(မုိးမခ) ေမ ၂၂၊ ၂၀၁၅
ေလာကႀကီးတြင္ အဖိုရိွလွ်င္ အမရိွသည္။ လွ်ပ္စစ္ေသာ္မွ အဖိုဓာတ္၊ အမဓာတ္ဆိုၿပီး ခြဲျခားၿပီး ရိွေသးသည္ဘဲ။ ၿပီးေတာ့ အဖိုဓာတ္ အဖိုဓာတ္ အခ်င္းခ်င္းဆို တြန္းေလ၏။ ထုိ႔အတူ ကိုေသာင္းျမင့္ဆိုေသာ အဖို လူသတၱ၀ါႀကီးႏွင့္ မသူဇာဟူေသာ အမ လူသတၱ၀ါႏွစ္ေယာက္သည္ ဆန္႔က်င္ဘက္ ဓာတ္သေဘာအရ ဆြဲငင္ၾကၿပီးလွ်င္ အၾကင္လင္မယားအျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ရိွ သည္မွာ လူသတၱ၀ါ အမေလးတေကာင္ က်ၿပီးျဖစ္ေလ၏။
လူအဖိုႏွင့္ လူအမ ေပါင္းဖက္ဖုိ႔ ႀကိမ္ႏႈန္း တူစရာမလို။ တနည္း.. ကဗ်ာဆန္ဆန္ေျပာရလွ်င္ ရင္ခုန္သံစည္းခ်က္ထပ္တူ က် ခ်င္မွ က်ႏိုင္သည္။ ယခုလည္း ကိုေသာင္းျမင့္ႏွင့္မသူဇာတုိ႔စံုတြဲသည္ အဖိုသေဘာ၊ အမသေဘာအရ ေပါင္းစည္း စံုဖက္ ၾကေသာ္လည္း ရင္ခုန္သံ ထပ္တူမက်သည္က မ်ားသည္။ အဘယ္အရာေတြမွာ ဒီစံုတြဲ ရင္ခုန္သံ ႀကိမ္ႏႈန္းမတူ၊ မညီ ရိွရ သနည္းဟုဆိုေသာ္ …
ကိုေသာင္းျမင့္ေရာ မသူဇာပါ စာဖတ္၀ါသနာပါႀကသည္။ သာမန္ထက္ပိုေသာ ၀ါသနာ။ စာအုပ္အေကာင္းေတြကို လင္ေရာ၊ မယားေရာ တက္ညီ လက္ညီ ၀ယ္စုၾကသည္။ တေယာက္က စာအုပ္ေကာင္းတအုပ္ေတြ႕လွ်င္ က်န္တေယာက္ကို လက္ တုိ႔၏။ သုိ႔ေသာ္ စာဖတ္ပံုခ်င္း မတူညီၾက။ ကိုေသာင္းျမင့္က စာအုပ္ကို အိမ္သာသြားခါနီး ေနာက္က ေႂကြးရွင္ က်ားစီးလိုက္ လာသလို တက္သုတ္႐ိုက္ဖတ္သည္။ မသူဇာက စာကို တေၾကာင္းခ်င္း ေအးေအးလူလူ စဥ္းစဥ္းစားစား ဖတ္သည္။ သူ ႀကိဳက္သည့္စာအုပ္ဆိုလွ်င္ စိမ္ေျပ နေျပ အခ်ိန္ယူၿပီးဖတ္သည္။ ကိုေသာင္းျမင့္ကေတာ့ စာတမ်က္ႏွာဖတ္လိုက္ သူ႕ရဲ႕ ဆုိ ရွယ္နက္၀ပ္ခ္ တက္ၾကည့္လိုက္။ ဘယ္သူေတြ ဘာေျပာထားသလဲ ၾကည့္လိုက္။ ေနာက္ထပ္ တမ်က္ႏွာ ထပ္ဖတ္လိုက္။
သူက ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းလို ကေလးပုခက္လႊဲရင္း စာဖတ္၊ စာေရးလုပ္ႏိုင္သည့္ ပါရမီရိွသူလည္း မဟုတ္။ ဒီ ေတာ့ စာအုပ္တအုပ္ဖတ္ၿပီးတာျခင္းတူၾကေသာ္လည္း မသူဇာႏွင့္ အႏွစ္သာရခ်င္း ကြာျခားေလသည္။ မသူဇာက ကို ေသာင္းျမင့္၏ စာဖတ္အက်င့္ဆိုးႀကီးကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေထာက္ျပေ၀ဖန္ေသာ္လည္း မရ။ ၾကာေတာ့ မသူဇာက စာဖတ္ျခင္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ရက္စက္ေသာ တိတ္ဆိတ္ျခင္းကိုဖန္တီးကာ ဘာမွမေျပာေတာ့။ မေ၀ဖန္ေတာ့။ သူ႔ဘာသာ သူႀကိဳက္သလို ဖတ္ခ်င္သလို ဖတ္မွာေပါ့ဟု ေပလ်ကံ ျပဳလိုက္ေတာ့သည္။
