(မုိးမခ) ဇြန္ ၁၄၊ ၂၀၁၅
၂၈ ႀကိမ္ေျမာက္ အေရွ႕ေတာင္အာရွ အားကစားၿပိဳင္ပြဲမွ အမ်ဳိးသားေဘာလံုးျပိဳင္ပြဲ အႀကိဳဗိုလ္လုပြဲကို ကြင္းထဲသုိ႔ ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က် သြားၾကည့္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ျမန္မာႏွင့္ ဗီယက္နမ္။ အားမနာတမ္းသာ ေ၀ဖန္ ေလကန္ရလွ်င္ ဗီယက္ေကာင္းမ်ားက ေရႊျမန္မာ သာကီမ်ဳိးေတြထက္ ပိုေကာင္းသည္။ ကစားကြက္ သာသည္။ တဦးခ်င္း သာသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေဘာလံုးဆိုတာ ကံေသကံမ ဘယ္လိုမွေျပာလုိ႔ရေသာ အရာမဟုတ္သလို ပြဲၿပီးေတာ့ ျမန္မာႏိုင္သည္။ စိတ္ဓာတ္အင္အား။ အသင္းလိုက္ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ။ မခိုမကပ္ ေရကုန္ထုတ္ ရွင္းသန့္စြာ ယွဥ္ျပိဳင္မႈမ်ားကို ကံတရား ေဖးမမႈေပါင္းစပ္ၿပီး ႏိုင္တာလုိ႔ ကြၽန္ ေတာ္ ဆိုခ်င္သည္။ ကံသည္ အလုပ္ဟု ကြၽန္ေတာ္တုိ႔သတ္မွတ္ၾကသလို လုပ္အားႏႈန္းေကာင္းလြန္းသည့္ ျမန္မာ U23 အသင္းက ကံေကာင္းခဲ့သည္။ တဒိုင္းဒိုင္းဂိုးသြင္းေနေသာ ဗီယက္ေကာင္းမ်ား ဂိုးမရ။ တလံုးေလး ေပါက္၊ တခါေလး ကန္ခြင့္ရရာမွ ျမန္မာအသင္း အႏိုင္ဂိုးရခဲ့သည္။
တကယ္ဆို ကြၽန္ေတာ္က ေဘာလံုးပြဲႀကီး ပြဲေကာင္းေတြကို ကြင္းထဲမွာ ၾကည့္တာမွာ ေခသူမဟုတ္။ ကမာၻေက်ာ္ ေဘာလံုး သမားမ်ား ျဖစ္သည့္ ကာကာ၊ ရြန္နီ၊ ေရာ္နယ္ဒင္ညိဳ၊ ရွင္ဂ်ီ ကာဂါ၀ါ၊ ဟြန္ဒါ၊ ဂ်ိမ္းစ္မီးလ္နာ တုိ႔ လူအရွင္လတ္လတ္ႀကီး ကစားတာ ေတြ့ဘူးသည္။ အေရွ႕အလယ္ပိုင္း ႏိုင္ငံ ကာတာမွာ ကြၽန္ ေတာ္ အလုပ္ လုပ္စဥ္က ဘရာဇီး ႏွင့္ အဂၤလန္ ေျခစမ္းပြဲကို လူခ်မ္းသာ ကာတာ အစိုးရ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ၾကည့္ဘူးျခင္း ျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီကာတာမွာဘဲ အာရွဖလားပြဲ က်င္းပျပန္ေတာ့ အာရွထိပ္သီး အသင္းေတြမွ ကမာၻေက်ာ္ ေဘာလံုး သမားေတြကို ၾကည့္ဘူး ျခင္း ျဖစ္သည္။
