(မုိးမခ) ေမ ၂၇၊ ၂၀၁၅
သားတို႔ေက်ာင္းကဖိတ္စာ တေစာင္ပို႔ုုလိုက္သည္။ ဖိတ္စာကဒ္မွာ လက္တင္စာေတြေရးထားပါသည္။ “Legatum Pei durantes” လက္တင္စာမတတ္ေသာေၾကာင့္ ဘာအေၾကာင္းရယ္မသိရ၊ Stundent Conncil Investiture” ဟုေရးထား သည္ကိုေတြ႔ေတာ့မွ သားတို႔ေက်ာင္းက ေက်ာင္းေကာင္စီကဖိတ္တာဘဲဟု သေဘာေပါက္သည္။
ကြၽန္ေတာ့္သားတက္ေနေသာေက်ာင္းမွာ ဂ်ဴေရာင္း ဂ်ဴနီယာေကာလိပ္ (Jurong Junior Colleage) ျဖစ္ပါသည္။ အာအိုင္ တီက ေက်ာင္းၿပီးေသာမိတ္ေဆြတဦး၏သားက တီမားဆက္ေကာလိပ္မွာ၊ ေဖ့ (စ္) ဘုခ္တြင္ သူတို႔သား ေက်ာင္းေကာင္စီ မင္ဘာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တာ၀န္ေပးအပ္ပြဲကို သူတို႔သြားတက္ၾကေၾကာင္း သတင္းေပးထားတာကို သြားၿပီးသတိရမိသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔အဖို႔ သည္လိုပြဲကို အလြတ္မခံႏိုင္ပါ၊ RSVP ေခၚ အခမ္းအနားတက္မည္ဆိုလွ်င္ အေၾကာင္းျပန္ပါဆိုေသာ ဖိတ္ေခၚစာကို သားကနားမလည္၊ “စာျပန္လိုက္ေပါ့သားရဲ႕” ဟု ေျပာရသည္။ ဖိတ္စာေပၚမွာ အီးေမးလ္လိပ္စာပါပါသည္။ သားတို႔ ဂ်ဴေရာင္းေကာလိပ္ကို ယခင္က ကြၽန္ေတာ္မေရာက္ဖူးပါ။ အထက္တန္းေက်ာင္းသားေတြမွာ O’ level ေအာင္ သည္ႏွင့္ ဂ်ဴနီယာေကာလိပ္ သြားမလား၊ ပိုလီေက်ာင္းေတြသြားမလားဟု ေရြးစရာျဖစ္လာသည္။ Polytechnic ဆိုသည္မွာ ျမန္မာျပည္က ဂ်ီတီအိုင္ေက်ာင္းေတြလို အလုပ္ခြင္မွာ အလုပ္ကြၽမ္းက်င္ေရးကို ဦးစားေပးသည့္ေက်ာင္းေတြျဖစ္ပါသည္။ ေက်ာင္းၿပီးေသာ္ အလုပ္ခြင္၀င္ႏိုင္သလို တကၠသိုလ္၀င္ခြင့္ကိုလည္း ေလွ်ာက္ႏိုင္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ့္သားသည္ ပိုလီ ေက်ာင္းသို႔ သြားလိုသူျဖစ္သည္။ မိရိုးဖလာ လမ္း႐ိုး႐ိုးကိုသာႀကိဳက္ေသာ ကြၽန္ေတာ္တို႔က တကၠသိုလ္၀င္ခြင့္ရဘို႔ ဂ်ဴနီယာ ေကာလိပ္ကိုသာ တက္ေစခ်င္ၾကသည္။ စာကခက္သည္။ စာေမးပြဲေအာင္ဘို႔မလြယ္ဘူးဆိုတာေတြကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ကလက္ မခံ၊ ဂ်ဴနီယာေကာလိပ္ကိုသာတက္ရမည္ဟု သားကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ တိုက္တြန္းခဲ့ၾကသည္။