တျမန္မေန႔က မသူဇာ ၿမိဳ႕ထဲဘက္ထြက္ရင္း စာအုပ္ဆိုင္ေတြဘက္ လွည့္၀င္ခဲ့သည္။ ျပန္လာေတာ့ စာအုပ္တခ်ဳိ႕ပါလာသည္။ ထိုအထဲက ဆရာဟိန္းလတ္ဘာသာျပန္သည့္ “ကြၽန္မ မာလာလာ” ဆိုသည့္စာအုပ္ ပါလာေလသည္။ ကိုေသာင္းျမင့္က ထိုစာအုပ္ကို ေကာက္ကိုင္ၾကည့္ၿပီး “ေအးကြ ဒီစာအုပ္မဖတ္ရေသးဘူး။ ဆရာဟိန္းလတ္ ဘာသာျပန္တာဆိုေတာ့ ေကာင္း မွာကြ။ မင္းအရင္ဖတ္မလား။ ငါ အရင္ဖတ္ရမလား” ဟု ေမးသည္။ မသူဇာက “ရွင့္သေဘာ” တဲ့။
ကိုေသာင္းျမင့္ “ကြၽန္မ မာလာလာ” ကို စဖတ္ေတာ့သည္။ တယ္လီဖုန္းေလး ပြတ္လိုက္၊ စာအုပ္ေလးဖတ္လိုက္၊ လၻက္ရည္ ဆိုင္ထြက္သြားလုိက္ လုပ္ရင္းဖတ္တာ သံုးရက္အတြင္း ၿပီးသည္။ မသူဇာကေတာ့ အိပ္ခ်ိ္န္ထဲက အခ်ိန္ခိုး၊ အပို အလုပ္ေတြ ကို ေလွ်ာ့၊ ထမင္းဟင္း အျပင္က၀ယ္ေစၿပီး စာအုပ္ကို စူးစူးစိုက္စိုက္ဖတ္တာကိုဘဲ တပါတ္နီးပါးၾကာသည္။ တကယ္ဆိုရင္ သူတုိ႔စံုတြဲက စာတအုပ္ ဖတ္ၿပီးၾကလွ်င္ ေဆြးေႏြးၾကစျမဲ။ အခု ဒီစာအုပ္ၾကေတာ့ လူမႈေရး ကိစၥေတြေရာ၊ သူတုိ႔သမီးေလး ေနမေကာင္းျဖစ္တာေၾကာင့္ေရာ အဲဒီဘက္ ျမႇားဦးမလွည့္ႏိုင္ေသး။
တညေနခင္းဘက္ သူတုိ႔၏ တဦးတည္းေသာသမီးေလးကို မသူဇာ၏ အေဖႏွင့္အေမက “ငါတုိ႔ေျမးေလး သတိရတယ္၊ လာ ပို႔စမ္း၊ ဒီမွာ တညေလာက္အိပ္ပေစ” ဟု အမိန္႔ေပးေသာေၾကာင့္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းျဖင့္ သြားပို႔ၿပီး သမီးရည္းစားဘ၀ကို သူငယ္ျပန္ကာ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ၾကသည္။ “ကြၽန္မ မာလာလာ” စာအုပ္အေၾကာင္း အလိုလို ေရာက္သြားၿပီး ေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကသည္။ ကိုေသာင္းျမင့္က မြတ္ဆလင္မေလးေတြ ေဘာ္လီ၊ ဘရာစီယာ မ၀တ္ရဘူးတဲ့ကြ ဆိုၿပီး Highlight လုပ္မိေသာေၾကာင့္ ဗိုက္ေၾကာဆြဲလိမ္တာ ခံလိုက္ရေသးသည္။ ၿပီးေတာ့ “သူတုိ႔ ဘာသာတရားက အရမ္းႀကီးတင္းၾကပ္လြန္းတယ္ကြာ။ ဒါေၾကာင့္ တာလီဘန္ေတြက ပါကစၥတန္ ျပည္သူလူထုကို စည္းရံုးလို႔ လြယ္လြယ္ေလး ရတာေပါ့” လုိ႔ မွတ္ခ်က္ခ်သည္။ မသူဇာက လက္မခံ။ “ဘာသာတရားနဲ႔ မဆိုင္ေၾကာင္း။ ဘာသာတရားတိုင္းဟာ သူ႔ဟာနဲ႔ သူ အနည္းအမ်ားေတာ့ လူေတြရဲ႕ ဘ၀လမ္းေၾကာင္းမွာ ပိုမိုအဓိပၸါယ္ျပည့္၀ေအာင္ ကူညီႏိုင္ၾကေၾကာင္း။ ပါကစၥတန္ ျပည္ သူလူထုတခ်ဳိ႕ကို တာလီဘန္ေတြက စည္း႐ံုးလုိ႔ရတယ္ဆိုတာ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးၿပီး ပညာနည္းၾကလုိ႔ျဖစ္ေၾကာင္း။ ဘယ္တိုင္း ျပည္မွာမဆို တိုင္းသူျပည္သားေတြ ပညာေရးနိမ့္ပါးလာၿပီဆိုရင္ လူယုတ္မာေတြက ဘာသာတရားကိုေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီး ဘာ သာေရး မႈိင္းတိုက္ၾကေၾကာင္း” ျပန္ေျပာေတာ့ ကိုေသာင္းျမင့္က “တိုးတိုးလုပ္ပါကြ။ မင္းဟာ မဘသဘုန္းႀကီးေတြၾကားရင္ အ႐ိုက္ခံေနရပါအံုးမယ္” ဟု သတိေပးယူရသည္။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကိုေသာင္းျမင့္ႏွင့္ မသူဇာတုိ႔လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ကေလးဗာရီဟကိစၥ မမ်ားေတာ့ေသာေၾကာင့္ ည ေနစာကို ေအးေအးလူလူ စားၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ ကိုေသာင္းျမင့္ေပါင္ကို မသူဇာက ေခါင္းအံုးအိပ္ကာ ဖတ္လက္စ စာအုပ္ ျဖစ္သည့္ ဆရာသိန္းေဖျမင့္ေရးေသာ “သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသား” ၀တၳဳကို ဆက္ဖတ္သည္။ ကိုေသာင္းျမင့္ကေတာ့ ထံုး စံအတိုင္း သူ႔တယ္လီဖုန္းေလးကိုပြတ္ကာ ဆိုရွယ္နက္၀ပ္ခ္ျဖင့္ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနၾကသည္။ တခ်က္ တခ်က္ အိမ္ေျမႇာင္စုတ္ ထိုးသံကလြဲၿပီး တအိမ္လံုး ဘာသံမွမၾကားရ။ အရာအားလံုးက တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ကာ ရိွေနေလသည္။
တေအာင့္ၾကာေတာ့ ကိုေသာင္းျမင့္က “မသူ ဒီမွာသတင္းေတြတက္ေနတယ္ကြ။ ေလွစီးဒုကၡသည္ေတြ သတင္းေတြ အမ်ား ႀကီးဘဲ။ သူတုိ႔ကို ဘယ္ႏိုင္ငံမွလက္မခံႏိုင္ဘူးကြ။ ဒီလူေတြကလဲ ခက္ပါတယ္ကြာ။ အကုန္လံုး ေလွေမွာက္ၿပီး မာလကီး ယားသြားၾကလဲ ေကာင္းသား” ဟု တိတ္ဆိတ္ျခင္းကို ျဖိဳခြဲလိုက္ေလသည္။ မသူဇာက ကိုေသာင္းျမင့္ေပါင္ေပၚမွ သူ႔ေခါင္းကို ေထာင္ၿပီး ထထိုင္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ..
