ေ မာ င္ မုိ း သူ ျမ န္ မာ ျပ န္ သ ည္ – ရွ က္ ၿပီ း ေ သ တဲ့ သ ေ ဘၤ ာ ( အ ပုိ င္ း – ၂ )
NICHOLAS MONSARRAT – THE SHIP THAT DIED OF SHAME
(မုိးမခ) မတ္လ ၂၀၊ ၂၀၁၅
=========
မုိးမခမဂၢဇင္း
အတြဲ
၂၊ အမွတ္ ၂ (ေဖေဖာ္၀ါရီ) ၂၀၁၅ မွ စတင္ေဖာ္ျပေနသည့္ မုိးမခ
ဘာသာျပန္၀တၳဳတုိက႑တြင္ အခန္းဆက္ေဖာ္ျပေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
မုိးမခအင္တာနက္စာမ်က္ႏွာ ပရိတ္သတ္မ်ားအတြက္ ျပန္လည္ေဖာ္ျပေပးလုိက္ပါသည္။
=======
စစ္ႀကီးအၿပီး ေျခာက္နွစ္ၾကာၿပီးေနာက္ က်ဳပ္ဟာ ကမ္းေျခေစာင့္ေရတပ္ သေဘၤာသားကလပ္ရဲ႕ဘားမွာ ငုတ္တုပ္ထုိင္ေန ပါတယ္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ က်ဳပ္ ဘာေၾကာင့္မ်ား အလုပ္မရွိ အကုိင္မရွိ စစ္ျပန္ဘဝေရာက္ေနပါလိမ့္လုိ႔ ေတြးေနမိတယ္။
ကမ္းေျခေစာင့္ေရတပ္ကလပ္မွ ငုတ္တုပ္ႀကီးထုိင္ေနရတာ စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းပါတယ္။ ကလပ္ကလည္း စုတ္ျပတ္သပ္ ခ်ာတာတာပါဗ်။ ကလပ္ထဲမွာလည္း ထုိင္ေနၾကတဲ့ငနဲေတြကလည္း က်ဳပ္လုိအေကာင္ေတြခ်ည္းပဲဗ်။ စစ္အတြင္းမွာေတာ့ အေကာင္းစားေတြေပါ့ဗ်ာ။ စစ္ႀကီးၿပီးသြားတဲ့အခါမွာ ဘယ္ေနရာမွ အသုံးမၾကေတာ့ဘူးဗ်။ ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္တုိ႔တေတြက စစ္အတြင္းကေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့လုပ္ရပ္ေတြ တုိက္ပဲြေတြအေၾကာင္း စျမႇဳပ္ျပန္ေနၾကရတာေပါ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္တုိ႔ စစ္ျပန္အလုပ္ လက္မဲ့ ေတြအတြက္ အရသာရွိတဲ့ စျမႇဳပ္ျပန္စရာက ဒါပဲရွိတာကုိး။
အမွန္ကေတာ့ စိတ္ဓာတ္က်စရာေကာင္းလွပါတယ္။ အေပါစားဘားေလးတစ္ခုမွာထုိင္၊ ေရလုိျဖစ္ေနတဲ့ ဘီယာခြက္ကုိ ကုိင္ၿပီး ဘဝတူ ေရတပ္စစ္ျပန္ အလုပ္လက္မဲ့ေတြထုိင္ၾက၊ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ေရတပ္အတြင္းသုံးခဲ့ၾကတဲ့ ဘန္း စကားေလးေတြေျပာ တစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ ပုခုံးဖက္လုိက္ ေက်ာပုတ္လုိက္နဲ႔ ေနၾကရတာေလ။ က်ဳပ္တုိ႔ဘဝ အသုံးဝင္ အသုံးက်တာကလည္း အဲဒီအခ်ိန္ေလးပဲ ရွိခဲ့ၾကတာပဲ။ အခု အျပင္ေလာကႀကီးဟာ က်ဳပ္တို႔ရင္ဆုိင္ၾကဖုိ႔ ခက္ခဲလွပါတယ္။
က်ဳပ္ ခဏ ခဏ စဥ္းစားတယ္။ ကေန႔ အျပင္ေလာကႀကီး၌ ရင္ဆုိင္လုပ္ကုိင္ဖုိ႔ ဘာေၾကာင့္မ်ား ခက္ခဲရပါလိမ့္။ အဲဒီအေတြးကုိ က်ဳပ္အႀကိမ္တစ္ရာမက စဥ္းစားမိတယ္ဗ်။ စဥ္းစားလုိက္တိုင္း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္လည္း ဘာေကာင္ေတြပါလိမ့္လုိ႔ အၿမဲေတြး မိတယ္။ စစ္ႀကီးအတြင္းမွာေတာ့ က်ဳပ္တုိ႔ဟာ ထူးခြၽန္ေကာင္းမြန္တဲ့သူေတြေပါ့။ စစ္ႀကီးလည္းၿပီးေရာ က်ဳပ္တုိ႔ဘဝဟာ အသုံးကုိမက်တာ့ဘူး။ က်ဳပ္တုိ႔ ဥပမာေျပာမယ္ဗ်ာ။ ၁၉၄၄ ခုနွစ္မွာ ေပါင္ ၉၀၀၀ တန္တဲ့ သေဘၤာတစ္စင္းကုိ က်ဳပ္ လက္ထဲအပ္တာကုိခံရတယ္။ အဲဒီသေဘၤာနဲ႔အတူ ရဲေဘာ္အသက္ေပါင္း ၂၄ ေယာက္ကုိ က်ဳပ္လက္ထဲ ယုံယုံၾကည္ၾကည္နဲ႔အပ္တာကုိခံခဲ့ရတယ္။ ေဟာ .. ၁၉၅၀ ခုႏွစ္ၾကေတာ့ ဘယ္သူမွ ဘာကိစၥမွ က်ဳပ္ကုိ ယုံယုံၾကည္ၾကည္နဲ႔အပ္တာ မရွိေတာ့ ဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၆ ႏွစ္က ကြၽမ္းကြၽမ္းက်င္က်င္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့တဲ့အရည္အခ်င္းေတြက စစ္ႀကီးလည္းၿပီးေရာ မ်က္ေမွာက္ၿငိမ္း ခ်မ္းေရးကာလမွာ က်ဳပ္က ဘယ္ေနရာမွ အသုံးမဝင္ အသုံးမက်ျဖစ္ေနၿပီလား။
က်ဳပ္က က်ဳပ္ကုိက်ဳပ္ ဝမ္းနည္းေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအေတြးဟာ က်ဳပ္အတြက္ အေျဖမရွိတဲ့ ပေဟဠိ ပုစာၦျဖစ္ေနတယ္ဗ်။ က်ဳပ္က ေရွ႕မွာရွိတဲ့ ဘီယာခြက္ထဲက တစ္ငံုကုိေသာက္လုိက္ၿပီး က်ဳပ္ပတ္ဝန္းက်င္ကုိၾကည့္လုိက္မိ တယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ရဲ႕ ဘဝတူ ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြဟာ အေတာ္ေလးမူးေနၾကၿပီဆုိေတာ့ စစ္အတြင္းက သီခ်င္းေတြဆုိဖုိ႔ျပင္ ဆင္ေနၾကၿပီဗ်။ က်ဳပ္တုိ႔စစ္ျပန္ေတြရဲ႕ဘဝက အလုပ္ထြက္ခါစက ေတာ္ေတာ္အဆင္ေျပတယ္။ က်ဳပ္တုိ႔စုုေဆာင္းထားတဲ့ ပုိက္ဆံေလးတခ်ဳိ႕လည္းရွိတယ္။ တပ္ကေပးတဲ့ ပင္စင္ေတြ ဂရက္က်ဴရီေတြလည္းရွိတယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ရဲ႕ အတိတ္ကစြမ္းရည္ လုပ္ရပ္ေတြကလည္း ရွိသကုိး။ အခုေတာ့ က်ဳပ္တုိ႔တေတြ ဘာမွအသုံးမက်ေတာ့ဘူးဗ်။ က်ဳပ္ပတ္ဝန္းက်င္ကုိၾကည့္ၿပီး က်ဳပ္စိတ္မခ်မ္းမသာျဖစ္ၿပီး ဘားထဲက ထြက္လာခဲ့မိေတာ့တယ္။
ဘားထဲကထြက္လာေပမယ့္ က်ဳပ္ဘဝအျဖစ္အပ်က္အေတြးေတြက မဆုံးႏုိင္ဘူး။ နယ္လွည့္အေရာင္းသမားလုပ္ဖုိ႔ရယ္၊ စာ ေရးလုပ္ဖုိ႔ရယ္၊ ရြက္ေလွသေဘၤာပဲြစားလုပ္ဖုိ႔ရယ္၊ ရွိစုမတ္စုအရင္းလုပ္ဖုိ႔ရယ္၊ ေနာက္ဆုံး နယ္လွည့္အေရာင္းသမားျပန္ျဖစ္တာပဲ၊ က်ဳပ္ဘဝဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ နိမ့္က်သထက္ နိမ့္က်လာေတာ့တယ္။
ဒီလုိဒီလုိနဲ႔ပဲ က်ဳပ္က အလုပ္ေရြးမေနနုိင္ေတာ့ဘူးဗ်။ အလုပ္ရွင္အသစ္တုိင္းကုိလည္း “(ဆာ)” လုိ႔ေခၚဖုိ႔လည္း ဝန္မေလး ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္က်သြားၿပီထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ အဆင္မေျပလွပါဘူး။ ဒါမွမဟုတ္ က်ဳပ္ကုိယ္တုိင္ကပဲ ဘာမွအသုံးမက် ျဖစ္ေနေလေရာ့လား။
က်ဳပ္တုိ႔အတြက္ ေရတပ္သေဘၤာသားေဟာင္း ကလပ္ေဟာင္းေလးကပဲ နားခုိရာျဖစ္ေနေတာ့တယ္။ ဘဝတူေတြ စုေနၾက၊ အေပါစားဘီယာေတြေသာက္ၾက၊ စစ္အတြင္းက ေရႊထီးေဆာင္းခဲ့တဲ့အျဖစ္ကုိ စျမႇဳပ္ျပန္ၾကၿပီး ေနၾကရတဲ့အျဖစ္ေရာက္ ေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။
တကယ္လုိ႔သာ က်ဳပ္ဇနီး လူစီလီဇာ က်ဳပ္နံေဘးမွာရွိရင္ အေျခအေနက တမ်ိဳးျဖစ္နုိင္တယ္။ လူစီလီဇာ က်ဳပ္လက္ကုိ တဲြ ေခၚၿပီး အေျခအေနတခုကုိတည္ေဆာက္မယ္ဆုိရင္ က်ဳပ္ဘဝလည္း ျမင့္တတ္ႏုိ္င္မွာေပါ့။ အခုေတာ့ က်ဳပ္ေဘးမွာ လူစီလီ လည္းမရွိေတာ့တာ ၇ ႏွစ္ေတာင္ရွိခဲ့ၿပီပဲ။ က်ဳပ္ဘဝတျဖည္းျဖည္းနဲ႔ နိမ့္က်သထက္နိမ့္က်လာခဲ့ရာ ကုန္းေကာက္စရာမရွိတဲ့ ဘဝကုိေရာက္တာပဲ။
အခုေတာ့ လန္ဒန္ရဲ႕ၿမိဳ႕ဦးလမ္းေတြအတြင္းမွာ အလုပ္လက္မဲ့က်ဳပ္၊ ဘုိင္က်ေနတဲ့က်ဳပ္၊ က်ဳပ္နံေဘးမွာ ခပ္ဝဝတေယာက္ ထုိ္င္ေနတယ္။ သူက ေပါက္တတ္ကရစကားေတြေျပာတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း သူေျပာတုန္းကစကားေတြကုိ ၾကားျဖတ္ၿပီး ‘အင္း အင္း’ ဆုိ ေထာက္ခံတယ္။ သူေျပာတဲ့စကားေတြက က်ဳပ္တုိ႔နွစ္ေယာက္စလုံး အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာေျပာၿပီးစကား ေတြခ်ည္းပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘားခန္းထဲကုိ လူတစ္ေယာက္ဝင္လာသည္။ သူက … က်ဳပ္ကလည္း … “ဒီဘားရဲ႕အက်ဥ္း သားပဲဗ်” လုိ႔ေျပာတယ္။ ဝင္လာတဲ့သူကုိလွမ္းၾကည့္လုိက္္ေတာ့ ေဂ်ာ့ေဟာ္စကင္ျဖစ္ေနတယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ တစ္ေယာက္ ႏွင့္တစ္ေယာက္ တစ္ၿပိဳင္တည္း ျမင္ၾကတယ္။ က်ဳပ္က ထတယ္၊ သူက က်ဳပ္ဆီတန္းၿပီးလာတယ္။
က်ဳပ္က …“ဟဲလုိ ေဂ်ာ့ …” လုိ႔ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေတာ …
သူက “ခင္မ်ားကုိ ဒီမွာေတြ႔မယ္လုိ႔ထင္သားပဲ”
က်ဳပ္တုိ႔နွစ္ေယာက္တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္ၾကည့္ၾကတယ္၊ သူက်ဳပ္ကုိျမင္တဲ့ပုံပန္းကေတာ့ ရွင္းပါတယ္။ ပိန္ပိန္ပါးပါး ဝတ္စုံေဟာင္းေဟာင္း ခပ္စုပ္စုပ္ ေရတပ္သားေဟာင္းပုံအတုိင္းပဲေပါ့။ က်ဳပ္ျမင္ရတဲ့ ေဟာ့စကင္ပုံကေတာ့ က်ဳပ္နဲ႔တျခားစီပဲ။ ဟုိးေရွးတုန္းကပုံပန္းမ်ိဳး လုံးဝမဟုတ္ေတာ့။
ေဟာ္စကင္က ေအာင္ျမင္ႀကီးပြားေနပုံရတယ္။ က်က်နနခ်ဳပ္ထားတဲ့ အမည္းေရာင္ဝတ္စုံဝတ္ထားတယ္။ အညိဳေရာင္ လည္စီး စည္းထားတယ္။ သူ႔ပုံပန္းက က်ဳပ္နဲ႔တျခားစီပဲ။ ေအာင္ျမင္ႀကီးပြားေနတဲ့ပုံစံမ်ဳိး။ က်ဳပ္တုိ႔နွစ္ေယာက္ ဘားအလယ္ ေခါင္စားပဲြမွာထုိင္ၿပီး တစ္ေယာက္နွင့္တစ္ေယာက္ ၾကည့္ေနၾကတယ္။ က်ဳပ္တုိ႔နွစ္ေယာက္မေတြ႔ၾကတာ ၅ ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီေပါ့။ က်ဳပ္နွင့္အတူ ေနာက္ဆုံးေတြ႔ခဲ့တာက က်ဳပ္က MGB1087 က်ဳပ္က အဲဒီသေဘၤာရဲ႕ကပတိန္၊ သူက က်ဳပ္လက္ေထာက္ ပထမ လက္ဖတင္နင္။ သူက စုပ္ျပတ္ေနတဲ့အရက္ဆုိင္ကေလးနဲ႔ က်ဳပ္ပတ္ဝန္းက်င္ကုိ ၾကည့္တယ္။ သူက …
“ဒီမွာရွိတဲ့လူေတြက စစ္တုိက္ေနၾကတုန္းပဲထင္တယ္”
