(မုိးမခ) ဇြန္ ၇၊ ၂၀၁၅
၁၉၅၁ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လကုန္ရက္တရက္။ ေဖေဖမနက္႐ံုးမသြားခင္မွာ ေမေမ့ကိုမွာခဲ့တာက “ဒီေန႔ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္တို႔ ေရာက္လာလိမ့္မယ္။ မင္းတို႔ ေလယာဥ္ပ်ံကြင္း သြားႀကိဳၿပီး ဧည့္ခံလိုက္ၾကပါ” တဲ့။
အဲဒီကာလက ေဖေဖက ေတာင္ပိုင္းတိုင္း တိုင္းမွဴးအျဖစ္ မဂၤလာဒံုမွာရွိေနၿပီး၊ ေကအင္ဒီအိုေတြနဲ႔ တိုက္ပြဲအဆံုးသတ္ေတြ ဆင္ႏႊဲေနရခ်ိန္ပါ။ ေမေမကေတာ့ အဲဒီေခတ္ အဲဒီကာလက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကေတာ္ ေဒၚခင္ၾကည္တို႔၊ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏု ကေတာ္ ေဒၚျမရီတို႔ နာယကမ်ားအျဖစ္ ဦးစီးဖြဲ႔စည္းလႈပ္ရွားခဲ့တဲ့ မိခင္နဲ႔ကေလးေစာင့္ေရွာက္ေရးအသင္း၊ တပ္မေတာ္ အမ်ဳိးသမီးမ်ားအသင္း စတာေတြရဲ႕ ေတာင္ပိုင္းတိုင္းဌာနရဲ႕ ဥကၠ႒အျဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနရခ်ိန္ပါ။ အဲဒီအသင္းအဖြဲ႔ ေတြရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ေရွ႕တန္းမွာ တိုက္ပြဲဝင္ေနရတဲ့ တပ္မေတာ္သားမ်ားရဲ႕ ေနထိုင္စားေသာက္ေရး၊ စိတ္ဓာတ္ေရး ရာေတြကို ေနာက္တန္းကေန ကူညီပံ့ပိုးဖို႔နဲ႔ ေနာက္တန္းမွာက်န္ခဲ့တဲ့ စစ္သားမိသားစုမ်ားရဲ႕ ဘဝသက္သာေခ်ာင္ခ်ိေရးမ်ား အတြက္ ေဆာင္ရြက္ၾကဖို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ေဖေဖရည္ၫႊန္းေျပာဆိုလိုက္တဲ့ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္အတြင္းက မိတၳီလာမွာ ေကအင္ဒီအိုေတြရဲ႕ အဖမ္း အဆီးခံလိုက္ရၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ သံုးႏွစ္နီးပါး သံု႔ပန္းအျဖစ္ ေနရာအမ်ဳိးမ်ဳိးေရႊ႕ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ခံရၿပီးမွ ၁၉၅၁ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၂၁ -၂၅ ရက္ေန႔အတြင္း ဗမာ့တပ္မေတာ္ရဲ႕ကယ္တင္မႈနဲ႔ လြတ္ေျမာက္လာတဲ့ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေမာင္ေမာင္နဲ႔ အရာ ရွိတစုကို ဆိုလိုတာျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ လြတ္ေျမာက္ၿပီးေနာက္ ေလယာဥ္ပ်ံေတြနဲ႔ မဂၤလာဒံုကို ေခၚလာၾကတာပါ။
ေမေမကလည္း သူ႔အဖြဲ႔အတြင္းက စစ္ဗိုလ္ကေတာ္ေတြကိုစုစည္းၿပီး မဂၤလာဒံုေလယာဥ္ကြင္းကို သြားႀကိဳခဲ့ပါတယ္။ လြတ္ လာသူတခ်ိဳ႕ရဲ႕ ဇနီးေတြလည္း သူတို႔အုပ္ထဲမွာ ပါခဲ့ၾကတယ္တဲ့။ ေမေမတို႔က သူတို႔ကိုသြားႀကိဳဆိုၿပီး မဂၤလာဒံုမွာရွိတဲ့ ဧည့္ေဂဟာ (Guest House) မွာ ေနရာခ်ထားေပးပါတယ္။ ဒီေနာက္ ေမေမက “ကဲ ဗိုလ္မွဴးတို႔ ဘာစားခ်င္ၾကသတုန္း” လို႔
ေမးေတာ့ အားလံုးက တသံတည္း “မုန္႔ဟင္းခါး” လို႔ ေျဖၾကသတဲ့။ မုန္႔ဟင္းခါးစားခ်င္တယ္ဆိုတဲ့အေျဖရေတာ့ သံုးဆယ္ သူႀကီးျဖစ္တဲ့ ေမေမက အႀကိဳက္က်သြားေတာ့တာပါပဲ။
ကြၽန္မတို႔ ေမြးဇာတိ သံုးဆယ္က သံုးဆယ္မုန္႔ဟင္းခါးဟာ နာမည္ႀကီးပါတယ္။ အဲဒီေခတ္က ရန္ကုန္က အလွဴပြဲေတြမွာ သံုးဆယ္မုန္႔ဟင္းခါးကို ေအာ္ဒါမွာၿပီး ေကြၽးတတ္ပါတယ္။ ကြၽန္မတို႔ငယ္ငယ္က “ဦးဖိုးသူ သံုးဆယ္မုန္႔ဟင္းခါး” ဆိုတာ အ လြန္နာမည္ႀကီးၿပီး ကြၽန္မတို႔ အဘိုးအဘြား ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းမ်ားရဲ႕ အလွဴပြဲေတြမွာျဖစ္ျဖစ္၊ အဘိုးရဲ႕႐ံုးက ဒါဘာပြဲေတြမွာ ျဖစ္ျဖစ္မပါရင္ မၿပီးပါဘူး။ ကြၽန္မတို႔အရပ္က အင္းေတြ၊ ကန္ေတြ၊ ေခ်ာင္းေတြလည္းေပါေတာ့ ငါးသိပ္ေပါပါတယ္။ ငါးေပါေတာ့ ငါးပိ၊ ငံျပာရည္လည္း ေပါေတာ့တာေပါ့။ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုတာက ငါးႏိုင္ရင္ ငံျပာရည္ႏိုင္ရင္ ေကာင္းတာပဲေလ။ ဒါေၾကာင့္ေမေမက မုန္႔ဟင္းခါးခ်က္ဖို႔ဆိုရင္ သိပ္တက္ႂကြပါတယ္။ သူပိုင္တဲ့ ဘာသာရပ္ကိုး။