“ကိုေသာင္း ဘာေျပာလိုက္တယ္”
“ေၾသာ္.. ဘယ္ႏိုင္ငံက ဘယ္သူေတြမွန္းမသိဘဲ ဒုကၡမ်ားမယ့္သူေတြ အကုန္ေသကုန္လဲ ေအးတာဘဲမဟုတ္ဘူးလားလုိ႔ ေျပာတာပါကြာ”
“ကိုေသာင္း ရွင့္ႏွယ္ အကုသိုလ္ႀကီးလိုက္တာေတာ္။ ဘဂၤလီေတြ၊ ႐ိုဟင္ဂ်ာေတြ အကုန္ေဘးခ်ိတ္အံုး။ သူတုိ႔ဘာသာ ဘယ္ ကလာလာ။ ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္။ လူဟာ လူဘဲေတာ့။ ဘယ့္ႏွယ့္ ေသပါေစဆိုတဲ့စိတ္ႀကီး ထားရတာတံုး”
“ဟ မသူႏွယ္ မင္းက လူ႔အခြင့္အေရးေတြ၊ ဒီမိုကေရစီေတြနဲ႔ လာမေျပာနဲ႔ေလ။ ကိုင္းေျပာ.. မင္း ဒီလူေတြကို ငါတုိ႔ႏိုင္ငံမွာ လက္ခံသင့္တယ္လုိ႔ ထင္သလား”
“ကြၽန္မက လက္ခံတယ္၊ လက္မခံတဲ့ကိစၥေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ကို္င္း .. ထားပါ။ ျမန္မာျပည္ကထြက္လာတယ္လုိ႔ အ ေထာက္အထားျပႏိုင္ရင္ ရွင္ဖင္ပိတ္ျငင္းေနလုိ႔ ရမလား။ ဒီ႐ိုဟင္ဂ်ာကိစၥက အစိုးရအဆက္ဆက္ နယ္စပ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ မေစာင့္မေရွာက္ႏိုင္လုိ႔ ျဖစ္ေနရတဲ့ကိစၥ။ အရင္ကေတာ့ ဒီလူေတြကို မဲရဖုိ႔အတြက္ အသံုးခ်ၿပီးမွ အခုက်မွ မသိဘူး။ မရိွဘူး ေျပာလဲ အပိုဘဲေပါ့ ေတာ္။ ကိုယ္ေမႊးတဲ့မီး ကိုယ္မၿငိမ္းႏိုင္ရင္ ပိုႀကီးမလာေအာင္ လုပ္ၾကရမွာဘဲ။ သူ႔ဘာသာ ႐ိုဟင္ဂ်ာျဖစ္ျဖစ္၊ ဘဂၤါလီျဖစ္ျဖစ္ လူေတြကို ေသေစခ်င္တဲ့စိတ္၊ သတ္ျပစ္ခ်င္တဲ့စိတ္ဟာ ဘယ္ဒီမိုကေရစီ၊ ဘာစနစ္နဲ႔မွ မေျပာနဲ႔အံုး။ ျဖစ္ကို မျဖစ္သင့္တဲ့ကိစၥ။ ကိုင္း ကြၽန္မေျပာတာ ဟုတ္လား၊ မဟုတ္လား”
