ထင္ေအာင္ – ကၽြန္ေတာ္အားက်ခဲ့ရေသာစာေရးဆရာႀကီးမ်ား
(မိုးမခ ) ေမ ၇ ၂၀၁၅
ကၽြန္ေတာ္ဟာ စာေရးရမွာကို အလြန္ပ်င္းရိေသာ သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။
ငယ္ငယ္တုန္းက အတန္းထဲမွာ ဆရာမက မွတ္စုစာေတြေခၚေပးေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က ေရးခ်င္သလိုေရးၿပီး လိုက္မွတ္ထားပါတယ္။ ဆရာမက “ေမာင္ဘ ေက်ာင္းသို ့သြားပါသည္” လို ့ ေခၚေပးတာကိုကၽြန္ေတာ္က “ဘသြားသည္”လို ့သာေရးမွတ္ထားပါတယ္။ ဆရာမကမွတ္စုစာအုပ္ေတြကိုျပန္စစ္ေတာ့မွ “ဘ”ဆိုတာက”ေမာင္ဘ” “သြားသည္”ဆို တာက” ေက်ာင္းသို ့သြားသည္”ဆိုတာေတြကို ေရးထားပါတယ္လို႔ ျပန္ရွင္းျပရပါတယ္။ ဆရာမက စာအုပ္ထဲမွာ အနီေရာင္ခဲတံႀကီးနဲ ့ၾကက္ေျခခတ္ အမွားလကၡဏာေတြကို ေပးထားတာ ေပါမွေပါ ျဖစ္ေနပါတယ္။ လက္ေရးတိုနည္းနဲ႔ ေရးထားသလိုျဖစ္ေနတာကို ဆရာမက ဘယ္ႀကိဳက္ပါ့လဲ။
အလယ္တန္းေက်ာင္းသားအရြယ္မွာ ျမန္မာစာသင္ခန္းစာအထဲမွာ စာစီစာကုံး
ေရးသားနည္းကို သင္ေနရပါၿပီ။ နိဒါန္း စာကိုယ္ နိဂံုး အဂၤါရပ္ေတြနဲ ့ ညီၫြတ္ေအာင္ ေရးရပါတယ္။
ကၽြန္ပ္တို႔၏ စာသင္ေက်ာင္း၊ ကၽြန္ေတာ္မိသားစု၊ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ စတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေတြကို ဖဲြ ့ႏဲြ ့ေရးသားရပါတယ္။ ဒီအခါမွာ ကၽြန္ေတာ္ေရးသားထားတဲ့ ဝါက်ေတြက တိုလြန္းလို႔ အဖဲြ႔အႏဲြ႔ေတြ လံုးဝမပါတာေၾကာင့္ အမွတ္မရျပန္ပါဘူး။ အေရးအသားေကာင္းသူေတြက ဆယ္မွတ္ရေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က ႏွစ္မွတ္နဲ ့ ေက်နပ္ေနရပါတယ္။ စာေရးရတာကို ပ်င္းရိေပမဲ့ စာဖတ္ရတာကိုေတာ့ မပ်င္းခဲ့ပါဘူး။ စာဖတ္အားေကာင္းလာရင္ စာစီစာကုံးအေရးအသားမွာ တိုးတက္လာမယ္လို ့ ဆရာမက ေျပာျပပါတယ္။ စာဖတ္တဲ့တျခားေက်ာင္းသားေတြက “ဦးလတ္” ေရးသားတဲ့ “ေရႊျပည္စိုး” ဝတၱဳကို ဖတ္ၿပီးခ်ိန္က စၿပီး “အေရွ႔အရပ္က ေနထြက္လာၿပီ” လို႔ ေရးမဲ့အစား “အေရွ႔ေဂၚယာကၽြန္းမွ ပုဗၺေနမင္းႀကီးသည္ ေတာင္တန္းႀကီးမ်ားကို ေက်ာ္လြန္ကာ…” စသျဖင့္ေျပာင္းလဲကာ ေရးသားလာခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီအေျပာင္းအလဲေတြထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ မပါေသးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က “ေနထြက္လာၿပီ” ကေန မတက္ေသးပါဘူး။
