စံလွႀကီး – အပ်က္စိတ္ အပ်က္ေတြး အပ်က္အျမင္

တက္က်မ္းစာအုပ္ တအုပ္ ဖတ္ရင္းနဲ႔ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းေသာ သုေတသနတခုအေၾကာင္း ေတြ႕လိုက္ရသည္။

လက္ရည္အဆင္႔ခ်င္း တူေသာ ဘတ္စကတ္ေဘာသမားမ်ားကို အုပ္စုသံုးစု ခြဲထားၿပီး ပထမအုပ္စုကို ဂိုးသြင္းေလ႔က်င္႔ခန္းမ်ား တလတိတိမလုပ္ပဲ ထားသည္။ ဒုတိယအုပ္စုကို ေန႔စဥ္ ေန႔လည္ပိုင္းတြင္ တနာရီ ဂိုးသြင္းေလ႔က်င္႔ခိုင္းသည္။ တတိယ အုပ္စုကိုမူ ဒုတိယအုပ္စု အားကစားရံုတြင္ ေန႔စဥ္ ဂိုးသြင္းက်င္႔ေနသည့္ အခ်ိန္မ်ဳိးမွာပင္ တနာရီတိတိ စိတ္ျဖင့္ ဂိုးသြင္း က်င္႔ေစသည္။

တလျပည့္ေသာ အခ်ိန္တြင္ အားကစားသမားမ်ား၏ ဂိုးသြင္းစြမ္းရည္ကို စမ္းသပ္သည့္အခ်ိန္တြင္ အုပ္စုတ၏စြမ္းရည္မွာ ေမွ်ာ္လင္႔ထားသည့္အတိုင္း က်ဆင္းေနၿပီး ဒုတိယအုပ္စုမွာ မူလကထက္ ႏွစ္ရာခိုင္ႏႈန္းမွ် တိုးတက္လာေၾကာင္း ေတြ႕ရ သည္။ တတိယအုပ္စုကို စစ္ေဆးသည့္အခါတြင္မူ ၎အုပ္စုဝင္ လူငယ္မ်ားသည္ ဒုတိယအုပ္စုႏွင္႔ တန္းတူပင္ ဂိုးသြင္း စြမ္းရည္ ႏွစ္ရာခိုင္ႏႈန္း တိုးတက္ေနေၾကာင္း အံ့ၾသစြာ ေတြ႕ၾကရသည္။

စိတ္၏ စြဲၿမဲ ယံုၾကည္မႈတခုသည္ ကိုယ္ပိုင္းဆိုင္ရာ၌ပါ ထင္ဟပ္ေၾကာင္း ျပသည့္ သာဓကတခု ျဖစ္သည္။

စိတ္၏ စြဲၿမဲယံုၾကည္မႈအေၾကာင္း ဦးဖိုးက်ား၏ ကိုယ္ေတြ႕ဝတၳဳမ်ားစာအုပ္တြင္လည္း ဖတ္ခဲ႔ဖူးသည္။ မ်က္စိနာေနသျဖင့္ ေအာ္ေနရေသာ လူသည္ မ်က္စဥ္းခပ္ရန္ ေရမန္းတြင္ နာမည္ႀကီးေသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွ ေရမန္းကို လိုခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသို႔သြားရန္ လမ္းတြင္ သုသာန္ကို ျဖတ္သြားရမည္ ျဖစ္ၿပီး ညဘက္ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင္႔ ေတာ္ရံုနဲ႔ သြားရဲသူ မရွိေပ။ ထို႔ေၾကာင္႔ အၿခာအိမ္တအိမ္မွ ရိုးရိုးေရကို ေရမန္းဆိုၿပီး လူမမာ ယံုေအာင္ေပးေသာအခါ လူမမာလည္း ယံုၿပီးခပ္လိုက္သျဖင့္ တကယ္ေပ်ာက္သြားခဲ႔သည္ဟု ဆိုသည္။

စိတ္ပညာရွင္တို႔ အဆိုအရ က်ေနာ္တို႔ ကိုယ္တြင္းတြင္ ကိုယ္ပိုင္ ဗီဒီယို တိပ္ေခြ တေခြစီ ရွိသည္။ ထိုတိပ္ေခြသည္ က်ေနာ္တို႔ ကိုယ္တိုင္အေပၚ က်ေနာ္တို႔ ျပန္မွတ္ခ်က္ျပဳထားေသာ အထင္အျမင္မ်ား သတ္မွတ္ခ်က္မ်ားျဖင့္တည္ေဆာက္ထားသည္။ ဆိုပါေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ညံ့တယ္ ဖ်င္းတယ္ အလကားေကာင္ စသည္ျဖင့္ အႀကိမ္ႀကိမ္ စိတ္ထဲမွျပန္ေျပာသည္။ ေနာက္ ဆံုး တြင္ ကိုယ့္စိတ္က ျပန္ေျပာသလို တကယ္ အလကားလူျဖစ္သြားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေအာင္ျမင္ႀကီးပြားလိုသူသည္ ထိုသို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိမ္ငယ္ေအာင္ ျပန္ၿပီး ကဲ့ရဲ႕႐ႈတ္ခ်ျခင္း ထိုသို႔ ႐ႈတ္ခ်မည့္လူမ်ဳိးေတြနဲ႔ ေနထိုင္ျခင္းမွ ေရွာင္သင့္သည္ဟု ဆို သည္။

