မင္းခိုင္ – အဆင့္ျမင့္ အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ေရာဂါ
(မိုးမခ) ဧျပီ ၃၊ ၂၀၁၅
မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဟူသည္ အတၲစိတ္တစ္မ်ိဳးသာျဖစ္သည္။
မ်ိဳးခ်စ္ဝါဒဟူသည္ အတၲဝါဒတစ္မ်ိဳးသာျဖစ္သည္။
ဘယ့္ႏွယ့္မိတ္ေဆြ .. ဒီလိုမ်ိဳးမ်ား ၾကားလိုက္ရရင္ နားထဲကန္႔လန္႔ႀကီးမေနဘူးလားဗ်ာ။ ကန္႔လန္႔ခ်င္ ကန္႔လန္႔သြားႏိုင္ေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ အဲဒီစကားေတြမွာ အမွန္တရားတစ္ဝက္မက ပါတယ္။ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဆိုတာကို (သူရဲေကာင္း)တို႔၊ (စြန္႔လႊတ္ျခင္း)တို႔နဲ႔ပဲ တြဲျမင္တတ္ၾကတဲ့သူေတြအတြက္ေတာ့ သူတို႔ အမြန္အျမတ္ထားတဲ့ (မ်ိဳးခ်စ္စိတ္) ကို ကိုယ္က်ိဳးရွာ (အတၲစိတ္)နဲ႔ တြဲသံုးတာကို ဘဝင္က်မွာမဟုတ္ဘူး။ ႀကိဳက္မွာလည္း မဟုတ္ဘူး။ အဲလိုျဖစ္လို႔လည္း အျပစ္ဆိုလို႔မရေပဘူး။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ ကိုယ္ေတြက မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဆိုတာကို နယ္ခ်ဲ႕ေတာ္လွန္ေရးနဲ႔ပဲ တြဲသိတာကိုး .. ။ တကယ့္တကယ္လည္း ေနမဝင္အင္ပါယာဆိုတဲ့ ေက်ာက္ေတာင္ကို ေခါင္းနဲ႔ေျပးတိုက္ဖို႔ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္မပါဘဲ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ နယ္ခ်ဲ႕ကို ေတာ္လွန္ဖို႔ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ကို ႏိႈးခဲ့ရတယ္။ အဲလိုနဲ႔ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ကိုအေျခခံတဲ့ အမ်ိဳးသားေရးဝါဒီေတြ ေပၚလာခဲ့တယ္။ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ကို ပါး႐ိုက္ႏိႈးၿပီး အမ်ိဳးသားေရးဝါဒကို နယ္ခ်ဲ႕ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ အထိေရာက္ဆံုး အသံုးျပဳႏိုင္သူကေတာ့ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးပဲ။ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးကေန လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ အမ်ိဳးသားေရးဝါဒီသခင္ေတြ ထြက္လာခဲ့ၿပီး လြတ္လပ္ေရး အရယူေပးခဲ့တယ္။
ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္ေတြအတြက္ေတာ့ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္တို႔၊ အမ်ိဳးသားေရးတို႔၊ အမ်ိဳးသားေရးဝါဒီတို႔ဟာ ေကာင္းျမတ္တဲ့အဓိပၸာယ္ကိုပဲ ေဆာင္တယ္။ ေယဘုယ်အားျဖင့္လည္း ကိုယ့္အမ်ိဳးအႏြယ္ကို ခ်စ္တဲ့စိတ္၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကို တိုးတက္ႀကီးပြားေစလိုတဲ့စိတ္ေတြဟာ ေကာင္းတယ္လို႔ေျပာရမွာပဲ။ တကယ္လည္း ငါ့အမ်ိဳးငါ့အႏြယ္ ငါ့ႏိုင္ငံ တိုးတက္ေအာင္ လုပ္မယ္ဟဲ့ဆိုတဲ့စိတ္ေတြဟာ ႏိုင္ငံကို တြန္းတင္ေပးႏိုင္တဲ့အားေတြပဲ။ သမိုင္းအရလည္း ဒီမ်ိဳးခ်စ္ဝါဒ၊ အမ်ိဳးသားေရးဝါဒဟာ ႏိုင္ငံေတြ ဖြံ႕ၿဖိဳးလာေစဖို႔ တြန္းအားေပးခဲ့တယ္။ အလယ္ေခတ္အဆံုး ဖ႐ိုဖရဲျဖစ္ေနတဲ့ ဥေရာပကို စုစည္းေပးခဲ့တာလည္း ဒီဝါဒပဲ။ ဥေရာပကို အမ်ိဳးသားႏိုင္ငံေတြအျဖစ္ ခိုင္မာတိုးတက္ေစတာလည္း ဒီဝါဒပဲ။ ကိုလိုနီႏိုင္ငံေတြကို နယ္ခ်ဲ႕လက္ေအာင္ကလြတ္ဖို႔ တြန္အားေပးခဲ့တာလည္း ဒီဝါဒပဲ။ ေခတ္သစ္ဂ်ပန္၊ ကိုရီးယား၊ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံေတြကို ျဖစ္ဖို႔လည္း ဒီဝါဒနဲ႔ ေမာင္းခဲ့ရတယ္။