ဒါနဲ႔ ေမေမက စစ္ဗိုလ္ကေတာ္ ႏွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္ေလာက္ေခၚၿပီး ရန္ကုန္ သိမ္ႀကီးေစ်းကို ေျပးရပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက မဂၤလာဒံုဟာ တပ္ၿမိဳ႕နယ္ေလးပဲျဖစ္ၿပီး ေစ်းကလည္း ေခ်ာက္ခ်ီးေခ်ာက္ခ်က္ပါပဲ။ မနက္ ၁၀ နာရီေလာက္ဆို ေစ်းကြဲေနပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ေမေမတို႔က ရန္ကုန္ထိေျပး၊ ေစ်းဝယ္ရတာပါ။ ေမေမက မုန္႔ဟင္းခါး တပင္တိုင္ဟင္းသက္သက္အတြက္သာမက ဘူးသီးေၾကာ္ေၾကာ္ဖို႔ပါ အစံုအလင္ဝယ္ျခမ္းၿပီး တေန႔လံုး လံုးပန္း ခ်က္ျပဳတ္ရပါတယ္။
သံုးဆယ္မုန္႔ဟင္းခါးက ငါးခူနဲ႔ခ်က္ပါတယ္။ ၿပီးမွ အဆာပလာကို ခ်ဲ႕ခ်င္သမွ်ခ်ဲ႕ၾကပါတယ္။ ဘဲဥျပဳတ္၊ ပဲေၾကာ္၊ ဘူးသီးေၾကာ္၊ ငါးဖယ္ေၾကာ္ စတာေတြ ထပ္ထည့္စားၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕အရပ္ (ဥပမာ-ဟသၤာတ၊ မိုးညိဳ) မွာဆိုရင္ ငါးသေလာက္နဲ႔ခ်က္ၿပီး၊ ငါးသေလာက္ဥေၾကာ္ေတြကို အဆာပလာအျဖစ္ ထည့္တတ္ပါတယ္။ ဟင္းရည္ထဲလည္း ငွက္ေပ်ာအူတို႔၊ မင္းတုန္းၾကက္သြန္ အလံုးလိုက္ စတာေတြလည္း ထည့္တတ္ပါေသးတယ္။
ေမေမက မုန္႔ဟင္းခါးခ်က္ရင္ သူ႔မွာ ပံုေသနည္း (ေဖာ္ျမဴလာ) ရွိပါတယ္။ လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္ဆိုရင္ မုန္႔အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္၊ ငါးဘယ္ႏွစ္ပိႆာ စသျဖင့္ေပါ့။ အဲဒီနည္းနဲ႔ ခ်က္တတ္ပါတယ္။ ေမေမက အဲဒီေန႔ကအျဖစ္အပ်က္ကို ေျပာျပတုန္းက “ေတာ္ေသးတယ္။ ေမေမက အပိုေဆာင္းခ်က္မိေပလို႔။ စားမယ့္လူေတြက အားလံုးလည္းေယာက်ာ္းသားခ်ည္းျဖစ္ျပန္၊ အလြန္ေတာင့္တေနတဲ့အစားလည္းျဖစ္လို႔၊ ေတာ္ေတာ္ ပိုပိုမိုမို လုပ္မိေပလို႔ပဲ။ ဒါေတာင္ လာကူတဲ့ရဲေဘာ္ေလးေတြကို ထမင္းပဲေကြၽးလိုက္ႏိုင္တယ္။ ေခါင္းေတာင္ မေဖာ္ၾကဘူး။ ၿမိန္ရည္ရွက္ရည္ စားလိုက္ၾကတာ၊ ေကြၽးရတာ အားရလိုက္တာ” တဲ့။ ေမေမက သူခါတိုင္းခ်က္ေနက်ထက္ ႏွစ္ဆခြဲေလာက္ ပိုခ်က္ခဲ့တာတဲ့။
ေမေမက အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြကို ျပန္ေျပာျပတုန္းက ထူးထူးဆန္းဆန္းစကားတခုလည္း ေျပာခဲ့ပါေသးတယ္။ “အဲလူေတြ က ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ကို ေဖေဖက ကယ္တာလို႔ေျပာဆိုၿပီး၊ ေဖေဖ့ကို ဗိုလ္ေမာင္ေမာင့္ကုိ ကယ္တဲ့သူရဲေကာင္းႀကီးအျဖစ္ အျပင္မွာ နာမည္ႀကီးေနေပမယ့္ ကာယကံရွင္ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ဒါကို သိပံုေတာင္မရဘူး” တဲ့။ ကြၽန္မက အဲဒီတုန္းကေတာ့ ဘာမွဆက္မေမးမိဘဲ ေမေမဘာလို႔ ဒီလိုေျပာပါလိမ့္လို႔ ပေဟဠိျဖစ္ေနမိပါတယ္။
အဲဒီပုစျြာရဲ႕အေျဖကို ေနာက္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာမွ သိလာရပါတယ္။ ၂၀ဝ၆ ခုႏွစ္မွာထြက္လာတဲ့ မွဴးသမိန္ (ဗိုလ္မွဴးႀကီး ေစာျမင့္) ရဲ႕ “ဘံုဘဝ ၾကံဳေတြ႔ရဇာတ္လမ္းမ်ား” စာအုပ္ထြက္လာၿပီး အဲဒီထဲကေဆာင္းပါးေတြဖတ္ရမွ ကြၽန္မ လိပ္ပတ္လည္
သြားပါေတာ့တယ္။ အဲဒီစာအုပ္ဟာ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေစာျမင့္က မွဴးသမိန္ဆိုတဲ့ ကေလာင္နာမည္အပါအဝင္ ကေလာင္ခြဲ နာမည္ အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ မဂၢဇင္းမ်ားမွာေရးခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါးအမ်ားအျပားထဲက သမိုင္းဝင္မွတ္တမ္းတင္ႏိုင္တဲ့စာမူမ်ားကို ေရြးထုတ္ၿပီး လံုးခ်င္းထုတ္ေဝလိုက္တဲ့ စာအုပ္ပါ။ အဲဒီအထဲက ၁၉၅၁ ခုႏွစ္အတြင္းက အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ေရးထားတဲ့ ေဆာင္းပါးေတြ ထဲမွာ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေမာင္ေမာင္တို႔အဖြဲ႔ကို ကယ္တင္တဲ့ကိစၥကို အေတာ္ျပည့္ျပည့္စံုစံု ေရးထားတဲ့ေဆာင္းပါး ငါးေစာင္ေတာင္ ပါပါတယ္။ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ကိုယ္တိုင္ေရးေပးထားတဲ့ ကိုယ္ေတြ႔မွတ္တမ္း ေကာက္ႏုတ္ခ်က္ေလးေတာင္ ပါလိုက္ပါေသး တယ္။ အဲဒီေဆာင္းပါးေတြကို ဖတ္မိၿပီးေနာက္ ကြၽန္မ ေမေမေျပာဖူးတဲ့ “ကာယကံရွင္ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ဘာမွေတာင္ သိပံုမရပါဘူး” ဆိုတဲ့ စကားရဲ႕ အရင္းခံအေၾကာင္းကို ေတြးမိလိုက္ပါေတာ့တယ္။