အဘယ္ေၾကာင္႔ဆိုေသာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ၿပီး ႐ႈတ္ခ်ျခင္း ထိုသို႔ ႐ႈတ္ခ်သံမ်ားကို နားေထာင္ျခင္းျဖင့္ ကိုယ္ညံ့သည္ ဖ်င္း သည္ဟု ယံုသထက္ ယံုလာၿပီး ေနာက္ဆံုးတြင္ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်မႈမွာ သံသရာလည္ေနတတ္သည္ဟု ဆိုသည္။ ကိုယ့္ ကိုယ္ကို အသံုးမက်ဘူးေျပာေလ တကယ္အသံုးမက်ျဖစ္ေလ အဲဒီလိုျဖစ္ေလ ကိုယ္အသံုးမက်ဘူးဆိုၿပီး ပိုပိုယံုလာၿပီး ဆင္းရဲႏုံခ်ာမႈမွ မလြတ္ႏိုင္ေတာ့ဟု ဆိုသည္။

လူတဦးခ်င္းစီ၏ ေအာင္ျမင္မႈ ႀကီးပြားမႈမ်ားအတြက္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ယံုၾကည္မႈလိုအပ္သည္ဟု ဆိုသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မြဲေတာ့မယ္ ညံ႔ေတာ့မယ္ ဖ်င္းေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ခဏ ခဏ မွတ္ခ်က္ခ်ေနလွ်င္ ႀကီးပြားရန္မလြယ္ဟု ဆိုသည္။ စိတ္ပညာ သေဘာအရ ေအာ္တိုဆပ္ဂ်က္ရွင္းေခၚ မိမိစိတ္ကို ျပန္ၿပီး အမိန္႔ေပးခိုင္းေစသည့္သေဘာ ျဖစ္သည္။ လူတဦးခ်င္းစီ၏ ဘဝ တြင္ပင္ ႀကီးပြားရန္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိမ္ငယ္စိတ္ အထင္ေသးစိတ္မ်ား ေဖ်ာက္ပစ္မွျဖစ္မည္ဆိုလွ်င္ ထိုကဲ႔သို႔လူမ်ား စု ေပါင္းၿပီးေနေသာ တမ်ဳိးသားလံုးအတြက္ဆိုရင္လည္း ဒီအတိုင္းပဲျဖစ္ေတာ့မွာ ျဖစ္သည္။ ကိုယ့္လူမ်ဳိးကို ျပန္ၿပီးအထင္ေသး ႐ႈတ္ခ်သိမ္ငယ္စိတ္ဝင္ေနေသာ လူမ်ဳိးမ်ားလည္း ႀကီးပြားဖို႔ လြယ္မည္မထင္ေပ။

လြန္ခဲ႔ေသာတပတ္က facebook ေခၚ ဆိုရွယ္မီဒီယာတြင္ အသိတေယာက္က ဖတ္ရန္ဆိုၿပီး လာရွယ္ေသာ စာတိုေလး တပုဒ္ကို ဖတ္လိုက္ရသည္။ စာေလးမွာ မရွည္လွပါ။ ခပ္တိုတို စာပိုဒ္ေလးႏွစ္ပိုဒ္သာ ျဖစ္သည္။ သူကလည္း သူမ်ားဆီမွ ကူးလာတာျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူကူးလာေသာ မူရင္းပိုင္ရွင္ဆီသြားၾကည့္ေတာ့ ဖတ္သူမ်ား ပရိသတ္မ်ားေသာ လူ ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ လူေပါင္း ေထာင္ဂဏန္းေလာက္ေတာ့ စာဖတ္သူရွိေသာ စာမ်က္ႏွာျဖစ္သည္။ သူေရးထား တာက ျမန္မာေတြ ဘာေၾကာင့္ဆင္းရဲေနၾကသလဲဆိုၿပီး အစခ်ီကာ အစိုးရကိုေတာ့ အျပစ္မပံုခ်ပဲ လူေတြကို ေဝဖန္ရမယ္ ဆိုရင္ ဆိုၿပီး ေရးခ်လိုက္တာေတြက ….
၁။ ျမန္မာေတြက မညီညႊတ္ဘူး
၂။ ျမန္မာေတြက မနာလိုစိတ္မ်ားတယ္
၃။ အေခ်ာင္ခုိခ်င္တယ္
၄။ ပိုက္ဆံရရင္ အျဖဳန္းမ်ားတယ္
၅။ အေတြးအေခၚပိုင္းမွာ တီထြင္ၾကံဆမႈနည္းတယ္။ ညံ့တယ္။
၆။ ပညာေရး အားနည္းတယ္။ ပုတ္ခတ္တာကို ခံုမင္တဲ့လူမ်ဳိးျဖစ္တယ္။ ႐ႈံးရင္ ျပန္ထဖို႔ ပ်င္းတယ္။

