ေ မာ င္ မုိ း သူ ျမ န္ မာ ျပ န္ သ ည္ – ရွ က္ ၿပီ း ေ သ တဲ့ သ ေ ဘၤ ာ ( အ ပုိ င္ း – ၃ )

စစခ်င္းပဲ ေဟာ္စကင္က အလုပ္အကုိင္အကုန္လုံးကုိ တာဝန္ယူရတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ လခစားဝန္ထမ္းေပါ့ဗ်ာ။ အဲ တခု ေတာ့ရွိတယ္။ အလုပ္အကုိင္ ရလဒ္အက်ဳိးအျမတ္အေပၚမွာ ေကာ္မရွင္ရမယ္လုိ႔ ေျပာထားပါ့။ ေဟာ္စကင္က စာရင္းအားလုံး ကုိင္တယ္။ အလုပ္အကုိင္ကုန္ပစၥည္းအကုန္လုံးကုိလည္း တာဝန္ယူရတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း ဘာမွကန္႔ကြက္စရာမရွိဘူးဆုိၿပီး ေနလုိက္တာ။ စစခ်င္းပဲ က်ဳပ္အေပၚမွာ ကုန္သြယ္ေရး အေခါက္ေခါက္လုပ္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီအတြက္လည္း ဝင္ေငြေတြ မ်ားမ်ားနဲ႔ ျမန္ျမန္ရပါတယ္။

တခါေတာ့ေဟာ္စကင္က က်ဳပ္ကိုေျပာတယ္။

“လူေတြ ဘာလုိခ်င္ဆုံး ကုန္ပစၥည္းဆုိတာ စဥ္းစားရတယ္။ က်ဳပ္တုိ႔အလုိခ်င္ဆုံးပစၥည္းကုိ က်ဳပ္တုိ႔ကရွာေဖြၿပီး သူတုိ႔လက္ ထဲထည့္ေပးတယ္ အဲဒါက်ဳပ္တုိ႔အလုပ္ပဲဗ်”

ေဟာ္စကင္ေျပာတဲ့အတုိင္းလဲ ဟုတ္ေပသားပဲ။ လူေတြလုိခ်င္တဲ့ကုန္ပစၥည္းကုိ က်ဳပ္တုိ႔က ရွာေဖြသယ္ေဆာင္ေပးတယ္။သူတုိ႔ုလုိခ်င္တဲ့ပစၥည္းရလုိ႔ လူေတြကလည္းေပ်ာ္ၾကတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ေတာ့ ေမွာင္ခုိလုပ္တယ္ဆုိေပမယ့္ ေလးစား ေလာက္တဲ့ ေမွာင္ခုိသမားေပါ့ဗ်ာ။

က်ဳပ္တုိ႔ရဲ႕ ပထမပုိင္းအေခါက္ေတြမွာ အဓိကကုန္ပစၥည္းကေတာ့ ျပင္သစ္ကထြက္တဲ့ ဘရန္ဒီနဲ႔ ဝိုင္ေပါ့ဗ်ာ။ ႏုိင္လြန္ခ်ည္ အိတ္ေတြလည္းပါတယ္။ ဆီဗူးသြတ္ကုန္ေတြလည္းပါတယ္။ စီးကရက္ေတြလည္းပါတယ္။ ကဲ အားလုံးေတာ့ ေမွာင္ခုိ ပစၥည္း အေသးစားေတြေပါ့။ ေရာင္းသူေရာ ဝယ္သူေရာ စိတ္ခ်မ္းသာၾကတယ္။  က်ဳပ္တုိ႔ကလည္း ဝင္ေငြေတြအမ်ားႀကီးရတယ္။

ေဟာ္စကင္မွာ အဂၤလန္ကအဆက္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ထုိနည္းအတူပဲ ျပင္သစ္ဘက္မွာလည္း အဆက္ေတြအမ်ားႀကီး ရွိတယ္။ အဲဒါေတာ့ က်ဳပ္အေသအခ်ာသိတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း အေသးစိတ္ေတြကုိေတာ့ ေမးစရာမလုိဘူးလုိ႔သတ္မွတ္ၿပီး မေမးခဲ့ပါဘူး၊ သူက ကုန္ပစၥည္း အဝယ္အေရာင္းေတြ တာဝန္ယူတယ္။ က်ဳပ္က ေရလက္ၾကားကုိ ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ျဖတ္ၿပီး သေဘၤာေမာင္းေပးရတယ္၊ က်ဳပ္ရဲ႕သေဘၤာအင္ဂ်င္စက္ေတြကလဲေကာင္း က်ဳပ္ကလည္း ဒီေရလမ္းေၾကာင္းကုိပိုင္ဆုိေတာ့ အားလုံးအဆင္ေျပေခ်ာေမြ႔ေနတာေပါ့။

က်ဳပ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္စလုံး ကုိယ့္အလုပ္ ကုိယ္တာဝန္အတြက္ စိတ္လႈပ္ရွားစရာေတြေတာ့ ရွိတယ္ေပါ့။ က်ဳပ္ ဥပမာတစ္ခုေျပာ ျပမယ္ နံနက္ ၄ နာရီ ခ်ာေပါ့ေရနက္ဆိပ္ကမ္းက လန္မင္တန္ျမစ္ထဲအဝင္မွာ ေရာက္ေနတယ္။ ဆိပ္ကမ္းမွာေတာ့ မီးထြန္း ထားေတြရွိပါတယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ MGB1087 ကေတာ့ မီးမဖြင့္ပဲ ေမွာင္နဲ႔မည္းမည္းထဲမွာလည္း အလင္းေရာင္မျပဴခင္ ဆိပ္ကမ္း ကုိ ေရာက္ေအာင္ႀကိဳးစားရတာကုိ၊ စစ္အတြင္းတုန္းကေတာ့ ေရလက္ၾကားကုိ စုန္ဆန္ကူးၿပီးတုိက္ပဲြဝင္ရမယ့္ အခ်ိန္တုန္းက ေတာ့ အၿမဲတန္းဂရုစုိက္ရတာ ရန္သူဂ်ာမန္သေဘၤာေတြေပါ့။ ဒါေပမယ့္… အခုေတာ့…။

က်ဳပ္တုိ႔သေဘၤာက ျမစ္ရဲ႕ေနာက္ဆုံးေကြ႔ကုိ ေရာက္ေနၿပီဗ်။ ဒီေကြ႔ေက်ာ္ရင္ ဆိပ္ခံေတြနဲ႔ေတြ႔ၿပီေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ႐ုတ္တရက္ ဆလုိက္မီးတခုထြန္းလာၿပီး ေရွ႕ကေမာ္ေတာ္စက္ရပ္လုိက္ဆုိတဲ့ ေလာ္စပီကာနဲ႔အသံၾကားရတယ္။ က်ဳပ္က အလုိအေလ်ာက္ပဲ ထိပ္တုိက္မတုိးမိေအာင္ ေကြ႔ေရွာင္လုိက္တယ္။ ေကြ႔ေရွာင္ၿပီး အေမွာင္ထုထဲ တုိးဝင္လုိက္တယ္။ ေနာက္က ဆလုိက္မီးက လုိက္တုန္းပဲ။ ေဟာ္စကင္ကလည္း ေလသံတုိးတုိးနဲ႔ …

“သေဘၤာကုိဆက္သြား သူတုိ႔က ကမ္းေျခေစာင့္သေဘၤာနဲ႔တူတယ္ကြ။ ၿပီးမွ ကမ္းတဖက္ဖက္ကုိကပ္လုိက္”

က်ဳပ္လည္း ကမ္းေျခတခုမွာကပ္ၿပီး အင္ဂ်င္စက္သတ္လုိက္တယ္။ က်ဳပ္တုိ႔သေဘၤာဟာ ကမ္းေျခက ႏြံေတာထဲမွာရပ္ သြား တယ္။