ဒါေပမဲ့ .. သမိုင္းေၾကာင္းတစ္ခုလံုးကို ၿခံဳၾကည့္လိုက္ရင္ … ။ (ဒီ – ဒါေပမဲ့က ေတာ္ေတာ္ႀကီးတဲ့ ဒါေပမဲ့ပါ) အမ်ိဳးသားေရးဝါဒဟာ ၁၈-ရာစု ေႏွာင္းပိုင္း ျပင္သစ္ေတာ္လွန္ေရးအၿပီးမွာ ပိုအင္အားေကာင္းလာခဲ့ၿပီး ၂၀ ရာစု အေစာပိုင္းကာလေတြမွာ အထြဋ္အထိပ္ကို ေရာက္သြားတယ္။ ေစာေစာက ေျပာခဲ့သလိုပါပဲ .. ဥေရာပရဲ႕အမ်ိဳးသားႏိုင္ငံေတြ ခိုင္မာတိုးတက္လာတာ ဒီအမ်ိဳးသားေရးဝါဒက တြန္းတင္ေပးလို႔ပါ။ အဲ့ဒီ့ေခတ္က
ဥေရာပႏိုင္ငံေတြကို ႀကီးပြားခ်မ္းသာေစတဲ့ မာကင္တိုင္ဝါဒ (ကုန္သြယ္ဝါဒ)ဆိုတာလည္း အမ်ိဳးသားေရးဝါဒက တြန္းတင္ေပးလိုက္တဲ့ဝါဒ၊ အမ်ိဳးသားႏိုင္ငံေတြနဲ႔အတူ ျဖစ္ထြန္းလာတဲ့ဝါဒပဲ။
ဒါေပမဲ့ အမ်ိဳးသားေရးဝါဒရဲ႕ လကၡဏာတစ္ခုက သူ/ငါ စည္းျပတ္တယ္။ ရန္/ငါစည္းမဟုတ္ေတာင္ သူသတ္သတ္ ငါသတ္သတ္လို႔ ခြဲျခားျမင္တဲ့အျမင္က ႀကီးမားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါသာဖို႔ သူနာမွ၊ သူသာရင္ ငါနာလို႔ပဲလို႔ ျမင္တယ္။ ဥပမာ ႏွစ္ႏိုင္ငံကုန္သြယ္တဲ့အခါ ကိုယ့္ရဲ႕အျမတ္က သူ႕ရဲ႕အ႐ံႈးပဲ၊ ကိုယ့္ရဲ႕အ႐ံႈးဟာ သူ႕ရဲ႕အျမတ္ပဲလို႔ ျမင္ၾကတယ္။ ကိုယ္ျမတ္ဖို႔ သူ႐ံႈးရမယ္ဆိုပါေတာ့။ ဒါေၾကာင့္ အမ်ိဳးသားေရးဝါဒီ ေဘာဂေဗဒပညာရွင္ေတြက ကိုယ္အသာရဖို႔ တိုက္တြန္းၾကတယ္။ သြင္းကုန္ေလ်ာ့ၿပီး ပို႔ကုန္တိုးပို႔ဖို႔ လမ္းညႊန္ၾကတယ္။ အက်ိဳးဆက္အေနနဲ႔ ဥေရာပႏိုင္ငံအခ်င္းခ်င္း ကုန္သြယ္ေရးအဆင္မေျပေတာ့ဘူး။ အဲဒီမွတင္ ကုန္သြယ္ေရးစစ္ပြဲ စေတာ့တယ္။ အဲဒီ့ဝါဒဟာ အဂၤလိပ္အေရွ႕ကုမၸဏီေခတ္မွာ အရက္စက္ဆံုးအျပင္းထန္ဆံုး ျဖစ္လာၿပီး ကမၻာ့ေျမပံု၊ ကမၻာသမိုင္းကို ရက္ရက္စက္စက္ ေျပာင္းလဲေပးတဲ့ နယ္ခ်ဲ႕ဝါဒအျဖစ္ အဆင့္တက္သြားတယ္။ အမ်ိဳးသားေရးဝါဒဟာ အဲေလာက္နဲ႔တင္ ရပ္မသြားဘူး။ ၂၀ ရာစုဦးပိုင္းမွာ ဂိတ္ဆံုးျဖစ္တဲ့ အစြန္းေရာက္ အမ်ိဳးသားေရးဝါဒ (ဖက္ဆစ္၀ါဒ)အထိ ေရာက္သြားတယ္။ လက္သည္တရားခံက မူဆိုလီနီျဖစ္ၿပီး ပက္ပက္စက္စက္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ခဲ့သူကေတာ့ အေဒါ့ဟစ္တလာပဲ။
အဲလိုေျပာေတာ့ ကိုယ့္အမ်ိဳးအႏြယ္၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကို ေစာင့္ေရွာက္ခ်င္တာ၊ ခ်စ္တာ ဘာမွားလို႔လဲလို႔ ေမးစရာပဲ။ မေစာင့္ေရွာက္ရေတာ့ဘူးလား၊ မခ်စ္ရေတာ့ဘူးလားလို႔ ရြဲ႕ခ်င္စရာပဲ။ အဓိကျပႆနာက အတၲစိတ္ကို အေျခခံတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပဲ။ အမ်ိဳးသားေရးဝါဒမွာ အတၲဝါဒေတြ အနည္းနဲ႔အမ်ား ကပ္ပါေနလို႔ပဲ။ သူ႕ရဲ႕သေဘာကိုက အမ်ိဳးအႏြယ္၊ ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ထံုးတမ္း၊ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈ၊ ပထဝီအေနအထား ဆက္စပ္တူညီမႈတို႔ေပၚမွာ အေျခစိုက္ထားတာဆိုေတာ့ အထက္မွာေျပာခဲ့သလို သူ/ငါစည္းျပတ္တယ္။ (ခ်စ္တဲ့ေစာက္ေရွာက္တဲ့အခါ ကိုယ့္ဖက္ကိုပဲ ဦးစားေပးေစာင့္ေရွာက္တယ္။ ဒီအထိက ျပႆနာမရွိေသးဘူး)
ဒီ့ထက္အဆင့္တက္သြားရင္ ကိုယ္နဲ႔မတူတဲ့သူေတြကို လက္မခံခ်င္ဘူး။ ကိုယ္နဲ႔အမ်ိဳးအႏြယ္မတူရင္၊ ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ထံုးတမ္းေတြ မတူရင္၊ ကိုးကြယ္မႈမတူရင္၊ ပထဝီအေနအထားမတူရင္ လက္မခံတတ္ဘူး။ လက္မခံခ်င္ဘူး။ လက္မခံတာ အေၾကာင္းမဟုတ္ေပမဲ့ ဒီဂရီျမင့္သြားရင္ ငါတို႔ကလြဲလို႔ က်န္တာ ဖြဲနဲ႔ဆန္ကြဲပဲလို႔ ေတြးၾကတယ္။ ငါတို႔ရဲ႕ယဥ္ေက်းမႈကပဲ သာတယ္၊ ငါတို႔လူမ်ိဳးကပဲ သာတယ္၊ ငါတို႔ရဲ႕တိုင္းျပည္ကပဲ ပိုေကာင္းတယ္၊ ငါတို႔ရဲ႕အေတြးအေခၚေတြကပဲ အဆင့္ျမင့္တယ္၊ ငါတို႔ရဲ႕ အသိအျမင္ေတြကပဲ အမွန္တရားနဲ႔ နီးတယ္၊ ငါတို႔ရဲ႕ အက်င့္အႀကံေတြကပဲ တရားမွ်တတယ္လို႔ ထင္လာတယ္။ စိတ္ေရာဂါအဆင့္ ေရာက္လာတယ္။
(ကိုယ့္အမ်ိဳးအႏြယ္ေတြ၊ ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထံုးတမ္းအေတြးအေခၚစ႐ိုက္ေတြ ပ်ံ႕ပြားလာရင္ ႀကီးပြားလာရင္ အရမ္းေပ်ာ္တယ္။ တစ္ဖက္က အဲလိုျဖစ္လာရင္ စိတ္ဆင္းရဲတယ္။ ဦးစားေပးေစာင့္ေရွာက္တဲ့ အဆင့္ကေန ကိုယ္ေတြ သာဖို႔၊ တစ္ဖက္ကို ဟန္႔တားနစ္နာေစဖို႔ နည္းလမ္းေပါင္းစံုကို တရားတယ္မတရားတယ္ မေတြးႏိုင္ဘဲ မသိမသာသံုးမိလာတယ္)
ဒီ့ထက္ျမင့္သြားရင္ မတူတဲ့သူေတြကို ဆန္႔က်င္လာတယ္။ တစ္ဖက္ကို အႏၱရာယ္လို႔ ျမင္လာတယ္။
(လက္တံု႔ျပန္ဖို႔၊ ကန္႔သတ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ဖို႔ ဝန္မေလးေတာ့ဘူး)
သြက္သြက္ခါတဲ့အဆင့္ကို ေရာက္သြားရင္ မတူသူကို ရန္သူလို႔ျမင္ၿပီး ေခ်မႈန္းၾကေတာ့တာပဲ။
(ဒီလိုလုပ္တာကိုလည္း လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္လို႔ လုပ္တာဆိုၿပီး ယံုၾကည္တယ္။ ဒီအဆင့္မွာ တရားမွ်တမႈဆိုတဲ့စကားလံုးက လံုးဝေပ်ာက္သြားတယ္) သူငါလို႔ ခြဲျမင္တဲ့အျမင္မွာ ငါတို႔က သာတယ္ဆိုတယ့္အျမင္ ထပ္ဆင့္လိုက္ေတာ့ တရားမွ်တမႈဆိုတဲ့ တန္ဖိုးေတြဟာ ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ျဖစ္သြားတယ္။ အဆင့္ျမင့္လာေလေလ ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ျဖစ္ေလေလပဲ။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ပံုပ်က္သြားႏိုင္သလဲဆို (အကုသိုလ္)လုပ္ေနတာေတာင္ )ကုသိုလ္)လို႔ ျမင္တဲ့အထိပဲ။ (တစ္ခ်ိဳ႕ပညာရွင္ေတြကေတာ့ အမ်ိဳးသားဝါဒကို စက္မက္ျဖစ္ေစတဲ့ဝါဒလို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်တယ္)
မိတ္ေဆြအေနနဲ႔ (ခင္ဗ်ားေျပာတာေတြက အစြန္းေရာက္လွတယ္၊ ဒါမ်ိဳးေတြက မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး)လို႔ ျငင္းခ်င္မွာပဲ။ ခက္တာက ဒီလိုသေဘာထားခံယူခ်က္ေတြကို အဆင့္တိုင္းမွာ ေတြ႕ႏိုင္တယ္၊ အပ်င္းအေပ်ာ့ပဲ ကြာတယ္။
နယ္ခ်ဲ႕ဝါဒ (အင္ပါယာဝါဒ)ရဲ႕ တရားဝင္သတင္းစကားက (သူတို႔ဒီလိုလုပ္ရတာဟာ) ယဥ္ေက်းမႈနိမ့္က်လွတဲ့ အ႐ိုင္းကမၻာကို အယဥ္ကမၻာျဖစ္ေစဖို႔တဲ့။ သိပံၸမဖြံ႕ၿဖိဳးတဲ့၊ ယဥ္ေက်းမႈနိမ့္က်လွတဲ့ ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္မႈနိမ့္ပါးလွတဲ့ အ႐ိုင္းအစိုင္းေတြကို အႏုအယဥ္ျဖစ္ေစဖို႔တဲ့။ အခုေခတ္မွာ အဲလိုသြားေျပာရင္ အရယ္ခံရဖို႔ပဲရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ့ေခတ္တုန္းကေတာ့ ပညာရွင္ေတြကိုယ္တိုင္က အဲလို ယံုၾကည္ၾကတယ္။ ႐ိုး႐ိုးသာသားကို ယံုၾကည္ၾကတယ္။ သေဘာမတူတဲ့ ပညာရွင္ေတြအနည္းအက်ဥ္းရွိေပမယ့္ သူတို႔ရဲ႕အသံက တိုးတိတ္လွတယ္။
