အခန္း (၁)
ဒီေန႔ဆို ကိုေရႊထူးတေယာက္ ဇာတိခ်က္ေႂကြေမြးရပ္ေျမနဲ႔ေဝးကြာခဲ့တာ (၇) ႏွစ္တင္းတင္းျပည့္ခဲ့ပါၿပီ။ တိုက္တိုက္ဆုိင္ဆိုင္ နွစ္ပတ္မွတႀကိမ္ရတဲ့ အလုပ္နားရက္ကလည္း မေလးရွားကိုေရာက္တာ (၇) ႏွစ္ျပည့္တဲ့ ဒီေန႔နဲ႔မွ လာတိုက္ဆိုင္ေနတယ္။
ကိုေရႊထူး တေယာက္အိပ္ယာေစာေစာထၿပီး အိပ္ယာအထက္က ဘုရားစင္ေလးမွာ ေသာက္ေတာ္ေရ၊ ဆီးမီး၊ န႔ံသာတိုင္နဲ႔ ဆြမ္းကပ္လွဴပူေဇာ္ၿပီး၊ ပုတီး (၉) ပတ္စိပ္၊ ေမတၱာပို႔ အမွ်အတမ္းေဝသလို၊ ဇာတိေျမမွာရွိတဲ့ ေမေမနဲ႔ေဖေဖလည္း က်န္းမာ ခ်မ္းသာၾကပါေစလို႔ ေမတၱာပို႔ဆုေတာင္းရင္း၊ အလုပ္နားရက္ နံနက္ခင္းေလးဟာ သာသာယာယာနဲ႔ ၾကည္ႏူးဖြယ္ အတိေပါ့။
စိတ္ကေလးၾကည္လင္ခ်မ္းေျမ့ေနစဥ္မွာပဲ၊ ဗိုက္ထဲက ဂြီ … ဂီြ … ဂြမ္ … ဂြမ္ အသံေတြထြက္လာေတာ့မွ၊ ကိုေရႊထူး တေယာက္ အခန္းေထာင့္က ေရအိုးစင္ကေလးဆီ အေျပးႏွင္ရပါေတာ့တယ္။ ဟုုတ္ပါတယ္။ ဒီေန႔နဲ႔ဆို ကိုေရႊထူး တေယာက္ နံနက္စာမစားခဲ့တာ (၇) ႏွစ္ရွိပါၿပီ။ အလုပ္လုပ္တဲ့ေန႔ေတြဆို ေန႔လည္စာနဲ႔ ညေနစာကို ဆိုင္ကေကြၽးတဲ့အတြက္ ဆိုင္မွာပဲ အဝစားေလ့ရွိသလို၊ ဆိုင္ကမေကြၽးတဲ့ နံနက္စာကိုလည္း တကူးတက အျပင္မွာဝယ္စားဖို႔ ကိုေရႊထူး တေယာက္မစဥ္းစား ခဲ့ပါဘူး။ က်န္းမာေရးရႈေထာင့္ကၾကည့္ရင္ေတာ့ နံနက္စာဟာ အေရးႀကီးသလို၊ မစားမျဖစ္ စားကိုစားသင့္မွန္းသိေပမယ့္ ကိုေရႊထူးရဲ႕တြက္ကိန္းကေတာ့၊ အျပင္မွာဝယ္စားရင္ အနည္းဆံုး ရင္းဂစ္ (၂) ေဒၚလာကုန္မယ္။ တလဆို ရင္းဂစ္ (၆၀)၊ တႏွစ္ဆိုရင္ ရင္းဂစ္ (၇၂၀)- ဒါဆို ျမန္မာေငြအနည္းဆံုး (၂၁၆,၀၀၀) အလုိလိုစုၿပီးသား။ ဒီနည္းနဲ႔ လခမပါေသးဘဲ ကိုေရႊထူးစုၿပီး ျမန္မာျပည္က မိဘႏွစ္ပါးဆီကို ကန္ေတာ့တာ ဆယ့္ငါးသိန္းေက်ာ္ရွိၿပီေပါ့။
လစဥ္မိဘေတြကို ကန္ေတာ့ထားတဲ့ ေငြလႊဲျဖတ္ပိုင္းေလးေတြကို ျပန္ၾကည့္လိုက္၊ ေရေလးေသာက္လိုက္နဲ႔ ၾကည္ႏူးေနတုန္း မွာပဲ၊ လက္ကိုင္ဖုန္းအစုတ္ေလးကအသံျမည္လာေတာ့ Unknown number တဲ့ ဖုန္းရဲ႕မ်က္နွာျပင္မွာေပၚေနတာ။
+++++
အခန္း (၂)
ေၾသာ္တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ငါေရာက္ေနတာ (၇) ႏွစ္ရွိလို႔မ်ား၊ ငါ့ေမေမ တကူးတက ဖုန္းဆက္တာမ်ားလားေပါ့။ ဒါမွမဟုတ္ ေနထိုင္မေကာင္းၾကလို႔မ်ားလား?