ေဟာ္စကင္က ဆလုိက္မီးထုိးတဲ့ဆီကုိၾကည့္ၿပီး လွမ္းေအာ္တယ္။
“ဘာေကာင္ေတြလဲကြ မီးထုိးၿပီး အရမ္းေမာင္းလာၾကတာ”

တဖက္ကလည္း ေလသံမာမာနဲ႔ …
“က်ဳပ္တုိ႔ မင္းတုိ႔သေဘၤာေပၚတက္မယ္”

သေဘၤာေပၚတတ္လာတာက ႏွစ္ေယာက္ဗ်။ တစ္ေယာက္ကငယ္ငယ္၊ တစ္ေယာက္က ႀကီးႀကီး။ ႏွစ္ေယာက္စလုံးက တာဝန္ရွိတဲ့ ပုံပန္းေတြပဲ။ က်ဳပ္လည္း မီးစင္ၾကည့္ၿပီး ကရေတာ့တာေပါ့။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္သေဘၤာေပၚေရာက္လာတာနဲ႔ တၿပိဳင္တည္း က်ဳပ္က …
“ဘာေတြလဲဗ်  ခင္မ်ားတုိ႔ကုိေရွာင္ရတာနဲ႔ က်ဳပ္တုိ႔သေဘၤာ ႏြံေပၚနစ္ၿပီး တင္သြားၿပီ”

တတ္လာတဲ့ လူငယ္ငယ္က ..
“ဒါက ျပသနာမရွိပါဘူး။ ဒီေရတတ္လာခ်ိန္ၾကရင္ ျပန္ထြက္လုိ႔ရပါတယ္”

“အဲဒါကျပသနာမဟုတ္ဖူး ဆလုိက္မီးက ဘာလုိ႔ထြန္းတာတုန္း”

လူငယ္ငယ္ကပဲ …
“က်ဳပ္တုိ႔က အေကာက္ခြန္အဖဲြ႔ပဲ”

ေဟာ္စကင္ကဝင္ၿပီး အံ့အားသင့္တဲ့ေလသံနဲ႔ …
“ေဟ… လာမင္တန္ကလား”

အသက္ႀကီးႀကီးလူက
“ ဒုိ႔က လာမင္တန္ကမဟုတ္ဖူး မင္းတုိ႔ရဲ႕ မွတ္တမ္းစာရင္းျပ”

အားလုံး႐ုတ္တရက္ေတာ့ ၿငိမ္သြားၾကတယ္။ တက္လာတဲ့ အရာရွိနွစ္ေယာက္က က်ဳပ္တုိ႔သေဘၤာရဲ႕ မွတ္တမ္းစာအုပ္ကုိ ၾကည့္ၾကတယ္။ ကံအားေလ်ာ္စြာပဲ သေဘၤာမွတ္တမ္းက ၁ နာရီတုိင္း အျပည့္စုံေရးထားတာျဖစ္တယ္။ စစ္အတြင္းကရခဲ့တဲ့ အေလ့အက်င့္အတုိင္းေပါ့။ အခုေတာ့ အက်ဳိးအျမတ္ရေနၿပီဟု မွတ္တမ္းကုိၾကည့္ရင္ ဘာမွလႊဲစရာမရွိဘူး။ က်ဳပ္တုိ႔မွာ အထြက္ အဝင္ စားရြက္စာတမ္းေတြ အျပည့္အစုံပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဟာ္စကင္လည္း က်ဳပ္နည္းတူ လည္ပင္းမွာ တစ္ဆုိ႔ဆုိ႔ နဲ႔ျဖစ္ေနပုံပဲ။ ျပႆနာျဖစ္ရင္ေတာ့ ငါးပါးေမွာက္ၿပီေပါ့။ လူငယ္ငယ္က …
“ခင္မ်ားတုိ႔က ခ်ားေပါက္ဆိပ္ကမ္းဘက္ကလာၾကတာကုိ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒီေလာက္ၾကာၾကာႀကီးမွ ဝင္လာရတာတုန္း”

ေဟာ္စကင္က
“က်ဳပ္တုိ႔  လမ္းမွာၾကာေနလုိ႔ပါဗ်ာ။ ျမစ္ဝမွာ ေက်ာက္ခ်ၿပီးေနရင္ေတာ့ အရသား။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္တုိ႔ကလည္း မေစာင့္ခ်င္ တာနဲ႔”

တဖက္လူက …
“ဒါဆုိ မီးမထြန္းပဲဘာလုိ႔ဝင္လာရတာလဲ”

ေဟာ္စကင္က ျမန္ျမန္္ဆန္ဆန္ပဲ ….
“ျဖဴးက ျပသနာျဖစ္ေနလုိ႔ပါဗ်။ က်ေနာ္မွားပါတယ္ က်ေနာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ကဲပါဗ်ာ အားလုံး ဦးခန္းထဲဝင္ၿပီး ေအးေအး ေဆးေဆးေျပာပါဗ်ာ။ အျပင္မွာက ေအးပါတယ္”

အခန္းထဲေရာက္တာနဲ႔ ေဟာ္စကင္က ကြၽမ္းက်င္တဲ့လူဆုိေတာ့ အသိအမွတ္ျပဳရမွာေပါ့။ က်ဳပ္တုိ႔ေလးေယာက္ စားပဲြမွာ ထုိင္ၿပီးတာနဲ႔ ေဆးလိပ္ေသာက္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘရန္နီတလုံးကုိ ဖြင့္ၿပီး မ်က္စိမွတ္ျပရင္း …
“ဒီဘရန္ဒီက အေကာက္ခြန္ မေဆာင္ရေသးဘူးဗ်”

ေျပာေျပာဆုိဆုိ ေဟာ္စကင္က ဖန္ခြက္ေလးခြက္ထဲကုိ ဘရန္ဒီအျပည့္ထည့္လုိက္တယ္။ စကားဝုိင္းစတာနဲ႔ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ကလည္း စစ္ျပန္ေတြဆုိတာ ေသခ်ာသြားတာေပါ့။ ဒါနဲ႔ စစ္အတြင္းကာလက အၾကာင္းေတြကုိ စျမဳပ္ျပန္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ တဆက္တည္းလုိပဲ ေမွာင္ခုိလုပ္ငန္းအေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ က်ဳပ္တုိ႔  NAVY စစ္ျပန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ေနာက္ ဆုံးေပၚ အေကာက္ခြန္မဲ့စီးကရက္ေတြ ေမွာင္ခုိလုပ္ေနရတဲ့အေၾကာင္းေပါ့။

အေကာက္ခြန္ အရာရွိႏွစ္ေယာက္ဟာ သံသယရွိေနတာေတာ့ ေသခ်ာတယ္ဗ်။ သူတုိ႔ကုိၾကည့္တာနဲ႔ အေသအခ်ာ သိႏုိင္ တာပဲ။ ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ၾကည့္ရတာ ဝန္ထမ္းေကာင္းေတြျဖစ္ၿပီး သူတုိ႔အလုပ္မွာ ကြၽမ္းက်င္တယ္။ လာဘ္ေပး လာဘ္ယူ ဖ်က္ဆီးလို႔လည္းမရဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေဟာ္စကင္ စကားေရာ ေဖာေရာ အေနအထားၾကည့္ၿပီး သက္သာလုိသက္သာရာ ရ မလားလုိ႔ အေတြးတစ္ခုဝင္လာပါတယ္။