ဟုတ္တယ္ က်ဳပ္ကုိယ္တုိင္ပဲ အဲဒီလုိေတြးေနမိတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ … “အဲဒီလုိခပ္ဆင္ဆင္ပါပဲကြာ” ၿပီးမွ “ေမာင္ရင္ဘာ ေသာက္မလဲ”
သူက …. “ျဖစ္နုိင္ရင္ ပန္းေရာင္ဂ်င္ ခပ္ႀကီးႀကီးတစ္ခြက္”
က်ဳပ္လည္း သူ႔အတြက္ဂ်င္မွာလုိက္ၿပီး က်ဳပ္အတြက္ ဘီယာပဲမွာလုိက္တယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ကလူေတြအားလုံးကလည္း က်ဳပ္တုိ္႔ရွိရာကုိ မ်က္စိေရာက္ေနၾကတယ္။ ဒီခပ္စုပ္စုပ္ ေရတပ္သားေဟာင္းကလပ္မွာ ဘယ္သူမွ ဂ်င္မေသာက္ၾကဘူး။ ဘာလုိ႔တုန္းဆုိေတာ့ ဂ်င္က ေစ်းႀကီးတယ္။ ေဟာ္စကင္က က်ဳပ္ကုိၾကည့္ၿပီး … “ခင္ဗ်ားကုိေတြ႔ရတာ ဝမ္းသာတယ္ေဘလ္။ ခင္ဗ်ား ဘာေတြလုပ္ေနလဲ”
ေဟာ္စကင္ဟာ က်ဳပ္ကုိကပတိန္လုိ႔ပဲေခၚခဲ့တာ က်ဳပ္နာမည္မေခၚဘူးဖူး။ က်ဳပ္က “ဒီလုိပါပဲကြာ။ ဟုိလုိလုပ္ ဒီလုိလုပ္ပါ ပဲ”
ေဟာ္စကင္ကေခါင္းၿငိမ့္ၿပီးၾကည့္တယ္။ က်ဳပ္ကလည္း တန္ၿပိဳင္ၾကည့္တယ္။ သူဝတ္စားဆင္ယင္ထားပုံနဲ႔ က်ဳပ္ဝတ္စား ဆင္ယင္ထားပုံက တျခားစီပဲ။ က်ဳပ္တုိ႔နွစ္ေယာက္က ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြေျပာတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ က်ဳပ္က “ေမာင္ရင္ေရာ ဘာေတြလုပ္ေနလဲ”
ေဟာ့စကင္က … “ဟုိဟာလုပ္ ဒီဟာလုပ္ၿပီးေတာ့ ဒီေန႔ေခတ္ႀကီးက လုပ္ရကုိင္ရတာလည္း မလြယ္ဘူးဗ်။ စည္းကမ္းေတြ ဥပေဒေတြကလည္း အရမ္းတင္းက်ပ္တာ”
နွစ္ေယာက္သား ေသာင္စင္ေရမရေတြေျပာၾကတယ္။ ၿပီးမွ သူက “ခင္ဗ်ားမွာ လက္ရွိအတည္တက် အလုပ္အကုိင္မရွိဘူး။ ခင္ဗ်ားနဲ႔ သင့္ေတာ္မယ့္အလုပ္တခု က်ဳပ္စဥ္းစားမိထားတာရွိတယ္ဗ်”
က်ဳပ္က ဘာမွမေျပာပဲ သူ႔ကုိၾကည့္ေနတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ေလာကႀကီးမွာ က်ဳပ္နဲ႔ကိုက္ညီတဲ့အလုပ္ရွိေနတယ္ဆုိတဲ့ သတင္းၾကားရတာပဲ ဝမ္းသာရတာေပါ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္အဲဒီလုိေတြးေနမိတာကုိ ေဟာ့စကင္ကလည္း သိေနပုံရတယ္။ သူက “သ ေဘၤာတစ္စင္း လုိတာပဲဗ်။ အေကာင္းစားသေဘၤာတစ္စင္း။ လူနွစ္ေယာက္ထဲနဲ႔ ေမာင္းလုိ႔ရတဲ့ဟာ။ က်ေနာ္နဲ႔ ခင္ဗ်ားနဲ႔ပဲ”
က်ဳပ္ကဘာမေျပာေသးဘဲ သူ႔ကုိၾကည့္ေနမိတယ္။ သူက “အဲဒီေမာ္ေတာ္က ျမန္ျမန္ေမာင္းနိုင္တဲ့သေဘၤာျဖစ္ရမယ္။ ေရ လက္ၾကားကုိ အျပန္အလွန္ေမာင္းနုိင္တဲ့သေဘၤာမ်ိဳးေပါ့”
ေျပာရင္းေဟာ့စကင္က ျပံဳးတယ္။ ၿပီးေတာ့ …
“က်ဳပ္တုိ႔နွစ္ေယာက္စလုံး ေရလက္ၾကားကုိ အေခါက္ေပါင္းမေရတြက္ႏုိင္ေအာင္ ျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္မဟုတ္လား”
“က်ဳပ္က ဘာေတြအသယ္အပုိ႔လုပ္ၾကရမွာလည္း ခရီးသည္ေတြလား ကုန္ေတြလား”
ေဟာ္စကင္က ေခါင္းညိမ့္္ျပတယ္။
“ရရာေပါ့ဗ်ာ ျမန္ဖုိ႔ပဲလုိတာပဲ”
က်ဳပ္က ….