စုစုေပါင္းေရးလိုက္သည့္ အခ်က္ေပါင္းမွာ သံုးဆယ္ခန္႔ ရွိပါသည္။ အေကာင္းတကြက္မွ မပါ။ အကုန္လံုး အင္မတန္ဆိုးသည္ ဟူေသာအခ်က္မ်ား ျဖစ္သည္။ ေကာင္းတာဆို၍ ေစတနာေကာင္းသည္ဟူေသာ မွတ္ခ်က္ကေလးသာ ပါသည္။ သူ႔စာ ဖတ္ရေတာ့မွ က်ေနာ္႔မွာ ဇမၺဴဒီပါ လက္ယာေတာင္ကၽြန္းတြင္တို႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးမွာ အလြန္ညံ့ဖ်င္း ဆိုးယုတ္ေသာ လူမ်ဳိး ျဖစ္ေနရပါလားဟုသာ နားလည္ရပါေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ ပိုဆိုးတာက ေအာက္ကမွတ္ခ်က္မ်ားဖတ္လိုက္ေတာ့ ေသြးေတြ ေတာင္ တိုးသလုိ ခံစားလိုက္ရပါသည္။ မွတ္ခ်က္ေရးထားတာက အကုန္ျမန္မာေတြ ျဖစ္သည္။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ ျမန္ မာစာကို ကြၽမ္းကြၽမ္းက်င္က်င္နဲ႔႐ိုက္ၿပီး ေရးထားၾကတာေတြ ျဖစ္သည္။ အဂၤလိပ္ အေမရိကန္ ႐ုရွား တ႐ုတ္တို႔ကေတာ့ ေဇာ္ဂ်ီေဖာင္႔ကို ႐ိုက္နည္းသင္ၿပီး ျမန္မာ website ထဲ စာဝင္ေရးလိမ္႔မည္လို႔ေတာ့ မထင္ပါ။ ေရးရင္လည္း တေယာက္ ႏွစ္ ေယာက္ေတာ့ ျဖစ္မွာေပါ႔ေလ။ ရာဂဏန္းေတာ့ ဘယ္လိုမွ ရွိလိမ္႔မည္ မဟုတ္ေပ။ သူတို႔ မွတ္ခ်က္ေပးတာေတြက ….

“အားပါးပါး ေကာင္းလုိက္တဲ့စာပါဆရာရယ္ ဖတ္လို႔ေတာင္ မဝႏိုင္ေအာင္ပါပဲဗ်ာ။ ျမန္မာေတြကို အဲဒီလို နာနာတီးေပးပါ ဆရာ။ က်ေနာ္ သိပ္ဝမ္းသာတာပဲဗ်ာ”

“ဟယ္ ပညာရွိစကားပါ ဆရာရယ္။ ဆရာဟာ ပညာရွိႀကီးပါရွင္႔။ က်မ ဒီစာကို ရွယ္ပါရေစေနာ္။ ေတ႔ြသမွ် ျမန္မာေတြကို ဖတ္ခိုင္းရမယ္ ဆရာ”

“ဟာ ေသြးထြက္ေအာင္မွန္တာပါပဲ ခင္ဗ်ာ။ ဒါအမွန္ပါပဲ။ ဒီထက္မွန္တာေတာင္မွ ဒီေလာက္မမွန္ပါဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္ ႀကိဳက္ လြန္းလို႔ အျမင္႔ႀကီးနဲ႔ အႀကီးႀကီး ေထာင္ျပလိုက္ပါတယ္ ဆရာ။ ေအာ္ လက္မေထာင္တာကို ေျပာတာပါ ခင္ဗ်ာ”

“အမယ္ေလး ဒကာႀကီးရယ္။ ဦးဇင္းျဖင့္ႀကိဳက္လြန္းလို႔ ဖတ္ၿပီး ပီတိျဖစ္ေနတာ ၁၀ ေခါက္ေလာက္ရွိပါၿပီ။ ဒီစာကို ဦးဇင္းရဲ႕ တယ္လီဖုန္းထဲကိုပို႔ေပးစမ္းပါ ဒကာႀကီးရယ္။ ဦးဇင္း ေတြ႕သမွ် ျမန္မာလူမ်ဳိး ဒကာ ဒကာမေတြကို အတင္းဖတ္ခိုင္းပါ႔မယ္”

အဲဒီလို မွတ္ခ်က္မ်ဳိးေတြ ေရးထားသူေပါင္းမွာ ရာဂဏန္းနီးပါးရွိၿပီး သူတို႔ ေျပာသလို လက္မေထာင္ျပထားတဲ့ လူေတြကလည္း ေတာ္ေတာ္ကို အေရအတြက္မ်ားတာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ထပ္ၿပီးေတာ့ ျဖန္႔ေဝၾကတာကလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားေသာ ရာ ဂဏန္း အေရအတြက္ ျဖစ္သည္။ မူလပိုင္ရွင္ထံမွေတာင္ ဒီေလာက္ ျဖန္႔ေဝသူမ်ားေနရင္ တဆင့္ျပန္ၿပီး ျဖန္႔ေဝၾကသူေတြနဲ႔ ဆိုရင္ ျမန္မာလူမ်ဳိး ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ဒီစာကို ဖတ္ၿပီး ပီတိျဖစ္ေနၾကမလဲ မသိေပ။ ကြန္မန္႔ေရးထားေသာ ေလသံေတြက လည္း ဝမ္းနည္း စိတ္မေကာင္းေသာေလသံ လံုးဝမပါပဲ၊ အဲဒီလိုေျပာလိုက္ရတာကို ဝမ္းသာတဲ့ပံုစံေတြ ထင္ထင္ရွားရွား ေပၚေနသျဖင့္က်ေနာ့္မွာ ဇေဝဇဝါ ျဖစ္ရပါေသးသည္။ ဇေဝဇဝါ ျဖစ္တာက ေအာ္ ဒီလူေတြဟာ ဒီေလာက္ေတာင္ ျမန္မာလူမ်ဳိး မေကာင္းေၾကာင္း ၾကားရတာ ဝမ္းသာေနၾကတာ ျမန္မာေတြမွ ဟုတ္ပါေလစ။ အဂၤလိပ္ အေမရိကန္ တ႐ုတ္ေတြမ်ား တို႔ကို မနာလိုလို႔ ျမန္မာေယာင္ေဆာင္ၿပီး စာဝင္ေရးေနၾကသလားဆိုၿပီး ေတြးမိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

