စုိးေနလင္း – ဘီလူးစည္း လူ႔စည္း

ရာသီဥတုက ပူအိုက္စြတ္စိုေနဆဲ။ အိမ္ေရွ႕ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီးကိုျဖတ္ၿပီး ဟိုးေ၀းေ၀းေတာင္တန္းႀကီးေတြဆီက တိုက္ခတ္ လာေနတဲ့ေလက အေတာ္ေလးေအးျမေလေတာ့ ေတာ္ေသးရဲ႕လုိ႔ ေတြးလိုက္မိတယ္။ ၾကည့္ေနမိတဲ့ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာ ေတြေပၚက ျပည္တြင္းသတင္းေတြကလည္း ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕အပူခ်ိန္ကို ျမင့္တက္လာေစႏိုင္၊ ေသြးလည္ပတ္မႈကိုလည္း ျမန္ ဆန္လာေစနိုင္တယ္ထင္ပါရဲ႕။ တခါတေလ လူတခ်ဳိ႕ရဲ႕ စဥ္းစားေတြးျမင္ ခံစားပံုေတြကို နားမလည္ႏိုင္ျဖစ္ရတယ္။ ရမယ့္ အခြင့္အေရးေလးကမျဖစ္စေလာက္ သံုးစြဲခြင့္ရဖို႔အေရး ေအာက္က်ဳိ႕ ႐ုိက်ဳိးႏွိမ့္ခ်ရမယ့္ စစ္ေသြးစစ္မာန္တက္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာ ေတြက အစီအရီထိုင္ခုံႀကီးေတြေပၚမွာ စစ္ယူနီေဖာင္းအျပည့္အစံု၀တ္ၿပီး အစြမ္းကုန္တင္းမာေနတဲ့ မ်က္ႏွာထားကိုယ္စီနဲ႔ ျမန္မာနိုင္ငံတနိုင္ငံလံုးကို ကယ္တင္ထားရတဲ့ပံုစံမ်ိဳး။ တနိုင္ငံလံုးက ျပည္သူလူထုႀကီးကို တင္ေကြၽးထားရတဲ့ ပံုစံမ်ဳိး။ အရပ္ ၀တ္ေတြကေတာ့ က်ားသနားေသာ ႏြားခ်မ္းသာမ်ားေပပ။ မ်က္ႏွာကို ေအာက္ခ်ထား ပါးစပ္မဟရဲ။ အဲဒီျမင္ကြင္းကို စိတ္ ကူးပံုေဖာ္ၾကည့္လိုက္မိတာနဲ႔ သူ႕ရင္ေတြ ခုန္လႈပ္မႈ ၾကမ္းလာတာ ေသြးလွည့္ပတ္မႈေတြ ျမန္ဆန္လာတာကို သတိျပဳမိေန တယ္။

အဲဒီအင္တာနက္စာမ်က္ႏွာေတြကို မဖတ္ဘဲလည္း မေနနိုင္။ သံေယာဇဥ္၊ တာ၀န္ရွိမႈ အဲဒီစကားလံုးေတြကို သံုးလုိ႔ရမလား။ သမိုင္းေခတ္ႀကီးကေပးအပ္လာတဲ့ တာ၀န္ရွိမႈတခုကို ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္သလို မ်က္ႏွာလႊဲခဲပစ္လုပ္ပစ္ဖုိ႔ဆိုတာ သူ႔ေတြးျမင္ယံု ၾကည္မႈထဲမွာ ေရးေရးပ်ပ်ပင္ မေပၚေပါက္ခဲ့ဘူးပါ။ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ကို ဖ်တ္ကနဲ သတိရလိုက္မိတယ္။ ေ၀းလြင့္ ေကာင္းကင္ျပာႀကီးထဲမွာ ျမင့္ျမင့္မားမား ပ်ံ၀ဲေနခဲ့တဲ့လင္းယုန္ငွက္ဟာ စိတ္ကူး႐ုပ္ပံုထဲကို ႐ုတ္တရက္ပ်ံ၀ဲ ၀င္ေရာက္လာျပန္ တယ္။ က်ယ္ျပန္႔ျပာလြင္တဲ့ ေကာင္းကင္ျပင္နဲ႔ အျမင့္ပ်ံလင္းယုန္ငွက္္ေတြဟာ ပနံရလွတယ္။ ဟုတ္တယ္။ သူငယ္ငယ္ ကသင္ယူခဲ့ရဖူးတဲ့ ႐ူပေဗဒပညာရပ္မွာ အလင္းေရာင္ရဲ႕အလွ်ဥ္ဟာ အလွ်င္ျမန္ဆံုးျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအလင္းရဲ႕အ ျမန္ဆံုးအလွ်င္ႏႈန္းကို လူ႕ရဲ႕စိတ္က အျပတ္အသတ္ စံခ်ိန္ခ်ဳိးပစ္လိုက္နိုင္ျပန္တယ္။ ၾကည့္စမ္း…သံလြင္ခက္ကို ကိုက္ခ်ီ ထားတဲ့ ခ်ဳိးျဖဴငွက္ကေလးတေကာင္ဟာ အ႐ုပ္ဆိုးလွတဲ့ သံေလွာင္အိမ္ထဲမွာ ညႇဳိးခ်ဳန္းေနရွာတယ္။ အေတာ္အၾကဥ္း တန္တဲ့ျမင္ကြင္းေပပဲ။ ခမ်ာ သူကိုက္ခ်ီထားတဲ့သံလြင္ခက္ကေလးကို ဘယ္သူ႔ဆီကိုမွ သယ္ေဆာင္ေပးခြင့္မရႏိုင္ျဖစ္ေနရ ရွာတယ္။ ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းလိုက္ေလ …။