စာဖတ္တတ္လာေတာ့ အိမ္ကိုလာလည္ၾကတဲ့ စာေရးဆရာေတြကိုလည္း သတိထားတတ္ လာပါတယ္။ ေဆးျပင္းလိပ္ႀကီး ခဲၿပီးလာတဲ့ ဦးႀကီးေမာင္(ေငြဥေဒါင္း)၊ စစ္တပ္ကဗိုလ္ႀကီးဝတ္စံုနဲ ့ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ ယူလာေပးတဲ့ ဗိုလ္ႀကီးစိုးၫြန္ ့(ထီလာစစ္သူ)၊ ျမန္မာ့အသံမွာ အထူးအရာရိွလုပ္ေနတဲ့ ဦးဝင္းေမာင္(မင္းရွင္) စသူေတြပါ။ လူေတြကိုခင္လာေတာ့ သူတို႔ေရးတဲ့ ကဗ်ာေတြ စာေတြကို ဖတ္မိပါတယ္။ စာအေရးအသားေတြကို သေဘာက်မိေပမဲ့ လူေတြကိုေတာ့ အားမက်မိပါဘူး ။
ေမာ္တင္အိမ္ယာမွာ ေနတံုးက ပန္းပုဆရာဦးလြင္ (ပန္းပုေမာင္လြင္)၊ ဦးသိန္း(ဇဝန) တို ့နဲ ့ အိမ္နီးနားခ်င္း ေနခဲ့ရဘူးပါတယ္။ ပါရမီအေျခခံနည္းလို႔လား မသိပါ၊ ယေန႔ထိ ပန္းပုကို မခံစားတတ္ေသးပါဘူး။ ဦးလြင္ကပလာစတာအျဖဴေပၚမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကတံုးနဲ႔ပံုကို ေရႊေရာင္နဲ ့သြန္းေလာင္း ေရာင္းခ်ေနပါၿပီ။ သူလုပ္ေနတာကို ၾကည့္ရံုသာၾကည့္ၿပီး စိတ္ဝင္စားမႈ မရိွခဲ့ပါဘူး။ “ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား” ဝတၱဳကို မဖတ္ႏိုင္ေသးေပမဲ့ “ဆိုးေပ” ဇာတ္လမ္းကိုေတာ့ “ကေလးဂ်ာနယ္” မွာ ဖတ္မိေနပါၿပီ။ ဆရာဇဝနကိုေတာ့ နည္းနည္းသေဘာက်မိေပမဲ့ သူ႔ဇာတ္ေဆာင္ ဆိုးေပလိုပဲ ခပ္ေပေပေတေတေနမွာပါလို႔ ေတြးေတာမိၿပီး အားမက်ခဲ့ပါဘူး။
ပထမဆံုး ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္အေၾကာင္း ေရးထားေသာစာအုပ္ကေတာ့ ဆရာမ “ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး” ေရးသားေသာ “သူလိုလူ” စာအုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာမဘဝအေတြ ့အႀကံဳကို အေရးအသားေကာင္းေကာင္းနဲ ့ ေရးဖဲြ႔ထားတာကို ဖတ္ရေတာ့ လက္က မခ်ႏိုင္ေအာင္ ဆက္တိုက္ ဖတ္မိသြားပါေတာ့တယ္။စာအုပ္တစ္အုပ္လံုးကို ဖတ္ၿပီးသြားေတာ့ အားက်သြားသူက ဆရာ”ဦးခ်စ္ေမာင္”ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အားက်မိသလဲဆို … ႀကီးလာရင္ သတင္းစာတိုက္မွာ အယ္ဒီတာလုပ္မယ္။ အယ္ဒီတာေတာင္မွ “ျမန္မာ့အလင္း” သတင္းစာတိုက္မွာမွ လုပ္ခ်င္တာပါ။ အခုထိေရႊဂံုတိုင္က ကိုယ့္မင္းကိုယ့္ခ်င္းလမ္းကို ေရာက္ရင္ ျမန္မာအလင္းသတင္းစာတိုက္ေနရာေလးကို ေငးၾကည့္မိေနတံုးပါ။ ဆရာဦးခ်စ္ေမာင္လြယ္အိတ္ကေလးကိုလြယ္ၿပီး လက္တစ္ဘက္က သူ ႀကိဳက္တဲ့ လက္ဖက္ရည္ကို ထဲ့ထားေသာ ႏိုု႔ဆီခြက္ကိုကိုင္ကာ ကိုင္းကိုင္းနဲ ့ေခါင္းငုံ႕တက္သြားေနက် ကုန္းေစာင္းေလးကို အၿမဲျမင္ေယာင္ေနမိပါတယ္။ ဆရာက အယ္ဒီတာေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္သလို ရသစာေပေတြ၊ ပညာေပးစာေပေတြကိုလဲ ေရးသားႏိုင္ခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာေရးခဲ့တဲ့ “သူ” ဝတၱဳမွာ ဂ်ိဳင္းေထာက္ႀကီးနဲ ့ ဆရာဝန္ကိုျမင့္ေမာင္ကို စာဖတ္ေနသူေတြက စာဖတ္ရင္း ခ်စ္ခင္လာေအာင္ ေရးသားခဲ့ပါတယ္။ ဒီဇာတ္လမ္းကို ရုပ္ရွင္အျဖစ္လဲ အသက္သြင္း ျပသခဲ့ပါတယ္။ ေမာင္သင္၊ တင္တင္မူ၊ ၾကည္ၾကည္ေ႒းတို႔က ပါဝင္သရုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့ၾကပါတယ္ ။ႏိုင္ငံေရးစကားလံုးေတြ အမ်ားႀကီးသံုးထားတဲ့ “ကမၻာၾကီး ပ်က္စီးလုၿပီေလာ” စာအုပ္က်ေတာ့ နားမလည္ေသးေတာ့ သေဘာ မက်မိပါဘူး။ အသက္ႀကီးမွ ျပန္ဖတ္ရပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ အဘိုးအဘြားေတြေနတဲ့ ရန္ကုန္အေရွ႔ပိုင္းက ၅၁လမ္းမွာ စာေရးဆရာေတြ အမ်ားႀကီးေနထိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာႀကီးမဟာေဆြ၊ ေမၿမိဳ့ေမာင္၊ ဇဝနတို႔က အၾကာႀကီးေနခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ကေလးေတြညေနဆိုရင္ လမ္းမေပၚမွာ ေဘာလံုးကန္ ကစားေလ့ရိွပါတယ္။ ကစားရင္းေမာတဲ့အခါမ်ားမွာ အနီးက အိမ္တအိမ္ကို ေျပးဝင္ၾကၿပီး ေရဝင္ေသာက္ၾကပါတယ္။ အိမ္ရွင္က ေရဝင္ေသာက္တဲ့ေဘာလံုးသမားေတြကို ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး ၾကည့္ေနတတ္ပါတယ္။ ေရေသာက္ၿပီးတဲ့ကေလးေတြကို ေဘာလံုးကို ဘယ္လိုကန္ရတယ္ ဆိုၿပီးပညာေပးပါေသးတယ္။ လူႀကီးေတြက ေျပာျပေတာ့မွ အိမ္ရွင္ႀကီးက ေဘာလံုးပဲြေတြကို ေအာင္ဆန္းအားကစားကြင္းကေန တိုက္ရိုက္အသံလႊင့္ခဲ့တဲ့ ပထမဆံုးပုဂၢိဳလ္ဆိုတာကို သိခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ လမ္းမေပၚမွာ ရာဘာေဘာလံုးေလးေတြနဲ႔ ကေလးေတြကစားေနတာကိုေတာင္ အလြတ္မေပးပဲ ၾကည့္ၿပီး ေဝဖန္ေနတာပါ။