ဖင္ပိတ္ျငင္းေသာသူမ်ား ခ်က္က် လက္က် ျပန္ေထာက္၊ ျပန္ပက္ေသာသူမ်ားႏွင့္ေတြ႕ေသာအခါ အတိတ္ေမ့သလိုလို၊ ေရႊ ေပ်ာက္သလိုလုိ ျဖစ္တတ္ၾကသည့္သဘာ၀အရ ကိုေသာင္းျမင့္ခမ်ာမွာလည္း ေခြး အ အ ႀကီး လွည္းနင္းသလို အင္း … အို… ဟိုႏွင့္ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ တကယ္ဆို ျပႆနာက ဒီမွာတင္ၿပီးေလသည္။ မသူဇာကလဲ ဇြတ္အတင္း သူ႔ကို ဟုတ္ တယ္၊ မဟုတ္ဘူး ေခ်ာင္ပိတ္႐ုိက္ေနတာလည္း မဟုတ္။ သူ႔ဘာသာ ဆရာသိန္းေဖျမင့္ႏွင့္ ႏွစ္ပါးျပန္သြားဖုိ႔ စေနၿပီျဖစ္သည္။ ခက္တာက ကိုေသာင္းျမင့္။ မိန္းမေတြ ေစဒကတက္ၿပီဆိုလွ်င္ ဘယ္ေယာကၤ်ားမွ မႀကိဳက္တတ္ေသာ ျမန္မာေယာကၤ်ားႀကီး ကိုေသာင္းျမင့္က တိုက္ပြဲေခၚသံ ထပ္ျပဳျပန္ေလသည္။
“ကိုင္း ဒါဆို မင္းညီမ ႐ုိဟင္ဂ်ာ မြတ္ဆလင္နဲ႔လိုက္ေျပးမယ္ဆိုရင္ မင္းကၾကိဳက္တယ္ေပါ့ေလ ဟဲ ဟဲ ဟဲ” ဟု ရန္စလိုက္သည္။ မသူဇာက ေငါက္ခနဲ႔ ထထိုင္ျပန္၏။ စာအုပ္ကို စားပြဲေပၚသုိ႔ ပစ္တင္လိုက္ၿပီး …
“ဒီမွာ ကိုေသာင္းျမင့္ မဆိုင္တာ မရမ္းနဲ႔။ ကြၽန္မညီမကို ဘယ္႐ုိဟင္ဂ်ာနဲ႔မွ သေဘာမတူဘူး။ ဟုတ္တယ္။ ဒီလိုေျပာလုိ႔ ကြၽန္မကို လူတန္းစားခြဲျခားတယ္လုိ႔ ထင္ရင္လည္း ကြၽန္မခံမယ္။ ကြၽန္မစိတ္ထဲမွာရိွတာ အ႐ုိးသားဆံုး ေျဖတာဘဲ။ ႐ုိဟင္ဂ်ာဟာ ႐ုိဟင္ဂ်ာဘဲ။ မြတ္ဆလင္ဟာ မြတ္ဆလင္ဘဲ။ မြတ္ဆလင္ေတြ၊ ခရစ္ယာန္ေတြ၊ ဗုဒၶဘာသာေတြ လာမေျပာနဲ႔။ လူေကာင္းနဲ႔ လူဆိုးဘဲ ရိွတယ္။ ေကာင္းတဲ့သူဟာ ေကာင္းတာဘဲ။ မဆိုင္တဲ့အေၾကာင္းအရာႏွစ္ခုကို ဇြတ္ေရာ၊ အမ်ိဳး ဘာသာသာသနာလုိ႔ေျပာၿပီး ႏိုင္ငံေရးကို႐ႈပ္ေထြးေအာင္လုပ္ခ်င္တဲ့ ရွင့္လူေတြလို လာမလုပ္နဲ႔။ ကၽြန္မေျပာတာ ရွင္းရွင္း ေလ။ လူဟာ လူဘဲ။ ျပႆနာဟာ ႐ုိဟင္ဂ်ာမဟုတ္ဘူး။ ျမန္မာႏိုင္ငံကလာတာ၊ မလာတာ ေျပာေနတာမဟုတ္ဘူး။ ဒီ ေလွ စီးဒုကၡသည္ကိစၥက ျမန္မာတႏိုင္ငံတည္းလည္း ရွင္းလုိ႔ မရဘူး။ ဒီျပင္ ဆက္စပ္ပတ္သက္တဲ့ႏိုင္ငံေတြအကုန္လံုး ပူးေပါင္း ေျဖရွင္းရမယ့္ကိစၥ။ အခုေတာ့ ဟိုက သူ႔ဟာမဟုတ္ဘူး။ ဒီက သူ႔ဟာမဟုတ္ဘူးနဲ႔ ျပႆနာကို ဖင္ပိတ္ျငင္းေနၾကတာေလ။ ၿပီးေတာ့ ရွင့္လို ပညာတတ္၊ ဗဟုသုတမ်ားတဲ့သူေတြ ကိုယ္တိုင္က အကုန္ေသကုန္ေအးေရာဆိုတဲ့ အေပါက္မ်ိဳးကေတာ့ ရွင္ လူျဖစ္လုိ႔ မျဖစ္ဘူး။ ဟဲ ဟဲ ဟဲ” ဟု ခပ္သြက္သြက္ႀကီး ေျပာခ်လိုက္ေလသည္။
ကိုေသာင္းျမင့္က လူမျဖစ္သင့္ဘူးဆိုေတာ့ ဘာျဖစ္သင့္သနည္း။ သူ႔ကိုယ္သူ ျပန္စဥ္းစားေနတာႏွင့္ ခဏေၾကာင္သြားသည္။ ၿပီးမွ “မသူဇာရယ္ မင္းမလဲ တုိင္းျပည္ ပ်က္ခ်င္ပ်က္။ လူ့အခြင့္အေရးကို ေလးစားလိုက္နာရမယ္ဆိုတဲ့ မင္းတုိ႔ေခါင္းေဆာင္ ႀကီးေလသံေတြ မလိုက္စမ္းပါနဲ႔။ ကိုင္း မင္းသာဆိုရင္ ဒီကိစၥကို ဘယ္လိုေျဖရွင္းမွာတံုး။ လုပ္စမ္းပါအံုး ဒီမိုကေရစီဘြားေတာ္ ေနာက္လိုက္မႀကီးရဲ႕” ဟု အေမးရိွေလသည္။
အေမးႏြားေက်ာင္းသား အေျဖဘုရားေလာင္းဆိုသည့္ စကားသည္ ႐ုိးရွင္းသည့္ေမးခြန္းကို ပညာႀကီးရင့္သည့္အေျဖျဖင့္ မလိုအပ္ဘဲ ေျဖဆိုေနတာကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္ဟန္တူသည္။ အခု ကိုေသာင္းျမင့္က ႏြားေက်ာင္းသားလည္း မဟုတ္။ ႏြား ေက်ာင္းသားေမးခြန္းလို ႐ုိး႐ုိးရွင္းရွင္း ရိွတာလည္း မဟုတ္။ ရန္စသည့္ ေမးခြန္း။ ရန္စသည့္ေမးခြန္းကို ရန္ေထာင္သည့္ အေျဖသာရမည္ဆိုတာ ေျမႀကီးကို လက္ႏွင့္ပုတ္တာမွ လြဲေပအံုးမည္။ အခုလည္း မသူဇာက….