တဆင့္ျပန္ျဖန္႔တဲ့ လူေတြကိုၾကည့္ေတာ့လည္း ဖတ္ျဖစ္ေအာင္ ဖတ္ပါရန္ဆိုတဲ့ စာပါေရးထားတာကို ေတြ႕လိုက္ေသးသည္။ အဲဒီလို လူမ်ဳိးနဲ႔ ခ်ီၿပီး ပုတ္ခတ္ ခ်ဳိးဖဲ့ ႏွိပ္နယ္ထားတဲ့ စာကိုျဖန္႔ရင္ပဲ ခ်မ္းသာ ထီေပါက္ နိဗၺာန္ေရာက္ေတာ့မလို အလုအယက္ ျဖန္႔ေဝေနၾကတာကို ေတြ႕ရပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ ငယ္ငယ္က စာတမ်ဳိးေပၚဖူးသည္။ ဘယ္သူကလုပ္သည္ေတာ့ မသိပဲ တခါ တရံ ကိုယ့္ဆီေရာက္လာတတ္သည္။ ဤစာသည္ ဆရာေတာ္ႀကီးတပါး အိပ္မက္အရ ျဖန္႔ေဝေသာစာ ျဖစ္သည္။ ၇ ရက္ အတြင္း လူ ၁၀၀ ျပည့္ေအာင္ ျဖန္႔ေဝပါ။ မျဖန္႔ေဝပါက ဒုကၡေတြ႕မည္။ ျဖန္႔ေဝမိသူ ဦးဘယ္သူ ထီေပါက္သြားသည္။ မယံုသ ျဖင့္ မျဖန္႔ေဝမိသူ ေဒၚဘယ္သူ ကားတိုက္ခံရသည္။ မျဖန္႔ေဝမိသူ ေက်ာင္းသားတဦး လက္ပံတန္းတြင္ ရဲမ်ား ဝိုင္း႐ိုက္တာ ခံလိုက္ရသည္။ ျဖန္႔ေဝမိသည့္ေက်ာင္းသူတဦး သမၼတႀကီးထံမွ ပညာေတာ္သင္ဆုရသည္။ အခုလည္း အဲဒီလုိ ျဖစ္ေန သည္လို႔ ထင္သည္။

အမွန္ေတာ့ အဲဒီလို ေျပာသံမ်ဳိးကို အခုမွသာ တိုက္ဆိုင္စြာနဲ႔ စာဖတ္မိတာ ျဖစ္ပါသည္။ အရင္တုန္းကလည္း ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း ကိုယ့္လူမ်ဳိး ကိုယ္ျပန္ၿပီး ကဲ့ရဲ႕ ႐ႈတ္ခ်ေနတာကို ေဘးနားက ျမန္မာေတြကေထာက္ခံေနတာ မၾကာခဏ ေတြ႕ၿပီးသား ျဖစ္ သည္။ အသိေတြကို ေမးၾကည္႔ေတာ့လည္း ဒီလိုမ်ဳိးစာေတြကို သူတို႔ေတြ႕ဖူးၿပီး လူေတြ အားတတ္သေရာ ေထာက္ခံေနၾက သည္မွာ ခဏ ခဏ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုသည္။

ဒီေတာ့ က်ေနာ္ တခုေတြးမိလာပါသည္။ တို႔ေတြ ဒီလိုမ်ဳိး ကိုယ့္လူမ်ဳိးကိုယ္ ညံ့တယ္ ဖ်င္းတယ္ အသံုးမက်ဘူးလို႔ အားတက္ သေရာေျပာၾကရင္း ေထာက္ခံၾကရင္းနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စိတ္ညိႇဳ႕သလိုျဖစ္ၿပီး တကယ္ေအာက္တန္းက်ကုန္ၾကတာလား ဆိုၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ ဟိုစိတ္ပညာရွင္ေတြရဲ႕ စမ္းသပ္ခ်က္ေတြကို သတိရမိတာ ျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ္႔အျမင္အရ တကယ္ပဲ အားနည္းခ်က္ရွိတယ္ဆိုရင္ေတာင္ အခုလို ခ်ဳိးဖဲ့ေျပာတာထက္စာရင္ အျပဳသေဘာေဆာင္ေသာ အေရးအသား ေလသံမ်ား သံုးကာ ျပဳျပင္သင္႔သည္ဟု ထင္သည္။

ဒီေလာက္ေတာ့ မဟုတ္ႏိုင္ပါဘူးေလ။ ဒီလုိလုပ္တာ သိပ္မၾကာေလာက္ေသးပါဘူးဟု ေတြးၿပီး ေမ႔ေမ႔ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ေန လိုက္ရာ ေနာက္သံုးရက္ေလာက္အၾကာ ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္း၏ ေဆာင္းပါးေဟာင္းေလး ဖတ္မိေတာ့မွ ေသြးျပန္တိုး လာပါေတာ့သည္။

ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္းက သူ၏ ျမန္မာလူမ်ဳိးႏွင့္ အက်င့္ဆိုးဟူေသာေဆာင္းပါးတြင္ ထိုကဲ့သို႔ ျမန္မာက ျမန္မာလူမ်ဳိးကို ျပန္ၿပီး ကဲ့ရဲ႕ ႏွိပ္ႏွယ္ ႐ႈတ္ခ်ေနသည္ကို ေဘးနားက လူမ်ားက မကန္႔ကြက္ပဲ အားရဝမ္းသာ ေထာက္ခံေနၾကသည္ကို အခု ခဏ ခဏ ေတြ႕ရၿပီျဖစ္ေၾကာင္း အစခ်ီကာ ထိုအမူအက်င္႔သည့္ တမ်ဳိးသားလံုး အညြန္႔တံုးေအာင္လုပ္မည့္ အႏၱရာယ္ႀကီး ေသာ အမူအက်င့္ ျဖစ္သည္ဟု ေရးထားေလသည္။

ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္းေရးထားေသာ မူရင္းစာမွာ “တ႐ုတ္သည္ တရုတ္လူမ်ဳိးအားလည္းေကာင္း ကုလားသည္ ကုလားလူမ်ဳိး အားလည္းေကာင္း ထိုသို႔ လူမ်ဳိးလိုက္ခ်ီ၍ ႐ႈတ္ခ်ေျပာဆိုျခင္းကို တႀကိမ္တခါမွ် မၾကားခဲ႔ရဖူးေခ်။ ျမန္မာလူမ်ဳိးကို ျမန္မာ လူမ်ဳိးသည္သာလွ်င္ မႈိခ်ဳိး မွ်စ္ခ်ိဳး တတခြခြ သိမ္းက်ံဳး ႐ႈတ္ခ် ေျပာဆိုေနၾကသည္ျဖစ္ရာ အေၾကာင္းရင္းမွာ ျမန္မာလူမ်ဳိးကို ျမန္မာလူမ်ဳိးသည္သာလွ်င္ အထင္အျမင္ ေသးသိမ္ေနၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေခ်၏။ မိမိလူမ်ဳိးကို မိမိတို႔က ဤမွ်ေလာက္ အထင္အျမင္ ေသးသိမ္ စုတ္ပဲ့ေနၾကပါလွ်င္ အျခားလူမ်ဳိးတို႔က အဘယ္မွာဆိုဖြယ္ရာ ရွိပါေတာ့အံ႔နည္း။ ျမန္မာလူမ်ဳိး၌ ညံ့ ဖ်င္းေသာအခ်က္မ်ားရွိျခင္း ေကာင္းျမတ္ေသာအခ်က္မ်ားရွိျခင္းကို အပထား၍ ျမန္မာလူမ်ဳိးအေၾကာင္းကို ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း က ၿမိန္ေရရွက္ေရ ကဲ႔ရဲ႕ ႐ႈတ္ခ်ထိုက္သေလာဟု စဥ္းစားဆင္ျခင္ေစလိုေသး၏။ ကြၽႏု္ပ္တို႔သည္ အမိျမန္မာျပည္ဟူေသာ စကားကို တိုင္းေရးျပည္မႈႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ေနရာတိုင္း သံုးႏႈန္းၾကရာ အမိျမန္မာျပည္ကို ခ်စ္ခင္ျခင္းဆိုသည္မွာ မိမိတို႔၏ ျမန္မာျပည္ႏွင့္ ျမန္မာလူမ်ဳိးကို ခ်စ္ခင္ျခင္းမွ်သာ ျဖစ္၏။ သို႔ျဖစ္ရကား ျမန္မာအမ်ဳိးသားဟူေသာ အမ်ားဆိုင္နာမ္သည္ပင္လွ်င္ ျမန္မာတို႔၏မိခင္ျဖစ္ေခ်၏။ ျမန္မာအမ်ဳိးသားတို႔၏အေၾကာင္းကို ႐ႈတ္ခ်ေျပာဆိုျခင္းသည္ အမိျမန္မာျပည္အေၾကာင္းကို ႐ႈတ္ခ်ေျပာဆိုရာေရာက္၏။ အၾကင္သူတေယာက္၏မိခင္သည္ အက်င္႔စာရိတၱမေကာင္းသျဖင့္ လင္ငယ္ေနျငားအံ့။ ထိုသူ သည္ မိခင္လင္ငယ္ေနေသာအျဖစ္ကို ၿမိန္ေရရွက္ေရႏွင္႔ ထုတ္ေဖာ္ေၾကညာျခင္း ျပဳေခ်မည္ေလာ။ မိခင္မေကာင္းေသာ အျဖစ္ကို လူသူေလးပါးတို႔ေရွ႕၌ အခါအခြင့္သင့္တိုင္း ေဖာ္ထုတ္စြပ္စြဲျခင္း ျပဳေခ်မည္ေလာ။ စင္စစ္ေသာ္ကား မိမိလူမ်ဳိး၏ မေကာင္းေသာအျဖစ္ ညံ့ဖ်င္းသိမ္ငယ္ေသာ အျဖစ္တို႔ကို ေဖာ္ထုတ္႐ႈတ္ခ်ေသာ ျမန္မာအမ်ဳိးသားသည္ မိမိ၏ ေမြးသမိခင္ အေၾကာင္းကို ပရိသတ္ဗိုလ္ထုအလယ္တြင္ ေဖာ္ထုတ္႐ႈတ္ခ်ေသာသူႏွင့္ ျခားနားျခင္း မရွိေခ်။ ဤအျခင္းအရာႏွင္႔ ႏႈိင္းစာ ေသာ္ ကိုယ့္ေပါင္ကိုယ္လွန္ေထာင္းျခင္းဟူေသာဥပမာသည္ အလြန္ေပ်ာ့ေနေသး၏။ ေမြးသမိခင္အေၾကာင္းကို ၿမိန္ေရ ယွက္ေရ အားရပါးရ ကဲ႔ရဲ႕႐ႈတ္ခ်ျခင္းကဲ႔သို႔ မိုက္မဲေသာအျပဳအမူရွိမည္ မဟုတ္ေခ်။ ထိုသို႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးကို ျမန္မာကိုယ္တိုင္က ကဲ႔ရဲ႕႐ႈတ္ခ်ျခင္းသည္ အဘယ္မွ်ေလာက္ အက်ိဳးဆုတ္ယုတ္ပ်က္ျပားသည္ဟု စဥ္းစားဆင္ျခင္မိဟန္ မတူေပ။ ျမန္မာကို ျမန္မာက ကဲ႔ရဲ႕႐ႈတ္ခ်ျခင္းသည္ ယခုအခါ အလြန္ေခတ္စားလ်က္ရွိရကား တဦးကစ၍ေျပာလိုက္လွ်င္ အနီးရွိလူမ်ားက ဝိုင္းဝန္ ေထာက္ခံလိုၾကသည္သာ မ်ားေနေတာ့၏။ တဦးတေယာက္ေသာသူက ခုခံေခ်ပ ေျပာဆိုျခင္းကိုမွ် မၾကားရဖူးေခ်” ဟု ေရးထားေလသည္။