ခ်က္ခ်င္းဖုန္းကို မကိုင္ရဲေသးဘဲ… ခ်ီတုန္ ခ်တုန္ျဖစ္ရင္း ကိုေရႊထူး ဖုန္းဖြင့္လိုက္ေတာ့ ဇာတိေျမက ေမြးသမိခင္ရဲ႕အသံကိုၾကား ရေတာ့မွ ဟူးကနဲ သက္ျပင္းတဝက္ကိုခ်ရင္း …. ေဖေဖ ပါ ေနေကာင္းတယ္ဆိုတာသိရေတာ့မွ စိတ္လံုးဝေအးႏိုင္ပါေတာ့တယ္။
ေမေမကလည္း သူ႔သား ကိုေရႊထူးတေယာက္ ေနေကာင္းလား၊ အလုပ္အဆင္ေျပလားလို႔ ေမးလာလို႔ ေမေမ စိတ္မပူပါနဲ႔ သားအလုပ္အဆင္ေျပသလို က်န္းမာေရးလည္း ေကာင္းမြန္ပါတယ္လို႔ေျဖလိုက္ေတာ့၊ ဒါျဖင့္ရင္- ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလေငြပို႔တာ ေနာက္က်ေနတာလဲတဲ့၊ ပံုမွန္ေရာက္ေနက်ရက္ထက္ (၁၀) ရက္ေက်ာ္ ေနာက္က်ေနၿပီ- ေလာင္းကစားေတြမ်ားလုပ္ေန သလား? အရက္ေတြမ်ားေသာက္ေနလို႔လားတဲ့? အဲ…. အဲ့ဒါ ကိုေရႊထူး မစဥ္းစားမိတဲ့အခ်က္ပါပဲ။ ၾကည့္- အခုေတာ့ မိခင္ႀကီးခဗ်ာ သူ႔သားေလးအတြက္ စိတ္ပူလို႔ မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ တကူးတက မေလးရွားကို ရြာကေနဖုန္းဆက္ေနရၿပီ။
စိတ္ပူေနတဲ့ အေမ့ကို၊ သူေ႒းမိသားစုႏိုင္ငံျခားသြားေနလို႔ပါ။ မနက္ျဖန္ဆို ျပန္ေရာက္လိမ့္မယ္။ အဲ့ေတာ့မွ လစာရရခ်င္း ေမေမ့ဆီ ပို႔လိုက္ပါ့မယ္ဆိုေတာ့မွ စိတ္ေအးသြားတဲ့ မိခင္ႀကီးကို- လွ်ာရွည္တဲ့ ကိုေရႊထူးတေယာက္ အတြန္႔တက္မိလိုက္ပါ ေတာ့တယ္….
“ေမေမ- သားပို႔ထားတာ သိန္း (၁၅၀) ကို အသာေလးေက်ာ္ေနၿပီေလ။ အဲ့ေတာ့ဒီႏွစ္ကုန္ရင္ သားျပန္လာခဲ့ေတာ့မယ္ေနာ္။ လကၻ္ရည္ဆိုင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အေသးစားစီးပြားေရးလုပ္ငန္းေလး တခုခု ကိုယ့္ျပည္မွာပဲ လုပ္ကိုင္ဖို႔စဥ္းစားထားတယ္” ဆိုေတာ့-
ၾကားလိုက္ရတဲ့ မိခင္ႀကီးရဲ႕စကားက “အမေလး… အမေလး… သားက တလကို တစ္သိန္းရွစ္ေသာင္းပို႔လိုက္၊ ႏွစ္သိန္းခြဲပို႔ လိုက္နဲ႔။ ဒါေတာင္ ဂ်ပန္ျပည္ကေန ေလသံမ်ဳိးနဲ႔ေျပာေနပါလား? အခုေတာင္ အေမ့လက္ထဲမွာ လက္က်န္ေငြနည္းနည္းပဲရွိေတာ့လို႔ သားဆီကိုလွမ္းဆက္လိုက္တာ။ ဒီမွာ သားေရ ငါးပိရည္တို႔စရာ၊ ၾကက္ဥ၊ ကန္းစြန္းရြက္ေၾကာ္နဲ႔ထမင္းျဖဴကို တေန႔ (၃) နပ္စားရင္ေတာင္ တလ တသိန္းေပ်ာ့ေပ်ာ့ရယ္၊ ဒါေတာင္ သာေရး၊ နာေရးနဲ႔ က်န္းမာေရး ကိစၥေတြ မပါေသးဘူးေနာ္…. အဲ့ေတာ့ မင္းစဥ္းစားေပါ့။ မင္းျပန္လာၿပီးဘာလုပ္စားမလဲ? တိုင္းေရးျပည္ေရးကလည္း- မိဘ ျပည္သူမ်ားခင္ဗ်ာဆိုတဲ့အဆင့္မွာလည္ေနတာ (၅) ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္။ အေမေျပာခ်င္တာကေတာ့ မေလးမွာပဲ အနည္းဆံုး (၅) ႏွစ္ေလာက္ ဆက္ေနလိုက္ပါဦးသားရယ္” တဲ့။