“က်ဳပ္တုိ႔နွစ္ေယာက္ကေတာ့ဟုတ္ပါၿပီ။ ဘယ္သူက သေဘၤာအတြက္ ပုိက္ဆံထုတ္ေပးမွာလဲ”
ေဟာ္စကင္က က်ဳပ္ကုိစုိက္ၾကည့္ၿပီး
“က်ဳပ္မွာမိတ္ေဆြေတြရွိပါတယ္။ အဲဒီလူေတြထဲမွာ စည္းကမ္းေတြ ဥပေဒေတြ တင္းက်ပ္မႈေတြ သေဘာမက်က်ဘူး။ အဲဒီ အလုပ္ကုိ ခင္မ်ားစိတ္ဝင္စားသလား”
က်ဳပ္က … “စိတ္ဝင္စားပါတယ္”
ေဟာ္စကင္က …“ေကာင္းဗ်ာ”
ေဟာ္စကင္သည္ ျပံဳးၿပီး ပတ္ဝန္းက်င္ကုိၾကည့္သည္။ ၿပီးမွ … “က်ဳပ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စကားေျပာ စရာမရွိဘူးလား”
က်ဳပ္က …
“အေပၚထပ္မွာေတာ့ စာေရးစာဖတ္တဲ့ အခန္းတစ္ခန္းရွိတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ အားေနတာပါပဲ”
“အုိေက က်ဳပ္တုိ႔ခြက္ေတြယူၿပီး အေပၚတတ္ၾကတာေပါ့”
က်ဳပ္ကအိပ္ထဲကုိနႈိက္ၿပီးလုပ္ေနခ်ိန္မွာပဲ ေဟာ့စကင္က အိပ္ထဲက တစ္ေပါင္တန္စကၠဴထုပ္ ဘားေကာင္တာေပၚကုိခ်တယ္၊
“အားလုံးအရက္ဖုိးေတြအတြက္ ေလာက္ပါတယ္ေနာ္”
ဘာေကာင္တာမွလူက ေခါင္းၿငိမ့္ျပသည္။
“ဘယ္မေလာက္ရွိမွာလဲ ပုိေတာင္ပုိေနအုံးမွာ”
က်ဳပ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အေပၚထပ္တက္သြားၾကသည္။ က်ဳပ္က .. “ေမာင္ရင္ဆုိလုိတာက က်ဳပ္တုိ႔ေမွာင္ခုိလုပ္ၾကရမွာလား”
ေဟာ္စကင္ ေခါင္းၿငိမ့္ျပၿပီး …“ဟုတ္တယ္”
က်ဳပ္က ကန္႔ကြက္စကားေတြ ဘာေတြ ေျပာမေနေတာ့ပါဘူး။ က်ဳပ္အေျခအေနကလည္း ဘုိင္က်၊ အလုပ္လက္မဲ့ဘဝ ဘုိင္က်တဲ့အျပင္ အေႂကြးေတာင္တင္ေနေသးတယ္။ အေပၚထပ္အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ေဟာ့စကင္က သူ႔စိတ္ကူး သူ႔လုပ္ ငန္းကုိရွင္းျပတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေမွာင္ခုိခ်တာပဲေပါ့ဗ်ာ။ ေမွာင္ခုိကုန္ပစၥည္းေတြဟာ ေမွာင္ခုိလမ္းေၾကာင္းနဲ႔ ဝင္လာရရင္ အျမတ္အစြန္းႀကီးတာေပါ့။
က်ဳပ္ လက္ရွိအေျခအေနက အရမ္းဆုိးေနတယ္။ ေဟာ့စကင္ေျပာတဲ့အတုိင္း ေမွာင္ခုိလုပ္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ ႀကီးပြားႏုိင္သ ေပါ့ေလ။
က်ဳပ္လည္း က်ဳပ္ရဲ႕အဂၤလန္ႏုိင္ငံႀကီးအေျခအေနကုိ စဥ္းစားပါတယ္။ အဂၤလန္ဟာ စစ္ရဲ႕ေဘးဒဏ္ေၾကာင့္ စီးပြားေရးခြၽတ္ျခံဳ က်ၿပီး ႐ုန္းထရတဲ့အေျခအေနေလ၊ တည္ေဆာက္မႈေတြ ႐ုန္းကန္မႈေတြ လုပ္ေနၾကရဆဲေပါ့။ တုိင္းသူျပည္သားမ်ားရဲ႕ ဘဝ ကလည္း ႐ုန္းကန္ရွင္သန္ဖုိ႔ ပင္ပင္ပန္းပန္းႀကိဳးစားၾကရတာေပါ့။ က်ဳပ္ကုိယ္တုိင္လည္း အဲဒီအထဲမွာတစ္ေယာက္ပါတာေပါ့။
ဒီိအေျခအေနမိိ်ဳးမွာ ေဟာ့စကင္ရဲ႕ အၾကံဉာဏ္စိတ္ကူးေတြ ျငင္းဆန္ဖုိ႔ ခြန္အားသိပ္မရွိေတာ့ဘူး။ အဲဒီလုိနဲ႔ေျပာရင္းဆိုရင္း ညေနပိုင္းေရာက္လာတယ္။ က်ဳပ္ကေျပာမိတယ္ …“ေအးကြာ ဒုိ႔ရဲ႕သေဘၤာကုိသာ ျပန္ရလုိက္ရင္ အေကာင္းဆုံးျဖစ္မွာပဲ”
ေဟာ့စကင္က ခ်က္ခ်င္းေခါင္းၿငိမ့္တယ္။ သူလည္း က်ဳပ္လုိေတြးေနပုံရတယ္။