ေမာလို႔ ေရဝင္ေသာက္ရင္းနဲ႔ အိမ္ေရွ႔ကေၾကးျပားဆိုင္းဘုတ္ကို ဖတ္လိုက္ေတာ့ “ဦးအမ္ဘိုးခ်ိန္” လို ့ ေရးထားပါတယ္။ သမာဓိသတင္းစာမွာ အယ္ဒီတာလုပ္ခဲ့တဲ့သူပါ။ တေခါင္းလံုးျဖဴေဖြးၿပီး ေငြေရာင္ေပါက္ေနပါၿပီ။ သူသေဘာက်ရင္ မ်က္ႏွာက ပါးႏွစ္ဘက္လံုး မို႔တက္လာေအာင္ ၿပံဳးတတ္ပါတယ္။ ရယ္ရင္ေတာ့ အသံအက်ယ္ႀကီးထြက္ေအာင္ ရယ္တတ္ပါတယ္။ ရယ္သံနဲ ့အတူ သူ ့မ်က္လံုးႏွစ္လံုးက မ်က္ရည္ေတြ စီးက်လာတတ္ပါတယ္။ က်လာတဲ့မ်က္ရည္ေတြကို သုတ္ရေအာင္ သူ႔အကႌ်မွာ လက္ကိုင္ပုဝါကို ခ်ိတ္နဲ ့ခ်ိတ္ေပးထားပါတယ္။ အေဖက သူ႕ကို ဆရာလို ့ေခၚတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ ဆရာလို ့ေခၚမိပါ တယ္။ သူကလဲအမ်ားေခၚသလို အန္ကယ္ႀကီးဆိုတာထက္ ဆရာေခၚသံကို ႏွစ္သက္ပံုရပါတယ္။ ဆရာက ရုပ္ရွင္ဆင္ဆာအကဲျဖတ္အဖဲြ႔ဝင္လူႀကီးပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အေဖက ႏိုုင္ငံျခားရုပ္ရွင္ကား တင္သြင္းေရး ေအဂ်င္စီက ဝန္ထမ္းဆိုေတာ့ ႏိုုင္ငံျခားကားေတြကို ဆင္ဆာတင္ရတဲ့ေန႔တြမွာ တာဝန္အရ လိုက္ၾကည့္ခြင့္ရပါတယ္။ ညေနေစာင္းရင္ ဆင္ဆာသြား၊ ၾကည့္ဘို႔လာႀကိဳတဲ့ကားက ဆရာကို အရင္ဝင္ႀကိဳပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေခၚပါတယ္။ ဆရာ့ သမီးႏွစ္ေယာက္၊ သားတစ္ေယာက္နဲ ့ကၽြန္ေတာ္က မိသားစုအေနနဲ႔ လိုက္ၾကည့္ၾကတာပါ။
ရုပ္ရွင္ဆင္ဆာအကဲျဖတ္တာကို ျပည္လမ္းေပၚက ျမန္မာ့အသံစတူဒီယို “ေအ”ခန္းမႀကီးမွာ ျပဳလုပ္ပါတယ္။ဆိုၾကမယ္ ေပ်ာ္ၾကမယ္ အစီအစဥ္ရိုက္တဲ့ ခန္းမႀကီးပါ။ ဆရာက အၿမဲတမ္းေရွ႔ဆံုးတန္းက ခံုမွာ ေနရာယူထိုင္ေလ့ရိွပါတယ္။ ဂ်ယ္ရီလူးဝစ္တိုု႔၊ ေနာ္မန္ဝင္စဒမ္တို႔ပါတဲ့ ဟာသကားေတြျပသတဲ့ေန႔မွာဆိုရင္ ဆရာရဲ ့ရယ္ေမာသံအက်ယ္ႀကီးက တခန္းလံုးကို လႊမ္းေနပါေတာ့တယ္။ ရုပ္ရွင္ကားၿပီးဆံုးခ်ိန္မွာေတာ့ ဆရာမ်က္လံုးမွာ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မ်က္ႏွာကေတာ့ ၿပံဳးရႊင္ေနပါတယ္။ အိႏၵိယဇာတ္ကားျပ သတဲ့ေန႔မွာေတာ့ ဘာသာျပန္ေပးတဲ့သူတေယာက္က ဆရာနားမွာထိုင္ၿပီး တခန္းလံုးၾကားရေအာင္ ေအာ္ၿပီးဘာသာျပန္ေပးပါတယ္။ လြမ္းခန္းေတြမွာေတာ့ မ်က္ရည္က်တာကို မေတြ ့ဘူးပါဘူး။ ဒီအခန္းမွာပဲ ရုပ္ရွင္အကယ္ဒမီဆုေတြကို ခ်ီးျမွင့္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ေနာင္ … လူမ်ားလာမွ ျမန္မာ့အသံ ျမက္ခင္းျပင္မွာ ေနရာေျပာင္း က်င္းပခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တေန႔မွာ ဆရာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ညကၾကည့္ခဲ့တဲ့ရုပ္ရွင္ကားကို ေဝဖန္ေလကန္ၾကပါတယ္။ ငယ္ငယ္က သမာဓိသတင္းစာမွာ ေဝဖန္ေရးေတြေရးခဲ့သူဆိုေတာ့ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို ေဝဖန္ခ်က္ေပးႏိုုင္တဲ့သူျဖစ္ပါတယ္။ အခုေတာ့ ပါးစပ္ကသာ ေဝဖန္ႏိုင္ပါေတာ့တယ္။ သူရဲ့စာေရးနည္းအတတ္ပညာ၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနတတ္တာ၊ အရြယ္သံုးပါးမေရြး ေလးေလးစားစား ေျပာဆိုဆက္ဆံတတ္တာေတြကို ကၽြန္ေတာ္ အားက်ခဲ့တာပါ။
ကၽြန္ေတာ္ကျမန္မာအလင္းသတင္းစာမွာ ေန႔စဥ္ပါတဲ့ ဆရာဓူဝံရဲ ့ဝတၱဳကိုေဝဖန္
မိပါတယ္။ ဝတၱဳထဲမွာ ပါၿပီးသားအခ်က္အလက္ေတြကို ေန႔တိုင္းျပန္ေရးျပေနတာကို ေဝဖန္မိပါတယ္။ “ေမာင္ဘသည္ ပဲခူးၿမိဳ ့အနီးအနား ေတာရြာေလးမွ ေျမပိုင္ရွင္သားျဖစ္ပါသည္။ ေခတ္ပညာကို အသင့္အတင့္သင္ၾကားခဲ့ဘူးၿပီး ေလာကဓာတ္ပညာကို အထူးစိတ္ဝင္စားသူတစ္ဦးျဖစ္ပါသည္။” ဆိုတဲ့ စာပိုဒ္ေလးက ေန႔စဥ္ ပါေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဝတၱဳကိုရွည္ေအာင္ ထပ္ထပ္ေရးေနတာလို႔ ေျပာမိပါတယ္။ ဆရာက “မင္းက သတင္းစာကို ေန႔တိုင္းဖတ္ေနေတာ့ စာသားေတြထပ္ေနတယ္လို႔ ထင္လိမ့္မယ္။ တခ်ိဳ႔က လမ္းႀကံဳမွ ဝယ္ဖတ္တဲ့သူေတြ ရိွတယ္။ သူတို႔က ေမာင္ဘ၊ ေျမပိုင္ရွင္သား၊ ေခတ္ပညာတတ္၊ ေလာကဓာတ္ပညာကိုစိတ္ဝင္စားလို႔ တီထြင္မႈေတြ ျပဳလုပ္တတ္တယ္ ဆိုတာကို အဲဒီသတင္းစာဖတ္မိတဲ့ေန႔မွ သိၾကတာေလ။”
ဒီေတာ့မွ လစဥ္ထုတ္မဂၢဇင္းက အေရးအသားနဲ႔ ေန႔စဥ္ထုတ္ သတင္းစာက အေရးအသားကြာျခားမႈကို သ တိျပဳမိပါေတာ့တယ္။