အဲဒီေဆာင္းပါးေတြကို ဗိုလ္ေစာျမင့္ေရးစဥ္က (၁၉၈၀-၁၉၉၀ ခုႏွစ္မ်ားအၾကား) ျဖစ္တာေၾကာင့္ ေဖေဖ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါ တီထဲျပန္ေရာက္ၿပီးကာလျဖစ္လို႔ ေဖေဖ့နာမည္ကိုမထည့္ဘဲ ‘ေတာင္ပိုင္းတိုင္း တိုင္းမွဴး’၊ ‘ေတာင္ပိုင္းတိုင္း စစ္ဆင္ေရးမွဴးႀကီး’ စတဲ့ ရာထူးတာဝန္ပိုင္းေနရာမ်ားကိုသာ ေဖာ္ျပထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဗိုလ္ေစာျမင့္က သူကိုယ္တိုင္ေရးတဲ့ ေဆာင္းပါးေတြ မွာေတာ့၊ သူ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္တို႔ကယ္ဖို႔ (ထိုစဥ္က ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္) ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းက ေခၚတာဝန္ေပးၿပီး သူနဲ႔ ေပါင္းစပ္ကူညီဖို႔ ေတာင္ပိုင္းတိုင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္ကို အမိန္႔ေပးကာ သူ႔ကိုလည္း ေတာင္ပိုင္းတိုင္းမွဴး (ေဖေဖ)နဲ႔ ဝင္ေတြ႔ အစီရင္ ခံဖို႔ လႊတ္လိုက္ေၾကာင္း၊ ေဖေဖကိုယ္တိုင္ကလည္း တတိုင္းတျပည္လံုး အေျခအေနအခက္အခဲမ်ားကိုရွင္းျပၿပီး လိုအပ္တဲ့ တပ္အကူအညီေတြေပးဖို႔ ခက္ခဲေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္ အတတ္ႏိုင္ဆံုးႀကိဳးစားေပးမယ္လို႔ ကတိေပးၿပီး ကတိအတိုင္းလည္း ေဆာင္ရြက္လုပ္ကိုင္ေပးေၾကာင္းေတြ ေရးထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။
ေဖေဖက သူ႔တပ္ေတြကို ရက္အတိအက်နဲ႔ ဗိုလ္ေစာျမင့္ကိုထုတ္ေပးတာပါ။ ဒါေပမဲ့ ရက္ေက်ာ္ သြားေပမယ့္လည္း ဗိုလ္ ေစာျမင့္ကိုယ္တိုင္ သြားအက်ိဳးအေၾကာင္းအစီရင္ခံေတာ့ ေဖေဖက ရက္တိုးေပးလိုက္လို႔ ဝမ္းသာရေၾကာင္းလည္း ေရးထား တာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အမွန္အတိုင္း ေရးထားပံုရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ကိုယ္တိုင္ ျပန္ေရးထားတဲ့ သူတို႔ လြတ္ ေျမာက္လာပံုအေၾကာင္းအရာေတြ (ေဆာင္းပါးအမည္ စစ္ဆင္ေရး အလင္းေရာင္-၃) ထဲမွာေတာ့ “ဤကယ္ယူေရး စီမံခ်က္ သည္ ဗိုလ္ေစာျမင့္က ေတာင္ငူမွ တပ္မဟာမွဴးအျဖစ္နဲ႔ ႀကိဳးစား၍ ေဆာင္ရြက္ျခင္းျဖစ္သည္။ သူ႔စြမ္းေဆာင္မႈ၊ သူ႔ႀကိဳးပမ္းမႈ၊ သူ႔မေလွ်ာ့ေသာလံု႔လနဲ႔ သူ႔ဇြဲျဖင့္ သူအခါခါ ၾကံစည္ခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ သူ႔အထက္မွာ ေတာင္ပိုင္းစစ္တိုင္း၊ တပ္မွဴးႀကီး (ေဖေဖ့ကို ဆိုလို) က အားမေပးခဲ့ေခ်။ သူကား မိမိတိုင္းအတြင္း ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္တို႔လူစု ကယ္ဆယ္ေရးထက္ အေရးပါေသာ လုပ္ငန္း ေပါင္းမ်ားစြာကို ဦးစားေပး၍ လံုးပန္းေန၏။ ဤကယ္ဆယ္ေရး စစ္ဆင္ေရးအတြက္ သူက တပ္မေပးလို၊ မသံုးလိုေပ။ ဗိုလ္ ေစာျမင့္က မိမိတပ္မဟာ၌ရွိေသာတပ္မွ်ျဖင့္ ႀကိဳးပမ္းပါမည္ဟု ေတာင္းပန္ေသာ္လည္း သူမႏွစ္ၿမိဳ႕ႏိုင္၊ ေကအင္ဒီအိုမ်ားကို သာ မဲ၍တိုက္ေစခဲ့၏။” လို႔ ေရးထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။