သူ႔အကို ကြၽန္ေတာ္တုိ႔သားႀကီးမွာ စကၤာပူအမ်ဳိးသားတကၠသိုလ္မွာ တက္ေနပါၿပီ။ ထိုေက်ာင္းသို႔မတက္မီ သူက စစ္မႈထမ္း ရစဥ္က သူတို႔စစ္သားေတြ ထရိန္နင္ေပးရာေက်ာင္းမွာ သူက ဆရာလုပ္ရဖူးသည္။ “ဒက္ဒီ ဂ်ဴနီယာေကာလိပ္အ သုတ္ ဆိုရင္ အုပ္ခ်ဳပ္ရတာလြယ္တယ္ ေပၚလီက ေက်ာင္းသားေတြက ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း အုပ္ခ်ဳပ္ရတယ္” ဟု ေျပာဖူးသည္။ “သားတို႔ ၾကည့္႐ံုနဲ႔ သူတို႔လာတဲ့ေနရာကို ခန္႔မွန္းလို႔ရတယ္” ဟုလည္း ေျပာဘူးသည္။ ဟုတ္ေလ မဟုတ္ေလသည္ မသိရ။ သားက ေျပာေသာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ ဂ်ဴနီယာေကာလိပ္ကိုသာ သားအငယ္ကို တက္ေစခ်င္ၾကသည္။
ကြၽန္ေတာ့္သားငယ္သည္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကတြန္းေသာေၾကာင့္ ဂ်ဴနီယာေကာလိပ္သို႔ ၀င္ခြင့္ရခဲ့ပါၿပီ။ ေက်ာင္းေကာင္စီ လူ ႀကီး အေရြးခံရပါၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားဘ၀ကမူ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ေခါင္းေဆာင္အရည္အခ်င္းမရွိ၍ ေက်ာင္းေကာင္စီ လူႀကီး မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ အခု သားငယ္ ၁၇ ႏွစ္သားက ေကာင္စီလူႀကီးျဖစ္ေနၿပီဆိုေတာ့ သားအတြက္ ဂုဏ္ယူမဆံုး၊ အလြန္ ပိတိျဖစ္ေနၾကေသာမိဘႏွစ္ပါးသည္ ဤတာ၀န္ေပးအပ္ပြဲကို မလႊဲမေသြ တက္ရပါလိမ့္မည္။
ဂ်ဴနီယာေကာလိပ္မွာ ေကာင္စီလူႀကီး အေရြးခံရဖို႔ကိစၥမွာ မလြယ္ကူပါ။ စကၤာပူေက်ာင္းမ်ားမွာ အလယ္တန္းအဆင့္မ်ား မွအစျပဳ၍ CCA ေခၚ (Co-Curricerlan Activing) မိမိဘာသာ ၀ါသနာပါရာလုပ္ရေသာ၊ ေက်ာင္းတြင္ အပိုယူရေသာ အပို သင္႐ုိးညႊန္းတမ္း သင္တန္းေတြရွိသည္။ စႏၵယားအတီးသင္၊ ေက်ာင္းတီး၀ိုင္း၊ ဘက္မင္တန္၊ ဘတ္စကက္ေဘာ စသည္ျဖင့္ သင့္ေတာ္ရာရာကို ဆရာကေရြးေပးလွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ မိမိက ၀ါသနာပါလ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း အဆိုျပဳေရြးခ်ယ္ရ သည္။ ယခုေက်ာင္းေကာင္စီဆိုသည္မွာ အပိုသင္႐ိုးညႊန္းတမ္းတြင္ အပါအ၀င္တခုျဖစ္ပါသည္။ စီစီေအရမွတ္သည္ သား၏ ေနာင္ေရးတကၠသိုလ္၀င္ခြင့္ေလွ်ာက္ရာတြင္ အလြန္အေရးပါပါသည္။
ကြၽန္ေတာ့္သားမွာ မိဘအမ်ားသိၾကေသာ၊ စိတ္ညစ္ၾကရေသာ Computer Game ေတြ ေဆာ့တတ္သူမ်ားတြင္ အပါအ ၀င္ျဖစ္ေလရာ Information Technology ေခၚ ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းကိုသာ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀က တေလွ်ာက္ လံုး ယူခဲ့သည္။ လူက၀ၿပီး Over Weight