ကုိသန္းလြင္ – ဒီမိုကေရစီ၏ ရန္သူႀကီးမ်ား

(၁)
ကမာၻေက်ာ္ ဦးပိန္တံတားကို ၿမိဳ႕၀န္စာေရး ဦးပိန္ေဆာက္သည္ဟု သမိုင္းဆရာေတြက ေရးၾကသည္။ ဘုရင္ (သုိ႔မဟုတ္)   တာ၀န္ရွိ မူးမတ္မ်ားက ၿမိဳ႕၀န္ကို တံတားေဆာက္ရန္ တာ၀န္ေပးသည္။  နန္းေတာ္ကို အင္း၀မွ အမရပူရသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ရာတြင္ နန္းေတာ္ေဟာင္းမွ သစ္မ်ားႏွင့္ တံတားေဆာက္ရန္ ရည္ရြယ္သည္။ ၿမိဳ႕၀န္က ဦးပိန္ကို တာ၀န္ေပးသည္။ ဦးပိန္ သည္ တံတားအတြက္ခ်ေပးေသာ သစ္ေကာင္းေတြကို မသံုးပဲ၊ ေစ်းေပါေသာသစ္မ်ားႏွင့္ တံတားကို ျပီးေအာင္ေဆာက္ကာ မိမိ စီးပြားအတြက္ အလြဲသံုးစားလုပ္ခဲ့သည္ဟု စြပ္စြဲၾကသည္။ ထိုျဖစ္ရပ္ကို အာဏာပိုင္တို႔က အေရးမယူေစရန္ လာဘ္လာ ဘေပးရသည္ဟု တဆင့္စကားၾကားရဘူးသည္။

လုပ္ပိုင္ခြင့္ အာဏာရွိသူမ်ားသည္ မိမိလုပ္ပိုင္ခြင့္ကိုအသံုးခ်ခါ မိမိအက်ိဳးစီးပြားအတြက္ ေဆာင္ရြက္တတ္ၾကသည္။ ထို အခ်ိန္က ခ႐ုိနီဆိုေသာ ေ၀ါဟာရလည္း မရွိေသး၊ ေျပာၾကစို႔ဆိုလ်င္ ခ႐ုိနီတို႔သမိုင္းသည္ အင္း၀ေခတ္ကမ်ား စရမည္လား မသိေပ။

(၂)
အခြင့္အာဏာရွိသူသည္ ႏိုင္ငံေတာ္တည္ေဆာက္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားမွ မိမိကိုယ္က်ိဳးစီးပြားအတြက္ ထိုလုပ္ငန္းေတြကို လုပ္ ႏိုင္သူေတြရွာရသည္။ ထိုကန္ထ႐ုိက္တာေတြကို မိမိက လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြ ခ်ေပးမည္၊ ကန္ထ႐ုိက္က ေက်းဇူးသိတတ္စြာ အာဏာရွိသူေတြကို ၾကည့္ရႈေစာင့္ေရွာက္ရမည္။

ဤသည္မွာအ႐ုိးရွင္းဆံုး ခ႐ုိနီလူတန္းစားေပၚေပါက္လာပံုပင္ျဖစ္ပါသည္။ အစိုးရအာဏာပိုင္မ်ားႏွင့္ မေပါင္းမသင္းလ်င္ ျမန္ မာျပည္မွာ အလြန္ႂကြယ္၀ခ်မ္းသာေသာ၊ ေအာင္ျမင္ေသာစီးပြားေရးသမားမ်ား  ျဖစ္ရန္ခက္ခဲသည္။ ဤနည္းသည္ ေသခ်ာ ေသာနည္းျဖစ္သည္။

ေနျပည္ေတာ္တည္ေဆာက္ေရးလုပ္ငန္းတခုတည္းကပင္ ခ႐ုိနီစီးပြားေရးသမား ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ကိုဖန္တီးခဲ့ျပီနည္း၊  ကြၽန္း သစ္၊ ေရနံ၊ ေက်ာက္သံပတၱျမား ႏိုင္ငံ၏ သယံဇာထုတ္ေဖာ္ေရာင္းခ်ေရးလုပ္ငန္းမ်ားႏွင့္လည္း ခ႐ုိနီစီးပြားေရး   သမားမ်ားျဖစ္ ေစခဲ့ၿပီ။