“ခင္ဗ်ားအဲဒီလုိေျပာမွ ေျပာပါ့မလားလုိ႔။ က်ေနာ္တုိ႔သေဘၤာဘယ္မွာရွိသလဲဆုိတာ က်ဳပ္သိတယ္။ စစ္သုံးေရယာဥ္ေဟာင္း မ်ားေနရာမွာေပါ့”
+++++
MGB1087 ျပန္ျမင္ရတာ ဝမ္းသာအံ့ၾသစရာပါပဲ။ သေဘၤာဟာ ပစ္ထားခံရတာၾကာၿပီမုိ႔ စုတ္ျပတ္ေနတာေတာ့ အမွန္ေပါ့ဗ်ာ၊။ အမ္ရွားရားၿမိဳ႕က လစ္မစ္တန္ျမစ္ရဲ႕ေျမအပုံအထဲမွာ တုံးလုံးပက္လက္လဲေနတာဗ်။ ေဟာ္စကင္နဲ႔ က်ဳပ္ဟာ ကုန္းေဘာင္နွစ္ ခ်ပ္သုံးခ်ပ္ကုိျဖတ္ၿပီး သေဘၤာေပၚတက္လုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေဟာင္းႏြမ္းေဆြးျမည့္ေနတဲ့ အတိတ္ထဲကုိ ေျခလွမ္းခ်လုိက္သလုိ ခံစားရပါတယ္။ သေဘၤာဟာ စြန္႔ပစ္ခံရတဲ့ဇနီးမယားတစ္ေယာက္လုိ ခ်စ္ခင္သူလည္းမရွိ၊ ဂ႐ုစုိက္သူလည္းမရွိ ျဖစ္ေနရွာ သလုိ ခံစားရပါတယ္။ သေဘၤာမွာသုတ္ထာတဲ့ေဆးေတြကလည္းကြာၿပီး ေရညိႇေတြေတာင္တတ္ေနၿပီ။ သူမ အဲဒီ သေဘၤာ ရဲ႕ဘဝမွာ ဂုဏ္ယူစရာေကာင္းတဲ့အတိတ္ပဲ ျပသစရာရွိတယ္လုိ႔ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ သေဘၤာရဲ႕ကုန္းဘက္တစ္ေနရာမွာ ဗုံးဆန္ထိမွန္ထားတဲ့ဒဏ္ရာေဟာင္းသာမေတြ႔ရရင္ က်ဳပ္သေဘၤာလုိ႔ မွတ္မိမလားေတာင္ မေျပာႏုိင္ဘူး။
ေဟာ္စကင္ကလည္း သေဘၤာကုိလွည့္ပတ္ၾကည့္ၿပီး ကြၽမ္းက်င္တဲ့ သေဘၤာသားတစ္ေယာက္လုိတယ္။
“ျပင္ရမွာေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲဗ်ဳိ႕။ ဒါေပမယ့္ သေဘၤာေဆာက္ထားတဲ့လူေတြက အခုိင္အမာေဆာက္ထားေတာ့ ေကာင္းေသးတယ္ဗ်”
က်ဳပ္က “ဒုိ႔အတြက္ေတာ့ အင္ဂ်င္ေလးလုံးေတာင္ မလုိေလာက္ပါဘူးကြာ။ ေလးလုံးဆုိရင္ ကုန္က်စရိတ္မ်ားတာေပါ့”
ေဟာ္စကင္ကျပံဳးၿပီး“ဟုတ္တာေပါ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္တုိ႔အတြက္ေတာ့ ေနရာက်ယ္က်ယ္ဝန္းဝန္းရတာေပါ့”
နွစ္ေယာက္သား သံေခ်းတက္ေနတဲ့ သေဘၤာအခန္းထဲဝင္ က်ဳပ္တုိ႔နွစ္ေယာက္ အႀကိ္မ္ေပါင္းမ်ားစြာထုိင္ခဲ့တဲ့ေနရာမွာ ထုိင္ လုိက္ၾကတယ္။ ႏွစ္ေယာက္သား အနာဂတ္အတြက္ ျပင္ဆင္ဖုိ႔စဥ္းစားၾကတယ္။ အတိတ္က ထမ္းေဆာင္ခဲ့တဲ့စြမ္းရည္ေတြကုိ ျပန္ေပးၾကဖုိ႔ က်ဳပ္တုိ႔မွာတာဝန္ရွိသလုိ ခံစားရပါတယ္။
က်ဳပ္ဟာ လစ္မစ္တန္ျမစ္ သေဘၤာက်င္းထဲမွာပဲ သုံးလေလာက္ၾကာေအာင္ သေဘၤာကုိျပင္ဆင္ရပါတယ္။ ျပင္ဆင္ရတာ ကေတာ့ က်ဳပ္အတြက္ အလြန္ေပ်ာ္ေမြ႔ဖြယ္ရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ ေဟာ့စကင္ကေတာ့ လန္ဒန္မွာေနၿပီး သေဘၤာလုိင္စင္ရဖုိ႔ ဘာတုိ႔ ညာတုိ႔ MGB1087 ကုိ လုိအပ္တဲ့ လုပ္ငန္းေဆာင္တာအဝဝကုိ လုပ္ေနေလရဲ႕။ တခါတေလေတာ့ ဒီလုိ သေဘၤာျပင္ တဲ့ဆင္တဲ့အလုပ္ဟာ ပထမလက္ဖတင္နင္ျဖစ္တဲ့ ေဟာ့စကင္လုပ္ရမယ့္အလုပ္ေတြပဲလုိ႔ ေတြးမိတဲ့အခါေတြလည္း ရွိပါ တယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုမ်က္ေမွာက္အေျခအေနက စစ္အတြင္းကလုိမဟုတ္ေတာ့ပဲ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္သြားၿပီ။ သေဘၤာကုိ ျပန္ ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း ေဟာ့စကင္ေျပာတာက ‘က်ဳပ္တုိ႔ လုပ္စရာေတြအမ်ားႀကီးရွိတယ္’ အဲဒီေျပာတဲ့ အဓိပၸါယ္ကိုကလည္း ျပင္စရာ ဆင္စရာ လုပ္စရာ ကုိင္စရာအကုန္လုံးကုိ က်ဳပ္က လုပ္ရကုိင္ရမယ့္သေဘာပါပဲ။ သူက ကုန္က်စရိတ္ေတြေပးထားတဲ့လူကုိ၊၊
