးသူ ေဒါသႀကီးသူ ေမာဟႀကီးသူလုိ႔ အၿမဲထင္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ္အတြက္ အတၱရပ္ကြက္နဲ႔ အတၱလမ္းသြယ္က သာေနဘို ့အသင့္ေလ်ာ္ဆံုးေနရာျဖစ္တယ္ဆိုတာကို နားလည္လာပါေတာ့တယ္။

ထင္ေအာင္

ဓာတ္ပုံ / ေအာင္ထက္