အဲဒီေန႔ကစၿပီး ဆရာဓူဝံေရးသားတဲ့ “မိုက္ခဲထြန္းေရႊ”လံုးခ်င္းဝတၱဳကို ဖတ္မိပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ ဆရာဓူဝံရဲ ့လံုးခ်င္းအေရးအသားကို ခံစားမိပါေတာ့တယ္။
ငယ္ငယ္က အဖတ္ဆံုးစာအုပ္ေတြကေတာ့ လူထုဦးလွေရးသားတဲ ့ပံုျပင္စာ
အုပ္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ရခိုင္ပံုျပင္၊ ကရင္ပံုျပင္၊ ေက်ာင္းကန္အတြင္းမွပံုျပင္မ်ား စတာေတြပါ။ ဘိုးသူေတာ္ကကဏန္းေကာင္ကို ငရဲမႀကီးပဲ စားရေအာင္ အေကာင္ႀကီးတဲ့ကဏန္းကို “နင္ကႀကီးတယ္၊ ႏွစ္ခါေလွ်ာက္” ဆိုတဲ့အေရးအသားကို အင္မတန္သေဘာက်မိပါတယ္။ ဒီလိုပံုျပင္စာအုပ္ေတြ ဖတ္ေနရင္းက မထင္မွတ္ပဲေကာက္ဖတ္မိလိုက္ရာကေန စဲြသြားတာက “သူ႔စာမ်ားကေျပာခဲ့တဲ့ သိပၸံေမာင္ဝအေၾကာင္း” စာအုပ္ျဖစ္ပါတယ္။
သိပၸံေမာင္ဝရဲ ့ စာေတြကိုဖတ္ဘူးပါတယ္။ ျမန္မာစာသင္ရိုးအျဖစ္ အထက္တန္းမွာ သတ္မွတ္ထားတဲ့ စာ အုပ္ကို အထက္တန္းေက်ာင္းသား အကိုေတြဆီကေန ယူဖတ္ဘူးပါတယ္။ “နယ္ပိုင္မင္း”၊ “မင္းလတ္” စတဲ့ေဆာင္းပါး ဆယ္ပုဒ္ေလာက္ ပါ ပါတယ္။ ေမာင္လူေအးနဲ ့ေမာင္လူေမႊးတို ့ အျပန္အလွန္စကားစစ္ထိုးက်တဲ့ “ဆိတ္ပံုျပင္” ကို မက်က္ပဲအလြတ္ရတဲ့အထိ အထပ္ထပ္ ဖတ္မိေနပါတယ္။ ဆရာရဲ့ကားေမာင္းသမား “ေမာင္ငယ္”ကို ဇာတ္ေကာင္ထားၿပီး ေရးဖဲြ႔ထားတဲ့ ဇာတ္လမ္းမွာ ေခြးေတြက သူကားေမာင္းလာရင္ “ေမာင္ငယ္ဟာ လူမိုက္ႀကီး”လို႔ ဝိုင္းေအာ္ၾကတာကို အလြန္သေဘာက်တာေပါ့။
စာအုပ္ထဲမွာ ျပဇာတ္ေတြကို ဖတ္မိေတာ့မွ ဆရာဝ က ျပဇာတ္ေရးတတ္မွန္း သိရပါေတာ့တယ္။ “ငို ့ဘ” ဆိုတဲ့ျပဇာတ္က အမည္ကိုက ဆန္းေနတာပါ။ အဖဲြ႔အစည္းကို ဖဲြ႔ၾကၿပီး လူေတြက ကိုယ့္က်ိဳးရွာၾကတာကို “ငါ့ဘို ့” အဓိပၸါယ္ေဖၚေရးထားတာပါ။ ဆရာတို႔ေခတ္က ျမဴနီစပယ္လူႀကီးအျဖစ္လ အေရြးခ်ယ္ခံရသူေတြကကိုယ္က်ိဳးရွာက်ပံုကို တင္စားဖဲြ ့ႏြဲ႔ထားတဲ့ ျပဇာတ္ျဖစ္ပါတယ္။ အေရးအသားက ေကာင္းလြန္းေတာ့ လက္က မခ်တန္း ဖတ္မိသြားပါတယ္။ ျပဇာတ္စာေပကို ဖတ္ရန္ ဝန္မေလးဘူးျဖစ္သြားပါတယ္။ အသင္းအဖဲြ ့အ စည္းေတြမွာ ေနရာဝင္ယူေနၾကတဲ့ ေၾကာင္သူေတာ္ေတြကိုလဲ “ျဗဟၼစရိယ” ျပဇာတ္နဲ႔ သေရာ္ထားပါေသးတယ္။ ျဗဟၼစရိယအသင္းဝင္ သူေတာ္ေကာင္းဟန္ေဆာင္ကာ သူေ႒းသမီးကို လိမ္လည္ၿပီး ရေအာင္ယူခဲ့တဲ့ ဇာတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာဝဟာ သူေရးခဲ့စာေတြကိုသာမက လူပုဂၢိဳလ္အရပါ ေလးစားခဲ့တဲ့သူ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