ေျခစမ္းပြဲကေတာ့ ဘယ္အသင္းကို အားေပး အားေပး သိပ္ထူးဆန္းတာ မဟုတ္။ ကိုယ္ၾကိဳက္ေသာ ေဘာလံုးသမားေတြကို စိတ္ၾကိဳက္ လက္ခုပ္တီး၊ ေအာ္ဟစ္၊ အားေပး။ အာရွဖလားပြဲမွာၾကေတာ့ တသတ္မွတ္ထဲမထားခဲ့ဘဲ ေတာင္ကိုရီးယားကို အားေပးခဲ့သည္။ ဂ်ပန္ကို အားေပးခဲ့သည္။ ၾသဇီၾကေတာ့ ဥေရာပသား ကိုယ္ခႏၶာႀကီးေတြနဲ႔ အာရွထဲမွာ လူစြာလာလုပ္ေနလုိ႔ အျမင္ကတ္ၿပီး ဘက္တိုက္အားေပးခဲ့သည္။ ေတာင္ကိုရီးယားအသင္းရဲ႕ အုပ္စုပြဲစဥ္လက္မွတ္ေတြ အကုန္၀ယ္ၿပီး ေတာင္ ကိုးရီးယားမေတြ ၾကားထဲမွာ ဂ်ာဒယ္သာ၊ ဂ်ာဒယ္သာ (ေကာင္းတယ္ေဟ့၊ ေကာင္းတယ္ေဟ့) လုပ္ခဲ့သည္။ ဂ်ပန္ပရိတ္ သတ္ေတြၾကားထဲမွာ အရိဂတိုး ဂိုဇိုင္းမတ္ (ေက်းဇူးတင္ပါတယ္) ကို ထပ္ခါတလဲလဲ ေျပာခဲ့သည္။ ကာတာအသင္းၾကေတာ့ ကိုယ္အလုပ္လုပ္ေနေသာႏိုင္ငံရဲ႕ အသင္းမို႔ အားေပးသင့္လုိ႔ အားေပးခဲ့ေပမယ့္ ထင္ထားခဲ့သလို အာရွအဆင့္မွာ သိပ္ၿပီး တန္းရိွခ်င္ေသာအသင္း မဟုတ္။
ကာတာမွာ က်င္းပသည့္ အာရွဖလားပြဲ ဖိုင္နယ္လ္လက္မွတ္ကို တလေလာက္ ၾကိဳ၀ယ္ထားခဲ့ေပမယ့္ ပြဲေန႔ၾကေတာ့ လက္မွတ္မရိွဘဲ ကြင္းထဲကို၀င္လာၿပီး ထိုင္ခ်င္သည့္ေနရာမွာ ထိုင္ခ်င္သလို ထိုင္ၾကေသာ ကာတာအိမ္ရွင္ပရိတ္သတ္ ေၾကာင့္ ကြင္းထဲကို ၀င္ဖို႔မေျပာႏွင့္။ ကြင္းအနားကပ္တာပင္ ျမင္းႀကီးေတြနဲ႔ တိုက္မလိုလုပ္သည္။ ေခြးႀကီးေတြနဲ႔ ႐ွဴးတိုက္မ လို လုပ္သည္။ စိတ္အနာႀကီး နာသည္။ လူ၀ါး၀သည့္ ကိစၥ။ ကိုယ္လို ၾကည့္ခ်င္ ကိုယ္လို ၾကိဳ၀ယ္ထားၾကပါလား။ အခုေတာ့ သက္သက္မဲ့ အိမ္ရွင္ပရိတ္သတ္ဆိုၿပီး လက္မွတ္ၾကိဳ၀ယ္ထားသူေတြကို ေစာ္ကားျခင္းသာ။ ပြဲက ဂ်ပန္နဲ႔ ေအာ္ဇီ။ ကာတာ မွာ သူတုိ႔ မလုပ္ခ်င္သည့္အလုပ္ လုပ္ေနသည့္ ကြၽန္ေတာ္လို အေကာင္မဆိုထားႏွင့္ ေအာ္ဇီက တကူးတက ေလယာဥ္ျဖင့္ လာၿပီး အားေပးသည့္ ေအာ္ဇီပရိတ္သတ္ေတြပင္ လက္မွတ္ႀကီးေတြကိုင္ၿပီး ေဒါသေတြထြက္ေနတာ ေတြ႕ရေတာ့ သက္ျပင္း အခါခါခ်၊ ေတာက္ အခါခါေခါက္ၿပီး အိမ္အျမန္ျပန္ တီဗီြကထိုင္ၾကည့္ခဲ့ရသည္။ မ်က္လံုးထဲမွာ သူတုိ႔ လံုျခံဳေရးတပ္ဖြဲ႕၏ တင္းမာေသာမ်က္ႏွာေတြက တ၀ဲလည္လည္။ ေခ်ာလွ သန္႔လွသည့္ ျမင္းႀကီးေတြကို အမဲသားလုပ္ၿပီး စားခ်င္စိတ္က တ ဖြားဖြား။ သြားတျဖဲျဖဲ ရဲေခြးႀကီးေတြကို ဖက္ျပိဳင္ကိုက္ခ်င္တာက တားမရ၊ ဆီးမရ။ ေႀသာ္..ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ ဒင္းတုိ႔ႏိုင္ငံမွာ ဒင္းတုိ႔ လူ၀ါး၀တာ လုပ္ထားၾကေပါ့ကြာလုိ႔ ေဒါသသင့္ရေသာ ေဘာလံုးပြဲ တပြဲ ျဖစ္ခဲ့သည္။