ဖက္ဆစ္ဝါဒရဲ႕ တရားဝင္သတင္းစကားက ဒီကမၻာကို ျမင့္ျမတ္တဲ့ ဂ်ာမန္လူမ်ိဳးမ်ားေတြကပဲ အုပ္စိုးဖို႔တဲ့။ ဒီစကားမ်ိဳးၾကားရရင္ မိတ္ေဆြအေနနဲ႔ (ဂ်ာမန္လူမ်ိဳးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေတာင္) အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ႐ူးလွေခ်လားလို႔ပဲ တုန္႔ျပန္မွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ၁၉၃၀-၄၀ နာဇီဂ်ာမန္ေတြကေတာ့ ဒါကို .. ဘုရားသခင္ရဲ႕ ဗ်ာဒိပ္ေတာ္လို ယံုၾကည္ကိုးစားခဲ့ပါတယ္။ ငါတို႔ရဲ႕ ဓေလ့ထံုးတမ္းကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈကို ကာကြယ္ဖို႔ ဘာမဆိုလုပ္ႏိုင္တယ္၊ တစ္ဖက္ကို ေခ်မႈန္းဖို႔ဘာမဆိုလုပ္ႏိုင္တယ္လို႔ ၾကားရင္ မိတ္ေဆြ သက္ျပင္းခ်မိမွာပဲ။
ဒါေပမဲ့ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းက ဘာသာေရးအစြန္းေရာက္ေတြကေတာ့ ျပင္းျပင္းထန္ထန္လိုက္နာယံုၾကည္တယ္။ (ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဘာသာေရးအစြန္းေရာက္ေတြကိုလည္း အမ်ိဳးသားေရးဝါဒရဲ႕ ပံုစံကြဲလို႔ပဲ ယူဆပါတယ္။ သူက အမ်ိဳးအႏြယ္၊ ႏိုင္ငံထက္ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈေပၚ ေစာင္းေပးခြ်န္ထားတဲ့ ဝါဒပါ)
အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ေရာဂါရဲ႕ လကၡဏာတစ္ခုက ကိုယ္မွကိုယ္ဆိုတဲ့ ထင္တလံုးပါ။ ငါတို႔က နာဇီပဲ .. ဒီလိုပဲလုပ္ရမွာေပါ့။ ငါတို႔က အဂၤလိပ္ေတြပဲ ဒီလိုလုပ္တာ ခြင့္ျပဳရမွာေပါ့၊ ငါတို႔က ခရစ္ယန္ေတြပဲ ဒီလိုပဲ တံု႔ျပန္ရမွာေပါ့။ ငါတို႔က .. ။ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ပါ၊ အဲဒီစကားေတြမွာ တရားမွ်တမႈတို႔၊ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားတို႔၊ အမွန္တရားတို႔ လံုးလံုးမပါဘူး။ နာမည္အမွတ္အသားတံဆိပ္တစ္ခုပဲ ပါတယ္။ ငါတို႔ျဖစ္တဲ့အတြက္၊ ငါတို႔ကလုပ္တာျဖစ္တဲ့အတြက္ အလိုလိုမွန္ၿပီးသား၊ တရားမွ်တၿပီးသားဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ကိုပဲ ေဆာင္တယ္။ ဥပမာ ကိုယ့္ဖက္ကတစ္ေယာက္က တစ္ဖက္ကို မတရားမႈတစ္ခုခုလုပ္ခဲ့ရင္ေတာင္ မတရားမႈလို႔ မျမင္ႏိုင္ဘူး။ ဒါမွမဟုတ္လည္း ေလွ်ာ့ေလွ်ာ့ေပါ့ေပါ့ျမင္တယ္။ ခြင့္လႊတ္ခ်င္တယ္။ ကိုယ့္ဖက္က လုပ္တာျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီေလာက္ေလးလို႔ပဲ ျမင္တယ္။
မိတ္ေဆြမယံုရင္ လူထုေဒၚအမာဘာသာျပန္တဲ႔ ေမာရစ္ေကာလင္းရဲ႕ ျမန္မာျပည္တြင္ စစ္ေဆးခဲ့ေသာမႈခင္းမ်ားဆိုတဲ့ စာအုပ္ကိုသာ ဖတ္ၾကည့္ေပေတာ့။ သူဘက္ကိုယ့္ဘက္ မခြဲဘဲ တရားမွ်တခ်င္တဲ့ အဂၤလိပ္တရားသူႀကီးတစ္ေယာက္က လူျဖဴတရားခံကို ျပစ္ဒဏ္ေပးတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ အဂၤလိပ္အရာရွိ အသိုင္းအဝန္းက (သူ႕ကို) ဘယ္လိုဆန္႔က်င္အျပစ္တင္ၾကတယ္ဆိုတာ ရွင္းရွင္းႀကီး ေတြ႕ရလိမ့္မယ္။
အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ေရာဂါရဲ႕ ေနာက္ထပ္လကၡေတြကေတာ့ သမိုင္းမွာ မရင့္က်က္တာနဲ႔ တစ္ဖက္ကို မယံုႏိုင္တာပဲ။ သူတို႔ေတြက သမိုင္းကေန သင္ခန္းစာမယူဘဲ အမုန္းေတြကိုပဲ ယူလာတယ္။ အရင္တုန္းက ဒီေကာင္ေတြက ဘယ္လိုဆိုးသြမ္းရက္စက္ခဲ့တယ္ဆိုၿပီး သမိုင္းေခ်းေျခာက္ကို ေရႏႈးပါလိမ့္မယ္။ ေရႏႈးၿပီးရင္ ဒါေၾကာင့္ ဒီေကာင္ေတြက အခုလည္းဒီလိုပဲလုပ္လိမ့္မယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ အတိတ္မွာအဲလုပ္ခဲ့လို႔ အခုဒီေကာင္ေတြကို ျပန္လုပ္ရမယ္ဆိုတဲ့ ေခ်းေျခာက္ေရကို တိုက္ပါလိမ့္မယ္။ (အနာဂတ္နဲ႔ ပစၥဳပန္သမိုင္းမွာ ဒီလိုအတိတ္က သမိုင္းမ်ိဳးေတြ ဆက္ျဖစ္မွာလား၊ မျဖစ္ဘူးလားဆိုတဲ့ ေဝဖန္မႈမ်ိဳး၊ မျဖစ္ေအာင္ အခုပစၥဳပန္မွာ ရင့္က်က္တဲ့လူ႕အသိုင္းအဝိုင္းတစ္ခု ဘယ္လိုတည္ေဆာက္မယ္ဆိုတဲ့ အေျမာ္အျမင္မ်ိဳးေတာ့ မရွိဘူး၊ အဲလိုအေတြးအေခၚမ်ိဳးကိုလည္း မေပးဘူး)
အခုခ်ိန္မွာ တစ္ေယာက္ေယာက္က အဂၤလိပ္ေတြက ငါတို႔တိုင္းျပည္ကို ကြ်န္ျပဳဂုတ္ေသြးစုပ္ခဲ့တာ၊ ငါတို႔အမ်ိဳးအႏြယ္ေတြကို သတ္ခဲ့တာ၊ ဒီေကာင္ေတြက နည္းနည္းမွေကာင္းတဲ့ေကာင္ေတြ မဟုတ္ဘူး၊ အခုလည္း အဲလိုလာမွာပဲ .. ဒီေကာင္ေတြကို ျပန္ခ်ရမယ္၊ အခြင့္အေရးနည္းနည္းမွမေပးနဲ႔၊ အဂၤလိပ္ကုမၸဏီေတြကို ျမန္မာျပည္မွာ လာမလုပ္ေစနဲ႔လို႔မ်ား ေျပာရင္ ခင္ဗ်ားဘယ္လိုထင္မလဲ။ .. ။
ဒီေကာင္ေတြက လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀ဝ၀ ေလာက္က ငါတို႔ခရစ္ကို သတ္ခဲ့တာ .. ဒါေၾကာင့္ ဒီေကာင္ေတြက နည္းနည္းမွေကာင္းတဲ့ေကာင္ေတြမဟုတ္ဘူး၊ ယံုလည္းမယံုရဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေကာင္ေတြကို ႏွိပ္ကြပ္ရမယ္လို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေျပာရင္ ခင္ဗ်ား .. ဘယ္လိုထင္မလဲ။ ခင္ဗ်ား .. ေခါင္းရမ္းမိမွာပဲ။
ဒါေပမဲ့ ဟစ္တလာကေတာ့ ဒီနည္းေတြနဲ႔ ဂ်ဴးေတြကို ေဆာ္ခဲ့တယ္။ (ဂ်ဴးဘုန္းႀကီးေတြက ေရ႐ႈခရစ္ကို ကားစင္တင္ခဲ့တယ္။ ဟစ္တလာက အဲဒီ့အခ်က္ကိုကိုင္ၿပီး ဒီဂ်ဴးေတြကို မယံုရဘူး၊ တိုင္းျပည္ဖ်က္မယ့္ေကာင္ေတြ၊ ငါတို႔ႏိုင္ငံဆင္းရဲေနတာ ဒီဂ်ဴးေတြေၾကာင့္၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီေကာင္ေတြကို ေကာင္းေကာင္းသမရမယ္လို႔ ေျမႇာက္တယ္။ ဥပေဒေပါင္းစံုနဲ႔ ႏွိပ္ကြက္တာ အားမရလို႔ အာဏာနဲ႔ အႏိုင္က်င့္ပါတယ္။ ၁၉၃၈၊ ႏိုဝင္ဘာ၊ ၉-ရက္ေန႔မွာ အင္အားသံုးၿပီး ဂ်ဴးဆိုင္ေတြ၊ ဂ်ဴးဘုရားေက်ာင္းေတြကို စစ္ဆင္ေရးတစ္ခုလို ဖ်က္ဆီးခဲ့တယ္။ Night of Broken Glass လို႔ သမိုင္းတြင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေတာင္အားမရလို႔ ေနာက္ဆံုးမွာ လူသတ္စခန္းေတြ တည္ေဆာက္တဲ့အထိပါပဲ)
ထိုင္းမွာ ျမန္မာေရြ႕ေျပာင္း သံုးသန္းေက်ာ္ရွိပါတယ္။ ဘာအခြင့္အေရးမွလည္း မရရွာပါဘူး။ မရတဲ့အျပင္ ထင္သလိုလည္း အႏိုင္က်င့္ခံရပါတယ္။ ထိုင္းနယ္စပ္က အရာရွိအခ်င္းခ်င္းဆို ေဟ့ေကာင္ မင္းမွာ ဗမာမယားငယ္မရွိဘူးလားလို႔ ေနာက္ေျပာင္ေလာက္ေအာင္ အေျခအေနဆိုးပါတယ္။ အဲဒီ့အတြက္ ထိုင္းကို သြားခ်ရေအာင္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ကေျပာရင္ ခင္ဗ်ားဘယ္လိုထင္မလဲ။ မင္းဟာ မဟုတ္ေသးပါလူးလို႔ ထင္မွာပဲ။
ဒါေပမဲ့ အခုေလာေလာဆယ္ ယူကရိန္းျပႆနာကိုပဲ ၾကည့္ပါ။ ယူကရိန္းျပည္သူေတြက သူတို႔မလိုလားတဲ့သမၼတကို ျဖဳတ္ခ်တယ္။ ယူကရိန္းလူမ်ိဳးနဲ႔ ႐ုရွားလူမ်ိဳး ပဋိပကၡျဖစ္တာလဲမဟုတ္ဘူး။ (ျဖဳတ္ခ်ခံလိုက္ရတဲ့သမၼတကေတာ့ ႐ုရွလိုလားတဲ့သမၼလို႔ ေျပာရမယ္။ ဇာတ္လမ္းကလည္း သမၼတက ဥေရာပသမဂၢထဲမဝင္ဘဲ ႐ုရွနဲ႔ပဲ နီးနီးကပ္ကပ္ ေနခ်င္တာကို ျပည္သူေတြက ဆန္႔က်င္တာကေန စတာ) ဒါကို ပူတင္က ယူကရိန္းျပည္မွာရွိတဲ့ ႐ုရွားလူမ်ိဳးေတြကို ကာကြယ္ဖို႔ သူ႕မွာဘာမဆိုလုပ္ခြင့္ရွိတယ္ဆိုၿပီး ယူကရိန္းကို စစ္ခ်ီဖို႔ျပင္ပါတယ္။ (တစ္ခ်ိဳ႕သတင္းေတြကေတာ့ နယ္စပ္ၿမိဳ႕က ေလဆိပ္တို႔ဘာတို႔ကို ႐ုရွားေတြဝင္စီးထားၿပီလို႔ ဆိုၾကတယ္) ကြ်န္ေတာ္တို႔လို ေဘးကရပ္ၾကည့္ေနသူေတြ အတြက္ေတာ့ ပူတင္ႀကီးသိပ္မဟုတ္ေသးပါဘူးလို႔ ေတြးမိမွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေမာ္စကိုက ႐ုရွေတြကေတာ့ ပူတင္ႀကီးကို လက္ခုပ္တီးၿပီး အားေပးၾကတယ္။ (ဟိုမွာ အႏၱရယ္ႀကံဳတာေတာင္ မဟုတ္တဲ့) ႐ုရွလူမ်ိဳးေတြကို ကာကြယ္ဖို႔ ဘာမဆိုလုပ္ခြင့္ရွိတယ္ဆိုတဲ့ ေျပာလံုးမ်ိဳးကို ႐ုရွအခ်င္းခ်င္းကေတာ့ တယ္သေဘာက်မွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ယူကရိန္းလူ႕အဖြဲ႕အစည္းႏွစ္ျခမ္းကြဲ ပ်က္စီးသြားရင္ သမိုင္းတရားခံက ပူတင္ပဲ။
ေနာက္မ်ိဳးဆက္သမိုင္းဆရာေတြက ( … ထိုအခါ သေဘာထားတင္းမာေသာ အမ်ိဳးသားေရးဝါဒီ ႐ုရွသမၼတ ဗလာဒီမာပူတင္ေၾကာင့္ ယူကရိန္းျပည္သည္လည္း .. ) ဆိုၿပီး ေရးပါလိမ့္မယ္။ ကြ်န္ေတာ္တစ္ဦးတည္း အျမင္နဲ႔ကေတာ့ ပူတင္ဟာ (ဘယ္အဆင့္ေရာက္ေနသလဲသာ မသိတာ) အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ေရာဂါရွင္ပဲ။
ဆိုဗီယက္ေရႊထီးေဆာင္းတဲ့အခ်ိန္မွာ ေခြးကအစေၾကာက္ရေလာက္ေအာင္ တန္ခိုးထြားတဲ့ ေကဂ်ီဘီဗိုလ္ျဖစ္တဲ့ ပူတင္ဟာ ေရႊထီးရဲ႕အရိပ္ကို လံုးဝမေမ့ႏိုင္ဘူး။ (ဆိုဗီယက္ၿပိဳက်တဲ့အခ်ိန္မွာ သူက အေရွ႕ဂ်ာမဏီရဲ႕ ေကဂ်ီဘီလက္ေထာက္ဌာနမွဴးပါ။ ပူတင္ဟာ ေဂၚဗာေခ်ာ့ကို ဘယ္တုန္းကမွ ခြင့္မလႊတ္ခဲ့ဘူး)
ေနာက္ဆံုး စိတ္ေရာဂါလကၡဏာကေတာ့ လူကိုလူလို႔ မျမင္ေတာ့တာပဲ။ ေရာဂါရင့္လာရင္ ဒီသေဘာက ထင္ရွားလာပါတယ္။ ဥပမာ လူတစ္ေယာက္က လူတစ္ေယာက္ကို သတ္တယ္လို႔ မျမင္ပဲ သူ႕အမ်ိဳးအႏြယ္ကို ငါ့အမ်ိဳးအႏြယ္ကို သတ္တယ္၊ သူ႕ႏိုင္ငံက ငါ့ႏိုင္ငံကို သတ္တယ္လို႔ ျမင္လာတယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ မတရားမႈကို လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ မတရားမႈလို႔မျမင္ဘဲ ထိုင္းေတြရဲ႕ မတရားမႈ၊ ဗမာႀကီးရဲ႕မတရားမႈ၊ ရွမ္းႀကီးရဲ႕မတရားမႈ၊ တ႐ုတ္ႀကီးရဲ႕မတရားမႈ၊ ကုလားႀကီးရဲ႕ မတရားမႈ၊ ခရစ္ယန္ေတြရဲ႕ မတရားမႈလို႔ ျမင္လာပါတယ္။ အဲလို အုပ္စုနဲ႔ငါကို ထပ္တူျပဳလိုက္တာနဲ႔ လက္တံု႕ျပန္ဖို႔လည္း လြယ္သြားပါတယ္။
ဒီဗမာႀကီးေတြက ငါတို႔ကို လုပ္တာ၊ ျပန္ခ်၊ ဒီတ႐ုတ္ႀကီးေတြက ငါတို႔ကို လုပ္တာ ..၊ ဒီခရစ္ယန္ေတြက ငါတို႔ကို လုပ္တာ .. ဒီေကာင္ေတြကို ျပန္ခ်။ အဲလိုျဖစ္သြားပါတယ္။ အျပစ္မဲ့သူေတြကို ေသြးေအးေအးနဲ႔ သတ္ျဖတ္ႏိုင္တာ ဒီစိတ္အခံေၾကာင့္ပါ။ ဒီကေလး၊ ဒီမိန္းမ၊ ဒီလူေတြ .. အျပစ္မဲ့ပါလားလို႔ မေတြးႏိုင္ဘူး။ ဒီေကာင္ေတြက ဗမာေတြပဲ၊ တ႐ုတ္ေတြပဲ၊ အစၥေရးလ္ေတြပဲ၊ ပါလက္စတိုင္းေတြပဲလို႔ပဲ ျမင္ပါတယ္။ လူကို လူလို႔ မျမင္ဘဲ အမည္နာမတစ္ခု၊ တံဆိပ္တစ္ခုလို႔ပဲ ျမင္ပါတယ္။ ဒါ အႏၱရယ္အေပးႏိုင္ဆံုးပါပဲ။
အခုလိုေတြေျပာေနေတာ့ မိတ္ေဆြတို႔စိတ္ထဲ ဒါဆို မ်ိဳးခ်စ္တာ မေကာင္းဘူးလားလို႔ အေငၚတူးခ်င္မွာပဲ။
မ်ိဳးခ်စ္ဝါဒတိုင္း အမ်ိဳးသားေရးဝါဒတိုင္း အဲလိုဆိုးဆိုးရြားရြားႀကီးေတြ ျဖစ္မသြားပါဘူးလို႔ ကန္႔ကြက္ခ်င္မွာပဲ။
မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျပႆနာက အမ်ိဳးသားေရးဝါဒဟာ အေတြးအေခၚဝါဒတစ္ခုထက္ စိတ္ခံစားမႈနဲ႔ပိုဆိုင္ပါတယ္။
အထက္မွာ ေျပာခဲ့သလို အတၲအေျခစိုက္ျဖစ္တဲ့အတြက္ စိတ္ေရာဂါအဆင့္တက္သြားဖို႔ အရမ္းလြယ္တယ္။ အေၾကာင္းတရားမ်ား တိုက္ဆိုင္သြားလို႔ကေတာ့ ဒီဂရီအဆင့္ဆင့္ကို ရိပ္ခနဲရိပ္ခနဲ တက္သြားလိမ့္မယ္။ ျပန္က်ဖို႔သာ မလြယ္တာပါ။ ၿပီးေတာ့ ဝါဒသက္သက္မဟုတ္တဲ့အတြက္ ဘယ္ေတာ့မွလည္း ေပ်ာက္မသြားႏိုင္ပါဘူး။ (အမ်ိဳးအႏြယ္ကို ကိုယ္စားျပဳၿပီးေတာ့ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ႏိုင္ငံကို ကိုယ္စားျပဳၿပီးေတာ့ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈကို ကိုယ္စားျပဳၿပီးေတာ့ပဲျဖစ္ျဖစ္) မ်က္ႏွာဖံုးမ်ိဳးစံုနဲ႔ ျပန္ေပၚတတ္ပါတယ္။ မိတ္ေဆြအေနနဲ႔ )ခင္ဗ်ား ေျပာသလိုျဖင့္ မ်ိဳးခ်စ္ဝါဒတို႔၊ အမ်ိဳးသားေရးဝါဒတို႔ဟာ ဘာမွသံုးစားမရတဲ့ စိတၲဇဝါဒပဲ ျဖစ္ေနမွာေပါ့)လို႔ ျပန္ေငါ့ခ်င္စရာပဲ။
အဲဒီ့အတြက္ အေကာင္းဆံုးဥပမာကေတာ့ ဂ်ပန္ပါ။
ဂ်ပန္ဟာ မီဂ်ီေခတ္ ေခတ္မီဖြံ႕ၿဖိဳးေရးလုပ္ခဲ့ရမွာေရာ၊ စစ္ႀကီးအၿပီး ျပာပံုဘဝက ႐ုန္းထခဲ့ရာမွာေရာ အမ်ိဳးသားေရးဝါဒနဲ႔ တြန္းတင္ခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့ မီဂ်ီေခတ္အမ်ိဳးသားေရးဝါဒက ဖက္ဆစ္ဝါဒအထိ ဦးတည္သြားခဲ့တယ္။ စစ္ႀကီးအၿပီးအမ်ိဳးသားေရးဝါဒ (မ်ိဳးခ်စ္စိတ္)က ဖြံ႕ၿဖိဳးရင့္က်က္တဲ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုကို ဖန္တီးေပးခဲ့တယ္။ ဘာမ်ား ကြာသြားလို႔ပါလိမ့္။ ကြာဟခ်က္က တစ္မ်ိဳးက အတၲနဲ႔စၿပီး ပ်က္သုဥ္းျခင္းမွာ ဆံုးပါတယ္။ ျဖစ္လာတဲ့တြန္းအားက ရန္လိုမုန္းတီးျခင္း၊ အႏိုင္က်င့္ ေစာ္ကားျခင္းပါ။ ေနာက္တစ္မ်ိဳးက ငါတို႔ (ေကာင္းေအာင္တိုးတက္ေအာင္) လုပ္မွျဖစ္မယ္ဆိုတဲ့ ေအာက္က်မခံခ်င္တဲ့ မာန္နဲ႔စၿပီး ရင့္က်က္ဖြံ႔ၿဖိဳးျခင္းမွာ ဆံုးပါတယ္။ ျဖစ္လာတဲ့တြန္းအားက ဝီရိယနဲ႔ တိုးေကာင္းျမတ္ျခင္းေတြကို ပ်ံ႕ႏွံ႔ေစခ်င္တဲ့ေစတနာပါ။
အဲလိုကြာပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ့္ဆီမွာေရာ .. ဘယ္ကစၿပီး ဘယ္မွာဆံုးမလဲ။ စကားႀကံဳလို႔ေျပာရရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို သတိရေနတာ အမ်ိဳးသားဝါဒီတစ္ဦးအေနနဲ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ အားလံုးရဲ႕ေခါင္းေဆာင္အေနနဲ႔ သတိရေလးစားေနတာပါ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕မ်ိဳးခ်စ္ဝါဒဟာ ေအာက္က်မခံခ်င္တဲ့မာန္နဲ႔ စၿပီး ဝီရိယေတြ၊ အမ်ားအတြက္ေစတနာေတြနဲ႔ ေထာက္ပံ့ေမာင္းႏွင္ခဲ့တာပါ။ (ဒါေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က်ဆံုးေတာ့ ေန႐ူးက ျမန္မာျပည္အတြက္သာမဟုတ္၊ အာရွအတြက္ပါ နာလွတယ္လို႔ ဝမ္းနည္းခဲ့ပါတယ္)
မိတ္ေဆြ .. တစ္ခ်က္ေလာက္သတိထားၿပီး ကိုယ့္ရဲ႕ပတ္ဝန္းက်င္ကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ပါ။
ကိုယ့္ဝန္းက်င္မွာ အမ်ိဳးသားေရး၊ အမ်ိဳးသားေရးလို႔ တစာစာေအာ္ဟစ္ေနေပမဲ့ (ငါတို႔လူ႕ေဘာင္အဖြဲ႕အစည္း ေကာင္းမြန္တိုးတက္ေအာင္၊ ရင့္က်က္တည္ၿငိမ္ဖြံ႕ၿဖိဳးေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရေအာင္ေဟ့)ဆိုတဲ့ အႀကံေပးလမ္းညႊန္သံေတြထက္ က်ိဳးေၾကာင္းမဲ့ စကားေတြ၊ ဆင္ျခင္တံုတရားကင္းမဲ့တဲ့စကားေတြ မ်ားမ်ားၾကားေနရၿပီလား။