ထိုသူေဌးႀကီးမ်ားကို ျခံရံကာ အထိုက္အေလ်ာက္ အက်ိဳးစီးပြား ျဖစ္ထြန္းသည့္အုပ္စုဟူ၍ ေပၚေပါက္လာခဲ့ျပီးျပီ။ သူတို႔သည္ အာဏာပိုင္မ်ားႏွင့္ပူးေပါင္းကာ မိမိကိုယ္က်ိဳး စီးပြားတိုးတက္ေရးကိုသာ ေဆာင္ရြက္ၾကသူမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ထိုသူတို႔ စီးပြား ေရးလုပ္ငန္းမ်ားေၾကာင့္ ေဟာ္တယ္ႀကီးမ်ား၊ အပန္းေျဖစခန္းႀကီးမ်ား ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔ေသာလမ္းႀကီးမ်ား စသည္ျဖင့္ တိုင္း ျပည္၏ အထင္ကရအေဆာက္အဦး ေစ်းဆိုင္ႀကီးမ်ား ျဖစ္ထြန္းခဲ့ရပါသည္။

ထိုႀကီးမားေသာ အေဆာက္အဦးႀကီးမ်ားကို ႏိုင္ငံဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္မႈဟုယူဆလ်င္ မွားပါလိမ့္မည္။ ၎တို႔သည္ လူဆင္းရဲတို႔၏ လူေနမႈအဆင့္အတန္းႏွင့္မသက္ဆိုင္ေပ၊ ထိုႂကြယ္၀ခ်မ္းသာေသာ သူေဌးႀကီးမ်ားသည္ ပရဟိတအတြက္ အာဏာပိုင္မ်ားက ဖိအားေပးလ်င္ေသာ္လည္ေးကာင္း၊ မေျပာပေလာက္ေသာ ေငြပမာဏကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ အမ်ားျပည္သူအက်ိဳးျပဳ လုပ္ငန္းမ်ားအတြက္ ေပးလႈတတ္ၾကေသာ္လည္း ၎မွာ ဟန္ျပသက္သက္သာ ျဖစ္ေနတတ္သည္။ ထိုသူေဌးႀကီးမ်ားႏွင့္ ထိုသူေဌးႀကီးမ်ားကို မွီခိုႀကီးပြားၾကသူမ်ားမွာ မိမိစည္းစိမ္ႏွင့္ လက္ရွိအေျခအေနကို ထိမ္းသိမ္းထားလိုစိတ္ရွိၾကမည္မွာ မလြဲပါ။

ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္သစ္ထူေထာင္မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ထားေသာႏိုင္ငံျဖစ္ပါသည္။ (Reform) လုပ္သည္ဆို ေသာႏိုင္ငံမ်ားမွာ ေစတနာမွန္ဖို႔ႏွင့္ နည္းစနစ္မွန္ဖို႔ လိုပါသည္။ ထိုသို႔မဟုတ္မူ၍ တ၀က္တပ်က္ ျပဳျပင္ေရးလုပ္ ေနမည္ဆို လွ်င္ အေျခအေနမွာ ခ႐ုိနီတို႔အဖို႔ အေကာင္းဆံုးအေျခအေနပင္ျဖစ္သည္ဟု ပညာရွင္မ်ားက ေထာက္ျပၾကပါသည္။
ထိုခ႐ုိနီမ်ားကို စီးပြားေရးလုပ္ပိုင္ခြင့္ေပးရန္ေဆာင္က်ဥ္းေပးၾကေသာ အခြင့္အာဏာပိုင္ရွင္မ်ားမွာလည္း မိမိစီမံသလို ျဖစ္ ေနေသာအေျခအေနကို လက္လြတ္မခံလိုၾကပါ။ လက္ညိႇဳးညႊန္ရာေရျဖစ္ေနသည္ မဟုတ္ပါေလာ။

ကြၽန္ေတာ္ၾကားဖူးေသာအျဖစ္တခုတြင္ ဧရာမအရာရွိႀကီးတဦး၏သမီးျဖစ္သူက အေဆာက္အဦးတခုကို ျမင္ျမင္ခ်င္းသေဘာ က် ၀ယ္ယူလိုသည္။ ေျမတိုင္းဌာန၊ အခြန္ဦးစီးဌာနဆိုင္ရာ၀န္ထမ္းတို႔က နာမည္ေျပာင္းျခင္းကို ညဥ့္တြင္းခ်င္း    အျပီးလုပ္ေပး ၾကရမည္။ ေငြေပးေခ်ရေတာ့မည္ဆိုေတာ့ သိန္းသံုးေထာင္၊   သိန္းသံုးေထာင္ကို တာ၀န္ရွိသူမ်ားက  လ်င္ျမန္စြာရွာမေပးႏိုင္ ေသာေၾကာင့္ အေရာင္းအ၀ယ္မျဖစ္လိုက္ဟု ဆိုသည္။