တေနရာမွာလည္း ဗိုလ္ေစာျမင့္က သူ႔စစ္ဆင္ေရးေတြကို ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ကိုရွင္းျပရာမွာ စစ္႐ံုးက စီစဥ္ေပးသမွ် တပ္နည္း နည္းနဲ႔ မရရေအာင္ႀကိဳးစားရေၾကာင္း၊ ၾကန္႔ၾကာေနလွ်င္ တိုင္းမွဴးက သူ႔စစ္ဆင္ေရး စီမံကိန္းမ်ားမွာ လွီးလႊဲသံုးမႈျဖင့္ စိတ္ ဆိုးခံရမွာကို ေၾကာက္ရေၾကာင္း စတာေတြလည္း ေရးထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္က သူ႔ကယ္တင္ၿပီး ၁ ရက္ အတြင္း သူရွိရာ ေတာတြင္းကို သက္စြန္႔ႀကိဳးပမ္း ေလယာဥ္ပ်ံေလး (အဲဒီတုန္းက ဟယ္လီေကာ္ပတာ မေပၚေသးပါဘူး။ ၿဗိတိသွ်ေလတပ္က ခ်န္ခဲ့တဲ့ မီးက်ိဳးေမာင္းပ်က္ Oxford ေလယာဥ္ေလးေတြပဲ ရွိတာပါ) နဲ႔ အေျပးအလႊား ေရာက္လာၾကတဲ့ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီး (အဲဒီကာလက စစ္႐ံုးခ်ဳပ္၊ စစ္ဦးစီးအရာရွိ ပထမတန္း) နဲ႔ဗိုလ္ေစာျမင့္တို႔ ေျပာသမွ်ကို ယံုရဟန္ရွိပါတယ္။ ေဖေဖကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ကိုယ္တိုင္ေရး အတၳဳပၸတၱိထဲမွာ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ကယ္တင္ေရး စစ္ဆင္ေရးႀကီးကို ဗိုလ္ေနဝင္းရဲ႕ တာဝန္ေပးခ်က္အရ လုပ္ေဆာင္ရေၾကာင္း။ အဲသလိုလုပ္ေဆာင္ရာမွာ ေသနဂၤဗ်ဴဟာအရ ေယာင္ျပတိုက္ခိုက္မႈေတြ လုပ္ခဲ့ေၾကာင္း။ ေကအင္ဒီအိုေတြရဲ႕ ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္စခန္းႀကီးကို မိမိတို႔တပ္မေတာ္က စစ္ဆင္ေရးအႀကီးစားလုပ္ၿပီး ခ်ီတက္တိုက္ ခိုက္မည့္ ‘ဟန္ျပစစ္ဆင္ေရးႀကီး’ လုပ္ေနစဥ္ကာလမွာ၊ ရန္ကုန္ဘေဆြတို႔ဦးစီးတဲ့ ကယ္တင္ေရးေျပာက္က်ားတပ္ဖြဲ႔က ဗိုလ္ ေမာင္ေမာင္တို႔အဖြဲ႔ကို ဖမ္းခ်ဳပ္ထားတဲ့စခန္းကိုဝင္ၿပီး တိုက္ခိုက္ ထိုးသုတ္ကယ္တင္ရန္ျဖစ္သည္လို႔ ေရးထားပါတယ္။
ေဖေဖရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ေကအင္ဒီအိုမ်ားအေနနဲ႔ မိမိဗဟိုစခန္းကယ္တင္ေရးကိုပဲ အဓိကထားေနရၿပီး၊ ဗိုလ္ေမာင္ ေမာင္တို႔ အက်ဥ္းက်အဖြဲ႔ကို ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ေအာင္ လုပ္တာျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္လည္း ကယ္တင္ေရးတပ္ဖြဲ႔ေတြ အက်ဥ္းခ်
ထားတဲ့ေနရာကို ဝင္သြားတဲ့အခါ ေကအင္ဒီအိုမ်ားက ဆုတ္ထားႏွင့္ၿပီးျဖစ္ကာ အရပ္သားမ်ားသာက်န္ခဲ့ၿပီး ဘာတိုက္ပြဲမွ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ မျဖစ္လိုက္ပါဘူး။ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္တို႔ကို ေတာလမ္းခရီးနဲ႔ ၂ ရက္နီးပါးေလာက္ ေျခက်င္ေလွ်ာက္ ေခၚ ထုတ္လာရာမွာလည္း လိုက္လံတိုက္ခိုက္တာေတြ မရွိခဲ့ပါဘူး။
အဲဒီဗိုလ္ေစာျမင့္ရဲ႕ ေဆာင္းပါးေတြကို ဖတ္ၾကည့္ရင္ ဆိုရွယ္လစ္အုပ္စုရဲ႕ ဂိုဏ္းဂဏ လုပ္ေဆာင္မႈေတြကို ေကာင္းေကာင္း
ေတြ႔ရွိႏိုင္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္က လြတ္ေျမာက္လာၿပီးေနာက္ စစ္႐ံႈးတဲ့ စစ္ဗိုလ္ဟာ စစ္တပ္က ထြက္ရမယ္ ဆိုတဲ့ အယူအဆနဲ႔ စစ္တပ္ကထြက္မယ္လို႔လုပ္တဲ့အခါ သူတို႔အုပ္စုေတြ (ဗိုလ္ေအာင္ႀကီး၊ ဗိုလ္ေစာျမင့္၊ ရန္ကုန္ ဘေဆြ) စသူေတြက ဘယ္လိုဝိုင္းဝန္း ေဖ်ာင္းဖ်ေတာင္းပန္ရတယ္ဆိုတာေတြကို ေတြ႔ရွိႏိုင္ပါတယ္။ သူတို႔အဂၤလိပ္ေတာ္လွန္ေရး၊ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရး စတာေတြကို ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ခဲ့တဲ့အုပ္စု (ဗိုလ္ေနဝင္းဦးေဆာင္တဲ့ ေနာင္ဆိုရွယ္လစ္ဂိုဏ္းလို႔ အမည္တြင္ခဲ့တဲ့ အုပ္စုဝင္ေတြ) တဦးအေပၚတဦး ဘယ္ေလာက္ သံေယာဇဥ္ရွိေၾကာင္း ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ကို ဘယ္ေလာက္ အားထားေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ အျမန္လြတ္ေရးအတြက္ ဘယ္ေလာက္ဝိုင္းဝန္းႀကိဳးစားရေၾကာင္း စတာေတြ အျပည့္အစံု ေရးထားတာ ဖတ္ရပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ တကယ္လည္း ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ဟာ ထူးခြၽန္ထက္ျမက္သူတဦး၊ ဗမာ့တပ္မေတာ္ကို တကယ့္အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္း တပ္မေတာ္ Professional Army အျဖစ္ တည္ေဆာက္ဖို႔အတြက္ အလြန္အားထားရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တဦးပါ။
ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ ဘီအိုင္ေအအေစာပိုင္းကာလ တပ္ထဲဝင္လာစဥ္ကတည္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက အလြန္သေဘာ က်ခဲ့ၿပီး၊ သူ႔အနားေခၚထားတာ ေျမေတာင္ေျမႇာက္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ အဂၤလိပ္ၿဗိတိသွ်ေတြနဲ႔ လြတ္ လပ္ေရးအတြက္ ေျပာဆိုေဆြးေႏြးရယူဖို႔ ျပင္ဆင္ရာမွာ အဂၤလိပ္ေတြနဲ႔ဆက္ဆံရာမွာ အျမင္ေကာင္းေစဖို႔အတြက္ မိမိအနား မွာ အဂၤလိပ္စကားကြၽမ္းက်င္တဲ့၊ အဂၤလိပ္ေတြရဲ႕ထံုးတမ္းစဥ္လာေတြကို နားလည္တဲ့လူေတြကို ထားခဲ့ပါတယ္။ (သတင္း ေထာက္ဦးပုကေလးေရးတဲ့ “ငါတို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဘာေတြလုပ္ခဲ့သလဲ” စာအုပ္ကို ဖတ္ၾကည့္ပါ။) ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ကိုယ္တိုင္ ကလည္း သူတပ္ထဲသာ ဝင္လာရတယ္၊ ဘာစစ္ပညာမွ မတတ္ေသးဘူးဆိုၿပီး ႏွိမ့္ခ်စြာနဲ႔ ေဖေဖရဲ႕ စံျပေက်ာင္း (ပဲခူး)ကို လာတက္ခဲ့ပါေသးတယ္။ တကယ္လည္း မ်ဳိးခ်စ္ျပည္ခ်စ္စိတ္ အျပည့္အဝနဲ႔ လြတ္လပ္ေရးလႈပ္ရွားမႈ အေရးေတာ္ပံုႀကီးမွာ ပါဝင္ခဲ့တာပါ။ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးအတြင္းမွာလည္း ေကာင္းမႈေတြရွိခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ရဲ႕ အဓိကအားနည္းခ်က္ဟာ အလြန္မာန္မာနႀကီးၿပီး လူမႈဆက္ဆံေရး အင္မတန္ညံ့ပါတယ္။ အလြန္ထက္ျမက္သူတို႔ရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း မိမိရဲဲ႕ဉာဏ္ရည္မမီသူေတြကို အထင္အျမင္ေသးတတ္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ လူတန္း စားလည္း အင္မတန္ ခြဲျခားပါတယ္။ အဂၤလိပ္ေခတ္ မင္းမႈထမ္းမ်ဳိး႐ိုးက ဆင္းသက္ၿပီး ပညာေရးအေျခခံကလည္း (သာ သနာျပဳေက်ာင္းေတြေနၿပီး) အလြန္ခိုင္မာေကာင္းမြန္တာလည္းပါ။ မိသားစုထဲမွာ တဦးတည္းေသာ သားေယာက်ာ္း ေလး ျဖစ္လို႔ မိဘမ်ားရဲ႕ ဖူးဖူးမႈတ္ေျမႇာက္စားျခင္းလည္းခံရေလေတာ့ အလြန္ကို ဘဝင္ျမင့္ပါတယ္။ ဘယ္သူနဲ႔မွ မတည့္ပါဘူး။ အလြန္ဘုက်သူပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရွိစဥ္တုန္းကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕အရွိန္အဝါနဲ႔ ထိန္းသိမ္းထားလို႔ သူ႔အားနည္းခ်က္ေတြ သိပ္မေပၚလြင္လွပါဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုယ္၌ကလည္း ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ရဲ႕ အင္မတန္ႀကီးမားတဲ့ အားေကာင္းခ်က္ေတြ (ဥပမာ – မ်ဳိးခ်စ္ျပည္ခ်စ္စိတ္၊ ထက္ျမက္မႈ စသျဖင့္) ကိုသာ အာ႐ံုထားၿပီး ေနာင္တပ္မေတာ္ တည္ေဆာက္ေရးအတြက္ အားထားခဲ့ပံုရပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ BDA ကာလ (၁၉၄၃-၄၄ ခုႏွစ္မ်ား) မ်ားမွာေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ပင္ကိုလူတန္းစား ဗီဇေတြ ေပၚလာပါတယ္။ BDA ကာလမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ လံႈ႔ေဆာ္ခ်က္နဲ႔ တပ္ထဲလွိမ့္ဝင္လာတဲ့ ပညာတတ္အုပ္စုကို ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္နဲ႔ ဗိုလ္ေအာင္ ႀကီးေပါင္းၿပီး ဂိုဏ္းအုပ္စုဖြဲ႔ပါတယ္။ “ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ရန္” ဆိုတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ စုစည္းလႈပ္ရွားၾကတာပါ။ တကယ္ေတာ့ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္နဲ႔ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးဟာ အလြန္ဘက္ညီပါတယ္။ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ဟာ ဆက္ဆံေရးေတြမွာ ဘုက်ေပမယ့္ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးကေတာ့ (သူကိုယ္တိုင္ေျပာဆိုခ်က္အရ ကုန္သည္ပြဲစားမ်ဳိး႐ိုးက ဆင္းသက္လာသူပီပီ) အလြန္ဆက္ဆံေရး ညက္ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနား အတြင္းေရးမွဴးအျဖစ္ေရာက္ေနတဲ့ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္နဲ႔ကပ္ၿပီး ရသမွ်အခြင့္အေရး အသံုးခ်ပါေတာ့တယ္။ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးအေၾကာင္းေရးၿပီးျဖစ္လို႔ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္အေၾကာင္းပဲ ဆက္ေရး
ပါရေစေတာ့။
အဲဒီ BDA ကာလ ‘ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရး’ အတြက္ လွ်ိဳ႕ဝွက္လႈပ္ရွားစဥ္ကစလို႔ သူတို႔ ျပည္သူ႔အေရးေတာ္ပံုပါတီ (ဝါ) ေနာင္ ဆိုရွယ္လစ္ပါတီဆိုတာ သေႏၶတည္ခဲ့ၿပီး ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ဝင္ထဲက ‘ဗိုလ္ေနဝင္း’ ကို ဆရာတင္ကာ တပ္တြင္းအာဏာရေရးကို ႀကိဳးပမ္းခဲ့ၾကတာပါ။ သူတို႔အတြက္ အေရးသာသြားရတဲ့အခ်က္ေတြကေတာ့ ဗမာျပည္လက္ဝဲသမားအမ်ားအၾကား အကြဲကြဲ အျပားျပားျဖစ္ကုန္တာ (အလံနီ၊ အလံျဖဴ၊ ရဲေဘာ္ျဖဴ၊ ရဲေဘာ္ဝါ အမ်ဳိးမ်ဳိးကြဲတာ)၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း က်ဆံုးသြားရတာ၊ ဖဆပလ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္အတြင္း (ဦးႏုက ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္ေပမယ့္) အာဏာကို ဆိုရွယ္လစ္အုပ္စုက အဓိကကိုင္ထားခြင့္ရသြားတာ စတာေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။
လြတ္လပ္ေရးရၿပီးကာစ ျပည္တြင္းစစ္ စေတာက္ေလာင္စဥ္ကာလမွာ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ဟာ ေကအင္ဒီအိုေတြရဲ႕ စစ္သံု႔ပန္း အျဖစ္ေနခဲ့ရေပမယ့္ အဲဒီကာလကလြန္ေျမာက္လာၿပီး ေကအင္ဒီအိုအေရးအခင္းေတြ ညႇဳိးေျခာက္သြားၿပီး ကြန္ျမဴနစ္ေတြနဲ႔ ျပည္တြင္းစစ္ ျပင္းထန္လာခ်ိန္မွာေတာ့ လူတန္းစားဗီဇအရကိုက ကြန္ျမဴနစ္ကို အင္မတန္မွမုန္းတီးတဲ့ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္တို႔ ကံဇာတာ ထလာပါေတာ့တယ္။
၁၉၅၀ ခုႏွစ္လြန္ႏွစ္မ်ားမွာ စစ္႐ံုးခ်ဳပ္ကို ဆိုရွယ္လစ္တပ္မွဴးမ်ား အုပ္စီးလိုက္ႏိုင္ပါတယ္။ နဝတေခတ္ထုတ္ တပ္မေတာ္ သမိုင္း၊ စတုတၳ (၁၉၄၈-၁၉၆၂) မွာေရးထားတဲ့ စာပိုဒ္တပိုဒ္ကို ကိုးကားပါရေစ။ (ႏွာ-၁၄၁ ၾကည့္) ၁၉၅၃ ခုႏွစ္ တပ္မွဴးမ်ား ညီလာခံသို႔ စစ္ဦးစီးဌာနဆိုင္ရာ လုပ္ငန္းရပ္မ်ားကို စစ္ဦးစီးအရာရွိ (ပထမတန္း) ဗိုလ္မွဴးႀကီး ေအာင္ႀကီးကလည္းေကာင္း၊ ေလ့က်င့္ေရးဆိုင္ရာကိစၥမ်ားကို စစ္ဦးစီးအရာရွိ (ေလ့က်င့္ေရး) ဗိုလ္မွဴးႀကီး ေမာင္ေမာင္ကလည္းေကာင္း၊ စစ္ေရးခ်ဳပ္ဌာန ဆိုင္ရာလုပ္ငန္းလုပ္ရပ္မ်ားကို စစ္ေရးခ်ဳပ္ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေက်ာ္ဝင္းကလည္းေကာင္း၊ စစ္ေထာက္ခ်ဳပ္ဌာနဆိုင္ရာ လုပ္ငန္း လုပ္ရပ္မ်ားကို စစ္ေထာက္ခ်ဳပ္ ဗိုလ္မွဴးႀကီးတင္ေဖကလည္းေကာင္း၊ အစီရင္ခံစာမ်ားတင္သြင္းၾကၿပီး စစ္ေသနာပတိခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္းက နိဂံုးခ်ဳပ္မိန္႔ခြန္း ¹မြက္ၾကားပါသည္လို႔ ေရးထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။
ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးနဲ႔ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္တို႔ဟာ ဆိုရွယ္လစ္တပ္မွဴးထိပ္သီးေတြအျဖစ္ အားလံုးသိၿပီးသားပါ။ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ ေက်ာ္ ဝင္းဆိုတာကေတာ့ မဆလေခတ္အထိ ဗိုလ္ေနဝင္း လူယံုအျဖစ္ပါခဲ့ၿပီး၊ ဦးေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ဝင္းဆိုတဲ့အမည္နဲ႔ တ႐ုတ္ျပည္ သူ႔သမၼတႏိုင္ငံဆိုင္ရာ သံအမတ္ႀကီး ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ တပ္ထဲကို BDA ကာလမွ ဝင္လာတာပါ။ ဒါေပမဲ့ ပညာတတ္ႀကီးျဖစ္ တာကိုအေၾကာင္းျပၿပီး ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးတို႔က အေတာ္ဦးစားေပးၿပီး ရာထူးဝါ စီစဥ္တဲ့ေနရာမွာ ေဖေဖေရွ႕ကထားတတ္လို႔ ေဖေဖက မေက်မနပ္ျဖစ္ၿပီး ဗိုလ္ေနဝင္းကို တိုင္တန္းဖူးေၾကာင္း ေဖေဖက သူ႔စာအုပ္ထဲမွာ ေရးဖူးပါတယ္။
ဗိုလ္တင္ေဖကေတာ့ မဆလေခတ္မွာ ကုန္သြယ္ေရးဝန္ႀကီး လုပ္ခဲ့ဖူးသူပါ။
ဒီေတာ့ ၁၉၅၃ ခုႏွစ္တဝိုက္မွာ စစ္႐ံုးခ်ဳပ္လုပ္ငန္းေတြအားလံုးကို သူတို႔ခ်ဳပ္ကိုင္ထားၿပီဆိုတာ ရွင္းေနပါတယ္။ (ဒီေနရာမွာ စကားခ်ပ္တရပ္အေနနဲ႔ ေရးခ်င္တာတခုရွိပါေသးတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ထဲမွာ ၁၉၅၃ ခုႏွစ္မွာ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးကို စစ္ဦးစီးအရာရွိ (ပထမတန္း) လို႔ ေဖာ္ျပထားေပမယ့္ မွဴးသမိန္ရဲ႕ေဆာင္းပါးေတြမွာေတာ့ ၁၉၅၁ ခုႏွစ္ကအျဖစ္အပ်က္ေတြကို ေရးရာမွာ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးကို ဒုကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္လို႔ သြယ္ဝိုက္ေရးထားပါတယ္။ အဲဒါ သူတို႔ရဲ႕လုပ္ဟန္ပါ။ မိမိတင္ခ်င္သူေတြကို မသိမသာ တင္ေျမႇာက္ေပးတဲ့ လုပ္ဟန္ပါပဲ။)
အဲဒီတပ္မေတာ္သမိုင္းစာအုပ္ကိုဖတ္ၾကည့္ရင္ တပ္မေတာ္ကို ဘက္စံု ဘယ္လိုတည္ေဆာက္ေၾကာင္းေတြ ပါပါတယ္။ ဒီေန ရာမွာ အခရာေနရာက ပါဝင္ခဲ့သူႏွစ္ဦးဟာ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးနဲ႔ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ပါ။ (ဒါေပမဲ့ ဒီစာအုပ္ထဲမွာေတာ့ နာမည္ေတြကို တခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားမွာသာေဖာ္ျပၿပီး တခ်ိဳ႕ေနရာမွာေတာ့ ရာထူးေတြကိုသာေရးထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္)။ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ကို ေနာင္ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ရာထူးအထိ တိုးျမႇင့္ေပးပါတယ္။ ေလ့က်င့္ေရး ၫႊန္ၾကားေရးမွဴးအျဖစ္ေနရာေပးကာ အေနာက္ႏိုင္ငံ အသီးသီးသို႔ ပို႔လႊတ္ေလ့လာေစကာ တပ္ကို ဘက္စံုကတည္ေဆာက္ေစပါတယ္။ တပ္မေတာ္ ေထာက္လွမ္းေရးဌာနတို႔၊ စိတ္ဓာတ္စစ္ဆင္ေရးဌာနတို႔၊ ကာကြယ္ေရးတကၠသိုလ္တို႔ စတာေတြဟာ သူ႔ရဲ႕လက္ရာေတြပါ။
အိမ္ေစာင့္အစိုးရေခတ္ကစလို႔ ေပၚေပါက္ခဲ့တဲ့ ကိုကိုးကြၽန္းစခန္းဆိုတာဟာ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ရဲ႕ (Brainchild) ပါ။ သူက အစၥေရးရဲ႕ ေမာ့ဇက္ (ေထာက္လွမ္းေရးအဖြဲ႔) ကို အလြန္အားက် ေလ့လာခဲ့သူပါ။ အဲဒီကနည္းေတြကို ယူၿပီး ေထာက္လွမ္း
ေရးအဖြဲ႔ကို တည္ေဆာက္ခဲ့တာပါ။
ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးက စစ္တပ္ကို ဥစၥာဓနျပည့္ဝေအာင္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားနဲ႔ထူေထာင္ေပးၿပီး ျပည္သူလူထုကို ဖိႏွိပ္ဖို႔နဲ႔ ျပည္တြင္းစစ္ကို မီးကုန္ယမ္းကုန္တိုက္ဖို႔ လိုအပ္တဲ့ အေျခခံအေဆာက္အအံုေတြကိုေတာ့ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္က တည္ေဆာက္ ေပးခဲ့ တာပါ။ အဲဒီလုပ္ငန္းေတြအတြက္ ေလ့လာေရးခရီးေတြအျဖစ္ အေမရိကန္အပါအဝင္ အေနာက္ႏိုင္ငံအေတာ္မ်ားမ်ားကို ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္က သြားခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဘရင္ဂ်ီဘာသာထဲ ေျပာင္းဝင္ၿပီး အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ဓေလ့မ်ားကို အလြန္သေဘာက် ႏွစ္ၿခိဳက္ၿပီး စိတ္ဓာတ္အရလည္း အေနာက္တိုင္းဆန္ေနတဲ့ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ကို အဲဒီေခတ္ အဲဒီအခါက အေရွ႕အာရွေဒသေတြထဲ ကိုလိုနီေဟာင္းေတြ (အဂၤလိပ္၊ ျပင္သစ္) ကိုဖယ္ တိုးဝင္လာေနတဲ့ အေမရိကန္က သေဘာက်ၿပီး ခ်ဥ္းကပ္ပံုရပါတယ္။ ဒါမ်ဳိးမွာ ခ်က္ဆိုနားခြက္က မီးေတာက္တဲ့ ဗိုလ္ေနဝင္းကရိပ္မိၿပီး လက္ဦးမႈရွိစြာ ေဘးဖယ္ခဲ့တာပါပဲ။ တပ္က အနားေပးတယ္ဆိုၿပီး သံအမတ္ႀကီးအျဖစ္ခန္႔ကာ ကတၱီပါလမ္းခြဲလုပ္လိုက္တာပါပဲ။