အဲဒီအေတြးကလည္း ၾကာၾကာမခံဘူးဗ်။ ဝုိင္းဖဲြ႔စကားေျပာၾကရင္း က်ဳပ္က ေခြၽးျပန္လာတယ္။ အေကာက္ခြန္အရာရွိ ဝန္ ထမ္းႏွစ္ေယာက္က သေဘၤာေပၚကုိ လွည့္ၾကည့္ၾကမယ္လုိ႔ ခဏၾကာရင္ သေဘၤာေပၚရွာၾကည့္မယ္လုိ႔ ေျပာေတာ့မွာ၊ က်ဳပ္တုိ႔သေဘၤာေပၚမွာလည္း ဒိန္းမက္ႏုိင္ငံမွ စီးကရက္ေတြက အမ်ားႀကီး၊ ၿပီးေတာ့ ပိတ္စေတြကအမ်ားႀကီး၊ ဝုိုင္ပုလင္း ေတြေရာ အရက္ပုလင္းေတြေရာ အမ်ားႀကီးဗ်။ က်ဳပ္တုိ႔ကလည္း လြတ္ပါမ်ားေတာ့ ေပါ့တီးေပါ့စေနလာမိတယ္။ က်ဳပ္က ေတာ့ တျဖည္းျဖည္း ေခြၽးျပန္သထက္ျပန္လာတယ္။

စကားဝုိင္းနဲ႔ အရက္ဝုိင္းက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဝုိင္းသိမ္းရမယ့္ အေျခအေနကုိ ေရာက္လာသည္။ နယ္အေကာက္ခြန္သမားက ဘရန္ဒီပုလင္းနဲ႔ စီးကရက္ကုိ လက္ညိဳးထုိးၿပီး ေမးတယ္။

“ဒါေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားရွိေသးသလား”
ၿဗိတိသွ်အေကာက္ခြန္သမားေတြက မလြယ္ပါလား။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေဟာ္စကင္က ထုိင္ရာမွထၿပီး …
“က်ဳပ္ကုိ ခဏခြင့္ျပဳၾကဗ်ာ အေပါ့သြားခ်င္လုိ႔”

ေျပာေျပာဆုိဆုိ ေဟာ္စကင္က ေရအိမ္အခန္းထဲ ဝင္သြားတယ္။ သူထြက္သြားတာနဲ႔တၿပိဳင္ထဲ တခန္းလုံးဟာ ၿငိမ္က်သြား တာပဲ။ က်ဳပ္က ဘရန္ဒီေတြ ေသာက္ထားေပမယ့္ အာေခါင္က ေျခာက္ေနတယ္။ ခဏအၾကာ ေဟာ္စကင္ျပန္ဝင္လာၿပီး က်ဳပ္ကုိမၾကည့္ပဲ အေကာက္ခြန္အရာရွိငယ္ကုိၾကည့္ၿပီး …
“ဦးခန္းမွာရွိပါ့ဗ်ာ လုိသေလာက္ယူပါ”

အေကာက္ခြန္ အရာရိွငယ္က ေခါင္းညိမ့္ျပၿပီးထြက္သြားတယ္။ ပါးစပ္ကလဲ ေျပာေသး … အငယ္လူထြက္သြားတာနဲ႔ အႀကီး လူက ထုိင္ရာမွထတယ္။ သူက …
“က်ဳပ္တုိ႔မသြားခင္ သေဘၤာေပၚေတာ့ ၾကည့္သြားအုံးမွထင္တယ္”

ေဟာ္စကင္က
“ရပါတယ္ဗ် ၾကည့္ပါ”

အဲဒီလုိေျပာၿပီးတာနဲ႔ သူ႔ေျခေထာက္ေအာက္ကုိၾကည့္ၿပီး
“ဘုရားေရ က်ဳပ္တုိ႔သေဘၤာ ေရေတြဝင္ေနပါေရာ့လား”

ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ။ ေရေတြကတကယ္ပဲ အခန္းထဲထိဝင္လာၿပီကုိ။ က်ဳပ္တုိ႔ေျခေထာက္ေတြေတာင္ စုိကုန္ၿပီ။ ေဟာ္စကင္က …
“က်ဳပ္တုိ႔သေဘၤာ ႏံြထဲကုိထုိးရပ္လုိက္လုိ႔ ေရေတြဝင္လာတာပဲျဖစ္မယ္”

တဆက္တည္း အေကာက္ခြန္အရာရွိေတြဘက္လွည့္ၿပီး …
“ကဲလူႀကီးမင္းတုိ႔လည္း အေပၚတက္ၾကဗ်ဳိ႕ ေရဝင္လာတာ အေတာ္ဆုိးတယ္”

တဆက္တည္းပဲ က်ဳပ္ဘက္ကုိလွည့္ၿပီး
“ေရစုပ္စက္ယူၿပီး ေရေတြစုပ္ထုတ္ဗ်ာ”

က်ဳပ္တုိ႔အားလုံး အလုပ္ေတြရႈပ္ကုန္တာေပါ့ဗ်ာ။ ေဟာ္စကင္က
“အခုပုံအတိုင္းဆုိရင္ေတာ့ က်ဳပ္တုိ႔ိဒီမွာ တစ္ညအိပ္ရမွာပဲ။ မနက္ေရာက္မွပဲ ေရေတြစုပ္ထုတ္လုိ႔ကုန္မွာ”

အေကာက္ခြန္အရာရွိႀကီးက
“ဒီလုိေရေတြဝင္ေနလုိ႔ ခင္မ်ားတုိ႔ အဆင္ေျပၾကရဲ႕လား။ က်ဳပ္တုိ႔ ဘာကူလုပ္ေပးရအုံးမလဲ”

ေဟာ္စကင္က
“ရပါတယ္ဗ်ာ ေက်းဇူတင္ပါတယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ပါသာက်ဳပ္တို႔ အခ်ိန္မီလုပ္ႏုိင္မွာပါ”

အေကာက္ခြန္အရာရွိႀကီးဟာ က်ဳပ္တုိ႔ကုိ ႏႈတ္ဆက္ေတာင္းပန္စကားေျပာၿပီး သူတုိ႔ရဲ႕ အေကာက္ခြန္သေဘၤာေပၚျပန္တက္ ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။ အေကာက္ခြန္ အရာရွိနွစ္ေယာက္ထြက္သြားမွ က်ဳပ္က က်ဳပ္နဖူးကုိ က်ဳပ္႐ုိက္ၿပီး ကံေကာင္းေပ လုိ႔ေပါ့ကြာ။ ေဟာ့စကင္က …
“ဘယ္အေျခအေနမွာပဲ ေရာက္ေရာက္ ေခါင္းေအးေအးထားၿပီး အေျဖရွာတတ္ရတယ္ဗ်”

ေဟာ္စကင္က က်ဳပ္ကုိ ကေလးတေယာက္လုိ သင္ၾကားေပးလာမွ သေဘၤာထဲေရဝင္လာတဲ့စနက္ဟာ ေဟာ္စကင္ကုိယ္ တုိင္က လုပ္လုိက္တာမွန္း က်ဳပ္ရိပ္မိပါေတာ့တယ္။

က်ဳပ္တုိ႔အလုပ္မွာ ေဟာ္စကင္က စီးပြားလုပ္ငန္း အရပ္ရပ္ကုိ တာဝန္ယူတယ္။ ၄ လတာ က်ဳပ္တုိ႔လုပ္ငန္းအတြက္ က်ဳပ္ရဲ႕ ဘဏ္စာရင္းမွာ ေဒၚလာေပါင္း သုံးေထာင္ေလာက္ေရာက္လာတယ္။ တလ တလ ေပါင္ေလးရာေက်ာ္ တင္တဲ့သေဘာေပါ့ က်ဳပ္ရဲ႕ ဘဏ္စာရင္းဝင္ေငြ တုိးလာတာနဲ႔အမွ် က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ေမွာင္ခုိလုပ္ငန္း တုိးခ်ဲ႕လာတာလည္း သတိထားမိတယ္၊ လုပ္ငန္း စခါစကလုိ စီးကရက္ေတြ၊ ဘရန္ဒီေတြ၊ ႏုိင္လြန္ေတြေလာက္နဲ႔သာ မကခ်င္ေတာ့ဘူး။ က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ က်ဳပ္တုိ႔ သယ္ ေဆာင္ရတဲ့ ကုန္ပစၥည္းေတြအေပၚမွာ တျဖည္းျဖည္း သံသယစိတ္ေတြဝင္လာတာ အမွန္ပါပဲ။