ဤအျဖစ္အပ်က္မွာလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ေတြ႔မဟုတ္ပါ။ တဆင့္စကားၾကားရျခင္းသာျဖစ္ပါ၏။ မွန္ပါသည္။ ယံုၾကည္ပါ သည္ဟုလည္း ကြၽန္ေတာ္မေျပာလို။ စနစ္တခုလံုး ယိုယြင္းပ်က္စီးေနျခင္းကိုသာ ကြၽန္ေတာ္ေျပာလိုပါသည္။ မိမိစိတ္တိုင္းက် လိုသလို ဖန္တီးႏိုင္ေသာတပ္မေတာ္သားအရာရွိႀကီးမ်ားသည္ ထိုလုပ္ပိုင္ခြင့္မ်ားကို အဘယ္မွာလက္လႊတ္ခံလို ၾကပါ မည္နည္း။

ထိုစစ္အရာရွိႀကီးမ်ားသည္အာဏာ၏ သေဘာကိုသိျပီးၾကၿပီ။ မာရွယ္ေလာဆိုသည္မွာ ဥပေဒမရွိျခင္းပင္ျဖစ္သည္ဟုလည္း အဓိပၸါယ္ေဖာ္ထုတ္ခဲ့ၾကျပီ၊ ေျမသိမ္း၊ ယာသိမ္း၊ ပစၥည္းေတြသိမ္းျခင္းျဖင့္ မိမိဘာသာ ႂကြယ္၀ခ်မ္းသာေအာင္လုပ္ေသာ နည္းလမ္းေတြကိုလည္း  သိခဲ့ျပီးၾကျပီ။

အမ်ားျပည္သူအတြက္လိုက္နာၾကရန္ဥပေဒကို ဘယ္လိုပင္ေရးဆြဲထားသည္ဆိုေစကိုဥပေဒသည္ သူတို႔အလိုဆႏၵႏွင့္ ဆန္႔ က်င္လာလွ်င္ အသာေလးေခါက္ထားလိုက္ရံုသာ ရွိသည္။ သူတို႔တြင္ စာရင္းအင္းႏွင့္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ထားျခင္းမရွိ ဘတ္ဂ်က္မရွိ၊ စစ္ေဆးမည့္သူမရွိ၊ ေငြကိုဖန္တီးခ်င္သလိုဖန္တီးႏိုင္သည္။ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းဆိုသည္မွာ သူတို႔လိုက္နာရန္မဟုတ္ အဆက္အသြယ္မရွိသူ ျပည္သူတို႔လိုက္နာရန္သာ ျဖစ္သည္။

အာဏာရွိသူတို႔ ႏိုင္ငံျခားမွာတင္သြင္းလာေသာ ကြန္တိန္နာေတြကို အေကာက္ခြန္က ဖြင့္ေဖာက္ပိုင္ခြင့္မရွိ။ ဆိပ္ကမ္း ေရာက္ျပီဆို သည္ႏွင့္ ကားေပၚတင္ျပီး ေမာင္းထြက္သြားရံုသာ။

သူတို႔သည္ ထိုအခြင့္ထူးခံလုပ္ပိုင္ခြင့္မ်ားႏွင့္ ကာလၾကာရွည္စြာေနလာခဲ့ၾကျပီးျဖစ္သည္။ သူတို႔အလိုဆႏၵကို ဆန္႔က်င္  သူမ်ားကို ၾကိဳက္သလို ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ပိုင္ခြင့္ကိုလည္း ရွိခဲ့ၾကဘူးျပီ၊ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္စြာႏွိမ္နင္းႏိုင္ေသာ အခြင့္အာဏာ လည္းရွိသည္။ ထိုအခြင့္အေရးမ်ားကို အဘယ္သူသည္ စိတ္ေကာင္း ႏွလံုးေကာင္းႏွင့္ စြန္႔ပယ္ရန္ စဥ္းစားၾကပါမည္နည္း။