ရုပ္သံ ရိုက္ကူးေရး ကင္မရာေတြမွ ေဘာလံုးပြဲေတြကို ရိုက္ကူးျပလွ်င္ ကြင္းႀကီးက အႀကီးႀကီး ထင္ရသည္။ ၁၈ ကိုက္ထိပ္က ေဘာလံုးကို ၀ါးလံုးထိုး ကန္လိုက္လွ်င္ အားရလုိ႔ မဆံုး။ ေဘာလံုးသမားေတြက အျခားျဂိဳဟ္ကမာၻမွလာေသာ သူမ်ားလို လူေတြက အႀကီးႀကီးလို ျဖစ္ေနတတ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ေဘာလံုးကြင္းထဲသုိ႔ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် သြားၿပီး အားေပးလိုက္လွ်င္ ဒီလူေတြလဲ ငါတုိ႔လိုဘဲလုိ႔ ထင္မိျပန္သည္။ ကန္ခ်က္ေတြက မျပင္းထန္ဘူးလုိ႔ထင္သည္။ ခုတ္တင္ေပး၊ ကန္တင္ေပးတာ ေတြက ဘာမွလဲ မထူးဆန္း။ တီဗီြထဲမွာ သူတုိ႔ေျပးတာ အားမာန္ပါသေလာက္၊ အလြန္ျမန္တယ္လုိ့ ထင္ရ သေလာက္ အျပင္မွာေတာ့ ငါလဲ သူတုိ႔လို ေျပးႏိုင္သားဘဲလုိ႔ ထင္မိသည္။
အခု ျမန္မာႏွင့္ ဗီယက္နမ္ပြဲကို ကြင္းထဲမွာသြားၾကည့္ေတာ့ ကာတာမွာ ေဘာလံုးပြဲေတြၾကည့္ခဲ့သလို မဟုတ္ျပန္ေတာ့။ စိတ္ က တေၾကာင္းထဲေသာစိတ္။ ျမန္မာမွ ျမန္မာ။ ဒံုး..ဒံုး…ဒံုး ျမန္မာ။ ဒံုး…ဒံုး…ဒံုး ျမန္မာဘဲ။ ဘာအတြက္ႏွင့္မွ ဗီယက္နမ္ အသင္းကိုအားေပးစရာ မရိွ။ ကာတာမွာ အဇာဘိုင္ဂ်န္ႏွင့္ ေတာင္ကိုးရီယားပြဲတံုးက ေတာင္ကိုရီးယားကို အားေပးခဲ့ေသာ္ လည္း အဇာဘိုင္ဂ်န္က ထိပ္ေျပာင္ေျပာင္ျဖင့္ ကြင္းလယ္ကစားသမား၏ ေဘာလံုးစြမ္းရည္ကို အားေပးခဲ့ျပန္သည္။ အခု ေတာ့ ဗီယက္နမ္က ကစားသမားေတြေကာင္းေနေသာ္လည္း ဘာစိတ္ႏွင့္မွ မုဒိတာမပြားႏိုင္။ “လိုက္…လိုက္…ပိတ္ထား ေလ။ ေသေတာ့မွာဘဲ။ လႊတ္မထားနဲ႔ေလ။ အဲဒီမသာကို ကပ္ထား” ဆိုသည့္ ဘယ္သူမွမၾကားဘဲ လူအုပ္ႀကီး၏ အသံေတြ ၾကားထဲမွာ လိပ္ေခါင္းထြက္ေအာင္ ေအာ္ဟစ္အားေပးခဲ့သည္။
ၿပီးေတာ့ စကၤာပူရီးရန္းေတြ အလုပ္လုပ္တာကလဲ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ရိွသည္မဟုတ္ပါလား။ ေဘာလံုးကြင္းထဲကို အခက္အခဲ မရိွ ၀င္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ကိုယ္လို ျမန္မာအသင္းကို လာအားေပးသည့္ စလံုးေရာက္ ျမန္မာပရိတ္သတ္ေတြ ၾကားထဲမွာ ေအာ္စမ္း ပါေလ့။ ဆိုစမ္းပါေလ့ ကမာၻမေက် ျမန္မာျပည္ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္း။ အသံေတြ ၀င္ေအာင္ ေအာ္။ ဆို။ ေပ်ာ္။ ေဒါသထြက္။ အားမလို အားမရ ျဖစ္ခြင့္ရသည္။ ပြဲၿပီးေတာ့ ျမန္မာအသင္းကႏိုင္ျပန္ေတာ့ သားေရႊအိုးထမ္းကိန္း ႀကံဳရသည္။ အလြန္ျပည့္ စံုသည့္၊ စိတ္ေက်နပ္မႈ အျပည့္ရသည့္ ေဘာလံုးပြဲတပြဲ။ စလံုးေရာက္ ျမန္မာပရိတ္သတ္က စလံုးေတြ၏ ေဒၚလာ ဘီလွ်ံခ်ီ တန္သည့္ ေဘာလံုးကြင္းႀကီးကို သု၀ဏၰအားကစားကြင္းႀကီး ျဖစ္ေစခဲ့သည္။ ေအာင္ဆန္းကြင္း ျဖစ္ေစခဲ့သည္။ ကိုယ့္အိမ္ ကိုယ့္ယာမွာကန္ရသလို ျမန္မာေဘာလံုးသမားေတြကို စိတ္ခံစားေစသည္ မဟုတ္လား။ ဗီယက္နမ္ပရိတ္သတ္အသံက ေအာ္ေသာ္လည္း မက်ယ္။ သူတုိ႔အသင္းကို အားေပးေသာ္လည္း အရာမထင္။
အိမ္ကို အေပ်ာ္ေတြနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ အႀကိဳဗိုလ္လုပြဲျဖစ္သည့္ ထိုင္းႏွင့္ အင္ဒိုပြဲကို ထိုင္ၾကည့္ ျဖစ္ျပန္သည္။ ဖိုင္နယ္မွာ ဘယ္အသင္းနဲ႔ေတြ႕ရမလဲဆိုသည့္စိတ္ျဖင့္ၾကည့္ေသာ္လည္း ပြဲက ၾကည့္မေကာင္း။ ထိုင္းေတြက ေျခစြမ္း အသာစီးႀကီး။ ကစားကြက္ အသားစီးႀကီး။ တေယာက္ခ်င္းမွာ ထိုင္းေတြကို အင္ဒိုေတြယွဥ္လုိ႔ကိုမရ။ ထိုင္းက အင္ဒိုကို ေစာေစာစီးစီး ဂိုးျပတ္ႏိုင္ေနသည္။ ဆက္မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ဘဲ သက္ျပင္းခ်ကာ အခန္းထဲသုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ျပန္၀င္ခဲ့ သည္။
ဒီပံုအတိုင္းသာဆိုလွ်င္ျဖင့္ ဗိုလ္လုပြဲမွာ ထိုင္းကို ျမန္မာက ႏိုင္စရာမရိွ။ ဗီယက္နမ္ကို ကန္သြားသည့္ ေျခစြမ္းအရသာဆိုလွ်င္ ဂိုးျပတ္ မ႐ႈံး ကံေကာင္း။ သုိ႔ေသာ္ ေဘာလံုးဆိုတာ အလံုးႀကီးမို႔လား။ ဆီနီေဂါလို တတိယကမာၻကအသင္းေတာင္ ပထမ ကမာၻက ျပင္သစ္အသင္းကို ေနာက္ေကာက္ခ်ထားႏိုင္ခဲ့ေသးသည္ မဟုတ္ပါလား။ ကံတရားဆိုတာ ရိွေသးသည္။ ၾကိဳးစား အားထုတ္မႈ။ အသင္းလိုက္ စည္းလံုးညီညႊတ္မႈက ေျခစြမ္းထက္တာကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး ယွဥ္ျပိဳင္ႏိုင္သည္။
ေဘာလံုးအားကစားဆိုတာ အခုထလုပ္ အခုထျဖစ္ေသာ ကိစၥႀကီးမဟုတ္။ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ တိုးတက္ျခင္းႏွင့္ ေဘာလံုးအား ကစား ထိပ္တန္းေရာက္ျခင္းမွာ အတူတူဘဲျဖစ္သည္။ ေရရွည္လုပ္သြားၾကရမည့္ကိစၥ။ မ်ဳိးဆက္အဆက္ဆက္ ေကာင္းေမြ ေတြကို လက္ဆင့္ကမ္းၾကရင္း ထိပ္တန္းေရာက္ရသည့္ကိစၥ။ ပိုက္ဆံရိွတိုင္းသာ ေဘာလံုးအင္အားႀကီးရပါလွ်င္ ေဆာ္ဒီ အသင္းကို ဘယ္သူမွမႏိုင္။ အေမရိကန္အသင္းပင္လွ်င္ ကမာၻ႔ေဘာလံုးဇာတ္ခံုေပၚမွာ ဖ်က္ျမင္းအဆင့္ထက္ ပိုမလာ။ စိတ္ထဲ အူထဲက ေဘာလံုးအားကစားကို ခံုမင္တပ္မက္ေသာ ဘရာဇီး၏ေအာင္ျမင္မႈကို အျခားအသင္းမ်ား ယွဥ္ျပိဳင္ဖို႔ မလြယ္။