ပထဝီႏိုင္ငံနယ္နိမိတ္၊ ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့စ႐ိုက္၊ မ်ိဳးႏြယ္၊ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈတစ္ခုခုေပၚ အေျခတည္ၿပီး သူ/ငါခြဲျခားတဲ့အသံေတြ ညံေနၿပီလား။
လူ႕ေဘာင္အဖြဲ႕အစည္း တိုးတက္ရင့္က်က္ဖို႔အတြက္ လက္ေတြ႕ဘာအစီမံမွ မလုပ္ဘဲ ငါငါငါနဲ႔ ငါအမ်ိဳး ငါ့အႏြယ္ ငါ့ႏိုင္ငံ ငါ့ေနရာ ငါ့ကိုးကြယ္မႈ ငါ့ယံုၾကည္မႈဆိုၿပီး တစ္ငါတည္းငါေနၾကၿပီလား။
အဲဒါဆို ေသခ်ာပါတယ္ အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ေရာဂါ စေနပါၿပီ။ အဲလိုအမ်ိဳးသားေရးဝါဒေတြ ရဲရဲေတာက္ေလာင္လာၿပီဆိုရင္ျဖင့္ .. ဟုတ္ကဲ့ အဲလိုလူ႕အဖြဲ႕အစည္းအတြက္ ငရဲႀကီး ၈-ထပ္ဆိုတာ မလိုေတာ့ပါဘူး။
ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒီ့လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကိုယ္တိုင္ ေလာကပါလတရားေတြ ပ်က္ယြင္းသြားၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ ငရဲဘံုႀကီးျဖစ္သြားမွာ မို႔လို႔ပါ။
ဒါကို သမိုင္းကလည္း ထပ္ခါထပ္ခါ သက္ေသျပခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ ။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
ဗုဒၶၿမတ္စြာရဲ႕ တရားေတာ္ကေတာ႔ ဘယ္အရာမွ အစြန္းတစ္ဖက္ကို မကပ္မိေစနဲ႔ မနင္းမိေစနဲ႔လို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ေဟာခဲ႔တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ၿမန္မာစကားမွာလည္း တန္ေဆး လြန္ေဘးဆိုတဲ႔ စကားပံုရွိတယ္။ ဘယ္ေနရာမွာမဆို လုိအပ္တဲ႔ ပမာဏထက္ပိုရင္ ေဘးၿဖစ္ၿပီေပါ႔။ ဥပမာဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔အတြက္ သိပ္ကို အစြမ္းထက္တယ္ ဆိုတဲ႔ ဗီတာမင္အားေဆးေတြဟာ သူ႕အညႊန္းအတိုင္း ေသာက္ရင္ေဆးေပါ႔။ ဆရာဝန္က တေန႔တလံုး မွန္မွန္သံုးလို႔ ေဆးညြန္လိုက္တာကို ကုိယ္က အားရွိခ်င္လို႔ ဆိုၿပီး တေန႔တည္း ဆယ္လံုးေလာက္ တၾကိမ္တည္း ေသာက္ရင္ေတာ႔ ေဆးရံုကို ေၿပးဖို႔သာ ၿပင္ထားေပေတာ႔။ ေသခ်င္ ေသသြားႏိုင္တယ္။ အဲဒီလို ၿဖစ္တာ ဆရာဝန္ရဲ႕ အၿပစ္လည္း မဟုတ္ဘူး။ ေဆးရဲ႕ အၿပစ္လည္း မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္႔ရဲ႕ မဆင္မၿခင္ လုပ္မွဳပါပဲ။ အမ်ိဳးသားေရးဝါဒ ဆိုတာလည္း ဒီအတိုင္းပါပဲ။ ေဆာင္းပါးရွင္ကလည္း ဒီအခ်က္ကိုပဲ ညႊန္းတာလို႔ က်ေနာ္ နားလည္ပါတယ္။
က်ေနာ္ကေတာ႔ နယ္ခ်ဲ႕ အဂၤလိပ္ ဆိုၿပီးေတာ႔လည္း မမုန္းဘူး။ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ ဆိုၿပီးေတာ႔လည္း မမုန္းဘူး။ အဲဒီလို မုန္းရေအာင္ သူတို႔က အဲဒီလိုမွ မလုပ္ေတာ႔ပဲ။ ၿဖစ္ခဲ႔တာကို သင္ခန္းစာေတာ႔ ယူေပါ႔။ မုန္းေတာ႔ မမုန္းမိေစနဲ႔။ ဟိုတေန႔ကေတာင္ မိတ္ေဆြတေယာက္က နယ္ခ်ဲ႕ အဂၤလိပ္လို႔ ေၿပာေနလို႔ ေဟ႔လူ သူတုိ႔မွ နယ္မခ်ဲ႕ေတာ႔တာ မုန္းမေနပါနဲ႔။ ၿပီးတာေတြ ၿပီးခဲ႔ၿပီ။ နယ္ခ်ဲ႕ မရွိေတာ႔ပဲ ကိုယ္က နယ္ခ်ဲ႕ ဆိုၿပီး မုန္းေနရင္ လူၾကမ္းမပါပဲ အပူခန္း လုပ္သလို ၿဖစ္ေနပါ႔မယ္ လို႔ေတာင္ ေၿပာလိုက္ေသးတယ္။ ေဆာင္းပါးအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။