စာေပ အတတ္ပညာ ထူးခြ်န္စရာမလို၊ ေက်ာင္းစာကို အင္အားစိုက္ထုတ္ျပီး အပင္ပမ္းခံေလ့လာစရာမလို၊ လိုအပ္ သည္မွာ အထက္ကေပးေသာ အမိန္႔ကိုနာခံျပီး တသေ၀မတိမ္း လိုက္နာတတ္ရန္သာ၊ အမွားအမွန္ေ၀ဖန္ေရးသည္ သူတို႔အလုပ္ မဟုတ္၊ ကိုယ္က်င့္စာတရားႏွင့္ကူညီ႐ုိင္းပင္းျခင္းသည္သူတို႔အလုပ္မဟုတ္၊ မိမိကိုခိုင္းေစညႊန္ၾကားသည့္အတိုင္း   လိုက္နာ တတ္လွ်င္တာ၀န္ေက်ျပီ။

ဤနည္းျဖင့္ ႀကီးမားေသာ အေဆာင္အေယာင္မ်ား၊ ႏိုင္ငံကို ကိုယ္စားျပဳေသာ ရာထူးႀကီးမ်ား၊ ၀န္ႀကီးမ်ား အတြင္း၀န္မ်ား ျဖစ္လာ ႏိုင္ၾကသည္။ အိုးအိမ္တိုက္တာ အေဆာက္ အဦး ပိုင္ရွင္ေတြျဖစ္လာၾကသည္။ ရပ္ရြာလူမႈ ၀န္းက်င္တြင္ဂုဏ္သိကၡာ  ႀကီးမားသူ၊ အရာရွိႀကီးမ်ား ျဖစ္လာၾကသည္။

၄င္းတို႔သည္ ျပည္သူေတြဆင္းရဲတြင္း နစ္ေနပါသည္ ဆိုျခင္းကိုလည္းေကာင္း၊ သာမန္လုပ္သား ျပည္သူတို႔ ဘ၀၊ လူမႈဒုကၡ အ၀၀ကို ခံစားေနရပါသည္ဆိုျခင္းကိုလည္းေကာင္း၊ နားေထာင္လိုစိတ္၊ ျပႆနာကို ကူညီေျဖရွင္းလိုစိတ္ မရွိတတ္ၾကေပ။ကိုယ္ခ်င္းစာတရားဆိုသည္ ေခါင္းပါး၍သာ ေနေပလိမ့္မည္။

ေကာင္းစြာပညာသင္ၾကားျပီး အေၾကာင္းႏွင့္အက်ိဳးေလ်ာ္ညီစြာစဥ္းစားတတ္သူမ်ားက မိမိလုပ္ရပ္ မွန္ မမွန္ စဥ္းစား တတ္ ၾကမည္။ ျပႆနာတစံုတရာေပၚခဲ့ေသာ္ အသက္မ်ားစြာ ဆံုးရႈံးနစ္နာရေသာ ကိစၥႀကီးမ်ားေပၚခဲ့ေသာ္ မိမိမွာ တာ၀န္ရွိသည္ ဆိုလ်င္ မိမိခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ကို ၀န္ခံရန္လည္း၀န္မေလး၊ မိမိရာထူးမွ ႏႈတ္ထြက္၍လည္း၀န္မေလး၊ ယေန႔ျဖစ္ေနသည္က မိမိေတြးေခၚေျမာ္ျမင္ႏိုင္မႈ ပညာအဆင့္ အတန္းႏွင့္ မတန္တဆ ရာထူးရထား သူမ်ားကမိမိေနရာကို  အထက္အရာရွိက မျဖဳတ္ခ်မခ်င္း ကပ္၍သာေနေတာ့မည္၊ အထက္လူ၏ အမိိန္႔ကို တသေ၀မတိမ္း၊ လိုက္နာသည္ဆိုသည္ႏွင့္ ရာထူးက  ျပဳတ္ရန္လည္း အေၾကာင္းမရွိေတာ့ေပ။

စနစ္ႀကီးက ခြင့္ျပဳထားေသာေၾကာင့္မိမိေနရာကိုလိုက္ျပီး ျပည္သူ႕ထံမွ  လာဘ္ေငြရေနသူမ်ား မေတာ္မတရားနည္းလမ္း မ်ားျဖင့္ ျပည္သူ႔ထံမွေငြကို ညႇစ္ယူႏိုင္သူမ်ား၊ ျခစားေသာလုပ္ရပ္ကို ေငြသံုးသိန္းမေက်ာ္လွ်င္ တရား၀င္  ေျပာင္ေျပာင္တင္း တင္းယူႏိုင္ေသာေခတ္ႀကီးတြင္ ထိုသူေတြသည္မိမိေနရာ ပံုစံမေျပာင္းလဲေရးကိုသာ  တမ္းတေပလိမ့္မည္။