“ကိုေသာင္းျမင့္ ကြၽန္မကို ရိသဲ့သဲ့ လာမေျပာနဲ႔။ ရွင္ေယာကၤ်ားႀကီးျဖစ္ၿပီး စကားေျပာတာ ရိသဲ့သဲ့နဲ႔။ ကြၽန္မက သာမန္အိမ္ ရွင္မ။ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္လည္း မဟုတ္ဘူး။ အင္း…ဒါေပမယ့္ ရွင့္ေမးခြန္းကို ကြၽန္မေျဖမယ္။ ကြၽန္မသာဆိုရင္ ေနာက္ထပ္ ဘဂၤါလီျပႆနာေတြမျဖစ္ရေအာင္ နပ္စပ္ကို လံုျခံဳေအာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ေစာင့္ရမယ္။ ရိွၿပီးသားလူေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ စိစစ္ရမယ္။ ႏိုင္ငံသားေပးသင့္တယ္ဆိုရင္ ေပးကို ေပးရမွာဘဲ။ မေပးခ်င္ဘူးဆိုရင္လည္း ဒီျပင္နည္းနဲ႔ အသိအမွတ္ေတာ့ ျပဳကို ျပဳရမယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီလူေတြကို ေလွစီးထြက္မေျပးႏိုင္ေအာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ေစာင့္ေရွာက္ရမယ္။ ေစာင့္ေရွာက္ရ မယ္ဆိုလုိ႔ ေခြးလို၊ ၀က္လို ေလွာင္အိမ္ထဲထည့္ထားရမယ္လုိ႔ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ အိမ္ဦးခန္းမွာတင္ထားၿပီး ထမင္းေကြၽး ထားရမယ္လုိ႔ ေျပာတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ရသင့္ ရထုိက္တဲ့ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈ ေပးကို ေပးရမယ္။ လူဦးေရ ထိန္းခ်ဳပ္သင့္တာ ထိန္းခ်ဳပ္ရမယ္။ ဒီလို ထိန္းခ်ဳပ္လုိ႔ ဒီမိုကေရစီနဲ႔မညီဘူးလုိ႔ သူမ်ားေတြ ေ၀ဖန္ရင္လည္း ကိုယ္က လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တာကို လုပ္ေနတာကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ရွင္းျပႏိုင္ရမယ္။ ခ်ျပႏိုင္ရမယ္။ နယ္ခံတိုင္းရင္းသားေတြနဲ႔ အဆင္ေျပလာေအာင္ အစိုးရအဆက္ဆက္က ဖန္တီးၿပီး ရွင္းယူရမယ္။ ဒါ ကြၽန္မအေျဖဘဲ။ ေခတ္အဆက္ဆက္က ျဖစ္လာ တဲ့ကိစၥႀကီးကို လူအခ်င္းခ်င္း သတ္ၾက၊ ျဖတ္ၾကဟဲ့ဆိုၿပီး ဘယ္လိုမွလႊတ္မထားသင့္တဲ့ကိစၥ။ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္းႀကီး ဘယ္ လိုမွ ေျဖရွင္းလုိ႔မရတဲ့ကိစၥႀကီး။ ရွင္ အူတူတူ လုပ္မေနနဲ႔။ ေတာ္…ေတာ္ ကြၽန္မ စာဖတ္ပ်က္တယ္” ဟုဆိုကာ စကားစကို ျဖတ္ျပစ္ေလေတာ့သည္။ ကိုေသာင္းျမင့္ခမ်ာလဲ ဒီမိန္းမနဲ႔ သူဆက္ၿပီး ျငင္းေနေသာ္လည္း အေၾကာင္းမထူးသည့္အျပင္ ထပါသတ္ေတာ့မည္ဆိုတာ သိေနေသာေၾကာင့္ သေဘာမတူေသာ္လည္း တိတ္ဆိတ္ေနလိုက္သည္။