အဲဒီလုိျဖစ္ရတာလည္း အဂၤလန္မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ျပင္သစ္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီလုိကုန္ပစၥည္းေတြလာယူတဲ့လူေတြရဲ႕ ပုံပန္းသဏၭာန္ မ်က္ႏွာထိ မ်က္နွာထားေတြေၾကာင့္ပဲေပါ့။ ဒီလူေတြကုိၾကည့္ရတာ အရက္၊ စီးကရက္၊ ေမွာင္ခုိသမားအဆင့္ မကခ်င္ဘူးဗ်။ သူတို႔တင္လာတဲ့ ကုန္သတၱာေတြကလည္း ဟန္ျပတံဆိပ္ေတြကပ္ထားေပမယ့္ ၾကည့္ရတာ လက္နက္သတၱာေတြ ျဖစ္ပုံရ တယ္။ က်ဳပ္ကလည္း စစ္သားေဟာင္းပဲဗ်၊ ရိပ္မိတာေပါ့။ အဲဒီကုန္သတၱာေတြဟာ ပါရီက ဝုိင္ကုန္သည္တေယာက္ပုိ႔တာ သတၱာတုိင္းမွာေတာ့ တကယ့္အစစ္အမွန္ တံဆိပ္ကပ္ထားေလရဲ႕။ တံဆိပ္က “ဂြၽန္ဟစ္ စေကာ့ဝီစကီ” လုိ႔ ပါတယ္။
က်ဳပ္က ကန္႔ကြက္ပါေသးတယ္။ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ေတာ့ မဟုတ္ဖူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ က်ဳပ္ကဒီအလုပ္ထဲမွာ လည္ပင္း ထိေရာက္ေအာင္ နစ္ေနၿပီ။ ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္ဘဏ္စာရင္းမွာ တေန႔တျခား တုိးလာတာကုိလည္း က်ဳပ္က ေက်နပ္ေနရတာေပါ့၊
ေဟာ့စကင္က ႐ုိး႐ုိးရွင္းရွင္းပဲ ေျပာပါတယ္။

“အခုက်ဳပ္တုိ႔အေျခအေနက ေငြနဲ႔ သယ္ယူပုိ႔ေဆာင္ဖုိ႔ အျပန္အလွန္လုပ္ေနၾကတာ နွစ္ခုစလုံးရဲ႕ပမာဏကလည္း ႀကီးသ ထက္ႀကီးလာေနၿပီ။ ဒီတာဝန္ေတြအားလုံး က်ဳပ္ကုိပဲလႊဲထားပါဗ်ာ”

ဒါနဲ႔ပဲ က်ဳပ္ကလည္း သူ႔ကုိပဲ လႊဲထားလုိုက္ေတာ့တာပါပဲ။ တခါတေလ ကန္႔ကြက္ဖုိ႔ အေၾကာင္းေပၚလာရင္လည္း ျပႆနာအမ်ားႀကီးနဲ႔ရင္ဆုိ္ုင္ရၿပီး ကန္႔ကြက္ရမယ့္ကိစၥက ေမွးမိန္ေပ်ာက္ကြယ္သြားျပန္တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ကာလ အေတာအတြင္းမွာပဲ က်ဳပ္သတိထားမိတာ တခုရွိလာတယ္။ အဲဒါကေတာ့ က်ဳပ္ရဲ႕သေဘၤာ MGB1087 ေပါ့ဗ်ာ။ ဒီေကာင္မႀကီးက ဟုိးေရွးတုန္းကလုိ မဟုတ္ခ်င္ေတာ့ဘူးဗ်။ nyo.min@gmail.com

ျပသနာ ေသးေသးေလးနဲ႔ စျပတာပဲ။ ထုံစံအတုိင္း ေကာင္းေနရမယ့္ကိစၥေတြ တကယ္ေတာ့ မေကာင္းေတာ့ဘူး ျဖစ္ေန တာမ်ဳိးေပါ့။ တခါေတာ့ ပလပ္ထဲ ဆီဝင္တဲ့ကိစၥေပါ့။ ပလပ္ထဲဆီဝင္ရင္ သိတဲ့အတုိင္းပဲ အင္ဂ်င္စက္က ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ ဆုိးေနသလုိပဲ။ ကာေလဆိပ္ကမ္းကအျပန္ တေလွ်ာက္လုံးျဖစ္ေနခဲ့တာ။ တခါလည္း စိ္န္မာလုိနဲ႔ ဒစ္နက္အၾကားမွာ ပဲ့ကုိင္ စနစ္က ပ်က္သြားပါေလေရာဗ်ာ။ ထိန္းမႏုိင္သိမ္းမရနဲ႔ ကမ္းကပ္ရေတာ့မယ့္အေျခအေနထိ ေရာက္သြားခဲ့တယ္။ တခါလည္း က်ဳပ္တုိ႔အလုပ္က ညအေမွာင္ ၆ နာရီအတြင္း တေနရာနွင့္တေနရာ ကူးရတာေလ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အင္ဂ်င္စက္ကေဖာက္ၿပီး ဒုကၡေရာက္ေတာ့မလိုျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္။ တခါလည္း မိန္းမီးခလုတ္ထဲမွာေရဝင္ၿပီး အင္ဂ်င္ကအလုပ္မလုပ္ ျဖစ္ပါေလေရာ။ အဲဒါေၾကာင့္ ကုန္သယ္ပုိ႔မႈစာခ်ဳပ္ပါအတုိင္း မလုပ္ေဆာင္ႏုိင္လုိ႔ ေပါင္ငါးရာေလာက္ ေလ်ာ္လုိက္ရေသးဗ်ာ။

တကယ္ေတာ့ က်ဳပ္ရဲ႕ MGB1087ဟာ ဒီလုိေဖာက္စရာအေၾကာင္းမရိွဘူးဗ်။ က်ဳပ္တုိ႔ ဝယ္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး က်ဳပ္ေရာေဟာ္ စကင္ပါ စက္ေတြအားလုံး တကယ့္ကုိစနစ္တက် ျပင္ဆင္ထိန္းသိမ္းခဲ့တာ စက္တခုခု ခ်ယြင္းမႈျဖစ္လာလုိက္ က်ဳပ္တုိ႔ နွစ္ ေယာက္စလုံးက စက္တခုလုံးကုိ အုိဗာေဟာလုပ္ၿပီး ျပန္ျပင္ၾကတာ။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ မၾကာခဏ ဒုကၡေပးေနၿပီ။ အ ေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္းရွာ ဒုကၡေပးေနသလုိမ်ဳိးေပါ့။ ဒီေကာင္မႀကီးၾကည့္ရတာ စိတ္မပါ့တပါ ျဖစ္ေနသလုိမ်ဳိးဗ်။