ျဖစ္ေနေလရာ အေမလုပ္သူက သား၏ စီစီေအကို ဘတ္ (စ) ကတ္ေဘာ သုိ႔ ေျပာင္းပါရန္ တယ္လီဖုန္းျဖင့္ သား၏အတန္းပိုင္ဆရာမ်ားထံ အႀကိမ္ႀကိမ္ ဆက္သြယ္ေဆာ္ၾသခဲ့ရဖူးသည္။ မိဘကေတာင္း ဆိုေသာေၾကာင့္ ဘတ္ (စ) ကတ္ေဘာအသင္း၀င္ျဖစ္သြားရာ မူလအိုင္တီကလည္း ယူျမဲျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္သား သည္ စီစီေအ ၂ ခုယူၿပီး အထက္တန္းေက်ာင္း ၿပီးခဲ့ရသည္။
သူသည္ ေက်ာင္းမွာေပ်ာ္သူျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းက ၇ း၂၀ မွာ စၿပီးတက္ရာ အျမဲတေစ ၆ း ၄၅ ဆို သူေက်ာင္းသုိိ႔ ေရာက္ ေနၿပီ။ စာသင္ခန္းကို ဦးစြာေရာက္ေနေသာေၾကာင့္ စာသင္ခမ္းေသာ့ကိုင္ ေမာ္နီတာျဖစ္လာခဲ့သည္။ ေက်ာင္းရက္ပ်က္ သည္မရွိ မိဘစကားကို နားေထာင္ရန္ ၀န္ေလးေသာ္လည္း အတန္းဆရာက ေျပာစကားမ်ားကိုမူ တသေ၀မတိမ္းနားေထာင္ တတ္ေလသည္။
ဂ်ဴနီယာ ေကာလိပ္ မွာ ေက်ာင္းေကာင္စီ စီစီေအအတြက္ ေက်ာင္းသား ၆၀၀ ေက်ာ္က အဆိုျပဳလႊာတင္ၾကေလသည္။ ထိုေက်ာင္းသား ၆၀၀ ကို ေမးခြန္းအတိုေလးေတြ ဆယ္ခုေလာက္ေမးသည္။ ထိုေမးခြန္းမ်ား၏ ေနာက္ဆံုးေမးခြန္းမွာ “ What is your core value? ” ဟုျဖစ္သည္။
ေမးခြန္း မွာ အေျဖ ႏွစ္မ်ဳိးျဖစ္ႏိုင္သည္။ “သင့္တြင္ အေကာင္းဆံုးအရည္အခ်င္း ဘာေတြရွိသနည္း” ဟု ျဖစ္ႏိုင္သလို “သင္ တန္ဖိုးအထားဆံုးအရာမွာ ဘာလဲ” ဟုလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ေမးခြန္းသည္ ဖီလိုဆိုဖါမ်ားအဖို႔ စာမ်က္ႏွာေတြ အမ်ားႀကီး ေရးခါ ေျဖႏိုင္ေသာ အဖြင့္ေမးခြန္းျဖစ္ေနပါသည္။
ထိုေမးခြန္းမ်ား၏ အေျဖကို ၾကည့္ခါ ဆရာေတြက လူ ၁၅၀ ထိေရြးခ်ယ္လိုက္ေလသည္။ ထိုေမးခြန္းေတြကို သားျဖစ္သူက ဘယ္လိုေျဖလိုက္သည္မသိ၊ လူ ၁၅၀ တြင္ သားပါလာသည္။ ထိုလူတို႔ကို အုပ္စုဖြဲ႕ကာ Group Test အေနျဖင့္ ျပႆနာေလး ေတြ ေျဖရွင္းခိုင္းကာ ဆရာတို႔က ေက်ာင္းသားေတြကို အကဲခတ္ၾကေလသည္။
သားေျပာျပေသာျပႆနာတခုတြင္ ေက်ာင္းသား ၅ဦးစီကို ၂ အုပ္စုခြဲကာ အခန္း ၂ ခုတြင္ခြဲထားသည္။ သူတို႔ သည္ စကၠဴ ကဒ္မ်ားျဖင့္လုပ္ေသာ တံတားရွည္ ၂ ခုကို တည္ေဆာက္ရခါ တဖက္ႏွင့္တဖက္ အခ်ိန္အကန္႔အသတ္ႏွင့္ တဦးစီ ကိုယ္စား လွယ္လႊတ္ကာ တံတားပံုစံကိုတည္ေဆာက္ေနၾကသည္။ တံတားႏွစ္ခု ပံုစံက်က်ဆက္ႏိုင္ေရးမွာ ကိုယ္စားလွယ္လႊတ္ လိုက္သူႏွစ္ဦး၏ ဆက္သြယ္ရွင္းျပႏိုင္ျခင္း အရည္အခ်င္းေပၚတြင္ မူတည္ေလသည္။ အခ်ိန္ေစ့ေသာ္ တံတားပံုစံႏွစ္ခုကို ယူကာ တေနရာထဲတြင္ တံတားႀကီးတခုျဖစ္ေအာင္ တည္ေဆာက္ၾကရသည္ဟု ဆိုသည္။ ျမန္မာျပည္ ဗိုလ္သင္တန္းေက်ာင္း သားေရြးပြဲေတြမွာလည္း ထိုကဲ့သုိ႔ျပႆနာပုစၧာေတြကို ေမးသည္ထင္ပါသည္။