ည ၁၂ နာရီ ထိုးခါနီးေတာ့ မသူဇာ သမ္းေ၀လာသည္။ အိပ္ခ်င္ၿပီ။ “ကိုေသာင္း အိပ္ၾကစို႔။ အိပ္ခ်င္လာၿပီ။ ၿပီးေတာ့ မနက္ေစာေစာ သမီးကိုသြားေခၚရေအာင္။ လြမ္းတာေတာ္ ကြၽန္မသမီးေလးကို” ဟု ေခၚသည္။ သတိေပးသည္။ ကိုေသာင္း ျမင့္ႏွင့္ မသူဇာတုိ႔လင္မယား အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္။ မသူဇာ အိပ္မက္ မက္၊ မမက္ေတာ့ မသိ။ ကိုေသာင္း ျမင့္ကေတာ့ အိပ္မက္ေတြ မက္သည္။ အိပ္မက္ထဲမွာ ဂ်ဴးေတြကို ရက္ရက္စက္စက္သတ္ပစ္ခဲ့ေသာ ဟစ္တာလာႀကီးႏွင့္ သူ႔အညာ ရြာဘက္မွာ ထန္းေရ အတူေသာက္ၾကသတဲ့။ ဟစ္တလာႀကီးက ကိုေသာင္းျမင့္ကို “ဒီမယ္ ေမာင္ေသာင္းရဲ႕ သတ္စရာရိွတာ သတ္ရမွာဘဲ။ ေသစရာရိွတာ ေသရမွာဘဲ။ ဟုတ္တယ္မို႔လား။ ကိုင္း…ကိုင္း ေသာက္ ေသာက္ ..ေသာက္ ဆို ေသာက္တာ မဟုတ္ဘူး။ ငါ နင့္ကို ဂ်ဴးေတြနဲ႔အတူတူ အဆိပ္ေငြ႕ေပးသတ္လိုက္ရမလား ဟင္ မသာေကာင္” ဆိုၿပီး ေငါက္ေသာေၾကာင့္ ထန္းေရအိုးကို အျမန္မကာ ေသာက္လိုက္ရသည္။ ထန္းေရေတြ သီးကုန္သည္။ ေခ်ာင္းဆိုးသည္။ ထိုအခ်ိန္ မာလာလာက ကိုေသာင္းျမင့္ ဘာျဖစ္တာလဲလုိ႔ ေမးသည္တဲ့။ တကယ္ေတာ့ မာလာလာမဟုတ္။ သူ႔မိန္းမ မသူဇာ။ မသူဇာ ခပ္တိုက္ေသာေရတခြက္ကိုေသာက္ၿပီး ကိုေသာင္းျမင့္တေယာက္ ဟစ္တလာႀကီးကို ေမတၱာပို႔ကာ ျပန္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေလျပန္ေတာ့သည္။
ဖိုးထက္ (အမ်ိဳးဖ်က္)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
—တညေနခင္းဘက္ သူတုိ႔၏ တဦးတည္းေသာသမီးေလးကို မသူဇာ၏ အေဖႏွင့္အေမက “ငါတုိ႔ေျမးေလး သတိရတယ္၊ လာ ပို႔စမ္း၊ ဒီမွာ တညေလာက္အိပ္ပေစ” ဟု အမိန္႔ေပးေသာေၾကာင့္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းျဖင့္ သြားပို႔ ၿပီး… ဒီစာေၾကာင္းေလး ေရးတာ သေဘာက်တယ္။ ရိုေသေလးစား ေၾကာက္ရြံ႕ရတာကို ေရးသြားတာ လွတယ္ဗ်ိဳ႕။
ဆရာဖိုးထက္ရယ္ တစ္ခါတစ္ေလလဲ ကိုေသာင္းျမင္႔သာပါေစအံုး။ မသူဇာကခ်ည္း သူ႔ကို တြယ္ေနေတာ႔တာဘဲ။