က်ဳပ္သိပါတယ္ က်ဳပ္သိပါတယ္။ သေဘၤာတစ္စင္းကုိ အသဲႏွလုံးမရွိဘူးလုိ႔ စိတ္မပါဘူးလုိ႔ မႏႈိုင္းယွဥ္အပ္ဖူးဆုိတာ က်ဳပ္ သိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်ဳပ္ကိုယ္တုိင္ကလည္း စိတ္လႈပ္ရွားတာျဖစ္ေနရတာခံေနရတာ ဘယ္ႏွယ့္ျဖစ္ပါ့လိမ့္။ က်ဳပ္တုိ႔ အလုပ္က အခ်ိန္လုၿပီး ေမာင္းရသြားရတာေလ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သေဘၤာက မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္လုိ စိတ္မပါသလုိ မလုပ္ ခ်င္ မကုိင္ခ်င္သလုိ ဘာမဟုတ္တာေလးနဲ႔ ျပႆနာရွာေနသလုိ ျဖစ္ေနေတာ့တာကုိး။ အဆုိးဆုံးၾကံဳရတာကေတာ့ လာမင္ တန္ျမစ္အဝင္ အလြန္ဆုိးဝါးတဲ့ရာသီဥတုနဲ႔ ရင္ဆုိင္ေနရတုန္း စက္ကေဖာက္ၿပီးေတာ့ ပ်က္သြားပါေလေရာ။ တဖက္ ျပင္သစ္ ဆိပ္ကမ္းက မခြာခင္ကတည္းကပဲ။ ဒီတခါ ပုိ႔ေဆာင္ရတဲ့ကုန္ပစၥည္းက အထူးအေရးႀကီးသတဲ့ဗ်ဳိ႕။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ တန္ဖုိးႀကီးတဲ့ကုန္ပစၥည္းလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ကုိင္တြယ္ေျဖရွင္ရန္ ခက္ခဲတဲ့ကုန္မ်ိဳး ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့၊ ဒါေပ မယ့္ ထုံးစံအတိုင္းက က်ဳပ္ကလည္း ကုန္ပစၥည္းတင္တင္ခ်တာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး စိတ္မဝင္စားပဲ ေနခဲ့တာကုိ၊ ေနာက္ဆုံး ျပႆနာျဖစ္မွ က်ဳပ္သိရတာခ်ည္းပဲ။ အင္ဂ်င္ကရပ္သြားေတာ့ ေရစီးထဲမွာ က်ဳပ္တုိ႔က ေမွ်ာေနတာ။ အဲဒီလုိျဖစ္ေနတာ သုံး နာရီေလာက္ ၾကာတယ္ဗ်။ ေနာက္ဆုံမွရၿပီး ကမ္းကပ္ႏုိင္ေတာ့တယ္။

ကမ္းေရာက္တာနဲ႔ တၿပိဳင္တည္း ေဟာ္စကင္ကေျပာတယ္ …။
“ကမ္းေရာက္တာနဲ႔ ပဲ့ကုိင္စနစ္ကုိ ျပင္ဖုိ႔ က်ဳပ္တုိ႔သြားမယ္ လုိအပ္ရင္လန္ဒန္ထိ သြားရင္သြားရမယ္”

က်ဳပ္က အထိတ္တလန္ျဖစ္ၿပီး …
“ပဲ့ကုိင္စနစ္က ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ ျဖစ္ေနတာ အင္ဂ်င္ေတြဗ်”

ေဟာ့စကင္က
“ပဲ့ကုိင္ဘီးက အေရးႀကီးတာဗ်”

ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ျငင္းခုန္ေလသံနဲ႔ေျပာတာ။ အဲဒီေတာ့မွ ပဲ့ကုိင္ဘီးရဲ႕ ေဟာင္းေလာင္းအေပါက္ထဲမွာ တခုခုထည့္ထား ဝွက္ထားလုိ႔ရတာကုိ က်ဳပ္ေျပးၿပီးသတိရမိ ေတာ့တယ္။ က်ဳပ္က …
“က်ဳပ္ကုိ ဘာလုိ႔မေျပာတာတုန္း အထဲမွာဘာထည့္ခဲ့တာ”

ေဟာ့စကင္က …
“ခပ္ေသးေသး သားေမႊးအက်ႌေလးပါဗ်ာ”

က်ဳပ္က
“ေဟ့လူလုပ္မေနနဲ႔ ဘာေတြပါလာသလဲဆုိတာပဲေျပာ”

ေဟာ့စကင္က စိတ္မရွည္ေတာ့သလုိ …
“မူးယစ္ေဆးဝါးေပါ့ဗ်ာ”

က်ဳပ္ကစစခ်င္းေတာ့ ေဟာ္စကင္က ေနာက္ၿပီးေျပာေနတယ္မွတ္လုိ႔။ ဒါေပမယ့္ ခ်က္ခ်င္းပဲ အလင္းရသေဘာေပါက္ သြားတယ္။
“ဘုရား ဘုရား ခင္မ်ားဆုိလုိတာက ဘိန္းတို႔ ဘိန္းျဖဴတုိ႔လား”

ေဟာ့စကင္က ေခါင္းၿငိမ့္ျပတယ္၊ သူ႔ၾကည့္ရတာ က်ဳပ္ဘယ္လုိတုံ႔ျပန္မလဲ ေပါက္ကဲြမလဲဆုိတာ ေတြးစေနပုံရတယ္။ က်ဳပ္ ရဲ႕ ေလာဘအရွိန္ကုိလည္း ခ်ိန္စေနပုံရတယ္။ ဒါေၾကာင့္သူက ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ပဲ၊ ဒီပစၥည္းက တန္ဖုိးလည္းႀကီးတယ္ က်ဳပ္ တုိ႔အတြက္ အျမတ္အစြန္း အမ်ားႀကီးလည္းရႏုိင္တယ္ဆုိတာ က်ဳပ္အာမခံတယ္။

ဘာပဲေျပာေျပာ က်ဳပ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ စကားအႀကီးအက်ယ္မ်ားၾကတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္တုိ႔မွတ္မိသေလာက္ကေတာ့ က်ဳပ္တုိ႔ လုပ္ပုံကုိင္ပုံေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး က်ဳပ္က ေဒါသတႀကီးကန္႔ကြက္မိတာ ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ပဲမွတ္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔ လဲဆုိေတာ့ က်ဳပ္က စိတ္အရမ္းဆုိးေနၿပီးေလ။ ေဟာ္စကင္ဟာ ဒီေမွာင္ခုိလုပ္ငန္းမွာ ဘယ္သူကဘာေျပာေျပာ အဆုံးအစ မရွိ ခရီးဆက္မယ့္သေဘာရွိေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္ကေနာက္ဆုံး ဒီအလုပ္ကထြက္မယ္လုိ႔ ေျပာျဖစ္သြားတယ္။ ေဟာ့ စကင္က …
“အဲဒီလုိထြက္လုိ႔ မရဘူးေလ။ ခင္မ်ား ဒီအလုပ္အားလုံးကုိ အပ္က်မတ္က် သိေနတဲ့သူျဖစ္ေနတယ္။ ဒါကုိခင္မ်ားမေမ့နဲ႔”

က်ဳပ္ကမေနပါဘူး။ ခ်က္ခ်င္းပဲ …
“ဒါေပမယ့္ မူးယစ္ေဆးဝါးက်ေတာ့ အရမ္းကုိလြန္လြန္းလာၿပီဗ်”

ေဟာ့စကင္ကလည္း ေဒါသတႀကီးနဲ႔
“အခုမွလာၿပီး ကိုယ္က်င့္တရားေတြေျပာမေနနဲ႔။ က်ဳပ္တုိ႔အလုပ္က ဝင္ေငြေတြေကာင္းခဲ့တာပဲ။ တခ်ိန္လုံး ဘာမွမေျပာပဲေန ခဲ့ၿပီးမွ”

က်ဳပ္က
“ဟုတ္ပါတယ္။ က်ဳပ္ေနခဲ့ပါတယ္”

ေဟာ့စကင္က
“အဲဒီအတုိင္းပဲ ဆက္ေနေပါ့ဗ်ာ”
အဲဒီလုိေျပာရင္း က်ဳပ္အနားကုိ တုိးကပ္လာတယ္။ ေဟာ္စကင္ဟာ ဟုိတုန္းကလုိ လူငယ္ေသးေသး သူ႔ကုိယ္သူ မယုံၾကည္ တဲ့သူ မဟုတ္ေတာ့ပဲ ခုေတာ့ အေကာင္ႀကီးႀကီး လုပ္ငန္းရွင္ျဖစ္လာၿပီး က်ဳပ္ကုိသူ႔လက္ထဲက လႊတ္ခ်င္ပုံမရေတာ့။