ထို Group Test မွလြန္ေသာ္ လူ ၅၀ ခန္႔ က်န္သည္။ ထိုလူငါးဆယ္သည္ စင္ျမင့္ေပၚသို႔တက္ခါ ေအာက္က ဒိုင္ေတြေမးေသာ ေမးခြန္းကို နားလည္သလို ေျဖရသည္ဟုဆိုသည္။
အဂၤလိပ္စကားႏွင့္ တ႐ုတ္စကားကို အလုပ္ျဖစ္႐ံု ဆက္သြယ္ေျပာတတ္ရွာေသာ ကြၽန္ေတာ့္သား စင္ျမင့္ေပၚမွာ ဘာေတြ ေျပာ၊ ဘာေတြေျဖလိုက္သည္မသိ ေကာင္စီလူႀကီးကား အေရြးခံရေပၿပီ။ စိစစ္ေရးု စာေမးပြဲေတြကို ေအာင္္ခဲ့ပါၿပီ။ ေနာက္ဆံုး ေကာင္စီလူႀကီး ၃၇ ဦးကို ေရြးခ်ယ္ရာတြင္ ပါ၀င္လာခဲ့သည္။ သားငယ္သည္ ေက်ာင္းေကာင္စီ၏ “ဆက္သြယ္ေရးေကာ္မီ တီ” ၀င္တဦးျဖစ္လာခဲ့သည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုေပးလိုက္ေသာ ေဆးေရာင္စံုေတြႏွင့္ဖိတ္စာသည္ VIP ဖိတ္စာျဖစ္ပံုရသည္။ ဖိတ္စာကဒ္ကို ထုတ္ျပသည္ ႏွင့္ ႀကိဳဆိုေရးအဖြဲ႕က ေက်ာင္းသားတေယာက္က ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို အခမ္းအနားက်င္းပရာ ခန္းမထဲသုိ႔ အေရာက္လိုက္ပို႔ပါ သည္။ ေရွ႕ဆံုးတန္းမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေနရာခ်ေပးသည္။
အခမ္းအနားစသည္ႏွင့္ “God Save The King” ကဲ့သို႔ ေသာစစ္ခ်ီတီးလံုးႏွင့္ ေကာင္စီလူႀကီးေတြ တဖြဲ႔စီ ၀င္လာၾကပါသည္။ ပရိတ္သတ္က ညီညာဖ်ဖ် လက္ခုတ္တီးၾကိဳဆိုၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ လူအုပ္ထဲက မားမားႀကီးေလွ်ာက္လာေသာ အေနာက္တိုင္း၀တ္စံုျပည့္ျဖင့္ သားႀကီးကိုၾကည့္ကာ ၾကည္ႏူးမႈ အျပည့္ျဖစ္ေနမိသည္။ အေမလုပ္သူကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္ရည္ေတြစီးက်ေနကာ ျပံဳးျပံဳးႀကီးျဖစ္ေနေလသည္။
သားသည္ တာ၀န္ယူတတ္သည့္ ေကာင္စီလူႀကီးျဖစ္ေနေပၿပီ။ အခမ္းအနားက အလြန္႐ိုးရွင္းပါသည္။ ၃၄ ႀကိမ္ေျမာက္ ေကာင္စီလူႀကီးမ်ားက ၃၅ ၾကိမ္ေျမာက္ေကာင္စီလူႀကီးမ်ားကို တာ၀န္လႊဲအပ္ပြဲျဖစ္ပါသည္။ ဒုတိယေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက စကားေျပာသည္။ ေကာင္စီဥကၠဌေဟာင္းႏွင့္ ဥကၠဌအသစ္တိုု႔ စကားေျပာၾကသည္။ အခမ္းအနားမွဴးလုပ္သူကလည္း မိန္း ကေလး ႏွစ္ေယာက္ မိုက္ခြက္ကို တဦးစီ တခ်ိန္စီ တာ၀န္ယူၿပီး အခမ္းအနားက်င္းပသြားပံုမွာ ေသသပ္ပိရိလွပါသည္။စကၤာပူ တကြၽန္းလံုး ဂ်ဴနိယာေကာလိပ္မ်ားမွ ေက်ာင္းေကာင္စီကိုယ္စားလွယ္ေတြကိုလည္း ဖိတ္ထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ေက်ာင္းယူနီေဖါင္း တံဆိပ္အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ လူငယ္ေလးေတြကို ၾကည့္ရသည္မွာ အားရစရာေကာင္းသည္။ သူတို႔သည္ အခုလို ပြဲေတြမွာ တဦး ႏွင့္တဦး ေတြ႔ဆံုကာ အေတြ႔အၾကံဳေတြ ဖလွယ္ၾကပါလိမ့္မည္၊ သူတို႔ကေလးေတြသည္ တခ်ိန္တြင္ စကၤာပူ ႏိုင္ငံကို ဦးေဆာင္ၾကပါလိမ့္မည္။ သူတို႔သည္ အနာဂါတ္၏ေခါင္းေဆာင္ ကေလးမ်ားျဖစ္ၾကပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ မရိပ္စားမိလွ်င္ ရွိေစ၊ ေခတ္ႀကီးကေျပာင္းေနပါၿပီ IT – Information Technology ႏွင့္အတူ Network ေတြ Social Media ေတြႏွင့္ တိုးတက္ေသာ ပို၍လြတ္လပ္ေသာ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးမ်ား၊ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ လူတို႔၏ယဥ္ေက်းမႈပံုစံသည္ တိုးတက္ေျပာင္းလဲေနေသာ အခ်ိန္ျဖစ္ပါသည္။ ေဟာင္းႏြမ္းအိုမင္းေသာ လူေနမႈစနစ္သည္ အဆံုးသတ္ခါ အသစ္တက္ လာေသာ ေခတ္လူငယ္တို႔၏ ယဥ္ေက်းမႈဆက္ဆံေရးပံုစံသည္ အစားထိုး၍၀င္ေရာက္လာေတာ့မည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။
ေခတ္သစ္ကို အရင္ဆံုး ေတြ႔ထိႀကိဳဆို၊ အသစ္ေတြကိုဖန္တီးၾကမည့္သူမ်ားမွာ လူငယ္တို႔ျဖစ္ပါသည္။ ယေန႔တိုင္းျပည္၏ ကံၾကမၼာကို ဆံုးျဖတ္ေနသူမ်ားသည္ ထိုလူငယ္တို႔၏အင္အားကို အသံုးခ်ရန္လိုအပ္ၿပီး တိုးတက္လာေသာလူငယ္မ်ားကို ေနရာမေပးဘူးဟုဆိုလွ်င္ အသြင္ကူးေျပာင္းေရးအခ်ိန္သည္ အဖုအထစ္ အႏၱရာယ္ေတြ မ်ားျပားမွာေသခ်ာပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေတာ္၏ အနာဂါတ္ကို တာ၀န္ယူၾကရမည့္ ယေန႔ကေလးငယ္မ်ားအဖို႔ ႏိုင္ငံေတာ္၏ ေရးရာကိစၥ မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ အျပဳသေဘာျမင္ႏိုင္ၾကရန္ အေရးႀကီးပါသည္။ ထိုလူငယ္မ်ား၏အသံကို နားေထာင္ရန္ ထိုလူငယ္ကေလးမ်ား ကိုေနရာေပးရန္ တာ၀န္မွာ ယေန႔လူႀကီးေတြ၏တာ၀န္ျဖစ္ပါသည္။