အခ်ိဳ ့စာေရးဆရာႀကီးမ်ားဆိုေရးထား တဲ့စာေတြကိုသေဘာက်ခဲ့ေပမယ့္ပုဂၢိဳယ္ေရးအရေတာ့ေလးစားစရာမရိွသူေတြရိွပါတယ္။ဆရာဝကေတာ့ဒီလိုပုဂၢိဳလ္မဟုတ္ပါဘူး။ပုဂၢိဳလ္ခင္လို ့တရားမင္တာလားမသိပါ။ကိုလို နီေခတ္မွာ”ျမန္မာစာဂုဏ္ထူးတန္း”တက္တာကိုကေလးစားမိတာပါ။ျမန္မာစာေကာင္း ေနလို ့သခင္ႀကီးတို ့ဘာသာမွာၫ့ံသြားမလားမထင္လိုက္ပါနဲ ့။ေအာက္စဖို ့ဒ္တကၠသိုလ္ ကေနအိုင္စီအက္စ္ျဖစ္ေအာင္သင္ၾကားလာႏိုင္တဲ့သူပါ။ဒီလိုလူမ်ိဳးကိုမွအားမက်ရင္ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးကိုအားက်ရမလဲဗ်ာ။ဂါးတားရြာမွာစစ္ေျပးေနတံုးလူဆိုးေတြရဲ ့ပစ္ခတ္မႈ ေၾကာင့္အဘက္ဘက္အေတာ္တဲ့လူေတာ္တစ္ေယာက္ဆံုးခဲ့ရပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္သာမကစာေပခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူတိုင္းအားက်ၾကမဲ့သူလို ့ေျပာရဲပါတယ္။
ဆရာကိုကၽြန္ေတာ္အားက်တာကေရာက္တဲ့ေနရာကေတြ ့လိုက္တဲ့ျမင္ကြင္းကိုလွပ ေအာင္စာေရးဖဲြ ့ႏိုင္တာပါ။သူေရးဖဲြ ့ထားတာကိုဖတ္လိုက္ရတဲ့စာဖတ္သူေတြကစာဖတ္ ရင္းျမင္ကြင္းကိုဆရာဝျမင္သလိုျမင္ေနရပါတယ္။သူခံစားေနရသလိုစာဖတ္တဲ့သူေတြ ကလိုက္ခံစားေနရပါတယ္။”ပစၥႏၲရစ္”ေဆာင္းပါးကိုဖတ္မိရင္စာဖတ္သူကိုယ္တိုင္”ပစၥႏၲရစ္”ေဒသကိုေရာက္သြားသလိုျဖစ္ေအာင္ေရးဖဲြ ့ႏိုင္သူျဖစ္ပါတယ္။”ေရႊတိဂံုဘုရား”ကိုေလွေတြနဲ ့ေရေၾကာင္းကေနဘုရားဖူးခရီးထြက္လာရင္းလမ္းခရီးတေလွ်ာက္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ပါးပါးခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ၾကတာေတြသီခ်င္းသီဆိုၾကတာေတြကိုဖတ္မိေတာ့မိမိကိုယ္ တိုင္ေလွစီးၿပီးဘုရားသြားဖူးခ်င္လာပါတယ္။
ဆရာအၫႊန္းေကာင္းလို ့အလြန္ဖတ္ခ်င္တဲ့စာအုပ္တစ္အုပ္ရိွပါတယ္။”ဆရာဦး