(၃)
တေန႔ေသာ္ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ ကမၻာေအးလမ္းမႀကီးအတိုင္း ၿမိဳ႕ထဲဘက္သို႔ကားေမာင္းျပီးလာခဲ့ၾကပါသည္။ ရန္ကင္းမီးပြိဳင့္ အေရာက္ လမ္းေဘးမွ ယူနီေဖာင္းအျဖဴ၀တ္ျဖင့္ ရဲက ထြက္တားပါသည္။ “ေနာင္ႀကီး ဒီလမ္းေၾကာက မီးနီကို မျဖတ္ရဘူး ေလ” ဟု ဟုေျပာပါသည္။ ဘယ္အခ်ိန္က အျမဲစိမ္းေၾကာကို ျပင္လိုက္သည္မသိ၊ ဆိုင္းဘုတ္ကို လည္း ထင္ထင္ရွားရွားမေတြ႔ရ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ မီးနီကို ျဖတ္ေမာင္းခဲ့ၾကျခင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။ “က်မတို႔၀န္ထမ္းေတြပါရွင္၊ မီးနီဆိုရင္ မေမာင္းပါဘူး၊ ဒ႐ုိင္ဘာကလည္း နယ္ကပါ၊ ခြင့္လႊတ္ပါရွင္” ဟု ေတာင္းပန္ၾကည့္သည္။ ကားေမာင္းသူ ဒ႐ုိင္ဘာက “ကြၽန္ေတာ္တို႔ ပိုက္ ဆံေပးမွာပါ” ဟု ၀င္ေျပာသည္။ ရဲ၀န္ထမ္းက “ကြၽန္ေတာ္ ခ်လံျဖတ္မယ္၊ ဆရာတို႔ ၅၁ လမ္းရံုးကိုသြားရမယ္၊ ဒဏ္ေငြ ၅ ေသာင္းက်မယ္၊ လိုင္စင္ ၆ လ ျဖတ္မယ္” ဆိုျပီး ရွည္လ်ားစြာ လက္ခ်ာ႐ုိက္ပါသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ၅ ေထာင္တန္ ၂ ရြက္ေပးျပီး ကိစၥျပီးလိုက္ရသည္။ ၀န္ထမ္းမ်ားျခစားျခင္းပင္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ ခရီးသြားလုပ္ငန္းလိုင္စင္အတြက္လိုင္စင္ခ်ေပးရန္ တာ၀န္ရွိသူမ်းက ကြင္းဆင္းစစ္ေဆးမည္။ သက္ဆိုင္ ရာလူႀကီးမင္းမ်ားႂကြေရာက္ပါရန္ ကားစီစဥ္ေပးရသည္။ အဖြဲ႔၀င္ ၃ ဦးႏွင့္ ဥကၠဌ ဗိုလ္ႀကီးေဟာင္းတို႔ကို စာအိပ္ကေလးေတြ ျဖင့္ ေငြေပးကန္ေတာ့လိုက္ၾကရသည္။

မၾကာေသးမွီကမွ ဆိပ္ကမ္းသို႔ ကြန္တိမ္နာတလံုးတင္သြင္းခဲ့သည္။ ေစ်းႏႈန္းကို မႀကိဳက္ဖူးဆို၍ Invoice ေျပစာကို အၾကိမ္ၾကိမ္ျပန္႐ုိက္ရသည္။ ပစၥည္းက ဆိပ္ကမ္းမွာ တလေက်ာ္ၾကာျပီးမွ ထုတ္၍ရသည္။ အေမရိကန္ေဒၚလာ တေသာင္း ဟု ေက်ညာထားေသာပစၥည္းမ်ားအတြက္ အေကာက္ခြန္ႏွင့္ ရွင္းလင္းေပးေသာ ေအးဂ်င့္ခ ၂၃ သိန္းခန္႔ ကုန္က်သည္။

ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ပစၥည္းသည္ ဆိပ္ကမ္းကိုျဖတ္ရင္း ေစ်းေတြတက္ကုန္သည္။