ေဟာ့ စကင္က …
“မနွစ္တုန္းကလည္း ခင္မ်ားအတြက္ ဝင္ေငြေတြအမ်ားႀကီး ေကာင္းခဲ့တာပဲ။ အခုမွေတာ့ ေတာင္ေတာင္အီအီေတြ ေလွ်ာက္ ေတြးမေနနဲ႔ေတာ့။ က်ဳပ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္စလုံး ဒီလုပ္ငန္းထဲမွာ လည္ပင္းထိနစ္ေအာင္ ေရာက္ေနၾကၿပီ၊ ဆက္ေနၾကဖို႔လည္း ရွိတယ္။ ….ကဲပါ ကဲပါ လက္ကုိင္ဘီးျဖဳတ္ဗ်ာ”

ဒီတစ္ႀကိမ္ဟာ က်ဳပ္ကန္႔ကြက္စကားေျပာမိတာ ေနာက္ဆုံးအႀက္ိမ္ပါပဲ။

ဒီေနာက္ေတာ့ အေျခအေနေတြက ဆုိးသထက္ဆုိးလာေတာ့ ေဟာ္စကင္က လုပ္ငန္းတစ္ခုလုံး လုပ္ခ်င္တာလုပ္ခြင့္ရသလုိ ျဖစ္သြားၿပီး အဆုံးစြန္ထိလုပ္ေတာ့မယ့္သေဘာ ေဆာင္လာတယ္။ ဒီအႏၱရာယ္ႀကီးလွတဲ့လုပ္ငန္းႀကီးမွာ သူက ဆရာႀကီးပဲလို႔ ျပခ်င္ပုံရတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာ က်ဳပ္အေပၚမွာလည္း ဆရာႀကီးပဲလုိ႔ ျပခ်င္ပုံရတယ္။ ဒီေနာက္ပုိင္းလေတြမွာ က်ဳပ္တုိ႔ ဒီေလာက္ဆုိးဆုိးဝါးဝါးလုပ္ခဲ့ၾကတယ္ဆုိတာ ေျပာကုိမေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူး။

မူယစ္ေဆးဝါးဆုိတာ က်ဳပ္တုိ႔သယ္ပုိ႔တဲ့ ကုန္ပစၥည္း အေသးဖဲြျဖစ္သြားတယ္။ တခါတရံမွာ လူဆိုးလူမုိက္ေတြ သယ္ပုိ႔ရတာ ေတြလည္း ရွိလာတယ္။ တခါလည္း ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္ပုံရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ထိန္႔လန္႔ ေၾကာက္ရြံ႕ေနပုံရတဲ့ မိန္းခေလးငယ္နွစ္ေယာက္ကုိ သယ္ပုိ႔ရတယ္။ တခါလည္း  သတၱဳနဲ႔လုပ္ထားတဲ့ အေခါင္းတစ္ေခါင္းသယ္လာရၿပီး ဆိတ္က သရင္း အငူထိပ္ေရာက္ ပင္လယ္နက္ထဲကုိ ခ်ပစ္ရတယ္။ တခါလည္း ပတ္စ္ပုိ႔မရွိ ႏုိင္ငံမဲ့ ဂ်ဴးေတြကုိ သယ္လာရျပန္တယ္၊ ေဆာင္သင္သမ္ ကမ္းေျခထဲေရာက္ ဂ်ဴးေတြလည္း ဆိပ္ကမ္းေပၚတတ္သြားေရာ ရဲေတြလက္ထဲ တန္းတုိးတာပါပဲ။ အဲဒါကုိ ျမင္ရလုိ႔ ေဟာ္စကင္က …
“သူတို႔ကုန္က်ရတဲ့ ေငြေၾကးေတြက အလကားျဖစ္သြားရၿပီေပါ့”

က်ဳပ္က ေဟာ့စကင္ကုိ လွမ္းၾကည့္လိုက္ၿပီး သယ္လာတာလည္းသူပဲ၊ လက္တုိ႔လုိက္တာလည္း သူပဲေနမွာပဲလုိ႔ အေတြး ေပါက္ေနမိတယ္။ ဒါေတြ ဒါေတြဟာ က်ဳပ္တုိ႔ ဘာေတြလုပ္ေနၾကသလဲဆုိတာ ေဖၚျပေနသလုိပါပဲ။ တုိက္ဆုိင္မႈလားေတာ့ မေျပာတတ္ဖူး။ MGB1087 ကလည္း စိတ္ခ်မ္းသာပုံမရဘူးဗ်။ စစ္အတြင္းကာလက က်ဳပ္ရဲ႕သေဘၤာ MGB1087 က အလုပ္ ေကာင္းေကာင္း စြမ္းရည္ေကာင္းေကာင္း မျပခ်င္ေတာ့ဘူး၊ အမ်ိဳးမ်ိဳးအႀကိမ္ႀကိမ္ ေဖာက္ေဖာက္လာေတာ့တာပဲ။ ဘာမ ဟုတ္တာေလးနဲ႔လဲ ေဖာက္ခ်င္ ေဖာက္လာတတ္တယ္။ အေၾကာင္းႀကီးႀကီးမားမားနဲ႔လည္း ေဖာက္ခ်င္ေဖာက္လာ တတ္ တယ္။ သူ႔ကုိ ေမာင္းရ ျပင္ရတာလည္း  အရင္ကလုိ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သူ႔ကုိ ခိုင္းရ ေမာင္းရတာလဲ မလြယ္ေတာ့ဘူးျဖစ္လာ တယ္။ သေဘၤာေမာင္းရတာလည္း အင္မတန္ႀကီးမားတဲ့ အႏၱရာယ္ႀကီးတစ္ခုလုိ ျဖစ္လာေနေတာ့တာေပါ့။

အဲဒီတစ္ေခါက္ကုိ က်ဳပ္ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိတာေပါ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္တုိ႔ရဲ႕ MGB1087 ေနာက္ဆုံး အေခါက္မတုိင္ခင္ အဆုိးအဝါး ဆုံး အေခါက္ပဲဗ်။ က်ဳပ္ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေနပါတယ္။

အဲဒီအေခါက္ရဲ႕အစက က်ဳပ္က ပုိ႔စ္ေမာက္ဆိပ္ကမ္းမွာ ႏွစ္ပတ္ၾကာေအာင္ သေဘၤာျပင္ေနရတယ္။ ေဟာ္စကင္က လန္ဒန္ ကေန လွမ္းဖုန္းဆက္တယ္။ သူက … “သေဘၤာအေျခအေနဘယ္လုိရွိလဲ”

က်ဳပ္က
“ေကာင္းပါတယ္”

ေဟာ့စကင္က
“ေကာင္းပါမွျဖစ္မွာ။ ေနာက္နွစ္ရက္ၾကာရင္ ဆက္တုိက္ ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္ သြားရမယ့္သေဘာရွိတယ္။ အားလုံးအခိ်န္တုိင္း နာရီတုိင္း လုပ္ၾကရမယ္”
က်ဳပ္က
“ေကာင္းၿပီေလ”

ေဟာ့စကင္က
“ဒါဆုိ နားေထာင္။ အေနာက္ဘက္ကမ္းေျခရဲ႕ ဆယ္မိုင္ေလာက္အကြာမွာ ျမစ္လက္တက္တစ္ခုရွိတယ္၊ အဲဒီျမစ္လက္တက္ ဟာ ႏံြထူထပ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေရတတ္ခ်ိန္မွာ သေဘၤာဝင္လုိ႔ရႏုိင္တယ္။ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ဆိပ္ခံအထိ ကပ္ႏုိင္တယ္”