ဗိုလ္လုပြဲမွာ ျမန္မာက ထိုင္းကို ႐ႈံးနိမ့္သြားလွ်င္လဲ ကြၽန္ ေတာ္ကျဖင့္ ထူးေထြသည့္ အံ့ရာေသာ္ ျဖစ္ေနမွာ မဟုတ္။ ရန္ကုန္မွာ ေဘာလံုးကန္ခ်င္ရင္ ေဘာလံုးကြင္း အစုတ္ျပတ္ေတာင္ ရွာလုိ႔မလြယ္သည့္ၾကားထဲက ဗိုလ္လုပြဲထိတက္လာသည့္ ညီငယ္ ေတြကို ကြၽန္ေတာ္က အားေပးေနမွာ။ ခ်စ္ေနမွာ။ ေမတၱာထားေနအံုးမွာ။ စိတ္ရွင္း၊ လူရွင္း၊ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ အျပည့္ျဖင့္ ကစားမည့္ ညီငယ္ေတြကို ကြၽန္ေတာ္က အဘယ္မွာ အျပစ္တင္ႏိုင္ပါအံ့နည္း။ သူတုိ႔က တာ၀န္ေက်တာထက္ ပိုခဲ့ၾကၿပီ။ လိုအပ္တာထက္ပိုေသာ ႏိုင္ငံ့တာ၀န္ကို သူတုိ႔ပုခံုးေလးေတြျဖင့္ ထမ္းခဲ့ၾကၿပီးျပီလုိ႔ဘဲ ကြၽန္ေတာ္ေတြးလုိ႔ရသည္။
ထိုင္းကို မွီဖို႔ ဗီယက္နမ္ကိုမွီဖို႔၊ စကၤာပူကိုမွီဖို႔ U23 က ညီငယ္ေတြ၏ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈက လိုတာထက္ပင္ အပံုႀကီး ပိုေနၿပီလုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ထင္ပါသည္။ ကေလးေတြက ႏိုင္ငံ၏ဂုဏ္၊ ႏိုင္ငံ၏ပံုရိပ္ကို ေျပာင္လက္သန္႔စင္ေနေအာင္ တိုက္ခြၽတ္ ေဆးေၾကာခဲ့ၾကၿပီ မဟုတ္ပါလား။ က်န္သည့္အပိုင္းကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ လူႀကီးေတြက ေ၀့လည္။ ေ၀့လည္။ တုိင္ပတ္ ကလုိ႔ ေကာင္းေနဆဲ။ ေကာက္က်စ္လုိ႔ ေကာင္းေနဆဲ။ ေဘာလံုးကြင္းေတြကို သိမ္း၊ ေျမကြက္အလြတ္ေတြကို သိမ္းၿပီး အာဏာအဆိပ္ ငယ္ထိပ္တက္ဆဲ။ ေလာဘအဆိပ္တက္ၿပီး မခ်ိမဆန္႔ျဖင့္ မ်ဳိးဆက္အဆက္ဆက္ကို ဆင္းရဲတြင္း၊ ေအာက္ က် ေနာက္က် ျဖစ္ေစမည့္ တြင္းထဲသုိ႔ ဆြဲသြင္းေနၾကဆဲ မဟုတ္ပါလား။ တကယ္က်ေတာ့ U23 က ညီငယ္ေတြက ကြၽန္ ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ခ်န္ပီယံျဖစ္ေနခဲ့ၿပီးသားပါေလ။ ေကာက္က်စ္မႈ ခ်န္ပီယံ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြ ရိွသည့္ ႏိုင္ငံထဲက ၾကိဳးစားသည့္ ခ်န္ပီယံေတြ။ ေဒါသ ခ်န္ပီယံေတြရိွသည့္ႏိုင္ငံထဲက ျပည့္ေသာ၊ ေအာင္ေသာစပါးႏွံေတြလို ေခါင္းငံု႔ၿပီး ေရကုန္ ေရခန္း ၾကိဳးစားခဲ့ၾကသည့္ ခ်န္ပီယံေတြ မဟုတ္ပါလား။
ဖိုးထက္
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