႐ုတ္တရက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုျပန္ၾကည့္မိလိုက္ေတာ့မွ ေအာ္…သူ႔ေတာင္ပံႏွစ္ဖက္စလံုးမွာ ျမားေတြ စူးေဖာက္ထားပါေရာလား။ ဒဏ္ရာကေသြးေတြလည္း တစက္စက္ယိုစီးက်ဆင္းေနဆဲ။ ေျခေထာက္ေတြကိုအားျပဳျပီး ခုန္လႈပ္ေရြ႕ရွားလုိ႔ရေနေပမယ့္ ေကာင္းကင္ျပာႀကီးရဲ႕ တေနရာရာကိုေတာ့ သူထုတ္္ေဖာက္ပ်ံသန္းလုိ႔ မရနိုင္ျဖစ္ေနရၿပီ။ “ဘုရားသခင္…ဤ အေမွာင္တြင္း နက္ထဲမွာ လူးလြန္႔ခံစားခံစားနရရွာသူ လူသား႐ုပ္သြင္ မပီျပင္ႏိုင္ၾကေတာ့ေသာသတၱ၀ါမ်ားကို ကယ္တင္လြတ္ေျမာက္ေစ ေတာ္မူပါ။” “မိစၦာနတ္ဆိုး ဓမၼႏၲရာယ္မ်ားကို ႏွိမ္နင္းဆံုးမေတာ္မူပါ။” ေကာက္႐ိုးတမွ်င္အျဖစ္ သူဆုေတာင္းတတ္ခဲ့ၿပီ။ ပီျပင္ထင္ရွားျမင္ေနရတဲ့ ဘီလူးမ်က္ႏွာေပၚမွာ ေမတၱာတရား သစၥာတရား စာနာေထာက္ထားမႈ ဘာတခုမွမရွိ မေတြ႕ရ။ ေသြးရဲစြန္းေပေနတဲ့ အစြယ္ျပဴးျပဴးကို ေၾကာက္ရြံ႕ဒူးေထာက္ ေကာက္သင္းေကာက္မယ့္သူေတြထဲမွာ တစ တစ ပါ၀င္လိုသူ ေတြမ်ားလာခဲ့ျပီ။ တကယ္ေတာ့ သဘာ၀ဓမၼကို ပကတိအတိုင္း ႐ႈျမင္နားလည္ႏိုင္ရင္၊ လူ႕ဘ၀ရဲ႕ျဖစ္တည္မႈ ဘ၀အဓိပၸါယ္ ရဲ႕အႏွစ္သာရကို အေလးအနက္ နားလည္သေဘာေပါက္ခံယူႏုိင္ၾကရင္…အဲဒီလိုခ်င္တပ္မက္မႈရဲ႕အဆံုးနိဂံုးဟာ…လူတ ကိုယ္မွာ ေျမဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ားလိုမလဲ … အဲဒီ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ မာန္မာနေတြရဲ႕ အဆံုးနိဂံုးဟာ ပလာအစုတခု ထဲက သမုဒၵရာေရမ်က္ႏွာထက္ ခဏတက္သည့္…။