အေနအထားက ေျပာင္းျပန္ျဖစ္သြားၿပီ။ အရင္တုန္းက က်ဳပ္က ကပၸတိန္၊ သူကလက္ေထာက္။ အခုေတာ့ သူကပုိင္ရွင္ လုပ္ ငန္းရွင္၊ က်ဳပ္က လုပ္ကုိင္ရတယ္။ က်ဳပ္အတြက္ေတာ့ ဘာနာမည္ပဲတပ္တပ္ ဘယ္ေနရာပဲေပးေပး ျပႆနာမရွိပါဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိ က်ဳပ္လုပ္စရာေတြလုပ္ေနရတယ္၊ ပင္လယ္ျပင္နဲ႔လည္း ထိစပ္ေနတယ္။ အေရးႀကီးဆုံးက က်ဳပ္ရဲ႕ ဘုိး ေအသေဘၤာျဖစ္တဲ့ MGB 1087 အေပၚမွာေရာက္ေနၿပီပဲ။
ပထမဆုံးလုပ္ရတဲ့အလုပ္ကေတာ့ အင္ဂ်င္စက္ေတြကုိ ျပင္ဆင္ရတာပဲ။ သံေခ်းတက္ေနတာေတြ ခြာရတယ္၊ ေဆးျပန္ မႈတ္ရတယ္။ အင္ဂ်င္စက္ေတြက တကယ္ေတာ့ အေကာင္းႀကီးရွိေသးတယ္ဗ်။ စက္ေလးလုံးရွိတဲ့အနက္ နွစ္လုံးကုိဖယ္ၿပီး နွစ္လုံးကုိ ေကာင္းသထက္ေကာင္းေအာင္ က်ဳပ္တုိ႔ျပင္လုိက္ၾကတယ္။ ဒီႏွစ္လုံးရဲ႕အင္ဂ်င္အားနဲ႔ပဲ ေရမုိင္ ၂၅၊ ၃၀ ေလာက္ ေတာ့ အေရးေပၚအေျခအေနမွာ ခုတ္ေမာင္းႏုိင္ဖုိ႔ျဖစ္တယ္။ အေရးႀကီးဆုံးအခ်က္ကေတာ့ ဒီသေဘၤာကုိ လူနွစ္ေယာက္ ထဲကေန ကုိင္တြယ္ ေမာင္းႏွင္ လုပ္ေဆာင္ၾကရတာျဖစ္တာေၾကာင့္ပဲ။ ပဲ့ကုိင္စနစ္ အင္ဂ်င္ထိန္းသိမ္းတဲ့စနစ္အားလုံးကုိ တစ္ေယာက္ထဲ တစ္လက္ထဲလုပ္ႏုိင္ေအာင္ စီစဥ္ရတယ္။ ဒါမွ က်န္တဲ့သေဘၤာအလုပ္သမားေတြရဲ႕ တာဝန္က ဆိပ္ကမ္း ေရာက္ရင္ ေက်ာက္ဆူးခ်ဖုိ႔နဲ႔ ေဝယ်ာ၀စၥ လုပ္ဖို႔ေလာက္ပဲရွိေအာင္လုိ႔။
အေထြေထြျပဳျပင္မႈေတြကုိ က်ဳပ္တုိ႔လုပ္ၾကရပါတယ္။ သေဘၤာကုိ ေရထဲကဆယ္ၿပီး သေဘၤာရဲ႕သံေခ်းေတြကုိ ခြ်တ္တုိက္ ေဆးျပန္သုတ္ သစ္သားကုန္းဘက္ကုိလည္း ပြတ္တုိက္ၿပီး ျပန္လည္ေခ်ာေမြ႔ေအာင္ လုပ္ၾကရပါတယ္။ သေဘၤာေပၚမွာရွိတဲ့ သံထည္ပစၥည္းအားလုံးကုိလည္း ေကာ္ပတ္နဲ႔စားၿပီးေတာ့ ေခ်ာေမြ႔ေအာင္လုပ္ရပါတယ္။ ဒီလုိ ဒီလုိနဲ႔ MGB1087 ကုိ ေရထဲစြန္႔ပစ္ခံရတဲ့ အေျခအေနကေန သေဘၤာပီပီသသျဖစ္ေအာင္ လုပ္ၾကရပါတယ္။ အခု က်ဳပ္တုိ႔ျပင္ဆင္တဲ့ MGB1087 ဟာ စစ္အတြင္းက တုိက္သေဘၤာေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ေရမုိ္င္ ၃၅ မိုင္နႈန္းနဲ႔ ရန္သူအီးဘုတ္ေတြၾကား ပစ္ခတ္ႏုိင္တဲ့ တုိက္ပဲြဝင္နုိင္တဲ့ တုိက္သေဘၤာေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သေဘၤာဘဝအစစ္အမွန္ေတာ့ အျပည့္အစုံ ေရာက္ သြားပါၿပီ။ စက္အင္ဂ်င္ေရာ အျပင္အဆင္ေရာ ပကတိလွပတဲ့ အမ်ိဳးသမီးသေဘၤာတစ္စင္း ျပန္ျဖစ္လာပါၿပီ။ ဒီသေဘၤာဟာ က်ဳပ္တုိ႔ေတြကုိ အျပည့္အဝစြမ္းေဆာင္မႈေပးႏုိင္မယ္လုိ႔ က်ဳပ္ယုံၾကည္တယ္၊၊