ကိုေရႊထူးကလည္း “ေမေမ- ဒီမေလးမွာလည္း ဘာေတြျဖစ္ေနလည္း သိလား?” လို႔ေမးလိုက္ေတာ့၊ ကိုယ္ေကာင္းရင္ ေခါင္းဘယ္မွမေရႊ႕ပါဘူး သားရယ္၊ ဘုရား တရားကို အၿမဲႏွလံုးသြင္းေနေပါ့တဲ့။
“ဒါပဲေနာ္ သားေရ ေမေမ ဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့မယ္၊ ဖုန္းဖိုးေတြ ေတာ္ေတာ္ကုန္ေနၿပီ၊ ဒါပဲေနာ္” ဆိုၿပီးေနာက္မိခင္ရဲ႕အသံ ေလးကို ဖုန္းကေနတဆင့္ ထပ္မ်ားၾကားရေလဦးမလားလို႔ ဖုန္းကေလးကိုမပိတ္ေသးဘဲ ဆက္ကိုင္ထားေပမယ့္လည္း တူ… တူ… ဆိုတဲ့အသံကလြဲလို႔ ဘာမွထပ္မၾကားရေတာ့ပါဘူး။
+++++
အခန္း (၃)
ေမေမနဲ႔ဖုန္းေျပာအၿပီးမွာ- ရင္ထဲမွာ စို႔နစ္ၿပီး၊ တင္းၾကပ္ျပည့္သိပ္လာလို႔ ကိုေရႊထူး တေယာက္ ဘယ္သူ႔ ကိုဖြင့္ေျပာရမွန္းမသိ၊ ေဘးမွာကလည္း ေပါက္ကြဲသံစဥ္ေတြကို နားေထာင္ေပးမယ့္အေဖာ္ကလည္းမရွိေလေတာ့၊ နံရံမွာခ်ိတ္ထားတဲ့ မွန္ကေလးကိုပဲ စိုက္ၾကည့္ရင္း …
“ေမေမ ကိုးလလြယ္ၿပီး၊ ဆယ္လမွာ ကိုယ္တိုင္ေမြးခဲ့တဲ့ ေမေမ သားကို မခ်စ္တာေတာ့ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ အဲ့ဒါ ကို သားအလုိလိုသိေနပါတယ္ ေမေမရယ္။ ဒါေပမယ့္ သားတုိ႔မိသားစုေတြ အခုလို တကြဲတျပားစီျဖစ္ၿပီး၊ အသိုက္အၿမံဳေလး ပ်က္သလိုျဖစ္ေနတာ ဘာေၾကာင့္လဲ…. ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္လည္း…. ေမေမ့ရင္ခြင္ထဲကို ျပန္လာခ်င္ၿပီလို႔ ေျပာတဲ့ တဦးတည္း ေသာ သားေလးကို မလာပါနဲ႔အံုး သားေလးရယ္…. ေနာက္ (၅) ႏွစ္ေလာက္ဆက္ေနပါဦးလို႔ ေမေမေျပာခဲ့ေပမယ့္ ေမေမလည္း သားလိုပဲ အခုဆို မ်က္ရည္ေတြဝဲၿပီး ငိုေနရွာေတာ့မယ္ …. သားစိတ္ထဲက အလိုလိုသိေနတယ္ေမေမ… သား အလိုလိုသိေနတယ္ ….. ေမေမ မငိုနဲ႔ေတာ့ေနာ္ … ေတာ္ေတာ္ၾကာ ေသြးေတြတိုးေနပါအံုးမယ္ …. သားနားလည္ပါတယ္ ေမေမရယ္” လို႔ တေယာက္တည္းေရရြတ္ရင္း၊ ကမာၻေပၚမွာ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ မိတကြဲ၊ ဖတကြဲျဖစ္ေနတဲ့မိသားစု ဘဝေတြ အျမန္ဆံုးျပန္လည္ဆံုစည္းၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစလို႔ ကိုေရႊထူး ဆုေတာင္းေနမိပါေတာ့တယ္ ….
ထူးထူး (ေတာင္ငူ)
Photo : Aung Htet
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