တတိတိ တိုက္စားခံေနရတဲ့ ကမ္းပါးတခုလိုျပိဳက် ျမစ္နက္တခုထဲ လွ်ပ္တိုက္ေမ်ာပါသြားမယ္ဆိုလည္း ေမ်ာပါပစ္လိုက္ ခ်င္ရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီျမစ္နက္ဟာ အရွိန္အဟုန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ စီးဆင္းရွင္သန္ေနတဲ့ ျမစ္တျမစ္ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ေရအီေနတဲ့ ေဗဒါနဲ႔ ဒိုက္သေရာေတြနဲ႔ျပည့္က်ပ္ဆို႔ပိတ္ေနတဲ့ ျမစ္တျမစ္၊ ေရခဲျမစ္တျမစ္ေတာ့ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ သူက ေဗဒါပင္ေတြေပၚမွာ အျမင္မွာေတာ့ ဆရာႀကီးေဇာ္ဂ်ီနဲ႔ မတူကြဲျပားျဖစ္ေနျပန္တယ္။ မတတ္နိုင္ေပဘူး။ ခုပဲၾကည့္ေတာ့ ဧရာ၀တီဟာ ယန္စီ ေဗာ္ လဂါ အဲဒီလိုုျမစ္ႀကီးေတြနဲ႔ ဘယ္မွာတူေေတာ့လုိ႔လဲ။ ေဗဒါပင္တို႔ ၾကပ္ခဲပိတ္ဆို႔လြန္းလွလုိ႔ ေရအီေလးတြဲ ျမစ္ဟာ ျမစ္မပီသ ၿပိဳက်ကမ္းပါးေတြနဲ႔အတူ သစ္ေတာေတြလည္းျပဳန္းတီးခဲ့လုိ႔ ေလ႐ူးနဲ႔အတူ ယိမ္းႏြဲ႕ေပ်ာ့တြဲ ပဲ့ျပားပင္တို႔သာ သဲသဲလႈပ္လႈပ္ အုပ္ဖြဲ႕လုိ႔ ေနခဲ့ၿပီ။ အဲဒီပဲ့ျပားပင္ေတြကေတာ့ အသက္ရွင္ေနထိုင္ခြင့္ေလးရမယ္ဆိုရင္ ေျမႀကီးအထိပဲ ယိမ္းလွဲရ ယိမ္းလွဲရ ညႊတ္ေပ်ာင္းရ ညႊတ္ေပ်ာင္းရ ကႀကိဳးတခုလိုေတာင္ သေဘာထားေနႀကပံုရရဲ႕။ ဒါဟာ ကိစၥေကာင္းျဖစ္ပါသလား။ ေပ်ာ့ ေပ်ာင္းမႈနဲ႔ အညံ့ခံ အေလွ်ာ့ေပးလိုက္ေလွ်ာမႈဟာ အမ်ားႀကီးျခားနားကြဲျပားပါတယ္။ ေျမျပင္အထိ ေလွ်ာ့ေပးညႊတ္ေျပာင္း လိုက္တဲ့အခါ ဖိအားတခုခုသက္ေရာက္ခံရမယ္ဆိုရင္ ျပန္လည္ထူမတ္နိုင္ဖုိ႔ အမ်ားႀကီးခက္ခဲသြားပါလိမ့္မယ္။

ျမစ္တျမစ္ရဲ႕ေရစီးမွာ ေဗဒါနဲ႔ဒိုက္သေရာေတြ တင္းက်မ္းျပည့္ပိတ္ဆို႔ေနတဲ့အခါ အဲဒီျမစ္ေၾကာင္းဟာ ခရီးလမ္းေကာင္းတခုမျဖစ္နိုင္ေပဘူး။ သူကေတာ့ အဲဒီလိုျမစ္တျမစ္ထဲမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တိုးခ်ဲ႕ဆန္တက္ရင္း ခရီးမတြင္ျဖစ္ခဲ့ရ။ တေလွ်ာက္လံုး ေရဆန္ခရီးခ်ည္းသာ။ ခရီးမတြင္ အားအင္ကုန္ခန္း ေမာႏြမ္းခဲ့ရ။ ျမစ္ရဲ႕ၾကမ္းခင္းအထိ စုတ္ယူဆြဲခ် ၀ါးမ်ိဳသြားနိုင္တဲ့ ေရ၀ဲကေတာ့ေတြကလည္း ေပါမ်ားလွပါဘိ။ ဘယ္လိုပဲ သတိ ၀ိရိယ အသိဉာဏ္ပညာရွိရွိ၊ ခရီးႏွင္ခဲ့ေပမယ့္လည္း ေရ၀ဲက ေတာ့ႀကီးႏွစ္ခုရဲ႕ စုတ္ယူဆြဲခ်၀ါးမ်ိဳတာကို ခံခဲ့ရသူအဖုိ႔ က်ားကုတ္က်ားခဲ ႐ုန္းကန္ျပန္တက္နိုင္ခဲ့ေပမယ့္ ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ ေရဆန္ခရီးမွာ ေမွာင္အတိ ပိတ္ဆီးလုိ႔ေနျပန္ရဲ႕။