က်ဳပ္ကေျမပုံထဲမွာၾကည့္ၿပီး ရွာလုိ႔ရႏုိင္တယ္လုိ႔ ေျပာလုိက္ပါတယ္။ ေဟာ္စကင္က ….
“အဲဒီမွာ ည ၁၁ နာရီတိိတိမွာ က်ဳပ္တုိ႔လူက ေစာင့္ေနလိမ့္မယ္။ သူ႔ကုိေခၚၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔ကုိ ျပန္ေရာက္လာေအာင္ ေမာင္းရမယ္။ တစ္ေယာက္တည္း ေမာင္းလုိ႔ရႏုိင္ရဲ႕လား”

က်ဳပ္က
“ရပါတယ္”

ေဟာ့စကင္က
“ဒါဆုိလည္း ၿပီးတာပဲ ၊ ဒါေပမယ့္ အခိ်န္တိက်ဖုိ႔လုိ႔တယ္လုိ႔ ထပ္သတိေပးတယ္”

က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ ဘာမွဂ႐ုမစုိက္ဘူး။ ပါးစပ္ကေတာ့ အခ်ိန္ဘာလုိ႔ တိက်ေနရတာတုန္း …ေဟာ့စကင္က စိတ္ပူတတ္တဲ့ ေလသံနဲ႔ ….
“အထူးစပါယ္ရွယ္မုိ႔လုိ႔ဗ်။ က်ဳပ္တုိ႔အတြက္ အႀကီးဆုံးရလဒ္အေခါက္ကုိေပးမယ့္အေခါက္ေပါ့။ ဒီတစ္ေခါက္ၿပီးရင္ က်ဳပ္တုိ႔ အနားယူလုိ႔ေတာင္ ရႏုိင္ၿပီဗ်။ ခင္မ်ားစိ္တ္မဝင္စားဘူးလား”

က်ဳပ္ကတုိတုိေတာင္းေတာင္းပဲ …
“ဟုတ္ၿပီေလ က်ဳပ္ေရာက္ေအာင္သြားၿပီး လုပ္လုိက္မယ္”

ဖုန္းခြက္ကုိခ်လုိက္တယ္။ က်ဳပ္က ေဟာ္စကင္နဲ႔ ရယ္ရြန္း ပတ္ရြန္း စကားေတြေျပာမေနခ်င္ေတာ့ဘူး။  မေျပာျဖစ္ၾကတာလည္း ၾကာေနၿပီေလ။

MGB1087 နဲ႔ ႏြံေတာထိပ္ အေမွာင္ထုထဲမွာ  က်ဳပ္ေစာင့္ေနရပါတယ္။ ေစာင့္ေနရင္းတန္းလန္း ခ်ိန္းထားတဲ့အတုိင္း ေဟာ္စ ကင္က ေပၚမလာပဲ ရဲေတြမ်ားေခၚလာမလားလုိ႔ က်ဳပ္ေတြးေနမိေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၁၁ နာရီအတိေလာက္က်ေတာ့ ေရွ႕မီးအစြမ္းကုန္ထုိးထားတဲ့ကားတစ္စီး ဝင္လာတာေတြ႔ရတယ္။ မီးလာတာနဲ႔ ထရပ္ကားတစ္စီးဆုိတာသိရတယ္၊ ထရပ္ကား ဟာ က်ဳပ္သေဘၤာနေဘးမွာ ယွဥ္ရပ္လုိက္တယ္။ ကားေပၚက လူတစ္ေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ဆင္းလာၿပီး ေဟာ္စကင္နဲ႔ပါ လာတယ္။ သူတုိ႔ေတြက ထရပ္ကားေပၚကေနၿပီး ကုန္ေသတၱာေတြခ်ကာ ေသးေသးရွည္ရွည္သတၱာေတြျဖစ္ၿပီး ေသတၱာဟာ ရွစ္လုံးရွိတယ္။ သူတုိ႔တစ္ေတြဟာ တုိးတုိးတိတ္တိတ္ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ လုပ္ၾကတယ္။ ေသတၱာေတြမွာ သံႀကိဳးေတြပတ္ ထားတယ္။ စာတုိက္နဲ႔ ေၾကးနန္းဌာနကသုံးတဲ့ ေတာ္ဝင္အမွတ္တံဆိပ္ေတြပါတယ္။ ပစၥည္းေတြအားလုံးခ်ၿပီးေတာ့မွ ပစၥည္း ခ်တဲ့သူက ….“ရွစ္လုံးေနာ္”

ေဟာ့စကင္က
“ဟုတ္တယ္ ရွစ္လုံး”

သူတို႔အခ်င္းခ်င္းဒါပဲေျပာတယ္။ ပစၥည္းခ်တဲ့သူက ထရပ္ကားေပၚျပန္တတ္ၿပီး ထြက္သြားတယ္။

ေဟာ့စကင္က က်ဳပ္ေဘးနားေရာက္လာၿပီး …
“ကဲသြားစုိ႔ က်ဳပ္တုိ႔အလင္းေရာင္ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေရလက္ၾကားေရာက္ခ်င္တယ္”

ဒီတစ္ေခါက္ကေတာ့ က်ဳပ္တုိ႔သြားဖူးတဲ့အထဲမွာ အဆုိးဆုံးပဲ။ က်ဳပ္တုိ႔သေဘၤာဟာ တုိေကးဆိပ္ကမ္းရဲ႕ ေတာင္ဘက္ သုံး ေလးမိုင္ေလာက္အကြာ ျမစ္လက္တက္တစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒီျမစ္လက္တက္ထဲကုိ က်ဳပ္တုိ႔ဝင္ေနၾက၊ က်ဳပ္တုိ႔က ေရလက္ ၾကားကုိ ေအးေအးေဆးေဆးျဖတ္ ျပင္သစ္ကမ္းေျခေရာက္ရင္ ေမွာင္ရီၿဖိဳးဖ်ျဖစ္မယ္၊ သန္းေခါင္မွာ ခ်ိန္းဆုိထားတဲ့ ျမစ္လက္ တက္ထဲဝင္ဖုိ႔ပဲ။ ဒါေပမယ့္ အေျခအေနကေတာ့ က်ဳပ္တုိ႔က နွစ္ဆယ့္ေလးနာရီေလာက္ေနာက္က်ေနတယ္၊ ကံေကာင္း ေထာက္မမွ ျပင္သစ္ကမ္ေျခ ခ်ိန္းတဲ့ေနရာေရာက္ၿပီး ကုန္ခ်ႏုိင္မယ္၊ စေဖာက္တာကေတာ့ MGB1087 ပဲ၊ ထြက္လုိ႔မွ ဆယ္မိနစ္မရွိေသးဘူး၊ သေဘၤာပန္ကာကုိ ေမွာ္ပင္ေတြညႇိၿပီး ရပ္သြားပါေလေရာဗ်ာ။ က်ဳပ္တုိ႔လည္း ေရေအာက္ကုိဆင္း ပန္ကန္ႀကိဳးမွာညိွေနတဲ့ေမွာ္ပင္ေတြကုိ ဓါးနဲ႔ျဖတ္၊ အားလုံးအခ်ိန္ ၂နာရီေလာက္ၾကာတယ္ဗ်၊ ေရထဲဆင္းငုပ္ရတာတုိ႔ ပန္ ကာမွာညိႇေနတဲ့ ေမွာ္ေတြ ဒုိက္ေတြကုိ ဓါးနဲ႔ခုတ္ရျဖတ္ရရွင္းရတာ က်ဳပ္ပဲေပါ့ဗ်ာ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ေဟာ္စကင္က ေရထဲကုိမဆင္းႏုိ္င္ဘူးတဲ့ေလ၊ ဒါေပမယ့္ ဘာပဲေျပာေျပာ သေဘၤာေပၚမွာ ငုတ္တုတ္ႀကီး ထုိင္ေစာင့္ရတာက အေတာ္ဂနာ မၿငိမ္ျဖစ္စရာပဲဗ်၊ ေရထဲဆင္းၿပီး လုပ္ရကိုင္ရတာက ေတာ္ေသး၊ က်ဳပ္တုိ႔သေဘၤာက ျမစ္လက္တက္ထဲက ေကာင္းေကာင္း မထြက္ရေသးဘူးေလ။ သေဘၤာေပၚ အေမွာင္ထုထဲထုိင္ေနတုန္း မီးေရာင္ တဝင္းဝင္းနဲ႔ကားတစီးျဖတ္လာရင္ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ေစာင့္ေနရတဲ့အျဖစ္မ်ိဳး၊ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ကမ္းေျခေစာင့္က ဗုိက္ကုိ ေသနတ္နဲ႔ခိ်န္မလားလုိ႔။