ဘသန္း”ေရးတဲ့”ဘီေအေမာင္ဘလြင္”စာအုပ္ပါ။ျမိဳ ့မဆရာႀကီးဦးဘလြင္အေၾကာင္းျဖစ္ မယ္ထင္ပါတယ္။အခုထိမေတြ ့ဘူးမဖတ္ဘူးေသးပါ။ဆရာသိပၸံေမာင္ဝရဲ ့ေႀကာ္ၿငာ ေတြအေပၚထားတဲ့အျမင္သေဘာထားကိုလည္းကၽြန္ေတာ္တအားႀကီးသေဘာက်မိပါ တယ္။ဆရာကက်ားမဟုတ္ပဲက်ားလို ့တစ္ခါေျပာလိုက္ရင္လန္ ့လိမ့္မယ္။ႏွစ္ခါေျပာရင္ လန္ ့အံုးမယ္။သံုးခါေျပာရင္ေတာ့မလန္ ့ေတာ့ဘူး။ဟုတ္ခ်င္ဟုတ္မဟုတ္ခ်င္ေနၫြန္ ့ ေလာက္ေအာင္ေၾကာ္ျငာေနသူေတြကိုသတိေပးထားတာပါ။လွည္းသမားေဆာင္းပါးကို ဖတ္လိုက္ရင္ေရးဟန္တမ်ိဳးစကားေျပာဟန္နဲ ့ေရးထားတာကိုသတိထားမိပါလိမ့္မယ္။ လွည္းသမားရဲ ့စရိုက္-ႏြားေတြရဲ ့သဘာဝနဲ ့လွည္းသြားေနတဲ့လမ္းေၾကာင္းပတ္ဝန္းက်င္သာယာပံုေတြကိုေရးဖဲြ ့ထားတာပါ။ဖတ္ေနသူကဖတ္ေနရင္းကိုယ္တိုင္လွည္းသ မားေမာင္းတဲ့လွည္းေပၚမွာထိုင္စီးေနရသလိုခံစားမိမွာပါ။ႏြားေတြေျပးဆင္းသြားတဲ့ကုန္း ေလွ်ာေလးမွာဖတ္ေနရင္းလိမ့္မက်သြားေအာင္စာအုပ္ကိုကိုင္ေနရင္းလက္တဘက္ကနီး စပ္ရာေနရာကိုလွမ္းကိုင္ထားမိပါတယ္။အေရးေကာင္းလြန္းလို ့အားက်မိတာမမွားပါဘူး ေနာ္ ။
စာေရးေနရင္းႏို ့ဆီခြက္ထဲကလက္ဘက္ရည္ကိုတစ္ငံုေသာက္လိုက္လက္ထဲ
ကေဖာင္တိန္နဲ ့ေဆာင္းပါးေတြကိုတည္းျဖတ္လိုက္လုပ္ေနတဲ့ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္ လိုစာေရးအားေကာင္းခ်င္တဲ့ကၽြန္ေတာ္-စာမူေတြကိုတည္းျဖတ္ခ်င္တဲ့ကၽြန္ေတာ္-ေတြ ့ တဲ့လူတိုင္းနဲ ့ေပ်ာ္ေအာင္ေနတတ္တဲ့ဦးအမ္ဘိုးခ်ိန္လိုေနခ်င္တဲ့ကၽြန္ေတာ္-စာေပထူးခၽြန္ သလိုစာအေရးအသားေကာင္းလွတဲ့ဆရာသိပၸံေမာင္ဝလိုစြယ္စံုေတာ္ခ်င္တဲ့ကၽြန္ေတာ္ ဟာကၽြန္ေတာ္အားက်မိတဲ့ဆရာႀကီးေတြလိုျဖစ္ေအာင္စာေရးေနမိပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္ ေရးထားတဲ့ေဆာင္းပါးကိုဖတ္ၿပီးရင္ဆရာဦးခ်စ္ေမာင္ကသူ ့လြယ္အိတ္ထဲကမင္နီနဲ ့ပယ္ လို ့အႀကီးႀကီးေရးလိုက္မွာပါ။ ဦးဖိုးခ်ိန္ကေတာ့စာစဖတ္ကထဲကမ်က္ရည္ေတြစီးက်လာ ေအာင္အက်ယ္ႀကီးရယ္ေနမွာပါ။ ဆရာဝကေတာ့ေနာက္ေန ့ထုတ္သတင္းစာတစ္ေစာင္ မွာဒီလိုလူေတြစာေရးတာကိုဖတ္ရတာရွက္လြန္းလို ့ရွက္လြန္းလို ့ရွက္လြန္းလို ့လို ့ေရး မွာေသခ်ာပါေတာ့တယ္။
ထင္ေအာင္
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