အစိုးမရႏုိင္ျဖစ္စဥ္တခုထဲမွာ ရသမွ်ကို လိပ္တေကာင္လို ယက္သြင္းစုေဆာင္းရင္း တြင္း၀င္ေျဖာင့္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနၾကတဲ့ ေႁမြဆိုးအမ်ိဳးမ်ိဳးကလည္း ပိုလုိ႔သာ မ်ားျပားလာေနရဲ႕။ ေႁမြပူရာ ကင္းေမွာင့္၊ အူမ မေတာင့္လုိ႔ သီလမေစာင့္နုိင္ ဆိုတဲ့စကား ကို ဒိုင္းလႊားတခုလိုအသံုးခ်ျပီး သီလပ်က္ သီလေႀကာင္ ေၾကာင္သူေတာ္တို႔ ေျခခ်င္းလိမ္ယွက္ေနေသာကာလမ်ဳိးမွာ ေျမ သားရဲ႕ေက်းဇူးတရားကို ေစာင့္သိ႐ိုေသသူမ်ားအဖုိ႔ ဘာကိုစိုက္ပ်ဳိးလုိ႔ ဘာကိုရိတ္သိမ္းရမွန္းမသိ ျဖစ္ခဲ့ရၿပီ။ ျမန္မာျပည္ဆိုတဲ့ ဒီတိုင္းျပည္ရဲ႕သမိုင္းမွာ တုႏွိင္းစရာမဲ့ ႐ိုင္းမိုက္ၾကသူေတြက ထင္သလို မင္းမူခ်ယ္လွယ္ခြင့္ရ။ အလွတရားဆိုတာေတြလည္း စံလြဲေဖာက္ျပန္ အၿငိမ့္ဇာတ္ပြဲေတြမွာ လူရႊင္ေတာ္ေတြ ပ်က္လံုးထုတ္ခဲ့ၾကသလို “မွန္တဲ့သူေတြ က်ကုန္ၾကၿပီ” အျဖစ္မ်ဳိးက လည္း ကာလရွည္ၾကာလွေပါ့။

ဒီတခါ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ကို သတိရမိတာကေတာ့ ဆရာရဲ႕အရည္အေသြးေတြကို မဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာရဲ႕ အေရး အသားပိုင္းမွာ ေျပာစမတ္အျဖစ္တင္က်န္ခဲ့တဲ့ “က်ေနာ္ကေကာ ဘာမ်ားတတ္နိုင္အံုးမွာလဲ” ဆိုတဲ့ အေရးအသားေလးပါ။ တကယ့္လက္ေတြ႕ဘ၀မွာ တျခားသူေတြအတြက္မဆိုလိုေပမယ့္ သူ႔အဖုိ႔ေတာ့ “က်ေနာ္ကေကာ ဘာမ်ားတတ္ႏုိင္အံုး မွာလဲ” လုိ႔ ေျပာခဲ့ရ ညည္းညဴခဲ့ရတဲ့ အႀကိမ္ေပါင္းလည္း မနည္းလွေတာ့လုိ႔ ေျပာရေပလိမ့္မယ္။ အထူးသျဖင့္ မတရား တဲ့အမိန္႔အာဏာတရပ္ကို အာခံဆန္႔က်င္တဲ့အခါမ်ိဳးမွာပါ။ သူ႕အေနနဲ႔ တုန္႕ျပန္အာခံ ဆန္႔က်င္ခဲ့သလို တျခားသူေတြကို လည္း မတရားမႈကို အာခံဆန္႔က်င္ၾကည့္ၾကေစခ်င္တဲ့ေစတနာ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီတျခားသူေတြက အာခံဆန္႔က်င္ဖုိ႔မႀကိဳးစားႀကပါဘူး။ အာခံဆန္႔က်င္မႈလုပ္လိုက္ရင္ သူတို႔ရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြားတစံုတရာကို ထိပါးခံရမွာ စိုးၾကပါတယ္။ နာခံ ေဆာင္ရြက္လိုက္ျပီး သူတို႔ရဲ႕ ေနျမဲတိုင္းအေျခအေနကို အပ်က္မခံလိုၾကပါဘူး။ အဲဒီလိုအေျခအေနမ်ဳိးမွာ သူ႕အေနနဲ႔ “က် ေနာ္ကေကာ ဘာမ်ားတတ္နိုင္အံုးမွာလဲ” လုိ႔ပဲ။