တကယ္ေတာ့ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္ ပထမအႀကိမ္အာဏာသိမ္းပြဲမွာ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္တို႔၊ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးတို႔ရဲ႕ အခန္းက႑ အေတာ္ ႀကီးပါတယ္။ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္၊ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးနဲ႔ ဗိုလ္တင္ေဖတို႔ သံုးဦး (အဲဒီကာလဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုကို ဖိအားေပးၿပီး၊ ဗိုလ္ေနဝင္းကို အာဏာအပ္ခိုင္းအၿပီး) ဦးႏုအိမ္ဝင္းထဲကထြက္လာတဲ့ကားေပၚမွာ ျပံဳးရႊင္စြာ ရယ္ေမာေျပာဆိုေနတဲ့ ဓာတ္ပံု တပံု အဲဒီကာလက ေၾကးမံုသတင္းစာမ်က္ႏွာဖံုးမွာ ေဖာ္ျပဖူးပါတယ္။
ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးတို႔၊ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္တို႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ သူ႔အေပၚကို အက်ိဳးျပဳခဲ့ျပဳခဲ့၊ သူ႔ေနရာ ထိပါးလာေတာ့မယ္လို႔ ျမင္လာတဲ့အခါ ဗိုလ္ေနဝင္းဟာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မညႇာပါဘူး။ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္ အေထြေထြ ေရြးေကာက္ပြဲႀကီးမွာ သန္႔ရွင္းပထစ အျပတ္အသတ္ႏိုင္လိုက္တဲ့အခါ ဗိုလ္ေနဝင္းအေနနဲ႔ ဆိုရွယ္လစ္ေတြနဲ႔ လမ္းခြဲခ်ိန္တန္ၿပီဆိုတာ နားလည္သြားၿပီး အစီအစဥ္ ရွိစြာနဲ႔ ဆိုရွယ္လစ္တပ္မွဴး ထိပ္သီးမ်ားကို တပ္ထဲကေန တစတစ ဖယ္ရွားေတာ့တာပါပဲ။
ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ သံအမတ္အျဖစ္က ပင္စင္ယူၿပီးေနာက္မွာေတာ့ ပညာေရးေလာကထဲဝင္ၿပီး ပညာရွင္တဦးျဖစ္ ေအာင္ ႀကိဳးစားရာမွာ ေအာင္ျမင္တာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ၾသစေၾတးလ်တကၠသိုလ္တခုမွာ ေနာက္ပိုင္း စာေပပို႔ခ်တာေတြ လုပ္ ေဆာင္ပါတယ္။ တိုင္းျပည္အတြက္ေတာ့ အဖိုးတန္ပညာတတ္တဦးပါ။ ဒါေပမဲ့ အေျခခံစိတ္ေနစိတ္ထားက ေျပာင္းပံုမရပါဘူး။
၁၉၉၀ ခုႏွစ္မ်ားက သူျပဳလုပ္တဲ့ ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းခန္းတခုမွာ ဗမာျပည္လြတ္လပ္ေရးရၿပီး အခုခ်ိန္အထိ မတိုးတက္တာ ဗမာေတြ လြတ္လပ္ေရးနဲ႔ မထိုက္တန္လို႔လို႔ေျပာသြားၿပီး သူနဲ႔ အင္မတန္အတြဲညီခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးကိုေတာင္ “ဗိုလ္ ေအာင္ႀကီးအေၾကာင္းေတာ့ မေျပာပါနဲ႔။ သူက ဘာအလုပ္မွ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္လုပ္ႏိုင္တဲ့သူ မဟုတ္ပါဘူး” လို႔ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ေျပာသြားပါေသးတယ္။
ေဖေဖက အဲဒီဟာေတြနားေထာင္ၿပီးေနာက္ “ေၾသာ္ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ အသက္ေတြလည္း ရလာေနၿပီပဲဟာ အခုအထိ မာန မခ်ေသးပါလား” လို႔ ျမည္တြန္ေတာက္တီးပါတယ္။ ေဖေဖက ဆက္ၿပီး “ကြၽန္ေတာ္ အေမရိကန္မွာ လူမျဖစ္ရတာ သိပ္နာ တယ္ဗ်ာလို႔ မေျပာတာ ေတာ္ေသးတာေပါ့” လို႔လည္း ေကာက္ခ်က္ေပးလိုက္ပါေသးတယ္။ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ဟာ အဲသလို လူစားပါ။
၁၇-၅-၂၀၁၂
ကြၽန္မဆက္၍ေရးျခင္ေသာ ေဖေဖအေၾကာင္းမ်ား – ေဆာင္းပါးအမွတ္ (၂၆)