သေဘၤာအားလုံး ျပင္ဆင္ၿပီးသြားတဲ့အခါမွာ လန္ဒန္မွာရွိတဲ့ေဟာ့စကင္ကုိ ဖုန္းဆက္အေၾကာင္းၾကားတယ္။ စေန၊ တနဂၤေႏြ ႏွစ္ရက္ ေဟာ့စကင္ ျပန္လာၾကည့္ၿပီး ျမစ္ထဲမွာစမ္းေမာင္းၾကည့္တယ္။ ပင္လယ္ျပင္ဘက္ကုိလည္း ထြက္ၾကည့္တယ္။
ပင္လယ္ျပင္ကုိ သေဘၤာနဲ႔ထြက္လုိက္ရတဲ့အရသာဟာ တကယ္ပဲ က်ဳပ္အတြက္ ခမ္းနားႀကီးက်ယ္လွပါတယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ ကံေကာင္းတာက ရာသီဥတုကသာယာၿပီးေတာ့ ေနသာေနတယ္။ ပင္လယ္ျပင္ကလည္း ပကတိၿငိမ္သက္ေနတယ္။ က်ဳပ္ တုိ႔ဟာ သေဘၤာကုိ ဝုိက္ကြၽန္းကုိျဖတ္ေမာင္းၿပီး ေရလက္ၾကားထဲဝင္လုိက္တယ္။ MGB1087 ဟာ အင္ဂ်င္ပါဝါေလ်ာ့သြားသည့္တိုင္ေအာင္ ပကတိ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ေမာင္ႏွင္သြားလာႏုိင္တာေတြ႔ရတယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္လည္း တေနကုန္လုံး ပင္လယ္ျပင္မွာထြက္ အင္ဂ်င္စက္အရွိန္ကုိ ေလ်ာ့လုိက္ ျပဳလုိက္ အမ်ဳိးမ်ဳိးလုပ္၊ ေကြ႔ရ ေကာက္ရ ေျဖာင့္ရ တန္းရ ေမာင္း ႏွင္ရတဲ့ ပဲ့ကုိင္စနစ္ကုိလည္း စမ္းရတယ္။ သေဘၤာတစ္စင္းလုံးရဲ႕ လွ်ပ္စစ္ဆက္သြယ္မႈေတြအကုန္လုံးလည္း အဆင္ေျပ ရဲ႕လား ၾကည့္ရတယ္။ အေရးႀကီးဆုံးကေတာ့ MGB 1087 ဟာ ပင္လယ္ခရီးဆန္႔ႏုိင္ေလာက္တဲ့ အရည္အေသြး ရွိ/မရွိ စမ္းသပ္ၾကည့္ရတာျဖစ္တယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြားပစ္ထားခံရတဲ့ က်ဳပ္ရဲ႕သေဘၤာ MGB 1087 မွာ ဘာ အျပစ္မွ က်ဳပ္ရွာလုိ႔မေတြ႔ေတာ့ပါဘူး။ သေဘၤာကုိ တေနကုန္ တစ္ပတ္ေမာင္းၿပီးတဲ့ေနာက္ က်ဳပ္က …
“ဒီေကာင္မႀကီး … အဲေလ ဒီသေဘၤာက ေကာင္းတုန္းပဲဗ်”
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ပင္လယ္ျပင္ကခြာ လစ္မင္တန္ျမစ္ထဲျပန္ဝင္လုိက္ၿပီး က်ဳပ္က … “ ဒီေကာင္မႀကီးဟာ က်ဳပ္တုိ႔သြားလုိရာ ဘယ္ခရီးကုိမဆုိ ပုိ႔ေဆာင္ႏုိင္မွာ ေသခ်ာၿပီဗ်”
ေဟာ္စကင္ဟာ က်ဳပ္နဲ႔အတူေပါင္းၿပီး ပဲ့ထိန္းခန္းထဲေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီအခန္းမွာ က်ဳပ္က အလုိလုိထိန္းခ်ဳပ္တဲ့ ပဲ့ထိန္းစနစ္ကုိကုိင္ရၿပီး၊ သူကေတာ့ အခန္းထဲမွာရွိတဲ့ ေရဒီယိုကုိကုိင္ကာ ေရွးတုန္းက MGB 1087 ေျပာင္းျပန္ေပါ့၊ ဟုိတုန္း ကေတာ့ တုိက္ေရယာဥ္၊ သေဘၤာ အခုေတာ့ ကုန္သြယ္သေဘၤာေပါ့။ ေဟာ္စကင္ကေတာ ျပံဳးျပံဳးႀကီးျဖစ္ေနသည္ကုိ သူက ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာေလသံနွင့္ … “လန္ဒယ္ႏွင့္ ေဟာ္စကင္ ျပန္တဲြၾကေနၿပီေပါ့”
က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာလည္း ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ေပသားပဲဟု ေတြးမိပါတယ္။ အေသးစိတ္ လုပ္ပုံကုိင္ပုံေတြကေတာ့ တမ်ိဳးတဖုံေပါ့။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
—————-
● ရွ က္ ၿပီ း ေ သ တဲ့ သ ေ ဘၤ ာ ( အ ပုိ င္ း – ၁ )
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