အဲဒီလုိ ေတြးလိုက္ရ ေျပာလိုက္ရတာဟာ တကယ္ေတာ့ သိပ္မလြယ္လွပါဘူး။ သူရဲ႕စိတ္ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ဒဏ္ရာရရွိ ေစပါတယ္။ အဲဒီလိုမ်ိဳး စိတ္ဒဏ္ရာရခဲ့ရတဲ့ အႀကိမ္ေပါင္းလည္း မနည္းမေေနာရွိခဲ့ၿပီေကာ။ ခႏၶာကိုယ္မွာသာ ဒီလိုဒဏ္ရာ မ်ဳိး အႀကိမ္ႀကိမ္ခံစားခဲ့ရမယ္ဆိုရင္ သူ႔ရဲ႕အသက္ရွင္ရပ္တည္မႈကိုေတာင္ ထိပါးရပ္ဆိုင္းသြားေစနိုင္ေလာက္ရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ေလွ်ာက္ေနဆဲေျခလွမ္းေတြကို ရပ္ဆိုင္းပစ္လိုက္ရေတာ့မွာလား။ ဒီလိုေတာ့လည္း သူ႔ရဲ႕ယံုႀကည္ေတြးျမင္မႈက ခြင့္မျပဳ နုိင္ျပန္။ ဒါမွမဟုတ္ အရိပ္ေကာင္းတဲ့သစ္ပင္တပင္ရဲ႕ေအာက္မွာ ဖ်ာေလးတခ်ပ္ခင္းၿပီး သက္ေတာင့္သက္သာ ေနလိုက္မ လား။ ဒီလိုလည္း သူကမလုပ္ခ်င္ မလုပ္နုိင္ျပန္။ အလင္းကိုလည္း ေတြ႕ေနရတယ္၊ အေမွာင္ကိုလည္း ေတြ႕ေနရတယ္။ ဓမၼကိုလည္း ေတြ႕ေနရတယ္၊ အဓမၼကိုလည္း ေတြ႕ေနရတယ္။ အက်ဳိးစီးပြားစီးဆင္းေနရာအရပ္ကိုလည္းေတြ႕ေနရတယ္။ အက်ဳိးစီးပြားစုပံုရာအရပ္ကိုလည္း ေတြ႕ေနရတယ္။ ခ်မ္းသာျခင္းကိုလည္း ေတြ႕ေနရတယ္။ ဆင္းရဲျခင္းကိုလည္း ေတြ႕ေနရ တယ္။ စည္းရဲ႕တဖက္တခ်က္ကို ျပတ္ျပတ္ထင္ထင္ျမင္ေနရရဲ႕နဲ႔ ေနာက္ဆံုးရထားဆိုတာကို စီးပစ္လိုက္ၾကေတာ့မွာလား။ ေစာေစာေရာက္သြား ၿပီးေရာေပါ့ဆိုၿပီး အေလာတႀကီး တက္စီးလိုက္ၾကေတာ့မွာလား။ နည္းနည္းေလး ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားၾကည့္ၾကေစခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီရထားကို ဘယ္သူကေမာင္းႏွင္မွာပါလဲ။ ဘယ္ကိုဦးတည္ေမာင္းႏွင္မယ္ဆိုတဲ႕ ဦး တည္လမ္းေၾကာင္းကိုေရာ ၾကည့္ၿပီး သိၿပီးၾကပါၿပီလား …။