က်ဳပ္လည္း ဘာေၾကာင့္မ်ား ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ျဖစ္ေနရတာသိခ်င္တာနဲ႔ ဘာေတြတင္လာတာလဲလုိ႔ ေဟာ္စကင္ကုိ ေမးပါတယ္၊ ေဟာ္စကင္က …
“ဒါေတြပူမေနပါနဲ႔ ကုိယ့္လူရာ ဘာေတြသယ္လာသလဲဆုိတာ က်ဳပ္ေျပာလုိ႔ရပါတယ္။ ဒီပစၥည္းေတြနဲ႔သာ က်ဳပ္တုိ႔မိလုိက္ရင္ က်ဳပ္တုိ႔ေထာင္ထဲမွာ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္သြားေနရမွာ၊ ပုိရင္ေတာင္ပုိအုံးမယ္”

ၿပီးေတာ့မွ က်ဳပ္ျပန္ၿပီး သတိရသြားမိတယ္၊ စာတုိက္တံဆိပ္အမွတ္အသားနဲ႔ သံႀကိဳးေတြပတ္ထားတဲ့ ေသတၱာရွည္ရွည္ ရွစ္လုံးကုိ ေျပးျမင္ေယာင္လာမိတယ္။ က်ဳပ္တုိ႔အလုပ္က တကယ့္ကုိ ရာဇဝတ္အုိး တုတ္ထိုးတဲ့အလုပ္ပါလား။ ေနာက္ဆုံး ေတာ့ သေဘၤာျပန္ေမာင္းလုိ႔ရသြားပါတယ္။ ျမစ္လက္တက္ထဲကေန ေရလက္ၾကားထဲ ဝင္လာႏုိ္င္ခဲ့ၿပီေပါ့၊ ေရလက္ၾကားက တဆင့္ ျပင္သစ္ တုိေကး ကမ္းေျခသြားရမွာေလ၊ က်ဳပ္တုိ႔ဒီမွာပဲ အခ်ိန္ ၂ နာရီေလာက္ကုန္ေနၿပီ။ တကယ္တမ္းေျပာရရင္ MGB1087 ဟာ ဒီေရလက္ၾကားခရီး ထြက္တာေလာက္ေတာ့ အေပ်ာ့ေပါ့ဗ်ာ။ ထြက္လုိ႔မွ ဘာမွသိပ္မၾကာေသးဘူး ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ ဒီေကာင္မႀကီးက အမ်ိဳးမ်ိဳးျပႆနာရွာေတာ့တာပဲ။ ျပႆနာကအမ်ိဳးမ်ိဳးဗ်။ ဆီယုိတဲ့ျပႆနာကတစ္မ်ိဳး၊ မသန္႔ တဲ့ဆီကုိထည့္မိတယ္ဆုိၿပီး ဂ်ီးမ်ားတာကတဖုံ တလမ္းလုံး ဒုကၡေတြအမ်ိဳးမ်ိဳးေပးေတာ့တာပဲ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အလင္း ေရာင္ေပၚစမွာ တုိေကးကမ္းေျခကုိ စျမင္ရၿပီဗ်။ ဒါေပမယ့္ ခ်ိန္းဆုိထားတဲ့ ေနရာကုိေရာက္ဖုိ႔ မုိင္ ၇၀ေလာက္ေဝးေသးတယ္၊ အဲဒီမွာ ေဖာက္လာျပန္တာဗ်ိဳ႕၊ က်ဳပ္လည္း လွ်ပ္စစ္ဆက္သြယ္မႈထဲမွာရွိတဲ့အျပစ္ကုိ ရွာရေဖြရလုပ္ရတာေပါ့၊ အဲဒီအတြက္ အခ်ိန္ ၉ နာရီၾကာတယ္ဗ်၊ ေဟာ့စကင္ကေတာ့ သေဘၤာမူးေနလ်က္(သူမူးေနတာလည္း က်ဳပ္ကဘယ္လုိမွ မေအာင္းေမ့ ပါဘူး) အေရးႀကီးတဲ့ျပႆနာက ျပင္လုိ႔ရဖုိ႔ ေမာင္းဖုိ႔ပဲ ေနာက္ဆုံးက်မွ လက္ကုိင္ဘီးနဲ႔ ဆက္သြယ္ထားတဲ့ ဝါယာႀကိဳး ကေဖာက္ေနတာ။

တကယ္ေတာ့ MGB1087ဟာ ဒုကၡေပးတဲ့ဒဏ္ကုိ မခံႏုိင္လုိ႔ ကဂ်ီကေဂ်ာင္ လုပ္ျပေနတဲ့ပုံစံမ်ိဳး။

အဲဒီလုိေျပာရတာေတြ႔ရတာလည္း အူေၾကာင္ေၾကာင္ေတာ့ႏုိင္သား။ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္လာတဲ့ျပႆနာ ဒုကၡေပးလာတဲ့ အရပ္ ရပ္က တည္းက ဒီေကာင္မႀကီး ကဂ်ီကေဂ်ာင္လုပ္ေနၿပီဆုိတာကုိ ျပေနသလုိပဲ က်ဳပ္ခံစားရတယ္။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေဟာ္စကင္ကုန္ပုိ႔ရမယ့္ေနရာကုိ ၂၄နာရီေနာက္က်ၿပီး က်ဳပ္တုိ႔အေရာက္ပုိ႔ႏုိင္ဖုိ႔ ျဖစ္လာေတာ့တယ္၊ က်ဳပ္က MGB1087 ကုိ လာတုိေကး ေတာင္ဘက္ဖ်ားက ကမ္းနားကုိ ဝင္ကပ္လုိက္တယ္။ ဒါခ်ိန္းဆုိထားတဲ့ေနရာပဲ၊ ကမ္းနားက အေမွာင္ထုထဲမွာ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးေတြနဲ႔ မဲမဲလူေလးေယာက္ေပၚလာတယ္၊ အဲဒီေလးေယာက္က ဘယ္သူမွ စကားတစ္ခြန္းမေျပာၾကပဲ ေသတၱာရွစ္လုံးကုိ သေဘၤာေပၚကခ် ကမ္းေပၚေရာက္တာနဲ႔ အေမွာင္ထုထဲေပ်ာက္သြားေတာ့ တယ္၊ သူတုိ႔ဆင္းသြားတာနဲ႔ က်ဳပ္တုိ႔လည္း ဆိတ္ဘယ္လာဒီဘက္ ဦးတည္ေမာင္းလုိက္ပါတယ္။

ဇာတ္သိမ္းပုိင္းအား ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။

ရွက္ၿပီးေသတဲ့သေဘၤာ – အပုိင္း (၁)
ရွက္ၿပီးေသတဲ့သေဘၤာ – အပုိင္း (၂)