တရုတ္ျပည္ႀကီး၏ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈမ်ားကိုလည္းေကာင္း၊ ေဟာင္ေကာင္မွ ဒီမိုကေရစီ ေရးေတာင္းဆိုေနၾကေသာ လူငယ္ထု၏ဆႏၵကိုလည္းေကာင္း၊ ကမၻာက အထင္အရွား ေတြ႕ျမင္ၾကၿပီးျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံလြတ္လပ္ေရးကို ဦး ေဆာင္ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကသည့္ ကိုႏုတို႔ ကိုေအာင္ဆန္းတို႔မွာလည္း သူတို႔ေတာ္လွန္ေရးဘ၀သေဘာတရားမ်ားကို တကၠသိုလ္ တက္သည့္လူငယ္ဘ၀မွာပင္ သူတို႔ရင္ထဲ၌ အစပ်ိဳးခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ယေန႔လူငယ္ေတြမွာ ႏိုင္ငံ၏ ေကာင္းရာေကာင္း ေၾကာင္းကို မေတြးေတာ၊ မပါ၀င္ရဘူးဆိုလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ အနာဂါတ္မရွိတာႏွင့္အတူ တူပင္ျဖစ္ပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံတြင္ စစ္တပ္၏လႊမ္းမိုးအုပ္ခ်ဳပ္မႈေၾကာင့္ စစ္တပ္လူတန္းစားႏွင့္ စစ္တပ္မဟုတ္ေသာ သာမန္ လူတန္း စားဟူ၍ ကြဲျပားလ်က္ရွိပါသည္။ တာ၀န္ရွိေသာေနရာ၊ ၾသဇာအာဏာရွိေသာေနရာတိုင္းတြင္ စစ္တပ္မွပုဂိၢဳလ္မ်ားကိုသာ ေနရာေပးထားျခင္းျဖင့္ တိုင္းျပည္ကိုခ်စ္သည္ဟူေသာ အယူအဆ၀ါဒတြင္ ကြဲျပားခ်က္မ်ားရွိေနပါသည္။
ႏိုင္ငံေတာ္ အစိုးရအေနျဖင့္ ထိုကြဲလြဲေနမႈကို ျပဳျပင္ရန္လိုပါသည္။ စစ္သား၊ စစ္ဗိုလ္မဟုတ္သည္ႏွင့္ တိုင္းျပည္ထူေထာင္ေရး၊ ျပဳျပင္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ပါ၀င္ရန္မလိုဟုေသာ အယူအဆမွာ အလြန္မဆီေလ်ာ္ေသာကိစၥျဖစ္ပါသည္။
တိုင္းျပည္ ႏိုင္ငံဟူ၍ျဖစ္လာသည္ႏွင့္ (Diversify) အမ်ဳိးအမည္ ကြဲျပားေသာလူမ်ဳိး၊ အယူအဆ၊ မတူညီေသာ လူတန္းစားတို႔ သည္ ရွိၾကစျမဲျဖစ္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံသားတိုင္း တန္ဘိုးထားရမည့္ (Core Value) ဆိုသည္မွာလည္း မိမိတို႔ ယဥ္ေက်းမႈ အစဥ္အလာထိမ္းသိမ္းေရးႏွင့္ တိုင္းျပည္တိုးတက္ သာယာ၀ေျပာေရးအတြက္ အလုပ္လုပ္လိူစိတ္ရွိေရးတို႔ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
“တရားမွ်တ လြပ္လပ္ျခင္း” ဟုဆိုအပ္ေသာ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းတြင္ပါသည့္ ေလာကပါလတရားမွာကြၽန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံတြင္ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္ပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္သည္ ကြၽန္ေတာ့္သားငယ္၏ ေက်ာင္းေကာင္စီတာ၀န္ေပးအပ္ပြဲမွ မ်ားစြာေသာစဥ္းစားစရာမ်ားႏွင့္ ျပန္လာခဲ့မိပါ သည္။ ၁၉၉၂ ခုႏွစ္ ကြၽန္ေတာ္စကၤာပူသို႔ေရာက္စကထိုစဥ္ က၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္သူ ဂိုေခ်ာက္ေတာင္းက လူငယ္ေတြကို အစိုးရ ႏွင့္ လက္တြဲအလုပ္လုပ္ၾကဘို႔ ဖိတ္ေခၚသံကို ၾကားလိုက္ရဘူးပါသည္။ ယေန႔ ကြၽန္ေတာ္ေတြ႔ခဲ့ရေသာ ေက်ာင္း ေကာင္စီ လူႀကီးေတြကို စုစည္းေျမေတာင္ေျမႇာက္ေပးျခင္းမွာ အစိုးရက အစီစဥ္တက်ခ်ေပးေသာစီမံခ်က္ျဖစ္သည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ ယံုၾကည္ပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ယေန႔ေတြ႔ၾကံဳေနရေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွအေျခအေနမ်ားကို စဥ္းစားၾကည့္ေနမိပါသည္။ အဆက္အသြယ္ ေကာင္းသူမ်ားက မိဘမ်ားဖန္တီးေပးေသာ ၀င္ေငြေကာင္းသည့္ လုပ္ငန္းႀကီးမ်ားတြင္ ေနရာယူ ေငြဖန္တီးႏိုင္သူမ်ားရွိသလို မျပည့္မစံုျဖင့္ ပညာကို ႀကိဳးစားရွာေဖြေနသူမ်ား၊ လုပ္စရာ ကိုင္စရာ အတည္အက်မရွိ ေလလြင့္ေနသူမ်ား၊ ေဆးစြဲၿပီးလမ္းမွား ေရာက္ေနသူမ်ား၊ ကာရာအိုေက၊ စားေသာက္ဆိုင္၊ ေျဖေဖ်ာ္ေရးဆိုင္မ်ားတြင္ျဖစ္သလို ကုပ္ကပ္ေငြရွာေနၾကရသူမ်ား၊ ဟန္း ဖံုးတလံုးျဖင့္ အခ်ိန္ျဖဳန္းတီးေနသူမ်ား၊ လၻက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ ေလကန္ေနသူမ်ား စသည္ျဖင့္ ေတြ႔ေနၾကရပါသည္။ တိုင္းျပည္ ထူေထာင္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ အလုပ္လုပ္ႏိုင္သူက ရာႏႈန္း နည္းလြန္းလွပါသည္။
မည္သို႔ဆိုေစ ေက်ာင္းသားအရြယ္လူငယ္မ်ားမွာ စာသင္ခန္းအတြင္း ဆရာသင္ၾကားပို႔ခ်သည္ကို ေလးစားစြာ နာယူသင္ ၾကားေနၾကသည္ကိုသာ ေတြ႔ျမင္လိုလွပါသည္။ အေထြေထြ ပုစာၦရပ္ေတြကို ေျဖရွင္းေနၾကသည္ကိုသာ ေတြ႔ျမင္လိုပါသည္။ တိုင္းျပည္၏အေျခအေန အနာဂါတ္အေပၚ မေကာင္းျမင္ေနေသာကေလးေတြ မျဖစ္ေစခ်င္ပါ။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္လည္း လူငယ္မ်ားကို ေျမေထာင္ေျမႇာက္ေပးရပါလိမ့္မည္။ ထိုသို႔မဟုတ္မူ ယေန႔ ေက်ာင္း သားထု၏ လြတ္လပ္ေသာအျမင္ အယူအဆတို႔ႏွိပ္ကြပ္ရန္ႀကိဳးစားေနမည္ဆိုလွ်င္ မိမိကိုယ္ကို အႏၱရာယ္ျဖစ္ေအာင္ ဒုကၡ ေပးေနျခင္းသာျဖစ္သည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ယူဆပါသည္။
ကိုသန္းလြင္
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