ငယ္ငယ္ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ေလာက္က ျမန္မာဖတ္စာမွာသင္ခဲ့ရတဲ့ မေဟာ္သဓာ သားတရားစီရင္ခန္းကို မၾကာမၾကာ သတိရေနမိတတ္တယ္။ လူသားကေလးကုိ အာသာငမ္းငမ္း စားခ်င္ေနတဲ့ ဘီလူးမနဲ႔ ကေလးမိခင္ရင္းကုိ သူ႔ဘက္ ကုိယ့္ဘက္ဆြဲခုိင္းၿပီး ဘယ္သူဟာပုိင္ဆုိင္သူ မိခင္ရင္းျဖစ္တယ္ဆုိတဲ့ အေျဖကုိထုတ္၊ တရားစီရင္ေပးခဲ့တဲ့အျဖစ္ကေလးေပါ့ေလ။ သားကေလးနာက်င္မွာစုိးရွာတဲ့ ေမတၱာရွင္မိခင္ရင္းကေတာ့ သားစားဘီလူးမနဲ႔ ယွဥ္ၿပိဳင္အႏုိင္လု မဆြဲရက္ရွာေပးဘူး။ ဒါေပမယ့္ ပညာရွိ မေဟာ္သဓာက အဲဒီအခ်ိန္မွာ တရားစီရင္ရသူ တရားသူႀကီးျဖစ္ေနေလေတာ့ … ဇာတ္ေတာ္ကုိ ေပါင္းလတ္ေသာ္ဆုိတာမ်ဳိးရွိခဲ့ .. အမွန္တရားက ေအာင္ပြဲရခဲ့ပါတယ္။

စိတ္ဆုိတာကလည္း အခက္သားပဲေလ။ မေနႏုိင္လုိ႔ ဖတ္လုိက္ျပန္တဲ့ အင္တာနက္သတင္းစာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ ျမန္မာ ႏုိင္ငံက စစ္အာဏာရွင္ေတြက ႏုိင္ငံသား အက်ဥ္းသား ၇၀၀၀ ေက်ာ္ လႊတ္လုိက္ၿပီဆုိတဲ့သတင္း ထိပ္ဆုံးမွာတက္ေနတယ္။  ကမာၻေပၚမွာ ဘယ္ႏုိင္ငံမွမသုံးေသးတဲ့ အသုံးႏႈန္း အသစ္ပါပဲ။ ကလိမ္ကညစ္က်တဲ့ေနရာမွာေတာ့ တုႏႈိင္းမဲ့လုိ႔ ဆုိရပါလိမ့္ မယ္။ တကယ္တမ္း လႊတ္ေပးသင့္တဲ့ ဘာရာဇာ၀တ္မႈမွ မက်ဴးလြန္ခဲ့ၾကတဲ့ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသား ဘယ္ႏွစ္ေရာက္ပါပါသလဲ။ ၂၅၀ ေလာက္ပါတယ္လုိ႔ ခန္႔မွန္းရတယ္လုိ႔ သတင္ေတြက ဆုိပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားက ဘယ္၍ ဘယ္မွ်၊ ရာဇ၀တ္ အက်ဥ္းသားက ဘယ္ေလာက္၊ အဲဒီလုိ ႐ုိး႐ုိးသားသား အသိေပးေၾကညာလုိ႔ရပါရဲ႕နဲ႔ ဘာလုိ႔ မေၾကညာတာပါလဲ။ မ႐ုိးသားလုိ႔ပါပဲ။ အက်ဳိးလုိလုိ႔ ေညာင္ေရေလာင္း၊ သူတုိ႔အာဏာတည္ျမဲေရးအတြက္ ႏုိင္ငံတကာကုိ ျပလုိက္တဲ့ ကစားေနၾက ကစားကြက္ကေလးတခုပါ။ လြတ္လာႏုိး လြတ္လာႏုိးနဲ႔ ေမွ်ာ္ကုိးေနၾကေပမယ့္ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြရဲ႕ မိသားစုေတြ ဇနီး ခင္ပြန္းေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား စိတ္ဆင္းရဲလုိက္ၾကာရွာေလမလဲ …။ အကုသုိလ္မ်ားလုိက္ေလ ….။

ဇာတ္ေတာ္ကေတာ့ ေပါင္းဖုိ႔သင့္ေနတာ ကာလၾကာၿပီေကာ။ ဘီလူးကေ