ေဆာင္းပါးအဆံုးတြင္ ဤအက်င္႔မွာ လူမ်ဳိးကိုအညြန္႔တံုးေအာင္ျပဳလုပ္မည့္ အက်င္႔ဆိုးႀကီးျဖစ္သည္ဟု ေရးထားၿပီး ပ ေပ်ာက္ေအာင္လုပ္ၾကပါဟု တိုက္တြန္းထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ သူကေတာ့ စိတ္ပညာသေဘာကို ထည့္မေရးပါ။ ဒါေပ မယ့္ က်ေနာ္ကေတာ့ ဒါ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အမိန္႔ေပး စိတ္ညိႇဳ႕သလို (autosuggestion) ျဖစ္ေနတာကို ေျပာခ်င္တာဟု နား လည္လိုက္ပါသည္။ စာၿပီးသည့္ရက္စြဲကို ၁၃၀၅ ခုႏွစ္ဟုေရးထားရာ က်ေနာ္ျပန္တြက္ၾကည္႔ေတာ့ ၁၉၄၄ ခုႏွစ္ ဂ်ပန္ ေခတ္အတြင္းကေရးခဲ႔ေသာစာ ျဖစ္သည္။ ထိုေဆာင္းပါး၌ပင္ ဆရာႀကီးက ဤအေလ႔အက်င္႔ဆိုးႀကီးမွာ အရင္တုန္းက ဒီ ေလာက္မရွိပဲ အဂၤလိပ္ေျပးခါနီးအခ်ိန္တြင္ အထြတ္အထိပ္ေရာက္သည္ဟု အခ်ိန္ကိုပါေရးထားရာ ၁၉၄၀ ေလာက္မွစၿပီး ဤအက်င္႔ေပၚလာသည္ဟု တြက္လို႔ရသြားပါသည္။ ဆရာႀကီးက အခ်ိန္ပါ ထည့္ေရးသြားသျဖင့္ အေတာ္တန္ဖိုးရွိပါသည္။
ဘုရားေရ ဒါဆို တို႔ေတြက တမ်ဳိးသားလံုး ကိုယ့္လူမ်ဳိးကိုယ္ ျပန္ၿပီး ႐ႈတ္ခ်ကဲ႔ရဲ႕ေျပာဆိုေနတာ ႏွစ္ေပါင္း ၇၅ ႏွစ္ေတာင္ ရွိေနပါၿပီလားဟုသာ တမိပါေတာ့သည္။ ဒီေလာက္ေတာင္ အားရပါးရ တေယာက္က ႐ႈတ္ခ်ရင္ က်န္တဲ့လူေတြက ဝိုင္း ေထာက္ခံ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ အျပန္အလွန္ေျပာေနမွေတာ့ ဒီလူမ်ဳိးမွ ဘိတ္ဆံုးမေရာက္ရင္ ဘယ္လူမ်ဳိး ေရာက္ေတာ့ မွာလဲ။ အၿခားအခ်က္အလက္ေတြလည္း ပါမွာေပါ႔ေလ။ ဥပမာ အာဏာရွင္တို႔ ခြာနာရွင္စနစ္တို႔က ႏွိပ္စက္တာေတြလည္း ပါမယ္ ထင္ပါသည္။ ဒါေပမယ္႔ ဒီအက်င္႔ေလးကလည္း ရာခိုင္ႏႈန္း ခပ္မ်ားမ်ားပါမည္ထင္သည္။ အာဏာရွင္ေတြ ခြာနာရွင္ ေတြ ေပၚလာတာေတာင္ ဒီလို ကိုယ့္ကိုယ္ကို ညံ့ၿပီ ဖ်င္းၿပီ အသံုးမက်ဘူးဟု ခဏ ခဏ ေျပာေနၾကသျဖင့္ ေအာ္တိုဆပ္ဂ်က္ ရွင္း (autosuggestion) ျဖစ္ၿပီး အဲဒီလူေတြ အလိုအေလ်ာက္ ေပၚလာတာလားေတာင္ မသိေပ။