ကုန္ပစၥည္းမထြက္ေသာေၾကာင့္ ေအးဂ်င့္က ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို အေကာက္ခြန္ရံုးသို႔ ကိုယ္တိုင္လာခဲ့ပါဟု ဖိတ္ေခၚသည္။ ၀န္ ထမ္းတဦး ၃ ရက္လႊတ္ေပးရသည္။ ထို၀န္ထမ္းသည္ ႏိုင္ငံျခားမွာ ဆယ္ႏွစ္ၾကေနခဲ့သူျဖစ္သည္။ သူသည္ စားပြဲေပါင္းမ်ား စြာသြားျပီး ရပ္ေစာင့္ ပိုက္ဆံေပးလုပ္ငန္းေတြကို လုပ္ရသည္။ ဖြင့္ေဖာက္စစ္ေဆးသူက ပစၥည္းေတြကို ဖံုေတြ သဲေတြထဲ ပစ္ခ်ေနတာကိုျမင္ေသာ္ သူ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ မေနလိုေတာ့ပါ၊ ႏိုင္ငံျခားသို႔သာ ျပန္သြားပါေတာ့မည္ဟု ဆိုသည္။

အင္ဒိုနီးရွားကတင္ပို႔လိုက္ေသာ ပါတိတ္လံုခ်ည္မ်ားသည္ ရန္ကုန္သို႔ တိုက္႐ုိက္မလာ၊ ယိုးဒယားႏိုင္ငံ ဘန္ေကာက္သို႔ ဦးစြာသြားသည္။ ဘန္ေကာက္မွ ကုန္းလမ္းႏွင့္ ရန္ကုန္သို႔လာရသည္။ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္သင့္ေသာကိစၥျဖစ္သည္။

အလႊာအသီးသီး ေနရာအသီးသီး၌ အက်င့္ပ်က္၀န္ထမ္းေတြ ရွိေနၾကပါသည္။ အမ်ားျပည္သူေတြစိတ္ဆင္းရဲေသာက ေရာက္ၾကရပါသည္။ သို႔ပါေသာ္လည္း ဤျပႆနာမ်ားမွာ ေျဖရွင္း၍မရေသာ ျပႆနာမ်ားမဟုတ္ၾကပါ။ အစိုးရက သန္႔ရွင္း လ်င္ ျပည္သူေတြလည္း မၾကာမီ သန္႔ရွင္းလာပါလိမ့္မည္။ အက်င့္ပ်က္မႈကို ခြင့္မလႊတ္ဖူးဆိုတာကိုသိလွ်င္ ေအာက္ေျခက အခက္အခဲေတြမွာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားႏိုင္ပါသည္။ လုပ္ခ်င္ကိုင္ခ်င္ေသာစိတ္ဓာတ္ (Political Will) ရွိရန္သာလိုပါသည္။

ဥပေဒကိုအေလးမထားေသာ အာဏာပိုင္မ်ား၊ မိမိအက်ဳိးစီးပြားကို ေရွ႕တန္းတင္ေသာ ခ႐ုိနီသူေဌးႀကီးမ်ား အက်င့္ပ်က္သူ ၀န္ထမ္းမ်ားေၾကာင့္ ကြြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံႀကီးသည္ ဒီမိုကေရစီႏွင့္ ေ၀းခ်င္တိုင္းေ၀းေနပါေတာ့သည္။

(၄)
ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္ကို တည္ေထာင္ၾကရန္အတြက္ အထက္ကဒီမိုကေရစီ ရန္သူႀကီးမ်ား၏   ကူညီမႈ၊ အမွန္အတိုင္းျမင္လာႏိုင္မႈကို ေစာင့္ဆိုင္းေနပါက ဒီမိုကေရစီပန္းတိုင္သည္ ေ၀းသထက္သာ ေ၀းေနပါလိမ့္မည္။

ျပည္သူအေပါင္းက ျခစားေသာလုပ္ရပ္ကို အားမေပးဘဲ ရံႈ႕ခ်ၾကရပါလိမ့္မည္။ ျခစားေသာအရာရွိကို သတိၱရွိရွိ ထုတ္ေဖာ္ၾက ရပါမည္။ မိိမိ၏ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားကို ထိခိုက္လာေစဦး၊ ျခစားသူကို အေလ်ာ့မေပးစတမ္း တည္ၾကည္ေသာ စိတ္ဓာတ္ကို ေမြးရပါလိမ့္မည္။

အာဏာရွိသူက အာဏာကိုသံုး၍ အလြဲသံုးစားလုပ္သည္ဟုဆိုေစ၊ ျပည္သူအေပါင္းက ညီညာဖ်ဖ် ဆန္႔က်င္ၾကလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္တို႔လိုလားသည့္ ဒီမိုကေရစီပန္းတိုင္ကို ေရာက္ႏိုင္ၾကပါလိမ့္မည္။

ကိုသန္းလြင္

---

သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