ဆိုရိုး စကား တခု ရွိသည္။ ျပတင္းေပါက္ သံတုိင္းမ်ားအၾကားမွေန၍ လူႏွစ္ေယာက္ အျပင္သို႔ ၾကည့္ၾကသည္။ တေယာက္က ရြံ႕ဗြက္ႏြံအိုင္မ်ားကို ျမင္သည္။ တေယာက္က ၾကယ္ကေလးမ်ား လင္းလက္ေတာက္ပေနသည့္ ေကာင္းကင္ကို ျမင္ေလ သည္တဲ့။ တခါတေလ က်ေနာ္တို႔လည္း အဲဒီလိုျဖစ္ေနသည္ဟု ထင္ရသည္။ ကိုယ့္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ခ်ီးက်ဴးသြားသည့္။ လြယ္လြယ္ေလး ေမ့ပစ္လိုက္သည္။ ေျပာမွန္းေတာင္ မသိလိုက္။ တခါေလာက္ ကဲ့ရဲ႕လိုက္သည္။ အႀကိမ္ႀကိမ္ ျပန္ေျပာကာ ဝမ္းသာအားရ ျဖစ္ေနတတ္ေလသည္။ အလြန္ထူးေသာ စိတ္ပါေပ။

ဥပမာ ဆိုပါေတာ့။ ဆရာဦးေအာင္သင္းကို ႏိုင္ငံျခားက ျမန္မာတေယာက္က ေမးသည္။ ျမန္မာလူငယ္ေတြ အိုင္က်ဴနိမ့္ တယ္လို႔ ေျပာသံၾကားတယ္။ ဘယ္လုိျမင္ပါသလဲလို႔ေမးေတာ့ ဆရာက မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ႀကီး တခြဲသားေလာက္နဲ႔ ေျဖတယ္လို႔ မထင္ပါနဲ႔လို႔ စကားခံၿပီးမွ အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာ ျမန္မာေလာက္ အင္ပါယာႀကီးတာ ဘယ္ႏိုင္ငံရွိဖူးလို႔လဲ ဘုရားပုထိုး ဗိသု ကာ စာေပ စသည္အားျဖင့္အဆင့္ျမင့္ခဲ႔တယ္မဟုတ္လား။ အဲဒီလိုလူေတြကို အိုင္က်ဴနိမ္႔တယ္လို႔ ေျပာဝံ႔သလားလို႔ပါ ျပန္ေမးပါသည္။ အဲဒါကို စာထဲ ေသေသခ်ာခ်ာ ထည့္ေရးရံုမက RFA အသံလႊင္႔ဌာနႏွင္႔ အင္တာဗ်ဴးတခုတြင္ ထည့္ေျပာ သည္ကို မွတ္မိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဘယ္သူမွ မကိုးကားေတာ့။ မမွတ္မိေတာ့ေပ။ မွတ္မိေနသည္က မဟာဗႏၶဳလေတာ့ သူမ်ားက “ထုန္း” ဆိုပစ္လိုက္တာ ကိုယ္က ျပန္ “မထုန္း” ႏိုင္လို႔ ေသသြားရတယ္ဆိုတာပဲမွတ္မိၿပီး အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ ေျပာေနေတာ့သည္။ ဆရာေျပာတုန္းကေတာ့ ပညာကို ႀကိဳးစားေစခ်င္လို႔ေျပာတာျဖစ္ၿပီး ဝမ္းသာေသာေလသံနဲ႔မဟုတ္။ အခု ျပန္ကိုးကားၾကေတာ့ အဲဒါကိုပဲ ဝမ္းသာတဲ့အသံနဲ႔ ေျပာေန ေရးေနလိုက္သည္မွာ မဟာဗႏၶဳလစစ္သူႀကီးနဲ႔ ဒီဘက္ေခတ္ ျမန္မာေတြ ရန္ၿငိဳးမ်ားရွိေနသလားေတာင္ ထင္မိပါသည္။ အဘိုးေသရင္ ေျမးေပ်ာ္တယ္ဆိုတဲ့ ျမန္မာစကားပံုလို ျဖစ္ေနသ လား မသိပါ။

ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ ဟိုင္နန္ကြၽန္းတြင္ စစ္ပညာသင္ေတာ့ ဂ်ပန္က အေမရိကန္နဲ႔ စစ္မျဖစ္ေသး။ စစ္အတြက္ လိုအပ္သည္မ်ားကို ျပင္ဆင္ေနေသာ္လည္း တဖက္က သံတမန္ စားပြဲဝိုင္းေပၚတြင္ စကားေျပာတုန္းပင္ ရွိေသးသည္။ ဒီေတာ့ ရဲေဘာ္ေတြက စိုးရိမ္သည္။ အေမရိကန္နဲ႔ ေစ့စပ္တာေတြ အဆင္ေျပသြားလို႔ စစ္တိုက္စရာမလုိေတာ့ဘူးဆိုရင္ တို႔ကိုမ်ား လက္စေဖ်ာက္ပစ္ ေလမလားဆိုေသာ အေတြးဝင္သည္။ ဒီေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက “ေဟ့ ေသလည္း ဗမာပီပီ ဇာတိမာန္နဲ႔ေသၾကပါ။ ရန္သူကမိရင္ လက္အားရင္ လက္နဲ႔ထိုး ေျခအားရင္ ေျခနဲ႔ကန္ ေနာက္ဆံုး ပါစပ္အားေနရင္ ပါးစပ္နဲ႔ ကိုက္ၿပီးမွ ေသျပလိုက္ၾက ပါ” လို႔ ေျပာသည္။ ဒီလိုစကားမ်ဳိးကို တႀကိမ္မက အႀကိမ္ႀကိမ္ေျပာခဲ့သည္ဟု ဆိုသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သာ ကိုယ့္လူမ်ဳိးကိုယ္ အထင္ေသးလွ်င္ အဲဒီလုိစကားမ်ဳိး လံုးဝေျပာမွာမဟုတ္ေပ။ ဒါေပမယ္႔ က်ေနာ္တို႔ ဘယ္သူမွ သတိမရ မကိုးကားၾကေတာ့။ သတိရေနသည္က ဟိုႏိုင္ငံျဖစ္မယ္ဆိုတာကိုပဲသတိရၿပီး အႀကိမ္ႀကိမ္ ဂါထာမႏၱာန္ရြတ္သလို ေရရြတ္ေနေလသည္။

စဥ္းစားၾကည့္ေပါ႔။ လူတိုင္း လူတိုင္းလိုလို မိဘ၏ ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းမႈကို အနည္းဆံုး တႀကိမ္ေတာ့ ခံဖူးသည္သာ ျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ကိုယ္လုပ္တာ အဆင္မေျပသည့္အခါမ်ဳိးတြင္ မိဘစကားနားမေထာင္ရင္ ႀကီးပြားမွာမဟုတ္ဘူးဆိုၿပီး အဆူခံဖူး သည္သာ ျဖစ္သည္။ ဒါကိုပဲ ကိုယ္က ခဏ ခဏေရရြတ္ၿပီး သိဒၶိတင္သလိုလုပ္ေနပါက သင့္ေတာ္ပါမည္လား။

ထို႔အတူ မိမိတိုင္းျပည္ မိမိလူမ်ဳိး၏အားနည္းခ်က္မ်ားကိုေတြ႕ပါလွ်င္လည္း စာနာေသာစိတ္ အျပဳသေဘာေဆာင္ေသာ စိတ္ျဖင့္သာ အၾကံျပဳေဆြးေႏြးသင္႔ေပသည္။ ကဲ့ရဲ႕ ခ်ဳိးဖဲ့အျပစ္တင္လိုေသာစိတ္ႏွင့္ ဝမ္းသာအားရ မေျပာအပ္ေပ။ ထိုအမူ အက်င္႔သည္ တမ်ဳိးသားလံုးကို အညႊန္႔တံုးေအာင္လုပ္ေသာ အမူအက်င့္ျဖစ္၍ ေရွာင္ၾကဥ္သင့္သည္။

ကိုယ္တိုင္ေရးထားေသာစာမ်ားကို ျပန္ၾကည့္ေတာ့လည္း တဦးတေယာက္ တစုတဖြဲ႕၏အမွားမ်ားကို ေရးျပဖူးသည္သာ ရွိၿပီး ကိုယ့္လူမ်ဳိးကိုေတာ့ လူမ်ဳိးႏွင့္ခ်ီၿပီး ကဲ့ရဲ႕ခ်ဳိးဖဲ့ ေရးထားေသာ စာမေတြ႕ရသျဖင့္ အေတာ္ေလးေက်နပ္မိပါသည္။

လာမည့္ ႏွစ္သစ္အခါသမယမွစၿပီး က်ေနာ္တို႔ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားသည္ ကိုယ့္လူမ်ဳိးကိုယ္ အညႊန္႔တံုးေအာင္ ျပဳလုပ္ရာေရာက္ ေသာ သိမ္ငယ္စိတ္ဝင္ေအာင္ လူမ်ဳိးႏွင္႔ခ်ီၿပီး ႐ႈတ္ခ်ကဲ႔ရဲ႕ေျပာဆိုျခင္းမ်ားကို ေရွာင္ၾကဥ္ႏိုင္ၿပီး မိမိတိုင္းျပည္၏ အက်ဳိးစီးပြား ကို ေဆာင္ႏိုင္ပါေစသတည္းဟု ဆႏၵျပဳအပ္ပါသည္။

မီွျငမ္း
– ေအာင္ျမင္မႈ ခ်မ္းသာသုခႏွင့္ ဓနဥစၥာ (ေဖျမင့္)
– ျမန္မာလူမ်ဳိးႏွင့္ အက်င့္ဆိုး (ေရႊဥေဒါင္း)
– စာရိတၱမာန (ေအာင္သင္း)
– ကိုယ္ေတြ႕ဝတၳဳတိုမ်ား (ဦးဖိုးက်ား)
– ဗိုလ္မွဴခ်ဳပ္ေဟာင္းေက်ာ္ေဇာ အတၳဳပၸတၱိ

(ေဝဖန္အၾကံျပဳမွတ္ခ်က္ေပးလိုပါက sanhlagyi@gmail.com သို႔လည္း စာေရးသားေပးပို႔ႏိုင္ပါသည္။)